Πηγή:www.bdsmovement.net
Η Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) του Αμπάς επιδιώκει την αναγνώριση της «Παλαιστίνης», δηλαδή της ΠΑ ως μέλος του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο. Αυτή η διπλωματική κίνηση αν και επανεπιβεβαιώνει το δικαίωμα των Παλαιστίνων σε ένα κράτος προφανώς δεν θα τερματίσει από μόνη της την κατοχή ούτε θα οδηγήσει στην επιστροφή των προσφύγων, ούτε θα διαλύσει τους εποικισμούς. Αν θα ενισχύσει τη πολιτική βαρύτητα των Παλαιστίνων είναι αμφισβητήσιμο. Κυρίως όμως πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι και διεθνείς ακτιβιστές ανησυχούν και διαμαρτύρονται για την προοπτική της διεθνούς αναγνώρισης της Παλαιστινιακής Αρχής αντί του Οργανισμού για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, δηλαδή του νομιμοποιημένου οργανισμού που εκπροσωπεί όλους τους Παλαιστίνιους (στα κατεχόμενα, στη διασπορά, στο Ισραήλ, πρόσφυγες) και είναι ένας Οργανισμός που σίγουρα έχει ανάγκη αναμόρφωσης και νέων στρατηγικών αλλά που αρμόζει σε ένα απελευθερωτικό κίνημα.
Δήλωση του BNC
Στη συζήτηση σχετικά τις παλαιστινιακές διπλωματικές πρωτοβουλίες που στόχο έχουν να διασφαλίσουν τη συμμετοχή της «Παλαιστίνης» ως μέλος στα Ηνωμένα Έθνη, άνθρωποι με συνείδηση σε όλο τον κόσμο που υποστηρίζουν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα για τον Παλαιστινιακό λαό, θέτουν πολλά σημαντικά ερωτήματά αναφορικά με αυτές τις στρατηγικές και τακτικές. Όπως στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, οι Παλαιστινιακές ομάδες αλληλεγγύης και ακτιβιστές είναι πεπεισμένοι, όπως και εμείς, ότι μόνο συντονισμένες, αποτελεσματικές και διαρκείς δράσεις αλληλεγγύης, ειδικά με τη μορφή μποϋκοτάζ, από-επένδυσης και κυρώσεων (BDS) μπορούν να καταστήσουν το Ισραήλ υπόλογο για τις υποχρεώσεις του σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και να οδηγήσουν στην πραγμάτωση των Παλαιστινιακών δικαιωμάτων.
Η παλαιστινιακή εθνική επιτροπή BDS (BNC), ο μεγαλύτερος παλαιστινιακός συνασπισμός της κοινωνίας των πολιτών, επιβεβαιώνει και εξηγεί περεταίρω παρακάτω τις βασικές αρχές που έχουν διαμορφώσει τη θέση του για αυτό το θέμα, όπως εκφράστηκε με δήλωσή μας η οποία εκδόθηκε την 1η Ιουνίου 2011.
(1) Αυτοδιάθεση
Το πιο βασικό, αναφαίρετο δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού είναι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ο τερματισμός της κατοχής είναι ένας πυλώνας της άσκησης αυτού του δικαιώματος. Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, που στην περίπτωση των Παλαιστίνιων εκπροσωπείται από τον ΟΑΠ, ορίζεται ως το δικαίωμα «όλων των λαών…ελεύθερα να καθορίζουν, χωρίς εξωτερική παρέμβαση, την πολιτική τους και να επιδιώκουν την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη. Είναι ένα δικαίωμα που το έχουν όλοι οι Παλαιστίνιοι ανεξάρτητα από το που βρίσκονται αυτή τη στιγμή, με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Όλοι οι Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων στη διασπορά και των Παλαιστίνιων κατοίκων του Ισραήλ, έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν και να εκπροσωπούνται, στον ΟΗΕ και αλλού, από έναν δημοκρατικό ΟΑΠ που προσδιορίζει τις πολιτικές θέσεις και επιδιώκει την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη όλου του Παλαιστινιακού λαού
Το ελάχιστο για την άσκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης από όλους τους Παλαιστίνιους ορίζει:
1. Τερματισμό της κατοχής και του εποικισμού από το Ισραήλ όλων των αραβικών εδαφών που καταλήφθηκαν το 1967.
2. Σεβασμός στο δικαίωμα των Παλαιστίνιων κατοίκων του Ισραήλ για πλήρη ισότητα, σταματώντας το σύστημα της νομιμοποιημένης και θεσμοποιημένης ρατσιστικής διάκρισης (που εμπίπτει στον ορισμό του ΟΗΕ για το απαρτχάιντ) και
3. Σεβασμός και δυνατότητα για την εφαρμογή του διακηρυγμένου από τον ΟΗΕ δικαιώματος των Παλαιστίνων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια και τα εδάφη τους από τα οποία εκδιώχτηκαν.
(2) ΟΑΠ
Μέχρι οι Παλαιστίνιοι να ασκήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ο ΟΑΠ παραμένει ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος που αντιπροσωπεύει όλους τους Παλαιστίνιους στον ΟΗΕ και σε άλλα διεθνή, περιφερειακά και πολυμερή φόρουμ. Καμία άλλη εναλλακτική δεν θα γίνει αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία του Παλαιστινιακού λαού.
(3) Συνενοχή και λογοδοσία
Τα κράτη που έχουν αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό δικαίωμα για κράτος είναι ακόμα περισσότερο υποχρεωμένα να τερματίσουν τη συνενοχή τους στη διατήρηση, κάλυψη ακόμα και ενδυνάμωση του ισραηλινού καθεστώτος κατοχής, αποικιοκρατίας και απαρτχάιντ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Κράτη που προσφέρουν αναγνώριση για το Παλαιστινιακό κράτος και συνεχίζουν τη συνεργασία σαν να μην συμβαίνει τίποτα με το Ισραήλ εκτός από υποκριτικά, προδίδουν τις δικές τους βασικές νομικές και πολιτικές υποχρεώσεις να σταματήσουν τις σοβαρές και συνεχιζόμενες παραβιάσεις από το Ισραήλ του διεθνούς δικαίου και των Παλαιστινιακών δικαιωμάτων.
Πριν και Μετά το Σεπτέμβριο: Ο αγώνας για τα Παλαιστινιακά δικαιώματα πρέπει να ενταθεί.
Αυτός ο Σεπτέμβριος σηματοδοτεί την 20η επέτειος από την έναρξη της Ισραηλινό-Παλαιστινιακής «ειρηνευτικής διαδικασίας» που αναγνωρίζεται ευρέως και αντικειμενικά ως πλήρης αποτυχία. Αυτή η ντροπιαστική διαδικασία είναι μια κάλυψη για την εντατική αποικιοποίηση των Παλαιστινιακών εδαφών, τη συνεχιζόμενη άρνηση των παλαιστινιακών βασικών δικαιωμάτων και τη σταδιακή εθνοκάθαρση των Παλαιστίνιων, ενώ ταυτόχρονα δίνει μια λάθος εντύπωση της ειρηνοποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο, το BNC χαιρετίζει την αναγνώριση από μεγάλη πλειοψηφία κρατών σε όλο τον κόσμο ότι τα παλαιστινιακά δικαιώματα για κράτος και ελευθερία από την ισραηλινή κατοχή έπρεπε να είχαν επιτευχθεί πριν από πολύ καιρό και δεν πρέπει πια τα κράτη να είναι όμηροι στη φανατικά μεροληπτική «διπλωματία» των ΗΠΑ που υποστηρίζει τον Ισραηλινό επεκτατισμό. Ωστόσο, η αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους είναι ξεκάθαρα ανεπαρκής από μόνη της να φέρει πραγματικό τέλος στην κατοχή από το Ισραήλ και την αποικιοκρατική εξουσία. Ούτε θα σταματήσει τo για δεκαετίες σύστημα νομιμοποιημένης ρατσιστικής διάκρισης, που ταιριάζει με τον ορισμό του ΟΗΕ για απαρτχάιντ, ούτε θα επιτρέψει τα εκατομμύρια των Παλαιστίνιων προσφύγων να επιστρέψουν στους τόπους καταγωγής τους από τα οποία ξεριζώθηκαν και εκδιώχτηκαν βίαια.
Η διπλωματική αναγνώριση πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα την προστασία των αναφαίρετων δικαιωμάτων για αυτοδιάθεση όλου του Παλαιστινιακού λαού που αντιπροσωπεύεται από έναν ΟΑΠ που πρέπει να γίνει δημοκρατικός και να περιλαμβάνει και να αντιπροσωπεύει όχι μόνο τους Παλαιστίνιους υπό κατοχή, αλλά και τους πρόσφυγες στην εξορία που αποτελούν την πλειοψηφία του Παλαιστινιακού λαού, καθώς και τους Παλαιστίνιους κατοίκους του Ισραήλ που υπόκεινται σε διακρίσεις. Για να συμβεί αυτό πέρα από συμβολισμούς, η αναγνώριση αυτή πρέπει να είναι η έναρξη αποτελεσματικών και σταθερών κυρώσεων ενάντια στο Ισραήλ που στόχο θα έχουν να επιφέρουν την πλήρη συμμόρφωση του με τις υποχρεώσεις του σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Όπως φάνηκε στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική καθώς και στους αγώνες που διεξάγονται τώρα για ελευθερία και δικαιοσύνη στις αραβικές χώρες, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο δεν στρέφονται ενάντια σε ένα πρόδηλα παράνομο και ανήθικο καθεστώς καταπίεσης μόνο για ηθικούς λόγους. Τα οικονομικά συμφέροντα και η ηγεμονική δυναμική εξουσίας είναι πολύ πιο σημαντικές στην αξιολόγησή τους. Πραγματικά, ο στρατευμένος και πολεμοκάπηλος λόγος του Νετανιάχου μπροστά στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την τελευταία προσβλητική υποταγή του Ομπάμα στη θέληση του Ισραήλ, δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι όποιος ακόμα έχει ελπίδα ότι η Ουάσιγκτον έχει την ικανότητα ή τη θέληση να συνεισφέρει στην οικοδόμηση μια δίκαιης ειρήνης στην περιοχή απλά αυταπατάται.
Ένα βασικό μάθημα από τη Νότια Αφρική είναι ότι για να σταματήσουν οι κυβερνήσεις τη συνενοχή τους με τις τεράστιες και συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου, πρέπει να αναγκαστούν να το κάνουν μέσω της μαζικής, καλά οργανωμένης λαϊκής πίεσης από τα κοινωνικά κινήματα και άλλα στοιχεία της κοινωνίας των πολιτών. Με αυτή την έννοια το BDS έχει αποδειχτεί η πιο ισχυρή και υποσχόμενη στρατηγική διεθνούς αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό λαό στον αγώνα μας για αυτοδιάθεση, ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα.
Με βάση τα παραπάνω, και εμπνευσμένοι από τη θέληση και τη δύναμη των ανθρώπων που ανέδειξαν την αραβική άνοιξη, η BNC καλεί τους ανθρώπους με συνείδηση και τις ομάδες διεθνούς αλληλεγγύης να προχωρήσουν στην οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος μποϋκοτάζ στις ΗΠΑ και αλλού στις πιο ισχυρές χώρες πριν και μετά το Σεπτέμβρη. Μόνο ένα τέτοιο μαζικό κίνημα μπορεί να διασφαλίσει ότι όποια διπλωματική αναγνώριση που θα αναδειχτεί στον ΟΗΕ το Σεπτέμβρη για το Παλαιστινιακό κράτος θα προωθήσει τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού και θα αυξήσει το κόστος της κατοχής, την αποικιοκρατία και το απαρτχάιντ από το Ισραήλ απομονώνοντας περεταίρω το ίδιο και αυτούς που είναι συνένοχοι με τα εγκλήματά του. Ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης που μπορεί να θέσει εκλεγμένους αξιωματούχους, ειδικά στις ΗΠΑ, υπόλογους προς το λαό, παρά προς το σιωνιστικό λόμπυ που υπηρετεί την αποικιοκρατική και φιλοπόλεμη ατζέντα που έρχεται σε απευθείας αντίθεση με τα συμφέροντα των λαών σε αυτές τις χώρες, είναι η μόνη ελπίδα για μια περιεκτική και διαρκή ειρήνη που βασίζεται στη δικαιοσύνη.
________________________________________
{1} Διακήρυξη Αρχών Διεθνούς Δικαίου που αφορούν τις φιλικές σχέσεις και τη συνεργασία μεταξύ κρατών σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών: Διακήρυξη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ 2625 (XXV) 24 Οκτωβρίου 1970
Η Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) του Αμπάς επιδιώκει την αναγνώριση της «Παλαιστίνης», δηλαδή της ΠΑ ως μέλος του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο. Αυτή η διπλωματική κίνηση αν και επανεπιβεβαιώνει το δικαίωμα των Παλαιστίνων σε ένα κράτος προφανώς δεν θα τερματίσει από μόνη της την κατοχή ούτε θα οδηγήσει στην επιστροφή των προσφύγων, ούτε θα διαλύσει τους εποικισμούς. Αν θα ενισχύσει τη πολιτική βαρύτητα των Παλαιστίνων είναι αμφισβητήσιμο. Κυρίως όμως πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι και διεθνείς ακτιβιστές ανησυχούν και διαμαρτύρονται για την προοπτική της διεθνούς αναγνώρισης της Παλαιστινιακής Αρχής αντί του Οργανισμού για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, δηλαδή του νομιμοποιημένου οργανισμού που εκπροσωπεί όλους τους Παλαιστίνιους (στα κατεχόμενα, στη διασπορά, στο Ισραήλ, πρόσφυγες) και είναι ένας Οργανισμός που σίγουρα έχει ανάγκη αναμόρφωσης και νέων στρατηγικών αλλά που αρμόζει σε ένα απελευθερωτικό κίνημα.
Δήλωση του BNC
Στη συζήτηση σχετικά τις παλαιστινιακές διπλωματικές πρωτοβουλίες που στόχο έχουν να διασφαλίσουν τη συμμετοχή της «Παλαιστίνης» ως μέλος στα Ηνωμένα Έθνη, άνθρωποι με συνείδηση σε όλο τον κόσμο που υποστηρίζουν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα για τον Παλαιστινιακό λαό, θέτουν πολλά σημαντικά ερωτήματά αναφορικά με αυτές τις στρατηγικές και τακτικές. Όπως στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, οι Παλαιστινιακές ομάδες αλληλεγγύης και ακτιβιστές είναι πεπεισμένοι, όπως και εμείς, ότι μόνο συντονισμένες, αποτελεσματικές και διαρκείς δράσεις αλληλεγγύης, ειδικά με τη μορφή μποϋκοτάζ, από-επένδυσης και κυρώσεων (BDS) μπορούν να καταστήσουν το Ισραήλ υπόλογο για τις υποχρεώσεις του σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και να οδηγήσουν στην πραγμάτωση των Παλαιστινιακών δικαιωμάτων.
Η παλαιστινιακή εθνική επιτροπή BDS (BNC), ο μεγαλύτερος παλαιστινιακός συνασπισμός της κοινωνίας των πολιτών, επιβεβαιώνει και εξηγεί περεταίρω παρακάτω τις βασικές αρχές που έχουν διαμορφώσει τη θέση του για αυτό το θέμα, όπως εκφράστηκε με δήλωσή μας η οποία εκδόθηκε την 1η Ιουνίου 2011.
(1) Αυτοδιάθεση
Το πιο βασικό, αναφαίρετο δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού είναι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ο τερματισμός της κατοχής είναι ένας πυλώνας της άσκησης αυτού του δικαιώματος. Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, που στην περίπτωση των Παλαιστίνιων εκπροσωπείται από τον ΟΑΠ, ορίζεται ως το δικαίωμα «όλων των λαών…ελεύθερα να καθορίζουν, χωρίς εξωτερική παρέμβαση, την πολιτική τους και να επιδιώκουν την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη. Είναι ένα δικαίωμα που το έχουν όλοι οι Παλαιστίνιοι ανεξάρτητα από το που βρίσκονται αυτή τη στιγμή, με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Όλοι οι Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων στη διασπορά και των Παλαιστίνιων κατοίκων του Ισραήλ, έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν και να εκπροσωπούνται, στον ΟΗΕ και αλλού, από έναν δημοκρατικό ΟΑΠ που προσδιορίζει τις πολιτικές θέσεις και επιδιώκει την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη όλου του Παλαιστινιακού λαού
Το ελάχιστο για την άσκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης από όλους τους Παλαιστίνιους ορίζει:
1. Τερματισμό της κατοχής και του εποικισμού από το Ισραήλ όλων των αραβικών εδαφών που καταλήφθηκαν το 1967.
2. Σεβασμός στο δικαίωμα των Παλαιστίνιων κατοίκων του Ισραήλ για πλήρη ισότητα, σταματώντας το σύστημα της νομιμοποιημένης και θεσμοποιημένης ρατσιστικής διάκρισης (που εμπίπτει στον ορισμό του ΟΗΕ για το απαρτχάιντ) και
3. Σεβασμός και δυνατότητα για την εφαρμογή του διακηρυγμένου από τον ΟΗΕ δικαιώματος των Παλαιστίνων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια και τα εδάφη τους από τα οποία εκδιώχτηκαν.
(2) ΟΑΠ
Μέχρι οι Παλαιστίνιοι να ασκήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ο ΟΑΠ παραμένει ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος που αντιπροσωπεύει όλους τους Παλαιστίνιους στον ΟΗΕ και σε άλλα διεθνή, περιφερειακά και πολυμερή φόρουμ. Καμία άλλη εναλλακτική δεν θα γίνει αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία του Παλαιστινιακού λαού.
(3) Συνενοχή και λογοδοσία
Τα κράτη που έχουν αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό δικαίωμα για κράτος είναι ακόμα περισσότερο υποχρεωμένα να τερματίσουν τη συνενοχή τους στη διατήρηση, κάλυψη ακόμα και ενδυνάμωση του ισραηλινού καθεστώτος κατοχής, αποικιοκρατίας και απαρτχάιντ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Κράτη που προσφέρουν αναγνώριση για το Παλαιστινιακό κράτος και συνεχίζουν τη συνεργασία σαν να μην συμβαίνει τίποτα με το Ισραήλ εκτός από υποκριτικά, προδίδουν τις δικές τους βασικές νομικές και πολιτικές υποχρεώσεις να σταματήσουν τις σοβαρές και συνεχιζόμενες παραβιάσεις από το Ισραήλ του διεθνούς δικαίου και των Παλαιστινιακών δικαιωμάτων.
Πριν και Μετά το Σεπτέμβριο: Ο αγώνας για τα Παλαιστινιακά δικαιώματα πρέπει να ενταθεί.
Αυτός ο Σεπτέμβριος σηματοδοτεί την 20η επέτειος από την έναρξη της Ισραηλινό-Παλαιστινιακής «ειρηνευτικής διαδικασίας» που αναγνωρίζεται ευρέως και αντικειμενικά ως πλήρης αποτυχία. Αυτή η ντροπιαστική διαδικασία είναι μια κάλυψη για την εντατική αποικιοποίηση των Παλαιστινιακών εδαφών, τη συνεχιζόμενη άρνηση των παλαιστινιακών βασικών δικαιωμάτων και τη σταδιακή εθνοκάθαρση των Παλαιστίνιων, ενώ ταυτόχρονα δίνει μια λάθος εντύπωση της ειρηνοποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο, το BNC χαιρετίζει την αναγνώριση από μεγάλη πλειοψηφία κρατών σε όλο τον κόσμο ότι τα παλαιστινιακά δικαιώματα για κράτος και ελευθερία από την ισραηλινή κατοχή έπρεπε να είχαν επιτευχθεί πριν από πολύ καιρό και δεν πρέπει πια τα κράτη να είναι όμηροι στη φανατικά μεροληπτική «διπλωματία» των ΗΠΑ που υποστηρίζει τον Ισραηλινό επεκτατισμό. Ωστόσο, η αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους είναι ξεκάθαρα ανεπαρκής από μόνη της να φέρει πραγματικό τέλος στην κατοχή από το Ισραήλ και την αποικιοκρατική εξουσία. Ούτε θα σταματήσει τo για δεκαετίες σύστημα νομιμοποιημένης ρατσιστικής διάκρισης, που ταιριάζει με τον ορισμό του ΟΗΕ για απαρτχάιντ, ούτε θα επιτρέψει τα εκατομμύρια των Παλαιστίνιων προσφύγων να επιστρέψουν στους τόπους καταγωγής τους από τα οποία ξεριζώθηκαν και εκδιώχτηκαν βίαια.
Η διπλωματική αναγνώριση πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα την προστασία των αναφαίρετων δικαιωμάτων για αυτοδιάθεση όλου του Παλαιστινιακού λαού που αντιπροσωπεύεται από έναν ΟΑΠ που πρέπει να γίνει δημοκρατικός και να περιλαμβάνει και να αντιπροσωπεύει όχι μόνο τους Παλαιστίνιους υπό κατοχή, αλλά και τους πρόσφυγες στην εξορία που αποτελούν την πλειοψηφία του Παλαιστινιακού λαού, καθώς και τους Παλαιστίνιους κατοίκους του Ισραήλ που υπόκεινται σε διακρίσεις. Για να συμβεί αυτό πέρα από συμβολισμούς, η αναγνώριση αυτή πρέπει να είναι η έναρξη αποτελεσματικών και σταθερών κυρώσεων ενάντια στο Ισραήλ που στόχο θα έχουν να επιφέρουν την πλήρη συμμόρφωση του με τις υποχρεώσεις του σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Όπως φάνηκε στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική καθώς και στους αγώνες που διεξάγονται τώρα για ελευθερία και δικαιοσύνη στις αραβικές χώρες, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο δεν στρέφονται ενάντια σε ένα πρόδηλα παράνομο και ανήθικο καθεστώς καταπίεσης μόνο για ηθικούς λόγους. Τα οικονομικά συμφέροντα και η ηγεμονική δυναμική εξουσίας είναι πολύ πιο σημαντικές στην αξιολόγησή τους. Πραγματικά, ο στρατευμένος και πολεμοκάπηλος λόγος του Νετανιάχου μπροστά στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την τελευταία προσβλητική υποταγή του Ομπάμα στη θέληση του Ισραήλ, δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι όποιος ακόμα έχει ελπίδα ότι η Ουάσιγκτον έχει την ικανότητα ή τη θέληση να συνεισφέρει στην οικοδόμηση μια δίκαιης ειρήνης στην περιοχή απλά αυταπατάται.
Ένα βασικό μάθημα από τη Νότια Αφρική είναι ότι για να σταματήσουν οι κυβερνήσεις τη συνενοχή τους με τις τεράστιες και συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου, πρέπει να αναγκαστούν να το κάνουν μέσω της μαζικής, καλά οργανωμένης λαϊκής πίεσης από τα κοινωνικά κινήματα και άλλα στοιχεία της κοινωνίας των πολιτών. Με αυτή την έννοια το BDS έχει αποδειχτεί η πιο ισχυρή και υποσχόμενη στρατηγική διεθνούς αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό λαό στον αγώνα μας για αυτοδιάθεση, ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα.
Με βάση τα παραπάνω, και εμπνευσμένοι από τη θέληση και τη δύναμη των ανθρώπων που ανέδειξαν την αραβική άνοιξη, η BNC καλεί τους ανθρώπους με συνείδηση και τις ομάδες διεθνούς αλληλεγγύης να προχωρήσουν στην οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος μποϋκοτάζ στις ΗΠΑ και αλλού στις πιο ισχυρές χώρες πριν και μετά το Σεπτέμβρη. Μόνο ένα τέτοιο μαζικό κίνημα μπορεί να διασφαλίσει ότι όποια διπλωματική αναγνώριση που θα αναδειχτεί στον ΟΗΕ το Σεπτέμβρη για το Παλαιστινιακό κράτος θα προωθήσει τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού και θα αυξήσει το κόστος της κατοχής, την αποικιοκρατία και το απαρτχάιντ από το Ισραήλ απομονώνοντας περεταίρω το ίδιο και αυτούς που είναι συνένοχοι με τα εγκλήματά του. Ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης που μπορεί να θέσει εκλεγμένους αξιωματούχους, ειδικά στις ΗΠΑ, υπόλογους προς το λαό, παρά προς το σιωνιστικό λόμπυ που υπηρετεί την αποικιοκρατική και φιλοπόλεμη ατζέντα που έρχεται σε απευθείας αντίθεση με τα συμφέροντα των λαών σε αυτές τις χώρες, είναι η μόνη ελπίδα για μια περιεκτική και διαρκή ειρήνη που βασίζεται στη δικαιοσύνη.
________________________________________
{1} Διακήρυξη Αρχών Διεθνούς Δικαίου που αφορούν τις φιλικές σχέσεις και τη συνεργασία μεταξύ κρατών σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών: Διακήρυξη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ 2625 (XXV) 24 Οκτωβρίου 1970
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου