Συνέντευξη στον Kourosh Ziabari
Πρόκειται για μια εκ βαθέων συνέντευξη με τον Deepak Tripathi για τις πρόσφατες επαναστάσεις στην Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, τον πόλεμο στην Λιβύη και την λαϊκή εξέγερση στο Μπαχρέιν
Ο Deepak Tripathi είναι Βρετανός ιστορικός, δημοσιογράφος και ερευνητής με ειδίκευση σε θέματα της Νοτιοδυτικής Ασίας, την τρομοκρατία και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Εργάστηκε στο BBC για 23 σχεδόν χρόνια και βρέθηκε στην Νότια Ασία ως ειδικός ανταποκριτής, στο Αφγανιστάν και την Συρία, το Νεπάλ, το Πακιστάν, την Ινδία και την Σρι Λάνκα. Ο Tripathi είναι μέλος της Ένωσης Πολιτικών Επιστημών και την Ένωσης της Κοινοπολιτείας των Δημοσιογράφων. Τα άρθρα και οι σχολιασμοί του πάνω σε διεθνή θέματα, έχουν δημοσιευθεί στο Counterpunch, Foreign Policy Journal, Al-Ahram Weekly, Z Magazine. Έχει εκδώσει αρκετά βιβλία όπως το « Πρόσφορο έδαφος: Το Αφγανιστάν και η καταγωγή της ισλαμικής τρομοκρατίας», «Ξεπερνώντας την κληρονομιά του Μπους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν» και «Διαλεκτική για τη σύγκρουση στο Αφγανιστάν: Πως η χώρα έγινε ο παράδεισος των τρομοκρατών». Kourosh Ziabari: Πιστεύετε πως οι αλυσιδωτές, συνεχιζόμενες επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο είναι αποτέλεσμα των παναραβικών, εθνικιστικών συναισθημάτων των λαών της περιοχής; Πυροδοτήθηκε πράγματι από τον Μοχάμεντ Μπουαζίζι της Τυνησίας;
Deepak Tripathi: Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ερώτηση σας. Η απάντηση είναι κάπως περίπλοκη. Φυσικά, από την Λιβύη μέχρι το Μπαχρέιν, υπάρχουν στην επιφάνεια ομοιότητες: καταπιεστικά καθεστώτα, κλειστές κοινωνίες, άρχουσες τάξεις που επιβάλλονται στις μάζες. Υπάρχει όμως στην Δύση και το σύνδρομο της Ανατολής, όπως περιέγραψε πολύ εύστοχα ο Έντουαρντ Σαΐντ στο βιβλίο του «Οριενταλισμός». Είναι η τάση να βάζουν όλους τους μουσουλμάνους και τους λαούς της Ανατολής στο ίδιο καλάθι και τους βλέπουν ως κάτι εξωτικό, αλλά κατώτερο, ανθρώπους που πρέπει να εκπαιδευτούν στους δυτικούς τρόπους και να τους εκμεταλλευτούν. Εδώ βρίσκεται το βασικό λάθος και έχει αποδειχθεί καταστροφικό.
Οι πρόσφατες εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, δείχνουν δύο διαφορετικές τάσεις. Η μεγαλύτερη είναι εκείνη ενός λαού που εξεγείρεται ενάντια στους φίλο-αμερικανούς δικτάτορες, στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, στο Μπαχρέιν. Από την άλλη, έχουμε την Λιβύη και την Συρία, που δεν είναι φιλό-αμερικανικές. Πολλοί σε αυτές τις χώρες έχουν αγανακτήσει και δεν αντέχουν άλλο. Θέλουν να αναπνεύσουν καθαρό αέρα. Τώρα, σε έναν ιδανικό κόσμο, ο λαός της κάθε χώρας θα πρέπει να μπορεί να διαλέξει το μέλλον του χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις. Αυτό όμως δεν συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο. Η παρέμβαση των δυτικών είναι η μεγαλύτερη αιτία για την δυσαρέσκεια που υπάρχει σε πολλές χώρες της περιοχής.
Λέγοντας αυτό, πιστεύω πως κάθε λαϊκή εξέγερση έχει τις ρίζες της στις τοπικές συνθήκες και σκοπούς. Στην Αίγυπτο, ήταν μια επανάσταση του λαού, των αντρών και των γυναικών, των νέων και των ηλικιωμένων, των μουσουλμάνων και των χριστιανών. Κατάφεραν να ανατρέψουν τον Χόσνι Μουμπάρακ και το κόμμα του, όμως το μέλλον δεν είναι καθόλου βέβαιο. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους, συνεχίζουν να παρεμβαίνουν. Η Αμερική έχει σημαντική εξουσία, εξαιτίας της τεράστιας βοήθειας που δίνει κάθε χρόνο στον αιγυπτιακό στρατό. Άρα πρέπει να δούμε τι θα προκύψει στην Αίγυπτο. Η Τυνησία, που ξεκίνησε όλο αυτό, είναι το ίδιο – πως ένας λαός, για χρόνια καταπιεσμένος, μπορεί να διασφαλίσει ότι το σύστημα θα αλλάξει προς το συμφέρον τους και δεν θα αλλάξει απλά πρόσωπο; Σε άλλα μέρη επίσης, τα πράγματα είναι αβέβαια. Στο Μπαχρέιν, όπου η φιλο-αμερικανική άρχουσα οικογένεια των Σούνι αντιπροσωπεύει περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού, κατέστειλε με πολλή βία την πλειοψηφία των Σιιτών – σχεδόν τα δύο τρίτα του πληθυσμού. Στο Μπαχρέιν είναι το πετρέλαιο που κάνει τους δυτικούς να στηρίζουν με την πολιτική τους την άρχουσα τάξη. Στην Λιβύη επίσης το πετρέλαιο χαράσσει την πολιτική, όμως εκεί η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία και λιγότερο η κυβέρνηση του Ομπάμα, υποστηρίζουν τις αντι-κανταφικές δυνάμεις, γιατί ο Καντάφι είναι πολύ ανεξάρτητος, πολύ απρόβλεπτος. Στην Συρία, ο παράγοντας δεν είναι το πετρέλαιο – ίσως είναι κι ένας λόγος γιατί η αντίδραση των δυτικών έχει περιοριστεί μόνο σε καταδίκες και προειδοποιήσεις. Και ο πρόεδρος της Υεμένης είναι υποκατάστατο της Αμερικής. Η Υεμένη είναι ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια στην Σαουδική Αραβία, ο πιο ισχυρός σύμμαχος της Αμερικής μετά το Ισραήλ και ο πιο αξιόπιστος προμηθευτής πετρελαίου.
Το δεύτερο μέρος της ερώτησης σου αφορά τον Τυνήσιο μικροπωλητή που αυτοπυρπολήθηκε, όταν τον παρενόχλησε η διεφθαρμένη αστυνομία. Ο Μπουαζίζι σίγουρα άγγιξε εκατομμύρια κόσμο σε όλη την περιοχή, γιατί μπορούσαν εύκολα να ταυτιστούν με την κακοποίηση του και τον εξευτελισμό του.
KZ: Το Μπαχρέιν έχει ένα από τα πιο μαύρα ρεκόρ στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περιοχή του Περσικού Κόλπου. Αποτελεί παράδοση η καταπίεση των Σιιτών, η καταδίωξη των μπλόγκερς και των δημοσιογράφων, η φυλάκιση και ο βασανισμός των πολιτικών ακτιβιστών. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι παρόλο που είναι στενός σύμμαχος των ΗΠΑ, το Μπαχρέιν δεν είναι μια δημοκρατική χώρα που βασίζεται στις αξίες που υποστηρίζει η Αμερική. Γιατί οι ΗΠΑ στηρίζουν ένα τόσο καταπιεστικό καθεστώς;
DT: Σίγουρα ο βασικός λόγος της αμερικανικής υποστήριξης προς το Μπαχρέιν είναι για να αντιμετωπίσει το Ιράν και αυτός ο λόγος εξηγεί τις σιωπηλές αναφορές της Ουάσιγκτον στις βιαιότητες των δυνάμεων ασφαλείας του Μπαχρέιν – ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι είναι ξένοι στρατιώτες – και προσφάτως των δυνάμεων της Σαουδικής Αραβίας που εισέβαλλαν στο Εμιράτο. Οι τακτικές που χρησιμοποιούνται στο Μπαχρέιν ενάντια στις ειρηνικές διαδηλώσεις τις τελευταίες εβδομάδες, είναι από τις χειρότερες. Πόσες χώρες υπάρχουν που η αστυνομία εισβάλλει στα νοσοκομεία και απειλεί τους γιατρούς που περιθάλπουν τους τραυματίες;
Όπως ξέρεις, το Μπαχρέιν είναι μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, που κυριαρχεί η Σαουδική Αραβία και βρίσκεται εκεί για να εμποδίζει την εξάπλωση της επιρροής του Ιράν και των Σιιτών στην περιοχή. Επίσης το Μπαχρέιν είναι η βάση του Πέμπτου Στόλου του Ναυτικού των ΗΠΑ, πολύ σημαντική για την στρατηγική της Αμερικής στον Κόλπο και στην Μέση Ανατολή γενικότερα.
KZ: Συμφωνείτε με την στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη; Η στρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ ήταν απαραίτητη για να αποτρέψει τον θάνατο αμάχων;
DT: Χωρίς αμφιβολία, το καθεστώς του Καντάφι υπήρξε καταπιεστικό τα τελευταία σαράντα χρόνια και είμαι πολύ κριτικός όσον αφορά το δικό του ρεκόρ στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι όμως η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και οι ΗΠΑ που συμπεριφέρονταν σαν ένα μεγάλο εκκρεμές: έντονα αντίθετες στον Καντάφι για δεκαετίες, μετά φίλοι με τον Καντάφι και τώρα εχθροί ξανά.
Έχω αρκετές επιφυλάξεις για την στρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ στην Λιβύη. Η πιο σημαντική αντίρρηση μου είναι ότι το ΝΑΤΟ έχει υπερβεί την αρμοδιότητα του, όπως είχε καθοριστεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΕ το 1973 και επιτρέπει «όλα τα αναγκαία μέτρα» για την προστασία του άμαχου πληθυσμού και των περιοχών που μένουν, εξαιρουμένων των ξένων κατοχικών δυνάμεων σε οποιαδήποτε περιοχή της Λιβύης. Νομικοί αναλυτές έχουν τονίσει πως «όλα τα αναγκαία μέτρα» σημαίνει ότι ξεκινάς με ειρηνικά μέσα να επιλύσεις κάτι που φαίνεται ότι είναι ένας εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε φυλές, ανάμεσα σε δυνάμεις υπέρ και κατά του Καντάφι. Από αυτή την άποψη, η Λιβύη είναι αρκετά διαφορετική από την Αίγυπτο, όπου δέκα εκατομμύρια άνθρωποι από όλες τις τάξεις της κοινωνίας επαναστάτησαν εναντίον του καθεστώτος του Μουμπάρακ. Δεύτερον, αυτή τη στιγμή τα στρατιωτικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ χτυπούν κυβερνητικούς στόχους, αρκετά μακριά από τις περιοχές που ελέγχει η αντιπολίτευση. Η Τρίπολη και το σύμπλεγμα που έμενε ο Καντάφι, έχει βομβαρδιστεί. Αυτό δεν προκύπτει από το Ψήφισμα του 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η αλλαγή του καθεστώτος δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτό. Νομίζω πως αυτές είναι σοβαρές παραβιάσεις της εξουσίας των ΗΕ. Τρίτον, η αεροπορία του ΝΑΤΟ επιχειρεί σαν να ανήκει στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις: Βρετανοί, Γάλλοι και Ιταλοί «σύμβουλοι» έχουν διοριστεί στην Λιβύη και συζητάνε να στείλουν και στρατεύματα. Διαλέγουν πλευρά και δεν έχει καμία σχέση με την προστασία αμάχων. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι τώρα έχουμε επιβεβαιωμένες αναφορές που λένε ότι αερομαχητικά του ΝΑΤΟ βομβαρδίζουν και σκοτώνουν ανθρώπους που είναι στην ίδια πλευρά, το αντικαθεστωτικό. Παράπλευρες ζημιές είναι ο δυτικός ευφημισμός. Τέταρτον, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, η Δύση είναι εξαιρετικά επιλεκτική στο να διαλέξει μια χώρα πλούσια σε πετρέλαιο και να επιχειρήσει στρατιωτικά, ενώ οι φίλοι της το Μπαχρέιν και η Υεμένη, καταπιέζουν τους λαούς τους με την ευλογίες της. Φοβάμαι πως ο πόλεμος στην Λιβύη, δεν θα τελειώσει σύντομα.
KZ: Πολλοί πολιτικοί σχολιαστές πιστεύουν πως όποιος αναλάβει την εξουσία στην Αίγυπτο, με το νέο σύνταγμα και τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, θα είναι λιγότερο φιλικός προς το Ισραήλ από ότι ήταν το καθεστώς Μουμπάρακ. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
DT: Το κλίμα στην Μέση Ανατολή, μετά την αιγυπτιακή επανάσταση, έχει αλλάξει δραματικά. Οι επιδράσεις της περνούν τα σύνορα της Αιγύπτου και θα είναι μακρόχρονες. Ο λαός της Αιγύπτου αλλά και πέρα από αυτόν , θέλουν δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και αξιοπρέπεια, δεν πρόκειται όμως να στηρίξουν τυφλά τις αμερικάνικες πολιτικές. Θα υπάρξουν πιέσεις όλων των ειδών, προειδοποιήσεις, απειλές προς τον αιγυπτιακό στρατό από την Δύση που θέλει να ελέγξει έμμεσα τους λαούς στην περιοχή. Ελπίζω να μην υποκύψει ο στρατός σε αυτές τις αμερικανό-ισραηλινές τακτικές. Πιστεύω πως η «νέα Αίγυπτος»- αν της επιτρέψουν να επιλέξει μόνη της τον δρόμο που θα ακολουθήσει – θα οδηγήσει σε ένα νέο κλίμα, που θα σημαίνει καλύτερες σχέσεις με το Ιράν, την Παλαιστίνη και αποτελέσει μια θετική δύναμη συνολικά.
KZ: Απατώντας σε ερώτηση σχετικά με τις πρόσφατες επιδρομές στην Λιβύη, ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζέι Κάρνει είπε πως δεν είναι πολιτική των ΗΠΑ να επιφέρει αλλαγή καθεστώτος στην Λιβύη. Γιατί οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους δεν θέλουν να αλλάξουν το καθεστώς του Καντάφι, ενώ έκαναν το ίδιο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν;
DT: Με έχει απασχολήσει η έλλειψη συνοχής στην δυτική πολιτική και οι πραγματικοί λόγοι που κρύβονται στις πράξεις της Δύσης και των συμμάχων της, δεν έχουν καμία σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι πράξεις τους βασίζονται σε διαφορετικά στάνταρς, ανάλογα τι τους βολεύει. Δεν αφορούν καθόλου την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δες την κυριαρχία του τρόμου και των βασανιστηρίων κάτω από «τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», που ξεκίνησε ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους και συνεχίζει ο Ομπάμα στο Αφγανιστάν, Πακιστάν και αλλού.
KZ: Θα επιτρέψουν οι ΗΠΑ, μιας και είναι ο πιο στρατηγικός σύμμαχος της Σαουδικής Αραβίας, να εφαρμοστούν κοινωνικό-πολιτικές μεταρρυθμίσεις στην δομή της κυβέρνησης της Σαουδικής Αραβίας; Οι σποραδικές κινήσεις του λαού θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα;
DT: Η Σαουδική Αραβία είναι μια κλειστή κοινωνία, με κάποιο τρόπο όπως ήταν η Σοβιετική Ένωση πριν το 1985, όταν ο Γκορμπατσόφ έγινε Γενικός Γραμματέας του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Χρειάστηκαν μόνο έξι χρόνια για να καταρρεύσει το σοβιετικό κράτος και να ανοίξει το ΕΣΣΔ. Σε αυτές τις κοινωνίες, η επικοινωνία και η ελεύθερη μετακίνηση είναι πολύ δύσκολες, αν όχι αδύνατες για τους απλούς πολίτες. Τα νέα των εξεγέρσεων δεν φτάνουν άμεσα στον κόσμο. Ξέρουμε πως οι πολίτες στην Σαουδική Αραβία πράγματι βρίσκουν τρόπους να εκφράσουν την εναντίωση τους, αλλά τους αντιμετωπίζουν με απίστευτη βία. Θυμήσου, οι δυνάμεις ασφαλείας εκεί είναι από τις πιο καλά εξοπλισμένες στην Μέση Ανατολή και τις προμηθεύει η Αμερική. Χρησιμοποιούν αυτά τα μέτρα για να εκβιάζουν τον λαό τους. Παρ’ όλα αυτά, η κοινωνική δυσαρέσκεια βράζει κάτω από την επιφάνεια. Το να μην ανοίξει η κοινωνία της Σαουδικής Αραβίας και το να μην δοθούν στον λαό τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, θα έχει φοβερές συνέπειες.
KZ: Συμφωνείτε με την άποψη ότι οι επαναστάσεις στην Μέση Ανατολή, ειδικά οι λαϊκές εξεγέρσεις στο Μπαχρέιν, την Υεμένη, την Ιορδανία και την Αίγυπτο, είναι προς το συμφέρον του Ιράν; Η αποσταθεροποίηση των φιλο-αμερικανικών αραβικών καθεστώτων στην περιοχή, θα δυναμώσει το Ιράν πολιτικά, στρατηγικά;
DT: Σύμφωνα με το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης, επανάσταση με την πολιτική έννοια είναι «η βίαιη ανατροπή μιας κυβέρνησης ή ενός κοινωνικού συμβολαίου υπέρ ενός νέου συστήματος». Εξέγερση είναι « η πράξη αντίστασης ή επανάστασης» που θα έχει αυτό το αποτέλεσμα. Είναι σημαντικό να μην μπερδεύουμε αυτές τις δύο έννοιες. Στα τέλη του 20ου αιώνα, αυτό που έγινε στο Ιράν το 1979, ήταν μια επανάσταση και το 1989-1991 υπήρξαν επαναστάσεις σε αυτό που ονομάζουμε σοβιετικό μπλοκ. Τον νέο αιώνα, τους τελευταίους μήνες, η Αίγυπτος βίωσε μια επανάσταση, με την έννοια ότι ένας δικτάτορας και το κόμμα του που είχαν το μονοπώλιο στην εξουσία, έπεσαν. Τι θα το αντικαταστήσει, δεν είναι ακόμα βέβαιο. Θα πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον τις εκλογές.
Το Μπαχρέιν, η Υεμένη, η Ιορδανία, η Συρία, ίσως και η Λιβύη, βιώνουν εξεγέρσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πως θα τελειώσει σε κάθε περίπτωση – πρέπει να περιμένουμε για να το δούμε. Όσο για το τώρα, οι κυβερνητικές δομές σε αυτές τις χώρες, τρέμουν. Ίσως καταρρεύσουν, όμως τώρα είναι ακόμα στην θέση τους. Εξίσου σημαντικό είναι να δούμε και τι επίδραση θα έχουν όλα αυτά στον παλαιστινιακό αγώνα.
Σε ένα πιο ευρύ γεωπολιτικό πλαίσιο, αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι οι ΗΠΑ χάνουν την επιρροή τους στην περιοχή. Στην πραγματικότητα, η Αμερική έχει αρχίσει να χάνει την εξουσία της εδώ και κάποια χρόνια. Ίσως σε κάποιον που δεν μπορεί να δει πέρα από το προφανές, η στρατιωτική κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν και η μιλιταριστική πολιτική των ΗΠΑ να δημιουργούν την αντίθετη εικόνα
Αν κάθε λαός μπορεί να αποφασίσει πως θα πρέπει να λειτουργεί η χώρα του, θα ήταν πολύ καλό. Η ιδέα πως μια μεγάλη δύναμη, που βρίσκεται πολύ μακριά, μπορεί να υπαγορεύει στους άλλους τι να κάνουν, είναι για μένα μη αποδεκτή. Και δεν βλέπω τα γεγονότα στην Δυτική Ασία σαν νίκη της μιας ή της άλλης χώρας. Το ρεύμα της ιστορία κινείται προς την δική του αναπόφευκτη κατεύθυνση: τα λαϊκά κινήματα δημιουργούν τεράστια κύματα και συμβάλουν στην πορεία της. Το τι τελικά θα βγει, δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί.
KZ: Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις των επαναστάσεων στην Μέση Ανατολή για το Ισραήλ; Θα έχει προβλήματα με την αλλαγή στην αιγυπτιακή κυβέρνηση και με τις δομικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις που θα γίνουν στην Ιορδανία;
DT: Έχω αναφερθεί σε αυτά τα θέματα σε προηγούμενες απαντήσεις μου. Θα τα συνοψίσω εδώ. Αυτό που γίνεται τώρα στην Μέση Ανατολή, θα περιορίσει την αυθαίρετη συμπεριφορά του Ισραήλ. Η ανατροπή του καθεστώτος στην Αίγυπτο, αποτελεί μια τεράστια υπαναχώρηση για το Ισραήλ, γιατί ειλικρινά ο Μπουμπάρακ λειτουργούσε σαν υποκατάστατο των Αμερικανών και του Ισραήλ, προκείμενου να συνεχιστεί η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και να διευρυνθούν τα συμφέροντα της δυτικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή. Στην Ιορδανία, όπως και αλλού, οι αλλαγές μοιάζουν αναπόφευκτες, αν και διστάζω να προβλέψω ποια μορφή θα πάρουν. Πιστεύω πως δεν είναι έξυπνο να υποτιμάς την ικανότητα των δυνατών παιχτών για χειραγώγηση και εξαπάτηση. Από μια άποψη, η Δύση έμαθε το μάθημα της πολύ γρήγορα στην Αίγυπτο, όπου άργησε να αντιδράσει στις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Τελικά εγκατέλειψε τον Μουμπάρακ μόλις κατάλαβε ότι θα έφερνε μεγάλη ευθύνη και διάλεξε την Λιβύη και την Συρία για να δείξει τα φίλο-δημοκρατικά διαπιστευτήρια της. Η Δύση, με πρόσχημα το ΝΑΤΟ, μετατράπηκε σε φίλο-δημοκρατική με το να πάρει την πλευρά των αντί-κανταφικών δυνάμεων στην Λιβύη και με το να εναντιωθεί στον Μπασάρ Αλ Ασάντ στην Συρία. Αυτό όμως είναι που κάνει την δυτική πολιτική στο Μπαχρέιν, την Σαουδική Αραβία και την Υεμένη να φαίνεται περισσότερο ασυνεπής, αν όχι υποκριτική.
Αναρτήσεις
