Βιογραφικό σημείωμα για τον Δρ. George Habash από τη σελίδα του Λαϊκού Μετώπου για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης
Ο Σύντροφος Al-Hakim γεννήθηκε την 1η Αυγούστου 1925, στην πόλη της Λύδας. Εκείνη την εποχή, η Παλαιστίνη ήταν κάτω από τον έλεγχο της βρετανικής αποικιοκρατίας με τη Βρετανική Εντολή και οι Παλαιστίνιοι αντιμετώπιζαν την υλοποίηση του αποικιοκρατικού εποικιστικού σχεδίου, γνωστό σήμερα ως Ισραήλ. Ο Habash παρακολούθησε το αγγλικανικό σχολείο και στην συνέχεια ολοκλήρωσε το δημοτικό στο δημόσιο σχολείο της Λύδας. Πριν φοιτήσει στο γυμνάσιο της Ιερουσαλήμ, παρακολούθησε το Ορθόδοξο Σχολείο στην Γιάφα. Αποφοίτησε από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 1942. Κατά την διάρκεια των παιδικών χρόνων του, είχε επηρεαστεί βαθιά από την κατάσταση στην Παλαιστίνη, όπως και από την επανάσταση των Παλαιστινίων το 1936 - 1939 εναντία στην Βρετανική αποικιοκρατία και την επιβολή της Σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Μετά το τέλος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, επέστρεψε στην Γιάφα και δίδαξε για δύο χρόνια στο ίδιο σχολείο που είχε φοιτήσει. Το 1944 γράφτηκε στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού για να σπουδάσει ιατρική
Το 1948, και ενώ ο Habash σπούδαζε στην Βηρυτό, έγινε η al-Nakba (η καταστροφή), και περισσότεροι από 700.000 Παλαιστίνιοι διώχτηκαν από τα σπίτια τους και έγιναν πρόσφυγες. Ανάμεσα τους ήταν η οικογένεια του Habash μαζί με πολλές ακόμα οικογένειες της Λύδας. Μαζί με άλλους Παλαιστίνιους και Άραβες συντρόφους και σε απάντηση στην Al Nakba, ο Habash ίδρυσε το Αραβικό Εθνικιστικό Κίνημα. Το κίνημα απέκτησε δύναμη ανάμεσα στους νέους, τους φοιτητές και τους διανοούμενους σε όλο τον Αραβικό κόσμο και ήταν το πρώτο παν-Αραβικό κίνημα που δέχτηκε τον ένοπλο αγώνα ως αντίσταση στην αποικιοκρατία και μέσο για την απελευθέρωση των κατεχόμενων αραβικών εδαφών. Αφού πήρε το πτυχίο της ιατρικής το 1951, δούλεψε σε κλινικές της Ιορδανίας που περιέθαλπαν Παλαιστίνιους πρόσφυγες, μαζί με τον σύντροφο μάρτυρα Wadi’ Haddad, ενώ εξακολουθούσε να ηγείται και του Αραβικού Εθνικιστικού Κινήματος.
Μετά την ήττα του 1967, αυτός και οι σύντροφοι του ίδρυσαν το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η παλαιστινιακή επανάσταση δεχόταν σοβαρά πλήγματα εκείνη την εποχή, όχι μόνο από το Ισραήλ και τον ιμπεριαλισμό, αλλά και από αντιδραστικές δυνάμεις και καθεστώτα μέσα στον Αραβικό κόσμο. Στην Ιορδανία, το παλαιστινιακό κίνημα αντιμετώπιζε σφαγές από το ίδιο το καθεστώς και αναγκάστηκε να καταφύγει στον Λίβανο, όπου ιδρύθηκε μια νέα βάση του παλαιστινιακού κινήματος. Στον Λίβανο, ο Habash συνέχισε να ηγείται του Λαϊκού Μετώπου σε όλη την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου και της εισβολής των Ισραηλινών μέχρι και το 1982, όταν η PLO και οι ακτιβιστές, ο αγωνιστές και οι θεσμοί της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα. Ο Al-Hakim και οι σύντροφοι του, πήγαν στην Δαμασκό το 1982, και άρχισε να επικεντρώνεται στην εδραίωση και ανάπτυξη θεσμών μέσα στην Παλαιστίνη, όπως επίσης και στην προάσπιση της ύπαρξης της παλαιστινιακής επανάστασης, αναγνωρίζοντας τους κινδύνους που έκρυβαν για τα δικαιώματα των Παλαιστίνιων οι αποκαλούμενες «ειρηνευτικές συνομιλίες», για παράδειγμα οι πρωτοβουλίες του Προέδρου των ΗΠΑ Ronald Reagan και του Βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Fahd και η επονομαζόμενη Συμφωνία του Αμμάν το 1985.
Το 1987, με το ξέσπασμα της μεγάλης Ιντιφάντα, ο Habash κάλεσε για την διατήρηση της εθνικής ενότητας της Παλαιστίνης και συγκάλεσε το Παλαιστινιακή Εθνικό Κογκρέσο στην Αλγερία το 1988. Ο σύντροφος Al Hakim θεωρούσε πάντα την εθνική ενότητα σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την συνέχεια του αγώνα και για το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα, είτε όταν βρισκόταν στην Βηρυτό κατά την διάρκεια της εσωτερικής διένεξης ανάμεσα στους Παλαιστίνιους, είτε και στη συνέχεια, αναγνωρίζοντας πως οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις των Παλαιστινίων δεν θα μπορούσαν να λυθούν με στρατιωτικούς μηχανισμούς, αλλά μόνο μέσα από την δημοκρατική διαδικασία του απελευθερωτικού κινήματος.
Το 1993, όταν υπογράφτηκε η Συμφωνία του Όσλο, ο Al Hakim κάλεσε σε μέγιστη λαϊκή αντίσταση κατά της συμφωνίας, βλέποντας σε αυτή την ήττα της παραδοσιακής παλαιστινιακής ηγεσίας της PLO. Προειδοποίησε ότι η Συμφωνία του Όσλο χτυπούσε ένα συγκεκριμένο ζήτημα του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος, το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων. Το 1994 και 1995, κάλεσε σε συναντήσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό, τους Παλαιστίνιους ηγέτες και τους εξόριστους ακτιβιστές για να ξεκινήσουν εκστρατείες και να εδραιώσουν τις επιτροπές Al-Awda και τους οργανισμούς για το δικαίωμα της επιστροφής οπουδήποτε μπορούσαν, προκειμένου να προστατέψουν αυτό το ζωτικό και κεντρικό δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων, υπό το φως της νέας απειλής του Όσλο και των αποτελεσμάτων του.
Στο 6ο Συνέδριο του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης το 2000, ο Habash, απεύθυνε τον τελευταίο χαιρετισμό του σαν Γενικός Γραμματέας, προτού ανακοινώσει την παραίτηση του από αυτή τη θέση. Αυτό το έκανε προκειμένου να δώσει ένα παράδειγμα, για το πως μπορεί να γίνει διαδοχή της ηγεσίας σε μια οργάνωση μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, διαδικασίες που όπως πίστευε ενισχύουν παρά αποδυναμώνουν τις οργανώσεις και τα κινήματα. Το Μέτωπο εξέλεξε τον Abu Ali Mustafa να διαδεχτεί τον Habash στην θέση του Γενικού Γραμματέα.
Από το 2000 έως το 2008, ο Habash ίδρυσε το Κέντρο Σπουδών al-Ghad al-Arabi και έζησε στο Αμμάν με την οικογένεια του και τις κόρες του. Σήμερα ζει μέσα από την γυναίκα του Hilda και τις δύο του κόρες, Maysa και Lama.
Ο σύντροφος Al-Hakim σε όλη την ζωή του, επέδειξε όχι μόνο το ύψιστο επίπεδο αφοσίωσης και φροντίδας προς τον λαό του, αλλά με επιμονή και σαφήνεια μεταβίβασε και ανέπτυξε ένα επιστημονικό όραμα και μια ανάλυση τόσο για το μέλλον της επανάστασης, όσο και για τους κινδύνους και τα σχέδια που προωθούν οι εχθροί του λαού του εναντίον της. Ο Al-Hakim μας άφησε μια μεγάλη κληρονομιά από την οποία μπορούμε να επωφεληθούμε και να διδαχθούμε, καθώς θα συνεχίζουμε την πορεία που αυτός χάραξε, μέχρι την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου