Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Ο πόλεμος του 1967 και η Ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Πηγή: http://www.wrmea.com/jews_for_justice/1967war.html

Ξεκίνησαν πράγματι οι Αιγύπτιοι τον πόλεμο του 1967, όπως ισχυρίζεται το Ισραήλ;

Ο πρώην διοικητής της Πολεμικής Αεροπορίας, Στρατηγός Ezer Weitzman δήλωσε πως «δεν υπήρξε καμία απειλή καταστροφής», αλλά η επίθεση στην Αίγυπτο, την Ιορδανία και την Συρία δικαιολογήθηκε με αυτό τον τρόπο για να μπορεί το Ισραήλ «να υπάρχει σύμφωνα με την κλίμακα, το πνεύμα και την ποιότητα που τώρα εμπεριέχει». Ο Menahem Begin σημείωσε τα παρακάτω «τον Ιούνιο του 1967, είχαμε ξανά μια επιλογή. Η αποστολή του αιγυπτιακού στρατού στο Σινά δεν αποδείκνυε ότι ο Νάσσερ θα μας επιτιθόταν. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Εμείς αποφασίσαμε να του επιτεθούμε» (Noam Chomsky, Το Μοιραίο Τρίγωνο).

Ο πόλεμος του 1967 ήταν αμυντικός;

«Δεν πιστεύω πως ο Νάσσερ ήθελε πόλεμο. Οι δύο μονάδες που στάλθηκαν στο Σινά δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν πόλεμο. Το ήξερε και το ξέραμε και εμείς».

Ο Moshe Dayan μιλάει για τα Υψώματα του Γκολάν

Ο Moshe Dayan, ο ένδοξος στρατηγός που υπήρξε Υπουργός Άμυνας το 1967, έδωσε την εντολή για την κατάκτηση της Συρίας…είπε πως πολλές από τις μάχες με την Συρία προκλήθηκαν σκόπιμα από το Ισραήλ και πως οι κάτοικοι του Κιμπούτς που πίεζαν την κυβέρνηση να καταλάβει τα Υψώματα του Γκολάν, το έκαναν για να αποκτήσουν αγροκαλλιέργειες παρά για λόγους ασφαλείας. Ο Dayan δήλωσε πως «Δεν προσπάθησαν καν να κρύψουν την απληστία τους για την γη. Θα στέλναμε τρακτέρ να οργώσει μια περιοχή στην ζώνη αποστρατικοποίησης, που δεν ήταν δυνατό να κάνουν τίποτα και ήξεραν πως οι Σύριοι θα άρχιζαν αμέσως να πυροβολούν. Αν δεν πυροβολούσαν, θα λέγαμε στο τρακτέρ να προχωρήσει και άλλο, μέχρις ότου οι Σύριοι ενοχληθούν και αρχίσουν να ρίχνουν. Μετά θα χρησιμοποιούσαμε το πυροβολικό και στην συνέχεια αεροπορικές δυνάμεις, όπως και έγινε. Την τέταρτη μέρα του πολέμου, η Συρία δεν αποτελούσε κίνδυνο για μας». (The New York Times, 11 Μαΐου 1997) [φωτ: Οι Yitzhak Rabin, Moshe Dayan και Uzi Narkiss μπαίνουν στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ 7/6/19767

Η ιστορία του ισραηλινού επεκτατισμού

«Η αποδοχή της διχοτόμησης δεν μας δέσμευε να απαρνηθούμε την Υπεριορδανία. Κανείς δεν απαιτεί από τον άλλο να παραιτηθεί από το όραμα του. Θα δεχτούμε ένα κράτος στα σύνορα που φτιάχτηκαν σήμερα. Αλλά τα σύνορα της σιωνιστικής έμπνευσης είναι αυτά που ενδιαφέρουν τον εβραϊκό λαό και κανείς δεν μπορεί να τα περιορίσει» (David Ben-Gurion, 1936, από το βιβλίο του Noam Chomsky, «Το Μοιραίο Τρίγωνο»)

«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που το Ισραήλ σαν «εβραϊκό κράτος», θέτει στον λαό του, στους Εβραίους και στους γείτονες του, είναι η ιδεολογικά παρακινούμενη επιδίωξη της εδαφικής επέκτασης και οι αναπόφευκτοι πόλεμοι που προκύπτουν από αυτό τον σκοπό. Κανένας σιωνιστής πολιτικός δεν έχει απαρνηθεί την ιδέα του Ben Gurion ότι οι πολιτικές του Ισραήλ θα πρέπει να βασίζονται (κατόπιν πρακτικής μελέτης) στην αποκατάσταση των βιβλικών συνόρων σαν σύνορα του εβραϊκού κράτους. (Israel Shahak, Ισραηλινός καθηγητής «Εβραϊκή Ιστορία, Εβραϊκή θρησκεία: το βάρος των 3000 χρόνων».)

Στο προσωπικό ημερολόγιο του Πρωθυπουργού Moshe Sharatt, υπάρχει ένα απόσπασμα από τον Μάιο του 1955, που φανερώνει τον Moshe Dayan να λέει: «Το Ισραήλ πρέπει να δει το ξίφος σαν το κύριο-αν όχι το μοναδικό- όργανο με το οποίο θα κρατήσει ψηλά το ηθικό του και θα διατηρήσει την ηθική του πρόθεση. Προς αυτό το σκοπό μπορεί –μάλλον επιβάλλεται- να εφευρίσκει κινδύνους και γι’ αυτό πρέπει να υιοθετήσει την μέθοδο της προβοκάτσιας και της εκδίκησης. Και πάνω από όλα, ας ελπίζουμε σε έναν καινούριο πόλεμο με τους Άραβες για να ξεφορτωθούμε επιτέλους τα προβλήματα μας και να κερδίσουμε τον χώρο μας» (Livia Rokach, «Η ιερή τρομοκρατία του Ισραήλ»).

Η κατάκτηση των Αραβικών εδαφών ήταν απαραίτητη για την ασφάλεια του Ισραήλ;

«Ο Γερουσιαστής J.William Fulbright πρότεινε το 1970 να εγγυηθεί η Αμερική την ασφάλεια του Ισραήλ μέσω μια επίσημης συνθήκης, προστατεύοντας το ακόμα και με τις ένοπλες δυνάμεις της, αν αυτό ήταν αναγκαίο. Το Ισραήλ από την μεριά του θα αποσυρόταν στα σύνορα του 1967. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΕ θα εγγυόταν αυτή την συμφωνία και η Σοβιετική Ένωση –προμηθεύτρια όπλων και πολιτικής βοήθειας προς τους Άραβες- θα συμμορφωνόταν. Μόλις τα στρατεύματα των Ισραηλινών αποσύρονταν από τα Υψώματα του Γκολάν, την Λωρίδα της Γάζας και την Δυτική Όχθη, θα αντικαθιστούνταν από την ειρηνευτική δύναμη των ΗΕ. Το Ισραήλ θα συμφωνούσε στο να δεχτεί έναν ορισμένο αριθμό Παλαιστινίων και οι υπόλοιποι θα παρέμεναν στο Παλαιστινιακό κράτος, εκτός Ισραήλ. Το σχέδιο στηρίχτηκε από τις ΗΠΑ, η πρόταση όμως απορρίφθηκε από το Ισραήλ. Το όλο ζήτημα είχε αηδιάσει τον Fulbright, όπως γράφει ο βιογράφος του Randall Woods. Οι Ισραηλινοί δεν είχαν καμία διάθεση να δράσουν για το δικό τους συμφέρον» (Allan Brownfield «Ζητήματα του Αμεριακνικού Συμβουλίου για τον Ιουδαϊσμο», 1997).

Τι έγινε μετά την λήξη του πολέμου των έξι ημερών;

«Σε παραβίαση του διεθνούς δικαίου, το Ισραήλ δήμευσε το 52% των εδαφών της Δυτικής Όχθης και το 30% της Λωρίδας της Γάζας για στρατιωτική χρήση ή για εποικισμούς Εβραίων πολιτών. Από το 1967 έως το 1982, η ισραηλινή στρατιωτική κυβέρνηση κατεδάφισε 1.338 σπίτια Παλαιστινίων στην Δυτική Όχθη. Εκείνη την περίοδο, 300.000 Παλαιστίνιοι φυλακίστηκαν χωρίς δίκη από τις ισραηλινές δυνάμεις» (Lockman and Beinin :«Ιντιφάντα: Η εξέγερση των Παλαιστινίων ενάντια στην Ισραηλινή Κατοχή»)

Η παγκόσμια γνώμη για την νομιμότητα του ισραηλινού ελέγχου στην Δυτική Όχθη και την Γάζα

«Σύμφωνα με το Καταστατικό των ΗΕ δεν μπορούν να υπάρχουν νόμιμες εδαφικές διεκδικήσεις από πόλεμο ακόμα και αν το κράτος δρα αμυντικά. Η απάντηση των άλλων κρατών στην ισραηλινή κατοχή, φανερώνει μια σχεδόν ομόφωνη απόφαση ότι ακόμα και αν αυτό δρούσε αμυντικά, η διατήρηση των κατεχόμενων εδαφών της Δυτικής Όχθης και της Γάζας δεν είναι νόμιμες. Η Γενική Συνέλευση των ΗΕ χαρακτηρίζει την ισραηλινή κατοχή ως άρνηση της αυτοδιαχείρισης και αποτελεί μια σημαντική και αυξανόμενη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια» (John Quigley, «Παλαιστίνη και Ισραήλ: μια πρόκληση για την δικαιοσύνη)

Ιερουσαλήμ-Αιώνια, αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ;

«Η Leslie Susser στην Jerusalem Report (28/2/2000) τονίζει ότι τα σημερινά σύνορα σχεδιάστηκαν μετά τον πόλεμο των έξι ημερών. Υπεύθυνος για τον σχεδιασμό τους ήταν ο Γενικός Διοικητής Rehavan Ze'evi. Με την γραμμή που σχεδίασε όχι μόνο έπαιρνε 5 τετ. χμ από την αραβική Ανατολική Ιερουσαλήμ, αλλά έπαιρνε και 65 τετ. χμ από τα περίχωρα και τα γύρω χωριά, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με τον δήμο της Ιερουσαλήμ. Σε μια νύχτα, έγιναν μέρος της αιώνιας και αδιαίρετης πρωτεύουσας του Ισραήλ (Allan Brownfield: The Washington Report On Middle East Affairs,Μάιος 2000).