Ο Ahmad Hilmi Abdul Baqi (1878-1963) ήταν ο πρώτος Πρωθυπουργός της παλαιστινιακής κυβέρνησης που σχημάτισε το Πρώτο Εθνικό Συμβούλιο το Σεπτέμβριο του 1948, στη Γάζα και διακήρυξε ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος στο σύνολο της Παλαιστίνης με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Διορίστηκε εκπρόσωπος της παλαιστινιακής κυβέρνησης στην Αραβική Λεγεώνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο Κάιρο, όπου και ίδρυσε την αραβική τράπεζα Al-Ummah, πριν δεχτεί τον διορισμό του, από τον Βασιλιά Abdallah της Ιορδανίας, στη θέση του Περιφερειακού Στρατιωτικού Διοικητή των Χασεμιτών στην Δυτική Όχθη,
«Καθώς πλησίαζαν οι εθνικές εκλογές του 1948 (στη Νότιο Αφρική), υπήρχαν σημαντικές ενδείξεις ότι υπήρχε μια στροφή στη παραδοσιακή, αντισημιτική στάση των εθνικιστών της Νοτίου Αφρικής προς τους Εβραίους της χώρας. Ο αφρικανικός τύπος, όχι μόνο υποστήριζε την σιωνιστική αντίδραση ενάντια στις Βρετανική πολιτική για την Παλαιστίνη, που από το 1939 είχε αρχίσει να κρατάει αποστάσεις στο θέμα της ίδρυσης εβραϊκού κράτους ενάντια στις επιθυμίες της αραβικής πλειοψηφίας, αλλά έκανε και συγκρίσεις ανάμεσα στην αποφασιστικότητα των Αφρικανών να σπάσουν τα βρετανικά δεσμά των συνδικαλιστικών φορέων τους, με το Εβραϊκό εγχείρημα. Σε πολλές κοινότητες, οι Εθνικιστές πολιτικοί άρχισαν ανοιχτά να ζητούν την στήριξη Εβραίων με επιρροή, ενώ στο Κέιπ Τάουν ξεκίνησε διάλογος ανάμεσα σε αρκετούς εξέχοντες Εβραίους και Εθνικιστές ηγέτες…Η αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, στις 14 Μάη 1948, λίγες μόνο μέρες πριν τις εκλογές της 26ης Μαΐου ήταν αυτή που επηρέασε την συμπεριφορά των Εθνικιστών».
Smuts & Weizmann, Περιοδικό Παλαιστινιακών Σπουδών, τ.3, 1973
Στα «Απομνημονεύματα από τον Πρώτο Παλαιστινιακό Πόλεμο», ο Gamal Abdel Nasser, θίγει την ανάμειξη της Αιγύπτου στη σύγκρουση του 1948: «Δεν μπορούσε να ήταν ένας σοβαρός πόλεμος. Δεν υπήρχαν συγκεντρωμένες δυνάμεις ή συσσώρευση πολεμικών εφοδίων και εξοπλισμού. Δεν κάναμε αναγνωριστικές εδαφών, δεν υπήρχαν υπηρεσίες πληροφοριών και σχέδια. Ωστόσο, βρισκόμασταν στο πεδίο της μάχης…
Το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι επρόκειτο για πολιτικό πόλεμο ή καλύτερα μια κατάσταση πολέμου και μη πολέμου. Να κερδίζεις χωρίς νίκη και να υποχωρείς χωρίς ήττα.
Το άλλο που με εξέπληξε ήταν ο φανταστικός μύθος που είχε πλεχτεί γύρω από την στρατιωτική δύναμη του εχθρού. Οι δυνάμεις μας βρέθηκαν προ εκπλήξεως μπροστά στην αντίσταση του οικισμού Dangour, για τον οποίο δεν είχαμε καμία πληροφόρηση. Άκουσα έναν αξιωματικό να εξηγεί πως ηλεκτρονικοί πύργοι έβγαιναν από το έδαφος και άνοιγαν πυρ ενάντια στους στρατιώτες μας σε κάθε κατεύθυνση, για να εξαφανιστούν μετά μέσα στο έδαφος».
Ο Nasser αποδίδει σε αυτή την εμπειρία του, με τις απροετοίμαστες και εύθραυστες αραβικές δυνάμεις στον πόλεμο του 1948, την αφορμή που τον οδήγησε στον παν-αραβισμό.
Walid Khalidi, Περιοδικό Παλαιστινιακών Σπουδών, τ. 2, 1973
Τα πόδια μου γέμισαν πληγές και η προσφυγιά με κουρέλιασε.
Τα παγκάκια άφησαν τα σημάδια τους στα πλευρά μου.
Οι αστυφύλακες με παρακολούθησαν, με το καχύποπτο ύφος τους.
Έσυρα το κορμί μου εδώ κι εκεί, απογυμνωμένος απ’ όλα
εκτός από τις αναμνήσεις ενός σπιτιού, που χθες, μόνο χθες ήταν δικό μου
Εκτός από τα όνειρα της νύχτας,
που είμαι ξανά εκεί.
Tawf iq Sayigh (1932-71),
Ανώτατη Αραβική Επιτροπή της Παλαιστίνης, 1η Οκτώβρη 1948
Ενεργώντας στη βάση του φυσικού και ιστορικού δικαιώματος του Αραβικού λαού της Παλαιστίνης για ελευθερία και ανεξαρτησία –δικαίωμα για το οποίο έχουν χύσει το ευγενικό αίμα τους και για το οποίο έχουν αγωνιστεί εναντίον των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων οι οποίες σε συνεργασία με τον Σιωνισμό, εμποδίζουν το λαό μας να απολαύσει αυτό το δικαίωμα – εμείς, τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου της Παλαιστίνης, που συναντηθήκαμε στη Γάζα, διακηρύττουμε σήμερα την 28η Dhi al Qi’da 1367 (1η Οκτωβρίου 1948) την πλήρη ανεξαρτησία ολόκληρης της Παλαιστίνης, όπως οριοθετείται προς Βορρά μέχρι την Συρία και το Λίβανο, Ανατολικά έως την Συρία και την Υπεριορδανία, Δυτικά έως τη Μεσόγειο Θάλασσα και Νότια έως την Αίγυπτο, καθώς και την ίδρυση ενός ελεύθερου και δημοκρατικού κυρίαρχου κράτους.Σε αυτό το Κράτος, οι πολίτες θα απολαμβάνουν των δικαιωμάτων και ελευθεριών τους. Το Κράτος αυτό θα αναπτυχθεί με αδελφικό πνεύμα στο πλευρό των αδελφών Αραβικών Κρατών, με σκοπό να χτίσουν το Αραβικό μεγαλείο και να υπηρετήσουν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Για να το πράξει, θα εμπνευστεί από το εθνικό πνεύμα και την δοξασμένη του ιστορία, και αποφασίζει να διατηρήσει και να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του.
Μάρτυρας μας ο Θεός.
Μια ιστορία
Kamal Nasir (1961)
Θα σας πω μια ιστορία.
Μια ιστορία μου ζει στα όνειρα των ανθρώπων.
Μια ιστορία που έρχεται από τον κόσμο των καταυλισμών.
Φτιάχτηκε από την πείνα και διακοσμήθηκε από τις μαύρες νύχτες.
Στην χώρα μου, και η χώρα μου είναι μια χούφτα πρόσφυγες,
κάθε είκοσι από αυτούς μαζί, έχουν μια οκά αλεύρι
και υποσχέσεις για δώρα και πακέτα ανακούφισης...
Είναι η ιστορία των βασανισμένων
που δέκα χρόνια ανέχτηκαν την πείνα,
με δάκρυα και αγωνίες,
με δοκιμασίες και λαχτάρα.
Είναι μια ιστορία ενός λαού που εξαπατήθηκε,
που πετάχτηκε στο λαβύρινθο του χρόνου,
αλλά αντιστάθηκε και έμεινε γυμνός και ενωμένος.
Και από τον καταυλισμό πήγαν προς το φως.
Η επανάσταση της επιστροφής από τον κόσμο του σκοταδιού.
«Είναι ειρωνεία να σκέφτεσαι πως για 2.000 χρόνια οι Εβραίοι, δεν δικαιολογούσαν την ύπαρξη στρατού. Παντού κατήγγελλαν τους διώκτες τους και περίμεναν την εποχή που η δικαιοσύνη θα αντικαθιστούσε τις ένοπλες δυνάμεις. Αλλά τώρα, για πρώτη φορά ευρισκόμενοι στη θέση να διώκουν άλλους, ξαφνικά ανακοίνωσαν πως οι στρατιωτικές κατακτήσεις αποτελούν την αληθινή βάση διακανονισμού μεταξύ των εθνών».
«Ο στρατός της Συρίας είχε περιορισμένο ρόλο στον πόλεμο της Παλαιστίνης. Ο μικρός αριθμός στρατευμάτων που ανέπτυξε ο Πρόεδρος Quwwatli, φανερώνει τους περιορισμένους στόχους του. Ο Glubb Pasha εκτίμησε ότι ο αριθμός των συριακών δυνάμεων στην Παλαιστίνη, δεν ξεπέρασε τους 3.000. Ο Quwwatli εφάρμοσε μια επιφυλακτική πολιτική στην Παλαιστίνη.
Παρ’ όλες τις εσωτερικές απώλειες της Συρίας, οι δυνάμεις της κατάφεραν να καταλάβουν μια μικρή λωρίδα παλαιστινιακής γης, μέσα στους δύο πρώτους μήνες του πολέμου. Όταν το 1923 οι Βρετανοί σχεδίασαν τα σύνορα της Παλαιστίνης, δεν το έκαναν με βάση την άμυνα της χώρας, αλλά με τη σκέψη στο νερό. Τα σύνορα σχεδιάστηκαν έτσι ώστε η λίμνη Τιβεριάδα καθώς και η παραλία που εκτείνεται βορειοδυτικά της ακτής, πλάτους 10 μέτρων, θα παρέμενε στην Παλαιστίνη. Από την λίμνη Τιβεριάδα έως την λίμνη Χουλέ (ή Μερώμ), τα σύνορα σχεδιάστηκαν 50 με 400 μέτρα ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού, διατηρώντας τον εξολοκλήρου μέσα στην Παλαιστίνη. Η Παλαιστίνη κέρδισε επιπλέον μια μικρή έκταση που εξείχε ανατολικά, ανάμεσα στα σύνορα Συρίας και Υπεριορδανίας, κατά μήκος του ποταμού Γιαρμούκ, του μεγαλύτερου παραπόταμου του Ιορδάνη. Όλη αυτή η περιοχή…ήταν ευάλωτη και καταλήφθηκε εύκολα από τα συριακά στρατεύματα. Εκτός από δύο μικρές επιχειρήσεις για την ανακατάληψη των χωριών κατά μήκος του Ιορδάνη, ο Συριακός στρατός παρέμεινε κυρίως ανενεργός κατά την διάρκεια του πολέμου του 1948».
Ο βασιλιάς Abdullah κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ το 1948
Ω, χαμένε Παράδεισε!
ποτέ δεν ήσουν τόσο μικρός για εμάς,
αλλά τώρα, οι μεγάλες χώρες, είναι τόσο μικρές για μας
Αλίμονο στο λαό σου που σκόρπισε
και περιπλανιέται κάτω απ’ τ’ άστρα
«Ένας Άραβας χωρικός ρώτησε έναν Ισραηλινό αξιωματούχο της Διοίκησης Εδαφών: «Πως μπορείτε να μου αρνηθείτε την ιδιοκτησία; Αυτή η γη είναι η περιουσία μου, την κληρονόμησα από τους πατέρες μου και έχω τίτλους ιδιοκτησίας γι’ αυτήν» και ο αξιωματούχος απάντησε: «Εμείς έχουμε ισχυρότερους τίτλους ιδιοκτησίας. Έχουμε τίτλους από το Dan (στο Βόρειο Ισραήλ) μέχρι το Eilat (στο Νότο)».
«Όταν ένας χωρικός ρώτησε άλλον αξιωματούχο: «Τι είναι αυτά που μου δίνεις; Μόνο 200 λίρες το dunum;», εκείνος απάντησε: «Δεν είναι γη σου, είναι δική μας. Σου πληρώνουμε τους μισθούς σου σαν «φύλακας». Είσαστε μόνο «φύλακες». Φυλάγατε τη γη μας για 2.000 χρόνια και τώρα σας πληρώνουμε τους μισθούς σας. Αλλά η γη είναι δική μας!»
«Στις 8 Νοεμβρίου, 1948 ο Chaim Weizmann «προορισμένος να παίξει έναν ρόλο που θα συνδύαζε τον Λένιν και τον Μαρξ του Χερζλ και θα ήταν ο μέγας αρχιτέκτονας του Εβραϊκού Κράτους» (1), εμφανίστηκε μπροστά στην Ειδική Επιτροπή για την Παλαιστίνη των ΗΕ (UNSCOP), για να υπερασπιστεί την διχοτόμηση σαν την μόνη λύση που συνδύαζε οριστικότητα, ισότητα και δικαιοσύνη. Σε «μια σειρά από ιδιωτικές συζητήσεις και γεύματα» με τα μέλη της Επιτροπής στο σπίτι του, ο Weizmann «λάμποντας ... από αριστοτεχνική επιδεξιότητα, εξύφανε την ιστορία των δικών του πρώιμων χρόνων με την γνωστή διήγηση της μοίρας και του παρελθόντος των Εβραίων και τους σαγήνεψε ολοκληρωτικά με το παρόν τους..» (2)
17ος ΨΑΛΜΟΣ
Mahmoud Darwish
Γιατί δεν πλένεις τα χέρια σου και για μένα,
για να σταματήσω να πεθαίνω ξανά και ξανά;
...........
Πες μου το μόνο μια φορά,
για να μπορέσω να πεθάνω και να φύγω
.........
Πέθανε, για να μπορώ να σε θρηνήσω
ή γίνε η γυναίκα μου,
για να μάθω την προδοσία, μόνο για μια φορά.
Ψήφισμα του Κογκρέσου της Ιεριχούς
«Τα προκαθορισμένα βήματα του Ben Gurion για να επιβάλλει την καθολική διοίκηση του ισραηλινού στρατού, είναι εντυπωσιακά. Ο Ben Gurion καταπιάστηκε με την συστηματική εξόντωση των στρατιωτικών οργανισμών, κατάλοιπα του εβραϊκού αγώνα για ανεξαρτησία στην Παλαιστίνη. Πίεσε τις δύο οργανώσεις Letci (Irgun) και Etzel (Stern Gang) να εγκαταλείψουν την ανεξάρτητη ταυτότητα τους, ζητώντας από τα μέλη τους να εγγραφούν ατομικά στον τακτικό στρατό. Δεν δίστασε ακόμα να διαλύσει και την Palmach, την βασική δύναμη κρούσης της Haganah, γιατί θεώρησε πως δεν ήταν αναγκαίο να υπάρχει στρατιωτική διοίκηση έξω από την γενική διοίκηση του τακτικού στρατού.
Ο Ben Gurion απεικονίζει καθαρά την αίσθηση της αβεβαιότητας και την έλλειψη αγωγής που είχαν αρχίσει να διαποτίζουν τον αραβικό κόσμο. Παραδέχεται ότι «νικήσαμε , επειδή οι Άραβες ήταν αδύναμοι και υποτάχθηκαν σε ασυνήθιστες συγκυρίες». Ένας καθοριστικός παράγοντας που τον οδήγησε στην απόφαση του να επιτεθεί στους Αιγύπτιους στην Negev στο τελικό στάδιο του πολέμου του 1948, ήταν όπως λέει, η βεβαιότητα του πως τα υπόλοιπα αραβικά κράτη δεν θα εμπλεκόντουσαν στην μάχη.»
«Τον Ιανουάριο του 1949, τα ΗΕ ίδρυσαν ένα ενιαίο σώμα για να ασχοληθεί με το πρόβλημα των Παλαιστινίων προσφύγων, την Υπηρεσία Ανακούφισης και Εγκαταστάσεων των Ηνωμένων Εθνών (UNRWA). Ήταν πνευματικό τέκνο Αμερικανών επιχειρηματιών που δεν ενδιαφέρονταν άμεσα για τις πολιτικές διαστάσεις του προβλήματος των προσφύγων, αλλά πίστευαν ότι μπορούσαν να συνδέσουν την εγκατάσταση των προσφύγων σε αραβικές χώρες με ένα είδος Σχεδίου Μάρσαλ για τη Μέση Ανατολή. Όπως και στην Ευρώπη, η ιδέα ήταν να προαχθεί το βιοτικό επίπεδο ως το καλύτερο μέσο αναχαίτισης της σοβιετικής επέκτασης.»
«Έγιναν διάφορες ενέργειες στις αρχές του πολέμου του 1948 για να καθιερωθεί ο έλεγχος στις αραβικές περιουσίες που πέρασαν στα χέρια των Ισραηλινών…Ο Νόμος «περί αδέσποτης ιδιοκτησίας» χρησιμοποιείται και στις περιπτώσεις που ο ιδιοκτήτης έφυγε προς μία γειτονική αραβική χώρα μετά την υιοθέτηση του Ψηφίσματος Διχοτόμησης το 1947, ακόμα και να είχε γυρίσει στα εδάφη του πριν την κατοχή των Ισραηλινών ή άλλαξε τον τόπο διαμονής του εκείνη την περίοδο κατόπιν συγκυριών, για τις οποίες δεν ήταν υπαίτιος.
Προφανώς και δεν υπάρχει λογική σύνδεση ανάμεσα σε έναν Άραβα πολίτη που άφησε το σπίτι του για να επισκεφτεί ένα γειτονικό κράτος ή κάποιο άλλο μέρος της Παλαιστίνης-το οποίο εκείνη την περίοδο ήταν νόμιμο και φυσιολογικό να πράξει- και παρ’ όλα αυτά να θεωρείται απών και να κατάσχεται η περιουσία του. Ούτε υπάρχει λογική εξήγηση γιατί κάποιος που αφήνει το χωριό του για ένα γειτονικό χωριό να θεωρείται απών και να κατάσχεται η γη του. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξηγηθεί αυτή η αυθαίρετη και παράλογη διαδικασία, εκτός και αν τοποθετηθεί στα πλαίσια της εμμονής των Σιωνιστών να κατέχουν οι Εβραίοι «όλα τα εδάφη του Ισραήλ», ανεξάρτητα με τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται , προκειμένου να τα δημεύσουν από τους Άραβες ιδιοκτήτες .
Αγαπημένη πατρίδα ...
Με έκλεισαν σε σκοτεινό κελί,
Και η καρδιά μου έλαμπε.
Έγραψαν τον αριθμό μου σε τοίχους,
Και οι τοίχοι μεταμορφώθηκαν σε πράσινα λιβάδια
Ζωγράφισαν το πρόσωπο του εκτελεστή μου
Και από το πρόσωπο του σκόρπισαν φωτεινές λωρίδες
Σε σκάλισα με τα δόντια μου στον τοίχο
και έγραψα τραγούδι για την περαστική νύχτα
Νίκησα το σκοτάδι και βύθισα τα χέρια μου σε ακτίνες φωτός.
Mahmoud Darwish
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου