«Θα ήταν προτιμότερο να πνίξουμε τους κρατούμενους στην Νεκρά Θάλασσα, αν αυτό ήταν δυνατό, μιας και εκεί είναι το χαμηλότερο σημείο της γης».
-2003 Avigdor Lieberman σήμερα υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ-
Η 17η Απρίλη είναι η ημέρα των Πολιτικών Κρατουμένων της Παλαιστίνης, ημέρα σεβασμού, τιμής και αλληλεγγύης για όσους, άντρες, γυναίκες και παιδιά, κρατούνται στις κατοχικές φυλακές του Ισραήλ εξαιτίας της πίστης τους στον Παλαιστινιακό σκοπό.
Από το 1967 ως σήμερα, περισσότεροι από 700.000 Παλαιστίνιοι έχουν περάσει από τις Ισραηλινές φυλακές, συνολικά δηλαδή το 20% του πληθυσμού των κατεχόμενων Παλαιστινιακών εδαφών ή το 40% του αντρικού πληθυσμού. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν υπάρχει οικογένεια που τουλάχιστον ένα μέλος της να μην έχει περάσει από τις κατοχικές φυλακές και η Παλαιστίνη τοποθετείται στις πρώτες θέσεις άλλης μίας μακάβριας στατιστικής έρευνας, σαν η χώρα με τους περισσότερους φυλακισμένους παγκοσμίως.
Ο αριθμός των κρατουμένων διαφοροποιείται ανάλογα με την πηγή. Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αναφέρει 11.000 κρατούμενους. Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού αναφέρει (2008) 10.500, ενώ για την ίδια χρονιά το Ισραήλ δίνει πολύ μικρότερους αριθμούς μεταξύ 8000 και 8500 χιλιάδες. Για το Μάρτη του 2010 το Κέντρο για τους Κρατούμενους και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Addameer, που μάλλον συγκεντρώνει στοιχεία από τις Ισραηλινές Σωφρονιστικές Υπηρεσίες, αναφέρει 6631 κρατούμενους (από τους οποίους 3 βρίσκονται στη φυλακή για περισσότερα από 30 χρόνια και 315 για περισσότερα από 15), από τους οποίους οι 237 δεν έχουν καν προσαχθεί σε δίκη και δεν τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες αλλά κρατούνται με το παράνομο καθεστώς της Διοικητικής κράτησης. Υπό διοικητική κράτηση βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια ο Παλαιστίνιος δημοσιογράφος και συγγραφέας Ali Jaradat.
Στις κατοχικές φυλακές βρίσκονται γυναίκες και παιδιά. Από το Σεπτέμβρη του 2000 ως το Σεπτέμβρη του 2008 συνελήφθησαν 750 γυναίκες και 7500 παιδιά. Τον Σεπτέμβρη του 2008 υπήρχαν 69 πολιτικές κρατούμενες, ενώ στα στοιχεία του Addammer σήμερα αναφέρονται 35 γυναίκες που κρατούνται στις φυλακές μαζί με Ισραηλινές ποινικές κρατούμενες και όπως και οι άντρες Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν βασανιστήρια και εξευτελισμούς, όπως βάναυσους σωματικούς ελέγχους και σεξουαλική κακοποίηση. Σύμφωνα πάλι με το Addammer σήμερα βρίσκονται στις φυλακές 337 παιδιά, τα 39 κάτω των 16 ετών. Ακόμα και 12χρονα παιδιά έχουν κατηγορηθεί, συνήθως ότι ρίχνουν πέτρες, και καταδικαστεί σε ισραηλινά στρατοδικεία καθώς δεν υπάρχουν δικαστήρια ανηλίκων
Στους πολιτικούς κρατούμενους συμπεριλαμβάνονται ακόμα 15 μέλη του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου και πολλοί ηγέτες του Παλαιστινιακού λαού, όπως ο γενικός γραμματέας του PFLP Ahmad Sa'adat, ο ηγέτης της Φατάχ Marwan Barghouthi και άλλοι, ενώ τους τελευταίους μήνες έχει ενταθεί από το Ισραηλινό καθεστώς η εκστρατεία συλλήψεων μελών και οργανωτών των Παλαιστινιακών Οργανώσεων Βάσης, όπως ο Abdallah Abu Rahmah συντονιστής της Λαϊκής Επιτροπής του Bil'in ενάντια στο Τείχος και άλλοι.
Η πλειοψηφία των πολιτικών κρατουμένων κατηγορείται για αδικήματα βάσει κάποιου από τους περισσότερους από 2000 Ισραηλινούς στρατιωτικούς κανονισμούς που μπορεί ούτε καν να είχαν ακούσει πριν συλληφθούν. Για παράδειγμα η Στρατιωτική Εντολή 101, απαγορεύει πορείες διαμαρτυρίας και συγκεντρώσεις χωρίς άδεια του Στρατιωτικού Διοικητή» και δημοσιοποίηση πολιτικών άρθρων ή φωτογραφιών με πολιτικό περιεχόμενο, ενώ η Εντολή 938 θεωρεί «εχθρική πράξη» την «ένδειξη συμπαράστασης σε εχθρική οργάνωση, είτε κρατώντας σημαία ή ακούγοντας εθνικά τραγούδια».
Στις περισσότερες περιπτώσεις γίνονται μαζικές συλλήψεις κατά τη διάρκεια νυχτερινών επιδρομών σε σπίτια. Οι στρατιώτες συχνά πυροβολούν πριν εισβάλλουν, καταστρέφουν έπιπλα και αντικείμενα, χτυπούν τα μέλη της οικογένειας ή τα χρησιμοποιούν σαν ανθρώπινες ασπίδες. Εισβάλουν σε Παλαιστινιακά χωριά, βγάζουν τον κόσμο από τα σπίτια του, τους κρατούν ώρες μέσα στο κρύο και το σκοτάδι, συγκεντρώνουν όλους τους άντρες ηλικίας 16-45, συλλαμβάνουν όσους επιλέγουν και τους μεταφέρουν σε άγνωστη τοποθεσία. Συνήθως περνάνε πολλές μέρες πριν η οικογένεια καταφέρει να βρει που βρίσκεται ο άνθρωπός της. Υπήρξαν περιπτώσεις που πέρασαν ακόμα και μήνες μέχρι να εντοπιστεί κρατούμενος κι αυτό μόνο γιατί κάποιος άλλος που απελευθερώθηκε ενημέρωσε την οικογένειά του.
Παλαιστίνιοι κρατούνται σε 30 κέντρα: 21 φυλακές, 5 κρατητήρια, 4 ανακριτικά κέντρα και τουλάχιστον ένα μυστικό ανακριτικό κέντρο, όπως καταγγέλλει η Επιτροπή του ΟΗΕ κατά των Βασανιστηρίων, 
σε απροσδιόριστη τοποθεσία, γνωστό για τα βασανιστήρια που γίνονται εκεί. Οι περισσότερες από αυτές τις εγκαταστάσεις βρίσκονται εκτός Δυτικής Όχθης και η μεταφορά Παλαιστινίων σε αυτές παραβιάζει την 4η Συνθήκη της Γενεύης που ορίζει πως οι συλληφθέντες από κατοχική δύναμη δεν πρέπει να απομακρύνονται απο την κατεχόμενη χώρα. 
Παρότι το 1999 το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ, κήρυξε παράνομες πολλές μεθόδους της Υπηρεσίας Ασφάλειας του Ισραήλ, τα βασανιστήρια συνεχίζονται, ενώ οι ομολογίες που έχουν παρθεί με χρήση βασανιστηρίων γίνονται δεκτές στα δικαστήρια. Σύμφωνα με την ισραηλινή οργάνωση ανθρωπινων δικαιωμάτων B’Tselem, πάνω από το 85% των Παλαιστινίων κρατουμένων υπόκεινται σε βασανιστήρια. Ως μέσο για να αναγκάσουν τους κρατούμενους να συνεργαστούν οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν και την άρνηση ιατρικής βοήθειας. 
Υπάρχουν εκατοντάδες κρατούμενοι (800 υπολογίζονταν για το 2008) που υποφέρουν από ιατρικά προβλήματα πολλά ως συνέπεια της κράτησης ή της ανάκρισής τους. Σύμφωνα με τον Παλαιστίνιο ερευνητή Abdul-Naser Farawna, 196 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι έχουν πεθάνει στις Ισραηλινές φυλακές από το 1967 εξαιτίας βασανιστηρίων, οι 49 από αυτούς λόγω ιατρικής αμέλειας. Η στέρηση του επισκεπτηρίου είναι ένα ακόμα από τα ψυχολογικά βασανιστήρια που υφίστανται οι πολιτικοί κρατούμενοι. Το επισκεπτήριο στις φυλακές συχνά απαιτεί μια ολόκληρη μέρα, παρόλο που η ίδια η επίσκεψη διαρκεί λιγότερο από μια ώρα. Οι συγγενείς των κρατουμένων αναγκάζονται να ξυπνούν ξημερώματα. Ηλικιωμένες γυναίκες και παιδιά συνωστίζονται στα λεωφορεία και να περάσουν από δεκάδες checkpoint και σωματικούς ελέγχους, για να δουν τους αγαπημένους τους κι αυτό αν τελικά τους το επιτρέψουν οι αρχές των φυλακών. Πολλοί γονείς και παιδιά κρατουμένων δεν έχουν καταφέρει να δουν τους δικούς τους για περισσότερα από τέσσερα χρόνια.
Για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας κάποιες φορές το Ισραήλ απελευθερώνει μικρές ομάδες κρατουμένων (συνήθως λίγες μέρες ή μήνες πριν την ολοκλήρωση της ποινής τους), συλλαμβάνοντας ταυτόχρονα και φυλακίζοντας ακόμα περισσότερους.
Παρόλο που η πολιτική μαζικών φυλακίσεων από το Ισραήλ είναι παράνομη βάσει του Διεθνούς Δικαίου, η διεθνής κοινότητα στέκεται αμίλητη, από φόβο να μην προσβάλει το οικονομικά και στρατιωτικά ισχυρό Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστική η γενικόλογη απάντηση της ΕΕ τόσο για την περίπτωση του Ahmad Sa'adat , όσο και γι’ αυτήν του Abdallah Abu Rahmah
Η ιστορία των Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων είναι ιστορία αγώνα, αντίστασης, απεργιών πείνας. Στέκονται θαρραλέα απέναντι στα βασανιστήρια, μπροστά στα παράνομα κατοχικά στρατοδικεία σε παρωδίες δίκης, μπαινοβγαίνουν στα κελιά της απομόνωσης. Παρόλες τις προσπάθειες της κατοχής συνεχίζουν τον αγώνα και αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα της πολυπόθητης εθνικής ενότητας. Χαρακτηριστικές στιγμές έκφρασης αυτής της ενότητας είναι το Σχέδιο Εθνικής Συμφωνίας του 2006 και η Έκκληση των φυλακισμένων ηγετών της Παλαιστινιακής αντίστασης το 2007
Είναι σημαντικό να υπάρξει η πλατύτερη δυνατή καμπάνια σε διεθνές επίπεδο για την απελευθέρωση των Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων και το θέμα, αναπόσπαστο κομμάτι του Παλαιστινιακού αγώνα, να βρει τη θέση του σαν κεντρικό ζήτημα και στην ατζέντα του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης.
Διαβάστε ακόμα: Sahar Francis: Η φυλάκιση ως μέσο πολιτικής πίεσης - Επιστολή της καμπάνιας για την Απελευθέρωση του Ahmad Sa'adat στον γ.γ. του ΟΗΕ - Οι Ισραηλινές φυλακές ως επαναστατικά πανεπιστήμια - Γράμμα από τον 20ο χρόνο μου στη φυλακή - Στοιχεία της Κεντρικής Παλαιστινιακής Στατιστικής Υπηρεσίας (2006) - Στοιχεία από το Palestine Monitor - Παρουσίαση του Κέντρου Addameer
Αναρτήσεις
