Του Jonathan Cook, πηγή: www.jkcook.net 18 Ιανουαρίου 2012
Ο τροχός γύρισε. Την περασμένη εβδομάδα το ισραηλινό κοινοβούλιο επικαιροποίησε έναν νόμο που υπάρχει εδώ και 59 χρόνια, που αρχικά είχε ως σκοπό να αποτρέψει εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια και στη γη τους, από όπου είχαν διωχθεί όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ.
Σκοπός του δρακόντειου Νόμου για την Αποτροπή της Διείσδυσης του 1954 ήταν να εγκλωβίσει τους Παλαιστίνιους που κατάφερναν να περάσουν από τους ελεύθερους σκοπευτές που φύλαγαν τα σύνορα του νέου κράτους. Το Ισραήλ πίστευε πως μόνο η άγρια τιμωρία και η αποτροπή μπορούσαν να εγγυηθούν την ύπαρξη της εβραϊκής πλειοψηφίας που είχε πρόσφατα δημιουργηθεί μέσα από μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης.
Έξι δεκαετίες μετά και το Ισραήλ βασίζεται ξανά στον νόμο κατά της διείσδυσης, αυτή τη φορά για να αποτρέψει μια πιθανή νέα απειλή για την ύπαρξη του: την άφιξη αρκετών χιλιάδων απελπισμένων Αφρικανών που ψάχνουν για άσυλο.
Όπως έκανε πριν πολλά χρόνια στους Παλαιστίνιους, το Ισραήλ έχει ποινικοποίηση τους νέους πρόσφυγες – στην περίπτωση τους γιατί τράπηκαν σε φυγή εξαιτίας καταδιώξεων, πολέμων ή οικονομικής κατάρρευσης. Ολόκληρες οικογένειες μπορούν να εγκλωβιστούν, χωρίς δίκη, για τρία χρόνια μέχρι να βγει η διαταγή απέλασης, ενώ οι Ισραηλινοί που τους βοηθάνε θα αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης μέχρι 15 χρόνια.
Η πρόθεση του Ισραήλ είναι προφανώς να βάλει πίσω από τα κάγκελα όσο το δυνατόν περισσότερους πρόσφυγες και να εμποδίσει άλλους να ακολουθήσουν τα βήματα τους.
Οι αξιωματούχοι έχουν ήδη εγκρίνει την οικοδόμηση ενός τεράστιου στρατοπέδου συγκέντρωσης που θα διοικείται από τις σωφρονιστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και θα χωράει 10.000 από τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Αυτό το κάνει να είναι η μεγαλύτερη εγκατάσταση αυτού του είδους. Σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία, θα είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το αμέσως επόμενο σε μέγεθος, στο πιο πολυπληθές και υποστηρικτικό της θείας τιμωρίας, στο Τέξας των ΗΠΑ.
Οι Ισραηλινοί επικριτές του νόμου λένε ότι φοβούνται πως η χώρα τους αποτυγχάνει στο ηθικό καθήκον να βοηθήσει όσους καταδιώκονται και άρα προδίδει την εμπειρία του εβραϊκού λαού στα βάσανα και την καταστολή. Αλλά η ισραηλινή κυβέρνηση και η πλειοψηφία των βουλευτών που στήριξαν τον νόμο – όπως και οι προκάτοχοί τους το ’50- έχουν καταλήξει σε διαφορετικό συμπέρασμα μέσα από την ιστορία.
Ο νέος νόμος διείσδυσης είναι ο τελευταίος σε μια σειρά τακτικών που ενισχύει το στάτους του Ισραήλ ως το πρώτο «κράτος-οχυρό» στον κόσμο και το μόνο που σχεδιάστηκε να είναι όσο το δυνατό πιο εθνικά αγνό γίνεται. Η ιδέα εκφράστηκε πιο σωστά από ένα πρώην πρωθυπουργό, τον Εχούντ Μπαράκ, νυν υπουργό αμύνης, που χαρακτήρισε το Ισραήλ ως «μια βίλα μέσα στη ζούγκλα», υποβαθμίζοντας τις γειτονικές χώρες στο στάτους των άγριων ζώων.
Ο Μπάρακ και οι διάδοχοι του έχουν μετατρέψει αυτή τη μεταφορά σε πραγματικότητα, κλείνοντας αργά το κράτος τους από την υπόλοιπη περιοχή με αστρονομικό κόστος, το οποίο το μεγαλύτερο το έχουν επωμιστεί οι αμερικανοί φορολογούμενοι. Ο τελικός τους σκοπός είναι να στεγανοποιήσουν το Ισραήλ από τις εξωτερικές επιρροές ώστε οποιαδήποτε συγκατάθεση για ειρήνη, όπως είναι η συμφωνία για ένα παλαιστινιακό κράτος, να μην χρειαστεί να γίνει έχοντας τα «θηρία» γύρω τους.
Η πιο χαρακτηριστική έκφραση αυτής της ψυχοσύνθεσης είναι η φρενίτιδα που τους έχει πιάσει για την κατασκευή του τείχους. Το πιο γνωστό κομμάτι είναι εκείνο που περικυκλώνει τα παλαιστινιακά εδάφη: πρώτα τη Γάζα, μετά τις περιοχές της Δυτικής Όχθης που το Ισραήλ δεν θέλει να προσαρτήσει – ή τουλάχιστον όχι ακόμα.
Τα βόρεια σύνορα είναι ήδη από τα πιο στρατιωτικοποιημένα του κόσμου – όπως ανακάλυψαν με υψηλό κόστος οι Σύριοι και Λιβανέζοι διαδηλωτές πέρσι το καλοκαίρι, όταν δεκάδες σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν καθώς πλησίαζαν ή ορμούσαν στους εκεί φράχτες. Και το Ισραήλ έχει ένα ακόμα σχέδιο στο συρτάρι για ένα τείχος κατά μήκος των συνόρων με την Ιορδανία.
Το άλλο σύνορο που έχει παραμείνει, τα 260χμ με την Αίγυπτο, είναι προς το παρόν κλειστό με έναν άλλο τεράστιο τοίχος. Τα σχέδια είχαν εγκριθεί πριν τις αραβικές επαναστάσεις πέρσι αλλά απέκτησαν νέα ώθηση μετά την πτώση του αιγύπτιου δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ.
Το Ισραήλ δεν προχωράει μόνο φτιάχνοντας τους τοίχους του οχυρού, δουλεύει και για την σκεπή του. Έχει τρία αντιπυραυλικά συστήματα ασφαλείας σε διάφορα στάδια ανάπτυξης. Τα συστήματα αναχαίτισης υποτίθεται ότι θα εξουδετερώνουν οποιαδήποτε επίθεση μικρής ή μεγάλης κλίμακας πυραύλων που πιθανά θα εξαπολύσουν οι γείτονες.
Υπάρχει όμως ένα κενό στην κατασκευή του καταφυγίου, ένα κενό που είναι φανερό ακόμα και στους αρχιτέκτονες του. Το Ισραήλ σφραγίζεται με κάποια από τα «ζώα» που υποτίθεται ότι πρέπει να αποκλεισθούν από την βίλα: όχι μόνο τους Αφρικανούς πρόσφυγες, αλλά επίσης το 1.5 εκατ. «Ισραηλινούς Άραβες», τους απογόνους των ελάχιστων Παλαιστινίων που απέφυγαν τον διωγμό το 1948.
Αυτός είναι και ο πρωταρχικός σκοπός σε μια σειρά αντιδημοκρατικών μέτρων που έχουν πάρει η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Είναι επίσης και η αιτία για το νέο εύρημα της ισραηλινής ηγεσίας, το αίτημα να αναγνωρίσουν οι Παλαιστίνιοι την εβραϊκότητα του Ισραήλ, η εμμονή του με την πίστη και η προσφυγή του σε σχέδια ανταλλαγής πληθυσμών.
Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ προχώρησε ακόμα περισσότερο την συνεργία του και τη νομοθετική επίθεση. Την περασμένη εβδομάδα, αμαύρωσε την φήμη του επικυρώνοντας έναν νόμο που χωρίζει οικογένειες, καθώς απαγορεύει σε δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους με ισραηλινή υπηκοότητα το δικαίωμα να μείνουν με τους/τις Παλαιστίνιους/ες συζύγους στο Ισραήλ – «εθνοκάθαρση» με άλλα λόγια όπως επισήμανε ο ισραηλινός σχολιαστής Gideon Levy.
Πίσω, στις αρχές του ’50, ο ισραηλινός στρατός σκότωσε χιλιάδες άοπλους Παλαιστίνιους που προσπαθούσαν να πάρουν την περιουσία που τους είχαν κλέψει. Πολλά χρόνια μετά, το Ισραήλ φαίνεται το ίδιο αποφασιστικό να κρατήσει τους μη εβραίους έξω από την πολύτιμη βίλα του.
Το κράτος οχυρό είναι σχεδόν έτοιμο και μαζί με αυτό ολοκληρώνεται και το όνειρο των ιδρυτών του Ισραήλ.
Ο τροχός γύρισε. Την περασμένη εβδομάδα το ισραηλινό κοινοβούλιο επικαιροποίησε έναν νόμο που υπάρχει εδώ και 59 χρόνια, που αρχικά είχε ως σκοπό να αποτρέψει εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια και στη γη τους, από όπου είχαν διωχθεί όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ.Σκοπός του δρακόντειου Νόμου για την Αποτροπή της Διείσδυσης του 1954 ήταν να εγκλωβίσει τους Παλαιστίνιους που κατάφερναν να περάσουν από τους ελεύθερους σκοπευτές που φύλαγαν τα σύνορα του νέου κράτους. Το Ισραήλ πίστευε πως μόνο η άγρια τιμωρία και η αποτροπή μπορούσαν να εγγυηθούν την ύπαρξη της εβραϊκής πλειοψηφίας που είχε πρόσφατα δημιουργηθεί μέσα από μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης.
Έξι δεκαετίες μετά και το Ισραήλ βασίζεται ξανά στον νόμο κατά της διείσδυσης, αυτή τη φορά για να αποτρέψει μια πιθανή νέα απειλή για την ύπαρξη του: την άφιξη αρκετών χιλιάδων απελπισμένων Αφρικανών που ψάχνουν για άσυλο.
Όπως έκανε πριν πολλά χρόνια στους Παλαιστίνιους, το Ισραήλ έχει ποινικοποίηση τους νέους πρόσφυγες – στην περίπτωση τους γιατί τράπηκαν σε φυγή εξαιτίας καταδιώξεων, πολέμων ή οικονομικής κατάρρευσης. Ολόκληρες οικογένειες μπορούν να εγκλωβιστούν, χωρίς δίκη, για τρία χρόνια μέχρι να βγει η διαταγή απέλασης, ενώ οι Ισραηλινοί που τους βοηθάνε θα αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης μέχρι 15 χρόνια.
Η πρόθεση του Ισραήλ είναι προφανώς να βάλει πίσω από τα κάγκελα όσο το δυνατόν περισσότερους πρόσφυγες και να εμποδίσει άλλους να ακολουθήσουν τα βήματα τους.
Οι αξιωματούχοι έχουν ήδη εγκρίνει την οικοδόμηση ενός τεράστιου στρατοπέδου συγκέντρωσης που θα διοικείται από τις σωφρονιστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και θα χωράει 10.000 από τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Αυτό το κάνει να είναι η μεγαλύτερη εγκατάσταση αυτού του είδους. Σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία, θα είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το αμέσως επόμενο σε μέγεθος, στο πιο πολυπληθές και υποστηρικτικό της θείας τιμωρίας, στο Τέξας των ΗΠΑ.
Οι Ισραηλινοί επικριτές του νόμου λένε ότι φοβούνται πως η χώρα τους αποτυγχάνει στο ηθικό καθήκον να βοηθήσει όσους καταδιώκονται και άρα προδίδει την εμπειρία του εβραϊκού λαού στα βάσανα και την καταστολή. Αλλά η ισραηλινή κυβέρνηση και η πλειοψηφία των βουλευτών που στήριξαν τον νόμο – όπως και οι προκάτοχοί τους το ’50- έχουν καταλήξει σε διαφορετικό συμπέρασμα μέσα από την ιστορία.
Ο νέος νόμος διείσδυσης είναι ο τελευταίος σε μια σειρά τακτικών που ενισχύει το στάτους του Ισραήλ ως το πρώτο «κράτος-οχυρό» στον κόσμο και το μόνο που σχεδιάστηκε να είναι όσο το δυνατό πιο εθνικά αγνό γίνεται. Η ιδέα εκφράστηκε πιο σωστά από ένα πρώην πρωθυπουργό, τον Εχούντ Μπαράκ, νυν υπουργό αμύνης, που χαρακτήρισε το Ισραήλ ως «μια βίλα μέσα στη ζούγκλα», υποβαθμίζοντας τις γειτονικές χώρες στο στάτους των άγριων ζώων.
Ο Μπάρακ και οι διάδοχοι του έχουν μετατρέψει αυτή τη μεταφορά σε πραγματικότητα, κλείνοντας αργά το κράτος τους από την υπόλοιπη περιοχή με αστρονομικό κόστος, το οποίο το μεγαλύτερο το έχουν επωμιστεί οι αμερικανοί φορολογούμενοι. Ο τελικός τους σκοπός είναι να στεγανοποιήσουν το Ισραήλ από τις εξωτερικές επιρροές ώστε οποιαδήποτε συγκατάθεση για ειρήνη, όπως είναι η συμφωνία για ένα παλαιστινιακό κράτος, να μην χρειαστεί να γίνει έχοντας τα «θηρία» γύρω τους.
Η πιο χαρακτηριστική έκφραση αυτής της ψυχοσύνθεσης είναι η φρενίτιδα που τους έχει πιάσει για την κατασκευή του τείχους. Το πιο γνωστό κομμάτι είναι εκείνο που περικυκλώνει τα παλαιστινιακά εδάφη: πρώτα τη Γάζα, μετά τις περιοχές της Δυτικής Όχθης που το Ισραήλ δεν θέλει να προσαρτήσει – ή τουλάχιστον όχι ακόμα.
Τα βόρεια σύνορα είναι ήδη από τα πιο στρατιωτικοποιημένα του κόσμου – όπως ανακάλυψαν με υψηλό κόστος οι Σύριοι και Λιβανέζοι διαδηλωτές πέρσι το καλοκαίρι, όταν δεκάδες σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν καθώς πλησίαζαν ή ορμούσαν στους εκεί φράχτες. Και το Ισραήλ έχει ένα ακόμα σχέδιο στο συρτάρι για ένα τείχος κατά μήκος των συνόρων με την Ιορδανία.
Το άλλο σύνορο που έχει παραμείνει, τα 260χμ με την Αίγυπτο, είναι προς το παρόν κλειστό με έναν άλλο τεράστιο τοίχος. Τα σχέδια είχαν εγκριθεί πριν τις αραβικές επαναστάσεις πέρσι αλλά απέκτησαν νέα ώθηση μετά την πτώση του αιγύπτιου δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ.
Το Ισραήλ δεν προχωράει μόνο φτιάχνοντας τους τοίχους του οχυρού, δουλεύει και για την σκεπή του. Έχει τρία αντιπυραυλικά συστήματα ασφαλείας σε διάφορα στάδια ανάπτυξης. Τα συστήματα αναχαίτισης υποτίθεται ότι θα εξουδετερώνουν οποιαδήποτε επίθεση μικρής ή μεγάλης κλίμακας πυραύλων που πιθανά θα εξαπολύσουν οι γείτονες.
Υπάρχει όμως ένα κενό στην κατασκευή του καταφυγίου, ένα κενό που είναι φανερό ακόμα και στους αρχιτέκτονες του. Το Ισραήλ σφραγίζεται με κάποια από τα «ζώα» που υποτίθεται ότι πρέπει να αποκλεισθούν από την βίλα: όχι μόνο τους Αφρικανούς πρόσφυγες, αλλά επίσης το 1.5 εκατ. «Ισραηλινούς Άραβες», τους απογόνους των ελάχιστων Παλαιστινίων που απέφυγαν τον διωγμό το 1948.
Αυτός είναι και ο πρωταρχικός σκοπός σε μια σειρά αντιδημοκρατικών μέτρων που έχουν πάρει η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Είναι επίσης και η αιτία για το νέο εύρημα της ισραηλινής ηγεσίας, το αίτημα να αναγνωρίσουν οι Παλαιστίνιοι την εβραϊκότητα του Ισραήλ, η εμμονή του με την πίστη και η προσφυγή του σε σχέδια ανταλλαγής πληθυσμών.
Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ προχώρησε ακόμα περισσότερο την συνεργία του και τη νομοθετική επίθεση. Την περασμένη εβδομάδα, αμαύρωσε την φήμη του επικυρώνοντας έναν νόμο που χωρίζει οικογένειες, καθώς απαγορεύει σε δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους με ισραηλινή υπηκοότητα το δικαίωμα να μείνουν με τους/τις Παλαιστίνιους/ες συζύγους στο Ισραήλ – «εθνοκάθαρση» με άλλα λόγια όπως επισήμανε ο ισραηλινός σχολιαστής Gideon Levy.
Πίσω, στις αρχές του ’50, ο ισραηλινός στρατός σκότωσε χιλιάδες άοπλους Παλαιστίνιους που προσπαθούσαν να πάρουν την περιουσία που τους είχαν κλέψει. Πολλά χρόνια μετά, το Ισραήλ φαίνεται το ίδιο αποφασιστικό να κρατήσει τους μη εβραίους έξω από την πολύτιμη βίλα του.
Το κράτος οχυρό είναι σχεδόν έτοιμο και μαζί με αυτό ολοκληρώνεται και το όνειρο των ιδρυτών του Ισραήλ.
Αναρτήσεις
