του Philip Weiss Πηγή: http://mondoweiss.net/ 30 Δεκέμβρη 2009
Σήμερα, η Gaza Freedom March διασπάστηκε ελαφρά, όταν παρά την αυστηρή αντίθεση των υπολοίπων ακτιβιστών, περίπου 80 άτομα έφυγαν με λεωφορεία για τη Γάζα και οι υπόλοιποι έμειναν στο Κάιρο.
Αλλά για περίμενε, δεν προσπαθούσατε να φτάσετε στη Γάζα; Ναι, αλλά ήταν δράμα. Πώς αλλιώς να το περιγράψεις ...
Την τελευταία εβδομάδα, καθώς οι διεθνείς διαδηλωτές έφτασαν στην Αίγυπτο, το υπουργείο εξωτερικών το έκανε σαφές πως δεν ήθελε να τους αφήσει να πάνε στη Γάζα, και θα έφτανε στο σημείο ως και να τους συλλάβει. Αλλά οι 1400 αυτοί άνθρωποι δεν είναι τουρίστες ή άτολμοι άνθρωποι, είναι ακτιβιστές, και δεν πρόκειται να εμποδιστούν από κανέναν υπουργείο, ούτε καν από το υπουργείο ενός αστυνομικού κράτους. Πολλοί έφυγαν με λεωφορείο ή ταξί προς την έρημο του Σινά, ενώ τα 300 μέλη της Γαλλικής ομάδας κατασκήνωσαν μπροστά στην πρεσβεία τους απέναντι από το ζωολογικό κήπο του Καίρου, απαιτώντας να πάνε στη Γάζα ακόμα κι αν περικυκλώθηκαν από την αστυνομία.
Μετά από απεργίες πείνας, διαδηλώσεις και διεθνείς πιέσεις, και με την υποτιθέμενη παρέμβαση της εύσπλαχνης συζύγου του προέδρου Suzanne Mubarak, οι Αιγύπτιοι ενέδωσαν εχθές και είπαν: Καλά, 100 από εσάς μπορείτε να περάσετε με δύο λεωφορεία. Το άκουσα αρχικά ως φήμη χθες το βράδυ στην συγκέντρωση που οργάνωσαν οι Αιγύπτιοι στο κτίριο του συνδικάτου των δημοσιογράφων ενάντια στην επίσκεψη του Netanyahu’s στον Hosni Mubarak (Κάτω ο Hosni Mubarak!), και ήδη πολλοί από εμάς αναρωτιόντουσαν, ποιός θα πήγαινε. Το Code Pink, η αντιπολεμική ομάδα που έχει καθοδηγήσει την οργάνωση, ισχυρίστηκε νίκη και έστειλε μήνυμα στις αντιπροσωπείες να επιλέξουν τα δύο ή τρία μέλη τους που θα πήγαιναν. Μερικές από τις αντιπροσωπείες ανταποκρίθηκαν ορίζοντας εκπρόσωπους. Αλλά η απόφαση προκάλεσε θυμό και έναν γύρο ολονύχτιων συνεδριάσεων, σε μερικές περιπτώσεις στα σκαλιά των ξενοδοχείων, με πολλούς να αντιτίθενται στη διαπραγμάτευση. Ακόμα και η Οργανωτική Επιτροπή της Gaza Freedom March steering committee ψήφισε ενάντια στα ψίχουλα που μας πρόσφεραν αντί για ολόκληρη τη φρατζόλα.
Μετά, μαθαίνω, οι Αιγύπτιοι έκαναν τη διαπραγμάτευση ακόμα πιο προβληματική με μια ανακοίνωση που έλεγε πως 100 ειρηνιστές θα επιτραπεί να περάσουν στη Γάζα, υπονοώντας πως οι υπόλοιποι είμαστε χούλιγκανς.
Εντούτοις, το Code Pink προχώρησε το σχέδιό του, και στις 6:30 το πρωί οι λίγοι τυχεροί συγκεντρώθηκαν στο πεζοδρόμιο της Ramses Street κοντά στο σταθμό των λεωφορείων. Τις επόμενες 4 ώρες έγινα μάρτυρας αγωνίας και οδύνης και μυστικά ένιωσα τυχερός που δεν είχα προσπαθήσει το προηγούμενο βράδυ να είμαι ένας από αυτούς που θα μπουν στα λεωφορεία. Ένα πλήθος από αυτούς που διαφωνούσαν με τη διαπραγμάτευση στέκονταν πίσω από τα οδοφράγματα που είχαν στηθεί γύρω από τα λεωφορεία, φωνάζοντας «Όλοι ή κανείς» και «Βγείτε από τα λεωφορεία». Αποδείχτηκε πως είχαν πολλούς συμμάχους ανάμεσα στους 100 που είχαν επιβιβαστεί στα λεωφορεία – συμμάχους που με ένα σήμα κατέβηκαν, και μερικοί έβγαλαν και ηρωικούς λόγους (Δείτε το βίντεο στο τέλος του άρθρου).
Αυτοί που έμειναν στα λεωφορεία έκλεισαν τις πόρτες λέγοντας πως οι Παλαιστίνιοι της Γάζας τους ήθελαν να ενωθούν μαζί τους για να πορευτούν προς τα Ισραηλινά σύνορα στις 31 Δεκέμβρη. Αλλά δίσταζαν. Στην πραγματικότητα, είδαμε μερικούς από τους πιο αποφασισμένους ακτιβιστές του κόσμου, την Bernardine Dohrn καθηγήτρια δικαίου και πρώην μέλος του Weather Underground, τον Ali Abunimah της Electronic Intifada και την Donna Mulhearn, μια Αυστραλέζα που ήταν ανθρώπινη ασπίδα όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ, να ανεβαίνουν στα λεωφορεία και μετά να κατεβαίνουν, και να ανεβαίνουν ξανά και να ξανακατεβαίνουν κοκ.
Ο Abunimah, που δέχτηκε την επίθεση των δυνάμεων ασφαλείας εχθές στην Αμερικάνικη πρεσβεία μου είπε πως αυτή ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που χρειάστηκε ως τώρα να πάρει. Ήταν μια ατομική απόφαση, δεν είχε καμία σαφήνεια ,κανείς δεν μπορούσε να σου πει τί να κάνεις και ο Abunimah σεβάστηκε την απόφαση όλων των πλευρών. Η Mulhearn είπε πως το 2003 στο Ιράκ ήταν εύκολο σε σχέση με αυτό το τωρινό, γιατί η απόφαση τότε είχε να κάνει με τον φυσικό κίνδυνο που αντιμετώπιζε καθημερινά, ενώ τώρα το δίλημμα ήταν ηθικό. Όσο για την Αιγυπτιακή δήλωση πως μόνο οι χούλιγκανς θα έμεναν πίσω στο Κάιρο, είπε πως αυτό είναι ψέμα, θα το γράψει και στο blog της. Η Dohrn είπε πως η αρχή «Όλοι ή κανείς» ήταν μια αρχή άθλια για την πολιτική των ακτιβιστών. Πάντα, όπως είπε, παίρνεις αυτό που σου δίνεται και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι για περισσότερα. Ένας Ευρωπαίος με μια κόκκινη καφίγια της φώναζε πως εξυπηρετεί τον φασισμό. Ο συνεργάτης της Bill Ayers ευγενικά τον αντιμετώπισε ρωτώντας τον γιατί ήταν τόσο εκτός εαυτού. Καθώς ανεβοκατέβαινε στο λεωφορείο, η Dohrn που είχε στα μαλλιά της ένα λουλούδι, είπε πως δεν της αρέσει η απόλυτη σιγουριά αυτών που ήταν από την άλλη πλευρά των αστυνομικών οδοφραγμάτων, και καθώς έχει υπάρξει στο Weather Underground, ξέρει κάποια πράγματα για την απολυτότητα.
Τελικά η Dohrn και ο Abunimah κατέβηκαν από το λεωφορείο. Η Mulhearn έμεινε μέσα, όπως άκουσα. Ένας από τους κύριους λόγους που το έκαναν ήταν μια έκκληση που είχε πάρει ο Abunimah από επικεφαλείς κοινωνικών οργανώσεων της Γάζας, που έλεγε πως αν πρόκειται αυτό να πληγώσει το κίνημα, τότε μην έρθετε. Θα κάνουμε την πορεία χωρίς εσάς. (Το μήνυμα από τον Haidar Eid και τον Omar Barghouti λέει «Μετά από πολλούς δισταγμούς και περίσκεψη, σας γράφουμε για να σας καλέσουμε να απορρίψετε την «συμφωνία» που επιτεύχθηκε με την Αιγυπτιακή ηγεσία (μέσω της κας Μουμπάρακ). Νιώθουμε βαθιά πως η συμφωνία αυτή είναι κακή για εμάς, και για το κίνημα αλληλεγγύης»). Ο Abunimah συμμορφώθηκε με την έκκληση αυτή και αργότερα μου είπε πως δεν λυπάται γι’ αυτό. Είδα άλλους φίλους να κάθονται στο πεζοδρόμιο κλαίγοντας, καθώς προσπαθούσαν να αποφασίσουνε τι να κάνουν. Κανείς δεν είχε κοιμηθεί και πολλοί κάπνιζαν.
Το επιχείρημα για τους περισσότερους ήταν το εξής: κάναμε πολύ δρόμο με την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας. Ήρθαμε να διαδηλώσουμε στη Γάζα για την άρση του αποκλεισμού στον οποίο υπόκειται ο πληθυσμός της. Πολλοί από εμάς αντιμετωπίσαμε την Αιγυπτιακή εξουσία στη Γαλλική πρεσβεία. Τώρα υποκύπτουμε στον αποκλεισμό με την αποδοχή μιας μερικής προσφοράς, όταν η βασική αρχή αδιαμφισβήτητη: ο λαός της Γάζας πρέπει να έχει ελευθερία κίνησης, ελευθερία να πηγαίνει και να έρχεται. Θα δείξουμε τη δύναμη και την αλληλεγγύη μας όχι με το να αποδεχτούμε τους όρους που μας βάζει ένα αστυνομικό κράτος που συνεργάζεται με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αλλά με το να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας ως ομάδα εδώ στο Κάιρο. Και έτσι θα παρουσιάσουμε με δραματικό τρόπο τις συνθήκες που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι και θα υπηρετήσουμε το πιο σημαντικό επίπεδο του αγώνα: την ενεργοποίηση ενός διεθνούς κινήματος.
Μπορώ να καταλάβω και την άλλη πλευρά. Δεν υπάρχει τίποτα σαν έναν πραγματικό ταξίδι στη Γάζα για να πολιτικοποιηθεί κάποιος, και καθώς έχω και ο ίδιος αυτή την εμπειρία, έχω πιέσει αρκετούς νέους ανθρώπους να κάνουν το ταξίδι. Αλλά μπορώ να δω πως είμαι ένα χάλια άτομο του κινήματος, και πως η γενική αίσθηση το κινήματος είναι σαφής και με έμφαση. Θα εργαστούμε από το Κάιρο για να τραβήξουμε τα φώτα της δημοσιότητας στην καταπίεση των Παλαιστίνιων....
Επ’ ευκαιρία, να πω πως η αποστολή της Νοτίου Αφρικής, πολλοί από αυτούς βετεράνοι του αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ, δεν είχαν καμιά αμφιβολία στο ερώτημα. Μένουμε στο Κάιρο.
Μπορώ να καταλάβω και τις δυό πλευρές, αλλά ήταν μια σπασμωδική εμπειρία. Άνθρωποι ενάντια ο ένας στον άλλο, το Code Pink κατηγορήθηκε για ύπαρξη πολλών καπέλων αλλά όχι σέλας. Είδα νέους ανθρώπους που το προηγούμενο βράδυ στριφογύριζαν με δαγκωμένα χείλη και με την ελπίδα να είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα επιλεγούν για μια θέση στα λεωφορεία να είναι σήμερα εξοργισμένοι και να βρίζουν στην ιδέα πως κάποιος θα ανέβαινε στα λεωφορεία...
Ακόμα θυμίζω στους αναγνώστες πως καλά πράγματα προκύπτουν από αυτή την εμπειρία. Οι αμερικάνοι που είμαστε τόσο εξαρτημένοι από το να ζουν με το Ισραηλινό λόμπι, όπως μια κακοποιημένη σύζυγος από τον άντρα της που την χτυπά, εκτεθήκαμε σε μια πιο ανυποχώρητη πολιτική – έχουμε ραντεβού με τους Freedom Riders. Από την άλλη πλευρά, οι άμεσες δράσεις μας και οι διαδηλώσεις φαίνεται να αφυπνίζουν κάπως την Αίγυπτο και πήραν ιδιαίτερη δημοσιότητα. Η Helen Schiff μου είπε πως το πρωτοσέλιδο μιας επίσημης κυβερνητικής εφημερίδας σήμερα έλεγε «Μουμπάρακ προς Νετανιάχου: Σταματήστε τον αποκλεισμό, βάλτε τέλος στα βάσανα του Παλαιστινιακού λαού». Του δώσαμε γραμμή! Λέει. Παλαιά ακτιβίστρια η Helen, μου είπε πως είναι «θρυλικό» αυτό που συνέβη, καταφέραμε περισσότερα από το Κάιρο παρά αν είχαμε πάει στη Γάζα.
Έτσι υπάρχει ένα θυελλώδες και κυρίαρχο συναίσθημα εδώ απόψε, στα μικρά ξενοδοχεία που πρέπει να συναντηθούμε για να κάνουμε τα σχέδια μας. Νιώθω το πνεύμα των Freedom Riders και των abolitionists που πάλεψαν για την ελεύθερη μετακίνηση των μαύρων για τόσα χρόνια στη χώρα μου. Όσο για τη διάσπαση και την πικρία, σκέφτομαι πως θα περάσουν. Ένας Ευρωπαίος φίλος μου είπε συμβουλευτικά, πως αυτοί που πήραν την πλευρά των Παλαιστίνιων θα διαπιστώσουν πως μοιράζονται με κάποιον τρόπο την Παλαιστινιακή εμπειρία. Σίγουρα όχι στην κλίμακα που τη βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, αλλά θα βιώσουν κάποια πράγματα και θα γίνουν πιο δυνατοί.
Ξεπερνώντας τη θύελλα, αύριο αυτή η ομάδα έχει περισσότερα σχέδια δράσης. απόψε τσαλαπατήθηκα σε ένα ακόμα κλιμακοστάσιο για μια οργανωτική συνάντηση σχετική με τα αυριανά μας σχέδια.....
Οι δρόμοι όλου του κόσμου, έχουν έρθει στους δρόμους του Αραβικού κόσμου και όλοι μαθαίνουμε
Αναρτήσεις
