Η ομιλία του Gilad Atzmon στο Κύτταρο

Πηγή: http://www.gilad.co.uk/ 19 Μάη 2010

Η ομιλία του Gilad Atzmon στο Κύτταρο, στις 19 Μαΐου 2010, παραμονές του απόπλους της Αποστολής «Ένα πλοίο για την Γάζα».

Υπάρχει συχνά μια αξιοσημείωτη αντίφαση ανάμεσα σε αυτό που υποστηρίζει κάποιος ότι είναι και σε αυτό που πραγματικά είναι. Ο Χέγκελ μας δίδαξε ότι η εντύπωση που έχουμε για τον εαυτό μας είναι ένα εύθραυστο και εξελισσόμενο αμάλγαμα του τρόπου που εμείς βλέπουμε τους εαυτούς μας και του τρόπου που καθρεφτιζόμαστε από τους άλλους. Εγώ για παράδειγμα, θεωρώ ότι είμαι σαξοφωνίστας της τζαζ. Η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου εξαρτάται από την προθυμία των άλλων να με ακούσουν και να αγοράσουν την μουσική μου. Η ιδιότητα μου ως συγγραφέα εξαρτάται επίσης από τις αντιδράσεις των άλλων στις σκέψεις και ιδέες μου. Ο άνθρωπος φαίνεται ότι δεν είναι σαν ένα απομονωμένο νησί. Ζούμε μαζί με άλλους και διαμορφωνόμαστε μέσα από μια διαδικασία καθρεφτίσματος.

Μιλώντας με όρους της ιουδαϊκής ιστορίας, μπορούμε να διακρίνουμε ένα πραγματικό δίλημμα που αφορά αυτό το καθρέφτισμα. Όσο οι Εβραίοι τείνουν να θεωρούν τους εαυτούς τους (παραδοσιακά) σαν τον εκλεκτό λαό, τόσο μπερδεύονται από την απόρριψη αυτής της «μεγαλειότητας» τους από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο σιωνισμός προσπάθησε να βελτιώσει αυτό το δίλημμα. Υποσχέθηκε να ξαναεφεύρει τον Εβραίο σαν μια περήφανη αυθεντική, ηθική, οικουμενική, παραγωγική, οργανική, ταπεινή και πολιτισμένη οντότητα.

Αν η Αθήνα συμβολίζει την οικουμενικότητα και την περιεκτική ιδεολογία και η Ιερουσαλήμ συμβολίζει την φυλετικότητα και την εκλεκτή ιδεολογία, ο σιωνισμός υποσχέθηκε να συστήσει την Αθήνα στους Ιερουσαλημίτες. Οι σιωνιστές Εβραίοι υποτίθεται ότι θα έπρεπε τελικά να κοιταχτούν στον καθρέφτη τους με υπερηφάνεια.

Ο σιωνισμός κάποια στιγμή υπήρξε μια έξυπνη προσπάθεια να συνταιριάξει τα παραπάνω, ήταν όμως καταδικασμένη να αποτύχει. Στήθηκε πάνω στην σύγκρουση με τον γηγενή παλαιστινιακό πληθυσμό. Εμπνεύστηκε από την ληστρική ιδεολογία της Βίβλου. Ήταν ανήθικη μέχρι το κόκαλο. Ο σιωνισμός, μιλώντας πρακτικά, είναι επανάληψη των βιβλικών αμαρτιών. Όσο και αν οι Ισραηλινοί επιμένουν να παρουσιάζονται σαν ηθικοί, γιορτάζοντας το σχέδιο της εθνικής τους αναβίωσης, εκατομμύρια ξεριζωμένοι Παλαιστίνιοι μας θυμίζουν ότι η ιδέα του ηθικού «νέου σιωνιστή Εβραίου», ήταν σκέτη αμαρτία.

Όσο μπορούμε να θυμόμαστε τις βόμβες λευκού φωσφόρου να πέφτουν βροχή πάνω από τα καταφύγια του ΟΗΕ, όσοι γίναμε μάρτυρες σφαγιασμένων μωρών, όσο συνεχίζουμε να βλέπουμε την Γάζα να μεταμορφώνεται στην μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, τόσο τα βλέπουν και οι Ισραηλινοί. Αυτό όμως που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι ότι τους παρακολουθούμε όλοι μας. Βλέπουν τους εαυτούς τους να καθρεφτίζονται στο βλέμμα μας σαν τον σύγχρονο διάβολο.

Ο Λακάν μας διδάσκει ότι «η έλλειψη επίγνωσης είναι συζήτηση των τρίτων». Η ασυναισθησία είναι ο φόβος ότι θα γίνουμε αντικείμενο δημόσιας κουβέντας. Από την οπτική του Λακάν, ο φόβος της ανικανότητας είναι η απειλή ότι θα χαρακτηριστεί κάποιος σαν «σεξουαλικά δυσλειτουργικός», αντί να τον ενδιαφέρει ότι απέτυχε στο κρεβάτι. Παρομοίως, η συλλογική ασυναισθησία των Ισραηλινών μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι ο φόβος να χαρακτηριστεί σαν μια συλλογική κοινωνία δολοφόνων, αντί να τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι εμπλέκονται σε δολοφονικές πράξεις.

Αυτός ο φόβος με τα χρόνια, ωρίμασε και απέκτησε μια μοναδική μορφή ισραηλινής συλλογικής νεύρωσης. Στην πραγματικότητα, όταν οι σιωνιστές σας κατηγορούν για αντισημιτισμό, βασικά εκφράζουν την βαθιά τους ανησυχία ότι καταφέρατε να δείτε μέσα από αυτούς. Όπως είναι τα πράγματα, η αντίφαση ανάμεσα στο «τι ισχυρίζεται το Ισραήλ ότι είναι» και «τι είναι το Ισραήλ στην πραγματικότητα», έχει ήδη εξελιχθεί σε ένα αγεφύρωτο χάσμα. Και κατά συνέπεια, το χάσμα ανάμεσα στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, είναι πιο ευδιάκριτο από ποτέ.

Από το 1948, οι Ισραηλινοί και οι σιωνιστές επέμεναν να παρουσιάζουν το Ισραήλ σαν ένα έθνος ανάμεσα στα έθνη. Ωστόσο, μετά τον πόλεμο στον Λίβανο το 2006 και τη σφαγή της Γάζας το 2009, τέτοιες προσπάθειες είναι μάταιες. Η αποπροσανατολιστική προσπάθεια να παρουσιαστεί το εβραϊκό κράτος σαν μια φυσιολογική κοινωνία, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Η τωρινή ισραηλινή κυβέρνηση «γερακιών», έχει πλήρη επίγνωση αυτού του πράγματος. Ξέρουν για το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ. Γνωρίζουν για την αναπόφευκτη νεύρωση τους, αλλά ξέρουν και την λύση της. Όπως φαίνεται, η Ιερουσαλήμ έχει εγκαταλείψει την Αθήνα. Ο Ισραηλινός Υπουργός Εξωτερικών, ο Λίμπερμαν, υλοποιεί αυτή την λύση για να επιβιώσει το Ισραήλ σαν «κράτος μόνο για Εβραίους», η δημογραφική απειλή των Παλαιστινίων, πρέπει να λυθεί για τα καλά.

Το Ισραήλ ετοιμάζεται για τη δεύτερη Νάκμπα. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, η δεύτερη εθνοκάθαρση που συντελείτε αυτή τη στιγμή στην Ιερουσαλήμ, είναι μέρος αυτού του μοχθηρού σχεδίου. Το Ισραήλ επιμένει να διατηρήσει το στάτους του σαν η μοναδική πυρηνική δύναμη στην περιοχή. Είναι πρόθυμο να αναλάβει το ρίσκο μιας επίθεσης στο Ιράν.

Από όσα ξέρουμε, το Ισραήλ είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της παγκόσμιας ειρήνης. Ξέρει επίσης πως δεν θα μπορεί να πραγματοποιήσει την αποστολή του με την στήριξη της Αμερικής. Είναι πρόθυμο να συγκρουστεί με ολόκληρη την Δύση, έστω και προσωρινά. Δηλαδή, μιλώντας με πολιτικούς όρους, η συμπεριφορά του Ισραήλ είναι τελείως απρόβλεπτη.

Η ιστορία των δυτικών πολιτισμών είναι αποτέλεσμα της συνεχούς διαμάχης ανάμεσα στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ. Ανάμεσα στην οικουμενικότητα και τον φυλετισμό. Ανάμεσα στο ηθικό και στο μοχθηρό. Η αρετή μας, γνωστή σαν ανθρωπισμός, σχετίζεται με την Αθήνα. Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι οι Εβραίοι που έχουν συνεισφέρει στην ανθρωπότητα, όπως ο Ιησούς, ο Σπινόζα, ο Μαρξ και πολλοί άλλοι, άνοιξαν τις καρδιές τους στην φιλοσοφία της Αθήνας. Ο Ιησούς, ο Σπινόζα και ο Μαρξ διαχωρίστηκαν από την Ιερουσαλήμ.

Το να αντισταθούμε στο Ισραήλ σημαίνει να παλέψουμε ενάντια στην εισβολή της Ιερουσαλήμ. Το να αντισταθούμε στο Ισραήλ σημαίνει να αγωνιστούμε για την αναβίωση της Αθήνας. Έχοντας αυτά κατά νου, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι οι Έλληνες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του Παλαιστινιακού Κινήματος Αλληλεγγύης. Η Αποστολή «Ένα πλοίο για την Γάζα» δεν είναι μόνο μια ανθρωπιστική αποστολή. Στην πραγματικότητα θέλει να μας θυμίσει τι σημαίνει ανθρωπισμός. Θέλει να μας θυμίσει τι σημαίνει Αθήνα.