PASSIA (Palestinian Academic Society for the Study of International Affairs)
Στις 5 Ιανουαρίου του 1948, η Haganah ανατίναξε το παλαιστινιακής ιδιοκτησίας ξενοδοχείο Semiramis στην Ιερουσαλήμ, σκοτώνοντας 20 πολίτες, ανάμεσα τους και τον Ισπανό πρόξενο Viscount de Taipa και τραυματίζοντας ακόμα περισσότερους
..
Ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Ernest Bevin, δέχεται στις 7 Φεβρουαρίου 1948 στο γραφείο του, τον Πρωθυπουργό της Υπεριορδανίας Tawfiq Abul Huda (αριστερά) και τον Στρατηγό John Glubb. Ο Tawfiq Abul Huda παρατηρεί ότι ενώ οι Εβραίοι έχουν ήδη ετοιμάσει κυβέρνηση, αστυνομία και στρατό που θα αποκτήσουν ισχύ με την οριστικοποίηση της εντολής, οι Παλαιστίνιοι δεν είναι έτοιμοι για αυτό-διαχείριση και δεν έχουν τα μέσα για να δημιουργήσουν στρατό. Αν η κατάσταση παραμείνει ως έχει, ο Abul Huda προβλέπει ότι ένα από τα δύο πράγματα θα συμβούν: είτε οι Εβραίοι θα αγνοήσουν το σχέδιο διχοτόμησης των ΗΕ και θα καταλάβουν όλη την Παλαιστίνη μέχρι τον ποταμό Ιορδάνη ή ο Mufti θα επιστρέψει και θα προσπαθήσει να κηρύξει τον εαυτό του άρχοντα της Αραβικής Παλαιστίνης. Έτσι, η κυβέρνηση της Υπεριορδανίας προτείνει με την οριστικοποίηση της Εντολής να σταλεί η Αραβική Λεγεώνα στην Ιορδανία προκειμένου να καταλάβει το τμήμα εκείνο της Παλαιστίνης που θα δοθεί στους Άραβες και το οποίο είναι όμορο της Υπεριορδανίας. «Φαίνεται πως αυτό και πρέπει να γίνει», απαντάει ο Ernest Bevin, δίνοντας την συγκατάθεσή του σε αυτό το σχέδιο.
Γιάφα!! Τα δάκρυά μου στέγνωσαν, από τα μάτια μου ρέει αίμα.
Θα σε ξαναδώ ποτέ;
Η ανάμνηση σου νωπή, μέρα και νύχτα
ζει μες τα μύχια της ψυχής μου
....
Τι είναι αυτό που αρρωσταίνει την καρδιά μου;
Όπου και να πάω, φωνάζει με σπαραγμό
Αλίμονο, πατρίδα μου!
Όσα πλούτη και αν αποκτήσει κανείς,
ο χλευασμός είναι η μόνη απάντηση σε αυτή τη ζωή.
Mahmud Al-Hut
Στις 22 Φεβρουαρίου, Παλαιστίνιοι αντάρτες ανατίναξαν τα κτίρια της οδού Ben Yehuda στην Ιερουσαλήμ, σκοτώνοντας 57 Εβραίους πολίτες και τραυματίζοντας 100.
«Ο Σιωνισμός βρήκε τον τρόπο να προσαρμόσει το raison d’état , αυτό το παλιό δόγμα που ανακάλυψε πολλά χρόνια πριν ο Μακιαβέλι, αλλά χαίρει ακόμα εκτίμησης και βρίσκεται σε ισχύ από τα Ανώτατα Δικαστήρια των Μεγάλων Δυνάμεων. Και τώρα γινόμαστε μάρτυρες της ανυπολόγιστης δύναμης του raison d’état, όπως και της πολιτικής του Στάλιν για την Παλαιστίνη, η οποία έρχεται σε αντίθεση με το σύνολο της μαρξιστικής και μπολσεβίκικης άποψης για τον Σιωνισμό. Όπως ο Τρούμαν, έτσι και ο Στάλιν (αριστερά), λειτούργησε σαν μαμή για τη γέννηση του Ισραήλ. Όχι μόνο υποστήριξε το σχέδιο διχοτόμησης στα Ηνωμένα Έθνη, αλλά προχώρησε ακόμα πιο πέρα και ενίσχυσε τις ήδη υπάρχουσες και ισχυρές δυνάμεις των Εβραίων, με όπλα και στρατό. Η μοναδική αποστολή στην Παλαιστίνη ειδικά εκπαιδευμένων, παράνομων Εβραίων μεταναστών, έγινε από τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας που έλεγχε η Σοβιετική Ένωση το διάστημα 1947-48. Αλλά η πιο σημαντική συνεισφορά των Σοβιετικών στην ίδρυση του Εβραϊκού Κράτους ήρθε υπό την μορφή προμήθειας βαρύ πυροβολικού, τανκς και αεροπλάνων μέσω της Τσεχοσλοβακίας….»
Ibrahim Ibrahim «Η δημιουργία του εβραϊκού κράτους», 1971-72
Θα Επιστρέψουμε
Abdelkarim Al-Karmi (Abu Salma)
Αγαπημένη μου, Παλαιστίνη!
Πώς να κοιμηθώ, όταν βλέπω μπρος τα μάτια μου τα βασανιστήρια;
Εξαγνίζω τον κόσμο με το όνομά σου.
Αν η αγάπη μου για σένα δεν μου έσκιζε την καρδιά, θα κράταγα μυστικά τa όσα νοιώθω.
Τα καραβάνια της ημέρας περνούν και μιλούν για τις συνωμοσίες των εχθρών και των φίλων.
Αγαπημένη μου, Παλαιστίνη!
Πώς να ζήσω μακριά από τις πεδιάδες και τους λόφους σου;
Οι πρόποδες των βουνών που βάφτηκαν στο αίμα με καλούν και στον ορίζοντα εμφανίζεται το χρώμα
Οι θλιμμένες ακτές σου, με καλούν και οι θρήνοι αντιλαλούν στ’ αυτιά μου.
Τα ρυάκια που δραπετεύουν, με καλούν. Γίνονται ξένοι στην ίδια τους την γη.
Οι πόλεις σου που ορφάνεψαν, με καλούν
και τα χωριά σου και οι θόλοι σου…
«Το όνομα του σχεδίου ήταν εκείνο το παλιό της διχοτόμησης. Αλλά ας λάβουμε υπόψη ότι το σχέδιο διχοτόμησης του 1937 ήταν μια πρόταση που κατατέθηκε από την Βασιλική Αρμοστεία μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης, ενώ τώρα είναι μια φαινομενικά ανιδιοτελής ετυμηγορία ενός αμερόληπτου, διεθνούς σώματος. Αυτό προσδίδει εν ολίγοις στην απόφαση, την αίσθηση της αντικειμενικότητας και της ίσης μεταχείρισης σε μία συμβιβαστική λύση. Αλλά ένας συμβιβασμός εξορισμού είναι μεν ένας αποδεκτός, αλλά απρόθυμος διακανονισμός από την μεριά των πρωταγωνιστών. Η «διχοτόμηση» της Παλαιστίνης που πρότεινε ο UNSCOP δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ήταν σιωνιστική από την έμπνευσή της, σιωνιστική στις αρχές της, σιωνιστική στην ουσία της, σιωνιστική στις λεπτομέρειες της. Η ιδέα της διχοτόμησης ήταν απεχθής στους Παλαιστίνιους Άραβες και ήταν ενάντια σε αυτό για το οποίο είχαν δώσει την σκληρή, απεγνωσμένη και ζημιογόνα μάχη το 1937-39. Επίσης, «συμβιβάζομαι» σημαίνει αμοιβαία αναγνώριση. Τι έχουν αναγνωρίσει οι Σιωνιστές; Μπορείς μόνο να αναγνωρίσεις ότι κατέχεις. Τι κατέχουν οι Σιωνιστές στην Παλαιστίνη που μπορούν να αναγνωρίσουν; Τίποτα απολύτως…Σίγουρα είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση να περιμένουν πως η πλευρά που θα υποστεί αυτή την ανατροπή, να δεχτεί αυτή την συναλλαγή επειδή μια τρίτη πλευρά, που μόνη της αναγνωρίστηκε σε πολιτική σπουδαιότητα, επέλεξε να θολώσει το τοπίο γύρω από το ζήτημα και να ονομάσει την συναλλαγή «συμβιβασμό».
Ο Walid Khalid στον Avi Shlaim, Η συνωμοσία της Ιορδανίας, 1988
Στις 18 Δεκεμβρίου 1947, ο Γενικός Γραμματέας της Αραβικής Λεγεώνας. Abdel Rahman Azzem Pasha, απορρίπτει τις προτάσεις του UNSCOP, λέγοντας: «Ο Αραβικός κόσμος δεν έχει διάθεση για συμβιβασμούς. Το προτεινόμενο σχέδιο μπορεί να είναι λογικό, αλλά η μοίρα των εθνών δεν καθορίζεται από εύλογους συλλογισμούς. Τα έθνη ποτέ δεν παραδίδονται. Δεν θα πετύχετε τίποτα με συζητήσεις συμβιβασμού και ειρήνης. Ίσως να πετύχετε κάτι με την δύναμη των όπλων…[Τα ΗΕ] μιλούν για την Μέση Ανατολή. Για εμάς δεν υπάρχει αυτή η έννοια, για μας υπάρχει μόνο η έννοια του Αραβικού κόσμου».
Avi Shlaim, Η συνωμοσία της Ιορδανίας, 1988
«Τον Φεβρουάριο του 1948, ο Musa Alami (αριστερά) επισκέφτηκε τις αραβικές πρωτεύουσες, προκειμένου να διερευνήσει το μέγεθος της βοήθειας που θα του έδιναν οι αδερφοί του. Επισκέφτηκε με την σειρά την Δαμασκό, την Βαγδάτη, το Κάιρο και το Αμμάν και συνάντησε όλους τους αρχηγούς, με τους οποίους είχε και σχέσεις. Στον πρώτο του σταθμό, στη Δαμασκός, πήρε μια πρόγευση για το τι θα συναντούσε στην συνέχεια. «Είμαι ευτυχής να σου πω ότι ο στρατός και ο εξοπλισμός μας είναι πρώτης τάξεως και ικανά να αντιμετωπίσουν μια χούφτα Εβραίους», τον διαβεβαίωσε ο Σύριος Πρόεδρος, και συμπλήρωσε «σε διαβεβαιώνω ότι έχουμε στην κατοχή μας ακόμα και μια ατομική βόμβα». Βλέποντας την έκφραση δυσπιστίας του Musa, συνέχισε λέγοντας: «Ναι, κατασκευάστηκε τοπικά. Ευτυχώς βρήκαμε έναν πολύ έξυπνο άνθρωπο, έναν χαλκουργό…». Παντού ο Musa συνάντησε την ίδια μακαριότητα και μια άγνοια που ήταν κάτι λιγότερο από απύθμενη».
G.F.Furlonge, Η Παλαιστίνη είναι Η Χώρα Μου, 1969
Ο Walid khalidi (αριστερά) καταδικάζει τους Σιωνιστές και τους Δυτικούς υποστηρικτές τους για την απάθεια που έδειξαν όσο αφορά την τρομακτική μοίρα των Γερμανών και Πολωνών Εβραίων «...οι κατηγορίες πρέπει να βαρύνουν τόσο την Δύση, με την μεταναστευτική πολιτική της όσο και την επίσημη ηγεσία των Σιωνιστών». Η καταδικαστική αυτή τοποθέτηση είναι σίγουρα δικαιολογημένη μέσα σε ανθρώπινα και ηθικά πλαίσια. Στην πραγματικότητα όμως, οι Σιωνιστές υπήρξαν συνεπείς και ειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς τους. Η Παλαιστίνη και μόνο η Παλαιστίνη ήταν «η Γη της Επαγγελίας». Οποιαδήποτε μετανάστευση Εβραϊκών κοινοτήτων προς τη Δύση θα αποτελούσε κατάργηση του «δικαιώματος επιστροφής» της σιωνιστικής ιδεολογίας. Επιπλέον, οι Σιωνιστές δεν μπορούσαν να αποκηρύξουν τις «σιωπηρές συμφωνίες» με τα αφεντικά τους. Δεν μπορούσαν να ψυχραθούν με τους υποστηρικτές τους. Κι αυτό γιατί ήταν, «όπως και ακόμα είναι, προστατευόμενοι των Άγγλο-Αμερικάνων υποστηρικτών τους και από αυτούς εκπορεύεται η δύναμη, τα πλούτη και η θέληση τους». Αυτό έχει ξεκαθαριστεί για τους Σιωνιστές από τις μέρες του Herzl..
Ibrahim Ibrahim «Η δημιουργία του εβραϊκού κράτους», 1971-72
«Η φυγή από την Χάιφα ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1947, όταν οι εχθροπραξίες οδήγησαν σε πλήρη κατάρρευση της ηγεσίας και των υπηρεσιών της πόλης. Μέχρι τον Ιανουάριο, είχαν φύγει το 1/3 των 700.000 Αράβων της Χάιφα, κυρίως από τις μεσαίες και ανώτερες τάξεις, είχαν φύγει. Οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν σποραδικά μέχρι τον Απρίλιο και στις 21 Απρίλη οπότε και άρχισαν να αποσύρονται οι Βρετανικές δυνάμεις, ο εβραϊκός στρατός της Haganah επιτέθηκε βίαια. Οι Άραβες που είχαν μείνει στην πόλη βούλιαξε στον τρόμο. Είχαν χάσει το ηθικό τους, ένοιωθαν απροστάτευτοι και πανικοβλημένοι από την σφαγή των 250 πολιτών, που είχε προηγηθεί δυο βδομάδες νωρίτερα στο χωριό Deir Yassin, κοντά στην Ιερουσαλήμ, από δυνάμεις που ανήκαν στις τρομοκρατικές εβραϊκές οργανώσεις Irgun και Stern.
Περίπου 15.000 Παλαιστίνιοι υπολογίζεται ότι έφυγαν από την Χάιφα στις 22 Απριλίου. Το βράδυ της ημέρας, όσοι από τους Άραβες αρχηγούς της πόλης απέμειναν, παραδόθηκαν επίσημα και παρότρυναν την εκκένωση της πόλης από τους Άραβες, για να μην τους δουν να συναινούν στην εβραϊκή κυριαρχία. Αλλά οι κάτοικοι της Χάιφα είχαν ήδη τραπεί σε φυγή. Η έξοδος συνεχίστηκε για μια βδομάδα, καθώς οι τρομοκρατημένοι κάτοικοι έφραξαν τα λιμάνια και τους δρόμους, αφήνοντας πίσω τα υπάρχοντα τους, άδεια σπίτια, και καλλιέργειες αφύλακτες. Μέχρι τις αρχές Μάη, από τους 70.000 Άραβες κατοίκους της Χάιφα, είχαν μείνει μόνο 3.000 με 4.000.»
Kathleen Christison, Το τραύμα του διωγμού, 2001
«Η πόλη της Γιάφα, παραδόθηκε στις εβραϊκές δυνάμεις λίγες μέρες μετά την παράδοση της Χάιφα. Σε αντίθεση με την Χάιφα, η Γιάφα με πληθυσμό περίπου 70.000 κατοίκων, ήταν μια καθαρά αραβική πόλη και σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο διχοτόμησης των ΗΕ, αποτελούσε τμήμα του Παλαιστινιακό κράτους, μια μικρή αλλοεθνής περιοχή, που θα περιτριγυριζόταν από το εβραϊκό κράτος και θα γειτνίαζε με την μεγαλύτερη πόλη των Εβραιών, το Τελ Αβίβ. Οι εχθροπραξίες και η διατάραξη των αστικών υπηρεσιών ξεκίνησαν κι εδώ σχετικά νωρίς, αλλά την στιγμή που παραδόθηκε η Χάιφα και η Irgun εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον της Γιάφα στις 25 Απριλίου, η πλειοψηφία του πληθυσμού της –περίπου 50.000-60.000 άραβες – βρίσκονταν ακόμα στην πόλη. Σύντομα, πολλοί παράγοντες έπαιξαν τον ρόλο τους για να αναγκάσουν τους πολίτες σε μαζική φυγή, παρόμοια με αυτή της Χάιφα: τρεις μέρες συνεχούς βομβαρδισμού από την Irgun, το γεγονός ότι οι κάτοικοι γνώριζαν για την μαζική σφαγή στο χωριό Deir Yassin, η βιαστική φυγή των αρχηγών της Γιάφα και λίγο αργότερα ο διασκορπισμός των αμυντικών δυνάμεων της πόλης. Κάποιοι από τους κυνηγημένους, διέσχισαν την ενδοχώρα. Οι περισσότεροι διέφυγαν με πλοία, που τους οδήγησαν στην Γάζα, στην Βηρυτό, στην Αίγυπτο και σε κάποιες περιπτώσεις που η θάλασσα ήταν άγρια στον θάνατο».
Kathleen Christison, The wound of dispossession, 2001
Παλαιστινιακός ψαλμόςσε καλούν τα ορφανά πουλιά.
Ω! Κόσμε
Από την Γάζα, την Τζενίν, την παλιά Ιερουσαλήμ
Αλληλούια!
Οι καρδιές και τα μάτια κάποτε τραγουδούσαν:
«Δοξασμένε Θεέ, κουραστήκαμε. Στείλε μας πίσω!»
Αναρτήσεις
