Η Παλαιστίνη ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα:

Πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε;

Άρθρο του George Habash τέως Γενικού Γραμματέα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Al-Hadaf No 1302 τον Ιανουάριο του 2000
Πηγή: http://www.pflp.ps/english Μετάφραση: intifada.gr

Η πραγματικότητα πρέπει να ειδωθεί και όπως είναι τώρα αλλά και όπως διαμορφώνεται. Παρατηρώντας τις αντιθέσεις της πραγματικότητας και τις κατευθύνσεις προς τις οποίες κινούνται, μπορούμε να αδράξουμε την παρούσα στιγμή και τις μελλοντικές της δυνατότητες. Μια μακρά και πολυδιάστατη εξιστόρηση όπως εκείνη της ιστορίας του Παλαιστινιακού αγώνα είναι ευρύτερη από απ' ότι μπορεί να περιληφθεί στις σελίδες ενός άρθρου. Το γεγονός αυτό μας αναγκάζει να δώσουμε επιλεκτικές απαντήσεις στο ερώτημα: "Η Παλαιστίνη ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα: Πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε;" Αυτές οι απαντήσεις θα φωτίσουν κάποια σημεία και ζητήματα, ενώ θα αφήσουν άλλα στη σκιά.

1.Γνωρίζουμε ότι η θρησκευτική καταπίεση που υπέφεραν οι Εβραίοι στα ευρωπαϊκά βασίλεια κατά την περίοδο της φεουδαρχίας του Μεσαίωνα είχε ανατραπεί πριν τα μέσα του 19ου αιώνα, ειδικά γύρω στα 1830, με το γαλλικό πολιτικό σχέδιο που καλούσε για την εγκαθίδρυση μιας εβραϊκής βάσης που θα ενεργούσε για λογαριασμό της Γαλλίας στην Αραβική περιοχή. Αυτό συνέβη αφού ο Ναπολέοντας Βοναπάρτης έχασε το στοίχημα για μια συμμαχία με τα μεσαία στρώματα της Αιγύπτου περίπου στις αρχές του αιώνα και τη στιγμή που η Αίγυπτος έκλινε προς την τάση της Αραβικής ενότητας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μοχάμεντ Άλι και του γιου του Ιμπραήμ.

Με την μετατροπή του ευρωπαϊκού εθνικού καπιταλισμού σε ιμπεριαλισμό τις επόμενες δεκαετίες η ανάγκη για το παλιό σχέδιο εντάθηκε την ίδια στιγμή που έμπαιναν τα θεμέλια του Σιωνιστικού κινήματος. Μετά την εγκαθίδρυση των πρώτων εβραϊκών εποικισμών στα 1880 και μετά τη δημοσίευση των προσδοκιών και ισχυρισμών του Θέοντορ Χεζρλ στο βιβλίο του Der Judenstaat, η Σύνοδος της Βασιλείας το 1897 ανακήρυξε στην πράξη το Σιωνιστικό κίνημα ως ένα από τα αποσπάσματα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και ως κέρβερο των αυξανόμενων αποικιακών φιλοδοξιών του. Ένα σιωνιστικό κράτος θα υπηρετούσε τα αποικιακά συμφέροντα ενεργώντας ως ένα τείχος που θα χώριζε την Αραβική Ανατολή στην Ασιατική επικράτεια από την Αραβική Δύση στην Αφρική και ως αστυνομικός σταθμός θα διασφάλιζε το πέρασμα στην Ινδία, το μαργαριτάρι του βρετανικού στέμματος.

Η διακήρυξη του Μπαλφούρ το Νοέμβριο του 1917 ήρθε ως αναγνώριση των επιτυχιών που σημείωσε το Σιωνιστικό κίνημα σ' αυτόν τον τομέα. Σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας ιουδαιοποίησης όλο και περισσότερων παλαιστινιακών εδαφών και τη σιωνιστική μονοπώληση της έναρξης της βιομηχανικής παραγωγής στην Παλαιστίνη, προσελκύοντας τελικά ένα μεγάλο αριθμό εβραίων μεταναστών.

Με την ανάδειξη των ΗΠΑ το κέντρο της σιωνιστικής συμμαχίας μετατοπίστηκε από την Ευρώπη στην Αμερική. Αυτή η πραγματικότητα ενσωματώθηκε στη διαταγή του προέδρου Φρανκλίνου Ρούσβελτ να διευκολυνθεί η μετανάστευση μισού εκατομμυρίου Εβραίων στην Παλαιστίνη το 1945. Έκτοτε η εβραϊκή επιρροή και δραστηριότητα ισχυροποιήθηκαν στους αμερικανικούς θεσμούς, αγγίζοντας την κορυφή κατά τη διακυβέρνηση Κλίντον στην οποία Εβραίοι κατείχαν πέντε θέσεις στο υπουργικό συμβούλιο και σαράντα θέσεις σε ινστιτούτα που σχετίζονταν με τη Μέση Ανατολή.
Οι σιωνιστές ηγέτες είναι διάνοιες στην κατανόηση της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο και της οργανικής τους σύνδεσης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η ισραηλινή κυβέρνηση σήμερα συμπεριφέρεται ως κρίκος στην αλυσίδα του παγκοσμιοποιημένου μονοπωλιακού καπιταλισμού του οποίου ηγείται η Αμερική. Η Αμερική παλεύει να αυξήσει την ψυχολογική, πληροφοριακή, πολιτική και οικονομική ηγεμονία που της επιτρέπει να ισχυροποιεί τη λεηλασία της στις πιο μακρινές γωνιές της γης, διαλύοντας πατριωτικά απελευθερωτικά κινήματα και εφορμώντας εναντίον των επιτυχιών τους, θρυμματίζοντας τους δεσμούς που κρατούν ενωμένη την ανθρώπινη κοινωνία, θέτοντας νέους κανόνες σύμφωνα με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και φιλοδοξίες.

Φυσικά αυτό σημαίνει ότι η Αμερική πρέπει να απολαμβάνει καθεστώς ανωτερότητας έναντι της Δυτικής Ευρώπης ως ο μονάρχης ενός μονοπολικού κόσμου. Γι' αυτό το σκοπό χρησιμοποιεί ποικιλία σημαντικών μέσων - τη συμφωνία για το ελεύθερο εμπόριο, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και πολιτικά προγράμματα που μετατρέπονται σε πολεμικές μηχανές ορισμένες φορές και άλλες φορές εκπληρώνονται με διαπραγματεύσεις, ενώ σε άλλες περιπτώσεις παίρνουν τη μορφή της διαχείρισης αντί της επίλυσης των κρίσεων. Όλες οι επιχειρήσεις της Αμερικής καλύπτονται από σχεδιασμένες καμπάνιες προπαγάνδας, οι οποίες με τη δύναμη και τη συνοχή τους, σχεδόν κυριαρχούν την ανθρώπινη σκέψη. Πράγματι ένας από τους στόχους της παγκοσμιοποίησης είναι η προπαγάνδα να πάρει τη θέση του πολιτισμού και της αλήθειας.

Η παγκοσμιοποίηση βλέπει το Αραβικό έθνος ως πεδίο πειραματισμού. Στην πραγματικότητα ήταν το πρώτο πειραματικό πεδίο για την παγκοσμιοποίηση που δεν επιζητά μόνο την επιβολή υποταγμένων πολιτικών καθεστώτων και ηγεσιών, αλλά και την προσέλκυση κοινωνικών και θεσμικών δυνάμεων οι δραστηριότητες των οποίων διεισδύουν στο λαϊκό υπόστρωμα με σκοπό να τους συνδέσουν με το καθημερινό ψωμί και με τους νόμους της αγοράς που τους τυραννούν. Ο σκοπός γι' αυτούς είναι να ξεχάσουν εντελώς τα πιο σημαντικά ζητήματα και στόχους -ελευθερία, ανεξαρτησία, πατρίδα, κοινωνικά ήθη- με σκοπό να μετατρέψουν το μεμονωμένο άτομο σε εμπόρευμα, που θα ανταγωνίζεται τους υπόλοιπους με μοναδικό σκοπό να βελτιώσει την τιμή του στην αγορά, ποθώντας βλακωδώς την ικανοποίηση του εγωισμού τους.

Η διαδικασία επίλυσης του Μεσανατολικού που ξεκίνησε στη Διάσκεψη της Μαδρίτης το 1991 είναι σαν μια μπουλντόζα που η παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιεί για να σαρώσει όλα τα εμπόδια καθώς κινείται για να πετύχει την ομαλοποίηση των Αραβικών σχέσεων με τους Σιωνιστές και να μεταρρυθμίσει την Αραβική κοινωνία, οικονομία, πολιτική και κουλτούρα για να συμβιβάζεται με τους αμερικανικούς υπολογισμούς και τον ισραηλινό επεκτατισμό. Σε αυτή τη βάση μπορούμε να δούμε τόσο το νέο πρόγραμμα για τη Μέση Ανατολή που πρόκειται να τερματίσει την Αραβο-ισραηλινή επιθετικότητα και να εγκαθιδρύσει το Ισραήλ ως τοπικό ηγέτη (βλέπε το βιβλίο του Σιμόν Πέρες "Η νέα Μέση Ανατολή"), όσο και το παρόμοιο (αν και λιγότερο απεχθές) Μεσογειακό πρόγραμμα ως απλώς δύο κεφάλαια στον φάκελο της παγκοσμιοποίησης. Το πρώτο βρίσκεται σε μεγαλύτερη συμφωνία με τα αμερικανικά-σιωνιστικά οράματα, το δεύτερο είναι πιο κοντά στα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά οράματα. Εμείς θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το πρώτο πρόγραμμα είναι περισσότερο κυριαρχικό και πραγματικό. Επίσης θα πρέπει να γνωρίζουμε την οργανωτική σύνδεση ανάμεσα στις διάφορες πτυχές του παγκόσμιου κεφαλαίου που δεν έχει πια καμία ιθαγένεια ή εθνότητα.

Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός είναι ο πρώτος εχθρός των λαών και των εργατών χωρίς εξαιρέσεις. Στη βάση αυτής της σύγκρουσης διακρίνονται οι προοδευτικές από τις αντιδραστικές δυνάμεις, η ανάπτυξη από την εξάρτηση, εκείνη που παλεύει για την ανθρωπότητα από εκείνη που θέλει να την υποδουλώσει. Ορισμένες φορές η παγκοσμιοποίηση εκφράζεται στρατιωτικά (όπως έγινε στο Ιράκ και τη Σερβία), άλλες πολιτικά (όπως στην περίπτωση του προγράμματος για την επίλυση του Μεσανατολικού), ή οικονομικά (όπως με τη διάλυση της ινδονησιακής ασιατικής τίγρης σε ένα ανοιγόκλειμα του ματιού). Η παγκοσμιοποίηση είναι επίσης εμφανής στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (στα οποία ο έλεγχος του 85% της παγκόσμιας πληροφόρησης βρίσκεται στα χέρια τεσσάρων ειδησεογραφικών πρακτορείων) και στη δραστηριότητα των δυνάμεων ασφαλείας (όπως με τον εντοπισμό και τη σύλληψη ενόπλων όπως ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν).

Το Ισραήλ έχει προετοιμαστεί καλά για τις διεθνείς αλλαγές με την ανάπτυξη της τεχνολογίας του και μια παραγωγική οικονομία σχεδόν 87 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως - ένα νούμερο που ξεπερνά τη συνολική παραγωγή των γειτονικών αραβικών χωρών- καθώς και με έναν μοντέρνο στρατό που έχει καταφέρει να μπει στο πυρηνικό κλαμπ και να συνάψει συμμαχία με τον τουρκικό φασισμό υπό την αμερικανική προστασία με σκοπό να υποδουλώσει ολόκληρη την περιοχή. Εμείς πρέπει να σημειώσουμε ιδιαίτερα ότι η "βόμβα" του αγώνα για τις πηγές υδροδότησης οδεύει προς την έκρηξη σε μια περιοχή που το νερό είναι άνισα κατανεμημένο από τη μια χώρα στην άλλη. Η κλοπή του 80% των πηγών ύδατος της Δυτικής Όχθης παρέχει μόλις το 40% του νερού που χρειάζεται η σιωνιστική οντότητα, ενώ οι μελέτες της είναι έτοιμες προς χρήση για την αλλαγή της πορείας του ποταμού Litani, για το χτίσιμο ενός καναλιού ανάμεσα στη Μεσόγειο και τη Νεκρά θάλασσα και άλλα σχέδια.

Η σύνοδος του κογκρέσου στην Αλ Ντόχα για να συζητηθεί η εγκαθίδρυση κοινών αραβο-ισραηλινών οικονομικών προγραμμάτων, οι ολοένα και περισσότερες σημαντικές ισραηλινές εξελίξεις στην Αίγυπτο και στην Ιορδανία, καθώς οι Ισραηλινοί στήνουν φάρμες και εργοστάσια και αγοράζουν μερίδια σε εταιρείες, η σταδιακή υφαρπαγή της παλαιστινιακής γης που συνεχίζεται άσχετα με το αν βρίσκεται το Λικούντ ή το Εργατικό κόμμα στην εξουσία, οι δραστηριότητες των πολυμερών επιτροπών και οι μυστικές ισραηλινές συναντήσεις με Άραβες προέδρους εμπορικών επιμελητηρίων - όλα αυτά δείχνουν τη σιωνιστική τάση οικονομικού και γεωγραφικού επεκτατισμού ύστερα από την εγκαθίδρυση της λεγόμενης ειρήνης.

Το σχέδιο του Ισραήλ είναι εξελισσόμενο, κλιμακούμενο και επιθετικό. Κάθε φορά που οι Άραβες κάνουν μια ακόμη υποχώρηση, το σχέδιο του Ισραήλ γίνεται πιο σκληρό και η αλαζονεία και οι απαιτήσεις του μεγαλώνουν. Τα μάτια τους είναι στραμμένα στο αραβικό πετρέλαιο και στις αραβικές πηγές ύδατος και στις αραβικές αγορές που είναι το ίδιο διψασμένες για τεχνολογικά και καταναλωτικά αγαθά. Εντωμεταξύ ορισμένοι παρασιτικοί ταξικοί σχηματισμοί στο αραβικό κεφάλαιο αποτυγχάνουν να διακρίνουν οτιδήποτε βλαβερό στις αυξανόμενες φιλοδοξίες του Ισραήλ. Λένε ότι όσα μπορεί να προσφέρει η Ευρώπη είναι επίσης διαθέσιμα στο Ισραήλ, μόνο που η απόσταση μέχρι το Τελ Αβίβ είναι μικρότερη.Μια μερίδα της διανόησης είναι επίσης προσανατολισμένη στην ομαλοποίηση των σχέσεων με το Ισραήλ. Οι φωνές τους έχουν βραχνιάσει υμνώντας τον δυτικό φιλελεύθερο καπιταλισμό χωρίς να αρθρώνουν λέξη για τις ιστορικές κοινωνικές-οικονομικές προϋποθέσεις του. Δεν καταβάλουν καμία προσπάθεια να διαδώσουν την έννοια της εξάρτησης από το ισραηλινό ειρηνευτικό στρατόπεδο και τα οφέλη ενός διακανονισμού, ενώ δεν δίνουν καμία προσοχή στον "χάρτη" της ισραηλινής κοινωνίας που ενώνεται στην αντίθεσή στην εξωτερική αντιπαράθεση. Η ισραηλινή κοινωνική ενότητα ενδυναμώνεται από τις ισραηλινές επιτυχίες στην οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική πρόνοια και τη φιλελεύθερη δημοκρατία για τους Εβραίους. Εκτός από αυτό υπάρχει ο παράγοντας του φόβου γύρω από το κοινό τους πεπρωμένο (η ενασχόλησή τους με τη Masada και το Ολοκαύτωμα) και οι μαζικοί αποικιακοί στόχοι διαποτισμένοι με την κουλτούρα του Τορά.

Ωστόσο η σιωνιστική οντότητα, όπως όλες οι κοινωνίες, διαπνέεται από ποικίλες αντιθέσεις που κρατούνται υπό έλεγχο από τη σιωνιστική επιχείρηση, παρά την επιτυχία λιγοστών φωνών που ακούγονται προς όφελος της ριζοσπαστικής άποψης που βλέπει στο δημοκρατικό κοσμικό κράτος μια λύση στη σύγκρουση και τους στενούς κύκλους που αναγνωρίζουν την καταστροφή που επιβλήθηκε στους Παλαιστινίους το 1948 και δέχονται το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Υπάρχει επίσης ένα ρεύμα που είναι μεγαλύτερο, αλλά στο περιθώριο της ισραηλινής κοινωνίας, που τουλάχιστον καταδικάζει την κατοχή και την επέκταση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Κοινοί παρανομαστές μπορούν να βρεθούν με αυτούς τους ανθρώπους, επειδή δεν είναι κάθε Εβραίος σιωνιστής.

2.Η γενιά μου έζησε την καταστροφή του 1948. Μαζί με τον υπόλοιπο λαό γεύτηκε την ταπείνωση του να εκδιώκεσαι από το σπίτι και την οικία σου και περιπλανήθηκε μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, στο ύπαιθρο, σε σπηλιές και σε σκηνές στην πορεία μια αιματηρής επιχείρησης εθνικής εκκαθάρισης οι συνέπειες της οποίας διατηρήθηκαν και διογκώθηκαν με πολύ χειρότερο τρόπο μέχρι σήμερα. Σήμερα περίπου τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες ζουν στην πίκρα της εξορίας.
Πρόσφυγες, οι πρόγονοι των οποίων είχαν τις ρίζες τους στην αραβική γη της Χαναάν πριν από χιλιάδες χρόνια, στερούνται ακόμη του δικαιώματος να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Η περιουσία τους έχει δημευτεί, η πατρίδα τους έχει σφετεριστεί, το όνομά της έχει αλλάξει και η υπόσχεση του Μπεν Γκουριόν το 1949 ότι 100.000 Παλαιστίνιοι θα επιτρεπόταν να επιστρέψουν δεν τηρήθηκε ποτέ.

"Η Παλαιστίνη είναι μια γη χωρίς λαό, οι Εβραίοι είναι ένας λαός χωρίς γη". Το σιωνιστικό όραμα που ενσωματώνεται σ' αυτό το σύνθημα βασίζεται στην εκδίωξη του Άλλου, απαγορεύοντας τους γηγενείς της χώρας όπως το εμπνεύστηκαν από την ευρωπαϊκή αποικιακή πρακτική στην Αμερική και την Αυστραλία όπου οι γηγενείς εκριζώθηκαν και η γη εποικήθηκε.

Ωστόσο το παλαιστινιακό δημογραφικό είναι αγκάθι στο φάρυγγα, κάτι που οι σιωνιστές δυσκολεύονται να καταπιούν. Οι Παλαιστίνιοι μεταμορφώθηκαν από άγριες φυλές τη δεκαετία του 1930 σε ένα ενοχλητικό στοιχείο τη δεκαετία του 1960 και μετά σε έναν λαό που αντιστάθηκε και εξαπόλυσε έναν αγώνα τη δεκαετία του 1980 όπως έχει γράψει ο εβραίος ιστορικός Μπαρούχ Κίμερλινγκ.

Η συνθήκη του Όσλο το 1993 είχε σαν στόχο να μαντρώσει και να δαμάσει το παλαιστινιακό ξέσπασμα, και να σπάσει τη ραχοκοκαλιά των πατριωτικών επιχειρήσεων καθώς και να χωρίσει το λαό. Ο λαός έπρεπε να γευτεί την απόγνωση και να νιώσει νικημένος. Η ηττοπάθεια και ο ατομικιστικός εγωισμός διαδόθηκαν.

Τα κύρια αποτελέσματα που μπορούν να αναμένονται από τη συμφωνία του Όσλο έχουν γίνει τελείως ξεκάθαρα. Είναι μια εθνική απομόνωση των Παλαιστινίων, που τους περιορίζει σε στενές περιοχές μέσα σε αλλοεθνές έδαφος, αποκομμένες από το εξωτερικό, με τη λιμοκτονία να αποτρέπεται μόνο με την εξάρτηση από την ξένη βοήθεια και την εργασία σε εβραϊκά προγράμματα. Αυτή η συμφωνία είναι σχεδιασμένη να διευκολύνει τη συνεχιζόμενη υφαρπαγή της παλαιστινιακής γης όπως συμφωνήθηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα, το Λικούντ και το Εργατικό.

Είναι οι εκτελεστές του αποικιοκρατικού προγράμματος στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα από τον Γιγκάλ Αλλόν, μέσω του Γιτζάκ Ράμπιν και μέχρι τον Εχούντ Μπαράκ, που κατάπιε περισσότερο από το 75% της γης, σύμφωνα με τα γραπτά του ισραηλινού ερευνητή Μπενβενίστι. Όλα αυτά συμβαίνουν αφού η Ανατολική Ιερουσαλήμ προσαρτήθηκε "νόμιμα" με διαταγή της Κνεσέτ το 1981 και προσαρτήθηκε πρακτικά με την κυριαρχία του εβραϊκού πληθυσμού έναντι των Παλαιστινίων, στην πόλη όπου περίπου 170.000 Εβραίοι ζουν τώρα σε σύγκριση με 160.000 Παλαιστινίους, που είναι διασκορπισμένοι σε νησιά περικυκλωμένα από εποικισμούς.

"Το Όσλο προετοίμασε το δρόμο για τη συμφωνία του Wadi Arabah" όπως δήλωσε ο Πέρες (αναφερόμενος στη συμφωνία ειρήνης του 1994 του Ισραήλ με την Ιορδανία που υπογράφηκε στο Wadi Arabah). Οι Ισραηλινοί φιλοδοξούν να χρησιμοποιήσουν τους παλαιστίνιους κομπραδόρους ως γέφυρα για τις αραβικές αγορές. Στη δομή της αναδυόμενης Τάξης της Μέσης Ανατολής οι ευκαιρίες να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι κομπραδόροι πολλαπλασιάζονται. Το καζίνο που χτίστηκε στην Ιεριχώ είναι ένα παράδειγμα, ένα κέντρο και θα ακολουθήσουν και άλλα.

Ο λαός μας δεν κατάλαβε το σκοπό του πρώτου κύματος των Εβραίων πιονέρων στη χώρα μας. Αλλά όταν οι Εβραίοι άρχισαν να αγοράζουν τη γη, ο λαός μας συνειδητοποίησε τον κίνδυνο και άρχισε να αντιστέκεται στην πώληση της γης. Άρχισαν μια σειρά από αγώνες, ξεκινώντας από πικετοφορίες και διαδηλώσεις, μέχρι την Εξέγερση της Buraq (η σύγκρουση του 1929 με τις προσπάθειες των Εβραίων να πάρουν τον έλεγχο τμήματος της Ιερουσαλήμ παρακείμενου στο λεγόμενο Τείχος Γουέιλινγκ) και ως την απεργία και την Επανάσταση του 1936.

Σχεδόν νίκησαν τη Βρετανία, αφού το Λονδίνο ήταν τότε απασχολημένο με τη νίκη του Χίτλερ στις εκλογές του 1933 και τις κινήσεις του στις γειτονικές χώρες. Αλλά η παραδοσιακή παλαιστινιακή ηγεσία πίστεψε τις υποσχέσεις της "φιλικής Βρετανίας που καλεί τις μάζες να ηρεμήσουν" παρά το γεγονός ότι ήξεραν πως η Βρετανία είχε από την αρχή αγκαλιάσει το σιωνιστικό κίνημα και αντιπροσώπευε την κρυφή δραστηριότητα των σιωνιστικών επιχειρήσεων.

Πόσο το σήμερα θυμίζει το παρελθόν! Η Αμερική είναι ο υποστηρικτής του Ισραήλ σε όλους τους τομείς και τις συνόδους. Και έχει ηγηθεί της διαδικασίας της επίλυσης από το Καμπ Ντέιβιντ μέχρι σήμερα. Θεωρεί τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα "διαφιλονικούμενα εδάφη" αντί για κατεχόμενα εδάφη. Εντούτοις οι παλαιστίνιοι διαπραγματευτές χαίρονται να στηρίζονται στις ΗΠΑ, ποντάροντας σε αυτό και συνεχίζοντας να το επικαλούνται για να παρεμβαίνουν ακόμη περισσότερο. Και στη συνέχεια η πίεση πέφτει ακριβώς πάνω στα κεφάλια τους. Βρίσκονται αναγκασμένοι να επαναδιαπραγματευτούν για πράγματα που είχαν ήδη διαπραγματευτεί και να υπογράψουν νέες συμφωνίες που είναι χειρότερες από εκείνες που προηγήθηκαν και που ρίχνουν τους Παλαιστίνιους ακόμη πιο χαμηλά, στη σκιά μιας ισορροπίας δυνάμεων εξοργιστικά προσαρμοσμένης στο όφελος του ισραηλινού εχθρού. Ακόμη και ο τερματισμός της πορείας των εβραϊκών εποικισμών είναι κάτι στο οποίο το Ισραήλ ποτέ δεν συγκατένευσε!

Εντούτοις από την πλευρά της η Παλαιστινιακή Αρχή συμφώνησε να καταπολεμήσει την ισραηλινή εξώθηση και την "τρομοκρατία". Αυτό εγείρει το εξής ερώτημα: γιατί η ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής ενεπλάκη κατ' αρχήν στις διαδικασίες της Μαδρίτης και του Όσλο; Το έκανε για να ελευθερώσει την πατρίδα ή το έκανε για να εξασφαλίσει τα περιορισμένα ελιτίστικα και φατριακά συμφέροντα χαραμίζοντας την πατρίδα; Εάν όχι, ποιο είναι το νόημα της αναγνώρισης του Ισραήλ, δηλαδή του σιωνιστικού προγράμματος, στο 78% του συνόλου της Παλαιστίνης; Για πρώτη φορά η παλαιστινιακή ηγεσία από τον al-Hajj Amin al-Husayni συνέπραξε σε μια τόσο επονείδιστη πράξη. Ποιο είναι το νόημα της υπογραφής τους στη Συμφωνία του Όσλο χωρίς τη διακήρυξη ότι τα κατεχόμενα εδάφη είναι παλαιστινιακά εδάφη και ότι οι έποικοι θα εκδιωχθούν από αυτά; Ποιο είναι το νόημα του γεγονότος ότι το Όσλο δεν κάνει καμία αναφορά στα πηγαδίσια νερά που το Ισραήλ σφετερίζεται στο ύψος των 400 εκατομμυρίων ετησίως; Δεν είναι αξιοσημείωτο ότι υπέγραψαν μια πολιτική συμφωνία χωρίς να αναφερθούν στην καταστροφή του 1948 που εκδίωξε τους Παλαιστίνιους, χωρίς να αναφερθούν στην κλοπή της πατρίδας τους, χωρίς να αναφερθούν στο δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων και τέτοιου είδους ζητήματα;

Πολλά ερωτήματα και πολλά μελανά σημεία μπορούν να εντοπιστούν στην κατάσταση ήττας που ταλανίζει τις παλαιστινιακές δυνάμεις. Ήττα και γήρανση του μηχανισμού τους. Δεν μιλάμε εδώ για μια ήττα της πατριωτικής επιχείρησης, επειδή αυτό συνεχίζεται και θα συνεχιστεί από τις επόμενες γενιές και για το δίκαιο του αγώνα μας. Όσο σκληρά κι αν προσπαθούν οι επίσημοι προπαγανδιστές να μας πείσουν για το αντίθετο δεν μπορούν να κάνουν κανέναν να πιστέψει ότι ο λαός είναι ευχαριστημένος με την πολιτική λύση και με τη συνέχιση της κατοχής, τη θεσμοθέτηση της διαφθοράς, τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας κλπ. Αντίθετα οι επικρίσεις αυξάνονται μέρα με τη μέρα.

Αυτές οι επικρίσεις θα μπορούσαν να μετασχηματιστούν την κατάλληλη στιγμή σε επαναστατική πρακτική σύμφωνα με την αρχή "μια σπίθα μπορεί να ξεκινήσει τη φωτιά" ή σε μια λαϊκή εξέγερση που θα εγείρει το ζήτημα της αλλαγής. Πράγματι οι αιτίες και τα κίνητρα που οδήγησαν στο ξέσπασμα της επανάστασης πριν από δεκαετίες είναι ακόμη εδώ: Ο λαός + μια κλεμμένη πατρίδα + εκτοπισμένοι πρόσφυγες + αυξανόμενη συνειδητοποίηση, γνώση και ικανότητες + ένα καυτό οργισμένο πάθος. Εκτός απ' αυτό υπάρχει ένα καρκίνωμα, μια επεκτατική, τυραννική κατοχή που διώχνει τους Παλαιστίνιους και έχει καταστρέψει σχεδόν ό,τι ζωντανό και όμορφο.

Η ηγεσία της χώρας μπορεί να είναι βυθισμένη στη σκουριά, αλλά το ηθικό των μαζών είναι ακμαίο. Είναι γεμάτες ετοιμότητα και απλά περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να ενεργήσουν. Η εξέγερση στα τούνελ γύρω από το Haram al Sharif στην Ιερουσαλήμ και οι πορείες μνήμης της 15ης επετείου της καταστροφής του 1948 ήταν μόνο ένα δείγμα αυτού του ακμαίου ηθικού που υπερβαίνουν τη στενή οπτική της ηγεσίας -είτε εγκατέλειψαν ή κρύφτηκαν ή τους κατέβαλαν οι ενδοιασμοί και έκαναν πίσω. Αυτό το ηθικό γίνεται ορατό στις ενεργές δυνάμεις και επίσης διαπνέει τις μάζες. Μέσα στα σύνορα του 1948, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι αρνούνται να ενσωματωθούν στο εβραϊκό κράτος εξαιτίας της διαφορετικής τους ταυτότητας και λόγω του ρατσισμού του εχθρού τους. Η πορεία μισού αιώνα έδειξε ότι είναι αδύνατο να εξαλειφθεί η ρατσιστική φύση της σιωνιστικής κρατικής οντότητας ή να επιτευχθεί ισότητα των κατοίκων της. Εκκλήσεις για τέτοιου είδους ζητήματα αντιστοιχούν σε ονειροπολήσεις.

Η εθνική ταυτότητα περισσότερων από ένα εκατομμύριο Παλαιστινίων έχει φτάσει στο επίπεδο της εθνικής πολιτικής διεκδίκησης και δεν είναι απλά ζήτημα ατομικών αστικών δικαιωμάτων. Ο συρρικνούμενος αριθμός των Παλαιστινίων που ψηφίζουν τα σιωνιστικά κόμματα και που συμμετέχουν στις εκλογές της Κνεσέτ είναι μόνο μια ένδειξη του γεγονότος αυτού.

3.Όταν ο Σύριος Άραβας Shaykh Izz al-Din al-Qassam έδρεπε τους καρπούς της εξέγερσης του 1936, εκείνοι οι Άραβες ηγέτες που ήταν προσδεμένοι στη Βρετανία συνωμότησαν εναντίον του. Το 1948 όταν σε όλες οι αραβικές πρωτεύουσες αντηχούσαν οι λαϊκές πρωτοβουλίες που απέρριπταν το σχέδιο διχοτόμησης που έδινε στους εβραίους εισβολείς το 56% της Παλαιστίνης, τα αραβικά καθεστώτα έστειλαν τις διαλυμένες αμυντικές δυνάμεις τους που σφετερίστηκαν τον έλεγχο του λαϊκού ιερού πολέμου και έτσι έφεραν την ολέθρια καταστροφή στο λαό της Παλαιστίνης. Ως λαός εκδιώχθηκαν πακέτο και η γη τους επίσης σαλαμοποιήθηκε ανάμεσα στο Ισραήλ, την Ιορδανία και την Αιγυπτιακή διαχείριση. Από τη δεκαετία του 1950 μέχρι την ήττα του 1967 οι παλαιστίνιοι πρωτοπόροι ήταν ενσωματωμένοι στα αραβικά πολιτικά κόμματα.

Μετά το 1967 η παλαιστινιακή αντάρτικη ταυτότητά τους εγκαθιδρύθηκε και γνώρισε ευρεία αραβική λαϊκή συμπάθεια - μόνο για να αντιμετωπίσει τις σφαγές του Σεπτέμβρη του 1970 (στην Ιορδανία) και άλλες σφαγές στον Λίβανο στα χέρια των καθεστώτων και των φασιστικών δυνάμεων. Οι σχέσεις της παλαιστινιακής αντίστασης με τα καθεστώτα και τον αραβικό λαϊκό κίνημα είχαν παλινδρομήσεις και πολλά λάθη διαπράχθηκαν σε αυτόν τον τομέα. Αλλά ωχριούν μπροστά στο γεγονός ότι η απληστία του ισραηλινού επεκτατισμού ξεπερνάει την Παλαιστίνη για να συμπεριλάβει την κατοχή άλλων αραβικών εδαφών και το Ισραήλ μιλάει ανοιχτά για την επιθετικότητά του απέναντι σε όποιο αραβικό σχέδιο στοχεύει στην ενότητα ή την ανάπτυξη.

Το ξέσπασμα του πολέμου του Ιουνίου του 1967 και μετά από αυτό του πολέμου του Οκτωβρίου του 1973 και μετά του πολέμου του 1982 (η εισβολή στον Λίβανο) και η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ ενάντια στο Ιράκ δείχνουν με απόλυτη καθαρότητα ότι ο παλαιστινιακός και ο αραβικός αγώνας αποτελούν ένα στενά συνυφασμένο αγώνα σε αντιπαράθεση με την ιμπεριαλιστική-σιωνιστική συμμαχία. Τα επίσημα αραβικά καθεστώτα δεν έχουν κουραστεί να εκφοβίζουν τις μάζες και να απογυμνώνουν την απόρριψή τους (στην ομαλοποίηση με τους σιωνιστές) από κάθε περιεχόμενο. Την ίδια στιγμή τα καθεστώτα στρώνουν το κόκκινο χαλί για τις ξένες εταιρείες, το ξένο κεφάλαιο και τη δυτική πολιτισμική επίθεση, με στόχο να εμποδίσουν το ξεδίπλωμα της αντίστασης και της εθνικής ανασυγκρότησης. Σπάνια ένα καθεστώς θα βρεθεί στο ίδιο χαράκωμα με τις μάζες. Ωστόσο ο σκοπός που τα καθεστώτα σφυρίζουν ξανά και ξανά για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους να παραχωρήσουν ελευθερίες, την μη στοίχισή τους υπό τις φτερούγες της δημοκρατίας, τη δίωξη των διαφορετικών ιδεών και τα βασανιστήρια των διαφορετικά σκεπτόμενων είναι πάντα ότι το εμπόλεμο καθεστώς με το Ισραήλ το επιβάλει αυτό.

Επομένως οι αραβικές ήττες επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά ενώ το Ισραήλ κερδίζει τη μία νίκη μετά την άλλη. Σχέδια που καθορίστηκαν αποκλειστικά σε επίπεδο μεμονωμένων αραβικών κρατών έχασαν τον προοδευτικό χαρακτήρα τους και απέτυχαν να πετύχουν όποιο σημαντικό επίτευγμα σε διάστημα μεγαλύτερο των δύο δεκαετιών. Ούτε ένα σύγχρονο αραβικό κράτος δεν έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να απολαμβάνει τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη που να παρέχει στο λαό εργασιακές ευκαιρίες και ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης χωρίς μαζική ανεργία, βαθιά υπερχρέωση και απεριόριστη εξάρτηση. Ούτε ένα αραβικό κράτος δεν διαθέτει ενεργή κοινωνία πολιτών, γνήσιες νομοθετικές αρχές, μια ικανή ανεξάρτητη δικαστική δομή και μια ειρηνική μετάβαση εξουσίας από τον ένα ηγέτη στον επόμενο. Το χειρότερο πράγμα είναι η αποτυχία να αποκτηθεί πραγματική ανεξαρτησία και πραγματική εθνική κυριαρχία.

Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) είχε προβάλει στο προσκήνιο ως επικριτής και αρνητής αυτών των καθεστώτων, αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να γίνει ακριβές αντίγραφό τους. Μετά την εγκατάλειψη της Βηρυτού (το 1982) οι παράγοντες της καταστροφής, της διαφθοράς και των ειδικών προνομίων ισχυροποιήθηκαν παρά το γεγονός ότι η PLO δεν είχε δικό της έδαφος και αγορά. Παρά τα σοβαρά ελαττώματα στο πολιτικό σύστημα της PLO, την αχαλίνωτη γραφειοκρατία της και τον διογκωμένο στρατό των άεργων υπαλλήλων, η εγκαθίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής αποτέλεσε ένα βήμα πίσω, εξαιτίας της αχαλίνωτης αναρχίας και διοικητικής και οικονομικής διαφθοράς και του αυξανόμενου αριθμού των δυνάμεων ασφαλείας. Στην πραγματικότητα υπάρχουν αυτή τη στιγμή εννέα σώματα ασφαλείας και αντιστοιχούν στο ήμισυ των υπαλλήλων του κυβερνητικού τομέα. Όλα αυτά οδήγησαν στην αποσάθρωση και στην καταστροφή του οργανωτικού σώματος που ενώνει τον παλαιστινιακό λαό και διεκδικεί την ηγεσία της ιστορικής πρακτικής (τον Εθνικό καταστατικό χάρτη, το χρονοδιάγραμμα, το πρόγραμμα και τη στρατιωτική γραμμή). Ως αποτέλεσμα το σχέδιο του εχθρού είχε κάποια επιτυχία διασπώντας την ενότητα του λαού, ενός λαού που του λείπει η προστασία μιας οικονομικής αγοράς, ή ενός ομόφωνου πολιτικού προγράμματος, ή ενός πολιτισμικού προγράμματος κλπ. Απεναντίας κάθε μέρα οι διαψεύσεις στη ζωή τους αυξάνονται.

Αυτό που μας συνέβη μας αναγκάζει να υποστηρίζουμε ότι οι Άραβες δεν θα έχουν μέλλον, ούτε ελευθερία, ούτε χειραφέτηση, ούτε ανάπτυξη χωρίς ένα αναγεννημένο παν-Αραβικό πρόγραμμα που κάνει βήματα προς την κατεύθυνση της ενότητας και δραστηριότητες που στοχεύουν στην ενότητα που υπερβαίνει τις δομικές τους διαφορές και τις τοπικές κρατικές δομές, άσχετα με το αν είναι αστικού ή λαϊκού χαρακτήρα. Πράγματι δεν είναι πλέον μυστικό ότι η Αραβική Λίνγκα έχει καταληφθεί από ανικανότητα και χρεοκοπία και ότι η αραβική αλληλεγγύη έχει σπάσει. Επιπλέον είδαμε τη διάλυση του Κογκρέσου των Αραβικών Λαών και την αδυναμία των δομών που πήραν τη θέση του. Όλα αυτά επιτρέπουν στα καθεστώτα να τελειοποιήσουν το ρόλο τους αμβλύνοντας την αιχμή του δόρατος ευρέων τμημάτων της διανόησης που είναι συνήθως οι κύριοι φορείς των επαναστατικών και απελευθερωτικών πολιτικών προγραμμάτων.

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, η αραβική αριστερά έδειξε ότι δεν είχε ακόμη απογαλακτιστεί και έφθινε και κατέρρευσε. Από την άλλη πλευρά, η πτώση του Σάχη και η νίκη της ισλαμικής επανάστασης στο Ιράν σηματοδότησε μια καταιγιστική άνοδο της δύναμης τόσο των ένοπλων όσο και των παραδοσιακών τμημάτων του ισλαμικού κινήματος.

Η αραβική κοινωνία είναι βαριά άρρωστη. Οι κυρίαρχες δυνάμεις, σχέσεις και ιδέες έχουν παλιώσει ενώ οι εναλλακτικές δυνάμεις της επανάστασης δεν έχουν γεννηθεί. Αυτή είναι μια κατάσταση ανικανότητας και ήττας. Αλλά στο βαθμό που η κοινωνία είναι άρρωστη, οι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αντιθέσεις βαθαίνουν και το αίτημα για κοινωνική σωτηρία που δείχνει το δρόμο για την έξοδο από την κρίση ισχυροποιείται. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό από τη στιγμή που τα μεγάλα σύγχρονα πολιτισμικά ρεύματα (η εθνική αστική τάξη, η αριστερά και οι ισλαμιστές) καθώς και το ευρύ λαϊκό ρεύμα που αναζητά την τιμή του και την τιμή της πατρίδας του, έχει γίνει πιο δεκτικό στην ιδέα της προσέγγισης κοινών παρανομαστών. Πράγματι υπάρχουν πολιτισμικοί, κοινωνικοί και εθνικοί παρανομαστές που θα συνενώσουν τα ρεύματα τις επόμενες δεκαετίες στο στάδιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, της παγκοσμιοποίησης και του ισραηλινού επεκτατισμού, ενώ το κάθε ρεύμα θα συνεχίζει να δέχεται το άλλο, ανταγωνιζόμενα πάνω σε ζητήματα στα οποία διαφέρουν χωρίς να καταστρέφουν τις δυνατότητες να συνευρεθούν και να συνεργαστούν. Η υποχώρηση που βιώνει το Αραβικό Έθνος προετοιμάζει το έδαφος για μια σαρωτική λαϊκή αναβίωση. Ένα πράγμα οδηγεί στο αντίθετό του. Αυτό που σχεδιάζει η παγκοσμιοποίηση -ένα κέντρο που παράγει και μια περιφέρεια που καταναλώνει, μια Αμερική που σκέφτεται και έναν κόσμο που επαναλαμβάνει - είτε λέγεται "αμερικανοποίηση του κόσμου" σύμφωνα με τον Alexander Haig, ή "παγκοσμιοποίηση του κόσμου υπό την αμερικανική ηγεμονία" κατά τον Zbigniew Brzezinski, ή "αμερικανικός καπιταλισμός ως το τελευταίο στάδιο της ιστορίας" κατά τον Francis Fukuyama, ή "πάλη μεταξύ πολιτισμών που ωθεί τη δύση να καταστρέψει την ανατολή και τη νομιμότητά της και να αρνηθεί το δικαίωμά της στην ιδιαιτερότητα" κατά τον Samuel Huntington όλα αυτά δεν είναι παρά ο πρόλογος μιας μεγάλης επιχείρησης.

Οι μόνοι που μπορεί η παγκοσμιοποίηση να εξαγοράσει και να διαφθείρει είναι μια μειοψηφία εκείνων των στελεχών της πολιτικής εξουσίας και των ιδρυμάτων που αποσπούν οφέλη και κυνηγούν τις προσοδοφόρες θέσεις. Αυτό είναι αλήθεια ακόμη κι αν η καπιταλιστική δύση δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο να εισχωρήσει στους Άραβες διανοούμενους τώρα που έχει εξασφαλίσει στον εαυτό της ότι τα κοσμοπολίτικα παρασιτικά στρώματα είναι σε σταθερή τροχιά γύρω απ' αυτήν. Θέλει να επιβάλει την "ομαλοποίηση" στην αραβική λογική έτσι ώστε οι Άραβες να δουν την Αμερική ως τον ηγέτη τους και τον ισραηλινό επεκτατισμό ως έναν καλό γείτονα. Η καπιταλιστική δύση έχει ένα εκτεταμένο δίκτυο μη κυβερνητικών οργανώσεων στη διάθεσή της, οι περισσότερες από τις οποίες εξαρτώνται από την κρατική χρηματοδότηση, και επίσης χρησιμοποιεί τις δημόσιες σχέσεις, τους ακαδημαϊκούς και τους διανοούμενους φερέφωνα που τρέφονται με τα ψιχία της παγκοσμιοποίησης για να διευκολύνει την κυριαρχία της πάνω στα κέντρα της κοινωνίας των πολιτών στον τρίτο κόσμο.

Ωστόσο ο πολιτισμός που παραδίδει το όπλο της κριτικής και οι διανοούμενοι που αποκηρύσσουν την κριτική σκέψη χάνουν την ταυτότητά τους. Σε μια περίοδο που η πολιτικο-στρατιωτική ισορροπία δυνάμεων είναι εξαιρετικά δυσμενής, όταν οι χώρες μας χαρακτηρίζονται από την οπισθοχώρηση της οικονομικο-τεχνολογικής βάσης και της παραδοσιακής κοινωνικής δομής και του συστήματος σκέψης, η σημασία του πολιτισμού και του πολιτισμικού μετώπου παίρνει βαρύνουσες διαστάσεις. Είναι ο πολιτισμός που αφυπνίζει τη διανόηση και την ορθολογική σκέψη και που παλεύει ενάντια στις αλλότριες σκέψεις. Ο πολιτισμός υπερασπίζεται την ταυτότητά μας, μορφοποιεί τους στόχους μας και γεμίζει τις λαϊκές μας δυνάμεις με την αίσθηση του αήττητου. Τους δίνει την αναγκαία υπόσχεση, την ελπίδα και την πίστη για το αύριο. Ο πολιτισμός προετοιμάζει το έδαφος και το λιπαίνει για την πολιτική δουλειά και για την επαναστατική πολιτική πρακτική. Σε αυτή τη βάση τρέφω μεγάλο σεβασμό για το ρόλο των διανοούμενων που θέτουν εαυτούς στο πλευρό των αγώνων του λαού για απελευθέρωση, δικαιοσύνη, δημοκρατία και αραβική ενότητα. Αναλαμβάνουν να σηκώσουν το σταυρό και να διαβούν το μονοπάτι του πόνου ερχόμενοι αντιμέτωποι με την παγκοσμιοποίηση και το σιωνιστικό σχέδιο με όλους τους σοβαρούς του κινδύνους και τα μεγαλειώδη του σχέδια.

4.Η πολιτική και ο πολιτισμός αναμειγνύονται. Είναι σαν τις δύο όψεις ενός νομίσματος. Εάν η μεταξύ τους σχέση διαταραχθεί θα χαλάσει και η πρακτική δραστηριότητα. Η πνευματική μορφή ονειρεύεται την ιστορική Παλαιστίνη, τα πορτοκάλια της Τζάφα και τα τείχη της Άκκα. Μυρίζει το άρωμα των αναμνήσεων των προηγούμενων γενεών. Ονειρεύεται την αραβική ενότητα, την εποχή της αραβικής αναγέννησης την περίοδο του Umar και του al-Mutasim. Επικαλείται τον ριζοσπαστισμό του Ali και του Abu Dharr, την ακεραιότητα του Umar ibn Abd al-Aziz, την επαναστατικότητα του Ιωάννη του Βαπτιστή και τα οράματα του Muhammad Ali και του Abd al-Nasir. Ονειρεύεται το τέλος όλων των πράξεων λεηλασίας. Το πολιτικό πρόσωπο παθιάζεται με αυτά τα όνειρα. Εάν τα εγκαταλείψει πέφτει στην κόλαση της τελικής κρίσεως.

Η αραβο-παλαιστινιακή μας πραγματικότητα δεν χρειάζεται πολλές περιγραφές: διάσπαση, εξάρτηση, οπισθοχώρηση, κατάρρευση των περισσότερων μορφών του επίσημου καθεστώτος, αυξανόμενη χειροτέρευση του επιπέδου ζωής, οπισθοδρόμηση του πολιτισμού. Απέναντι σε όλα αυτά ωστόσο υπάρχουν φωτεινά σημεία. Ένα πάρα πολύ σημαντικό είναι το λαϊκό αίσθημα, η λαϊκή συνειδητοποίηση που καθυβρίζει την ομαλοποίηση με το Ισραήλ και καθυβρίζει εκείνους ανάμεσα στις πολιτικο-οικονομικές ελίτ και σε μικρότερο βαθμό ανάμεσα στην πολιτισμική ελίτ που υπερασπίζονται την ομαλοποίηση.

Ένα ακόμη σημαντικό φωτεινό σημείο είναι η υγιής δραστηριότητα του Hizb Allah στον νότιο Λίβανο. Ένα άλλο είναι η συσσώρευση της εκπαίδευσης Το ποσοστό των δυσαρεστημένων ανθρώπων αυξάνεται - άνθρωποι που ζητούν ελεύθερη σκέψη, ελεύθερη έκφραση και ελεύθερες εκλογές. Η ανάπτυξη της αστικοποίησης, τώρα 40 εκατομμύρια Άραβες ζουν σε πόλεις, ένας αριθμός δέκα φορές μεγαλύτερος από ότι στις αρχές του αιώνα, παρά τον ανατολίτικό και αγροτικό χαρακτήρα αυτών των πόλεων. Εάν η οργή αυτών των τεράστιων ανθρώπινων οικοδομικών τετραγώνων ξεσπάσει ποτέ και εξεγερθούν θα κονιορτοποιήσουν όποιον τους κλείνει το δρόμο προς την απόκτηση της ελευθερίας και των ελπίδων τους.Μια μερική έκθεση της αυξανόμενης αλαζονείας των ανώτερων τάξεων και μια μερική απομάκρυνση της μάσκας που χρησιμοποιούν για να καλύπτουν την εκμετάλλευση και την κλοπή που διαπράττουν επίσης παρατηρήθηκε.

Όλα αυτά διαμορφώνουν μια μπερδεμένη και αβέβαιη εικόνα. Αλλά οι δυναμικές των αναδυόμενων αντιθέσεών τους οδηγούν σε ένα πράγμα: την αλλαγή. Οι παραδοσιακές δυνάμεις του παρελθόντος που οδηγούσαν την κοινωνία για αιώνες κράτησαν αρκετά. Το ίδιο και οι δεξιές αστικές δυνάμεις που ηγεμόνευσαν την κοινωνία για δεκαετίες. Τίποτα άλλο δεν μένει παρά μόνο οι λαϊκές δυνάμεις που δεν έχουν ακόμη ηγηθεί, δεν έχουν πάρει ακόμη το τιμόνι στα χέρια τους. Σήμερα οι λαϊκές δυνάμεις είναι αποσυντονισμένες και διασπασμένες, αλλά αυτές είναι η απάντηση στο ερώτημα της αλλαγής. Είναι το υποκείμενο και το μέσο της αλλαγής.

Όποιος εξετάσει την εμπειρία της Ιαπωνίας στο δεύτερο μισό του τελευταίου αιώνα και την καπιταλιστική ανάπτυξη που απέκτησε και την κινέζικη εμπειρία το πρώτο μισό του τωρινού αιώνα και της ανάπτυξης που έφερε μαζί της για τα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων βλέπει εύφορο έδαφος για ελπίδα και μπορεί να σβήσει κάθε ίχνος ηττοπάθειας. Η σημερινή αραβική κατάσταση είναι εξαιρετικά κακή, αλλά εμπεριέχει τρομακτικές δυνατότητες. Οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει μόνο να πάρουν τον πολιτικό πρόσταγμα με τις μαζικές, δημοκρατικές, πατριωτικές εναλλακτικές για να ανοίξουν οι αχανείς πύλες προς την ανάπτυξη και την αναγέννηση. Η συμφωνίες επίλυσης που στοχεύουν στην επέκταση του Καμπ Ντέιβιντ σε όλες τις κατευθύνσεις είναι σε τελική ανάλυση ανίκανες να ξεριζώσουν τα στοιχεία που γεννούν τη σύγκρουση.

Η Αίγυπτος το μεγάλο παράδειγμα.

Το αιγυπτιακό καθεστώς υπέγραψε την ειρηνευτική συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ το 1978. Αυτό το καθεστώς παρέμεινε παρά το γεγονός ότι η ηγεσία του καθεστώτος αποχώρησε. Αλλά η ειρήνη με το λαό, με την κοινωνία πολιτών, με τις λαϊκές οργανώσεις, με τα πρόσωπα του πολιτισμού δεν προχώρησε. Ποιο είναι το επίπεδο εμπορίου με το Ισραήλ; Που είναι η ειρήνη που υποτίθεται ότι θα έφερνε σε κάθε αιγυπτιακή οικογένεια ένα σπίτι κι ένα κήπο; Το σχέδιο του Ισραήλ να απομονώσει την Αίγυπτο από τους άραβες γείτονές του έφτασε μήπως στο τέλος;

Εκείνοι που υπέγραψαν τη συμφωνία και ομαλοποίησαν τις σχέσεις ήταν μόνο περιορισμένοι κύκλοι αυτής της κομπραδόρικης αστικής τάξης και της παρασιτικής γραφειοκρατίας -ένα τρωικό άλογο θα μπορούσε να πει κανείς- αλλά δεν ήταν αρκετά ισχυροί ώστε να διαλύσουν τις ρίζες της σύγκρουσης. Στην πραγματικότητα εξέθεσαν καθαρά τη σύνδεση ανάμεσα στο κοινωνικό ζήτημα και το εθνικό ζήτημα.

Εκείνοι που κρύφτηκαν και παραδόθηκαν, που ολοκλήρωσαν τις επιθυμίες της Αμερικής είναι εκείνοι που πλουτίζουν καταναλώνοντας την τροφή του λαού. Το Ισραήλ παραπονιέται για την "ψυχρή ειρήνη" και την έλλειψη αιγυπτίων τουριστών. Το αιγυπτιακό καθεστώς παραπονιέται για τις τοπικές φιλοδοξίες του Ισραήλ, το μονοπώλιό του, τα πυρηνικά του όπλα και την καθυστέρησή του στην εφαρμογή των συμφωνιών του με την Παλαιστινιακή Αρχή. Ωστόσο και οι δύο πλευρές ξοδεύουν ολοένα και περισσότερα για εξοπλισμούς. Θα διαρκέσει μια τέτοια επίλυση αν το επίπεδο της αιγυπτιακής λαϊκής πίεσης ανέβει; Εδώ μιλάμε για το Καμπ Ντέιβιντ και την επιστροφή του Σινά. Ποια νομίζετε ότι θα είναι η κατάσταση αναφορικά με το παλαιστινιακό μέτωπο όπου οι κατοχικές δυνάμεις έχουν ανασυνταχθεί στο 6 με 7% της περιοχής της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, που αντιστοιχεί στο 2% ολόκληρης της Παλαιστίνης; Ακόμη κι αν γίνει 10% και επιπλέον 100.000 Παλαιστίνιοι επέστρεφαν στα σπίτια τους θα ικανοποιούνταν το μίνιμουμ των παλαιστινιακών αιτημάτων -γη, το δικαίωμα της επιστροφής, επανόρθωση της τραυματισμένης τιμής; Σε καμία περίπτωση.

Παρά το γεγονός ότι η διεθνής θέληση έχει συνεργαστεί για να υποστηρίξει την επίλυση και η Παλαιστινιακή Αρχή έχει υποσχεθεί να τηρήσει τις υποσχέσεις της, συμπεριλαμβανομένων των υποχρεώσεων σχετικά με την ασφάλεια, ακόμη κι αν οι πόλεις και οι πυκνοκατοικημένες περιοχές καλύπτονταν όλες με την επίλυση, το πρόβλημα των προσφύγων μέσα και έξω από την Παλαιστίνη (που αντιστοιχούν σε περισσότερους από το μισό παλαιστινιακό λαό) θα έμενε άλυτο. Εντούτοις ήταν αυτοί που τράβηξαν τα όπλα τους μετά την ήττα του Ιουνίου του 1967. Ύστερα υπάρχει η βόμβα του ενός εκατομμυρίου των Παλαιστινίων μέσα στα σύνορα του 1948 που επίσης παραμένουν χωρίς λύση. Υπάρχει επίσης ο ασίγαστος πόνος του λαού στις αγροτικές περιοχές να φύγουν οι εποικισμοί και να ξανακερδίσουν τη γη τους. Υπάρχει η επιθυμία του λαού για ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία μια επιθυμία που αντανακλά το επίπεδο ανάπτυξή τους, είτε με όρους κοινωνικής ή πολιτικής αποκρυστάλλωσης είτε ως τις απαιτήσεις της οικονομικής του ζωής. Τέλος υπάρχει η νόμιμη ανάγκη του λαού να εξασφαλίσει τις βασικές προϋποθέσεις για οργάνωση, για προστασία και για να επιλέξει το δικό του δρόμο για την ανάπτυξη.

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι ειρήνη αλλά ένας διακανονισμός. Στην πραγματικότητα δεν είναι διακανονισμός αλλά διαχείριση κρίσης. Για αυτό το λόγο η αναζωπύρωση της σύγκρουσης είναι αναπόφευκτη καθώς το όνειρο των Παλαιστινίων διαπλέκεται με το όνειρο της αραβικής ενότητας, ο παλαιστινιακός πατριωτικός αγώνας με τον αραβικό εθνικό αγώνα, οι στόχοι για εθνική απελευθέρωση με τους στόχους για κοινωνική αλλαγή και δημοκρατία.

5.Δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε τη νίκη σ' αυτό το στάδιο των Αμερικανών και των ισραηλινών συμμάχων τους με την υπογραφή των Καμπ Ντέιβιντ - Όσλο - Wadi Arabah μιας σειράς συμφωνιών που ουσιαστικά σηματοδοτούν περισσότερα από ότι τα ίδια τα κείμενά τους. Αυτή η νίκη δεν θα είχε επιτευχθεί αν δεν ήταν τέτοια η κατάσταση του αραβο-παλαιστινιακού υποκειμενικού παράγοντα και ειδικότερα των ατομικιστικής ταξικής φύσης πολιτικών ηγεσιών και των καθεστώτων που διαπραγματεύτηκαν και υπέβαλαν, σε αντίθεση με την κατάσταση που υπήρχε όταν οι Βιετναμέζοι έκαναν τις συμφωνίες τους, για παράδειγμα. Αντίθετα και για μια περίοδο αρκετών δεκαετιών τα στόματα των λαών μας έχουν φιμωθεί και η δραστηριότητά τους παρέλυσε ωσάν η πατρίδα να ήταν η ιδιωτική ιδιοκτησία κυβερνώντων που δεν είχαν καμία κοινωνική σύνδεση με τους υπηκόους τους.

Η εξουσία του αντίπαλου ιμπεριαλιστικού-σιωνιστικού στρατοπέδου και των υποταγμένων και αντιδραστικών αράβων αχυρανθρώπων τους προκύπτει αυτόματα από αυτόν τον παράγοντα. Επιπροσθέτως, φυσικά, η σιωνιστική επιχείρηση απέδειξε την ικανότητά της να διαμορφώνει μια μόνιμη και οργανική συμμαχία με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ξεκινώντας από το στάδιο της εβραϊκής μετανάστευσης και των εποικισμών, μέσω του σταδίου του χτισίματος μιας βιομηχανικής βάσης, ενός στρατού και μιας διοικητικής δομής, μέσω της ανακήρυξης του κράτους και της συγκέντρωσης στη γεωργία για ένα διάστημα και στη βιομηχανία για ένα άλλο, μέχρι την περίοδο της πληροφορίας και της τεχνολογικής επανάστασης και μαζί με αυτήν τη διεύρυνση του τομέα των υπηρεσιών και σε όλες τις περιόδους με το χτίσιμο του ισχυρού και επιθετικού στρατηγικού δόγματος του στρατού (σε αντίθεση με την ονομασία του "Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις").

Η κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ενός φίλου των Αράβων, ενθάρρυνε την εβραϊκή μετανάστευση στο Ισραήλ στο ύψος των 800.000 ανθρώπων, το ένα τρίτο των οποίων διαθέτει πανεπιστημιακό πτυχίο. Επίσης έδωσε στην Αμερική την ευκαιρία να πορευτεί μόνη ως ο μοναδικός πόλος στον κόσμο με την επιζήμια επιθετική πολιτική της εναντίον των Παλαιστινίων και των άλλων Αράβων. Μια τέτοια οπτική θα πρέπει να μην αποκρύπτει την άλλη πλευρά της εικόνας. Έχουν υπάρξει εξαιρετικά φωτεινά σημεία στον αραβικό αγώνα: η επανάσταση του 1936, η εθνικοποίηση του Καναλιού του Σουέζ και η μάχη του Πορτ Σαΐντ, η έναρξη των παλαιστινιακών αντάρτικών επιχειρήσεων, ο ηρωισμός των αράβων στρατιωτών στον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973 που αποκαθήλωσαν τη φήμη του αήττητου ισραηλινού στρατού, η αταλάντευτη στάση της Βηρυτού το 1982, η λαϊκή ιντιφάντα στην Παλαιστίνη, η ηρωική αντίσταση στον νότιο Λίβανο, η άρνηση του λαού να παραδοθεί και η άρνηση ορισμένων αραβικών διοικητικών κύκλων να υποχωρήσουν και να ενωθούν με την αμερικανική λύση.

Εντούτοις θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η σιωνιστική επιχείρηση δεν έχει περάσει από όλες τις φάσεις της και δεν έχει ακόμη εξαφανίσει όλα τα εμπόδια από το δρόμο της. Τα όνειρά της για οικονομική επέκταση και κατάληψη των πηγών ύδρευσης, το σύνθημα για Ισραήλ από το Νείλο ως τον Ευφράτη, όπως απεικονίζεται στην ισραηλινή σημαία, η συγκέντρωση των περισσότερων Εβραίων του κόσμου, αυτά είναι ζητήματα στην κορυφή της ατζέντας του Ισραήλ. Από την άλλη πλευρά το Ισραήλ δεν έχει κατορθώσει να ξεπεράσει το δημογραφικό των Παλαιστινίων ούτε να μειώσει την αντίστασή τους. Όλα τα σχέδια για επανεγκατάσταση και αποζημίωση των προσφύγων απέτυχαν να εξαλείψουν τη λαχτάρα και την ιστορική μνήμη της πατρίδας τους. Για να μην πούμε τίποτα για την επιμονή της Συρίας για την επιστροφή των υψιπέδων του Γκολάν και την επιμονή του Λιβάνου για την επιστροφή του κατεχόμενου νότου.

Τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης θα οδηγήσουν στην καταστροφή των Αράβων αν δεν εξεγερθούν και δεν ενωθούν. Αυτό το γεγονός σημαίνει μια αναπόφευκτη συμμαχία με το υπάρχον και σχέδια για το Ισραήλ και καθαρίζει το δρόμο για τη συνέχιση της ιστορικής σύγκρουσης. Το Ισραήλ είναι μια οντότητα που αρνείται να αφομοιωθεί. Είναι σοβινιστική και ρατσιστική, αποκλείει το διαφορετικό και δεν επιλύει καν το εβραϊκό ζήτημα, αφού έχει οδηγήσει τους Εβραίους σε τέσσερις πολέμους ήδη. Ο ίδιος ο χάρτης του Ισραήλ προδίδει εντελώς την ξένη φύση του, ξένος στην κατασκευή και την ιστορία της περιοχής. Η ανωτερότητά του αναζωπυρώνει επιθετικές και αλαζονικές τάσεις στο εσωτερικό του. Η αντιμετώπιση του Ισραήλ απαιτεί:

-Α. Βαθιά μελέτη και εκμετάλλευση των αντιθέσεών του. Το πιο σημαντικό συμπέρασμα εδώ είναι ότι η εθνική αντίθεση, όχι η ταξική αντίθεση, είναι ο αποφασιστικός παράγοντας στον αγώνα, παρά τις εσωτερικές ταξικές διαφορές και την πληθώρα των χαμηλής έντασης ταξικών αντιθέσεων. Το ίδιο μπορεί να υποστηριχθεί και για άλλες αντιθέσεις που είναι επίσης δευτερεύουσες - όπως αυτή μεταξύ των Ανατολικών και των Δυτικών Εβραίων ή όπως εκείνη μεταξύ των φονταμεταλιστών και των κοσμικών.

-Β. Η ανάγκη του αραβικού μας έθνους για πρωτοπόρους που θα συνδέσουν τον τοπικό πατριωτισμό με τον αραβικό εθνικισμό, την εθνική απελευθέρωση με την κοινωνική απελευθέρωση, τα πολιτικά ζητήματα με τα πολιτισμικά ζητήματα, τα θεωρητικά ζητήματα με τις διανοητικές και επιστημονικές αναζητήσεις, την ελίτ με τις μάζες, χωρίς να περιορίζεται σε έναν τομέα του αγώνα σε βάρος των άλλων. Και σε κάθε περίπτωση πρέπει να υπάρχει μια ηγεσία που να ανταποκρίνεται στο ιστορικό επίπεδο.

-Γ. Μια στέρεα σύνδεση ανάμεσα στις τακτικές και τη στρατηγική, επειδή ο οπορτουνισμός και η αδιαφορία προκύπτουν από το προβάδισμα του τακτικού του άμεσου καλού εις βάρος της στρατηγικής και του προγραμματικού σχεδίου.

-Δ. Τη σύνδεση των αγώνων των παλαιστινιακών ομάδων σε ένα σύγχρονο λαϊκό ρεύμα με γενικούς και ειδικούς στόχους έτσι ώστε ο λαός να μπορεί να διεξάγει έναν ενιαίο αγώνα και να σφίξει μια γροθιά με γενικούς και ειδικούς στόχους.

Ένα δημοκρατικό κράτος στην ιστορική Παλαιστίνη χωρίς εθνικές, θρησκευτικές ή σεξουαλικές διακρίσεις σε ένα ευρύτερο αραβικό δίκτυο - αυτός είναι ο σημαντικότερος κοινός σκοπός για το λαό μας και η ριζοσπαστική λύση τόσο στο παλαιστινιακό όσο και στο εβραϊκό ζήτημα που θα περιορίσει τους παράγοντες του μίσους και του πολέμου. Τα σκαλοπάτια στην κλίμακα για την επίτευξη αυτού του στόχου ξεκινούν με την αποχώρηση της κατοχής από τα κατεχόμενα εδάφη του 1967, με την εγκαθίδρυση της αμείωτης παλαιστινιακής κυριαρχίας, την επιστροφή των περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων προσφύγων, τη συγκρότηση της παλαιστινιακής ταυτότητας μέσα στα σύνορα του 1948 με μια μορφή που θα επιλέξει η θέληση του λαού και την αντίσταση στο σιωνιστικό ρατσισμό. Όλα αυτά απαιτούν να διαχωριστούμε από την τωρινό διακανονισμό και να ξαναξεκινήσουμε την πορεία για την απελευθέρωση.

Και τέλος ερχόμαστε στο ερώτημα: Πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε από την Παλαιστίνη; Η απάντησή μου είναι ότι ο αγώνας έχει ανοιχτό τέλος και ότι η πολιτική δεν μετριέται με χρόνια αλλά με αλλαγές. Οι στρατιωτικές νίκες του Ισραήλ άγγιξαν την κορυφή τους με την εισβολή στη Βηρυτό. Αλλά αυτό ήταν μόνο ένα σημάδι για την υποχώρηση και την αποχώρηση από τη συνοριακή ζώνη στον νότιο Λίβανο. Αυτό είναι χειροπιαστό γεγονός, όχι ιδεολογική ρητορική.

Όταν κοιτάμε τα κατορθώματα άλλων εθνών, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αραβική κατάσταση στο τέλος του αιώνα είναι χειρότερη από ότι ήταν το 1948, παρά τους παράγοντες του εκσυγχρονισμού και του μοντερνισμού. Ωστόσο αυτό είναι το σκοτάδι που βαθαίνει πριν το ξημέρωμα. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι οι αραβικές κοινωνικές δυνάμεις δεν θα προβάλουν αντίσταση στις αυξανόμενες εχθρικές επιθέσεις.

Όντως το ζήτημα του μέλλοντος εξαρτάται από το πώς θα αποκτηθεί η βαθιά γνώση πάνω στους τρόπους της εξουσίας, της αντίστασης και της αναγέννησης. Με την αναγέννηση οι Άραβες θα ασκήσουν όλη τους την πίεση στο ιμπεριαλιστικό κέντρο για να τερματίσουν τον ισραηλινό επεκτατισμό, όπως έκανε το κίνημα της αντίστασης στον Λίβανο. Επειδή η ισχύς του Ισραήλ στηρίζεται πρώτα απ' όλα στη δική μας αδυναμία.