Του Ameer Makhoul. Πηγή: electronicintifada.net 17 Ιουνίου 2011
Δεν υπάρχει ούτε ένα καθεστώς σε όλο τον κόσμο που δεν θα καταρρεύσει όταν έρθει η σωστή στιγμή. Ωστόσο, όπως μας διδάσκει η ιστορία, το καθεστώς δεν πέφτει από μόνο του. Οι αραβικές εξεγέρσεις ξεκίνησαν από το κοινωνικό κίνημα – από τον λαό- με όλες τις τάσεις και τις δυνάμεις που ζητούν την αλλαγή. Με άλλα λόγια, ξεκίνησαν από την μεγάλη πλειοψηφία του εξεγερμένου λαού.
Οι αραβικοί λαοί και οι εξεγέρσεις τους δίνουν στον κόσμο ένα νέο μάθημα ιστορίας, πώς να επαναστατεί στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή μας – πως τεράστιες μάζες ανθρώπων μπορούν να κινητοποιηθούν, να μεγαλώσουν και να δυναμώσουν, αγγίζοντας ποσοστά άνευ προηγουμένου. Οι αραβικές εξεγέρσεις πάντως ακολούθησαν τον κανόνα: έγιναν σε μια στιγμή που ο καταπιεσμένος δεν αντέχει άλλο τον δυνάστη, όταν το καταπιεστικό καθεστώς δεν μπορεί να συνεχίζει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία καταστολής του. Γιατί σε μια δικτατορία, όλα πάνε καλά μέχρι το τελευταίο τέταρτο.
Στην διάρκεια αυτών των μηνών, παρατηρούμε πως καταρρέει ένα κυρίαρχο, καταπιεστικό και τυραννικό αραβικό καθεστώς, πως ο λαός μπορεί να δημιουργήσει μια στιγμή όπου ο στρατός – όπως έγινε στην Τυνησία και την Αίγυπτο- δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εγκαταλείψει το καθεστώς για να μην βρεθεί αντιμέτωπος με τον λαό. Ο λαός έχει γίνει ο νόμιμος άρχοντας, καταλαμβάνει θέσεις κλειδιά μέσα στο ίδιο το καθεστώς και κατακτά έναν κεντρικό ρόλο στην αγορά, στα μίντια, στις δικαστικές και θρησκευτικές αρχές.
Όσο εντείνεται η καταπίεση και η τυραννία – παράλληλα με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εθνικής αξιοπρέπειας – η αυξανόμενη αίσθηση εξευτελισμού μεταμορφώνεται σε μια ορμητική δύναμη που οδηγεί τους ανθρώπους εναντίον του καθεστώτος, ανατρέποντας όλους τους βασικούς του ένοικους και δημιουργώντας την στιγμή της μεταμόρφωσης.
Δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε πως οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, οργανώθηκαν από συγκεκριμένο κόμμα. Απεναντίας μοιάζουν να είναι γεγονότα που έγιναν από μόνα τους. Ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε το Internet, ειδικά το twitter και το facebook, από τις νέες γενιές στην Αίγυπτο και την Τυνησία είναι ξεκάθαρος ότι ένωσε όχι μόνο το επαναστατικό πνεύμα των λαών των αναφερόμενων χωρών, αλλά όλο τον αραβικό λαό όπου κι αν βρίσκεται. Ενώ μέχρι πρόσφατα, ο αραβικός κόσμος χαρακτηριζόταν από τον κατακερματισμό σε μικρότερες χώρες, σε παρατάξεις και σέχτες, μπαίνουμε τώρα σε μια περίοδο ανοικοδόμησης του αραβικού έθνους, βασισμένη στις αρχές του πλουραλισμού και της δημοκρατίας.
Είμαι πολύ υπερήφανος να ανακοινώσω ότι θέλω να είμαι παρών σε όλες τις πλατείες ελευθερίας του αραβικού κόσμου. Δεν πρόκειται για προσωπικό σημείωμα, αλλά για συλλογικό. Κάθε ένας από εμάς επιθυμεί να είναι στις πλατείες σε όλο τον αραβικό κόσμο, ειδικά στην Midan al-Tahrir, στην Πλατεία Ελευθερίας στο Κάιρο, να μπορεί να έχει ενεργό ρόλο στον λαϊκό αραβικό αγώνα. Για μας εδώ στην Παλαιστίνη, όπου μπορούμε να παρακολουθούμε τις εξεγέρσεις μόνο μέσα από τις τηλεοράσεις και το internet, εξαιτίας των επιβεβλημένων και παράλογων εμποδίων, αυτές οι εξεγέρσεις δεν γίνονται σε ξένη γη. Αυτές οι εξεγέρσεις είναι για μας, για τον αγώνα μας και για τα αδιαμφισβήτητα δικαιώματα των Παλαιστινίων που δεν είναι διαφορετικά από όλων των Αράβων. Όχι μόνο ο αγώνας μας απέκτησε ένα νέο νόημα- επιφορτισμένο από την αραβική διάσταση που είχε μείνει στο περιθώριο τα προηγούμενα χρόνια – αλλά και ολόκληρο το αραβικό έθνος αγωνίζεται για την ελευθερία του.
Το επαναστατικό σκηνικό στον αραβικό κόσμο δεν είναι ολοκληρωμένο αν δεν μιλήσουμε για την ισραηλινή πλευρά, που έρχεται αντιμέτωπη με μια ήττα άνευ προηγουμένου. Για χρόνια, η δύναμη του Ισραήλ πήγαζε όχι μόνο από την στρατιωτική του δύναμη, αλλά και από την αδυναμία και την στασιμότητα του αραβικού κόσμου. Οι Συμφωνίες του Camp David με την Αίγυπτο και η Συμφωνία του Όσλο με την PLO, είναι μόνο μια έκφραση αυτής της αδυναμίας.
Ο διαμεσολαβητής σε αυτές τις συμφωνίες, η αμερικανική κυβέρνηση, επιθυμούσε την δημιουργία μιας νέας Μέσης Ανατολής με την βοήθεια του Ισραήλ και του καθεστώτος Μουμπάρακ, όμως η αιγυπτιακή επανάσταση ήρθε ως σωτηρία. Η κατάρρευση του αιγυπτιακού καθεστώτος και άλλων, αποτελεί σημείο καμπής στην περιοχή μας. Σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα καθεστώτα έπαιξαν τον ρόλο του εκτελεστή και σε άλλες των παρατρεχάμενων στα σχέδια των Βόρειο-αμερικανών. Η ανικανότητα που επέδειξαν αυτά τα καθεστώτα μπροστά στην λαϊκή δύναμη, απέδειξε ότι κανένα καθεστώς που έχει χτιστεί πάνω σε ιστορική αδικία, κατοχή και εθνοκάθαρση, δεν μπορεί να αντέξει. Η δύναμη του τελευταίου καθεστώτος απαρτχάιντ και αποικιοκρατίας δεν μπορεί να ξεπεράσει την επιθυμία του παλαιστινιακού και αραβικού λαού.
Για μας τους Παλαιστίνιους, η ισορροπία δυνάμεων έχει μεταμορφωθεί από μια σύγκρουση ανάμεσα σε στρατούς, σε μια σύγκρουση ενός επιθετικού, ρατσιστικού και στρατιωτικού καθεστώτος και την επιθυμία ενός λαού. Τα νέα καθεστώτα έχουν να αντιμετωπίσουν τώρα νέες ευθύνες – αυτές που η αντεπανάσταση, με την βοήθεια της ιμπεριαλιστικής Αμερικής, θα προσπαθήσει να διαταράξει. Ωστόσο, η επανάσταση μπορεί να προφυλαχθεί από την συνειδητοποίηση του κόσμου για την δύναμη του, την κυριαρχία και την νομιμότητα που θα πάρουν την επιθυμητή μορφή διακυβέρνησης.
Ο παλαιστινιακός λαός μας, είναι σε μια διαρκή εξέγερση ενάντια στον σιωνισμό από το 1948. Δεν είχαμε ποτέ την χαρά να μην είμαστε στο επίκεντρο της προσοχής, να έχουμε μια ζωή χωρίς συγκρούσεις. Έχουμε εφαρμόσει όλες τις μορφές αντίστασης, που είναι δικαίωμα μας και υποχρέωση μας για να καταφέρουμε να πετύχουμε τα αδιαμφισβήτητα δικαιώματα μας: το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων, τον τερματισμό της κατοχής, την απελευθέρωση των κρατουμένων και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Στις 30 Μαρτίου, ο λαός μας μέσα στην Πράσινη Γραμμή – την γραμμή ανακωχής ανάμεσα στο Ισραήλ και την κατεχόμενη Δυτική Όχθη – γιόρτασαν την Μέρα της Γης, που από το 1967 συνεχίζει να εμπνέει τους αραβικούς λαούς και όλους τους αγωνιστές για την ελευθερία ότι η λαϊκή αντίσταση, η έκφραση της λαϊκής επιθυμίας, μπορεί να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε καθεστώς. Οι αραβικές εξεγέρσεις μας κάνουν πιο δυνατούς καθώς βαδίζουμε στον μακρύ δρόμο προς την απελευθέρωση.
Ο Ameer Makhoul είναι πολιτικός κρατούμενος στην φυλακή Gilboa. Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε λίγες μέρες μετά την εξέγερση της 25ης Ιανουαρίου στην Αίγυπτο.
Δεν υπάρχει ούτε ένα καθεστώς σε όλο τον κόσμο που δεν θα καταρρεύσει όταν έρθει η σωστή στιγμή. Ωστόσο, όπως μας διδάσκει η ιστορία, το καθεστώς δεν πέφτει από μόνο του. Οι αραβικές εξεγέρσεις ξεκίνησαν από το κοινωνικό κίνημα – από τον λαό- με όλες τις τάσεις και τις δυνάμεις που ζητούν την αλλαγή. Με άλλα λόγια, ξεκίνησαν από την μεγάλη πλειοψηφία του εξεγερμένου λαού.Οι αραβικοί λαοί και οι εξεγέρσεις τους δίνουν στον κόσμο ένα νέο μάθημα ιστορίας, πώς να επαναστατεί στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή μας – πως τεράστιες μάζες ανθρώπων μπορούν να κινητοποιηθούν, να μεγαλώσουν και να δυναμώσουν, αγγίζοντας ποσοστά άνευ προηγουμένου. Οι αραβικές εξεγέρσεις πάντως ακολούθησαν τον κανόνα: έγιναν σε μια στιγμή που ο καταπιεσμένος δεν αντέχει άλλο τον δυνάστη, όταν το καταπιεστικό καθεστώς δεν μπορεί να συνεχίζει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία καταστολής του. Γιατί σε μια δικτατορία, όλα πάνε καλά μέχρι το τελευταίο τέταρτο.
Στην διάρκεια αυτών των μηνών, παρατηρούμε πως καταρρέει ένα κυρίαρχο, καταπιεστικό και τυραννικό αραβικό καθεστώς, πως ο λαός μπορεί να δημιουργήσει μια στιγμή όπου ο στρατός – όπως έγινε στην Τυνησία και την Αίγυπτο- δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εγκαταλείψει το καθεστώς για να μην βρεθεί αντιμέτωπος με τον λαό. Ο λαός έχει γίνει ο νόμιμος άρχοντας, καταλαμβάνει θέσεις κλειδιά μέσα στο ίδιο το καθεστώς και κατακτά έναν κεντρικό ρόλο στην αγορά, στα μίντια, στις δικαστικές και θρησκευτικές αρχές.
Όσο εντείνεται η καταπίεση και η τυραννία – παράλληλα με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εθνικής αξιοπρέπειας – η αυξανόμενη αίσθηση εξευτελισμού μεταμορφώνεται σε μια ορμητική δύναμη που οδηγεί τους ανθρώπους εναντίον του καθεστώτος, ανατρέποντας όλους τους βασικούς του ένοικους και δημιουργώντας την στιγμή της μεταμόρφωσης.
Δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε πως οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, οργανώθηκαν από συγκεκριμένο κόμμα. Απεναντίας μοιάζουν να είναι γεγονότα που έγιναν από μόνα τους. Ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε το Internet, ειδικά το twitter και το facebook, από τις νέες γενιές στην Αίγυπτο και την Τυνησία είναι ξεκάθαρος ότι ένωσε όχι μόνο το επαναστατικό πνεύμα των λαών των αναφερόμενων χωρών, αλλά όλο τον αραβικό λαό όπου κι αν βρίσκεται. Ενώ μέχρι πρόσφατα, ο αραβικός κόσμος χαρακτηριζόταν από τον κατακερματισμό σε μικρότερες χώρες, σε παρατάξεις και σέχτες, μπαίνουμε τώρα σε μια περίοδο ανοικοδόμησης του αραβικού έθνους, βασισμένη στις αρχές του πλουραλισμού και της δημοκρατίας.
Είμαι πολύ υπερήφανος να ανακοινώσω ότι θέλω να είμαι παρών σε όλες τις πλατείες ελευθερίας του αραβικού κόσμου. Δεν πρόκειται για προσωπικό σημείωμα, αλλά για συλλογικό. Κάθε ένας από εμάς επιθυμεί να είναι στις πλατείες σε όλο τον αραβικό κόσμο, ειδικά στην Midan al-Tahrir, στην Πλατεία Ελευθερίας στο Κάιρο, να μπορεί να έχει ενεργό ρόλο στον λαϊκό αραβικό αγώνα. Για μας εδώ στην Παλαιστίνη, όπου μπορούμε να παρακολουθούμε τις εξεγέρσεις μόνο μέσα από τις τηλεοράσεις και το internet, εξαιτίας των επιβεβλημένων και παράλογων εμποδίων, αυτές οι εξεγέρσεις δεν γίνονται σε ξένη γη. Αυτές οι εξεγέρσεις είναι για μας, για τον αγώνα μας και για τα αδιαμφισβήτητα δικαιώματα των Παλαιστινίων που δεν είναι διαφορετικά από όλων των Αράβων. Όχι μόνο ο αγώνας μας απέκτησε ένα νέο νόημα- επιφορτισμένο από την αραβική διάσταση που είχε μείνει στο περιθώριο τα προηγούμενα χρόνια – αλλά και ολόκληρο το αραβικό έθνος αγωνίζεται για την ελευθερία του.
Το επαναστατικό σκηνικό στον αραβικό κόσμο δεν είναι ολοκληρωμένο αν δεν μιλήσουμε για την ισραηλινή πλευρά, που έρχεται αντιμέτωπη με μια ήττα άνευ προηγουμένου. Για χρόνια, η δύναμη του Ισραήλ πήγαζε όχι μόνο από την στρατιωτική του δύναμη, αλλά και από την αδυναμία και την στασιμότητα του αραβικού κόσμου. Οι Συμφωνίες του Camp David με την Αίγυπτο και η Συμφωνία του Όσλο με την PLO, είναι μόνο μια έκφραση αυτής της αδυναμίας.
Ο διαμεσολαβητής σε αυτές τις συμφωνίες, η αμερικανική κυβέρνηση, επιθυμούσε την δημιουργία μιας νέας Μέσης Ανατολής με την βοήθεια του Ισραήλ και του καθεστώτος Μουμπάρακ, όμως η αιγυπτιακή επανάσταση ήρθε ως σωτηρία. Η κατάρρευση του αιγυπτιακού καθεστώτος και άλλων, αποτελεί σημείο καμπής στην περιοχή μας. Σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα καθεστώτα έπαιξαν τον ρόλο του εκτελεστή και σε άλλες των παρατρεχάμενων στα σχέδια των Βόρειο-αμερικανών. Η ανικανότητα που επέδειξαν αυτά τα καθεστώτα μπροστά στην λαϊκή δύναμη, απέδειξε ότι κανένα καθεστώς που έχει χτιστεί πάνω σε ιστορική αδικία, κατοχή και εθνοκάθαρση, δεν μπορεί να αντέξει. Η δύναμη του τελευταίου καθεστώτος απαρτχάιντ και αποικιοκρατίας δεν μπορεί να ξεπεράσει την επιθυμία του παλαιστινιακού και αραβικού λαού.
Για μας τους Παλαιστίνιους, η ισορροπία δυνάμεων έχει μεταμορφωθεί από μια σύγκρουση ανάμεσα σε στρατούς, σε μια σύγκρουση ενός επιθετικού, ρατσιστικού και στρατιωτικού καθεστώτος και την επιθυμία ενός λαού. Τα νέα καθεστώτα έχουν να αντιμετωπίσουν τώρα νέες ευθύνες – αυτές που η αντεπανάσταση, με την βοήθεια της ιμπεριαλιστικής Αμερικής, θα προσπαθήσει να διαταράξει. Ωστόσο, η επανάσταση μπορεί να προφυλαχθεί από την συνειδητοποίηση του κόσμου για την δύναμη του, την κυριαρχία και την νομιμότητα που θα πάρουν την επιθυμητή μορφή διακυβέρνησης.
Ο παλαιστινιακός λαός μας, είναι σε μια διαρκή εξέγερση ενάντια στον σιωνισμό από το 1948. Δεν είχαμε ποτέ την χαρά να μην είμαστε στο επίκεντρο της προσοχής, να έχουμε μια ζωή χωρίς συγκρούσεις. Έχουμε εφαρμόσει όλες τις μορφές αντίστασης, που είναι δικαίωμα μας και υποχρέωση μας για να καταφέρουμε να πετύχουμε τα αδιαμφισβήτητα δικαιώματα μας: το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων, τον τερματισμό της κατοχής, την απελευθέρωση των κρατουμένων και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Στις 30 Μαρτίου, ο λαός μας μέσα στην Πράσινη Γραμμή – την γραμμή ανακωχής ανάμεσα στο Ισραήλ και την κατεχόμενη Δυτική Όχθη – γιόρτασαν την Μέρα της Γης, που από το 1967 συνεχίζει να εμπνέει τους αραβικούς λαούς και όλους τους αγωνιστές για την ελευθερία ότι η λαϊκή αντίσταση, η έκφραση της λαϊκής επιθυμίας, μπορεί να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε καθεστώς. Οι αραβικές εξεγέρσεις μας κάνουν πιο δυνατούς καθώς βαδίζουμε στον μακρύ δρόμο προς την απελευθέρωση.
Αναρτήσεις
