Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπερψήφισε με 33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές το Σχέδιο Χωρισμού "Partition Plan" (Ψήφισμα 181), για την Παλαιστίνη.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Partition Plan 1947. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Partition Plan 1947. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Partition Plan - 29 Νοέμβρη 1947
Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπερψήφισε με 33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές το Σχέδιο Χωρισμού "Partition Plan" (Ψήφισμα 181), για την Παλαιστίνη κάνοντας μερικές προσαρμογές στα προτεινόμενα σύνορα μεταξύ των δύο κρατών. Ο χωρισμός θα έμπαινε σε εφαρμογή την ημέρα της Βρετανικής αποχώρησης από την Παλαιστίνη της Βρετανικής Εντολής.
Πριν την ψήφιση η πλειοψηφία των δύο τρίτων που απαιτούνταν για να περάσει η διακήρύξη δεν ήταν σίγουρη. Τρεις χώρες, η Αϊτή, η Λιβερία και οι Φιλιππίνες-πείστηκαν να μελετήσουν το ενδεχόμενο να αλλάξουν τη θέση τους ώστε να εξασφαλιστεί η υπερψήφιση, πράγμα που έκαναν στο διάστημα μεταξύ 25 και 29 Νοέμβρη.
Η πίεση προήλθε από Εβραίους και σιωνιστές, υποστηρικτές του χωρισμού και μέλη της διοίκησης των ΗΠΑ και των εκλεγμένων αξιωματούχων τους καθώς και από κάποιους ιδιώτες. Ο Πρόεδρος Τρούμαν αργότερα είπε: "Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο υπήρχαν κινήσεις πίεσης γύρω από τον ΟΗΕ τέτοιες που δεν είχαν ξαναγίνει ποτέ, αλλά και ότι ο Λευκός Οίκος ήταν στο χαράκωμα. Δεν νομίζω ότι είδα ποτέ τόσο μεγάλη πίεση και προπαγάνδα προς τον Λευκό Οίκο όπως είδα για αυτό το θέμα. Η επιμονή μερικών ακραίων σιωνιστών ηγετών-με αφορμή πολιτικά κίνητρα και οι πολιτικές απειλές-ήταν πολύ ενοχλητικές.
Από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας η Γαλλία, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση ψήφισαν υπέρ της διακύρηξης ενώ η Κίνα και το Ηνωμένο Βασίλειο απείχαν. Η πλήρης ψηφοφορία είχε ως εξής:
Υπέρ, (33 χώρες, 59%):
* 30 χώρες (54%) αρχικά υπέρ:
Αυστραλία, Βέλγιο, Βολιβία, Βραζιλία, Λευκορωσία SSR, Καναδάς, Κόστα Ρίκα, Τσεχοσλοβακία, Δανία, Δομινικανή Δημοκρατία, Εκουαδόρ, Γαλλία, Γουατεμάλα, Ισλανδία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Νικαράγουα, Νορβηγία, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Πολωνία , Σουηδία, Νότια Αφρική, Ουκρανική SSR, ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα
* Επιπλέον 3 (5%) άλλαξαν την θέση τους σε υπέρ: Αϊτή, Λιβερία, Φιλιππίνες.
Κατά, (13 χώρες, 23%):
* Αφγανιστάν, Κούβα, Αίγυπτος, Ελλάδα, Ινδία, Ιράν, Ιράκ, Λίβανος, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Τουρκία, Υεμένη.
Αποχές, (10 χώρες, 18%):
* Αργεντινή, Χιλή, Δημοκρατία της Κίνας, Κολομβία, Ελ Σαλβαδόρ, Αιθιοπία, Ονδούρα, Μεξικό, Ηνωμένο Βασίλειο, Γιουγκοσλαβία.
Από την ψηφοφορία απουσίαζε η Ταϊλάνδη
29 Νοεμβρίου: Επέτειος του Σχεδίου Διχοτόμησης
του Mazin Qumsiyehv Πηγή: http://desertpeace.wordpress.com 29 Νοέμβρη 2009
Η Γενική Συνέλευση των ΗΕ στις 29 Νοεμβρίου, 1947 ψήφισε την προτεινόμενη διχοτόμηση της Παλαιστίνης δίνοντας τον έλεγχο στο 55% των εδαφών στο Σιωνιστικό κίνημα και αφήνοντας στους Παλαιστίνιους το 45% της χώρας. Οι Παλαιστίνιοι γηγενείς αποτελούσαν την εποχή εκείνη τα 2/3 του πληθυσμού και κατείχαν το 93% των εδαφών. Οι Εβραίοι αποτελούσαν το 1/3 του πληθυσμού (οι περισσότεροι ήταν παράνομοι νέοι μετανάστες) και είχαν στην ιδιοκτησία τους λιγότερο από το 7% των εδαφών. Στο σχεδιαζόμενο «Εβραϊκό Κράτος», θα έπρεπε να υπάρχουν ισάριθμοι Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι Παλαιστίνιοι με τους Εβραίους. Το σιωνιστικό κίνημα δέχτηκε την ιδέα του Εβραϊκού κράτους, αλλά απέρριψε τα υπόλοιπα μέρη της συμφωνίας: καθορισμένα σύνορα, διεθνοποίηση της Ιερουσαλήμ, οικονομική ένωση και όχι εθνοκάθαρση.
Κανένας τοπικός αρχηγός των Παλαιστινίων δεν υπήρχε εκείνη την περίοδο (είχαν αποδεκατιστεί από τους βρετανούς την περίοδο 1936-1939 και είχαν προδοθεί από τα δικτατορικά Αραβικά καθεστώτα). Όμως ο λαός (και εδώ μιλάμε για όλους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Ιουδαίους γηγενείς της Παλαιστίνης) ήταν ενάντια στο σχέδιο διχοτόμησης της χώρας τους. Η παράνομη «ψηφοφορία» στα ΗΕ (παράνομη γιατί είναι αντίθετη στον Καταστατικό Χάρτη) επιτεύχθηκε χάρη στην σημαντική πίεση που άσκησε η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος Truman πίεσε και ώθησε τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν τη διχοτόμηση, γιατί χρειαζόταν την υποστήριξη των Εβραίων στις εκλογές (1). Άλλοι λόγοι που συνήθως προβάλλονται είναι και η συμπάθεια προς το κίνημα των Σιωνιστών, λόγω της γενοκτονίας που υπέστησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ίσως ήταν ένας τρόπος να ξεφορτωθούν το «Εβραϊκό πρόβλημα» από την Δύση και να το ρίξουν στην Παλαιστίνη. Υπήρξε, εντούτοις, ισχυρή συνεργασία του Σιωνιστικού κινήματος τόσο με τους Ναζί, όσο και με τους στόχους τους (δείτε Lenni Brenner “51 Documents: history of the Nazi-Zionist collaboration όπως επίσης και τα βιβλία και άρθρα που έχουν γραφτεί για τις πετυχημένες προσπάθειες του σιωνιστικού κινήματος να αποτρέψουν τη μετανάστευση σε Δυτικές χώρες των Ευρωπαίων Εβραίων).
Ο James Forestall, Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ εκείνη την εποχή, έγραφε στο ημερολόγιο του: «η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για να εξαναγκάσει και να πιέσει άλλα έθνη στη Γενική Συνέλευση, είναι σκανδαλώδης».
Οι πολιτικές μηχανορραφίες που οδήγησαν σε αυτό το κακόφημο ψήφισμα (που παραβίαζε τον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ), έγιναν αντιληπτές από έναν Άραβα διπλωμάτη της εποχής:
«Οι Άραβες αντιπρόσωποι προσπάθησαν ενεργά να πείσουν άλλες αντιπροσωπείες να καταψηφίσουν την διχοτόμηση, απευθυνόμενοι στην λογική, την δικαιοσύνη και τον νόμο. Οι προσπάθειές τους στέφθηκαν με επιτυχία όσο αφορούσε αντιπροσώπους κρατών που είχαν ζωντανή συνείδηση και ανεξάρτητη κρίση. Αλλά κάποιες αντιπροσωπείες αναγκάστηκαν να αλλάξουν στάση όταν η άλλη πλευρά τους εκβίασε ότι θα σταματήσει τις επενδύσεις στις χώρες τους. Ο αντιπρόσωπος της Αϊτής δάκρυσε όταν αναγκάστηκε να αλλάξει την ψήφο του και να ψηφίσει υπέρ της διχοτόμησης. Θυμάμαι πως ο στρατηγός Romulο από τις Φιλιππίνες αναγκάστηκε να φύγει από τις ΗΠΑ, λόγω των απειλών των Σιωνιστών. Ο Dr. Arce από την Αργεντινή, που ήταν κατά της διχοτόμησης, με πλησίασε και μου ζήτησε συγνώμη που ήταν αναγκασμένος να απέχει από την ψηφοφορία για να μην ψηφίσει κατά, αλλά η κυβέρνησή του δεχόταν πιέσεις. Αυτοί είναι κάποιοι από τους πολλούς αντιπροσώπους που αναγκάστηκαν να ψηφίσουν ενάντια στα πιστεύω τους. Λίγο καιρό πριν την ψηφοφορία μιλούσα με τον Lester Pearson, τότε Υπουργό Εξωτερικών του Καναδά και μετέπειτα Πρωθυπουργό. Του είπα: «κ. Pearson, πιστεύετε ότι η διχοτόμηση της Παλαιστίνης ενάντια στην θέληση των κατοίκων της είναι μια πράξη που καθορίζεται από την συνείδηση και τον νόμο»; Και μου απάντησε ειλικρινά: «Δρ. Jamali, η πολιτική δεν γνωρίζει συνείδηση και νόμο, παρά μόνο αν υποστηρίζονται από δύναμη. Όσο για εμάς σήμερα, είμαστε υποχρεωμένοι να συμμορφωθούμε με την πολιτική των ΗΠΑ σε ότι έχει αποφασίσει για την Παλαιστίνη». Ο Lester Pearson παρέμεινε δεινός υποστηρικτής του Σιωνισμού, όχι λόγω συνείδησης ή νομιμότητας, αλλά εξαιτίας της δύναμης και των πολιτικών συμφερόντων που αποκόμιζε. Το ίδιο ίσχυε και για τον αντιπρόσωπο της Τσεχοσλοβακίας, που επίσης είπε ότι η νομική πλευρά του παλαιστινιακού ζητήματος έχει αγνοηθεί και ότι οι πολιτικές των Μεγάλων Δυνάμεων καθορίζουν το ζήτημα, ενώ οι ΗΠΑ έχουν τον τελικό λόγο για την Παλαιστίνη» (2) (Εμπειρίες από τις Αραβικές υποθέσεις 1943-1958 του Mohommed Fadhel Jamali, πρώην Πρωθυπουργού του Ιράκ)
Η CIA προέβλεψε επακριβώς τον ρόλο της πίεσης του Truman στην διχοτόμηση της Παλαιστίνης (προκειμένου να διασφαλίσει την εκλογική του νίκη), παρόλο που ήταν ενάντια στις επιθυμίες των κατοίκων της χώρας και στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και έγραφε σε αναφορά της (28 Νοεμβρίου, 1947) :
«Ένοπλες εχθροπραξίες μεταξύ Εβραίων και Αράβων θα ξεσπάσουν, αν η Γενική Συνέλευση των ΗΕ δεχτεί την διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε Αραβικό και Εβραϊκό Κράτος…οι Εβραίοι εκτιμάται ότι θα κινητοποιήσουν περίπου 200.000 πολεμιστές στην Παλαιστίνη... Οι εβραϊκές ένοπλες ομάδες στην Παλαιστίνη είναι πολύ καλά εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες σε τακτικές κομάντο. Τελικά θα επιτύχουν την νίκη έναντι των Αράβων λόγω της ανώτερης οργάνωσης και του εξοπλισμού τους….Οι ΗΠΑ, υποστηρίζοντας την διχοτόμηση, έχουν ήδη χάσει μεγάλο μέρος του κύρους τους στην Εγγύς Ανατολή. Αν η διχοτόμηση επιβληθεί στην Παλαιστίνη, η διαμάχη που θα ακολουθήσει θα βλάψει σοβαρά την οικονομική, κοινωνική και πολιτική σταθερότητα του αραβικού κόσμου και κινδυνεύουν τα εμπορικά και στρατηγικά συμφέροντα τωνΗ ΠΑ…. Η φτώχεια, η ανησυχία και η απαισιοδοξία πάνω στα οποία βασίζεται η προπαγάνδα των κομουνιστών, θα ενταθούν στον αραβικό κόσμο…το κύρος των ΗΠΑ, μειώνεται σταθερά με κάθε νέα ένδειξη ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τους σιωνιστές. Η καλή θέληση που έδειξαν οι ΗΠΑ την εποχή της Συνόδου Ρούσβελτ – Ιμπν Σαούντ και η υποστήριξη του αιτήματος για ανεξαρτησία της Συρίας και του Λιβάνου κράτησε λίγο, λόγω της υποστήριξης από τον Πρόεδρο Truman της μετανάστευσης των Εβραίων στην Παλαιστίνη και της αναφοράς της Άγγλο-Αμερικάνικης Επιτροπής. Λόγω των μακροχρόνιων πολιτισμικών δεσμών των ΗΠΑ με τον Αραβικό κόσμο, του φιλικού ρόλου που έπαιξαν οι ΗΠΑ στην ανεξαρτησία της Συρίας και του Λιβάνου, της μερικής εξάρτησης συγκεκριμένων Αραβικών κρατών από αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες, και της υπόσχεσης ότι αυτή η εξάρτηση θα ενισχυθεί, τα Αραβικά κράτη θα ήθελαν να διατηρήσουν αυτή την σχέση…μέρος από αυτή την θετική εξέλιξη θα μπορούσε να επιτευχθεί αν οι ΗΠΑ υποστηρίξουν ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη»
Όπως φάνηκε με τον καιρό, το να εξυπηρετήσουν την απληστία των σιωνιστών για την χώρα κάποιου άλλου, έφερε μόνο θάνατο και καταστροφή και όχι μόνο στους γηγενείς Παλαιστίνιους. Στις επιπτώσεις αυτής της στάσης, συμπεριλαμβάνονται πολλοί πόλεμοι (Λίβανο, Γάζα, Ιράκ, Αφγανιστάν πιο πρόσφατα) που προσπαθούν ακόμα να τροφοδοτήσουν την απληστία του καθεστώτος απαρτχάιντ και να διασφαλίσουν τα λάφυρα του. Ο ΟΗΕ προσπάθησε να επανορθώσει για την αδικία του δίνοντας ανθρωπιστική βοήθεια και ορίζοντας την 29η Νοεμβρίου ως μέρα αλληλεγγύης για τους Παλαιστίνιους. Για μας, αλληλεγγύη σημαίνει μποϋκοτάζ, από-επένδυση και κυρώσεις στο Ισραήλ μέχρις ότου εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο (ξεκινώντας από το θεμελιώδες δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους).
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)