Μετά από 25 χρόνια α
γώνα στην παρανομία, ήρθε εν τέλει η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Τυνησίας. Αυτή η νομιμοποίηση δεν αποτελεί μονάχα μια νίκη των αγωνιστών και των μελών του κόμματος, αλλά επίσης, νίκη για τους εργάτες και τους εργαζόμενους και τον τυνησιακό λαό συνολικά. Αυτό που δίνει ιδιαίτερη σημασία σε αυτή τη νομιμοποίηση είναι ότι ήρθε ως καρπός της επανάστασης της 14ης Γενάρη η οποία ανέτρεψε το Μπεν ’λι και δημιούργησε νέους όρους για την Τυνησία και το λαό της και κατοχύρωσε το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι. Είναι τιμή μας που πετύχαμε αυτή την αναγνώριση του κόμματός μας με το αίμα των μαρτύρων οι οποίοι έφεραν την ελευθερία θυσιάζοντας τις ζωές τους.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας ιδρύθηκε στις 3 Γενάρη 1986, τη 2η επέτειο της ένδοξης εξέγερσης του ψωμιού, έχοντας ως στόχο την οργάνωση των αγώνων του τυνησιακού λαού και την προάσπιση των συμφερόντων του και των δίκαιων φιλοδοξιών του για μια ζωή αξιοπρεπή, στην οποία θα υπάρχει ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας εξέφρασε αυτό το στόχο στο πολιτικό του πρόγραμμα και την αγωνιστική πρακτική του και διατύπωσε το σύνθημα για τη «Λαϊκή και Πατριωτική Δημοκρατική Επανάσταση», και το υπερασπίστηκε με συνέπεια παρότι του κόστισε αυτό σε ανθρώπινες θυσίες, όπως αυτή του μάρτυρα Ναμπίλ Αλ Μπαρακάτι, και σε συλλήψεις εκατοντάδων αγωνιστών και αγωνιστριών του, οι οποίοι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και στερήθηκαν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, και με κάποιους να αναγκάζονται να βγουν στο εξωτερικό.
Έτσι βάδισε το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας κατά τα τελευταία 25 χρόνια και έθεσε ως πρώτο από τους στόχους του την πτώση της δικτατορίας, ως βασικού εμποδίου για την απελευθέρωση του λαού και για την αναγέννηση της πατρίδας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας πίστεψε σε αυτό και αντιστάθηκε στις αντιδραστικές ιδέες οι οποίες το υποτιμούσαν, το κατηγορούσαν για ανικανότητα και υποτακτικότητα, και συνέχισε να εργάζεται για την ιδεολογική συγκρότηση και την οργάνωσή του, στο βαθμό που το επέτρεπαν οι συνθήκες του αγώνα στην παρανομία και η έλλειψη ελευθεριών: βρισκόταν σε κάθε αγώνα που ξέσπαγε και δεν φειδόταν κόπων για την συνεισφορά στην ενοποίηση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης για την εξασφάλιση της νίκης επί της δικτατορίας.
Ήρθε, έπειτα, η επανάσταση της 14 Γενάρη μετά από πάνω από 20 χρόνων αγώνες και θυσίες των παιδιών του τυνησιακού λαού, που είχαν διάφορες ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις, αντιπολιτευόμενες στη δικτατορία, και ήταν μέλη κομμάτων, συλλογικοτήτων κοινωνικών, συνδικάτων, οργανώσεων υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή άλλων οργανώσεων. Αυτή η επανάσταση απέκτησε διάφορες διαστάσεις: είναι πολιτική επανάσταση εναντίον της τυραννίας και της καταπίεσης, είναι κοινωνική επανάσταση εναντίον της εκμετάλλευσης και της διαφθοράς, είναι και επανάσταση για την εθνική αξιοπρέπεια και περηφάνια. Και δεν σταμάτησε η επανάσταση στην Τυνησία, αλλά επεκτάθηκε, επηρεάζοντας τις υπόλοιπες χώρες της Αραβίας, στις οποίες οι λαοί τους εξεγείρονται ενάντια στα τυραννικά και διεφθαρμένα καθεστώτα που τις κυβερνούν, και ανατρέπουν το ένα μετά το άλλο.
Η επανάσταση της 14 Γενάρη δεν τελείωσε, γιατί δεν πέτυχε πλήρως τους σκοπούς της. Δεν σταματά: αντίθετα, παρά τα ατελή βήματα, βρίσκεται στη μέση του δρόμου. Δεν θα σταματήσουν οι αντιδραστικές δυνάμεις να παραμονεύουν και να εργάζονται για να την καταστείλουν, με τη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Γαλλίας, και για να την περιορίσουν μονάχα στην επίτευξη μεταρρυθμίσεων του παλιού καθεστώτος χωρίς να πειραχτούν τα θεμέλιά του και η οικονομική και κοινωνική βάση του. Το πρωταρχικό ζήτημα σε κάθε επανάσταση είναι το ζήτημα της εξουσίας, και για όσο οι τάξεις και τα στρώματα που πραγματοποίησαν την επανάσταση δεν κατακτούν την εξουσία, δεν μπορεί να θεωρείται ότι η επανάσταση νίκησε ή τελείωσε. Τέτοια είναι και η περίπτωση της Τυνησίας, καθώς ο λαός που επαναστάτησε δεν έχει αναλάβει ακόμα την διακυβέρνηση της χώρας.
Ο τυνησιακός λαός ανέτρεψε το δικτάτορα στην πρώτη φάση της επανάστασης. Και στη δεύτερη φάση της καταπιάστηκε με την ανατροπή της δικτατορίας, καθώς κατάφερε, με την επαγρύπνηση και την επιμονή του, να ρίξει την κυβέρνηση του Μοχάμεντ Γανούσι και να επιβάλλει το σύνθημα για μια Συντακτική Συνέλευση και τη διάλυση του Συνταγματικού Δημοκρατικού Συναγερμού και της πολιτικής αστυνομίας, όπως και επέβαλλε την κατάκτηση πολλών ελευθεριών όπως την ελευθερία της έκφρασης και του συνεταιρίζεσθαι σε κόμματα και οργανώσεις. Όμως η εξουσία των αντιδραστικών δυνάμεων παρέμεινε, διάχυτη σε διάφορους μηχανισμούς και ανώτατους θεσμούς, και τα οικονομικά της συμφέροντα δεν θίχτηκαν. Αυτές οι δυνάμεις διαπράττουν εγκλήματα σε βάρος των δικαιωμάτων του λαού (επιθέσεις, βανδαλισμούς, πρόκληση χάους κλπ) και προσπαθούν να πλήξουν την ενότητά του μέσω ιδεολογικών, φυλετικών και τοπικιστικών τριβών, και της διασποράς του φόβου και τρόμου για να τον λυγίσουν, για να μη συνεχίσει την επανάσταση και να μην πετύχει τους στόχους του.
Η σημερινή προσωρινή προεδρία και η μεταβατική κυβέρνηση εργάζονται για να πλήξουν την επαναστατική νομιμότητα και αρνούνται τον έλεγχο των πράξεων και των αποφάσεών τους που λαμβάνουν προς το συμφέρον των εχθρών της επανάστασης (βλ. ανάδειξη διπλωματών, υπευθύνων ασφαλείας και δικαστών κλπ). Αρνούνται τη συνεννόηση με το Πανεθνικό Συμβούλιο για την Προστασία της Επανάστασης. Στη θέση του ανέδειξαν έναν «Οργανισμό» στον οποίο τοποθέτησαν μέλη χωρίς καμία διαβούλευση ή συγκατάθεση για το ρόλο και τους στόχους του. Ακόμα και η απόφαση για τη διάλυση του πρώην κυβερνητικού κόμματος, για την αποτροπή της επανεμφάνισης του κόμματος αυτού υπό νέα μορφή, όπως και εκείνη για τη διάλυση ης αστυνομίας, δημιουργεί αμφιβολίες για το εύρος της σοβαρότητας της εφαρμογής.
Οι λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα στα ενδότερα της χώρας αισθάνονται ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει στον πολιτικό τους βίο, όπως και στην κοινωνική τους πραγματικότητα, και ότι η επανάστασή τους τούς πνίγει. Αυτό το συναίσθημα μπορεί να εξηγηθεί και να δικαιολογηθεί με το γεγονός ότι το παλιό καθεστώς παραμένει στους μηχανισμούς του και στη διοίκησή του, όπως και γιατί η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει καμία επείγουσα και αναγκαία δράση με την οποία θα ελάφραινε το άχθος της ανεργίας και της ακρίβειας και της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών σε εκείνες τις περιοχές οι οποίες επλήγησαν περισσότερο από τη βία και τη λεηλασία της ημέρες του ξεσπάσματος της επανάστασης, αλλά και πριν από αυτή, όπως την περιοχή της Γκάφσα, της Χουσέιρα, του Μπεν Κουρντάν και αλλού.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας θεωρεί πως η επανάσταση δεν τελείωσε και πως ο τυνησιακός λαός καλείται να επαγρυπνεί έναντι των κινδύνων που υπάρχουν για την παρεμπόδιση της επανάστασης. Η συνέχιση της κινητοποίησης και της διατήρησης του Πανεθνικού Συμβουλίου για την Προστασία της Επανάστασης και της ενεργοποίησής του, όπως και των τοπικών και συνοικιακών συμβουλίων που είναι παρακλάδια του, είναι μερικά από τα βασικά καθήκοντα σήμερα. Η προσωρινή προεδρία και η μεταβατική κυβέρνηση δεν επιτρέπει τον έλεγχό τους, παρότι είναι δικαίωμα του λαού να ελέγχει και να λογοδοτούν σε αυτόν. Οι εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση θα είναι μια σημαντική στιγμή στο επόμενο διάστημα, για να μπορέσουν να φτάσουν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι και ο λαός γενικά, μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών και τις υπόλοιπες επαναστατικές και δημοκρατικές δυνάμεις, στο καθοριστικό σημείο να επιβάλλουν τη λαϊκή θέληση και να καταφέρουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στους εχθρούς της επανάστασης.
Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο αν άμεσα εργαστούμε για την μετάθεση για αργότερα των εκλογών, ώστε να μπορεί ο λαός και οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις να προετοιμαστούν σοβαρά, δεδομένης της κρισιμότητας των θεμάτων που θα πραγματευτεί η Συντακτική Συνέλευση, και για την προετοιμασία του κατάλληλου πολιτικού κλίματος για τη διεξαγωγή τους, με την εκκαθάριση της διοίκησης, της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, με την πραγματική διάλυση της πολιτικής αστυνομίας, όπως και με την κατάργηση των εκλογικών νόμων και με τη διευθέτηση του ζητήματος της χρηματοδότησης των εκλογών, για την εξασφάλιση της διαφάνειας και της ισότητας μεταξύ των διαφόρων συμμετεχόντων και για το φραγμό στη διαφθορά και τη δωροδοκία.
Η φύση της μεταβατικής περιόδου δεν μειώνει την αναγκαιότητα λήψης, επειγόντως, οικονομικών και κοινωνικών μέτρων υπέρ του λαού και ιδιαίτερα των ανέργων και των περιθωριοποιημένων στρωμάτων, παρότι αυτά χρειάζονται χρήματα και ενέργειες. Η μεταβατική κυβέρνηση δεν σταμάτησε να κινείται βάσει του προϋπολογισμού που συντάχθηκε επί Μπεν ’λι και ο οποίος απέδιδε πολλά χρήματα στο Υπουργείο Εσωτερικών και στην αποπληρωμή χρέους που συνήψε η δικτατορία. Αλλά γιατί δεν ακυρώνεται αυτό το χρέος, ή τουλάχιστον, δεν αναβάλλεται για ένα διάστημα η αποπληρωμή του όπως συνέβη σε διάφορες χώρες και δεν διατίθεται για τη βελτίωση της κατάστασης του λαού; Γιατί δεν υπάρχει νέος προϋπολογισμός, σύμφωνος με τις νέες προτεραιότητες;
Η τυνησιακή επανάσταση επεκτάθηκε, επηρεάζοντας έναν αριθμό αραβικών κρατών. Έπεσε ο δικτάτορας της Αιγύπτου, ενώ η Υεμένη και το Μπαχρέιν γνωρίζουν λαϊκές επαναστάσεις με μαζική συμμετοχή, εναντίον των οποίων οι τοπικές εξουσίες απαντούν δια πυρός και σιδήρου για να προστατεύσουν εαυτόν, προσφεύγοντας, στην περίπτωση του Μπαχρέιν, στη βοήθεια των αντιδραστικών Σαούντ. Στη γειτονιά μας, ξεσηκώθηκε ο λιβυκός λαός εναντίον των σφαγέων του. Όμως η κατάσταση εκεί πήρε επικίνδυνη τροπή με την είσοδο των ΗΠΑ και των ακολούθων της, με την κάλυψη του ΟΗΕ, και με το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν έθεσε αντίστοιχο ζήτημα ούτε στο Μπαχρέιν, ούτε στην Υεμένη, ούτε προηγουμένως στη Γάζα, το Λίβανο, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν που κατέχει. Και ο Σαρκοζί δεν ήταν που στήριζε το δικτάτορα της Τυνησίας πριν λίγο καιρό;
Αυτό που οδηγεί Ομπάμα, Σαρκοζί και Κάμερον στην ανάμειξή τους είναι η φρενήρης επιδίωξη διαμοιρασμού του λιβυκού πετρελαίου μετά την καταστολή της επανάστασης. Εμείς στεκόμαστε στο πλευρό του λιβυκού λαού και της εξέγερσής του, όμως αντιτιθόμαστε σε κάθε ξένη ανάμειξη γιατί πλήττει όχι μόνο την επανάσταση στη Λιβύη, αλλά και στην Τυνησία και τις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Επίσης, είμαστε εναντίον της χρήσης του τυνησιακού εδάφους ή του εναέριου χώρου μας για τις εχθροπραξίες στη Λιβύη. Οι αμερικάνοι, γάλλοι και άγγλοι αποικιοκράτες δεν έχουν κανένα συμφέρον από τη νίκη της επανάστασης στις αραβικές χώρες γιατί αυτές πλήττουν τα συμφέροντά τους.
Ζήτω η επανάσταση του τυνησιακού λαού
Να συνεχιστεί η επανάσταση μέχρι την επίτευξη των στόχων της
Να υπάρξει εξουσία του λαού
Ζήτω οι εξεγερμένοι υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας αραβικοί λαοί
Τύνιδα, 23 Μάρτη 2011
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου