Πηγή: http://peacepalestine.blogspot.com/
.......
Έφυγα από το Αλ-Λιντ δύο φορές, την πρώτη φορά για τη Γιάφα σε ηλικία 13 χρονών αφού ολοκλήρωσα τη βασική μου εκπαίδευση. Είχα πατριωτικά αισθήματα, απλά γενικά πατριωτικά αισθήματα και ακόμα θυμάμαι διαδηλώσεις και πράξεις αντίστασης που οργανώνονταν από τους Παλαιστίνιους Άραβες κατοίκους.
Στη Γιάφα πήγα στο γυμνάσιο του Ορθόδοξου σχολείου, και έμεινα εκεί μέχρι τη Δευτέρα Γυμνασίου. Θέλω να αναφέρω εδώ τον Λιβανέζο δάσκαλο αραβικών Munah Khoury από το νότιο Λίβανο. Είχε πάνω μας βαθιά και δυνατή επιρροή. Τα αραβικά ως γλώσσα ήταν για αυτόν ο ολοκληρωμένος αγαπημένος και πλούσιος κόσμος του και όταν μας διάβαζε ποιήματα ήταν σαν να τραγουδούσε. Τον εκτιμώ μέχρι σήμερα και τον θυμάμαι ακόμα πολύ καλά. Τον συνάντησα στη Βηρυτό όταν μπήκα στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο και έμαθα ότι αργότερα έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Καθώς το γυμνάσιο της Γιάφα δεν είχε όλες τις τάξεις έπρεπε να πάω στα Ιεροσόλυμα για να γραφτώ στο γυμνάσιο Terra Santa. Όταν τελείωσα το γυμνάσιο επέστρεψα στη Γιάφα όπου δίδαξα για δύο χρόνια και το 1944 πήγα στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο. Όταν ήμουν στη Γιάφα συχνά πήγαινα στο Orthodox Club για να διαβάσω εφημερίδες και περιοδικά που έρχονταν από την Αίγυπτο όπου διάβαζα λογοτεχνικά και πολιτιστικά θέματα.
Στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο ήμουν από τους καλύτερους φοιτητές, δίνοντας μεγάλη έμφαση στα μαθήματά μου. Τον ελεύθερό μου χρόνο εξασκούσα τα χόμπυ μου, ειδικά το κολύμπι και μερικές φορές τραγουδούσα, είχα καλή φωνή. Η πολιτική ήταν έξω από το μυαλό μου και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπλεκόμουν μ’ αυτή και ότι θα γινόταν όλη η ζωή μου.
Η κατάσταση κάπως έτσι παρέμεινε μέχρι την αρχή του τέταρτου έτους στο Πανεπιστήμιο, στο δεύτερο έτος μου στην ιατρική. Όταν μια μέρα ένας φίλος στο πανεπιστήμιο ο Maatouk Al-Asmar, με προσέγγισε και μου είπε πως υπήρχε ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο-εννοώντας τον Δρ Constantine Zureik-που έκανε μικρούς κλειστούς πολιτιστικούς κύκλους, μιλώντας σε μικρό αριθμό φοιτητών (20-30 φοιτητές) για τον αραβικό εθνικισμό και για το αραβικό έθνος και πως και γιατί αυτό πρέπει να αναγεννηθεί. Μου πρότεινε την ιδέα να συμμετέχω σε αυτούς τους κύκλους.
Οι διαλέξεις αυτές είχαν σκοπό να φωτίσουν θέματα και να ανακινήσουν την αντιπαράθεση και δεν υπήρχαν οργανωτικές δεσμεύσεις. Για να γίνω πιο σαφής ο Maatouk μου είπε για κάποιον Ramez Shihadeh ο οποίος εκείνη την εποχή ήδη είχε αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. «Θέλω να τον συναντήσεις για να μιλήσετε για την αραβική ενότητα και τη σωτηρία της Παλαιστίνης και πώς θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι» αλλά καθώς εκείνες τις ημέρες σχεδίαζα να επιστρέψω στο σπίτι η συνάντηση δεν πραγματοποιήθηκε.
Αυτό ήταν στο τέλος του Ιουνίου/Ιουλίου 1948, όταν οι σιωνιστές προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν τον ξεριζωμό των Παλαιστίνιων από τα σπίτια και τη γη τους, που εκείνη την εποχή είχε κορυφωθεί. Η χρονιά τελείωσε και το πανεπιστήμιο έκλεισε. Είπα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να πάω στην Παλαιστίνη και ειδικά στο Αλ-Λιντ αλλά οι γονείς μου μού ζήτησαν να μείνω στη Βηρυτό και μου έστειλαν χρήματα, η μητέρα μου πάντα ανησυχούσε πολύ για μένα. Η άφιξή μου ήταν έκπληξη για την οικογένειά μου και η μητέρα μου είπε, «τι θέλεις να κάνεις γιε μου; Και η αδελφή μου ρώτησε: τι μπορείς να κάνεις;» Αναρωτιόμουν αν μπορούσα να πολεμήσω. Σπούδαζα ήδη ιατρική και πιθανά μπορούσα να βοηθήσω τους τραυματίες. Υπήρχε στο νοσοκομείο ένας γιατρός από την οικογένεια Zahlan και άρχισα να τον βοηθάω.
Το Αλ Λιντ όπως και άλλες παλαιστινιακές αραβικές πόλεις και χωριά ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση σύγχυσης και απόγνωσης. Τα σιωνιστικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν και τρομοκρατούσαν. Η κατάσταση ήταν σκληρή και απεγνωσμένη.
Δούλευα στο νοσοκομείο όταν η θεία της μητέρας μου ήρθε και μου είπε ότι η μητέρα μου ανησυχούσε για μένα και μου ζητούσε να γυρίσω στο σπίτι. Αρνήθηκα και έμεινα στο νοσοκομείο, αλλά εκείνη επέμενε και εγώ με τη σειρά μου επέμενα να κάνω το καθήκον μου. Όταν συνέχισα να αρνούμαι να φύγω μου είπε ότι η μεγαλύτερη αδελφή μου που αγαπούσα πολύ είχε πεθάνει. Στο δρόμο προς το σπίτι είδα ανθρώπους στο δρόμο σε πολύ άσχημη κατάσταση, τρομοκρατημένους και τραυματισμένους, ανάμεσά τους και ανθρώπους που ήξερα, να κείτονται στο πεζοδρόμιο αβοήθητοι.
Θάψαμε την αδελφή μου κοντά στο σπίτι, γιατί ήταν αδύνατο να φτάσουμε στο νεκροταφείο. Τρεις ώρες μετά οι σιωνιστές τρομοκράτες επιτέθηκαν στο σπίτι μας φωνάζοντας και διατάζοντάς μας να φύγουμε στα αραβικά «Γιάλα μπάρα, γιάλα μπάρα ούχρουζου» Εμπρός έξω Εμπρός έξω, εξαφανιστείτε. Η μητέρα μου και εγώ, μαζί με τα παιδιά της αδελφή μου, ανάμεσά τους και ένα μωρό στην αγκαλιά-περπατήσαμε με τους συγγενείς και τους γείτονες. Δεν ξέραμε που να πάμε. Οι τρομοκράτες μας διέταζαν να προχωράμε και προχωρούσαμε. Ήταν μια πολύ ζεστή μέρα και ήταν Ραμαζάνι. Μερικοί γύρω μας έλεγαν «αυτή είναι η μέρα της ανάστασης» και άλλοι έλεγαν «αυτό είναι κόλαση». Όταν φτάσαμε στην άκρη της πόλης είδαμε ένα σιωνιστικό τσεκ πόιντ που έψαχνε τους ανθρώπους. Δεν είχαμε όπλα. Από ότι φαίνεται ο γιος του γείτονα Amin Hanhan, έκρυβε μερικά χρήματα, καθώς φοβόταν ότι θα του τα κλέψουν, αρνήθηκε να του κάνουν έλεγχο. Οι τρομοκράτες των δολοφόνησαν εκεί μπροστά μας. Η μητέρα και η μικρότερη αδελφή του έτρεξαν να τον δουν και άρχισαν να ουρλιάζουν. Ο μικρότερος του αδελφός ο Μπισάρα, ήταν φίλος και συμμαθητής μου και μερικές φορές διαβάζαμε μαζί.
Με ρωτάτε γιατί διάλεξα αυτό το δρόμο, γιατί έγινα άραβας εθνικιστής. Αυτός είναι ο σιωνισμός και μιλάνε για ειρήνη; Αυτός είναι ο Σιωνισμός που είδα και έζησα.
.......
Έφυγα από το Αλ-Λιντ δύο φορές, την πρώτη φορά για τη Γιάφα σε ηλικία 13 χρονών αφού ολοκλήρωσα τη βασική μου εκπαίδευση. Είχα πατριωτικά αισθήματα, απλά γενικά πατριωτικά αισθήματα και ακόμα θυμάμαι διαδηλώσεις και πράξεις αντίστασης που οργανώνονταν από τους Παλαιστίνιους Άραβες κατοίκους.Στη Γιάφα πήγα στο γυμνάσιο του Ορθόδοξου σχολείου, και έμεινα εκεί μέχρι τη Δευτέρα Γυμνασίου. Θέλω να αναφέρω εδώ τον Λιβανέζο δάσκαλο αραβικών Munah Khoury από το νότιο Λίβανο. Είχε πάνω μας βαθιά και δυνατή επιρροή. Τα αραβικά ως γλώσσα ήταν για αυτόν ο ολοκληρωμένος αγαπημένος και πλούσιος κόσμος του και όταν μας διάβαζε ποιήματα ήταν σαν να τραγουδούσε. Τον εκτιμώ μέχρι σήμερα και τον θυμάμαι ακόμα πολύ καλά. Τον συνάντησα στη Βηρυτό όταν μπήκα στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο και έμαθα ότι αργότερα έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Καθώς το γυμνάσιο της Γιάφα δεν είχε όλες τις τάξεις έπρεπε να πάω στα Ιεροσόλυμα για να γραφτώ στο γυμνάσιο Terra Santa. Όταν τελείωσα το γυμνάσιο επέστρεψα στη Γιάφα όπου δίδαξα για δύο χρόνια και το 1944 πήγα στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο. Όταν ήμουν στη Γιάφα συχνά πήγαινα στο Orthodox Club για να διαβάσω εφημερίδες και περιοδικά που έρχονταν από την Αίγυπτο όπου διάβαζα λογοτεχνικά και πολιτιστικά θέματα.
Στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο ήμουν από τους καλύτερους φοιτητές, δίνοντας μεγάλη έμφαση στα μαθήματά μου. Τον ελεύθερό μου χρόνο εξασκούσα τα χόμπυ μου, ειδικά το κολύμπι και μερικές φορές τραγουδούσα, είχα καλή φωνή. Η πολιτική ήταν έξω από το μυαλό μου και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπλεκόμουν μ’ αυτή και ότι θα γινόταν όλη η ζωή μου.
Η κατάσταση κάπως έτσι παρέμεινε μέχρι την αρχή του τέταρτου έτους στο Πανεπιστήμιο, στο δεύτερο έτος μου στην ιατρική. Όταν μια μέρα ένας φίλος στο πανεπιστήμιο ο Maatouk Al-Asmar, με προσέγγισε και μου είπε πως υπήρχε ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο-εννοώντας τον Δρ Constantine Zureik-που έκανε μικρούς κλειστούς πολιτιστικούς κύκλους, μιλώντας σε μικρό αριθμό φοιτητών (20-30 φοιτητές) για τον αραβικό εθνικισμό και για το αραβικό έθνος και πως και γιατί αυτό πρέπει να αναγεννηθεί. Μου πρότεινε την ιδέα να συμμετέχω σε αυτούς τους κύκλους.
Οι διαλέξεις αυτές είχαν σκοπό να φωτίσουν θέματα και να ανακινήσουν την αντιπαράθεση και δεν υπήρχαν οργανωτικές δεσμεύσεις. Για να γίνω πιο σαφής ο Maatouk μου είπε για κάποιον Ramez Shihadeh ο οποίος εκείνη την εποχή ήδη είχε αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. «Θέλω να τον συναντήσεις για να μιλήσετε για την αραβική ενότητα και τη σωτηρία της Παλαιστίνης και πώς θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι» αλλά καθώς εκείνες τις ημέρες σχεδίαζα να επιστρέψω στο σπίτι η συνάντηση δεν πραγματοποιήθηκε.
Αυτό ήταν στο τέλος του Ιουνίου/Ιουλίου 1948, όταν οι σιωνιστές προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν τον ξεριζωμό των Παλαιστίνιων από τα σπίτια και τη γη τους, που εκείνη την εποχή είχε κορυφωθεί. Η χρονιά τελείωσε και το πανεπιστήμιο έκλεισε. Είπα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να πάω στην Παλαιστίνη και ειδικά στο Αλ-Λιντ αλλά οι γονείς μου μού ζήτησαν να μείνω στη Βηρυτό και μου έστειλαν χρήματα, η μητέρα μου πάντα ανησυχούσε πολύ για μένα. Η άφιξή μου ήταν έκπληξη για την οικογένειά μου και η μητέρα μου είπε, «τι θέλεις να κάνεις γιε μου; Και η αδελφή μου ρώτησε: τι μπορείς να κάνεις;» Αναρωτιόμουν αν μπορούσα να πολεμήσω. Σπούδαζα ήδη ιατρική και πιθανά μπορούσα να βοηθήσω τους τραυματίες. Υπήρχε στο νοσοκομείο ένας γιατρός από την οικογένεια Zahlan και άρχισα να τον βοηθάω.
Το Αλ Λιντ όπως και άλλες παλαιστινιακές αραβικές πόλεις και χωριά ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση σύγχυσης και απόγνωσης. Τα σιωνιστικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν και τρομοκρατούσαν. Η κατάσταση ήταν σκληρή και απεγνωσμένη.
Δούλευα στο νοσοκομείο όταν η θεία της μητέρας μου ήρθε και μου είπε ότι η μητέρα μου ανησυχούσε για μένα και μου ζητούσε να γυρίσω στο σπίτι. Αρνήθηκα και έμεινα στο νοσοκομείο, αλλά εκείνη επέμενε και εγώ με τη σειρά μου επέμενα να κάνω το καθήκον μου. Όταν συνέχισα να αρνούμαι να φύγω μου είπε ότι η μεγαλύτερη αδελφή μου που αγαπούσα πολύ είχε πεθάνει. Στο δρόμο προς το σπίτι είδα ανθρώπους στο δρόμο σε πολύ άσχημη κατάσταση, τρομοκρατημένους και τραυματισμένους, ανάμεσά τους και ανθρώπους που ήξερα, να κείτονται στο πεζοδρόμιο αβοήθητοι.Θάψαμε την αδελφή μου κοντά στο σπίτι, γιατί ήταν αδύνατο να φτάσουμε στο νεκροταφείο. Τρεις ώρες μετά οι σιωνιστές τρομοκράτες επιτέθηκαν στο σπίτι μας φωνάζοντας και διατάζοντάς μας να φύγουμε στα αραβικά «Γιάλα μπάρα, γιάλα μπάρα ούχρουζου» Εμπρός έξω Εμπρός έξω, εξαφανιστείτε. Η μητέρα μου και εγώ, μαζί με τα παιδιά της αδελφή μου, ανάμεσά τους και ένα μωρό στην αγκαλιά-περπατήσαμε με τους συγγενείς και τους γείτονες. Δεν ξέραμε που να πάμε. Οι τρομοκράτες μας διέταζαν να προχωράμε και προχωρούσαμε. Ήταν μια πολύ ζεστή μέρα και ήταν Ραμαζάνι. Μερικοί γύρω μας έλεγαν «αυτή είναι η μέρα της ανάστασης» και άλλοι έλεγαν «αυτό είναι κόλαση». Όταν φτάσαμε στην άκρη της πόλης είδαμε ένα σιωνιστικό τσεκ πόιντ που έψαχνε τους ανθρώπους. Δεν είχαμε όπλα. Από ότι φαίνεται ο γιος του γείτονα Amin Hanhan, έκρυβε μερικά χρήματα, καθώς φοβόταν ότι θα του τα κλέψουν, αρνήθηκε να του κάνουν έλεγχο. Οι τρομοκράτες των δολοφόνησαν εκεί μπροστά μας. Η μητέρα και η μικρότερη αδελφή του έτρεξαν να τον δουν και άρχισαν να ουρλιάζουν. Ο μικρότερος του αδελφός ο Μπισάρα, ήταν φίλος και συμμαθητής μου και μερικές φορές διαβάζαμε μαζί.
Με ρωτάτε γιατί διάλεξα αυτό το δρόμο, γιατί έγινα άραβας εθνικιστής. Αυτός είναι ο σιωνισμός και μιλάνε για ειρήνη; Αυτός είναι ο Σιωνισμός που είδα και έζησα.
Αναρτήσεις
