« Δεν πρέπει να μπερδεύουμε την διαφωνία με την απιστία. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι κατηγορίες δεν αποδείχτηκαν ποτέ και ότι η καταδίκη εξαρτάται από τα αποδεικτικά στοιχεία και μέσω της δικαστικής οδούς. Δεν θα οδηγηθούμε με φόβο σε μια περίοδο παραλογισμού αν κοιτάξουμε βαθιά πίσω στην ιστορία μας και στο δόγμα μας και θυμηθούμε πως δεν είμαστε απόγονοι δειλών αντρών» (Edward R. Murrow)
Το κράτος του Ισραήλ μόλις πέρασε έναν «όρκο πίστης» που απαιτεί από όλους τους πιθανούς πολίτες που ζουν παράνομα στο Ισραήλ, να ορκίζονται υποταγή σε ένα «εβραϊκό δημοκρατικό κράτος». Ταυτόχρονα «υπήρξαν αντιδράσεις ακαδημαϊκών για τις νέες προτάσεις νόμων που προωθεί η κυβέρνηση Νεντανιάχου για την ποινικοποίηση μερίδας καθηγητών που υποστηρίζουν ανοιχτά την εκστρατεία ενάντια στην συνεχιζόμενη κατοχή της Δυτικής Όχθης» (Guardian 11/7/10).
Φαίνεται πως το Ισραήλ χρειάζεται ένα μάθημα για τις αρετές της δημοκρατίας, μιας και είναι ανάθεμα στο δεσποτικό καθεστώς. Ο Harry S. Truman απαγόρευσε την Πράξη Εσωτερικής Ασφάλειας του1950 του McCarran με αυτή την παρατήρηση: «Σε μια ελεύθερη χώρα, τιμωρούμε τους ανθρώπους για ένα έγκλημα που διέπραξαν, αλλά ποτέ για τις απόψεις που εκφράζουν». Το να επιβάλλει «όρκο πίστης» και να ποινικοποιεί καθηγητές που υποστηρίζουν δράσεις εναντίον της κυβέρνησης του Ισραήλ, το κάνει για επιβάλλει τη συμμόρφωση στην σκέψη και στην πράξη, μια συμπεριφορά που ταιριάζει περισσότερο σε ένα τυραννικό κράτος παρά δημοκρατικό.
Αναλογιστείτε ότι η ισραηλινή Shin Bet ανέκρινε πρόσφατα τον αντιρρησία συνείδησης Yonatan Shapira, έναν πρώην πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας του Ισραήλ που το 2003 είχε γράψει το «γράμμα του πιλότου», συνεχίζοντας να παρενοχλεί έναν άνθρωπο που διαφώνησε με το Κράτους του Ισραήλ. Η εφημερίδα Salem-News, στις 11 Ιουλίου είχε ένα άρθρο για έναν άλλον αντιρρησία συνείδησης, τον Shir Regev, ο οποίος καταδικάστηκε για τρίτη φορά σε ποινή φυλάκισης επειδή λέει ότι «πιστεύω πως είναι προσωπικό μου καθήκον να αρνηθώ και να απέχω από έναν στρατό που ο κύριος στόχος του είναι να εξυπηρετεί ως κατοχική αστυνομία για να διατηρήσει «την τάξη στο Ισραήλ» και να επιβάλλεται στους ανυπεράσπιστους Παλαιστίνους, στους οποίους αρνούνται την ιθαγένεια».
«Δεν πρέπει να μπερδεύουμε την διαφωνία με την απιστία» έγραφε ο Murrow. Ούτε πρέπει να μπερδεύουμε την ψευδό-δημοκρατία με την δημοκρατία. Το Ισραήλ δεν είναι δημοκρατικό κράτος, ας είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό. Η ιθαγένεια του ανήκει μόνο σε όσους είναι οπαδοί μιας θρησκείας με μια εξαίρεση: τους Παλαιστίνιους που παρέμειναν στα εδάφη που βρίσκονταν υπό ισραηλινό έλεγχο μετά την λήξη των εχθροπραξιών το 1948 και την Διακήρυξη του Κράτους του Ισραήλ. Αυτοί οι Ισραηλινοί Άραβες, όπως τους αποκαλούν για να καλύψουν την πραγματικότητα της παλαιστινιακής κληρονομιάς τους, δεν είναι ίσοι απέναντι στον νόμο ούτε έχουν πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες όπως οι υπόλοιποι πολίτες που είναι πιστοί στον εβραϊκό νόμο. Έχουν διαβατήριο και πατρίδα, αλλά ακόμα και έτσι μπορούν να τους τα πάρουν πίσω, αν επιβιβαστούν σε ένα Τουρκικό πλοίο που μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια, για να συναντήσουν τους αδερφούς και τις αδερφές τους στην Γάζα. Από όλους τους γηγενείς της Παλαιστίνης, όπως έχουν αναγνωριστεί σαν ομάδα από τα Ηνωμένα Έθνη, οι Παλαιστίνιοι που ζουν στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη, δεν έχουν ιθαγένεια και άρα δεν έχουν ισότητα ούτε σαν ιδέα αλλά ούτε και στην πράξη. Το Ισραήλ δεν έχει σύνταγμα. Λειτουργεί σύμφωνα με το αστικό και θρησκευτικό δίκαιο, ειδικά σε θέματα που αφορούν στον γάμο, διατηρώντας έτσι τον έλεγχο στην ιθαγένεια και στην ιδιοκτησία της γης, που τελικά είναι διαθέσιμα μόνο στους Εβραίους. Και μόνο αυτό ακυρώνει την έννοια της δημοκρατίας, όπως αυτή εφαρμόζεται στο Ισραήλ. Αν το Ισραήλ έχει κάτι ξεχωριστό σαν χώρα, τότε αυτό είναι μόνο στην θεωρητική του φύση και όχι στην δημοκρατική.
Καθώς το Ισραήλ πλησιάζει σε έναν πνευματικό αποκλεισμό, φυσώντας πάνω από τις στάχτες της θυματοποίησης και ενώ μεγαλώνει η αποφασιστικότητας της Χαμάς να οδηγήσει τους Ισραηλινούς στην θάλασσα, έχοντας την βοήθεια και την υποστήριξη των γύρω αραβικών γειτονιών με σκοπό να καταστρέψουν το Εβραϊκό Κράτος, φαίνεται πως ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τρόπους να ελέγξει τους πολίτες του και να εξαναγκάσει την υπακοή τους, μιας και ο «όρκος πίστης» όπως τον περιέγραψε ο Samuel Butler το 1663 στο Hudiras «είναι μόνο λόγια, και τα λόγια είναι αέρας». Αυτή είναι η συμπεριφορά ενός απεγνωσμένου τύραννου για να προστατέψει τον εαυτό του σε βάρος των άλλων. Είναι η συμπεριφορά ενός αποτυχημένου κράτους που καταφεύγει στο αδύνατο, να επιβάλλει την λογική στις πράξεις του, άσχετα με το αν δεν υπάρχει λογική. Είναι ο απεγνωσμένος συλλογισμός του Μάκμπεθ «Ποιος μπορεί να είναι σοφός και έκπληκτος, ψύχραιμος και έξαλλος, πιστός και ουδέτερος, την ίδια στιγμή; Κανένας». Κανένα μυαλό δεν αντιλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο, καμία καρδιά δεν ανταποκρίνεται το ίδιο, καμία ψυχή δεν δέχεται να είναι ίδια. Αυτό κρύβεται πίσω από την δύναμη της δημοκρατίας, την μοναδικότητα του καθενός που απαιτεί και τον σεβασμό στους άλλους. Η δημοκρατία είναι μια ιδέα που με την εφαρμογή της, παρέχει ισότητα σε όλους τους πολίτες. Η πίστη στην αδικία ακυρώνει την δημοκρατία, η πίστη σε μια θρησκεία χωρίς ανοχή στις άλλες, καταστρέφει την ισότητα γι’ αυτούς που εξαιρούνται. Η αλήθεια που καθορίζεται από τον δεσπότη ή την τυραννική κυβέρνηση, δεν είναι αλήθεια. Η τιμή που απαιτείται από τον πολίτη και καταπατά τις έμφυτες αρχές του, τον ατιμάζει. Η εμπιστοσύνη και η πίστη που επιβάλλεται με έναν όρκο, υποτιμάει την συνείδηση των πολιτών και εξαναγκάζει την συμμόρφωση τους. Όποιος δίνει ένα όρκο που του υπαγορεύει απόλυτη υποταγή σε οποιαδήποτε αρχή, καταστρέφει τον εαυτό του και γίνεται ένα τέρας που εξυπηρετεί τις επιθυμίες των άλλων. Αυτά για τον «όρκο πίστης» του Ισραήλ.
Η Αμερική έχει βρεθεί εκεί, για την ακρίβεια εγώ έχω βρεθεί εκεί. Πριν χρόνια είχα αναλάβει ένα βαρετό πόστο στην Επιτροπή Οικιστικών Παναμερικανικών Δραστηριοτήτων και υπήρξα μάρτυρας από πρώτο χέρι της προδοσίας της δημοκρατίας από έναν δημαγωγό και τους ακόλουθους του που γέννησαν τον τρόμο στους Αμερικανούς πολίτες, καταστρέφοντας την πίστη του αμερικανικού λαού. Χρόνια με τα χρόνια, αυτός ο φόβος εξαπλώθηκε στην αμερικανική γη, οι πολίτες στρεφόντουσαν ο ένας εναντίον στον άλλον, στις γειτονιές μεγάλωνε η οργή και δυσαρέσκεια προς τους καλλιτέχνες, τους διασκεδαστές, τους καθηγητές, τους συνδικαλιστές ακόμα και εναντίον των στρατιωτικών, καθώς ο Μακάρθι έριχνε το φαρμάκι του σε όλους όσους εναντιώνονταν στο κυνήγι μαγισσών ή σε όσους δεν μοιράζονταν τα πιστεύω του, ότι οι Κομμουνιστές είχαν εισβάλλει στην αμερικανική κοινωνία. Δεν καταλάβαινε ότι η τιμιότητα δεν είναι απιστία. Δεν ήξερε τίποτα για ανεκτικότητα στα πιστεύω του άλλου. Απέτυχε να καταλάβει πως η συμμετοχικότητα απαιτεί σεβασμό και δημοκρατία σημαίνει συμμετοχή. Η Margaret Chase Smith, μιλώντας στην Γερουσία των ΗΠΑ το 1950, δίνοντας έναν λόγο με τίτλο «Διακήρυξη της Συνείδησης», τόνισε «κάποιες βασικές αρχές του αμερικανισμού: το δικαίωμα να ασκεί κριτική, το δικαίωμα να διατηρεί μη δημοφιλή πιστεύω, το δικαίωμα της ανεξάρτητης σκέψης». Αυτά τα δικαιώματα αρνήθηκε το Ισραήλ στους Yonatan Shapira και Shir Regev, στους καθηγητές των πανεπιστημίων και σε άλλους επιφανείς πολίτες του.
Τι έφερε το Ισραήλ σε αυτή την κατάσταση; Σύμφωνα με μια έρευνα που έκανα στα έγγραφα του Richard Catling (Sir Richard C. Catling), όταν ήταν Γενικός Διευθυντής στην Διεύθυνση Εγκληματικών Ερευνών στην Αστυνομία της Εντολής την δεκαετία του ’40, σε κείμενα που είχε διασώσει και είχε χαρακτηρίσει «Top Secret», αποδεικνύεται ότι οι σιωνιστές ηγέτες σκόπευαν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα φόβου στους νέους μετανάστες για να τους κρατήσουν ενωμένους. Η εφαρμογή της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων απαιτούσε οι μετανάστες να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από τους Άραβες, που είχαν σκοπό να καταστρέψουν το εβραϊκό κράτος. Αυτή η πρόθεση υπάρχει μέχρι και σήμερα. Σε αυτή την πραγματικότητα προστίθεται και η ανάγκη για την αύξηση του εβραϊκού πληθυσμού, για να ξεπεράσει την φυσική ανάπτυξη των Παλαιστινίων. Αυτό σημαίνει ότι στο Ισραήλ πρέπει να έρθει η φανατική σέχτα των Εβραίων, κυρίως αυτούς από την Ρωσία, που άγονται από την ακροδεξιά παραδοχή «του εκλεκτού» και της έχθρα ενάντια στους εθνικούς.
Αυτή η ομάδα αλλά και άλλες με παρόμοιες αντιλήψεις, έχουν αποκτήσει τόση δύναμη που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς. Αυτό είναι γνωστό από την εποχή του Ariel Sharon. Τα πιστεύω τους ελέγχουν τις κυβερνητικές πολιτικές όπως το ισραηλινό λόμπι ελέγχει το Κογκρέσο. Πιστεύουν πως ο Θεός τους, τους έδωσε την γη του μεγάλου Ισραήλ και έχουν κάνει και θα κάνουν τα πάντα για να ξαναπάρουν πίσω αυτό που τους έδωσε ο θεός πριν από αιώνες, άσχετα με την ιστορική πραγματικότητα ή το διεθνές δίκαιο.
Οι Εβραίοι άλλων αντιλήψεων, κοσμικοί και ρεφορμιστές, οι Εβραίοι της Αληθινής Τορά, οι Εβραίοι για την Ειρήνη στην Παλαιστίνη και άλλοι, που καταλαβαίνουν τα τρομερά εγκλήματα που γίνονται σε βάρος των Παλαιστινίων από αυτούς που είχαν ζήσει την ίδια βιαιότητα από τους Ναζί, αναγνωρίζουν πως το καρκίνωμα του Ισραήλ εξαπλώνεται πέρα από τα σύνορα του, σε αυτούς που νομιμοποίησαν μέσα από τα ΗΕ το Σχέδιο Διχοτόμησης το 1947 και σε αυτούς που παράνομα και με την βία, καταστρέφουν την Ιουδαϊκή πίστη και τις αρχές με τις οποίες στάθηκε μέσα στους αιώνες. Η χώρα καταστρέφεται από μια μειοψηφία φανατικών που δεν μπορεί να ελεγχθεί, φανατικοί που μέσα από την νομοθεσία, απομακρύνουν την δημοκρατία και τοποθετούν στην θέση της ένα θεοκρατικό κράτος, με επιβεβλημένη συμπεριφορά και πίστη.
Η δημιουργία ενός τέτοιου κράτους, δεν προάγει καθόλου την δημοκρατία στην Μέση Ανατολή. Την διαλύει. Οι πολίτες ενός τέτοιου κράτους καταντούν να είναι μαριονέτες στα χέρια αυτών που έχουν την εξουσία, και που τους χρησιμοποιούν σαν ξύλινα στρατιωτάκια όσο είναι νέοι, σαν εύπλαστα ζυμάρια στην εκπαίδευση τους, όταν τους διδάσκουν την μισαλλόδοξη πίστη των αρχαίων φυλών και σαν δούλους ενήλικες που αναμασούν την πολιτική γραμμή της Κνεσέτ. Αυτή η συμπεριφορά όμως έχει και συνέπειες. Υπάρχουν ευθύνες όταν παρακινούν τον λαό τους σε πράξεις που καταστρέφουν, ακρωτηριάζουν και σκοτώνουν αθώους στο διάβα τους για το Μεγάλο Ισραήλ. Υπάρχει η πραγματικότητα του δεδικασμένου που φέρνει το διεθνές δίκαιο, η δίκη που οδήγησε τον Βασιλιά Κάρολο Ι στον θάνατο και έχει χρησιμοποιηθεί στις δίκες του Πινοσέτ και του Μιλόσεβιτς, «το οικουμενικό δικαίωμα να τιμωρείται ένας τύραννος που αρνείται την δημοκρατία και τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα του λαού του». Ο Κάρολος οδηγήθηκε σε δίκη από τον John Cooke, ο οποίος έγραψε το κατηγορητήριο που απηχεί μέχρι και σήμερα. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ο Sharon, ο Olmert, η Livni, ο Barak και τώρα ο Netanyahu και ο Lieberman αντιμετωπίζουν κάθε φορά που προσπαθούν να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο και να επιβάλλουν κάτι που είναι παράνομο, όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά και για τους λαούς όλων των εθνών που παρακολουθούν κατακόκκινοι από οργή την ισραηλινή κυβέρνηση να φέρεται εναντίον των γειτόνων της και ειδικά των Παλαιστινίων.
Πρέπει να σημειώσουμε και την δύναμη των ανθρώπων του Στόλου της Ελευθερίας. Δεν ήταν μια πράξη των κυβερνήσεων της Αμερικής ή της Αγγλίας ή ενός μόνου έθνους. Είναι μια πράξη λαών εναντίον της τυραννίας. Είναι μια πράξη ισοδύναμη του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα στην Αμερική, που έβγαλε τον κόσμο στον δρόμο, με τον ίδιο στόχο και απαιτήσεις κατά της κυβέρνησης, του κράτους και της ομοσπονδίας, για να διορθώσει το λάθος του διαχωρισμού. Χρειάστηκε χρόνος και πολλοί πέθαναν στην αναζήτηση της δικαιοσύνης. Με τον καιρό όμως, όλο και περισσότεροι καταλάβαιναν ότι η κυβέρνηση ήταν ο εγκληματίας και μεγάλωσαν σε αριθμό και δύναμη μέχρι που η κυβέρνηση παραδόθηκε στα αιτήματα τους και παραχώρησε δικαιώματα στους Αφρό-Αμερικανούς και σε όλους όσους τα είχαν αρνηθεί.
Οι Στόλοι έχουν μεγαλώσει σε αριθμό. Έκαναν γνωστό στις κυβερνήσεις του Ισραήλ και της Αμερικής, την μαριονέτα, ότι δεν θα σταματήσουν μέχρι να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη. Αυτό το φθινόπωρο, ένας στόλος 50-60 πλοίων από διαφορετικές χώρες θα ταξιδέψουν στην Γάζα. Τώρα η ισραηλινή κυβέρνηση, η στρατιωτική όχι η δημοκρατική, θα πρέπει να σταματήσει όλα αυτά τα πλοία με επιβάτες όλων των εθνικοτήτων που φωνάζουν «ελευθερία τώρα, ελευθερία τώρα, οι λαοί του κόσμου απαιτούν ελευθερία τώρα». Οι λαοί του κόσμου απαιτούν να τηρηθούν οι νόμοι, οι δίκαιοι νόμοι και όχι αυτοί που φτιάχνει ο δυνάστης για τους καταδυναστευμένους. Οι πράξεις που γίνονται από φόβο, είναι πράξεις παράλογες –ο φόβος σβήνει την λογική. «Ας μην περπατάμε με φόβο», όπως λέει ο Murrow. Ας τιμούμε ο ένας τον άλλον, αναγνωρίζοντας την αξιοπρέπεια του άλλου και δείχνοντας σεβασμό. Με αυτό τον τρόπο θα συμπεριφερθούμε με ισότητα, εκπληρώνοντας το πραγματικό νόημα της δημοκρατίας μέσα από τις πράξεις μας.
Αναρτήσεις
