Του Michael Warschawski, πηγή: www.alternativenews.org 15 Οκτωβρίου 2011
Η σκέψη μου βρίσκεται στην Aviva και τον Noam Shalit, όπως και με τους χιλιάδες Παλαιστίνιου γονείς που σύντομα θα καλωσορίσουν τους γιους και τις κόρες τους πίσω στα σπίτια τους. Οι κρατούμενοι πολέμου πρέπει να επιστρέφουν σπίτι όταν υπάρχει κατάπαυση πυρός ή μέσα στα πλαίσια μιας ανταλλαγής κρατουμένων.
Ωστόσο, η χαρά για την επιστροφή των κρατουμένων πολέμου, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε την βαθιά ανικανότητα που χαρακτηρίζει τις πράξεις του Νεντανιάχου και των φίλων του στην κυβέρνηση. Η συμφωνία που επιτρέπει την ανταλλαγή των κρατουμένων είχε κανονιστεί καιρό πριν από τον Γερμανό διαμεσολαβητή, όμως ο Gilad παρέμεινε στην φυλακή για πολλά χρόνια, χωρίς λόγο.
Μας είπαν ότι οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν μόλις τις τελευταίες ημέρες και γι’ αυτό ο Νεντανιάχου απέφυγε να απελευθερώσει τους «πιο επικίνδυνους» Παλαιστίνιους κρατούμενους. Ανοησίες. Εκπρόσωποι της Χαμάς και του Ισραήλ, από καιρό είχαν τραβήξει τις κόκκινες γραμμές και ο Γερμανός διαμεσολαβητής καιρό τώρα διαπραγματεύεται τις αντίθετες θέσεις… και που τελικά έγιναν αποδεκτές και κατέληξαν σε συμφωνία. Το χάσιμο χρόνου της ισραηλινής κυβέρνησης ήταν βασανιστήριο- απλά και καθαρά- για την οικογένεια του Shalit και δεν πρόσθεσε τίποτα άλλο, παρά τις εντυπώσεις που δημιουργούσε το γραφείο του πρωθυπουργού.
Από την άλλη, η ισραηλινή κυβέρνηση είχε ως κίνητρο το ψευδές και ανάρμοστο σκεπτικό της τιμής και της «εθνικής υπερηφάνειας». Και όμως, αναγκάστηκε να καταπιεί την περηφάνια της, όπως έγινε και στα γεγονότα του Mavi Marmara και στο όρος Σινά. Καθόλου συμπόνια και καθόλου τιμή, καθόλου ανθρωπιά και καθόλου περηφάνια.
Δεν υπάρχει στρατιωτική σύγκρουση χωρίς κρατούμενους και δεν υπάρχουν κρατούμενοι χωρίς ανταλλαγή τους. Ακόμα και η ομάδα Νεντανιάχου-Λίμπερμαν δεν μπορούν να αλλάξουν αυτό το γεγονός. Ωστόσο, αυτά είναι μαγικά κακοπροαίρετων ανθρώπων, που δεν δίσταζαν να αφήσουν τον στρατιώτη Gilad Shalit στην φυλακή χωρίς λόγο. Πέρα από την κακία που χαρακτηρίζει τους σημερινούς κυβερνώντες του Ισραήλ, το ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα είναι πιο ανησυχητική. Όπως και η συγνώμη προς την Αίγυπτο ήταν αναπόφευκτη, και όπως το Ισραήλ τελικά θα δώσει αποζημιώσεις για τους νεκρούς στο Mavi Marmara, έτσι και η απελευθέρωση 1000 Παλαιστινίων κρατουμένων τελικά θα γινόταν. Ακόμα και τα παιδιά στο Ισραήλ, το γνώριζαν αυτό, πόσο μάλλον αυτοί που κυβερνούν. Αντί αυτού, έφτιαξαν μια εναλλακτική πραγματικότητα μιας δήθεν επιθετικότητας και τιμής.
Βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους και το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για το ότι δεν έχουν καμία σύνδεση με τον πραγματικό κόσμο, θυμάμαι τον Levi Eshkol, τον τρίτο πρωθυπουργό του ισραήλ, έναν άνθρωπο με κοινή λογική που είχε χλευαστεί από όλους για την «προσφυγική του φύση». Κι ενώ αυτή η φύση θεωρήθηκε ως αδυναμία, δεν ήταν τίποτα άλλο από την κατανόηση που έδειχνε για τον κόσμο που ζούμε και τα όρια που μας βάζει η πραγματικότητα μας. Το να αναγνωρίζεις ότι υπάρχουν περιορισμοί στην χρήση βίας, είναι η βάση της ορθής πολιτικής. Και οι κυβερνώντες του Ισραήλ θα πρέπει να συμβουλευτούν τον αγαπητό τους φίλο George W. Bush και να παραδειγματιστούν από τις ήττες των πολιτικών βίας της υπερδύναμης Αμερικής.
Όπως πάντα, οι Ισραηλινοί γνωρίζουν καλύτερα από τους άλλους και αντί να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες άλλων, πιστεύουμε ότι αυτά δεν θα συμβούν σε μας και αν δεν κουνηθούν με την βία, θα κουνηθούν με ακόμη περισσότερη βία… μέχρι να καταλήξουμε με την πλάτη στον τοίχο και αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε. Αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα της αλαζονείας και της ξεροκεφαλιάς, είναι οι απλοί στρατιώτες και η οικογένεια τους και οι απλοί πολίτες που δύσκολα τα βγάζουν πέρα μέχρι το τέλος του μήνα. Δηλαδή όλοι αυτοί που ποτέ δεν ρωτήθηκαν και που οι φωνές τους δεν ακούγονται.
Η σκέψη μου βρίσκεται στην Aviva και τον Noam Shalit, όπως και με τους χιλιάδες Παλαιστίνιου γονείς που σύντομα θα καλωσορίσουν τους γιους και τις κόρες τους πίσω στα σπίτια τους. Οι κρατούμενοι πολέμου πρέπει να επιστρέφουν σπίτι όταν υπάρχει κατάπαυση πυρός ή μέσα στα πλαίσια μιας ανταλλαγής κρατουμένων.Ωστόσο, η χαρά για την επιστροφή των κρατουμένων πολέμου, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε την βαθιά ανικανότητα που χαρακτηρίζει τις πράξεις του Νεντανιάχου και των φίλων του στην κυβέρνηση. Η συμφωνία που επιτρέπει την ανταλλαγή των κρατουμένων είχε κανονιστεί καιρό πριν από τον Γερμανό διαμεσολαβητή, όμως ο Gilad παρέμεινε στην φυλακή για πολλά χρόνια, χωρίς λόγο.
Μας είπαν ότι οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν μόλις τις τελευταίες ημέρες και γι’ αυτό ο Νεντανιάχου απέφυγε να απελευθερώσει τους «πιο επικίνδυνους» Παλαιστίνιους κρατούμενους. Ανοησίες. Εκπρόσωποι της Χαμάς και του Ισραήλ, από καιρό είχαν τραβήξει τις κόκκινες γραμμές και ο Γερμανός διαμεσολαβητής καιρό τώρα διαπραγματεύεται τις αντίθετες θέσεις… και που τελικά έγιναν αποδεκτές και κατέληξαν σε συμφωνία. Το χάσιμο χρόνου της ισραηλινής κυβέρνησης ήταν βασανιστήριο- απλά και καθαρά- για την οικογένεια του Shalit και δεν πρόσθεσε τίποτα άλλο, παρά τις εντυπώσεις που δημιουργούσε το γραφείο του πρωθυπουργού.
Από την άλλη, η ισραηλινή κυβέρνηση είχε ως κίνητρο το ψευδές και ανάρμοστο σκεπτικό της τιμής και της «εθνικής υπερηφάνειας». Και όμως, αναγκάστηκε να καταπιεί την περηφάνια της, όπως έγινε και στα γεγονότα του Mavi Marmara και στο όρος Σινά. Καθόλου συμπόνια και καθόλου τιμή, καθόλου ανθρωπιά και καθόλου περηφάνια.
Δεν υπάρχει στρατιωτική σύγκρουση χωρίς κρατούμενους και δεν υπάρχουν κρατούμενοι χωρίς ανταλλαγή τους. Ακόμα και η ομάδα Νεντανιάχου-Λίμπερμαν δεν μπορούν να αλλάξουν αυτό το γεγονός. Ωστόσο, αυτά είναι μαγικά κακοπροαίρετων ανθρώπων, που δεν δίσταζαν να αφήσουν τον στρατιώτη Gilad Shalit στην φυλακή χωρίς λόγο. Πέρα από την κακία που χαρακτηρίζει τους σημερινούς κυβερνώντες του Ισραήλ, το ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα είναι πιο ανησυχητική. Όπως και η συγνώμη προς την Αίγυπτο ήταν αναπόφευκτη, και όπως το Ισραήλ τελικά θα δώσει αποζημιώσεις για τους νεκρούς στο Mavi Marmara, έτσι και η απελευθέρωση 1000 Παλαιστινίων κρατουμένων τελικά θα γινόταν. Ακόμα και τα παιδιά στο Ισραήλ, το γνώριζαν αυτό, πόσο μάλλον αυτοί που κυβερνούν. Αντί αυτού, έφτιαξαν μια εναλλακτική πραγματικότητα μιας δήθεν επιθετικότητας και τιμής.
Βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους και το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για το ότι δεν έχουν καμία σύνδεση με τον πραγματικό κόσμο, θυμάμαι τον Levi Eshkol, τον τρίτο πρωθυπουργό του ισραήλ, έναν άνθρωπο με κοινή λογική που είχε χλευαστεί από όλους για την «προσφυγική του φύση». Κι ενώ αυτή η φύση θεωρήθηκε ως αδυναμία, δεν ήταν τίποτα άλλο από την κατανόηση που έδειχνε για τον κόσμο που ζούμε και τα όρια που μας βάζει η πραγματικότητα μας. Το να αναγνωρίζεις ότι υπάρχουν περιορισμοί στην χρήση βίας, είναι η βάση της ορθής πολιτικής. Και οι κυβερνώντες του Ισραήλ θα πρέπει να συμβουλευτούν τον αγαπητό τους φίλο George W. Bush και να παραδειγματιστούν από τις ήττες των πολιτικών βίας της υπερδύναμης Αμερικής.
Όπως πάντα, οι Ισραηλινοί γνωρίζουν καλύτερα από τους άλλους και αντί να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες άλλων, πιστεύουμε ότι αυτά δεν θα συμβούν σε μας και αν δεν κουνηθούν με την βία, θα κουνηθούν με ακόμη περισσότερη βία… μέχρι να καταλήξουμε με την πλάτη στον τοίχο και αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε. Αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα της αλαζονείας και της ξεροκεφαλιάς, είναι οι απλοί στρατιώτες και η οικογένεια τους και οι απλοί πολίτες που δύσκολα τα βγάζουν πέρα μέχρι το τέλος του μήνα. Δηλαδή όλοι αυτοί που ποτέ δεν ρωτήθηκαν και που οι φωνές τους δεν ακούγονται.
Αναρτήσεις
