Τοποθετήσεις από το Συνέδριο "Ενωμένοι στον Αγώνα ενάντια στην Ισραηλινή αποικιοκρατία, την κατοχή και το ρατσισμό"

Το Συνέδριο Ενωμένοι στον Αγώνα ενάντια στην ισραηλινή αποικιοκρατία, την κατοχή και το ρατσισμό (Βηθλεέμ 24 και 25 Οκτωβρίου 2009) ήταν μια σύνθεση των προσπαθειών του Alternative Information Center (AIC) και του συντονιστικού οργανώσεων OPGAI (Occupied Palestine and Golan Heights Initiative) μαζί με τους εταίρους και φίλους τους από όλο τον κόσμο με σκοπό να εξετάσουν τις στρατηγικές προβολής της παλαιστινιακής υπόθεσης και των οικονομικών διαστάσεων της κατοχής.

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, στο οποίο συμμετείχαν εκατοντάδες άνθρωποι, αναφέρθηκε πολλές φορές η έκθεση Goldstone ως μια σημαντική και ελπιδοφόρα εξέλιξη, και τονίστηκε πως η συγκυρία είναι καλή για να χρησιμοποιηθεί το διεθνές δίκαιο γιατί πρώτα απ όλα φέρνει τις κυβερνήσεις απέναντι στις ευθύνες τους. Η συνάντηση χαρακτηρίστηκε επίσης από την κατ’ επανάληψη έκφραση της απογοήτευσης που προκύπτει από τη στάση της Παλαιστινιακής Αρχής και την μεγάλη σύμπνοια και υποστήριξη τόσο από του Παλαιστίνιους όσο και από τους διεθνείς συμμετέχοντες για το κίνημα μποϋκοτάζ ως σημαντικό μέσο διεθνούς δραστηριοποίησης για την υπόθεση της Παλαιστίνης.

Τοποθετήσεις από το συνέδριο μπορείτε να ακούσετε στα αγγλικά στη διεύθυνση www.alternativenews.org/english

Διαβάστε την καταληκτική διακήρυξη του συνεδρίου http://r-freepalestine.blogspot.com/2009/11/www.html

Λίγα λόγια για τις αναφορές των κύριων ομιλητών:

Ο Nassar Ibrahim από το AIC εισαγωγικά χαρακτήρισε σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως αυτά που συμβαίνουν προκύπτουν από αντιθέσεις συμφερόντων. Όπως ανέφερε, οι ισραηλινές πολιτικές, για παράδειγμα οι εποικισμοί, αφορούν κυρίως οικονομικά συμφέροντα. Στην ομιλία του αναφέρθηκε επίσης στο γεγονός πως τελευταία υπάρχουν πολλά σημαντικά παραδείγματα όπως η διεθνής υποστήριξη της έκθεσης Goldstone που αποτελεί κομβικό σημείο για τη διεθνή κοινή γνώμη. Όπως χαρακτηριστικά υπογράμμισε, η έκθεση, δεν θα είχε προχωρήσει ως αυτό το σημείο χωρίς την υποστήριξη οργανώσεων από όλο τον κόσμο αλλά και χωρίς αλλαγή στις κυβερνητικές πολιτικές. Η εφαρμογή της θα σταματήσει από τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά αποτελεί ωστόσο μια νίκη.

Ο Abu Teir από τα HWC έκανε μια σύντομη αναφορά στην πολιτική κατάσταση. Ξεκίνησε λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν να γίνουν εκλογές χωρίς εθνική συμφιλίωση και αναφέρθηκε σε κάποια «μαθήματα» που βγαίνουν από τον πόλεμο στη Γάζα: α) Δεν κατάφερε να ενώσει τις παλαιστινιακές παρατάξεις β) Σιωπή ή μπορούμε να πούμε συνομωσία από την πλευρά των αράβων και γ) Ο αποκλεισμός συνεχίζεται και η διεθνής κοινότητα ήταν ανίκανη να κάνει κάτι γι’ αυτό.

Όπως είπε, πρέπει τουλάχιστον να δημιουργηθεί μια επιτροπή μεταξύ Χαμάς και Φατάχ που να μπορεί να εγγυηθεί πως οι εκλογές δεν θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη διαμάχη. Το σημαντικότερο ερώτημα όμως, κατά τη γνώμη του, είναι αν είναι οι εκλογές απαραίτητες για την απελευθέρωση, καθώς σε κανένα άλλο απελευθερωτικό κίνημα δεν αποτελούσαν βασικό ζήτημα. Χαρακτήρισε το σχέδιο του Φαγιάντ για δημιουργία κράτους σε δύο χρόνια ως μια απολύτως δικαιολογημένη προσδοκία, που όμως αγγίζει μόνο τεχνικά ζητήματα, και όπως είπε, το σημαντικό είναι πως να ξεφορτωθούμε την κατοχή.

Στα στοιχεία της πολιτικής κατάστασης πρόσθεσε πως στο 6ο Συνέδριο της Φατάχ, χωρίς να βγουν πολιτικά συμπεράσματα και χωρίς να υπάρξει αυτοκριτική των κυβερνητικών επιδόσεων, ψηφίστηκαν για την Κεντρική Επιτροπή τα παλιά στελέχη. Όσο αφορά το Ισραήλ, όπως είπε, η δεξιά κυβέρνηση συνεχίζει εντατικά την εβραιοποίηση της Ιερουσαλήμ και την εποικιστική εκστρατεία και ο Λίμπερμαν λεει ότι ούτε σε είκοσι χρόνια δεν θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις. Όσο για την Αμερική, ανέφερε πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παρά την ομιλία Ομπάμα στο Κάιρο, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα.

Ο Shawan Jabarin από την Οργάνωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Διεθνούς Δικαίου Al haq παρατήρησε ότι η έκθεση Goldstone είχε αναφερθεί πολλές φορές ήδη, κι αυτό γιατί υπάρχει δίψα να καταγγελθούν οι παραβιάσεις και να εφαρμοστεί το διεθνές δίκαιο. Όπως είπε, καθώς η υπόθεση της έκθεσης προχωράει συνειδητοποιούμε ότι η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου είναι αδύνατη χωρίς αλληλεγγύη και πίεση. Ο ίδιος βλέπει να απουσιάζει ο παλαιστινιακός πολιτικός λόγος και παρά την ύπαρξη πολλών θετικών στοιχείων δεν υπάρχει δυνατότητα αξιοποίησής τους.

Αναφερόμενος στην ΠΑ είπε ότι προφανώς δεν μπορεί να υπηρετήσει την παλαιστινιακή υπόθεσή κάνοντας συνέχεια παραχωρήσεις. Ακόμα και το διεθνές δίκαιο ορίζει ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει παραχωρήσεις για θέματα που προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο, όπως το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων και ο παράνομος χαρακτήρα των εποικισμών. Επίσης τόνισε την ανάγκη προβολής της καθολικότητας και της αλληλεξάρτησης των χωρών όσον αφορά το διεθνές δίκαιο. Δηλαδή η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου είναι προς το συμφέρον όλων.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο θέμα της υποκρισίας πολλών ΜΚΟ και κρατικών οργανώσεων που δίνουν χρήματα σε προγράμματα βοήθειας και την ίδια στιγμή παίρνουν όλα τα δυνατά μέτρα για να μην αντιπαρατεθούν με την κατοχή. Τα κράτη βέβαια πολύ συχνά τηρούν αυτή τη στάση με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ολλανδική κυβέρνηση που συστηματικά χρηματοδοτεί ΜΚΟ ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ταυτόχρονα καταψηφίζει την έκθεση Goldstone.

Ανέφερε, τέλος, πως η διεθνής δράση είναι απαραίτητο να σχεδιάζεται με βάση το ερώτημα «Πως θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να πάρει μέτρα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο;» και πως η Έκθεση Goldstone όπως και η καταγγελτική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Τείχος αποτελούν σημαντικά επιχειρήματα για το κίνημα BDS.

Ο Ameer Mkhoul από την οργάνωση itijah χαρακτήρισε σημαντική την πραγματοποίηση του Συνεδρίου κυρίως λαμβάνοντας υπόψη την απουσία εθνικού Παλαιστινιακού σχεδιασμού για την προώθηση του σκοπού και τη διεθνή αλληλεγγύη, και το γεγονός πως η υπόθεση αυτή δεν μπορεί να αφεθεί στην Παλαιστινιακή Αρχή. Όπως είπε, η διεθνής αλληλεγγύη πρέπει να αποφύγει την παγίδα να μιλάει για τους Παλαιστίνιους των κατεχόμενων αλλά πρέπει να βλέπει το ζήτημα στην ολότητά του. Ανέφερε επίσης πως η παλαιστινιακή και διεθνής κοινωνία των πολιτών έχει πολιτικό και ηθικό καθήκον να υποστηρίζει όλες τις μορφές αντίστασης και πως από τη δράση συνήθως απουσιάζει η αραβική διάσταση, η ανάγκη να αντιπαλευτεί η κανονικοποίηση και γενικότερα ο αγώνας είναι για την απονομιμοποίηση του Ισραήλ.

Ο κληρικός Jamal Khader μίλησε για το Kairos Document, ένα κείμενο που υπέγραψαν πολλές εκκλησίες το 1996 το οποίο καταγγέλλει την κατοχή με θεολογικούς όρους σε μια προσπάθεια να κλονιστεί η υποστήριξη της κατοχής από πολλούς Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο. Όπως είπε, το Δεκέμβρη θα προσπαθήσουν να ενεργοποιήσουν ξανά την προσπάθεια με σύνθημα «καμία θεολογία δεν μπορεί να υποστηρίζει την κατοχή». Συμμετέχουν στο κίνημα του μποϋκοτάζ με έμφαση στην αποεπένδυση καθώς πολλές εκκλησίες έχουν επενδύσεις και ήδη έχουν γίνει θετικά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.

Από το δίκτυο ΜΚΟ AIDA η Martha Mayerrs μίλησε σχετικά με τη δράση των ΜΚΟ. Αρχικά έθεσε το ερώτημα γιατί να είναι απαραίτητο ΜΚΟ να ταΐζουν και να φροντίζουν την εκπαίδευση και τις υποδομές των Παλαιστίνιων. Όπως είπε, αν κάποιος καλύπτει αυτά τα οποία αποτελούν υποχρέωση της δύναμης κατοχής, τότε το Ισραήλ αφήνεται ελεύθερο να ασχοληθεί με την αποικιοκρατία, ενώ οι περισσότερες ΜΚΟ αναλώνονται να υπερπηδήσουν τα προβλήματα που δημιουργεί το Ισραήλ στη δουλειά τους (κυρίως στις περιοχές C, τα Ιεροσόλυμα και φυσικά στη Γάζα). Κάλεσε με τη σειρά της σε μποϋκοτάζ αλλά επίσης και σε μελέτη τρόπων διεθνούς βοήθειας που θα αντιστέκεται στην κατοχή.

Η Eileen Kutob καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Birzeit μίλησε για τις οικονομικές διαστάσεις της κατοχής. Όπως είπε, η συζήτηση για την οικονομική ειρήνη είναι μια προσπάθεια να κλείσει το θέμα, καθώς σύμφωνα με τη λογική το σημαντικό δεν είναι η κατοχή, αλλά το να δημιουργηθούν δουλειές και μισθοί. Ανέφερε επίσης πως, οι επιχειρήσεις που συμμετέχουν στα προγράμματα αυτά ουσιαστικά συνεργάζονται με την κατοχή.

Ο Neve Gordon καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Μπερ Σέβα που έχει καλέσει δημόσια σε μποϋκοτάζ του Ισραήλ, παρουσίασε το βιβλίο του «Από τον ιδιωτικό πλουτισμό στη συλλογική φτώχεια: η οικονομία ως μορφή λαϊκού ελέγχου». Όπως είπε, την πρώτη δεκαετία μετά την κατοχή του 1967 αν και το Ισραήλ εφάρμοσε στα κατεχόμενα πολλά μέτρα καταστολής και καταπίεσης ωστόσο υλοποίησε και προγράμματα που προώθησαν την ευημερία, όπως ο εμβολιασμός ζώων, η διάδοση των ηλεκτρικών συσκευών και η , ηλεκτροδότηση στη Λωρίδα της Γάζας (βλέπουμε σήμερα πως χρησιμοποιείται το κόψιμο ηλεκτρικού ως μορφή συλλογικής τιμωρίας). Αυτές ήταν, όπως είπε, προσπάθειες να συμμετέχουν οι Παλαιστίνιοι στο νέο status quo αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε

Εμπειρίες από κινήματα

Από τις Φιλιππίνες η Carmencita Karagdag μίλησε για την ενότητα των κινημάτων στη χώρα της, παρόλες τις δύσκολες συνθήκες. Όπως είπε, το αντιιμπεριαλιτκό και αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα κινητοποιείται για την Παλαιστίνη καθώς η μικρή αυτή περιοχή του κόσμου βρίσκεται στο κέντρο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων.

Από το Free Gaza Movement η Huweida Arraf, έκανε μια παρουσίαση και αποτίμηση του FGM. Τόνισε ότι είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τη φιλανθρωπία που προσφέρει μόνο εξάρτηση. Χαρακτήρισε δε το FGM, ως μια ένδειξη ανυπακοής στην εξουσία τόσο για την Παλαιστίνη όσο και για όλο τον κόσμο.

Η Hanadi Muhiar από το ισπανικό δίκτυο οργανώσεων για την Παλαιστίνη, αναφέρθηκε στην ιστορία της αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη στην Ισπανία. Όπως είπε, με το Όσλο ουσιαστικά το κίνημα κατακερματίστηκε και διαλύθηκε, μπαίνοντας σε μια κρίση από όπου τώρα προσπαθεί να βγει. Πρόσθεσε πως ενώ τελευταία έχουν υπάρξει πολλές αρνητικές κυβερνητικές κινήσεις (αλλαγή του νόμου universal jurisdiction, συμφωνίες με Ισραήλ κλπ) πολλές οργανώσεις προσπαθούν να συντονιστούν και να δράσουν εν όψει και της ισπανικής προεδρίας της ΕΕ.

Εκπρόσωπος της Νότιας Αφρικής ο Solomuzi Mabuza, είπε ότι ο αγώνας χρειάζεται σύμπνοια και πως όταν υπήρχαν διαφορές στο κίνημα κατά του νοτιοαφρικανικού Απαρτχάιντ έλεγαν «αν κάποιος σκέφτεται όπως εγώ για τον αγώνα τότε μπορούμε να δουλέψουμε μαζί» και «οι ίδιοι πρέπει να χαράξουμε το δρόμο μας». Επίσης τόνισε με αναφορά στην παλαιστινιακή κατάσταση ότι χρειάζεται αντίδραση απέναντι στην ηγεσία όταν «απλώς κάνει κύκλους». Για το κίνημα του μποϋκοτάζ θύμισε ότι πήρε πάρα πολλά χρόνια μέχρι να αρχίσει να έχει αποτελέσματα γι αυτό κάλεσε να μην απογοητευόμαστε και να βλέπουμε πως το κίνημα BDS για την Παλαιστίνη ήδη μέσα σε λίγα χρόνια έχει σημαντικές επιτυχίες.

Ο Michael Warshawski από το AIC μίλησε για την ισραηλινή κοινωνία. Όπως είπε, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αντικατοχικό κίνημα, δεν υπάρχει αυτή η κρίσιμη ομάδα ανθρώπων που μπορεί να κινητοποιήσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Στον πόλεμο στη Γάζα δεν υπήρχε ουσιαστικά αντίδραση, ούτε η αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση σε όλη αυτή την καταστροφή. Πρόσθεσε επίσης πως η διεθνής κοινότητα είναι κρίσιμη για την κινητοποίηση των ισραηλινών, όπως έγινε στις αρχές του 90, αλλά κυρίως σήμερα με το μποϋκοτάζ που αποτελεί τον μόνο τρόπο για να καταλάβουν οι ισραηλινοί πως αν συνεχίσουν έτσι θα απορριφθούν από τον υπόλοιπο κόσμο. Τέλος ανέφερε πως στο κίνημα αυτό καθοδηγητικό ρόλο πρέπει να έχει το παλαιστινιακό κίνημα.

Η καθηγήτρια Dalit Baum από την ιστοσελίδα www.whoprofits.org που ασχολείται με τις εταιρείες που επωφελούνται από την κατοχή, ξεκίνησε λέγοντας ότι αν και η ιστοσελίδα αφιερώνει ειδικό κομμάτι στις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στους εποικισμούς, αυτό δεν σημαίνει ότι μόνο οι εποικισμοί είναι το πρόβλημα. Άλλωστε, όπως είπε, αυτός ο διαχωρισμός γίνεται όλο και πιο δύσκολος καθώς μεγάλες κατασκευαστικές και μεγάλες τράπεζες εμπλέκονται στο χτίσιμό τους. Το Ισραήλ παίρνει φυσικούς πόρους από τη Δυτική Όχθη, τοποθετεί ρυπογόνες βιομηχανίες στις βιομηχανικές ζώνες στο Τείχος και ρίχνει απόβλητα.

Ένα σημαντικό μέρος της βιομηχανίας της κατοχής, όπως είπε, είναι η «βιομηχανία της καταπίεσης». Οι Ισραηλινοί ήδη κάνουν εμπορικές εκθέσεις και εξάγουν τα μέσα που χρησιμοποιούν για την καταστολή κυρίως της μη βίαιης αντίστασης υπερηφανευόμενοι για την εμπειρία που έχουν αποκτήσει. Αυτό τον καιρό η έμφαση που δίνει το Ισραήλ είναι στη «μη επανδρωμένη βιομηχανία κατοχής», δηλαδή μη επανδρωμένα πυροβολεία, πλοία και οχήματα.

Για την επιλογή των στόχων του κινήματος μποϋκοτάζ πρότεινε αυτοί να είναι «εκπαιδευτικοί» δηλαδή να δίνουν πεδίο για δράσεις ενημέρωσης και να είναι δυνατό να υπάρξει κάποια απτή νίκη.

Ο Shir Hever από το AIC αναφέρθηκε στο οικονομικό κόστος της κατοχής για την ισραηλινή κοινωνία με αναφορά κυρίως στους εποικισμούς και τα προνόμια που απολαμβάνουν και όλα τα μέσα «ασφαλείας» που είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της κατοχής.

Ο Omar Bargouthi από την εθνική επιτροπή μποϋκοτάζ BNC είπε ότι είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως έχουμε απέναντί μας ένα σύγχρονο Απαρτχάιντ και πρόσθεσε πως δυστυχώς το διεθνές δίκαιο δεν θεωρεί την κατοχή απαραίτητα παράνομη. Θύμισε ότι υπάρχει ένα ενιαίο κάλεσμα BDS το οποίο φυσικά πρέπει να εξειδικεύεται, και με το οποίο θέλουν να εφαρμοστούν όλα τα μέτρα που επιβλήθηκαν στη Νότια Αφρική. Ανέφερε τέλος, ότι τα κινήματα αλληλεγγύης δεν χρειάζεται να μπαίνουν στη συζήτηση ένα δύο ή πόσα κράτη και στα πρακτικά ζητήματα, αλλά να εμμένουν στην εφαρμογή του δικαίου.