Γάζα: Δύο χρόνια μετά την φρίκη

Του Haidar Eid, Πηγή: www.palestinechronicle.com 24 Δεκέμβρη 2010

Αυτή η εβδομάδα σηματοδοτεί την δεύτερη επέτειο από την φρίκη που έζησε ο λαός της Γάζας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει! Η Γάζα επέστρεψε στο ίδιο καθεστώς αποκλεισμού που επικρατούσε και πριν τον πόλεμο, αντιμέτωπη με την συνηθισμένη διεθνή αδιαφορία. Δύο χρόνια μετά την ισραηλινή επίθεση, που διήρκεσε 22 μακριές ημέρες και μαύρες νύχτες, όπου ο λαός της Γάζας αφέθηκε μόνος του να αντιμετωπίσει γενναία έναν από τους ισχυρότερους στρατούς του κόσμου, η Γάζα δεν αποτελεί πια είδηση. Ο λαός της αργοπεθαίνει, τα παιδιά της είναι υποσιτισμένα, το νερό της μολυσμένο και παρόλα αυτά, δεν έχει ακούσει ούτε μια λέξη συμπόνιας από τον Αμερικανό Πρόεδρο ή τους Ευρωπαίους ηγέτες.

Ο εξευτελισμός των Παλαιστινίων της Γάζας, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το ερώτημα λοιπόν είναι πως καθίσταται υπόλογο το Ισραήλ στο Διεθνές Δίκαιο και στις βασικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ώστε να μην υπάρχει περαιτέρω κλιμάκωση;

Ο ένας τρόπος είναι με την άμεση μαρτυρία και την αλληλεγγύη των πολιτών. Για παράδειγμα, στις 27 Δεκεμβρίου, ένα ασιατικό κομβόι με ανθρωπιστική βοήθεια, με επιβαίνοντες πολιτικούς και ακτιβιστές από 18 χώρες, θα φτάσει στην Γάζα και θα προσπαθήσει να σπάσει τον επί τετραετίας ισραηλινό αποκλεισμό και να θυμίσει στον κόσμο τις επιπτώσεις του αποκλεισμού και της σφαγής. Είναι μια από τις σημαντικές πρωτοβουλίες που παίρνει η διεθνής κοινωνία των πολιτών, που έχει αποφασίσει να αναλάβει δράση από μόνη της, μετά την μίζερη αποτυχία της «Διεθνούς Κοινότητας». Κάποιοι από αυτούς τους ακτιβιστές έχουν βιώσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει πραγματική αλληλεγγύη με τους Παλαιστίνιους της Γάζας, όταν εννέα Τούρκοι δολοφονήθηκαν άγρια στο Mavi Marmara.

Όταν φτάσουν στην Γάζα οι ακτιβιστές, σίγουρα θα ακούσουν ιστορίες βουτηγμένες στο αίμα. Όπως είχε σχολιάσει ένας ισραηλινός στρατιώτης κατά την διάρκεια της σφαγής: «Αυτό ήταν το ωραίο στην Γάζα. Έβλεπες κάποιον στον δρόμο να περπατάει και δεν χρειαζόταν να είχε όπλο ή να κάνεις εξακρίβωση στοιχείων, απλά τον πυροβολούσες».

Το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να είχε προχωρήσει σε αύτη την ωμή επίθεση, που ακολούθησε και προηγήθηκε του αποκλεισμού, χωρίς το πράσινο φως από τις παγκόσμιες ηγετικές δυνάμεις. Όταν το Ισραήλ επιτέθηκε στην Γάζα τον Φεβρουάριο/Μάρτιο του 2008, ο Matan Vilnai, τότε αναπληρωτής υπουργός άμυνας, απείλησε με «ένα τεράστιο ολοκαύτωμα». Περίπου 102 Παλαιστίνιοι, ανάμεσα τους και 21 παιδιά, σκοτώθηκαν.

Ποια ήταν η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας; Απολύτως τίποτα το ουσιαστικό. Αντιθέτως, η ΕΕ αποφάσισε να ανταμείψει τον επιτιθέμενο με το να αναβαθμίσει τις εμπορικές συμφωνίες της με το Ισραήλ. Αυτή η αναβάθμιση στις αρχές Δεκεμβρίου 2008, έδωσε το πράσινο φως για την σφαγή της Γάζας το 2009, όπου περισσότεροι από 1400 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, στην πλειοψηφία τους άμαχοι. Όμως τώρα, παρόλα τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ, συνεχίζουν να δυναμώνουν τους δεσμούς τους με το Ισραήλ.

Η ομοιότητα της βίαιης εκστρατείας του Ισραήλ για κυριαρχία με το καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, πρόσφατα εκφράστηκε από τον αγωνιστή για την ελευθέρια και πρώην υπουργό στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής, Ronnie Kasrils: «Δεν είναι δύσκολο για κάποιον που γνωρίζει την αποικιοκρατική ιστορία να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο σκόπιμα η «πολιτισμένη» φυλή μισεί τους απολίτιστους, μια δικαιολογία για τις μεγαλύτερες ακρότητες και απάνθρωπες πράξεις, ακόμα και ενάντια σε ανυπεράσπιστους πολίτες-γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους»

Το καθεστώς απαρτχάιντ έπεσε μετά από την επαναλαμβανόμενη πίεση, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πέρναγε το ένα ψήφισμα μετά το άλλο, καταδικάζοντας την απάνθρωπη συμπεριφορά προς τους μαύρους. Αυτό αποτέλεσε μεγάλη βοήθεια για τους καταπιεσμένους, ενώ οι Παλαιστίνιοι σήμερα στερούνται κι αυτής της μικρής διευκόλυνσης, επειδή οι ΗΠΑ συνεχίζουν να ασκούν το βέτο, για να εξασφαλίσουν ότι το Ισραήλ θα ξεφύγει της μομφής.

Σήμερα, υπάρχει ένα αυξανόμενος λαϊκός αγώνας μέσα στην Παλαιστίνη, όπως υπήρχε και τότε στο εσωτερικό της Νότιας Αφρικής του απαρτχάιντ. Ένα εντατικοποιημένο κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης, με κοινή ατζέντα, μπορεί να κάνει τον αγώνα για την Παλαιστίνη να ακουστεί σε κάθε χώρα του κόσμου. Ο σκοπός μας τώρα, σαν οργανώσεις πολιτών, είναι να σπάσουμε τον αποκλεισμό της Γάζας. Για να το πετύχουμε, πολλοί ακτιβιστές, Παλαιστίνιοι και διεθνής, έχουν ξεκινήσει την εκστρατείας μποϋκοτάζ, στα πρότυπα της αντί-απαρτχάιντ εκστρατείας της Νότιας Αφρικής. Πρόκειται για ένα δημοκρατικό κίνημα που βασίζεται στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Ο αγώνας μας δεν είναι θρησκευτικός, εθνικός ή φυλετικός, αλλά οικουμενικός.

Ο αρχιεπίσκοπος Desmond Tutu, μεγάλος υποστηρικτής των παλαιστινιακών δικαιωμάτων είχε πει «αν είσαι ουδέτερος σε καταστάσεις αδικίας, έχεις διαλέξει την πλευρά του δυνάστη». Ενώ οι Ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις βομβάρδιζαν την γειτονιά μου, τα ΗΕ, η ΕΕ, ο Αραβικός Σύνδεσμος και η διεθνής κοινότητα παρέμεναν σιωπηλοί στην θέα των φρικαλεοτήτων. Εκατοντάδες πτώματα παιδιών και γυναικών, δεν κατάφεραν να τους πείσουν να πάρουν θέση.

Η Γάζα του 2009, όπως και η σφαγή στο Σάρπβιλ το 1960, δεν μπορεί να αγνοηθεί. Απαιτεί μια απάντηση από όλους όσους πιστεύουν στην ανθρωπότητα. Ο Nelson Mandela έδειξε τον δρόμο, όταν πριν χρόνια είχε πει «όλοι ξέρουμε πως η ελευθερία μας είναι μισή, χωρίς την ελευθερία της Παλαιστίνης».

Τώρα είναι η ώρα για να μποϋκοτάρουμε το ισραηλινό κράτος απαρτχάιντ, να αποσύρουμε επενδύσεις από την οικονομία του και να του επιβάλλουμε κυρώσεις. Είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουμε την δημιουργία ενός κοσμικού, δημοκρατικού κράτους για όλους τους κατοίκους της ιστορικής Παλαιστίνης, ανεξάρτητα από την φυλή, το θρήσκευμα και την εθνικότητα