Του Ramzy Baroud, πηγή:www.palestinechronicle.com 13 Ιουνίου 2011
Για τους περισσότερους Παλαιστίνιους, το να φύγουν από την Γάζα μέσω της Αιγύπτου είναι εξίσου εξοργιστικό όσο και το να μπουν. Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι και δημόσιες προσωπικότητες, κυριαρχημένοι από πολιτικές και πολιτιστικές ευαισθησίες, αποφεύγουν να ασκήσουν κριτική για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Παλαιστίνιοι στα σύνορα της Ράφα. Ωστόσο, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις διπλωματική γλώσσα για να περιγράψεις την σχέση ανάμεσα τους απεγνωσμένους Παλαιστίνιους – ορισμένοι κυριολεκτικά να παλεύουν για την ζωή τους- και τους Αιγύπτιους αξιωματούχους, στο πέρασμα που χωρίζει την Γάζα από την Αίγυπτο.
«Μας συμπεριφέρονται σαν ζώα», μου είπε μια φίλη μου. Φοβόταν πως ο αρραβωνιαστικός της δεν θα μπορούσε να περάσει, παρόλο που τα χαρτιά του ήταν εντάξει. Έχοντας περάσει μόλις πριν λίγες μέρες τα σύνορα, δεν μπορούσα να διαφωνήσω μαζί της.
Οι New York Times έγραφαν στις 8 Ιουνίου ότι «καιρό μετά την διαφωνία ανάμεσα στην Χαμάς και την Αίγυπτο για τους περιορισμούς στο ποιος μπορεί να περάσει τα σύνορα της Ράφα, η Χαμάς είπε πως η Αίγυπτος συμφώνησε να επιτρέπει σε 550 άτομα ημερησίως να διασχίζουν το πέρασμα και να επιμηκύνει τις ώρες που θα είναι ανοιχτό».
Και το παιχνίδι συνεχίζεται.
Λίγες βδομάδες μετά την ανακοίνωση ενός Αιγύπτιου αξιωματούχος για το «μόνιμο» άνοιγμα των συνόρων - δίνοντας μια ανάσα σωτηρίας για τους παγιδευμένους Παλαιστίνιους στην αποκλεισμένη Γάζα – το πέρασμα της Ράφα άνοιξε για δυο μέρες στα τέλη Μαΐου, λειτουργώντας υπό όρους, και έκλεισε ξανά για τέσσερις μέρες. Τώρα έχει ανοίξει για άλλη μια φορά.
Όλες οι ανακοινώσεις δεν είναι τίποτα παραπάνω από λόγια. Το προηγούμενο «μόνιμο» άνοιγμα είχε τους δικούς του περιορισμούς και προϋποθέσεις, όπως είναι το φύλο, η ηλικία, ο σκοπός της επίσκεψης και πάει λέγοντας.
«Καθένας έχει το δικαίωμα να φεύγει από μια χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του και να επιστρέφει στην χώρα του», λέει το άρθρο 13 (2) της Οικουμενικής Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αυτή η παγκόσμια αρχή εξακολουθεί να μην αφορά τους περισσότερους Παλαιστίνιους στην Γάζα.
Ήμουν από τους πρώτους Παλαιστίνιους που βρέθηκαν στην Ράφα, μετά την ανακοίνωση για το «μόνιμο» άνοιγμα της. Το λεωφορείο μας, περίμενε στην πύλη για ώρα. Παρακολουθούσα έναν πατέρα που προσπαθούσε επανειλημμένα να καθησυχάσει τον εξάχρονο γιο του, που έκλαιγε και ήταν φανερό ότι έπασχε από μια φοβερή αρρώστια των οστών. «Βγάλτε τα παιδιά έξω ή θα πεθάνουν», φώναξε ένας ηλικιωμένος επιβάτης. Η ζέστη στο λεωφορείο, σε συνδυασμό με την μυρωδιά του ιδρώτα, ήταν ανυπόφορη. Οι επιβάτες αποφάσισαν να βγουν από το λεωφορείο και να περιμένουν έξω, ενώ οι Αιγύπτιοι τους κοίταζαν με αποδοκιμασία. Το επόμενο βήμα μας, ήταν να βρούμε λίγο νερό και σκιά στην άνυδρη ζώνη που χωρίζει την Παλαιστίνη με την Αίγυπτο. Τουαλέτες δεν υπήρχαν.
Στα πρόσωπα των επιβατών έβλεπες ζωγραφισμένη την απελπισία και τον εξευτελισμό. Κανείς δεν φαινόταν να είχε διάθεση να μιλήσει για την αιγυπτιακή επανάσταση, ένα από τα αγαπημένα θέματα συζητήσεων για τους Παλαιστίνιους. Σε αυτή την ζώνη επικρατεί μια περίεργη σχέση, που πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω – πριν η Αίγυπτος του Μουμπάρακ, αποφασίσει να κλείσει τα σύνορα το 2006, προκειμένου να βοηθήσει στην πολιτική διάλυση της Χαμάς. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα δεν είναι το φύλο, η ηλικία ή η διοικητική μέριμνα. Όλοι οι Παλαιστίνιοι έχουν άσχημη μεταχείριση στην Ράφα και συνεχίσουν να υποφέρουν ακόμα και μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ και της οικογένειας του και την διάλυση του διαφθαρμένου κατεστημένου ασφάλειας. Η αιγυπτιακή επανάσταση θα πρέπει να φτάσει στην Γάζα.
Όταν αφήνουν επιτέλους το λεωφορείο να περάσει, μετά από σχεδόν πέντε ώρες, οι Παλαιστίνοι όρμησαν στην πύλη, ελπίζοντας απελπισμένα να βρεθούν ανάμεσα στους τυχερούς που θα τους επιτραπεί η είσοδος. Η αγωνία των ταξιδιωτών συνήθως τους κάνει ευάλωτους στους εργαζόμενους στα σύνορα, που τους υπόσχονται να τους βοηθήσουν με αντάλλαγμα κάποιο χρηματικό ποσό. Όλα αυτά όμως είναι μάταια, μιας και η απόφαση παίρνεται από έναν και μόνο άνθρωπο, τον al-Mukhabarat, τον «μυστικό πράκτορα».
Κάποιοι στέλνονται πίσω και άλλοι επιτρέπεται να περάσουν. Όλοι είναι αναγκασμένοι να περιμένουν πολλές ώρες – ακόμα και μέρες – χωρίς σαφή εξήγηση για το τι περιμένουν ή γιατί τους στέλνουν πίσω. Το βαριά άρρωστο εξάχρονο αγόρι έχει αρπάξει την ζακέτα του μπαμπά του, που προσπαθούσε με μανία να συμπληρώσει τα απαιτούμενα έγγραφα. Και οι δύο έμοιαζαν έτοιμοι να καταρρεύσουν.
Ο Mukhabarat αποφάσισε πως τρεις φοιτητές από την Γάζα που θα πήγαιναν στα πανεπιστήμια τους στην Ρωσία, έπρεπε να γυρίσουν πίσω. Είχαν περάσει από πολλά εμπόδια για να φτάσουν ως εδώ. Οι καρδιές τους ράγισαν μόλις άκουσαν την ετυμηγορία. Διαμαρτυρήθηκα γι’ αυτούς και η απόφαση ανατράπηκε έτσι αυθαίρετα όπως πάρθηκε εξαρχής.
Εκείνοι που είναι να σταλθούν πίσω, πάνε με συνοδεία κάποιων αντιπαθητικών αξιωματούχων, στο ίδιο σημείο να περιμένουν το ίδιο παλιό λεωφορείο. Όσοι επιτρέπεται να περάσουν, διασχίζουν την έρημο του Σινά με συνοδεία του προσωπικού ασφαλείας, μέχρι το Διεθνές Αεροδρόμιο του Καΐρου για να «επιβιβαστούν» προς τον τελικό τους προορισμό. Σε όλους φέρονται σαν να είναι κοινοί εγκληματίες.
«Δεν μπορώ να βλέπω τον γιο μου να πεθαίνει στα χέρια μου», φώναξε ο πατέρας του 11χρονού Mohammed Ali Saleh. Απευθυνόταν στον αιγυπτιακό στρατό λίγες μέρες αφότου υποτίθεται πως τα σύνορα είχαν ανοίξει μόνιμα- γα δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα. Αυτές οι τόσο βασικές ανάγκες, όπως η ιατρική περίθαλψη, η εκπαίδευση και η ελευθερία, είναι που κάνουν τους Παλαιστίνιους να ξανάρχονται. Ο ισραηλινός αποκλεισμός έχει σχεδόν στραγγαλίσει την Γάζα. Η Αίγυπτος είναι η μόνη τους ελπίδα. «Σας ικετεύω να ανοίξετε το πέρασμα… Εσείς, αδέρφια από την Αίγυπτο, μας έχετε εξευτελίσει για τόσο καιρό. Δεν είναι ώρα να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια μας;» είπε η Naziha al-Sebakhi, 63 χρονών, μία από τις πολλές απεγνωσμένες φυσιογνωμίες στην Ράφα.
Καθώς περνούν στην Αίγυπτο, κάποιοι από τους επιβάτες αισθάνονται όμορφα. Οι τρεις ρώσοι φοιτητές κι εγώ, μοιραστήκαμε ένα ταξί. Μια κασέτα της Umm Kulthum's Amal Hyati έπαιζε ξανά και ξανά. Παρόλα αυτά, οι νεαροί δεν φαίνονται να κρατάνε κακία στην Αίγυπτο. «Την αγαπώ, δεν ξέρω γιατί», είπε ο Majid λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος, εξαντλημένος από την κούραση.
Σκέφτηκα το εξάχρονο αγόρι και τον πατέρα του. Αναρωτιέμαι αν κατάφεραν να φτάσουν στο νοσοκομείο έγκαιρα.
Για τους περισσότερους Παλαιστίνιους, το να φύγουν από την Γάζα μέσω της Αιγύπτου είναι εξίσου εξοργιστικό όσο και το να μπουν. Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι και δημόσιες προσωπικότητες, κυριαρχημένοι από πολιτικές και πολιτιστικές ευαισθησίες, αποφεύγουν να ασκήσουν κριτική για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Παλαιστίνιοι στα σύνορα της Ράφα. Ωστόσο, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις διπλωματική γλώσσα για να περιγράψεις την σχέση ανάμεσα τους απεγνωσμένους Παλαιστίνιους – ορισμένοι κυριολεκτικά να παλεύουν για την ζωή τους- και τους Αιγύπτιους αξιωματούχους, στο πέρασμα που χωρίζει την Γάζα από την Αίγυπτο.«Μας συμπεριφέρονται σαν ζώα», μου είπε μια φίλη μου. Φοβόταν πως ο αρραβωνιαστικός της δεν θα μπορούσε να περάσει, παρόλο που τα χαρτιά του ήταν εντάξει. Έχοντας περάσει μόλις πριν λίγες μέρες τα σύνορα, δεν μπορούσα να διαφωνήσω μαζί της.
Οι New York Times έγραφαν στις 8 Ιουνίου ότι «καιρό μετά την διαφωνία ανάμεσα στην Χαμάς και την Αίγυπτο για τους περιορισμούς στο ποιος μπορεί να περάσει τα σύνορα της Ράφα, η Χαμάς είπε πως η Αίγυπτος συμφώνησε να επιτρέπει σε 550 άτομα ημερησίως να διασχίζουν το πέρασμα και να επιμηκύνει τις ώρες που θα είναι ανοιχτό».
Και το παιχνίδι συνεχίζεται.
Λίγες βδομάδες μετά την ανακοίνωση ενός Αιγύπτιου αξιωματούχος για το «μόνιμο» άνοιγμα των συνόρων - δίνοντας μια ανάσα σωτηρίας για τους παγιδευμένους Παλαιστίνιους στην αποκλεισμένη Γάζα – το πέρασμα της Ράφα άνοιξε για δυο μέρες στα τέλη Μαΐου, λειτουργώντας υπό όρους, και έκλεισε ξανά για τέσσερις μέρες. Τώρα έχει ανοίξει για άλλη μια φορά.
Όλες οι ανακοινώσεις δεν είναι τίποτα παραπάνω από λόγια. Το προηγούμενο «μόνιμο» άνοιγμα είχε τους δικούς του περιορισμούς και προϋποθέσεις, όπως είναι το φύλο, η ηλικία, ο σκοπός της επίσκεψης και πάει λέγοντας.
«Καθένας έχει το δικαίωμα να φεύγει από μια χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του και να επιστρέφει στην χώρα του», λέει το άρθρο 13 (2) της Οικουμενικής Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αυτή η παγκόσμια αρχή εξακολουθεί να μην αφορά τους περισσότερους Παλαιστίνιους στην Γάζα.
Ήμουν από τους πρώτους Παλαιστίνιους που βρέθηκαν στην Ράφα, μετά την ανακοίνωση για το «μόνιμο» άνοιγμα της. Το λεωφορείο μας, περίμενε στην πύλη για ώρα. Παρακολουθούσα έναν πατέρα που προσπαθούσε επανειλημμένα να καθησυχάσει τον εξάχρονο γιο του, που έκλαιγε και ήταν φανερό ότι έπασχε από μια φοβερή αρρώστια των οστών. «Βγάλτε τα παιδιά έξω ή θα πεθάνουν», φώναξε ένας ηλικιωμένος επιβάτης. Η ζέστη στο λεωφορείο, σε συνδυασμό με την μυρωδιά του ιδρώτα, ήταν ανυπόφορη. Οι επιβάτες αποφάσισαν να βγουν από το λεωφορείο και να περιμένουν έξω, ενώ οι Αιγύπτιοι τους κοίταζαν με αποδοκιμασία. Το επόμενο βήμα μας, ήταν να βρούμε λίγο νερό και σκιά στην άνυδρη ζώνη που χωρίζει την Παλαιστίνη με την Αίγυπτο. Τουαλέτες δεν υπήρχαν.
Στα πρόσωπα των επιβατών έβλεπες ζωγραφισμένη την απελπισία και τον εξευτελισμό. Κανείς δεν φαινόταν να είχε διάθεση να μιλήσει για την αιγυπτιακή επανάσταση, ένα από τα αγαπημένα θέματα συζητήσεων για τους Παλαιστίνιους. Σε αυτή την ζώνη επικρατεί μια περίεργη σχέση, που πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω – πριν η Αίγυπτος του Μουμπάρακ, αποφασίσει να κλείσει τα σύνορα το 2006, προκειμένου να βοηθήσει στην πολιτική διάλυση της Χαμάς. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα δεν είναι το φύλο, η ηλικία ή η διοικητική μέριμνα. Όλοι οι Παλαιστίνιοι έχουν άσχημη μεταχείριση στην Ράφα και συνεχίσουν να υποφέρουν ακόμα και μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ και της οικογένειας του και την διάλυση του διαφθαρμένου κατεστημένου ασφάλειας. Η αιγυπτιακή επανάσταση θα πρέπει να φτάσει στην Γάζα.
Όταν αφήνουν επιτέλους το λεωφορείο να περάσει, μετά από σχεδόν πέντε ώρες, οι Παλαιστίνοι όρμησαν στην πύλη, ελπίζοντας απελπισμένα να βρεθούν ανάμεσα στους τυχερούς που θα τους επιτραπεί η είσοδος. Η αγωνία των ταξιδιωτών συνήθως τους κάνει ευάλωτους στους εργαζόμενους στα σύνορα, που τους υπόσχονται να τους βοηθήσουν με αντάλλαγμα κάποιο χρηματικό ποσό. Όλα αυτά όμως είναι μάταια, μιας και η απόφαση παίρνεται από έναν και μόνο άνθρωπο, τον al-Mukhabarat, τον «μυστικό πράκτορα».
Κάποιοι στέλνονται πίσω και άλλοι επιτρέπεται να περάσουν. Όλοι είναι αναγκασμένοι να περιμένουν πολλές ώρες – ακόμα και μέρες – χωρίς σαφή εξήγηση για το τι περιμένουν ή γιατί τους στέλνουν πίσω. Το βαριά άρρωστο εξάχρονο αγόρι έχει αρπάξει την ζακέτα του μπαμπά του, που προσπαθούσε με μανία να συμπληρώσει τα απαιτούμενα έγγραφα. Και οι δύο έμοιαζαν έτοιμοι να καταρρεύσουν.
Ο Mukhabarat αποφάσισε πως τρεις φοιτητές από την Γάζα που θα πήγαιναν στα πανεπιστήμια τους στην Ρωσία, έπρεπε να γυρίσουν πίσω. Είχαν περάσει από πολλά εμπόδια για να φτάσουν ως εδώ. Οι καρδιές τους ράγισαν μόλις άκουσαν την ετυμηγορία. Διαμαρτυρήθηκα γι’ αυτούς και η απόφαση ανατράπηκε έτσι αυθαίρετα όπως πάρθηκε εξαρχής.
Εκείνοι που είναι να σταλθούν πίσω, πάνε με συνοδεία κάποιων αντιπαθητικών αξιωματούχων, στο ίδιο σημείο να περιμένουν το ίδιο παλιό λεωφορείο. Όσοι επιτρέπεται να περάσουν, διασχίζουν την έρημο του Σινά με συνοδεία του προσωπικού ασφαλείας, μέχρι το Διεθνές Αεροδρόμιο του Καΐρου για να «επιβιβαστούν» προς τον τελικό τους προορισμό. Σε όλους φέρονται σαν να είναι κοινοί εγκληματίες.
«Δεν μπορώ να βλέπω τον γιο μου να πεθαίνει στα χέρια μου», φώναξε ο πατέρας του 11χρονού Mohammed Ali Saleh. Απευθυνόταν στον αιγυπτιακό στρατό λίγες μέρες αφότου υποτίθεται πως τα σύνορα είχαν ανοίξει μόνιμα- γα δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα. Αυτές οι τόσο βασικές ανάγκες, όπως η ιατρική περίθαλψη, η εκπαίδευση και η ελευθερία, είναι που κάνουν τους Παλαιστίνιους να ξανάρχονται. Ο ισραηλινός αποκλεισμός έχει σχεδόν στραγγαλίσει την Γάζα. Η Αίγυπτος είναι η μόνη τους ελπίδα. «Σας ικετεύω να ανοίξετε το πέρασμα… Εσείς, αδέρφια από την Αίγυπτο, μας έχετε εξευτελίσει για τόσο καιρό. Δεν είναι ώρα να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια μας;» είπε η Naziha al-Sebakhi, 63 χρονών, μία από τις πολλές απεγνωσμένες φυσιογνωμίες στην Ράφα.
Καθώς περνούν στην Αίγυπτο, κάποιοι από τους επιβάτες αισθάνονται όμορφα. Οι τρεις ρώσοι φοιτητές κι εγώ, μοιραστήκαμε ένα ταξί. Μια κασέτα της Umm Kulthum's Amal Hyati έπαιζε ξανά και ξανά. Παρόλα αυτά, οι νεαροί δεν φαίνονται να κρατάνε κακία στην Αίγυπτο. «Την αγαπώ, δεν ξέρω γιατί», είπε ο Majid λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος, εξαντλημένος από την κούραση.
Σκέφτηκα το εξάχρονο αγόρι και τον πατέρα του. Αναρωτιέμαι αν κατάφεραν να φτάσουν στο νοσοκομείο έγκαιρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου