Πηγή: artintifada.wordpress.com 1 Φλεβάρη 2009
Η Refah Alagha είναι μια Παλαιστίνια γιατρός, που μένει στην Λωρίδα της Γάζας και έζησε από πρώτο χέρι τον πόλεμο. Τα γράμματα που ακολουθούν είναι μια συλλογή από email που έστελνε στην φίλη της και περιγράφουν την προσωπική της εμπειρία μέσα στην Λωρίδα.
Το Ισραήλ έχει φυλακίσει την Γάζα για τουλάχιστον τρία χρόνια, αποκόβοντας την από τον υπόλοιπο κόσμο. Χωρίς φαγητό, νερό, καύσιμα, φάρμακα. Οι Παλαιστίνιοι έχουν παγιδευτεί είτε μέσα είτε έξω από την Γάζα. Ο λαός προσπάθησε να βρει λύση και δημιούργησε την υπόγεια αγορά. Αυτό που έσωσε τους Παλαιστίνιους όλα αυτά τα χρόνια, είναι τα υπόγεια τούνελ ανάμεσα στην Γάζα και την Αίγυπτο, από όπου σέρνονται για να μεταφέρουν κάποια βασικά τρόφιμα και καύσιμα για τις γεννήτριες. Ό, τι κοστίζει 1 λίρα, το πληρώνουμε 6 ή και παραπάνω και τα λεφτά είναι λιγοστά. Κάποια νοσοκομεία πρέπει να διαλέξουν ποιους ανεμιστήρες θα έχουν σε λειτουργία, γιατί δεν υπάρχει αρκετό ηλεκτρικό, ούτε ακόμα και για τα φώτα.
Μέσα σε όλα αυτά, οι ειδικές δυνάμεις του ισραηλινού στρατού εισβάλουν στην Γάζα όποτε θέλουν, για να αιχμαλωτίσουν ή να δολοφονήσουν κάποιον, οι βόμβες πέφτουν που και που από το Ισραήλ στην Γάζα, σκοτώνοντας, καίγοντας, δολοφονώντας αρχηγούς, αλλά πάνω από όλα… προσπαθούν να σκοτώσουν το πνεύμα του λαού της Γάζας.
Έτσι, οι άνθρωποι αποφάσισαν να προστατευτούν, αλλά πως; Έφτιαξαν αυτοσχέδιες ρουκέτες και τις ρίχνουν στο νότιο Ισραήλ. Οι περισσότερες από τις ρουκέτες δεν προκαλούν ζημιά, γιατί κυρίως πέφτουν σε ακατοίκητες περιοχές, συν του ότι είναι μόνο ένας σιδερένιος σωλήνας. Αυτές οι αυτοσχέδιες ρουκέτες είναι η φωνή της Παλαιστίνης, η μόνη φωνή που έχουν, η φωνή που λέει στο Ισραήλ ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, ότι ακόμα υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας, παρ’ όλες τις προσπάθειες να μας λιμοκτονήσετε και να μας οδηγήσετε στην φτώχεια, την καταπίεση και την βαθιά απελπισία.
Μετά την δολοφονία του Αραφάτ από το Ισραήλ και την επιλογή του Αμπάς να είναι η καινούρια μαριονέτα του, όπως κάνουν με κάθε Άραβα βασιλιά ή αρχηγό, τον έβαλαν στην Δυτική Όχθη και τον διέταξαν να την κλείσει. Τώρα λοιπόν έχουν να ασχοληθούν μόνο με την Γάζα.
Και στις 27 Δεκεμβρίου 2008, στις 11 το βράδυ, είδα για πρώτη φορά ισραηλινή ρουκέτα, να πέφτει πάνω στον γιο του θυρωρού μου. Σε δευτερόλεπτα, ο Ayman, ένα παλληκάρι 22 χρονών, που τον ήξερα από μωρό, έγινε κομμάτια από σάρκα και αίμα, μπροστά στα μάτια μου, μπροστά στα μάτια του πατέρα του… αίμα… και από κείνη την μέρα, το αίμα του καλύπτει τον δρόμο μου.
Ρουκέτες παντού, βόμβες, διαφορετικά είδη από βόμβες, πολλά αεροπλάνα να καλύπτουν τον ουρανό, καπνός παντού, μαύρος καπνός, άσπρος πυκνός καπνός. Η μυρωδιά στον αέρα καίει τα ρουθούνια σου, τα αέρια και ο καπνός τρυπάνε τα μάτια σου… μόνο αν είσαι μακριά από την βόμβα. Αν είσαι κοντά, τα μάτια σου πετάγονται έξω. Εμείς-οι γιατροί- δεν έχουμε ιδέα τι είδους χημικές βόμβες έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Σε άλλες βόμβες, όταν εκρήγνυνται, οι άνθρωποι υποφέρουν από τρομαχτικούς πόνους, ακόμα και αν δεν χτυπήθηκαν από την βόμβα, αλλά βρίσκονταν πολύ κοντά. Παθαίνουν επιληπτικά επεισόδια και μετά στο χειρουργείο, οι γιατροί βλέπουν τα όργανα να λιώνουν μέσα στον ασθενή, χωρίς να ξέρουν πως και γιατί και δεν μπορούν να κάνουν πολλά. Και μετά οι άνθρωποι πεθαίνουν… οδυνηρά.
Θα σου στείλω ότι έχω γράψει μέχρι τώρα, γιατί θα μας κόψουν το ρεύμα. Επί τη ευκαιρία, αυτή είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ υπολογιστή. Την τελευταία φορά που είχαμε ρεύμα στην Γάζα ήταν πριν τρεις βδομάδες.
Θα σου γράψω περισσότερα αν μπορέσω και αν ο Θεός με κρατήσει ζωντανή.
Rehaf Alagha
…………………………………………………………………………………………..
Αυτή την στιγμή που σου γράφω, οι βόμβες πέφτουν δεξιά και αριστερά, οι σειρήνες των ασθενοφόρων σφυρίζουν… αυτό το τραγούδι ακούω μόλις τώρα. Προσπαθείς να κοιμηθείς το βράδυ, αλλά κάθε νύχτα οι Ισραηλινοί κρατάνε το καλύτερο για το τέλος. Οι βομβαρδισμοί, οι πυροβολισμοί και όλα, γίνονται χειρότερα αμέσως μετά τα μεσάνυχτα. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό και έτσι προσπαθείς να κοιμηθείς, αλλά κρυώνεις –γιατί πάλι δεν υπάρχει ηλεκτρικό- και οι βόμβες έχουν σπάσει όλα τα παράθυρα. Και φυσικά όταν σπάει το τζάμι, αφού έχει πέσει μια βόμβα κάπου, μπορεί να σε σκοτώσει. Αλλά, μπορεί να μην έχω παράθυρα, είμαι όμως τυχερή που έχω μια ζεστή κουβέρτα. Έτσι έμεινα ζωντανή και με περισσότερες ανέσεις από τους περισσότερους. Ακόμα κι αν είχαμε παράθυρο με τζάμι, θα έπρεπε να το αφήναμε ανοιχτό, για να μην σπάσει από καμία βόμβα που θα πέσει κοντά μας ή πάνω μας.
Τελικά ξυπνάς, γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς. Κάποιες φορές δεν μπορείς να κοιμηθείς, όχι από τον θόρυβο ή το κρύο ή την πείνα, αλλά γιατί τα ρουθούνια σου και τα μάτια σου καίνε από τις χημικές βόμβες. Εύχομαι να έχω την όραση μου μέχρι την μέρα που θα πεθάνω- δεν με νοιάζει αν αυτή η μέρα θα είναι σήμερα ή αργότερα. Το σπίτι μου τρέμει όλη μέρα και σκέφτομαι ότι προτιμώ να πεθάνω από το χέρι ενός Ισραηλινού, παρά να πεθάνω από τους τοίχους του σπιτιού μου, αν και όποτε αποφασίσει να πέσει…
Κοιτάζω έξω από το φτωχό παράθυρο μου και το σπασμένο του τζάμι- καπνός… καπνός παντού. Κοιτάω πιο προσεχτικά, προσπαθώντας να διακρίνω σπίτια… μέρη… σχολεία, δρόμους… πράγματα γνωστά σε μένα… έχουν χαθεί όλα.
Αυτά τα πράγματα, όλα αυτά τα μέρη… είναι τα μέρη μου, οι αναμνήσεις μου… ή θα έπρεπε να πω… ήταν κάποτε δικά μου.
Πηγαίνω μέσα, να βρω κάτι να φάω. Το μόνο πράγμα που είχαμε αφήσει στο σπίτι είναι ρύζι. Ωμό ρύζι. Χρειαζόμαστε όμως υλικά για να το μαγειρέψουμε. Συνήθως δεν θα σε απασχολούσε και τόσο. Όταν όμως δεν τα έχεις, τα σκέφτεσαι. Χρειάζομαι νερό, υγραέριο, λάδι, αλλά η Γάζα δεν έχει τέτοια πράγματα.
Η μητέρα μου, μια 65χρονη καθηγήτρια κολεγίου με πρόβλημα στην καρδιά, χτένισε τους δρόμους για δύο μέρες, προσπαθώντας να μας βρει ψωμί, ενώ γύρω της έπεφταν οι ρουκέτες και οι βόμβες των Ισραηλινών. Δεν βρήκε τίποτα.
10 μέρες πριν, έστειλα τον γείτονα μου, τον Ahmad, ένα γλυκύτατο αγόρι 8 χρονών. Τον έστειλα να ζητιανέψει λίγο νερό για την οικογένεια του και την δική μου, αλλά πριν φτάσει στο τέρμα του δρόμου, τον χτύπησε μια ισραηλινή ρουκέτα. Έφυγε.
Έτσι, νήστεψα. Βασικά, οι περισσότεροι που ξέρω νηστεύουν και όταν σουρουπώνει τρώμε κάτι, ό, τι βρούμε και αυτό είναι όλο, μέχρι την επόμενη μέρα.
Πριν από 4 μέρες, η Om Ahmad αποφάσισε να μαζέψει όλο το αλεύρι που μπορούσε να βρει από τους γείτονες και να ψήσει ψωμί για όλους μας. Δόξα τω Θεώ. Πριν 4 μέρες είχαμε 7 κομμάτια ψωμί, δόξα τω Θεώ.
Rehaf Alagha
………………………………………………………………………………………….
Κατά τις πρώτες μέρες, έτρεχα σαν κοτόπουλο που του έχουν σπάσει τον λαιμό. Ναι, έχω ζήσει ξανά σε πόλεμο, αλλά ξεχνάς ή προσπαθείς να ξεχάσεις τα σκοτεινά σημεία του παρελθόντος και προσπαθείς να ζήσεις την ζωή σου, αυτή την κενή και ανόητη ζωή. Μετά από λίγες μέρες ήμουν στην σκεπή του σπιτιού μου, κοιτάζοντας στην Ανατολή και είδα μια βόμβα να πέφτει από το αεροπλάνο πάνω μου. Έκανα δυο βήματα πίσω και σταμάτησα. Θα με έσωζαν αυτά τα δύο βήματα; Φοβάμαι;
Συνειδητοποίησα πως τα δύο βήματα δεν θα με έσωζαν. Η ζωή δεν είναι τόσο πολύτιμη πια. Η βόμβα έπεσε στο διπλανό κτίριο και μετατράπηκε σε ένα λόφο από σκόνη και μαυρίλα. Δεν τελειώνει όμως εδώ η ιστορία. Αμέσως γύρισα το κεφάλι μου προς τον βορά και ξέρεις κάτι; Το ίδιο πράγμα έγινε ξανά.
Αυτή την φορά όμως δεν έκανα κανένα βήμα πίσω. Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα την βόμβα. Υποθέτω ότι ο Θεός με θέλει ζωντανή, τουλάχιστον για την ώρα. Έτσι, κι αυτή την φορά την γλίτωσα κι έπεσε σε άλλο σπίτι, σε άλλη οικογένεια, σε άλλο άνθρωπο, σε άλλον φίλο μου… κι εγώ έμεινα ζωντανή.
Ξανά, πρέπει να σου στείλω ότι έχω γράψει, πριν κοπεί το ρεύμα.
Rehaf Alagha
………………………………………………………………………………………..
Θέλω να σιγουρευτώ ότι αν πεθάνω, θα υπάρχει κάποιος που θα ξέρει ότι έχω δει, θα ξέρει τι συμβαίνει εδώ.
Αν βγω έξω, θα πρέπει να προσέχω τις ρουκέτες και τις βόμβες που πέφτουν. Δεν μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο, γιατί αποτελεί μεγαλύτερο στόχο και είναι εύκολος για τα αεροπλάνα. Έτσι, περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, προσπαθώντας να μην πέσω στους σπασμένους δρόμους και στα κατεστραμμένα σπίτια και κυρίως, προσπαθώ να αποφύγω να δω νεκρούς γείτονες, συγγενείς και φίλους, να κείτονται μέσα στα αίματα στους δρόμους… στους δρόμους μου.
Το νοσοκομείο El shifah είναι το μεγαλύτερο στην Γάζα. Στην αρχή αυτού του «πολέμου» βομβαρδίστηκε από τους Ισραηλινούς. Το νοσοκομείο είναι ένα μεγάλο κόκκινο νεκροταφείο – και λέω κόκκινο γιατί μια φορά γλίστρησα και το αίμα στο πάτωμα είναι σαν νερό.
Εμείς- οι γιατροί- δουλεύουμε σαν τους φύλακες του νεκροταφείου. Μας φέρνουν τους τραυματίες, ελπίζοντας πως μπορούμε να τους σώσουμε. Μπορούμε να τους σώσουμε; πως; Χωρίς ηλεκτρικό; Χωρίς νερό; Χωρίς φαγητό, φάρμακα, μηχανήματα;
Οι άνθρωποι στην Γάζα όσο μπορούν, δίνουν όσο πετρέλαιο βρουν στο νοσοκομείο, για να μπορέσει να λειτουργήσει τις γεννήτριες του. Απλοί άνθρωποι προθυμοποιούνται να βοηθήσουν σαν νοσοκόμες ή ακόμα και σαν γιατροί. Ακόμα και οι τραυματίες, μόλις τους βάλουμε επιδέσμους, σηκώνονται να μας βοηθήσουν.
Οι τραυματίες είναι σαν νεκρά ψάρια στο πάτωμα του νοσοκομείου, ξαπλωμένοι μέσα στο αίμα τους. Βαμβάκι; Γάζα; Κάτι να δέσω τις πληγές; Δεν μπορώ να βρω τίποτα. Δεν έχουμε. Χρησιμοποιούμε τα καλύμματα των κρεβατιών, τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια και τα χρησιμοποιούμε αντί για γάζα.
Rehaf Alagha
…………………………………………………………………………………………..
Οι χημικές βόμβες υγροποιούν τα άκρα. Φέρνουν μικρά παιδιά στο νοσοκομείο, αφού έχουν χάσει και τα τέσσερα άκρα τους, αλλά είναι ακόμα ζωντανά. Για να πεθάνουν στα χέρια μας, για να εξασφαλίσουν ότι η οργή μας ενάντια στο Ισραήλ, στους νέους ναζί, θα συνεχίσει να ζει μέσα μας, μέσα μου.
Οι βόμβες διασποράς, διαμελίζουν γυναίκες και άνδρες. Μπορούν να διαμελίσουν έναν ενήλικα άνθρωπο σε δύο ίσα μέρη.
Κράτησα στην αγκαλιά μου ένα κοριτσάκι δύο μηνών, με ένα μεγάλο μεταλλικό αντικείμενο να προεξέχει από το κεφαλάκι του. Μόλις είχε εκτεθεί σε μια από αυτές τις βόμβες. Παραλίγο να μου πέσει αυτό το μισοπεθαμένο αγγελούδι, και ευχήθηκα, ευχήθηκα τόσο δυνατά να πέθαινε… αλλά δεν το έκανε.
Μια ηλικιωμένη κυρία ήρθε σε μας, κρατώντας την φωτογραφία του 19χρονου γιου της και μας ρώταγε αν τον είχαμε δει. Έφυγε από το σπίτι νωρίς το πρωί, για να βρει φαγητό αλλά δεν γύρισε πίσω. Όλοι ξέραμε ότι οι Ισραηλινοί των είχαν σκοτώσει, αλλά κανείς μας δεν ήταν τόσο γενναίος για να της το πει.
Η Τράπεζα Αίματος έδωσε την τελευταία σταγόνα αίματος μετά τις πρώτες 8 ώρες του πολέμου… οι άνθρωποι δωρίζουν αλλά δεν φτάνει….
Τέσσερα παιδιά, όχι μεγαλύτερα από 12 χρονών, έφτασαν νεκρά. Ήρθαν σε εμάς να πιστοποιήσουμε τα ονόματα τους, για να έρθουν οι οικογένειες τους να τα πάρουν και να τα θάψουν. Πως όμως μπορούμε να ξέρουμε ποιοι είναι, όταν είχαν αφεθεί να πεθαίνουν από αιμορραγία στον δρόμο για πέντε μέρες; Και κανένας δεν μπορούσε να τα πλησιάσει, γιατί οι Ισραηλινοί είχαν αποκλείσει την περιοχή και πυροβολούσαν όποιον πλησίαζε. Μετά από πέντε μέρες στον δρόμο… τα αδέσποτα σκυλιά έφαγαν τα προσωπάκια τους, τα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών. … τα σκυλιά τρώνε τα παιδιά μας… εύχομαι να μην είχαν τις αισθήσεις τους όταν γινόταν αυτό. Αν οι Ισραηλινοί επέτρεπαν σε ένα ασθενοφόρο να πλησιάσει, κάποια από αυτά θα είχαν σωθεί… τουλάχιστον δεν θα είχαν φαγωθεί από τα σκυλιά.
Rehaf Alagha
…………………………………………………………………………………………
Μόλις ο ισραηλινός στρατός φύγει από μια περιοχή, αφού την έχει καταλάβει για λίγες ή περισσότερες μέρες και αφού έχουν σταματήσει να πυροβολούν και να σκοτώνουν…. οι εργαζόμενοι των ΗΕ και οι Παλαιστίνιοι γιατροί και νοσοκόμες, μπαίνουμε ελπίζοντας. Ελπίζοντας να τους βρούμε όλους νεκρούς… αυτό όμως δεν συμβαίνει πάντα… μπαίνεις σε ένα σπίτι και δεν βρίσκεις λιγότερα από 40 μέλη της οικογένειας νεκρά ή μισοπεθαμένα. Αν κοιτάξεις προσεχτικά, βρίσκεις άντρες να αιμορραγούν και βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση για μέρες. Βλέπει νεκρές γυναίκες, πρησμένες, στο στάδιο της αποσύνθεσης, με τα παιδιά τους, 4-6 χρονών να τραβάμε την φούστα της και να της ζητάνε φαγητό. Και την τραβάνε για μέρες… μέρες.
Βλέπεις ένα 13χρονο να καίει από τον πυρετό και να προσπαθεί να δώσει στον αδερφό του ένα κομμάτι ψωμί. Πιστεύει πως αν τον ταΐσει θα γίνει πάλι καλά. Ο μεγάλος αδερφός θα σηκωθεί και θα περπατήσει… αλλά ο αδερφός δεν θα περπατήσει ποτέ ξανά.
Μπαίνεις σε ένα άλλο σπίτι και βρίσκεις ένα κοριτσάκι, 12-14 χρονών, να περπατάει στο κατεστραμμένο σπίτι της. Να πατάει στα πτώματα όλης της οικογένειας της. Δεν μπορεί να τους δει. Εκεί που είχε μάτια και πρόσωπο, τώρα έχει μαύρες και κόκκινες τρύπες. Χωρίς μάτια, χείλια, μύτη. Δεν ξέρω πώς να σου περιγράψω αυτό που είδα…. Σαν να είχε περάσει λάβα πάνω στο προσωπάκι της και είχε ένα κομμάτι κρέας αντί για πρόσωπο.
Μισώ τα μάτια μου, γιατί μου έδειξαν αυτό το κοριτσάκι.
Rehaf Alagha
…………………………………………………………………………………………..
Σήμερα στις 3 τη νύχτα, έχασα την ακοή μου από το δεξί αυτί, από μια βόμβα που πέρασε δίπλα μου. Ευτυχώς είναι προσωρινή απώλεια… και φυσικά τα μάτια και η μύτη μου δεν έχουν σταματήσει να καίνε από την αρχή του πολέμου. Αναρωτιέμαι τι είδους χημικά χρησιμοποιούν. Σίγουρα είναι καρκινογόνα.
Ο Ψυχολογικός Πόλεμος, ααα! Ένα μεγάλο, μεγάλο όπλο…
Μας παίρνουν τηλέφωνο. Ναι, οι Ισραηλινοί μας τηλεφωνούν σπίτι. Την ώρα που κοιμόμαστε (ή προσπαθούμε να κοιμηθούμε), 2,3,4 το πρωί. «Εδώ είναι ο ισραηλινός στρατός. Σας διατάζουμε να σταματήσετε να αντιστέκεστε και να παραδώσετε όλους τους μουτζαχεντίν που ξέρετε» ή «Καλύτερα να εγκαταλείψετε τα σπίτια σας ή θα έρθουμε να τα καταστρέψουμε» (να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και να πάμε που; Λες και υπάρχει κάπου να πάμε). Ή προσποιούνται ότι είναι Άραβες από την Αίγυπτο ή την Λιβύη ή από άλλη αραβική χώρα και μας λένε ότι είναι καλά, γιατί έχουν φαγητό, νερό, κρέας, ηλεκτρικό και πράγματα. Και εμείς δεν έχουμε τίποτα.
Μπαίνουν στα ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά κανάλια μας και μας στέλνουν μηνύματα στα αραβικά, να παραδοθούμε και να κατηγορήσουμε την Χαμάς για ότι μας έκανε ο ναζιστικός στρατός τους.
Το βράδυ, από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 7-8 το πρωί, όσο χάλια να ήταν η μέρα, η νύχτα είναι πάντα, πάντα χειρότερη. Δεν μπορείς να κοιμηθείς και να τα καταφέρεις, τους βλέπεις στο όνειρο σου. Κάποτε, το κάλεσμα του μουφτή για την προσοχή, ήταν τόσο καθαρό και δυνατό, που μπορούσες να ακούσεις κάθε λέξη. Τώρα δεν ακούς τίποτα. Είναι εκεί, αλλά χάνεται… χάνεται από τον θόρυβο που κάνουν οι βόμβες.
Οι ναζί βομβάρδισαν δεκάδες τζαμιά στην Γάζα. Αλλά αυτά δεν σταμάτησαν ποτέ να καλούν τους πιστούς. Είδα ανθρώπους να προσεύχονται γύρω από βομβαρδισμένα τζαμιά και αν ακούσουν βόμβα να πέφτει εκεί κοντά ή πάνω τους, ποτέ δεν σηκώνουν το κεφάλι τους ή τρέχουν να γλιτώσουν.
Κάθε μέρα πέφτουν φυλλάδια στα αραβικά από τα (ναζιστικά, κατασκευασμένα στην Αμερική) αεροπλάνα τους – με τις δεξαμενές τους γεμάτες από το αραβικό πετρέλαιο. Τα φυλλάδια έχουν πάντα το ίδιο μήνυμα «Παραδοθείτε, κατηγορήστε την Χαμάς, κανείς δεν νοιάζεται για σας»… με λίγα λόγια, παραδοθείτε, σκάστε και πεθάνετε.
Rehaf Alagha
………………………………………………………………………………………….
Λοιπόν, ας δούμε τι έκαναν οι ναζί την πρώτη μέρα….. 30.000 στρατιώτες στα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας με την κάλυψη των αμερικανικών τανκς τους, γεμάτα από το αραβικό πετρέλαιο. Μόλις πέρασαν τα σύνορα, περίμεναν… Για ποιο πράγμα; Την πολεμική αεροπορία.
Η ναζιστική πολεμική αεροπορία κατέστρεψε οτιδήποτε μπορούσε να οριστεί ως πόλη. Προβλήτες, κολέγια, κλινικές, δρόμοι, σχολεία, ακόμα και των ΗΕ, κυβερνητικά γραφεία, γραμμές ρεύματος, τζαμιά, νηπιαγωγεία, το αεροδρόμιο, μαγαζιά ανταλλαγής χρημάτων, εργοστάσια, φάρμες, αγροκτήματα…
Πόσο γενναίος στρατός, σωστά;
Μετά ήρθαν οι βόμβες από την θάλασσα… στρατιωτικά πλοία βομβάρδιζαν από δυτικά την Λωρίδα της Γάζας. Τώρα νομίζουν πως η Γάζα θα είναι παιχνιδάκι, σωστά; Εξάλλου τα πάντα έχουν βομβαρδιστεί. ΟΧΙ, κάνουν τεράστιο λάθος …
Άρχισαν να έρχονται, και τότε ξεκίνησε ο πόλεμος. Δεν έχουμε ναυτικό, ούτε αεροπλάνα όπως αυτοί. Αλλά οι αντιστασιακοί αγωνιστές μας (της Χαμάς, της Φατάχ, ναι της Φατάχ, της Τζιχάντ και όλοι οι άλλοι) έγιναν ένα…
Φτωχοί, πεινασμένοι, διψασμένοι, κρυωμένοι, με τα ανόητα αυτοσχέδια εργαλεία τους (δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να τα αποκαλέσω όπλα). Ήταν τόσο άσχημα; Ήταν χειρότερα.
Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν πολλά… αλλά στάθηκαν αντιμέτωποι στους ναζί. Οι ΗΠΑ προμηθεύουν τους ναζί με όλο και περισσότερες δολοφονικές μηχανές και όπλα και βόμβες και χημικά και εμείς δεν είχαμε ούτε νερό, έστω για έναν. Κάποιοι λένε πως οι ναζί χρησιμοποίησαν όλα τα γνωστά όπλα στην Γάζα εκτός από την ατομική βόμβα!!
Όμως… μέχρι εκείνη την μέρα… μέχρι εκείνη την μέρα, ο ναζιστικός στρατός δεν μπορούσε να περάσει τους αντιστασιακούς αγωνιστές και να διασχίσει τα άδεια χωράφια και τα περίχωρα των πόλεων…
Ένας Ισραηλινός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει έναν Παλαιστίνιο στο έδαφος. Είμαι υπερήφανη.
Σκέψου να είχαμε αεροπορία (το μεγαλύτερο πλεονέκτημα τους); Σκέψου να μην είχαμε τις αραβικές κυβερνήσεις να μας χώνουν το μαχαίρι στην πλάτη μας; Σκέψου να μην είχαμε (τον μεγάλο, σπουδαίο) Αμπάς, να μονοπωλεί την καρέκλα του Αραφάτ; Σκέψου τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Πρέπει κι εσύ να είσαι υπερήφανη.
Ελπίζω όσα σου γράφω, σας γράφω, από εδώ, από την Γάζα, από το σπίτι μου που τρέμει δεξιά και αριστερά, να σας επηρεάσουν με κάποιο τρόπο. Ελπίζω να σας μείνει κάτι, οτιδήποτε, από αυτά που διαβάζεται… και να τα πείτε και σε άλλους…
(Δεν είμαι συγγραφέας και δεν πρόκειται να γίνω, γι’ αυτό συγχωρέστε μου τις βαρετές λέξεις και τα ορθογραφικά λάθη. Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις).
Rehaf Alagha
………………………………………………………………………………………
Τώρα σκέφτομαι… τι θα γίνουν όλες αυτές οι οικογένειες που έχασαν τα σπίτια τους και την γη τους;; η Λωρίδα της Γάζας είναι εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη, μπορείς να φανταστείς τα σπίτια και πόσο κοντά βρίσκεται το ένα με το άλλο (σαν σαρδέλες). Συν του ότι τα περίχωρα των πόλεων είναι τα πιο πυκνοκατοικημένα σημεία (όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες από όλη την Παλαιστίνη, όταν οι ναζί άρπαξαν τα σπίτια τους και τα έκαναν Ισραήλ!!!)…Και πάνω από όλα, εξαιτίας του πολέμου, οι οικογένειες μένουν μαζί. Σε ένα μικρό σπίτι μπορείς να βρεις 130 άνδρες, γυναίκες, παιδιά, όλοι κάτω από την ίδια μικρή στέγη.
Σκέψου λοιπόν τι γίνεται… ένα σπίτι έρχεται αντιμέτωπο με τις βόμβες, τις ρουκέτες, τα τανκς, τα σιωνιστικά πολεμικά αεροσκάφη και τα πυροβόλα. Αν το σπίτι αντέξει, εισβάλλει ο στρατός (αυτά που λέω γίνονται στα περίχωρα της πόλης). Χρησιμοποιούν τους ανθρώπους που βρίσκουν μέσα σαν ανθρώπινες ασπίδες. Οι Ισραηλινοί περνούν χειροπέδες σε όποιον είναι ακόμα ζωντανός, αν θέλουν τους βασανίζουν ή παίρνουν κρατούμενους (και φυσικά δεν θα μάθουμε ποτέ τι πραγματικά τους συνέβη) και δολοφονούν τους υπόλοιπους –εν ψυχρώ- και αφήνουν τους υπόλοιπους αλυσοδεμένους, να παρακολουθούν τους αγαπημένους τους να πεθαίνουν μπροστά τα μάτια τους και να περιμένουν τον δικό τους θάνατο, μέρα με την μέρα. Είτε από αιμορραγία, από τις πληγές που τους άφησε ο ισραηλινός στρατός ή παθαίνοντας από την πείνα ή το κρύο. Κι όλα αυτά, ενώ είναι περικυκλωμένοι από τα πτώματα της δολοφονημένης οικογένειας τους. Το σπίτια τους έχουν καταστραφεί. Ο ναζιστικός στρατός θα πυροβολήσει οποιονδήποτε προσπαθήσει ή νομίζει ότι προσπαθεί να φτάσει στην περιοχή… μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, αν θελήσουν… και πίστεψε με… θέλουν να τα κάνουν.
Κάποιοι καταφέρνουν να μείνουν ζωντανοί, αν μπορώ να το πω αυτό… ειδικά αν οι Ισραηλινοί φύγουν σε λίγες μέρες και οι άνθρωποι μπορούν να τους φτάσουν εγκαίρως, με λίγο νερό ή φαγητό να τους δώσουν. Έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα, τα άκρα τους, τα μάτια, ίσως και το μυαλό τους και σίγουρα ένα κομμάτι από την ψυχή τους… είναι όμως ζωντανοί.
Τι θα απογίνουν; Που θα πάνε; Τώρα είναι στους δρόμους και ικετεύουν για κουβέρτες ή για λίγο ψωμί. Τι θα γίνει όμως αργότερα… τι θα κάνουν;;; Δεν ξέρω… έγιναν πρόσφυγες για δεύτερη φορά στην δική τους γη!!!
Όλοι ζούμε σε έναν υπέροχο και όμορφο κόσμο, έτσι; Όπου οι άνθρωποι νοιάζονται, σωστά;
………………………………………………………………………………………….
Η μυρωδιά είναι αβάσταχτη. Είναι σχεδόν 11 το βράδυ, αλλά ο ουρανός μου είναι φωτεινός και λευκός από τα χημικά αέρια και τις ναζιστικές βόμβες. Μπορώ να ακούσω και να δω περισσότερα από δύο αεροπλάνα να πετάνε πάνω από το κεφάλι μου και φυσικά δεν σταματάνε να βομβαρδίζουν… αλλά δεν αισθάνομαι και πολλά αυτή την στιγμή. Για την ακρίβεια, δεν αισθάνομαι τίποτα.
…………………………………………………………………………………………..
Σήμερα, συνάντησα έναν ήρωα. Βγήκα να ψάξω για ψωμί, γνωρίζοντας ότι ήταν πολύ πιθανό να μην ξαναγυρίσω. Δεν είχαμε τίποτα για φαγητό, έτσι έπρεπε να πάω. Περπατώντας στο δρόμο μου –με προσοχή φυσικά- σταμάτησε ένα λευκό αυτοκίνητο να μαζέψει μια άγνωστη, μια 70χρονη κυρία, και την άφησε τρία τετράγωνα πιο μακριά, για να μπορέσει να πάει σπίτι της πιο γρήγορα, πριν σκοτωθεί από τις ρουκέτες των ναζί. Μετά το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μου… «Που πας», με ρώτησε. «Ψάχνω για ψωμί,» είπα. «Τώρα; Όλοι οι φούρνοι είναι κλειστοί». «Το ξέρω, αλλά πρέπει. Ίσως βρω λίγο αλεύρι». «Που θα το βρεις το αλεύρι; Και τι θα το κάνεις»;;; (επειδή δεν έχουμε νερό να κάνουμε την ζύμη και υγραέριο για να το ψήσουμε). Με ρώτησε πόσο ψωμί μας είχε μείνει. «Τίποτα», απάντησα, «δεν έχουμε εδώ και λίγες μέρες». Κοίταξε κάτω, έβαλε μπροστά το αυτοκίνητο και μου είπε «θα είμαι πίσω σε 5 λεπτά».
Θυμήσου, το να οδηγείς αυτοκίνητο είναι πολύ επικίνδυνο. Αποτελείς μεγάλο και εύκολο στόχο για τα αεροπλάνα και αυτός έμενε στην άκρη της πόλης, στην παραλία, όπου όχι μόνο έριχναν τις όμορφες βόμβες του τα αεροπλάνα, αλλά και τα πολεμικά πλοία… μπορούσε να είχε σκοτωθεί για να μου φέρει λίγο ψωμί, λίγο ψωμί που θα στερηθεί η οικογένεια τους, για να βοηθήσει την δική μου.
Αυτός είναι ήρωας.
Αν το διαβάζεις αυτό, ξέρεις ότι μιλάω για σένα… Σ’ ευχαριστώ.
Rehaf Alagha
…………………………………………………………………………………………..
Αυτό το πρωινό ήταν περίεργο…
Ξύπνησα πριν τις 6 το πρωί. Δεν ξέρω γιατί. Είχα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου, γιατί είχα δει ένα όμορφο όνειρο. Ο στρατός των ναζί είχε φύγει από την Γάζα και οι ουρανοί, οι ουρανοί μου, έγιναν ξανά καθαροί – με την ευκαιρία, θα αγαπήσεις τον όμορφο ουρανό μας, αν ποτέ μπορέσεις να τον δεις, χωρίς όμως τους καπνούς του πολέμου και τα χημικά που χρησιμοποιούν… πιστεύεις ότι κάποια μέρα μπορεί να γίνει αυτό; Και ονειρεύτηκα τα παιδιά μου (ακόμα δεν έχω κανένα). Προσπάθησα να ακούσω τον θόρυβο από τις βόμβες. Δεν άκουσα τίποτα. Για δευτερόλεπτα νόμιζα πως το όνειρο μου ήταν αληθινό. Πήγα στο παράθυρο και είδα ότι ακριβώς ονειρεύτηκα!!!! Οι ουρανοί ήταν καθαροί, χωρίς βόμβες…
Μου πήρε ένα λεπτό να συνειδητοποιήσω. Δεν ξέρω τι έγινε, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως έβλεπα μέσα μου κι όχι από το παράθυρο, ίσως να ήταν η φαντασία μου ή ήθελα τόσο πολύ όλα αυτά να ήταν ένας εφιάλτης. Μου πήρε ένα-δυο λεπτά να δω πραγματικά.
Η Γάζα είχε την θάλασσα της, στην δυτική πλευρά της Λωρίδας. Τώρα όμως έχουμε δύο, δυτικά και ανατολικά. Δώρο των ναζί. Ο ουρανός, τα σύννεφα από τα χημικά των ναζί, τα γκρεμισμένα, μες τα αίματα σπίτια, όλα αυτά ανακατεμένα, σχηματίζουν την νέα μας θάλασσα.
Και μέσα σε μια νύχτα αντιμετωπίσαμε όσα έγιναν μέσα σε 8 μέρες αυτού του πολέμου!!!
Η Ράφα, η τέταρτη και τελευταία πόλη της Λωρίδας, στα σύνορα με την Αίγυπτο, καταστράφηκε. Οι αεροπορικές δυνάμεις των ναζί χρησιμοποίησαν τα εναέρια σύνορα της Αιγύπτου- χωρίς να πάρουν έγκριση από την αιγυπτιακή κυβέρνηση- για να μας βομβαρδίσουν με ολοκαίνουριες, παράνομες ρουκέτες. Μια από αυτές σπάει στον ουρανό σε μικρότερα κομμάτια και εξολοθρεύει ολόκληρη γειτονιά, κάνοντας μια τεράστια τρύπα στο έδαφος, σπάζοντας τοίχους και τζάμια ακόμα και από απομακρυσμένα κτίρια.
Είμαι άρρωστη… τα μάτια μου καίνε και κλαίνε την περισσότερη ώρα. Η μύτη μου το ίδιο. Αισθάνομαι τον αέρα να περνάει από το δεξί μου αυτί. Είμαι σίγουρη πως το τύμπανο έχει τρυπήσει. Η κοιλιά μου πονάει κάθε φορά που λέω «ααα», τα δάχτυλα στο δεξί μου πόδι έχουν σπασμούς και μερικές φορές αισθάνομαι κάτι σαν ηλεκτρικό σοκ να διαπερνά τους μυς μου… νομίζω πως είναι από τα χημικά αέρια ή είμαι αγχωμένη. Αλλά έμεινα στο κρεβάτι την περισσότερη ώρα.
Α, ναι, έκανα λάθος. Το όνειρο μου δεν βγήκε αληθινό…
Ένα νέο όπλο…
Τώρα, δεν είναι μόνο η μυρωδιά και η ενόχληση των ισραηλινών χημικών. Υπάρχει ένα τεράστιο, πυκνό σύννεφο που καλύπτει τα σπίτια, και το δικό μου. Τώρα, ακριβώς αυτή την στιγμή, γράφω ενώ κρατάω ένα βρεγμένο πανί πάνω στην μύτη και το στόμα μου.
Δεν βλέπεις τίποτα, μια τρομαχτικά απαίσια μυρωδιά. Νόμιζα πως το κάψιμο και οι ενοχλήσεις που ένοιωθα τις προηγούμενες μέρες από τα χημικά ήταν το χειρότερο, αλλά πάντα μπορεί να χειροτερέψει και τελικά πρέπει να είσαι ευγνώμων για αυτό που έχεις, την στιγμή που το έχεις. Αισθάνομαι ναυτία και τα μάτια μου καίνε. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιες βόμβες πριν. Έχω περάσει μέσα από αρκετές, προφανώς όπως κάθε Παλαιστίνιος εδώ. Αλλά αυτό το βλέπω για πρώτη φορά. Δεν ξέρω τι θα συμβεί και φοβάμαι λίγο.
Rehaf Alagha
…………………………………………………………………………………………..
Σταμάτησα να γράφω για λίγο καιρό, κυρίως γιατί είμαι τόσο κουρασμένη. Τώρα γράφω, ενώ ακούω τους ήχους από τους πυροβολισμούς.
Νομίζω πως η πιο έντονη φάση αυτής της σφαγής έχει προς το παρόν περάσει. Τα ισραηλινά τανκς είναι στην Γάζα και όχι στα σύνορα, όπως λένε. Έχουν μπει περισσότερο από 1 χμ μέσα την Γάζα. Τα πολεμικά πλοία είναι ακόμα στην ακτή μας. Τα βλέπω κάθε μέρα από το παράθυρο μου. Τα αεροπλάνα τους δεν εγκαταλείπουν τον ουρανό, αλλά για να είμαι ειλικρινής, είναι κυρίως ανιχνευτικά. Βλέπω το πολύ δύο μαχητικά αεροπλάνα την μέρα. Και μόνο δύο ρουκέτες πέφτουν επάνω μας κάθε μέρα.
Οι πόλεις στην Λωρίδα της Γάζας, είναι πόλεις φαντάσματα, οι δρόμοι είναι άδειοι…
Νομίζω πως είναι καλύτερα από πριν. Εσύ τι λες; Δεν ξέρω…
Νεκροί ανασύρονται καθημερινά κάτω από τα ερείπια των σπιτιών. Είναι μόνο κομμάτια… κομμάτια από ανθρώπινα σώματα. Οι τραυματίες συνεχίζουν να πεθαίνουν καθημερινά, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Οι χημικές βόμβες που χρησιμοποίησαν οι Ισραηλινοί, καίνε ακόμα και το χέρι του γιατρού όταν εξετάζει τις πληγές. Αυτές οι βόμβες καίνε τα πάντα. Είδα έναν πυροσβέστη να προσπαθεί να σβήσει μια φωτιά που ξεκίνησε από αυτές τις βόμβες. Τρεις φορές την έσβησε και τις τρεις αναζωπυρώθηκε.
Οι γιατροί λένε πως κάποιες από τις βόμβες –που δοκιμάστηκαν πάνω μας- φτιάχτηκαν στις ΗΠΑ και προκαλούν άμεσο καρκίνο. Οι τραυματίες θα πεθάνουν μέσα σε 6-7 μήνες. Έχουν ήδη πεθάνει πάνω από 1300 και περισσότεροι από 5.500 είναι τραυματίες. Πόσοι ακόμα θα πεθάνουν σε 6-7 μήνες…. Κάνε τους υπολογισμούς!! Αλλά πάλι, το Ισραήλ δεν θα τους μετρήσει ως «άμαχο πληθυσμό» που σκοτώθηκε εξαιτίας των όσων έκαναν, ήταν «ανθρώπινες ασπίδες», έτσι;
Ποιος θα χρησιμοποιούσε τα παιδιά του για ανθρώπινη ασπίδα;; ο ισραηλινός στρατός το κάνει όλη την ώρα, αλλά φυσικά παίρνει τα δικά μας παιδιά. Ποιος όμως θα το έκανε στα παιδιά του;; είναι τόσο γελοίο. Ο ισραηλινός στρατός βάζει χειροπέδες στα παιδιά μας και τα δένει στα αυτοκίνητα του, για να μην τους πετάμε πέτρες. Βάζουν παιδιά και ενήλικες να περπατάνε μπροστά από τους στρατιώτες, όταν μπαίνουν στα σπίτια. Πως τολμούν να λένε ότι εμείς χρησιμοποιούμε ανθρώπινες ασπίδες; Πως τολμούν να λένε ότι ο Ερυθρός Σταυρός ή τα σχολεία των ΗΕ ή τα καταφύγια ή οι αποθήκες με τα τρόφιμα που μας έχουν στείλει ή τα ασθενοφόρα ή εκεί όπου μένουν οι δημοσιογράφοι (όλα τα μέρη που είναι σημειωμένα και για τα οποία έχουν συντεταγμένες), έχουν όπλα ή είναι κρησφύγετα των ανταρτών… προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και όσο αφορά τους αγωνιστές, δεν πλησιάζουν σε αυτά τα μέρη. Ακόμα και τα σπίτια τους βομβαρδίζουν και λένε πως υπήρχαν όπλα. Ελάτε να δείτε, στείλτε έναν ανεξάρτητο οργανισμό να δει…
Πεινάω στα αλήθεια πολύ… μπορεί να γελάσεις, αλλά μερικές φορές βλέπω στο όνειρο μου ότι τρώω. Αλλά ξέρεις κάτι; Οι νέο-ναζί έχουν βομβαρδίσει όλα τα αγροκτήματα με τα ζώα και τα κοτόπουλα, έχουν καταστρέψει όλα τα φυτά. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ότι μας έριξαν χημικές βόμβες. Οποιοσδήποτε φάει από αυτή την γη, θα πάθει καρκίνο και το χώμα θα μείνει έτσι, μολυσμένο για χρόνια.
Δεν έχω ακούσει κάτι για το νερό, αλλά είμαι σίγουρη ότι κι αυτό είναι μολυσμένο. Τι μπορώ όμως να κάνω; Μπορώ να σταματήσω να πίνω νερό;
Δεν μπορώ να ξεχάσω την Suha. Είναι φίλη μου, μητέρα τριών παιδιών. Στις 7 το πρωί, ενώ κοιμόταν, μια ρουκέτα πέρασε από την στέγη του σπιτιού της, έσκασε στην κρεβατοκάμαρα της και της έκοψε το δεξί πόδι… τώρα δεν έχει σπίτι να μείνει και δεν έχει πόδι … είμαι σίγουρη πως σε 6-7 μήνες θα πεθάνει από καρκίνο.
Rehaf Alagha
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου