Επτά μέρες μαζί της, δίπλα της από την ώρα που έφτασε στο αεροδρόμιο μέχρι την ώρα του αποχαιρετισμού. Κι όμως , σαν να πέρασε ένας χρόνος μαζί της. Τι να προλάβει να θυμηθεί κανείς και τι να καταφέρει να αξιολογήσει από μια τέτοια γυναίκα!
Tο διαπεραστικό βλέμμα που σε σκάναρε με την μία. Την βραχνή σταθερή φωνή που δεν σπαταλιόταν σε ανέξοδες κραυγές, που ήξερε καλά πότε πρέπει να ανέβει και πότε να ηρεμεί. Tον συμπυκνωμένο λόγο της ακόμη κι όταν αστειευόταν. Τις ιστορίες που προλάβαμε να ακούσουμε μέσα στο αυτοκίνητο για τις δύσκολες δεκαετίες του 70 και του 80 όταν την τρέχαμε από ραντεβού σε ραντεβού και δεν μας έστησε ούτε πέντε λεπτά σε ένα επιβαρυμένο πρόγραμμα μιας εβδομάδας. Την σεμνότητα απέναντι στους συνομιλητές της όποιοι κι αν ήταν, ακόμη και στους εργαζόμενους του ξενοδοχείου. Τα ατελείωτα τσιγάρα που έκανε, σπάζοντας κάθε απαγόρευση με μαεστρία. Τον ενθουσιασμό της όταν δοκίμασε το imam baildi που της πήγαμε σε χάρτινο πακέτο. Το ενδιαφέρον της για το ποδόσφαιρο και το euro. Το πως αγόραζε αναμνηστικά που να θυμίζουν Ελλάδα για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Την δεκτικότητα να απαντήσει σε κάθε ερώτηση, όσο δύσκολη κι αν ήταν. Την σιγουριά που έβγαζε για όσα υποστήριζε με πάθος. Το ότι ήξερε να διακρίνει αμέσως το χάσιμο χρόνου σε όσα της προτάθηκαν και να επιμείνει σε όσα θα την βοηθούσαν να πετύχει αυτό που ήθελε με το συγκεκριμένο ταξίδι. Την πίστη της στην νέα γενιά και τις γυναίκες. Την δίψα της να μάθει κάθε λεπτομέρεια για όσα συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, γεμίζοντας το σημειωματάριο που της χάρισαν στο φεστιβάλ με τον Άρη Βελουχιώτη στο εξώφυλλο. Την αγάπη για τον λαό της και τον πόνο που δεν μπορεί να δει την πατρίδα της. Την φράση της το τελευταίο βράδυ «μου φαίνεται απίστευτο που περπατάω στην Αθήνα»!
Τώρα καταλάβαμε γιατί είναι ένας ζωντανός θρύλος, ένα παράδειγμα αντίστασης και όχι απλά ένα σύμβολο, μια αφίσα, ένας μύθος από το παρελθόν.Τώρα καταλάβαμε γιατί ακόμη και σήμερα οι σιωνιστές την φοβούνται και προσπαθούν να την περιορίσου, να μην έρθει σε επαφή με άλλους λαούς που αντιστέκονται!
Είναι όντως υπερήφανος αυτός ο μικρός ιστότοπος που βοήθησε να σπάσει ο αποκλεισμός της, να έρθει η Λέιλα στην Ελλάδα, να κυκλοφορήσει το βιβλίο της, να έχει ένα αποδοτικό ταξίδι, να πάρει μέρος και να χρωματίσει την 9η διεθνή συνάντηση κινημάτων, το Resistance Festival 2016. Είμαστε χαρούμενοι και γεμάτοι, αλλά οι υποχρεώσεις μας μεγάλωσαν. Συνεχίζουμε για όσο η Παλαιστίνη δεν είναι ελεύθερη!
Για εκείνη ήταν ένα πετυχημένο αλλά και ιστορικό ταξίδι, όπως μας έγραψε όταν επέστρεψε στο σπίτι της. Για εμάς ένα μάθημα ζωής, αφού είχαμε την τύχη να είμαστε δίπλα της, να αστειευτούμε, να ρωτήσουμε, να συζητήσουμε μαζί της. Και ισχύει αυτό που της γράψαμε σε μια αφιέρωση στο λεύκωμα με τα προσφυγικά σπίτια της Κοκκινιάς που της χαρίσαμε: «το όνειρο να σε γνωρίσουμε από κοντά έγινε πραγματικότητα, όπως και το όνειρο να έρθεις στην χώρα μας, να μιλήσεις από κοντά στο λαό μας. Έχουμε δικαίωμα λοιπόν να ονειρευόμαστε η επόμενη συνάντηση μας να είναι στην ελεύθερη πατρίδα σου, την όμορφη Χάιφα»
Σε ευχαριστούμε πολύ από καρδιάς, Λέιλα!