"Αν δε ζήσεις από κοντά αυτό που γίνεται..."

2-7 Οκτώβρη 2009

Είμαστε μια ομάδα πέντε Ελλήνων μουσικών που βρεθήκαμε στην Παλαιστίνη μετά από πρόσκληση ελληνικών και άλλων συλλόγων που οργάνωσαν βραδιές ελληνικής μουσικής και μας ζήτησαν να παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα σε αυτές τις εκδηλώσεις.

Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζαμε λίγα για την εκεί κατάσταση και νιώθαμε φόβο για το ταξίδι. Το συμπέρασμα ένα: αν δεν ζήσεις από κοντά αυτό που γίνεται εκεί είναι δύσκολο να καταλάβεις τι συμβαίνει και το μέγεθος του εγκλήματος εις βάρος του παλαιστινιακού λαού. Και η υπόσχεση μία: θα προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μεταφέρουμε όλα αυτά που είδαμε και αισθανθήκαμε.

Τις πέντε μέρες της παραμονής μας ξεναγηθήκαμε όχι ως τουρίστες, αλλά ως πολίτες του κόσμου σε μια πραγματικότητα που μετέτρεψε το ατομικό αίσθημα του καθενός και το μικρό του φόβο σε ένα κοινό αίσθημα αγανάκτησης και ευθύνης. Ο φόβος έγινε οργή. Οργή για την αδικία, τη βία και την κατάφορη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οργή για την παγκόσμια συνενοχή και τη σιωπή.

Χεβρώνα

Θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς μια «πόλη φάντασμα». Η έντονη παρουσία του στρατού, δηλαδή οι 2500 στρατιώτες που είναι εκεί για την φύλαξη 400 περίπου Ισραηλινών εποίκων, ακόμα και τουρίστας να είσαι, σε κάνει να αμφιβάλλεις για την ύπαρξή σου. «Ποιος είμαι; Υπάρχω; Αυτό που βλέπω υπάρχει αλήθεια;» πόλη φάντασμα. Οι Παλαιστίνιοι ζούν και εργάζονται εκεί σαν να μην πρέπει να υπάρχουν.

Η αγορά του γάλακτος και του χρυσού κλειστή. Μερικοί Ισραηλινοί στρατιώτες είναι αρκετοί για να κλείσουν δυο δρόμους με πολλά μαγαζιά και να οδηγήσουν σε οικονομική απόγνωση πολλές οικογένειες Παλαιστινίων προκειμένου να τους αναγκάσουν να φύγουν μόνοι τους από τα σπίτια τους. Όταν η πίεση αυτή αποτυγχάνει ο στρατός εισβάλει στα σπίτια-απροκάλυπτα, χωρίς προσχήματα φυσικά- πετάει έξω τις οικογένειες των Παλαιστινίων και εγκαθιστά στα σπίτια αυτά Ισραηλινούς, τους λεγόμενους «έποικους». Έξω από τα σπίτια παραμένει στρατός, ακόμα και στις ταράτσες, για να είναι ασφαλείς. Κατοχή. Συνενοχή. Διαστροφή. Οι έποικοι, οι οποίοι είναι πολλές φορές φανατικοί Εβραίοι που δεν εργάζονται, παρά μόνο τους πληρώνει το κράτος του Ισραήλ για να διαβάζουν θρησκευτικά βιβλία και να γεννάνε παιδιά προκειμένου ν’ αυξήσουν τον πληθυσμό τους. (αίσχος!), ζουν στα υπό κατοχή σπίτια των Παλαιστινίων που βρίσκονται πάνω από την αγορά.

Αυτό που είδαμε εκεί δεν θα το ξεχάσω ποτέ.. Η αγορά με τα μαγαζιά των Παλαιστινίων σκεπασμένη με σύρματα. Και πάνω από τα σύρματα; Σκουπίδια, παπούτσια, βρωμιές, πέτρες που οι έποικοι με την προστασία πάντα του στρατού πετάνε από τα μπαλκόνια τους στους Παλαιστίνιους. Ουρανός υπό κατοχή. Ουρανός κάτω από τα σύρματα. Απίστευτο. Απέναντι στην αηδιαστική αυτή βία, στο παράλογο, στο άδικο και στην συνειδητή αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας που επιχειρεί το κράτος του Ισραήλ, συναντήσαμε Παλαιστίνιους που μας μίλησαν με μεγάλη αξιοπρέπεια και αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και νηφαλιότητα για την εκεί κατάσταση. Μόνο μας περιέγραφαν. Στο βλέμμα τους καθαρή ψυχή που δεν επέτρεπε ίχνος λύπησης.

Στην Χεβρώνα δεν λυπάσαι. Οργίζεσαι. Οι Παλαιστίνιοι που μας ξενάγησαν δεν έμοιαζαν καν οργισμένοι. Έμοιαζαν σαν να έχουν κατακτήσει μια άγνωστη για μας αλήθεια. Ένιωθες λίγος μπροστά στο αίσθημα αυτού του λαού. Ο έλεγχος, τα συρματοπλέγματα, οι απαγορεύσεις, τα check point, οι παράνομοι νόμοι, ο 18χρονος Ισραηλινός στρατιώτης που πόζαρε χαμογελαστός μπροστά στον φακό της φωτογραφικής μηχανής μας, περήφανος για το αναίσχυντο έργο του Ισραήλ ή ακόμα χειρότερα... χωρίς να έχει καμία συναίσθηση ότι είναι μέρος ενός στημένου, απάνθρωπου και διεστραμμένου σχεδίου, που επιχειρεί να εξοντώσει το Παλαιστινιακό αίσθημα, για μας ήταν και είναι ασύλληπτο. Γιατί στην πραγματικότητα βλέπεις έναν πολύ δυνατό λαό με βαθιές ρίζες και πραγματικό πολιτισμό τους Παλαιστίνιους να εξοντώνονται σταδιακά και συγκαλυμμένα, με την συνενοχή και την συγκατάθεση και πολλών άλλων κυβερνήσεων, από ένα «έθνος» το οποίο ιστορικά έχει υποστεί αντίστοιχα πράγματα και ο μόνος λόγος που δεν κάνει σημαία του την εξόντωση των Παλαιστινίων, αλλά την επιχειρεί τόσο σταδιακά και σχεδιασμένα είναι η παγκόσμια κατακραυγή για το Ναζισμό απέναντί τους. Κάνουν το ίδιο που τους έκαναν, με άλλα πιο πλάγια μέσα.

Τα σύρματα στον ουρανό είναι σύρματα για το μέλλον, σύρματα για την δικαιοσύνη, σύρματα για την ελευθερία, σύρματα για τη ζωή, σύρματα για την αξιοπρέπεια, σύρματα για την ανθρώπινη διάσταση της ανθρώπινης φύσης. Απάνθρωπο.

Καταυλισμός Μπέιτ Ζιμρίν

Ή αλλιώς Αλάζε. Εκεί ζουν 1500 Παλαιστίνιοι και είναι από τους πιο μικρούς καταυλισμούς. Το όνομα του το πήρε από το χωριό Μπέιτ Ζιμρίν απ' όπου εκδιώχτηκαν και έγιναν πρόσφυγες το 1948. Για δέκα χρόνια ζούσαν σε σκηνές και αργότερα ο ΟΗΕ και οι κάτοικοι άρχισαν να χτίζουν πρόχειρα σπίτια. Οι Παλαιστίνιοι του Μπέιτ Ζιμρίν είχαν έντονη δραστηριότητα κατά τη δεύτερη Ιντιφάντα αυτές είναι μερικές από τις πληροφορίες που μας έδωσε για την περιοχή ο Μουάγιαντ, κάτοικος του Μπέιτ Ζιμρίν και ξεναγός μας για λίγες ώρες.

Ένας κεντρικός δρόμος και από δω κι από κει σπίτια. Αυτό είναι όλο. Στους τοίχους συνθήματα, στους δρόμους παίζουν τα παιδιά και πιο κάτω το σπίτι της νεαρής κοπέλας που σκότωσαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες…κατά λάθος…γιατί ο στόχος ήταν κάποιος άλλος.

Κάπου εκεί, και το στέκι «Χάνταλα». Είναι ο χώρος που μαζεύονται τα νεα παιδιά του καταυλισμού και οργανώνουν πάρα πολλές δραστηριότητες, κυρίως για τα μικρότερα παιδιά. Μαθήματα υπολογιστών, παιχνίδια, σπορ και πραγματική δημιουργική απασχόληση. Μας φιλοξένησαν στο χώρο τους και μας μίλησαν για όλες τις δράσεις που οργανώνουν το χειμώνα και το καλοκαίρι και καταλάβαμε πόσο σημαντικό είναι μέσα σε ένα τόσο δύσκολο τοπίο, αν και δεν ακούσαμε ποτέ την έκφραση είναι δύσκολα ή έχουμε το τάδε πρόβλημα, να υπάρχει μια τόσο ζωντανή και δραστήρια κατάσταση και ιδιαίτερα για τα νέα παιδιά.

Δυο παιδιά απ την ομάδα αυτή, 18 χρονών αποφυλακίστηκαν τον Αύγουστο ύστερα από 2,5 χρόνια φυλακής. Γιατί; Γιατί έτσι…Αυτή είναι και η συνηθέστερη απάντηση που παίρναμε όταν ρωτούσαμε για πράγματα που μας φαίνονταν αδιανόητα. Φυλακή, που εκτός από μικρά κελιά που στοιβάζονται οι άνθρωποι, έχει και κλειστό προαύλιο χώρο. Αυλή με ταβάνι. Ήλιος από πουθενά. Επισκεπτήριο μια φορά το μήνα με πολλές δυσκολίες για τους δικούς τους ανθρώπους. Μπορεί να χρειαστεί να περιμένουν και μια ολόκληρη μέρα για να δουν για σαράντα λεπτά τον άνθρωπό τους. Και φυσικά το επισκεπτήριο γίνεται υπό την παρουσία του στρατιώτη και η επικοινωνία μέσω τηλεφώνου και με ένα τζάμι ανάμεσα. Μέχρι και τις τουαλέτες του επισκεπτηρίου μπορεί να τους αναγκάσουν τους συγγενείς να καθαρίσουν προκειμένου να τους τσακίσουν το ηθικό και να τους κάνουν να λυγίσουν. Αλλά όλα αυτά είναι μια μάταιη προσπάθεια. Η απάντηση των παιδιών αυτών για τα όσα πέρασαν στη φυλακή ήταν πραγματικά αποστομωτική. Αντιμετωπίζουν τη φυλακή σαν κάτι που προφανώς συνέβη και είναι πάρα πολύ πιθανό να ξανασυμβεί, χωρίς να τους περιορίζει καμία δραστηριότητα. Είναι πάρα πολύ συνηθισμένο κάποιος από την οικογένεια να είναι στην φυλακή και κανένας δεν ανησυχεί γι αυτό. Επίσης υπάρχει και χειρότερη κατάσταση φυλακών που μόνο το φασιστικό κράτος του Ισραήλ χρησιμοποιεί. Φυλακή στην έρημο. Εκεί οι άνθρωποι ζουν σε αντίσκηνα μέσα στην έρημο και εκτός του ότι είναι αντιμέτωποι με όλες τις ακραίες καιρικές συνθήκες πρέπει να φροντίζουν μόνοι τους εντελώς την επιβίωση τους και με τις ελάχιστες προμήθειες που τους πάνε εκεί μια στο τόσο.

Το πιο σκληρό βέβαια που πάρα πολλές οικογένειες των Παλαιστινίων έχουν, είναι οι νεκροί από τα πυρά του φασιστικού στρατού. Αυτοί είναι και οι λεγόμενοι μάρτυρες. Και κάπου εδώ είναι η στιγμή που αισθάνεσαι ότι δεν πάει άλλο. Δεν γίνεται άλλο πια να συνεχίζεται αυτό το έγκλημα κατά του Παλαιστινιακού λαού, αυτή η γενοκτονία, αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και όλα αυτά να γίνονται μπροστά στα μάτια μας όταν ο ΟΗΕ η διεθνής κοινότητα και όλοι οι διεθνείς συνεργοί αυτού του εγκλήματος σφυρίζουν αδιάφορα, και ενώ μπορούν αφήνουν αυτό το κράτος δολοφόνο, το Ισραήλ να δρα ανενόχλητα και ανεξέλεγκτα.

Φεστιβάλ μπύρας TAYBE

Το Taybe είναι ένα χωριό της Δυτικής Όχθης λίγο πιο έξω από την Ραμάλα. Εκεί έγινε και το Φεστιβάλ της μπίρας Taybe, μια εκπληκτική μπίρα που την φτιάχνουν εκεί. Δύο μέρες φεστιβάλ, δύο μέρες πολιτισμού και δρώμενων με συμμετοχή και διαφόρων αποστολών από το εξωτερικό και κάπου εκεί ανάμεσα και η δικιά μας παρουσία η οποία αγκαλιάστηκε πολύ ζεστά και εγκάρδια από τους ανθρώπους εκεί, από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Την παράσταση βέβαια έκλεψε η ομάδα των νεαρών Παλαιστίνιων, αγοριών και κοριτσιών που χόρεψαν τον παραδοσιακό τους χορό, Ντάπκα, ντυμένοι με τις παραδοσιακές τους στολές. Ένας χορός καθαρά Παλαιστινιακός, μαχητικός με εντυπωσιακό ρυθμό και πάρα πολύ όμορφες κινήσεις και φιγούρες. Οι κοπέλες και τα αγόρια έκαναν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις και δεν υπήρχε διαχωρισμός αντρική και γυναικεία φιγούρα και το θέαμα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό και ξεσηκωτικό.

Σε όλο το χώρο του φεστιβάλ υπήρχαν πάγκοι με τα καταπληκτικά φαλάφελ και πολλά άλλα φαγητά της περιοχής και όλο το κλίμα ήταν πραγματικά πανηγυρικό. Έτσι το βιώσαμε και εμείς και ευτυχώς ο κόσμος ήταν πολύς γιατί ακόμα και σε ένα τέτοιο γεγονός οι Ισραηλινοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν πρόβλημα αλλά μάταια για άλλη μια φορά. Έξω λοιπόν από το Taybe, φύτρωσε κατά το απόγευμα ένα check point στο οποίο οι 17χρονοι στρατιώτες απαγόρευαν τους επισκέπτες του φεστιβάλ (γιατί προφανώς αυτοί ήταν ο στόχος) να στρίψουν αριστερά για Taybe και τους ανάγκαζαν να στρίψουν δεξιά προς το…μη Taybe. Τα σχόλια είναι περιττά..!