Κατά την διάρκεια της Εντολής, οι βρετανικές αρχές χρησιμοποιούσαν ως αρχηγείο τους τμήμα του γνωστού ξενοδοχείου King David στην Ιερουσαλήμ. Στις 22 Ιουλίου 1946, η Irgun τοποθέτησε βόμβα, ακολουθώντας τις οδηγίες του μελλοντικού πρωθυπουργού του Ισραήλ, Menachem Begin και κατέστρεψε την νότια πτέρυγα του ξενοδοχείου, που χρησιμοποιούσαν οι Βρετανοί, σκοτώνοντας 90 άτομα. Πριν την έκρηξη, είχαν προειδοποιήσει τους Βρετανούς, αλλά αυτοί τους αγνόησαν.
Το Ημερολόγιο ενός πληγωμένου Παλαιστίνιου
Mahmoud Darwish
Η πατρίδα μου δεν είναι σακίδιο
Και εγώ δεν είμαι ταξιδιώτης.
Εγώ είμαι ο εραστής και η γη
είναι η αγαπημένη μου.
«Τα τελευταία 25 χρόνια, έχει αφαιρεθεί από την Παλαιστίνη το δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης…με την ανοχή της Λεγεώνας των Εθνών. Οικοδομήθηκε μια αυτοκρατορική διοίκηση με πρωταρχικό σκοπό να βοηθήσει τους Εβραίους να εισβάλουν στην Παλαιστίνη. Η Διακήρυξη του Μπαλφούρ, πάνω στην οποία βασίστηκε αυτή η πολιτική, ήταν μια αόριστη και μονόπλευρη προτροπή της Μεγάλης Βρετανίας προς τους ξένους Εβραίους, εν αγνοία των Αράβων γηγενών του κράτους….Η δημιουργία ενός αλλοεθνούς εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, θα αποτελέσει μια ανοιχτή πληγή, που χωρίς αμφιβολία θα οδηγήσει σε μόνιμη πηγή προβλημάτων στην Μέση Ανατολή».
Ο Jamal Al Husseini της Ανώτατης Αραβικής Επιτροπής, απευθυνόμενος στην Διάσκεψη του Λονδίνου, 29 Ιανουαρίου 1947
«Τα Αραβικά Έθνη διαμόρφωσαν την στάση και τις πολιτικές τους προς τους Παλαιστίνιους και τους Σιωνιστές, όχι μόνο στη βάση κάποιας ιδεολογίας ή σε σχέση με την ουσία της διαμάχης, αλλά και λόγω της πιθανής επιρροής που θα είχε στη σύγκρουση των Χασεμιτών και των αντιπάλων τους. Με άλλα λόγια, το «Παλαιστινιακό πρόβλημα» ήταν ένα πεδίο μάχης στο οποίο πολεμούσαν τα αντικρουόμενα αραβικά συμφέροντα. Πράγματι, παρόλη την ανατριχιαστική προπαγάνδα, καμία από τις αραβικές πλευρές δεν σκόπευε να εμπλακεί σε μια μάχη ζωής και θανάτου με τους Εβραίους της Παλαιστίνης, όπως φαίνεται ξεκάθαρα και από την απροθυμία τους να υποστηρίξουν τις πολεμικές στρατηγικές του μουφτή. Το πρόβλημα δεν ήταν η δημιουργία και η ύπαρξη του εβραϊκού κράτους-και τα δύο αραβικά στρατόπεδα ήταν έτοιμα να συμβιβαστούν υπό όρους σε αυτή την νέα πραγματικότητα, παρόλο που εναντιωνόντουσαν στις εδαφικές διαστάσεις του ζητήματος και τους σχεδιασμούς. Αντίθετα, το θέμα ήταν για μια ακόμα φορά, ο πολιτικός έλεγχος. Ο Βασιλιάς Abdallah (φωτο) θεωρούσε πιο επικίνδυνο εχθρός του τον μουφτή και όχι τους Εβραίους. Μιλώντας για τον μόνο πραγματικό αντίπαλο του στην διεκδίκηση της εξουσίας στην περιοχή, ο Abdallah δήλωνε: «ο μουφτής πρέπει να εξαφανιστεί από το τοπίο σύντομα και με οποιοδήποτε κόστος». Την ίδια άποψη είχε και ο μουφτής.
Simha Flapan, Η Γέννηση του Ισραήλ, 1988
«Η μάχη στην Ιερουσαλήμ και τα περίχωρά της, ήταν η πιο σκληρή μάχη του πολέμου και η πολύμηνη διάρκεια της, συνέτριψε τους Παλαιστίνιους. Μέχρι τον Ιούλιο, που επιβλήθηκε παύση πυρός, εξαφανίστηκαν όλα τα παλαιστινιακά χωριά που γειτνίαζαν με την Δυτική Ιερουσαλήμ. Τα χωριά, ανάμεσά τους και το Deir Yassin, ισοπεδώθηκαν και οι κάτοικοι τους διασκορπίστηκαν. Ακόμα και στις κυρίαρχες Αραβικές περιοχές της Ιερουσαλήμ ή στις άλλοτε μικτές γειτονιές στο κέντρο της πόλης, δεν έμεινε κανένας Παλαιστίνιος. Οι Ισραηλινοί ηγέτες, εγκατέστησαν αμέσως σε αυτές τις περιοχές Εβραίους μετανάστες για να αποτρέψουν οποιαδήποτε πιθανή επιστροφή των Παλαιστινίων. Μόλις ένα χρόνο μετά την ίδρυση του Ισραήλ, το καλοκαίρι του 1949, όλες οι πρώην αραβικές γειτονιές της Δυτικής Ιερουσαλήμ καθώς και όλα τα παλαιστινιακά χωριά που είχαν εκκενωθεί, είχαν ήδη κατοικηθεί από Εβραίους».
Kathleen Christison, The wound of Dispossession, 2001
«Οι δίδυμες πόλεις της Λύδας και της Ράμλα, με πληθυσμό ανάμεσα στους 50.000-70.000 κατοίκους, βούλιαξαν από τους πρόσφυγες της Γιάφα και των υπολοίπων γειτονικών πόλεων, που βρίσκονταν κατά μήκος του δρόμου Τελ Αβίβ-Ιερουσαλήμ. Παρόλο που, σύμφωνα με το σχέδιο διχοτόμησης, αποτελούσαν μέρος του Παλαιστινιακού κράτους, οι Ισραηλινοί αρχηγοί θεωρούσαν τις πόλεις αυτές εμπόδιο στον έλεγχο της αρτηρίας Τελ Αβίβ-Ιερουσαλήμ που θα μπορούσε να αποτελέσει πιθανή βάση της Αραβικής Λεγεώνας της Υπεριορδανίας και απειλή για το Τελ Αβίβ. Οι ισραηλινές δυνάμεις εξαπέλυσαν διπλή επίθεση στις πόλεις, στις 9 Ιουλίου»
Kathleen Christison, The wound of Dispossession, 2001
«Ο Στρατηγός John Glubb, αρχηγός της Αραβικής Λεγεώνας, που μεταγενέστερες πηγές τον θεωρούν υπεύθυνο για την απώλεια των πόλεων, ισχυρίστηκε πως η κυβέρνηση της Υπεριορδανίας, στις 15 Μαΐου 1948, αποφάσισε να τις εγκαταλείψει…Επιπλέον, την πρώτη μέρα της εισβολής, η κυβέρνηση διόρισε στρατιωτικούς διοικητές στην Χεβρώνα, Ιερουσαλήμ, Ραμάλλα και Ναμπλούς. Σε ερώτηση του Glubb, γιατί δεν προχώρησαν σε τέτοιους διορισμούς στην Λύδα και την Ράμλα, που επίσης αποτελούσαν Αραβικό έδαφος, βάση του σχεδίου των ΗΕ, ο Πρωθυπουργός της Υπεριορδανίας απάντησε: «Αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε την Λύδα και την Ράμλα. Αν διορίζαμε στρατιωτικούς διοικητές και μετά οι Εβραίοι τις καταλάβουν, θα φαινόταν χειρότερο..»
Joserh Nevo, Ο Βασιλιάς Abdallah και η Παλαιστίνη, 1998
«Η απόφαση της Αιγύπτου να εμπλακεί στον πόλεμο της Παλαιστίνης, πάρθηκε με βάση πολιτικές σκοπιμότητες και τακτικές. Ο Βασιλιάς Faruq (φωτο), αποφάσισε να μπει στον πόλεμο του 1948, σε αντίθεση με τις συμβουλές του Πρωθυπουργού, του στρατού και των μεγαλύτερων πολιτικών παρατάξεων. Τα μέλη του κοινοβουλίου παρά τον σκεπτικισμό τους για το αν ήταν σοφό να αναμιχθούν, επηρεάστηκαν, όπως και ο Βασιλιάς, από το κοινό αίσθημα και τη λογική των ενδο-αραβικών πολιτικών και υποστήριξαν την απόφαση του Faruq να εμπλακεί στον πόλεμο.
Η κοινή γνώμη έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική της Αιγύπτου. Πρόκειται για μια χαρακτηριστική περίπτωση του πως μια αμφίθυμη κυβέρνηση εξαναγκάστηκε να αναλάβει δράση λόγω εσωτερικών πιέσεων».
E.L Rogan and A.Shlaim, Ο πόλεμος της Παλαιστίνης, 2001
Τον Ιούνιο του 1948, ο διαμεσολαβητής των ΗΕ στην Παλαιστίνη, Count Bernadotte (φωτο) απηύθυνε επιστολή στις Ισραηλινές Δυνάμεις, στην οποία εξέθετε την άποψη του ότι σε οποιοδήποτε σενάριο διχοτόμησης, ήταν αδύνατο να απομονωθεί η Ιερουσαλήμ από το αραβικό περιβάλλον της και πως η πόλη δεν είχε υπάρξει ποτέ τμήμα του εβραϊκού κράτους. Το Σεπτέμβρη κατέθεσε την πρώτη έκθεση προόδου στα ΗΕ, προτείνοντας να τεθεί η Ιερουσαλήμ υπό τον έλεγχο των ΗΕ με τη μέγιστη τοπική αυτονομία στις αραβικές και εβραϊκές κοινότητες, και να επικυρωθεί από τα ΗΕ «το δικαίωμα των Αράβων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους, όσο το δυνατόν γρηγορότερα». Η έκθεση απορρίφθηκε τόσο από την Αραβική Λεγεώνα όσο και από το Ισραήλ.
«Την επομένη της γνωστοποίησης της έκθεσης Bernadotte στα ΗΕ, τέσσερις τρομοκράτες της Stern, έστησαν ενέδρα στο αυτοκίνητο του και τον δολοφόνησαν. Ήταν μια αλόγιστη και εντελώς περιττή πράξη πολιτική βίας. Η πρόθεση τους ήταν να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας δείχνοντας στον έξω κόσμο ότι οι Ισραηλινοί δεν θα επέτρεπαν σε ξένους να καθορίσουν τα σύνορα τους και να εξαναγκάσουν την ισραηλινή κυβέρνηση να καταθέσει ένα πιο δυναμικό ψήφισμα, επιβάλλοντας τα δικαιώματα των Ισραηλινών. Ο έξω κόσμος ωστόσο, συγκλονίστηκε από αυτή την βίαιη επίδειξη σιωνιστικού φανατισμού, ενώ η αποτυχία της προσωρινής κυβέρνησης να συλλάβει τους υπόπτους συνέβαλε στο να αμφισβητηθεί η εξουσία και αξιοπιστία της στο εξωτερικό. Ο Yitzhak Shamir, ένας από τους οργανωτές της δολοφονίας, παρέμεινε ασύλληπτος…και τελικά έγινε Πρωθυπουργός του Ισραήλ».
Avi Shlaim, Η συνωμοσία της Ιορδανίας, 1988
Το Ημερολόγιο ενός πληγωμένου Παλαιστίνιου
Mahmoud Darwish
Αδερφή μου,
δάκρυα πνίγουν τον λαιμό μου,
φωτιά καίει τα μάτια μου
Είμαι ελεύθερος.
Δεν θα διαμαρτυρηθώ ξανά στην Πύλη του Σουλτάνου.
Όσοι έχουν πεθάνει, όσοι θα πεθάνουν στην Πύλη της Ημέρας,
με έχουν αγκαλιάσει,
έφτιαξαν για μένα ένα όπλο.
Η Irgun και η Lehi, ή «Stern Gang» ήταν δύο παρακλάδια των εβραϊκών δυνάμεων, τα οποία μετά τον πόλεμο του 1948 συγχωνεύτηκαν για να δημιουργήσουν τις «Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας». Πριν τον πόλεμο, λειτουργούσαν και οι δύο σαν τρομοκρατικές οργανώσεις και ήταν υπεύθυνες για μια σειρά βίαιων επιθέσεων σε μη-στρατιωτικούς στόχους. Οι δύο πιο γνωστές τρομοκρατικές επιθέσεις ήταν ο βομβαρδισμός του King David Hotel και η δολοφονία του διαμεσολαβητή των ΗΕ, Count Bernadotte. Η πλειοψηφία όμως των χτυπημάτων τους ήταν εναντίων των Παλαιστινίων. Οι δύο ομάδες ένωσαν τις δυνάμεις τους στην σφαγή των 245 κατοίκων του χωριού Deir Yassin, ένα γεγονός με έντονη επίδραση στον παλαιστινιακό λαό. Οι αρχηγοί τους, ο Menachem Begin της Irgun και ο Yitzhak Shamir της Stern Gang, διεκδίκησαν και οι δύο την πρωθυπουργία του Ισραήλ.
Άραβες ηγέτες στο Der’a της Συρίας: Abdul Ilah (Ιράκ), Shukri Kuwatli (πρόεδρος της Συρίας), Bechara Al-Khoury (πρόεδρος του Λιβάνου) και Abdullah (βασιλιάς της Ιορδανίας)
Η Παλαιστινιακή "Έξοδος"
«Τον Αύγουστο το ισραηλινό νόμισμα, η λίρα, αντικατέστησε το υπάρχον νόμισμα. Τον ίδιο μήνα, η ισραηλινή κυβέρνηση άρχισε να θέτει αξιώσεις για τα λάφυρα που είχαν αφήσει φεύγοντας οι Βρετανοί. Ανέλαβαν τον έλεγχο πολλών τραπεζικών λογαριασμών, δημοσίων και ιδιωτικών. Κάποιοι κυβερνητικοί λογαριασμό βεβαίως, διατηρούνταν στο Λονδίνο και ήταν η βρετανική κυβέρνηση που ολοκλήρωσε την απογύμνωση των Παλαιστινίων από το όποιο μερίδιο του πλούτου του προηγούμενου καθεστώτος της Εντολής, παραχωρώντας τους εναπομείναντες λογαριασμούς στο ισραηλινό κράτος, στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να πάρουν ούτε μια πένα από τα χρήματα που συσσωρεύτηκαν κατά την διάρκεια τριάντα χρόνων βρετανικής φορολόγησης της Παλαιστίνης.
Ilan Pappe, Η ιστορία της σύγχρονης Παλαιστίνης, 2004
Η συνέχεια και το τέλος σε λίγες μέρες...
Κατά την διάρκεια της Εντολής, οι βρετανικές αρχές χρησιμοποιούσαν ως αρχηγείο τους τμήμα του γνωστού ξενοδοχείου King David στην Ιερουσαλήμ. Στις 22 Ιουλίου 1946, η Irgun τοποθέτησε βόμβα, ακολουθώντας τις οδηγίες του μελλοντικού πρωθυπουργού του Ισραήλ, Menachem Begin και κατέστρεψε την νότια πτέρυγα του ξενοδοχείου, που χρησιμοποιούσαν οι Βρετανοί, σκοτώνοντας 90 άτομα. Πριν την έκρηξη, είχαν προειδοποιήσει τους Βρετανούς, αλλά αυτοί τους αγνόησαν.
«Τα τελευταία 25 χρόνια, έχει αφαιρεθεί από την Παλαιστίνη το δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης…με την ανοχή της Λεγεώνας των Εθνών. Οικοδομήθηκε μια αυτοκρατορική διοίκηση με πρωταρχικό σκοπό να βοηθήσει τους Εβραίους να εισβάλουν στην Παλαιστίνη. Η Διακήρυξη του Μπαλφούρ, πάνω στην οποία βασίστηκε αυτή η πολιτική, ήταν μια αόριστη και μονόπλευρη προτροπή της Μεγάλης Βρετανίας προς τους ξένους Εβραίους, εν αγνοία των Αράβων γηγενών του κράτους….Η δημιουργία ενός αλλοεθνούς εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, θα αποτελέσει μια ανοιχτή πληγή, που χωρίς αμφιβολία θα οδηγήσει σε μόνιμη πηγή προβλημάτων στην Μέση Ανατολή».
«Τα Αραβικά Έθνη διαμόρφωσαν την στάση και τις πολιτικές τους προς τους Παλαιστίνιους και τους Σιωνιστές, όχι μόνο στη βάση κάποιας ιδεολογίας ή σε σχέση με την ουσία της διαμάχης, αλλά και λόγω της πιθανής επιρροής που θα είχε στη σύγκρουση των Χασεμιτών και των αντιπάλων τους. Με άλλα λόγια, το «Παλαιστινιακό πρόβλημα» ήταν ένα πεδίο μάχης στο οποίο πολεμούσαν τα αντικρουόμενα αραβικά συμφέροντα. Πράγματι, παρόλη την ανατριχιαστική προπαγάνδα, καμία από τις αραβικές πλευρές δεν σκόπευε να εμπλακεί σε μια μάχη ζωής και θανάτου με τους Εβραίους της Παλαιστίνης, όπως φαίνεται ξεκάθαρα και από την απροθυμία τους να υποστηρίξουν τις πολεμικές στρατηγικές του μουφτή. Το πρόβλημα δεν ήταν η δημιουργία και η ύπαρξη του εβραϊκού κράτους-και τα δύο αραβικά στρατόπεδα ήταν έτοιμα να συμβιβαστούν υπό όρους σε αυτή την νέα πραγματικότητα, παρόλο που εναντιωνόντουσαν στις εδαφικές διαστάσεις του ζητήματος και τους σχεδιασμούς. Αντίθετα, το θέμα ήταν για μια ακόμα φορά, ο πολιτικός έλεγχος. Ο Βασιλιάς Abdallah (φωτο) θεωρούσε πιο επικίνδυνο εχθρός του τον μουφτή και όχι τους Εβραίους. Μιλώντας για τον μόνο πραγματικό αντίπαλο του στην διεκδίκηση της εξουσίας στην περιοχή, ο Abdallah δήλωνε: «ο μουφτής πρέπει να εξαφανιστεί από το τοπίο σύντομα και με οποιοδήποτε κόστος». Την ίδια άποψη είχε και ο μουφτής.
Το Ημερολόγιο ενός πληγωμένου Παλαιστίνιου 
Αναρτήσεις
