Πίνακες του Ismail Shammout για τη Naqba (μέρος γ')

Φόρος τιμής στους Μάρτυρες

Από την παιδική μου ηλικία ακούω ιστορίες για την γενναιότητα και την θυσία των Παλαιστίνιων αγωνιστών. Από το 1948, οι Σιωνιστές τρομοκράτες επεδίωξαν μια πολιτική εθνικής κάθαρσης μέσα από πολλές σφαγές: από το Deir Yassin, στο Kufr Qasim στην Qana. Ο εικοστός αιώνας είναι λερωμένος με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων.

Ιστορία…

Το 1982, η Ισραηλινή επιθετικότητα ξεκίνησε. Οι Ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλλαν στο Λίβανο έχοντας ως σκοπό να εξολοθρεύσουν τις δυνάμεις του PLO και τους Λιβανέζους συμμάχους του. Αρκετές περιοχές της Βηρυτού, συμπεριλαμβανομένης και αυτής στην οποία ζούσαμε, χτυπήθηκαν άσχημα, και πολλά κτήρια καταστράφηκαν ολοσχερώς. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1982, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Λιβάνου, Bashir Gemayel, δολοφονήθηκε. Οι εισβάλλουσες Ισραηλινές δυνάμεις εξαπολύθηκαν σε πολλές περιοχές της Βηρυτού, και προχώρησαν σε λεηλασίες, βασανιστήρια και συλλήψεις ανθρώπων.

Μετά την αναχώρηση του PLO, δεν κοιμηθήκαμε σχεδόν καθόλου. Παρακολουθούσαμε τα νέα και την νύχτα, κοιτάζαμε τον ουρανό της Βηρυτού, που παραβιαζόταν από τον ήχο των Ισραηλινών αεροπλάνων μέρα και νύχτα. Ένας φοβερός θόρυβος δημιουργούνταν καθώς οι βόμβες και οι πύραυλοι έσπαγαν το φράγμα του ήχου. Βρισκόμασταν σε μια κατάσταση ταραχής και έκπληξης μπροστά σ’ εκείνες τις γρήγορες αλλαγές, αναρωτώμενοι « τι θα φέρει το αύριο;»

Το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου, βόμβες φωτός που εξαπολύθηκαν από τα Ισραηλινά αεροπλάνα φώτισαν τον ουρανό της περιοχής όπου βρίσκονταν οι προσφυγικοί καταυλισμοί Sabra και Shatilla, μετατρέποντας την νύχτα σε μέρα. Ο καταυλισμός δεν ήταν παρά μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά μας, καθώς αναρωτιόμασταν: «Τι συμβαίνει εκει πέρα;»

Ξυπνήσαμε από περίεργους, μη γνώριμους ήχους και τρέξαμε στα παράθυρα και στα μπαλκόνια για να δούμε τι ήταν. Βρήκαμε μια ομάδα ανθρώπων από τους προσφυγικούς καταυλισμούς, κάποιοι από τους οποίους ήταν ξυπόλητοι, κάποιοι φορούσαν τα νυχτικά τους… κουβαλώντας τους αγαπημένους τους στους ώμους τους…. τριγυρνώντας άσκοπα… απλά περπατώντας απομακρυνόμενοι από το φοβερό γεγονός. Δάκρυα γέμισαν τα τρομαγμένα πρόσωπά τους, και τα μάτια τους ασυναίσθητα κοιτούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις… ήταν απλά φόβος… φόβος… φόβος

Ένας από αυτούς με ενημέρωσε ότι είχε γίνει μια τρομερή σφαγή στους καταυλισμούς Sabra και Shatilla και ότι συνεχιζόταν ακόμη. Δεν ήταν δυνατό να φτάσει κανείς εκεί, καθώς οι Ισραηλινές δυνάμεις είχαν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρη την πρωτεύουσα, και έτσι οι δρόμοι δεν ήταν ασφαλείς. Ένιωσα μια απέραντη λύπη, καθώς και μια αίσθηση ότι ήμουν συντετριμμένος και αβοήθητος.

Ήταν τότε μια νέα σφαγή που ερχόταν να προστεθεί σε μια σειρά σφαγών που εξαπολύθηκαν από τους Σιωνιστές στον Παλαιστινιακό λαό. Στο Deir Yassin, στο Kufr Qasim, στην Qibya, στο Lod Tantura, στο Bahr Al-Baqar, στο Samu, στο Τζαμί Aqsa, στο Τζαμί Ibrahimi, στην Qana … και τόσες πολλές άλλες.

Θεέ μου…Πόσες ατομικές και μαζικές σφαγές διαπράχθηκαν εναντίον μας και πόσο αίμα χύθηκε στον δρόμο της θυσίας… Θυμάμαι τους στίχους ενός ξένου τραγουδιού που λέει:

Που είναι οι άντρες; Έγιναν μάρτυρες και τώρα βρίσκονται στους τάφους τους.

Που είναι οι Τάφοι; Λουλούδια έχουν φυτρώσει πάνω τους.

Που είναι τα λουλούδια; Οι παρθένες ήρθαν και μάζεψαν τα λουλούδια για να υφάνουν με αυτά το όνομα της πατρίδας.

Αντίσταση…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, οι Παλαιστίνιοι επανεστίασαν τις προσπάθειες τους στην επαναπόκτηση της πατρίδας τους. Το κίνημα της αντίστασης μεγάλωσε και ομάδες αντίστασης εμφανίστηκαν. Οι δραστηριότητες του PLO (που ιδρύθηκε το 1964) αυξήθηκαν δραματικά μετά τον πόλεμο του 1967, αναβιώνοντας την περηφάνια και την ελπίδα του λαού.

Ιστορία…

Κατά το τέλος της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 οι Παλαιστίνιοι άρχισαν να συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα να αναδιοργανώσουν τις υποθέσεις τους και να προετοιμαστούν για να φέρουν εις πέρας το εθνικό τους καθήκον να παλέψουν σε συνέχεια αυτών που έκαναν οι πρόγονοι τους. Οργανώσεις και πολυάριθμα Παλαιστινιακά μέτωπα σχηματίστηκαν με σκοπό να παλέψουν για να απελευθερώσουν τα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη. Πρώτη ανάμεσα σ’ αυτές τις οργανώσεις ήταν η Φατάχ.

Τα αραβικά κράτη συμφώνησαν να ιδρύσουν την PLO (Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και να παλέψουν μέσω αυτής για την απελευθέρωση της πατρίδας. Μόλις τέλειωσα τις σπουδές μου στην τέχνη στο κολέγιο Καλών Τεχνών στο Κάιρο, και μετά στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Ρώμη (1950-1956), άρχισα να δουλεύω και να ζω στην Βηρυτό. Τότε και εκεί παντρεύτηκα την Tammam το 1959.

Η Tammam και εγώ εργαστήκαμε με την PLO από την ίδρυσή της, στα πεδία της τέχνης και του πολιτισμού. Η δουλειά μας με την PLO μας έδωσε την δυνατότητα να μοιραστούμε τα αισθήματα του λαού μας, όπου και αν αυτός βρισκόταν. Διαισθανθήκαμε τον μεγάλο ζήλο του λαού μας και την διαρκή του εγρήγορση να θυσιάσει οτιδήποτε πολύτιμο για να ανακτήσει την σφετερισμένη πατρίδα.

Η Παλαιστινιακή αντίσταση εξαπολύθηκε σε μεγάλη κλίμακα μετά την καταστροφή του 1967. Οι περισσότερες παλαιστινιακές οργανώσεις ήρθαν υπό το λάβαρο της PLO, διαμορφώνοντας συνδυαζόμενες μια μεγαλειώδη και παγκοσμίως γνωστή Παλαιστινιακή επανάσταση. Αυτό είχε ως συνέπεια να κερδίσει ο Παλαιστινιακός λαός την στήριξη των περισσότερων κρατών και εθνών παγκοσμίως.

Αυτή η επανάσταση είχε μεγάλο αντίκτυπο στην νέα πορεία των Παλαιστινίων παντού, ειδικά στους καταυλισμούς που ενσωμάτωναν την βασική αρένα της εθνικής προσπάθειας. Τα συναισθήματα ευτυχίας και έκστασης, καθώς επίσης και η αισιοδοξία συνδυασμένοι με κάποιο άγχος, αφθονούσαν. Αυτή η αισιοδοξία και η ευτυχία δεν ήταν απρόσβλητες απέναντι στην ζημιά που μπορούσε να προκαλέσει ο εχθρός - οι Σιωνιστές. Από το ξεκίνημα του Παλαιστινιακού κινήματος, οι εκδικητικές πράξεις του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους δεν σταμάτησαν. Η πιο δραματική και σκληρή από αυτές τις πράξεις ήταν η Ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο το 1982. Ο στόχος της εισβολής ήταν η εξαφάνιση της PLO μαζί με τις πολιτικές και στρατιωτικές της δυνάμεις.