Του Mazin Qumsiyeh, πηγή popular-resistance.blogspot.com, 4 Αυγούστου 2011
Όσα θα πω εδώ, ίσως στενοχωρήσουν ορισμένους φίλους μου στην Φατάχ. Άλλοι θα τα σεβαστούν και θα τα εκτιμήσουν, όπως κάποια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής της Φατάχ. Η κατάσταση γίνεται δυσβάσταχτη και μερικοί από εμάς αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να παραμείνουμε άλλο σιωπηλοί. Εγώ προσωπικά το χρωστάω στους σχεδόν 50.000 από εσάς που διαβάζετε τα mail μου και συχνά με ρωτάτε για το θέμα του Σεπτεμβρίου. Το τελικό έναυσμα το πήρα από ένα email που έλαβα από τον Dr. Saeb Erekat και είχε συνημμένο ένα κείμενο που έλεγε ότι ήταν οι στρατηγικές της Παλαιστινιακής ηγεσίας για το πώς θα κινηθεί τον Σεπτέμβριο στον ΟΗΕ για την αναγνώριση. Την ίδια μέρα, οι ισραηλινές αρχές πέρασαν από την Κνεσέτ νόμους, για να κάνουν το Ισραήλ περισσότερο εβραϊκό ΚΑΙ ενέκριναν την κατασκευή 930 κατοικιών για έναν καινούριο εβραϊκό εποικισμό στο Har Homa C. Πρόκειται για έναν παρακείμενο λόφο στο Har Homa Α και Β και βρίσκεται πάνω στο Jabal Al-Deek, γη που ανήκει στο χωριό μου Beit Sahour. Τα λόγια από μη εκλεγμένους εκπροσώπους, μπορούν να χαθούν στην δίνη των κομπρεσέρ και στις μπουλντόζες που ξεσκίζουν το αρχαίο τοπίο. Οι δηλώσεις στα μίντια των 122 χωρών που αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη (σχεδόν ίδια περίπτωση με το 1989), έχουν πολύ λίγη σημασία για τους χωρικούς και τους πρόσφυγες που κάθε μέρα χάνουν τον αγώνα να εισακουστούν οι ανησυχίες τους σε αυτούς που κυκλοφορούν με SUVs και Mercedes στους δρόμους της Ραμάλα και περνούν ανεμπόδιστα από τα checkpoints με τις VIP κάρτες τους.
Μιλάω και συνεργάζομαι με ακτιβιστές κάθε μέρα. Το μήνυμα που μου μεταφέρουν είναι ότι υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και τον λαό. Το ξέρουν και το παραδέχονται (πολύ ηγέτες λένε πως δεν μπορούν πια να κινητοποιήσουν τον κόσμο τους). Η απάντηση είναι γνωστή: γυρίστε πίσω στον λαό και ξανανάψτε την επαναστατική φλόγα που βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Η θεραπείες για την μεταστατική ανάπτυξη των εποικισμών στην παλαιστινιακή γη, από τους ρατσιστικούς ισραηλινούς νόμους μέχρι την πληγή των προσφύγων, όλα αυτά δεν περιλαμβάνονται στα έγγραφα του Ερεκάτ ή ως επιλογή στα μεροληπτικά διεθνή φόρουμ, που εκδίδουν ψηφίσματα χωρίς να έχουν την πρόθεση να εφαρμόσουν.
Στην κατηγορία «Τι πρέπει να κάνουμε;», τα έγγραφα του Ερεκάτ ξεκινούν: «1. Να ανοίξουμε στρατηγικό διάλογο με την κυβέρνηση των ΗΠΑ για το ζήτημα του μέλους. Είναι φανερό πως η χρήση του βέτο από τις ΗΠΑ, κάνουν αδύνατη την συμμετοχή της Παλαιστίνης ως κράτος-μέλος». Μετά από 37 χρόνια ανοιχτού «στρατηγικού διαλόγου» με τις ΗΠΑ, 18 χρόνια άμεσων διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, με ποια λογική ένας τέτοιος διάλογος να οδηγούσε κάπου; Δείτε μόνο τις επευφημίες που έδινε ο εγκληματίας πολέμου Νεντανιάχου στο Κογκρέσο των ΗΠΑ για να καταλάβετε ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση. Αν η ΠΑ δεν μπορεί να κάνει τον Ομπάμα να τηρήσει τα λόγια του σε απλά θέματα (δηλαδη να σταματήσει η εποικιστική πολιτική), τι κάνει τον Ερεκάτ και την παρέα του να πιστεύουν ότι ο Ομπάμα θα τους βοηθήσει στην δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Οι εκπρόσωποι μας, αρνούνται έστω να μποϋκοτάρουν τους Ισραηλινούς επισήμους (ο εκπρόσωπός μας στα ΗΕ παρευρέθηκε σε αποχαιρετιστήριο πάρτι του Ισραηλινού εκπροσώπου). Φυσικά κάποιος καταλαβαίνει ότι εμείς οι Παλαιστίνιοι είμαστε εκείνοι που πιέζονται και όχι η ισραηλινή κυβέρνηση. Η παγίδα του Όσλο που δημιούργησε μια τάξη ανθρώπων, εξαρτημένους στην ανθρωπιστική βοήθεια για την επιβίωση τους, διασφάλισε ότι η απόφαση για μια ανεξάρτητη Παλαιστίνη, θα ήταν αδύνατη.
Στο δεύτερο σημείο του «Τι πρέπει να κάνουμε;», ο Ερεκάτ δηλώνει ότι «Η αναγνώριση ενός Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 και η είσοδος του ως μέλος των ΗΕ, θα διευκολύνει την παλαιστινιακή ηγεσία να πάρει αποφάσεις στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων, για όλα ανεξαιρέτως τα θέματα (Ιερουσαλήμ, σύνορα, εποικισμοί, πρόσφυγες, νερό, ασφάλεια, απελευθέρωση των φυλακισμένων και των υπό διοικητική κράτηση)». Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο και παραπλανητικό. Γιατί η αναγνώριση των ΗΕ συνδέεται με την άνευ όρων επιστροφή στις άκαρπες διαπραγματεύσεις; Τι κάνει τον καθένα με την στοιχειώδη λογική, να πιστέψει ότι οι ΗΠΑ θα αλλάξουν, χωρίς να αλλάξουμε πρώτα εμείς και δεν ασκήσουμε πραγματική πίεση; Και από πότε ο παλαιστινιακός αγώνας μειώθηκε σε ένα παλαιστινιακό «κράτος» σε ένα κομμάτι της Δυτικής Όχθης (κανένας Παλαιστίνιος ή Ισραηλινός αρχηγός δεν πιστεύει πως θα έχουμε ολόκληρη την Δυτική Όχθη); Πολύ Παλαιστίνιοι τονίζουν πως τα αρχεία των προηγούμενων «διαπραγματεύσεων» δείχνουν ότι οι Qurei, Erekat και Abu Mazen, ήταν πρόθυμοι να παραιτηθούν στο θέμα των προσφύγων και σε άλλα δικαιώματα, με αντάλλαγμα αυτό το ευνουχισμένο κράτος.
Στο τρίτο σημείο, δηλώνει: «Υπό το φως της ομιλίας του Ομπάμα στις 19/5/2011, στην οποία αναφέρθηκε στην επιλογή μας να πάμε στα ΗΕ, είπε «για τους Παλαιστίνιους, οι προσπάθειες τους να από-νομιμοποιήσουν το Ισραήλ, στο τέλος θα αποτύχουν. Οι συμβολικές πράξεις για να απομονωθεί το Ισραήλ από τα ΗΕ τον Σεπτέμβριο, δεν θα δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος. Είναι σαφές ότι ο Ομπάμα καταλαβαίνει ότι πηγαίνουμε στα ΗΕ για:
-να προσπαθήσουμε να από-νομιμοποιήσουμε και να απομονώσουμε το Ισραήλ
-είναι μια πράξη συμβολισμού
-αυτή η προσπάθεια δεν θα οδηγήσει στην δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.
Αυτή η ερμηνεία είναι τελείως αντίθετη σε αυτό που θέλουμε να πετύχουμε με το να γίνουμε μέλος ως Κράτος της Παλαιστίνης, στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Δεν ζητάμε την από-νομιμοποίηση του Ισραήλ ή την απομόνωση του, ούτε πρόκειται για συμβολική πράξη». Πόσα απελευθερωτικά κινήματα στον κόσμο γνωρίζετε που αρνούνται έστω να προσπαθήσουν να απομονώσουν ένα καταπιεστικό καθεστώς απαρτχάιντ; Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, η ΠΑ θέλει να απαγκιστρώσει το Ισραήλ. Το ίδιο έγινε όταν έβαλε στο ράφι την αναφορά Γκολντστόουν ή όταν πίεζαν το Ισραήλ να μην απελευθερώσει τους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους (δήθεν για να μην κερδίσει πόντους η Χαμάς). Όπως πολλοί από αυτούς είπαν δημόσια ότι δεν θα μποϋκοτάρουν τα ισραηλινά προϊόντα αλλά μόνα τα «προϊόντα των εποικισμών» (λες και υπάρχει διαφορά στα προϊόντα απαρτχάιντ). Όπως εξέδωσαν οδηγίες προς τις δικές τους δυνάμεις ασφαλείας να σταματήσουν τις λαϊκές δράσεις αντίστασης (επιτρέποντας αγρυπνίες στα κέντρα των πόλεων αλλά όχι εμπλοκές με τους ισραηλινούς κατοχικούς στρατιώτες). Και η λίστα συνεχίζεται.
Όσο για το αν το γεγονός με τα ΗΕ είναι μια συμβολική πράξη, πράγματι αυτό προβλέπεται. Η ΠΑ θα έπρεπε να προχωρήσει πέρα από τους συμβολισμούς και να αναλάβει σοβαρή δράση, όπως να απαιτήσει από τα ΗΕ να ακυρώσουν την ιδιότητα μέλους του Ισραήλ (αφού δεν σέβεται την Χάρτα των ΗΕ και παραβιάζει την υπόσχεση του να συμμορφώνεται στις υποχρεώσεις του). Μια πραγματική βοήθεια θα είχε ως συνακόλουθο να ζητηθεί από τα κράτη μέλη του ΠΗΕ, να αντιμετωπίσουν το Ισραήλ με τον ίδιο τρόπο που είχαν αντιμετωπίσει το Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, αφού το Ισραήλ πληροί όλες τις προϋποθέσεις ενός καθεστώτος απαρτχάιντ, σύμφωνα με την σχετική διεθνή συνθήκη.
Λίγα χρόνια πριν, ο Ερεκάτ επισκέφτηκε τις ΗΠΑ. Όταν κάποιοι εξέχοντες Αμερικανό-παλαιστίνιοι τον ρώτησαν για την αποτυχία του Όσλο, αυτός θύμωσε και είπε απευθυνόμενος σε σχεδόν 40 από μας, ότι έχει διδακτορικό και «ποιοι είστε εσείς να αμφισβητείτε». Είναι απλά απαράδεκτο. Η υπόθεση 11 εκατ. Παλαιστινίων δεν μπορεί να βρίσκεται στα χέρια λίγων (ακόμα και αν έχουν καλές προθέσεις).
Ο φόβος για την περικοπή της βοήθειας
Η βοήθεια των ΗΠΑ προς την ΠΑ έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε να εφαρμοστεί η αμερικανική πολιτική, που με την σειρά της (μέσω του AIPAC και άλλων λόμπυ), εξυπηρετεί τις ισραηλινές κατοχικές πολιτικές. Για παράδειγμα, τα περισσότερα από τα δολάρια της αμερικανικής βοήθειας πηγαίνουν στις υποδομές (κυρίως δρόμοι), που δημιουργούν προσωρινές θέσεις εργασίας και ανακουφίζουν τον κατακτητή από τις ευθύνες του. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι εναλλακτικοί και βοηθούν στην σταθεροποίηση του συστήματος απαρτχάιντ (πχ δρόμοι γύρω από τα εποικιστικά τετράγωνα κλπ). Ο όγκος της βοήθειας πηγαίνει απευθείας για τους μισθούς των Παλαιστινίων δημοσίων υπαλλήλων της ΠΑ. Το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού πηγαίνει στους υπαλλήλους της ασφάλειας. Σύμφωνα με το Όσλο, η ασφάλεια υπάρχει για να διασφαλίσει ότι δεν υπάρχουν συγκρούσεις με τους Ισραηλινούς (δηλαδή καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης, περιλαμβανομένης και της μη βίαιης). Επειδή οι μισθοί και η πολιτική σταθερότητα αυτής της υποταγμένης ΠΑ εξαρτώνται από την βοήθεια, είναι πολύ εύκολο να την χρησιμοποιήσει ως μοχλό για να εκβιάζει υψηλόβαθμους αξιωματούχους. Το είδαμε για παράδειγμα στην έκθεση του Γκολντστόουν, που την έβαλαν στο συρτάρι. Το είδαμε το 2006 και το 2007 (όταν σταμάτησε η βοήθεια μετά τις εκλογές, η ελίτ γρήγορα άρχισε να υπονομεύει την κυβέρνηση και υποστήριξε το status quo). Με λίγα λόγια, η βοήθεια των ΗΑ βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα των Παλαιστινίων και βοηθάει στο να διαιωνιστεί η κατοχή, γιατί διατηρεί το status quo, ελαφραίνει το Ισραήλ από το κόστος του να είναι κατακτητής και περιορίζει την πολιτική ελευθερία.
Καλώ την κεντρική επιτροπή της Φατάχ που έχει κάνει τολμηρές ενέργειες, να απομακρύνει το Ντάχλαν από την θέση του ως εκπρόσωπο τύπου και να τολμήσει περισσότερες αλλαγές. Το να βάλει περιοριστικούς όρους στην άσκηση καθηκόντων, θα ήταν ένα κατάλληλο πρώτο βήμα για την Φατάχ και μετά θα προχωρούσε στους όρους για τις θέσεις της ΠΑ. Η ταπεινή και ανοιχτή γνώμη μου είναι να επιστρέψει η ΠΑ στον λαό και να αφήνει καινούριο αίμα να μπει. Με το νέο αίμα, μια κινητοποίηση των Παλαιστίνιων στην εξορία, θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα, οικοδομώντας βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες στρατηγικές, για παράδειγμα άσκησει πίεσης, μιντιακή δουλειά και BDS (Boycotts, divestments, and sanctions). Εσωτερικά, χρειάζεται να μπει τάξη στον παλαιστινιακό οίκο με το να τεθούν σε εφαρμογή οι υπάρχουσες συμφωνίες για την σύσταση ενός αντιπροσωπευτικού Εθνικού Παλαιστινιακού Συμβουλίου της PLO. Θα δημιουργούσε μια αίσθηση πραγματικής λαϊκής αντίστασης που θα μπορούσε να αλλάξει γρήγορα την δυναμική.
Υπάρχουν εκατοντάδες Παλαιστίνιοι δικηγόροι, καθηγητές πολιτικών επιστημών και άλλων ειδικοτήτων που μπορεί να ζητηθεί η γνώμη τους για να χτιστεί μια πραγματική στρατηγική με κατεύθυνση προς την απελευθέρωση. Η έναρξη ενός ανοιχτού διαλόγου για αυτά τα ζητήματα, είναι καλό για όλους μας. Αυτό το status quo δεν αντέχεται. Και είναι καλύτερα να το κάνουμε τώρα παρά να περιμένουμε τον Σεπτέμβριο όταν ο λαός (που του έχουν ψευδώς δημιουργήσει ελπίδες για τον τερματισμό της κατοχής) θα δει τους αρχηγούς που του μίλαγαν συνέχεια για τον Σεπτέμβριο, να πέφτουν.
Δεν κάνει καμία διαφορά στο να είσαι απαθής και στο να συγκαλύπτεις το status quo μιας κερδοφόρας για τους κατακτητές, κατοχής (χάρη στις συμφωνίες του Όσλο). Εξάλλου, η σιωπή είναι συνεργεία.
Όσα θα πω εδώ, ίσως στενοχωρήσουν ορισμένους φίλους μου στην Φατάχ. Άλλοι θα τα σεβαστούν και θα τα εκτιμήσουν, όπως κάποια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής της Φατάχ. Η κατάσταση γίνεται δυσβάσταχτη και μερικοί από εμάς αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να παραμείνουμε άλλο σιωπηλοί. Εγώ προσωπικά το χρωστάω στους σχεδόν 50.000 από εσάς που διαβάζετε τα mail μου και συχνά με ρωτάτε για το θέμα του Σεπτεμβρίου. Το τελικό έναυσμα το πήρα από ένα email που έλαβα από τον Dr. Saeb Erekat και είχε συνημμένο ένα κείμενο που έλεγε ότι ήταν οι στρατηγικές της Παλαιστινιακής ηγεσίας για το πώς θα κινηθεί τον Σεπτέμβριο στον ΟΗΕ για την αναγνώριση. Την ίδια μέρα, οι ισραηλινές αρχές πέρασαν από την Κνεσέτ νόμους, για να κάνουν το Ισραήλ περισσότερο εβραϊκό ΚΑΙ ενέκριναν την κατασκευή 930 κατοικιών για έναν καινούριο εβραϊκό εποικισμό στο Har Homa C. Πρόκειται για έναν παρακείμενο λόφο στο Har Homa Α και Β και βρίσκεται πάνω στο Jabal Al-Deek, γη που ανήκει στο χωριό μου Beit Sahour. Τα λόγια από μη εκλεγμένους εκπροσώπους, μπορούν να χαθούν στην δίνη των κομπρεσέρ και στις μπουλντόζες που ξεσκίζουν το αρχαίο τοπίο. Οι δηλώσεις στα μίντια των 122 χωρών που αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη (σχεδόν ίδια περίπτωση με το 1989), έχουν πολύ λίγη σημασία για τους χωρικούς και τους πρόσφυγες που κάθε μέρα χάνουν τον αγώνα να εισακουστούν οι ανησυχίες τους σε αυτούς που κυκλοφορούν με SUVs και Mercedes στους δρόμους της Ραμάλα και περνούν ανεμπόδιστα από τα checkpoints με τις VIP κάρτες τους.
Μιλάω και συνεργάζομαι με ακτιβιστές κάθε μέρα. Το μήνυμα που μου μεταφέρουν είναι ότι υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και τον λαό. Το ξέρουν και το παραδέχονται (πολύ ηγέτες λένε πως δεν μπορούν πια να κινητοποιήσουν τον κόσμο τους). Η απάντηση είναι γνωστή: γυρίστε πίσω στον λαό και ξανανάψτε την επαναστατική φλόγα που βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Η θεραπείες για την μεταστατική ανάπτυξη των εποικισμών στην παλαιστινιακή γη, από τους ρατσιστικούς ισραηλινούς νόμους μέχρι την πληγή των προσφύγων, όλα αυτά δεν περιλαμβάνονται στα έγγραφα του Ερεκάτ ή ως επιλογή στα μεροληπτικά διεθνή φόρουμ, που εκδίδουν ψηφίσματα χωρίς να έχουν την πρόθεση να εφαρμόσουν.
Στην κατηγορία «Τι πρέπει να κάνουμε;», τα έγγραφα του Ερεκάτ ξεκινούν: «1. Να ανοίξουμε στρατηγικό διάλογο με την κυβέρνηση των ΗΠΑ για το ζήτημα του μέλους. Είναι φανερό πως η χρήση του βέτο από τις ΗΠΑ, κάνουν αδύνατη την συμμετοχή της Παλαιστίνης ως κράτος-μέλος». Μετά από 37 χρόνια ανοιχτού «στρατηγικού διαλόγου» με τις ΗΠΑ, 18 χρόνια άμεσων διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, με ποια λογική ένας τέτοιος διάλογος να οδηγούσε κάπου; Δείτε μόνο τις επευφημίες που έδινε ο εγκληματίας πολέμου Νεντανιάχου στο Κογκρέσο των ΗΠΑ για να καταλάβετε ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση. Αν η ΠΑ δεν μπορεί να κάνει τον Ομπάμα να τηρήσει τα λόγια του σε απλά θέματα (δηλαδη να σταματήσει η εποικιστική πολιτική), τι κάνει τον Ερεκάτ και την παρέα του να πιστεύουν ότι ο Ομπάμα θα τους βοηθήσει στην δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Οι εκπρόσωποι μας, αρνούνται έστω να μποϋκοτάρουν τους Ισραηλινούς επισήμους (ο εκπρόσωπός μας στα ΗΕ παρευρέθηκε σε αποχαιρετιστήριο πάρτι του Ισραηλινού εκπροσώπου). Φυσικά κάποιος καταλαβαίνει ότι εμείς οι Παλαιστίνιοι είμαστε εκείνοι που πιέζονται και όχι η ισραηλινή κυβέρνηση. Η παγίδα του Όσλο που δημιούργησε μια τάξη ανθρώπων, εξαρτημένους στην ανθρωπιστική βοήθεια για την επιβίωση τους, διασφάλισε ότι η απόφαση για μια ανεξάρτητη Παλαιστίνη, θα ήταν αδύνατη.
Στο δεύτερο σημείο του «Τι πρέπει να κάνουμε;», ο Ερεκάτ δηλώνει ότι «Η αναγνώριση ενός Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 και η είσοδος του ως μέλος των ΗΕ, θα διευκολύνει την παλαιστινιακή ηγεσία να πάρει αποφάσεις στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων, για όλα ανεξαιρέτως τα θέματα (Ιερουσαλήμ, σύνορα, εποικισμοί, πρόσφυγες, νερό, ασφάλεια, απελευθέρωση των φυλακισμένων και των υπό διοικητική κράτηση)». Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο και παραπλανητικό. Γιατί η αναγνώριση των ΗΕ συνδέεται με την άνευ όρων επιστροφή στις άκαρπες διαπραγματεύσεις; Τι κάνει τον καθένα με την στοιχειώδη λογική, να πιστέψει ότι οι ΗΠΑ θα αλλάξουν, χωρίς να αλλάξουμε πρώτα εμείς και δεν ασκήσουμε πραγματική πίεση; Και από πότε ο παλαιστινιακός αγώνας μειώθηκε σε ένα παλαιστινιακό «κράτος» σε ένα κομμάτι της Δυτικής Όχθης (κανένας Παλαιστίνιος ή Ισραηλινός αρχηγός δεν πιστεύει πως θα έχουμε ολόκληρη την Δυτική Όχθη); Πολύ Παλαιστίνιοι τονίζουν πως τα αρχεία των προηγούμενων «διαπραγματεύσεων» δείχνουν ότι οι Qurei, Erekat και Abu Mazen, ήταν πρόθυμοι να παραιτηθούν στο θέμα των προσφύγων και σε άλλα δικαιώματα, με αντάλλαγμα αυτό το ευνουχισμένο κράτος.
Στο τρίτο σημείο, δηλώνει: «Υπό το φως της ομιλίας του Ομπάμα στις 19/5/2011, στην οποία αναφέρθηκε στην επιλογή μας να πάμε στα ΗΕ, είπε «για τους Παλαιστίνιους, οι προσπάθειες τους να από-νομιμοποιήσουν το Ισραήλ, στο τέλος θα αποτύχουν. Οι συμβολικές πράξεις για να απομονωθεί το Ισραήλ από τα ΗΕ τον Σεπτέμβριο, δεν θα δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος. Είναι σαφές ότι ο Ομπάμα καταλαβαίνει ότι πηγαίνουμε στα ΗΕ για:
-να προσπαθήσουμε να από-νομιμοποιήσουμε και να απομονώσουμε το Ισραήλ
-είναι μια πράξη συμβολισμού
-αυτή η προσπάθεια δεν θα οδηγήσει στην δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.
Αυτή η ερμηνεία είναι τελείως αντίθετη σε αυτό που θέλουμε να πετύχουμε με το να γίνουμε μέλος ως Κράτος της Παλαιστίνης, στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Δεν ζητάμε την από-νομιμοποίηση του Ισραήλ ή την απομόνωση του, ούτε πρόκειται για συμβολική πράξη». Πόσα απελευθερωτικά κινήματα στον κόσμο γνωρίζετε που αρνούνται έστω να προσπαθήσουν να απομονώσουν ένα καταπιεστικό καθεστώς απαρτχάιντ; Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, η ΠΑ θέλει να απαγκιστρώσει το Ισραήλ. Το ίδιο έγινε όταν έβαλε στο ράφι την αναφορά Γκολντστόουν ή όταν πίεζαν το Ισραήλ να μην απελευθερώσει τους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους (δήθεν για να μην κερδίσει πόντους η Χαμάς). Όπως πολλοί από αυτούς είπαν δημόσια ότι δεν θα μποϋκοτάρουν τα ισραηλινά προϊόντα αλλά μόνα τα «προϊόντα των εποικισμών» (λες και υπάρχει διαφορά στα προϊόντα απαρτχάιντ). Όπως εξέδωσαν οδηγίες προς τις δικές τους δυνάμεις ασφαλείας να σταματήσουν τις λαϊκές δράσεις αντίστασης (επιτρέποντας αγρυπνίες στα κέντρα των πόλεων αλλά όχι εμπλοκές με τους ισραηλινούς κατοχικούς στρατιώτες). Και η λίστα συνεχίζεται.
Όσο για το αν το γεγονός με τα ΗΕ είναι μια συμβολική πράξη, πράγματι αυτό προβλέπεται. Η ΠΑ θα έπρεπε να προχωρήσει πέρα από τους συμβολισμούς και να αναλάβει σοβαρή δράση, όπως να απαιτήσει από τα ΗΕ να ακυρώσουν την ιδιότητα μέλους του Ισραήλ (αφού δεν σέβεται την Χάρτα των ΗΕ και παραβιάζει την υπόσχεση του να συμμορφώνεται στις υποχρεώσεις του). Μια πραγματική βοήθεια θα είχε ως συνακόλουθο να ζητηθεί από τα κράτη μέλη του ΠΗΕ, να αντιμετωπίσουν το Ισραήλ με τον ίδιο τρόπο που είχαν αντιμετωπίσει το Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, αφού το Ισραήλ πληροί όλες τις προϋποθέσεις ενός καθεστώτος απαρτχάιντ, σύμφωνα με την σχετική διεθνή συνθήκη.
Λίγα χρόνια πριν, ο Ερεκάτ επισκέφτηκε τις ΗΠΑ. Όταν κάποιοι εξέχοντες Αμερικανό-παλαιστίνιοι τον ρώτησαν για την αποτυχία του Όσλο, αυτός θύμωσε και είπε απευθυνόμενος σε σχεδόν 40 από μας, ότι έχει διδακτορικό και «ποιοι είστε εσείς να αμφισβητείτε». Είναι απλά απαράδεκτο. Η υπόθεση 11 εκατ. Παλαιστινίων δεν μπορεί να βρίσκεται στα χέρια λίγων (ακόμα και αν έχουν καλές προθέσεις).
Ο φόβος για την περικοπή της βοήθειας
Η βοήθεια των ΗΠΑ προς την ΠΑ έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε να εφαρμοστεί η αμερικανική πολιτική, που με την σειρά της (μέσω του AIPAC και άλλων λόμπυ), εξυπηρετεί τις ισραηλινές κατοχικές πολιτικές. Για παράδειγμα, τα περισσότερα από τα δολάρια της αμερικανικής βοήθειας πηγαίνουν στις υποδομές (κυρίως δρόμοι), που δημιουργούν προσωρινές θέσεις εργασίας και ανακουφίζουν τον κατακτητή από τις ευθύνες του. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι εναλλακτικοί και βοηθούν στην σταθεροποίηση του συστήματος απαρτχάιντ (πχ δρόμοι γύρω από τα εποικιστικά τετράγωνα κλπ). Ο όγκος της βοήθειας πηγαίνει απευθείας για τους μισθούς των Παλαιστινίων δημοσίων υπαλλήλων της ΠΑ. Το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού πηγαίνει στους υπαλλήλους της ασφάλειας. Σύμφωνα με το Όσλο, η ασφάλεια υπάρχει για να διασφαλίσει ότι δεν υπάρχουν συγκρούσεις με τους Ισραηλινούς (δηλαδή καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης, περιλαμβανομένης και της μη βίαιης). Επειδή οι μισθοί και η πολιτική σταθερότητα αυτής της υποταγμένης ΠΑ εξαρτώνται από την βοήθεια, είναι πολύ εύκολο να την χρησιμοποιήσει ως μοχλό για να εκβιάζει υψηλόβαθμους αξιωματούχους. Το είδαμε για παράδειγμα στην έκθεση του Γκολντστόουν, που την έβαλαν στο συρτάρι. Το είδαμε το 2006 και το 2007 (όταν σταμάτησε η βοήθεια μετά τις εκλογές, η ελίτ γρήγορα άρχισε να υπονομεύει την κυβέρνηση και υποστήριξε το status quo). Με λίγα λόγια, η βοήθεια των ΗΑ βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα των Παλαιστινίων και βοηθάει στο να διαιωνιστεί η κατοχή, γιατί διατηρεί το status quo, ελαφραίνει το Ισραήλ από το κόστος του να είναι κατακτητής και περιορίζει την πολιτική ελευθερία.
Καλώ την κεντρική επιτροπή της Φατάχ που έχει κάνει τολμηρές ενέργειες, να απομακρύνει το Ντάχλαν από την θέση του ως εκπρόσωπο τύπου και να τολμήσει περισσότερες αλλαγές. Το να βάλει περιοριστικούς όρους στην άσκηση καθηκόντων, θα ήταν ένα κατάλληλο πρώτο βήμα για την Φατάχ και μετά θα προχωρούσε στους όρους για τις θέσεις της ΠΑ. Η ταπεινή και ανοιχτή γνώμη μου είναι να επιστρέψει η ΠΑ στον λαό και να αφήνει καινούριο αίμα να μπει. Με το νέο αίμα, μια κινητοποίηση των Παλαιστίνιων στην εξορία, θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα, οικοδομώντας βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες στρατηγικές, για παράδειγμα άσκησει πίεσης, μιντιακή δουλειά και BDS (Boycotts, divestments, and sanctions). Εσωτερικά, χρειάζεται να μπει τάξη στον παλαιστινιακό οίκο με το να τεθούν σε εφαρμογή οι υπάρχουσες συμφωνίες για την σύσταση ενός αντιπροσωπευτικού Εθνικού Παλαιστινιακού Συμβουλίου της PLO. Θα δημιουργούσε μια αίσθηση πραγματικής λαϊκής αντίστασης που θα μπορούσε να αλλάξει γρήγορα την δυναμική.
Υπάρχουν εκατοντάδες Παλαιστίνιοι δικηγόροι, καθηγητές πολιτικών επιστημών και άλλων ειδικοτήτων που μπορεί να ζητηθεί η γνώμη τους για να χτιστεί μια πραγματική στρατηγική με κατεύθυνση προς την απελευθέρωση. Η έναρξη ενός ανοιχτού διαλόγου για αυτά τα ζητήματα, είναι καλό για όλους μας. Αυτό το status quo δεν αντέχεται. Και είναι καλύτερα να το κάνουμε τώρα παρά να περιμένουμε τον Σεπτέμβριο όταν ο λαός (που του έχουν ψευδώς δημιουργήσει ελπίδες για τον τερματισμό της κατοχής) θα δει τους αρχηγούς που του μίλαγαν συνέχεια για τον Σεπτέμβριο, να πέφτουν.
Δεν κάνει καμία διαφορά στο να είσαι απαθής και στο να συγκαλύπτεις το status quo μιας κερδοφόρας για τους κατακτητές, κατοχής (χάρη στις συμφωνίες του Όσλο). Εξάλλου, η σιωπή είναι συνεργεία.
Αναρτήσεις
