“Η δίκαιη και ειρηνική λύση στην παρατεταμένη ισραηλινό-παλαιστινιακή διαμάχη θα είναι εφικτή μόνο όταν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να σταματήσουν να εμποδίζουν την οποιαδήποτε προσπάθεια που γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση”.
Αυτός ο ισχυρισμός μάλλον προκαλεί πολλά ερωτήματα, όπως για παράδειγμα πως μπορεί κάποιος να ορίσει μια δίκαιη και ειρηνική λύση; Γιατί οι ΗΠΑ θα ήθελαν να εμποδίσουν μια τέτοια πιθανότητα, αν αναλογιστούμε πως η σταθερότητα στην Μέση Ανατολή είναι ή θα έπρεπε να είναι υψηλή προτεραιότητα για την Αμερική;
Η δίκαιη και ειρηνική λύση είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, αφού η έννοια της δικαιοσύνης διαφοροποιείται και στον ορισμό και στην εφαρμογή. Στην περίπτωση όμως της συγκεκριμένης διαμάχης, ο ισχυρισμός που επικρατεί είναι ότι δίκαια λύση είναι αυτή που θα συμβαδίζει με το διεθνές και ανθρωπιστικό δίκαιο και θα έχει την μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή παγκοσμίως.
Η συναίνεση είναι πράγματι εφικτή και υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Βρίσκεται στην αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής στα παλαιστινιακά εδάφη ως παράνομης και ανήθικης, στην επίγνωση της παρανομίας των εβραϊκών εποικισμών στην κατεχόμενη Παλαιστίνη και της μεταφοράς Ισραηλινών εποίκων να κατοικήσουν στην παρανόμως αποκτηθείσα παλαιστινιακή γη. Περιέργως και παρόλη την προσεχτική τους διατύπωση, οι ΗΠΑ και ειδικά η τωρινή κυβέρνηση του Obama, αναγνωρίζουν αυτά τα γεγονότα. Αλλά τότε γιατί ο άντρας, που ηγείται της μόνης υπερδύναμης του κόσμου, αποδεικνύεται όχι μόνο ανίκανος να πετύχει κάτι που φαίνεται να είναι άθλος, αλλά προσπαθεί και να χτυπήσει κάθε προσπάθεια που γίνεται για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων ή για την ανάδειξη την αδικίας του Ισραήλ; Και αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει: η επανάληψη του ίδιου εξοργιστικού επεισοδίου για χιλιοστή φορά.
Η πρόσφατη πρόταση που παρουσιάστηκε από την Σουηδία, καλούσε όλα τα μέλη της ΕΕ να αναγνωρίσουν ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Η πρόταση τελικά «τροποποιήθηκε» και η τελική της μορφή όπως εκδόθηκε από τους Υπουργούς Εξωτερικών στις 8 Δεκέμβρη, κάνει λόγο για τον διαχωρισμό της Ιερουσαλήμ που θα αποτελέσει την «μελλοντική πρωτεύουσα των δύο κρατών». Φυσιολογικά το Ισραήλ, σαν δύναμη κατοχής, απέρριψε την δήλωση. Το ίδιο όμως έκαναν και οι ΗΠΑ. «Γνωρίζουμε την δήλωση της ΕΕ, αλλά η θέση μας στο θέμα της Ιερουσαλήμ, είναι ξεκάθαρη. Πιστεύουμε ότι πρέπει να συζητηθεί στην τελική λύση και το πιο σωστό είναι να συζητηθεί στις επίσημες διαπραγματεύσεις, απευθείας ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρη», δήλωσε ο Υφυπουργός Εσωτερικών και Δημοσίων Σχέσεων, P.J Crowley. Ξέρει όμως πολύ καλά, όπως και όλα τα αφεντικά του (και ο Obama) ότι το Ισραήλ δεν θέλει καμία «άμεση» ή «έμμεση» διαπραγμάτευση και σκόπιμα καταδικάζει οποιαδήποτε πιθανή λύση με την συνεχή αποικιοκρατία της Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Όχθης. Οι ακροδεξιές εξτρεμιστικές κυβερνήσεις του Ισραήλ, δεν κρύβουν τις αληθινές προθέσεις τους και ο έξυπνος και λογικός Obama έχει επίγνωση για το που θα οδηγήσουν οι «άμεσες» διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε αυτούς που έχουν τις μπουλντόζες, τα τανκς και τα μεγάλα όπλα (με έδρα το Τελ Αβίβ) και σε εκείνους με τα θλιβερά δελτία τύπου (με έδρα τη Ραμάλα).
Δεν είναι όμως μόνο οι σπάνιες πρωτοβουλίες της ΕΕ που απορρίπτονται από τις ΗΠΑ. Όλες οι πρωτοβουλίες είτε από μεμονωμένα κράτη είτε από περιφερειακές ομάδες, για παράδειγμα από την Αραβική Λεγεώνα, ή από διεθνείς συνεδριάσεις όπως των ΗΕ, απορρίπτονται, χλευάζονται και μερικές φορές θεωρούνται αντί-σημιτικές. Αυτή είναι η συνέχεια μιας απαίσιας κληρονομιάς, που πάει δεκαετίες πίσω. Ο λόγος που μια τέτοια πολιτική τονίζεται σήμερα –όπως και θα έπρεπε– είναι γιατί ο Obama υποσχέθηκε αλλαγές και δεσμεύτηκε πως θα χαράξει μια πιο αποφασιστική πορεία, με μια Αμερική πιο ευγενική, πιο ευαίσθητη και καλύτερη. Στην Μέση Ανατολή, μετά βίας γίνεται αντιληπτό κάτι τέτοιο. Γιατί; Δεν θα έπρεπε η Αμερική, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διατηρήσει τον ρόλο της σας αρχηγός του κόσμου και τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα της στην Μέση Ανατολή, να δρομολογήσει την νέα πορεία που μόλις πρόσφατα υποσχέθηκε; Όχι για το συμφέρον των Παλαιστινίων και Αράβων, αλλά για το δικό της.
Η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz προτείνει μια πιθανή απάντηση, που πολλοί από μας την είχαν συνειδητοποιήσει πολύ πριν την προεδρεία τουObama, ακόμα και πριν την ανάμειξη του στην πολιτική. Όπως έγραψε η Natasha Mozgovaya στις 4 Δεκέμβρη, «Στην περίπτωση της κυβέρνησης Obama, κάθε κριτική που ασκείται από έναν πιθανό κυβερνητικό εκπρόσωπο, αποτελεί ευκαιρία για συζητήσεις για το κατά πόσο ο διορισμός «ενός ακόμα αριστερού» αποδεικνύει ότι ο Obama δεν στηρίζει το Ισραήλ». Η Haaretz ανέφερε αρκετές περιπτώσεις που στήριζαν τον ισχυρισμό της. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η περίπτωση του Chas Freeman, ενός αξιοσέβαστου αξιωματούχου των ΗΠΑ που ανέλαβε διευθυντής του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών, και το ισραηλινό λόμπι της Ουάσιγκτον εξαπέλυσε δριμύτατο πόλεμο εναντίον του, διασύροντας τον με απαίσιο τρόπο και εξαναγκάζοντας τον να παραιτηθεί. Ο λόγος ήταν γιατί τόλμησε να ασκήσει κριτική στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή. Άλλο παράδειγμα είναι ο Robert Malley, ένας τολμηρός πολιτικός σύμβουλος που είπε: «μακάρι να μπορούσα να πιστέψω ότι το εθνικό συμφέρον της χώρας μου είναι πάνω από το Ισραήλ».
Η «πολεμική» μαίνεται, καθώς το ισραηλινό λόμπι δεν χαίρεται με τον διορισμό του πρώην Ρεπουμπλικάνου Γερουσιαστή Chuck Hagel σαν αξιωματικό πληροφοριών. Σύμφωνα με την Haaretz «οι Ρεπουμπλικάνοι Εβραίοι διαμαρτύρονται για τον διορισμό του Hagel, εξαιτίας ενός γεγονότος που έγινε το 2004, όταν αρνήθηκε να υπογράψει μια επιστολή που καλούσε τον τότε Πρόεδρο George Bush να μιλήσει για τα πυρηνικά του Ιράν στους G8». Ο Stephen M. Walt, καθηγητής στο Harvard και συγγραφέας του βιβλίου «Το ισραηλινό λόμπι και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ», πρόσφατα έγραψε ότι «το ισραηλινό λόμπι στοχοποιεί δημόσιους λειτουργούς όπως ο Freeman, ο Hagel…γιατί θέλει να διασφαλίσει πως δεν θα διοριστεί κανένας, έστω και με μισό-ανεξάρτητη γνώμη για το Μεσανατολικό. Προσπαθούν να αποθαρρύνουν τους ανεξάρτητους από το να εκφράσουν την γνώμη τους ανοιχτά, για να μην κινδυνεύσουν οι δικές τους φιλοδοξίες». Ευτυχώς, ούτε ο Walt ούτε άλλοι ανεξάρτητοι σαν αυτόν, φοβούνται να μιλήσουν.
Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν ακούσετε πως οι ΗΠΑ συνεχίζουν να εμποδίζουν την ειρήνη στην Μέση Ανατολή. Τουλάχιστον τώρα ξέρετε γιατί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου