Του Abu al-Sous (Salah Mansour), Πηγή: www.palestineremembered.com 27 Δεκεμβρίου 2008
Ζώντας τα παιδικά μου χρόνια στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, έγινα μάρτυρας σε ανεξήγητα αρνητικά συναισθήματα (συχνά μίσους και οργής) των Ισραηλινών, που οι περισσότεροι ήταν νεαρού στρατιώτες και εξευτέλιζαν καθημερινά τους Παλαιστίνιους, σε κάθε ευκαιρία. Πάντα ήξερα πως ήταν κάτι περισσότερο από το απλό μίσος ή τον θυμό που υπάρχει ανάμεσα σε δυο εχθρούς. Ωστόσο, δεν μπορούσα να καταλάβω την πηγή του περίεργου μίσους. Ειλικρινά, νόμιζα πως εμείς οι Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να είμαστε θυμωμένοι, όχι οι Ισραηλινοί, μιας και αυτοί είναι εκείνοι που μας έδιωξαν με την βία και μας πέταξαν έξω από την πατρίδα μας. Τα χρόνια πέρασαν, έφυγα για τις ΗΠΑ και ήρθα σε επαφή με περισσότερους σιωνιστές. Με τον καιρό ανέπτυξα μια θεωρία για αυτά τα πρωτόγνωρα αρνητικά συναισθήματα, που θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας σε αυτό το μικρό άρθρο.
Εν συντομία, πιστεύω πως η πηγή των αρνητικών συναισθημάτων είναι άλογη και κυρίως συναισθηματική. Όσο έψαχνα στο σιωνιστικό κίνημα (ειδικά τους ιδρυτές του), τόσο περισσότερο έβρισκα ότι η πλειοψηφία των Εβραίων (κυρίως πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) δεν ήταν σιωνιστές και πολλοί πίστευαν πως θα ήταν επικίνδυνο για τους Εβραίους, γεγονός που εξηγεί γιατί το 99% των μεταναστών Εβραίων από την Ευρώπη, προτίμησαν την Αμερική από το «εβραϊκό κράτος» στην Βρετανική κατεχόμενη Παλαιστίνη! Όμως, το ολοκαύτωμα ήταν μια βαθιά τραυματική εμπειρία και σόκαρε τους δυτικούς Εβραίους που επέζησαν από την γενοκτονία. Το αποτέλεσμα ήταν η ακραία και περιθωριοποιημένη εβραϊκή πολιτική να γίνει η κυρίαρχη και να δημιουργηθεί το σύνθημα «ποτέ ξανά». Για τον μέσο Δυτικό, ίσως αυτό το σύνθημα να μην ακούγεται σκληρό, για εμάς όμως τους Παλαιστίνιους το σύνθημα αυτό σημαίνει «ποτέ ξανά», με οποιοδήποτε κόστος, «ποτέ ξανά», ακόμα και αν άλλοι γίνουν θύματα, η περίοδος του «ποτέ ξανά».
Το σύνθημα κρύβει βαθιά αρνητικά συναισθήματα, που σπάνια αναλύονται ή συζητιούνται. Είναι ταμπού. Πολλοί δυτικοί εβραίοι αισθάνθηκαν προδομένοι από τα αντίστοιχα έθνη τους, που τους καταδίωκαν για χρόνια και πολλά από αυτά τα έθνη συνεργάστηκαν ανοιχτά με την ναζιστική Γερμανία, που παρέδιδε τους εβραίους πολίτες στην SS. Ήταν μια τραυματική και εξευτελιστική εμπειρία, όχι μόνο για τους Ευρωπαίους εβραίους αλλά και για τα ευρωπαϊκά έθνη (χωρίς εξαίρεση) που έβλεπαν την γενοκτονία και γύρναγαν το κεφάλι τους αλλού. Όσοι επέζησαν από το ολοκαύτωμα, βρήκαν στην σιωνιστική ιδεολογία την σωτηρία τους. Ο σιωνισμός τους έδωσε το αίσθημα της δύναμης, όπου μόνο οι εβραίοι θα είναι οι αφέντες στο δικό τους μέλλον και υποσχέθηκαν στους εαυτούς τους να μην ξαναγίνουν ποτέ τα θύματα. Κατά συνέπεια, νομίζω πως σε αυτό το σημείο γεννήθηκαν οι εβραίοι Σπαρτιάτες και το σύνθημα «ποτέ ξανά» έγινε η ηθική προσωπίδα τους.
Όταν οι Ισραηλινοί χτυπούν τους Παλαιστίνιους, δεν στέλνουν μήνυμα μόνο σε εμάς, δεν αντεκδικούνται μόνο ενάντια στην παλαιστινιακή «βία», αλλά στέλνουν μηνύματα στην πεσμένη αυτοεκτίμησης τους (δεν βρίσκω καλύτερο όρο) και στον υπόλοιπο κόσμο ότι οι Εβραίοι δεν θα γίνουν ξανά θύματα. Από την εμπειρία μου, δεν μπορείς να μιλήσεις για την σύγκρουση με έναν Εβραίο ή με έναν Δυτικό, χωρίς να αναφερθούν οι αναμνήσεις του ολοκαυτώματος. Αισθανόμουν αυτές τις αναμνήσεις ακόμα και αν δεν λέγαμε λέξη για το ολοκαύτωμα. Απλά υπάρχουν και απλά δεν μπορούν να συζητηθούν. Αυτός είναι και ο πρωταρχικός λόγος γιατί η συζήτηση πάνω στην διαμάχη, με πολλούς εβραίους και δυτικούς είναι απογοητευτική. Θέλεις να μιλήσεις για τα πραγματικά θέματα (διωγμός, εθνοκάθαρση και αποικιοκρατία), αλλά δεν μπορείς. Δυστυχώς, τα συναισθηματικά εμπόδια είναι πολύ μεγάλα για να τα ξεπεράσεις. Συχνά σε αυτές τις συζητήσεις, οι Παλαιστίνιοι χαρακτηρίζονται ως αντισημίτες και η παλαιστινιακή αντίσταση στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, γίνεται «τρομοκρατία». Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί η Δύση φοβάται να αντιμετωπίσει αυτούς τους φραγμούς; Μήπως γιατί καλύπτουν τον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι Δυτικοί τους εβραίους για αιώνες; Μήπως μια τέτοια συζήτηση θα ισοδυναμούσε με το να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας; Δεν ξέρω αν είμαι σωστός ή λάθος, αλλά είμαι σίγουρος πως αυτοί οι συναισθηματικοί φραγμοί θα πρέπει να αναλυθούν περισσότερο. Νομίζω πως αυτά τα ταμπού περιέχουν μερικά σημαντικά κλειδιά για την επίλυση της διαμάχης.
Αυτή η ανάλυση εξηγεί γιατί πολλοί Ισραηλινοί πιστεύουν ότι οι Άραβες καταλαβαίνουν μόνο την Γλώσσα της Βίας. Σαν αυτή η γλώσσα μπορεί να διακρίνει έναν Άραβα από έναν μη Άραβα! Αυτό το ρατσιστικό και υποτιμητικό σύνθημα (που εκφράζεται ανοιχτά από τους Ισραηλινούς αρχηγούς), δίνει το πράσινο φως στον Εβραίο να ανταποκριθεί όπως εκείνος θέλει στην παλαιστινιακή βία και αντισταθμίζει έτσι την χαμηλή αυτοεκτίμηση τους. Από την σκοπιά, δεν βλέπουν την παλαιστινιακή αντίσταση στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, βλέπει μόνο παλαιστινιακή «τρομοκρατία»!
Κάποιοι από σας μπορεί να πείτε: και οι Παλαιστίνιοι κουβαλούν επίσης αρνητικά συναισθήματα (μίσους και θυμού επίσης). Όμως, κατά την γνώμη μου, η πηγή αυτών των συναισθημάτων δεν είναι η ίδια. Στην περίπτωση των Παλαιστινίων, αυτά είναι περισσότερα λογικά παρά συναισθηματικά. Οι Παλαιστίνιοι έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους, τις φάρμες τους και τις δουλείες τους, για να κάνουν χώρο στους κατατρεγμένους Εβραίους της Ευρώπης και βλέπουν τώρα τους ξένους αποικιοκράτες να ζουν στα λεηλατημένα σπίτια τους, να καλλιεργούν τα χωράφια που φρόντιζαν οι ίδιοι για γενεές. Από την εμπειρία μου, κι αυτή είναι μια βαθιά συναισθηματική και εξευτελιστική εμπειρία επίσης. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Παλαιστίνιοι παλεύουν άμεσα με αυτό το τραυματικό γεγονός με το να αντιμετωπίζουν τους δυνάστες τους και με το να δένονται με οτιδήποτε είναι μοναδικό της εθνικής τους ταυτότητας (πχ, τέχνη, φαγητό, λογοτεχνία, έθιμα, ενδυμασία, ιστορία κλπ).
Δυστυχώς, με φοβίζει η σκέψη ότι κι εμείς οι Παλαιστίνιοι ψάχνουμε να βρούμε τους Σπαρτιάτες ανάμεσα μας. Ελπίζω να μην το κάνουμε. Οι Σπαρτιάτες Εβραίοι δεν είναι παράδειγμα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε θύμα έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί την οικογένεια του και το σπίτι του με κάθε μέσο. Είναι δικαίωμα από τον Θεό και το επεκτείνω στους Ισραηλινούς που μας έδιωξαν από την πατρίδα μας. Όμως, η θυματοποίηση δεν αποτελεί ηθικό λόγο για να γίνουμε Σπαρτιάτες. Δεν δίνει καμία ηθική δικαιολογία για να εξευτελίζουμε τον άλλον! Μόλις γίνεις Σπαρτιάτης, θα ζεις για πάντα με το σπαθί και δυστυχώς το σπαθί γίνεται το εργαλείο επικοινωνίας που προτιμάμε.
Τελικά, θέλω να πω σε όλους τους Δυτικούς και Εβραίους που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο ότι η διαμάχη δεν έχει να κάνει με θρησκευτικές διαφορές. Θα ήταν το ίδιο ακόμα και αν Άραβες έδιωχναν τους Παλαιστίνιους. Εμείς οι Παλαιστίνιοι δεν επιθυμούμε να γίνουμε το ψυχολογικό πείραμα κανενός. Δεν θέλουμε να γίνουμε το χάπι της ευτυχίας για κανέναν, δεν θέλουμε να είμαστε ο σάκος του μποξ για κανέναν. Εμείς οι Παλαιστίνιοι δεν θέλουμε να είμαστε ο Μεσσίας κανενός και σίγουρα δεν θέλουμε να μας σταυρώσουν για τα εγκλήματα των άλλων. Ειλικρινά, εύχομαι η Παλαιστίνη να ήταν ένα εμπόρευμα που θα μπορούσε να πουληθεί και να αγοραστεί. Θα την πούλαγα. Θα ήμουν από τους λίγους Παλαιστίνιους που συμπάσχουν με τον πόνο των Εβραίων. Η πατρίδα μου όμως είναι τόσο αγαπημένη για να την παραχωρήσω, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει αυτό! Για μας τους Παλαιστίνιους, η Παλαιστίνη δεν είναι μόνο η πατρίδα μας, η Παλαιστίνη είναι η ταυτότητα μας. Η Παλαιστίνη είναι η ανάσα των αναμνήσεων μας. Η Παλαιστίνη είναι το κόσμημα όλων των κοσμημάτων. Η πατρίδα μου, η Παλαιστίνη, δεν είναι για πούλημα.
Η ΜΕΡΑ μας έχει αργήσει 60 χρόνια. Με την βοήθεια του Θεού, αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε.
Ζώντας τα παιδικά μου χρόνια στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, έγινα μάρτυρας σε ανεξήγητα αρνητικά συναισθήματα (συχνά μίσους και οργής) των Ισραηλινών, που οι περισσότεροι ήταν νεαρού στρατιώτες και εξευτέλιζαν καθημερινά τους Παλαιστίνιους, σε κάθε ευκαιρία. Πάντα ήξερα πως ήταν κάτι περισσότερο από το απλό μίσος ή τον θυμό που υπάρχει ανάμεσα σε δυο εχθρούς. Ωστόσο, δεν μπορούσα να καταλάβω την πηγή του περίεργου μίσους. Ειλικρινά, νόμιζα πως εμείς οι Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να είμαστε θυμωμένοι, όχι οι Ισραηλινοί, μιας και αυτοί είναι εκείνοι που μας έδιωξαν με την βία και μας πέταξαν έξω από την πατρίδα μας. Τα χρόνια πέρασαν, έφυγα για τις ΗΠΑ και ήρθα σε επαφή με περισσότερους σιωνιστές. Με τον καιρό ανέπτυξα μια θεωρία για αυτά τα πρωτόγνωρα αρνητικά συναισθήματα, που θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας σε αυτό το μικρό άρθρο.Εν συντομία, πιστεύω πως η πηγή των αρνητικών συναισθημάτων είναι άλογη και κυρίως συναισθηματική. Όσο έψαχνα στο σιωνιστικό κίνημα (ειδικά τους ιδρυτές του), τόσο περισσότερο έβρισκα ότι η πλειοψηφία των Εβραίων (κυρίως πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) δεν ήταν σιωνιστές και πολλοί πίστευαν πως θα ήταν επικίνδυνο για τους Εβραίους, γεγονός που εξηγεί γιατί το 99% των μεταναστών Εβραίων από την Ευρώπη, προτίμησαν την Αμερική από το «εβραϊκό κράτος» στην Βρετανική κατεχόμενη Παλαιστίνη! Όμως, το ολοκαύτωμα ήταν μια βαθιά τραυματική εμπειρία και σόκαρε τους δυτικούς Εβραίους που επέζησαν από την γενοκτονία. Το αποτέλεσμα ήταν η ακραία και περιθωριοποιημένη εβραϊκή πολιτική να γίνει η κυρίαρχη και να δημιουργηθεί το σύνθημα «ποτέ ξανά». Για τον μέσο Δυτικό, ίσως αυτό το σύνθημα να μην ακούγεται σκληρό, για εμάς όμως τους Παλαιστίνιους το σύνθημα αυτό σημαίνει «ποτέ ξανά», με οποιοδήποτε κόστος, «ποτέ ξανά», ακόμα και αν άλλοι γίνουν θύματα, η περίοδος του «ποτέ ξανά».
Το σύνθημα κρύβει βαθιά αρνητικά συναισθήματα, που σπάνια αναλύονται ή συζητιούνται. Είναι ταμπού. Πολλοί δυτικοί εβραίοι αισθάνθηκαν προδομένοι από τα αντίστοιχα έθνη τους, που τους καταδίωκαν για χρόνια και πολλά από αυτά τα έθνη συνεργάστηκαν ανοιχτά με την ναζιστική Γερμανία, που παρέδιδε τους εβραίους πολίτες στην SS. Ήταν μια τραυματική και εξευτελιστική εμπειρία, όχι μόνο για τους Ευρωπαίους εβραίους αλλά και για τα ευρωπαϊκά έθνη (χωρίς εξαίρεση) που έβλεπαν την γενοκτονία και γύρναγαν το κεφάλι τους αλλού. Όσοι επέζησαν από το ολοκαύτωμα, βρήκαν στην σιωνιστική ιδεολογία την σωτηρία τους. Ο σιωνισμός τους έδωσε το αίσθημα της δύναμης, όπου μόνο οι εβραίοι θα είναι οι αφέντες στο δικό τους μέλλον και υποσχέθηκαν στους εαυτούς τους να μην ξαναγίνουν ποτέ τα θύματα. Κατά συνέπεια, νομίζω πως σε αυτό το σημείο γεννήθηκαν οι εβραίοι Σπαρτιάτες και το σύνθημα «ποτέ ξανά» έγινε η ηθική προσωπίδα τους.
Όταν οι Ισραηλινοί χτυπούν τους Παλαιστίνιους, δεν στέλνουν μήνυμα μόνο σε εμάς, δεν αντεκδικούνται μόνο ενάντια στην παλαιστινιακή «βία», αλλά στέλνουν μηνύματα στην πεσμένη αυτοεκτίμησης τους (δεν βρίσκω καλύτερο όρο) και στον υπόλοιπο κόσμο ότι οι Εβραίοι δεν θα γίνουν ξανά θύματα. Από την εμπειρία μου, δεν μπορείς να μιλήσεις για την σύγκρουση με έναν Εβραίο ή με έναν Δυτικό, χωρίς να αναφερθούν οι αναμνήσεις του ολοκαυτώματος. Αισθανόμουν αυτές τις αναμνήσεις ακόμα και αν δεν λέγαμε λέξη για το ολοκαύτωμα. Απλά υπάρχουν και απλά δεν μπορούν να συζητηθούν. Αυτός είναι και ο πρωταρχικός λόγος γιατί η συζήτηση πάνω στην διαμάχη, με πολλούς εβραίους και δυτικούς είναι απογοητευτική. Θέλεις να μιλήσεις για τα πραγματικά θέματα (διωγμός, εθνοκάθαρση και αποικιοκρατία), αλλά δεν μπορείς. Δυστυχώς, τα συναισθηματικά εμπόδια είναι πολύ μεγάλα για να τα ξεπεράσεις. Συχνά σε αυτές τις συζητήσεις, οι Παλαιστίνιοι χαρακτηρίζονται ως αντισημίτες και η παλαιστινιακή αντίσταση στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, γίνεται «τρομοκρατία». Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί η Δύση φοβάται να αντιμετωπίσει αυτούς τους φραγμούς; Μήπως γιατί καλύπτουν τον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι Δυτικοί τους εβραίους για αιώνες; Μήπως μια τέτοια συζήτηση θα ισοδυναμούσε με το να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας; Δεν ξέρω αν είμαι σωστός ή λάθος, αλλά είμαι σίγουρος πως αυτοί οι συναισθηματικοί φραγμοί θα πρέπει να αναλυθούν περισσότερο. Νομίζω πως αυτά τα ταμπού περιέχουν μερικά σημαντικά κλειδιά για την επίλυση της διαμάχης.
Αυτή η ανάλυση εξηγεί γιατί πολλοί Ισραηλινοί πιστεύουν ότι οι Άραβες καταλαβαίνουν μόνο την Γλώσσα της Βίας. Σαν αυτή η γλώσσα μπορεί να διακρίνει έναν Άραβα από έναν μη Άραβα! Αυτό το ρατσιστικό και υποτιμητικό σύνθημα (που εκφράζεται ανοιχτά από τους Ισραηλινούς αρχηγούς), δίνει το πράσινο φως στον Εβραίο να ανταποκριθεί όπως εκείνος θέλει στην παλαιστινιακή βία και αντισταθμίζει έτσι την χαμηλή αυτοεκτίμηση τους. Από την σκοπιά, δεν βλέπουν την παλαιστινιακή αντίσταση στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, βλέπει μόνο παλαιστινιακή «τρομοκρατία»!
Κάποιοι από σας μπορεί να πείτε: και οι Παλαιστίνιοι κουβαλούν επίσης αρνητικά συναισθήματα (μίσους και θυμού επίσης). Όμως, κατά την γνώμη μου, η πηγή αυτών των συναισθημάτων δεν είναι η ίδια. Στην περίπτωση των Παλαιστινίων, αυτά είναι περισσότερα λογικά παρά συναισθηματικά. Οι Παλαιστίνιοι έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους, τις φάρμες τους και τις δουλείες τους, για να κάνουν χώρο στους κατατρεγμένους Εβραίους της Ευρώπης και βλέπουν τώρα τους ξένους αποικιοκράτες να ζουν στα λεηλατημένα σπίτια τους, να καλλιεργούν τα χωράφια που φρόντιζαν οι ίδιοι για γενεές. Από την εμπειρία μου, κι αυτή είναι μια βαθιά συναισθηματική και εξευτελιστική εμπειρία επίσης. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Παλαιστίνιοι παλεύουν άμεσα με αυτό το τραυματικό γεγονός με το να αντιμετωπίζουν τους δυνάστες τους και με το να δένονται με οτιδήποτε είναι μοναδικό της εθνικής τους ταυτότητας (πχ, τέχνη, φαγητό, λογοτεχνία, έθιμα, ενδυμασία, ιστορία κλπ).
Δυστυχώς, με φοβίζει η σκέψη ότι κι εμείς οι Παλαιστίνιοι ψάχνουμε να βρούμε τους Σπαρτιάτες ανάμεσα μας. Ελπίζω να μην το κάνουμε. Οι Σπαρτιάτες Εβραίοι δεν είναι παράδειγμα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε θύμα έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί την οικογένεια του και το σπίτι του με κάθε μέσο. Είναι δικαίωμα από τον Θεό και το επεκτείνω στους Ισραηλινούς που μας έδιωξαν από την πατρίδα μας. Όμως, η θυματοποίηση δεν αποτελεί ηθικό λόγο για να γίνουμε Σπαρτιάτες. Δεν δίνει καμία ηθική δικαιολογία για να εξευτελίζουμε τον άλλον! Μόλις γίνεις Σπαρτιάτης, θα ζεις για πάντα με το σπαθί και δυστυχώς το σπαθί γίνεται το εργαλείο επικοινωνίας που προτιμάμε.
Τελικά, θέλω να πω σε όλους τους Δυτικούς και Εβραίους που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο ότι η διαμάχη δεν έχει να κάνει με θρησκευτικές διαφορές. Θα ήταν το ίδιο ακόμα και αν Άραβες έδιωχναν τους Παλαιστίνιους. Εμείς οι Παλαιστίνιοι δεν επιθυμούμε να γίνουμε το ψυχολογικό πείραμα κανενός. Δεν θέλουμε να γίνουμε το χάπι της ευτυχίας για κανέναν, δεν θέλουμε να είμαστε ο σάκος του μποξ για κανέναν. Εμείς οι Παλαιστίνιοι δεν θέλουμε να είμαστε ο Μεσσίας κανενός και σίγουρα δεν θέλουμε να μας σταυρώσουν για τα εγκλήματα των άλλων. Ειλικρινά, εύχομαι η Παλαιστίνη να ήταν ένα εμπόρευμα που θα μπορούσε να πουληθεί και να αγοραστεί. Θα την πούλαγα. Θα ήμουν από τους λίγους Παλαιστίνιους που συμπάσχουν με τον πόνο των Εβραίων. Η πατρίδα μου όμως είναι τόσο αγαπημένη για να την παραχωρήσω, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει αυτό! Για μας τους Παλαιστίνιους, η Παλαιστίνη δεν είναι μόνο η πατρίδα μας, η Παλαιστίνη είναι η ταυτότητα μας. Η Παλαιστίνη είναι η ανάσα των αναμνήσεων μας. Η Παλαιστίνη είναι το κόσμημα όλων των κοσμημάτων. Η πατρίδα μου, η Παλαιστίνη, δεν είναι για πούλημα.
Η ΜΕΡΑ μας έχει αργήσει 60 χρόνια. Με την βοήθεια του Θεού, αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε.