Resistance for Free Palestine: Αφιέρωμα: 62 χρόνια από τη Nakba

Διαβάστε: Χρονολόγιο του 1948 ---- Συλλογή κειμένων και αποσπασμάτων για τη Nakba ---- Πίνακες του Ismail Shammout για τη Nakba ---- Αποχαιρετισμός σε μια "γιαγιά" της Παλαιστίνης

Κάθε χρόνο στις 15 του Μάη οι Παλαιστίνιοι θυμούνται την Nakba (Καταστροφή): την εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τα σπίτια και τη γη τους του 1948. Από το Δεκέμβρη του 1947 ως το Δεκέμβρη του 1948, περισσότεροι από 750.000 Παλαιστίνιοι, το 60% του τότε Παλαιστινιακού πληθυσμού, εκδιώχθηκε βίαια περισσότερα από 530 πόλεις και χωριά εκκενώθηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς και τουλάχιστον 50 περιπτώσεις μαζικών σφαγών αμάχων καταγράφηκαν. Μεταξύ 1948 και 1949 οι Ισραηλινές δυνάμεις δολοφόνησαν τουλάχιστον 13.000 Παλαιστίνιους. Μια ζωντανή, ακμάζουσα κοινωνία που ζούσε στη γη της ιστορικής Παλαιστίνης για αιώνες, διαλύθηκε βίαια και στα ερείπιά της χτίστηκε ένα καθαρά Εβραϊκό κράτος, το κράτος του Ισραήλ.

Μέχρι σήμερα, το Ισραήλ, εμποδίζει σχεδόν 6 εκατομμύρια Παλαιστίνιους πρόσφυγες να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Σχεδόν 250.000 Παλαιστίνιοι, πολίτες β’ κατηγορίας του Ισραήλ δεν μπορούν να γυρίσουν στα χωριά και στα σπίτια τους. Ένας ολόκληρος λαός μετρά 62 χρόνια προσφυγιάς. «Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να εξασφαλίσουμε πως δεν θα γυρίσουν ποτέ....Οι γέροι θα πεθάνουν και οι νέοι θα ξεχάσουν» έλεγε ο Ben Gution, ο ιδρυτής του Ισραήλ, το 1949. Αλλά οι νέοι δεν ξέχασαν. Το κλειδί του πατρογονικού σπιτιού, σύμβολο των ξεριζωμένων Παλαιστίνιων προσφύγων περνά από γενιά σε γενιά. Οι νέοι δεν ξέχασαν και μπόλιασαν και τις νεότερες γενιές με τον πόθο και την αποφασιστικότητα να γυρίσουν στην πατρίδα και τα σπίτια τους.

Φέτος οι Παλαιστίνιοι στην εξορία και στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, μετρούν 62 χρόνια μνήμης της Nakba, αλλά η θλιβερή αλήθεια είναι πως η Nakba συνεχίζεται ως και σήμερα. Συνεχίζεται στις βάρβαρες πολιτικές απαρτχάιντ του Σιωνιστικού Ισραηλινού κράτους. Στον δολοφονικό αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας, στις νυχτερινές εισβολές στρατού στα χωριά της Δυτικής Όχθης, στις σιωνιστικές φυλακές, στο χτίσιμο του Τείχους που δημιούργησε 10.000 νέους πρόσφυγες, στην επέκταση των εποικισμών. Συνεχίζεται με τις μπουλντόζες να γκρεμίζουν σπίτια Αράβων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ ή να ξεριζώνουν ελαιόδεντρα στη Δυτική Όχθη. Συνεχίζεται με τα δακρυγόνα και τις σφαίρες ενάντια σε κάθε κινητοποίηση του Παλαιστινιακού λαού. Μια καθημερινή Nakba λαμβάνει χώρα, κάτω από τα συνένοχα και αδιάφορα βλέμματα της «διεθνούς κοινότητας».

Το Deir Yassin ήταν ένα μικρό παλαιστινιακό χωρίο κοντά στην Ιερουσαλήμ. Στις 9 Απρίλη, τρομοκρατικές σιωνιστικές παραστρατιωτικές ομάδες επιτέθηκαν στο χωριό και σφαγίασαν περισσότερους από 245 Παλαιστίνιους άντρες, γυναίκες και παιδιά.

Η φυγή από την Χάιφα ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1947. Μέχρι τον Ιανουάριο, είχε φύγει το 1/3 των 700.000 Αράβων της πόλης. Στις 21 Απρίλη οπότε και άρχισαν να αποσύρονται οι Βρετανικές δυνάμεις, ο εβραϊκός στρατός της Haganah επιτέθηκε. Περίπου 15.000 Παλαιστίνιοι υπολογίζεται ότι έφυγαν από την Χάιφα στις 22 Απριλίου. Η έξοδος συνεχίστηκε για μια βδομάδα, καθώς οι τρομοκρατημένοι κάτοικοι έφραξαν τα λιμάνια και τους δρόμους, αφήνοντας πίσω τα υπάρχοντα τους, άδεια σπίτια, και καλλιέργειες αφύλακτες. Μέχρι τις αρχές Μάη, από τους 70.000 Άραβες κατοίκους στην Χάιφα είχαν απομείνει μόνο 3.000 με 4.000. (Φωτ: Μέλη της Haganah "συνοδεύουν" Παλαιστίνιους που εγκαταλείπουν τη Χάιφα)

Η πόλη της Γιάφα, με πληθυσμό περίπου 70.000 αράβων κατοίκων, παραδόθηκε στις εβραϊκές δυνάμεις λίγες μέρες μετά την Χάιφα. Στις 25 Απρίλη, όταν η πόλη δέχτηκε την επίθεση της Irgun, η πλειοψηφία του πληθυσμού βρίσκονταν ακόμα στην πόλη. Τρεις μέρες συνεχών βομβαρδισμών, ο φόβος που είχε σπείρει η σφαγή των κατοίκων του Deir Yassin και ο διασκορπισμός των αμυντικών δυνάμεων της πόλης, ανάγκασαν τον πληθυσμό της να την εγκαταλείψει. Κάποιοι από τους κυνηγημένους, διέσχισαν την ενδοχώρα. Οι περισσότεροι διέφυγαν με πλοία, που τους οδήγησαν στην Γάζα, στην Βηρυτό, στην Αίγυπτο και σε κάποιες περιπτώσεις, που η θάλασσα ήταν άγρια, στον θάνατο». (Φωτ: Ερείπια στην πόλη της Γιάφα, λίγο μετά την εισβολή το 1948)

Στις 15 Μάη, μια μέρα μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, Ισραηλινοί στρατιώτες κατέλαβαν το χωριό Tantura, νότια της Χάιφα, και εκτέλεσαν στον τοίχο του κοιμητηρίου 95 Παλαιστίνιους. Άλλοι δολοφονήθηκαν μέσα στα σπίτια τους και σε άλλα σημεία του χωριού. Το χωριό κατεδαφίστηκε αργότερα και στη θέση του φτιάχτηκε το Κιμπούτς Nahsholim.

Η μάχη στην Ιερουσαλήμ και τα περίχωρά της, ήταν η πιο σκληρή μάχη του πολέμου και η πολύμηνη διάρκεια της, συνέτριψε τους Παλαιστίνιους. Μέχρι τον Ιούλιο, που επιβλήθηκε παύση πυρός, εξαφανίστηκαν όλα τα παλαιστινιακά χωριά που γειτνίαζαν με την Δυτική Ιερουσαλήμ. Τα χωριά ισοπεδώθηκαν και οι κάτοικοι τους διασκορπίστηκαν. Ακόμα και στις κυρίαρχες Αραβικές περιοχές της Ιερουσαλήμ ή στις άλλοτε μικτές γειτονιές στο κέντρο της πόλης, δεν έμεινε κανένας Παλαιστίνιος. Οι Ισραηλινοί εγκατέστησαν αμέσως σε αυτές τις περιοχές Εβραίους μετανάστες για να αποτρέψουν οποιαδήποτε πιθανή επιστροφή των Παλαιστινίων. Μόλις ένα χρόνο μετά την ίδρυση του Ισραήλ, το καλοκαίρι του 1949, όλες οι πρώην αραβικές γειτονιές της Δυτικής Ιερουσαλήμ καθώς και όλα τα παλαιστινιακά χωριά που είχαν εκκενωθεί, είχαν ήδη κατοικηθεί από Εβραίους.