Πηγή: http://www.pflp.ps/english/ Σεπτέμβρης 2009
Η Αραβόφωνη μηνιαία εφημερίδα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Neda al-Watan, που κυκλοφορεί στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, δημοσίευσε στο φύλλο της του Σεπτέμβρη, συνέντευξη με τον Βραζιλιάνο καρτουνίστα καλλιτέχνη Carlow Latuff που είναι πασίγνωστος για τα γραφικά και τα σκίτσα του που υποστηρίζουν τον Παλαιστινιακό αγώνα.
Τί ήταν αυτό που σας ενέπνευσε για να γίνεται σκιτσογράφος; Πως αναμιχθήκατε με τον αγώνα για ελεύθερη Παλαιστίνη και πως πήρε η Παλαιστίνη τόσο κεντρική θέση στη δουλειά σας;
Από τα παιδικά μου χρόνια ονειρευόμουν να γίνω καλλιτέχνης. Πέρναγα ώρες μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας τα καρτούν Hanna-Barbera. Μετά το 1990, άρχισα να φτιάχνω σκίτσα για αριστερές συνδικαλιστικές εφημερίδες αλλά όχι για πολιτικούς λόγους, το έκανα μόνο επαγγελματικά. Μέχρι να έρθω μέσω του internet σε επαφή με το κίνημα των Ζαπατίστας το 1997, δεν είχα εμπλακεί σε κανέναν πολιτικό ζήτημα. Τότε, σε ένα ταξίδι μου στη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης, το 1997, προσκεκλημένος του Παλαιστινιακού Κέντρου για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία, είδα τα Ισραηλινά checkpoint (σημεία ελέγχου) και τους ισραηλινούς στρατιώτες ολόγυρα, και ιδιαίτερα μετά τη συνάντησή μου με έναν άνθρωπο που τον φώναζαν Adris στη Χεβρώνα, αποφάσισα να αγκαλιάσω τον Παλαιστινιακό αγώνα για αυτοδιάθεση.
Ποιός θεωρείται ότι είναι ο ρόλος ενός καλλιτέχνη στον αγώνα για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη; Πώς βλέπετε τη δική σας δουλειά μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο;
Ίσως (λέω ίσως, γιατί δεν είμαι σίγουρος για το πόσο ακριβώς μπορεί η δουλειά μου να επηρεάζει τους ανθρώπους) τα σκίτσα μου μπορούν να υπηρετήσουν τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες αποκωδικοποιόντας σύνθετα πολιτικά ζητήματα και παρουσιάζοντάς τα με έναν τρόπο πιο εύκολα κατανοητό στον καθένα. Ελπίζω πως τα σκίτσα μου μπορούν να υπηρετήσουν τους λαούς όπως ένα γεμάτο ΑΚ-47 υπηρετεί έναν αντάρτη.
Η δουλειά σας έχει υιοθετηθεί με ενθουσιασμό από τους Παλαιστίνιους και το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη διεθνώς. Τί είναι αυτό που πιστεύεται πως την κάνει να χτυπά μια χορδή στο αισθητήριο των Παλαιστινίων και των υποστηρικτών τους;
Ίσως να έχει να κάνει με το παρόλο που δεν είμαι ο ίδιος Παλαιστίνιος, έχω αγκαλιάσει τον Παλαιστινιακό σκοπό με έναν παθιασμένο τρόπο. Νομίζω πως οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τί είναι διεθνισμός. Μια άλλη πτυχή είναι πως, καθώς το φιλο-ισραηλινό λόμπι παρενοχλεί πάντα καθέναν που τολμά να υψώσει τη φωνή του ενάντια στις σφαγές των Παλαιστινίων, οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν πως είμαι θαρραλέος. Αλλά σίγουρα δεν είναι ζήτημα θάρρους.Το ζήτημα είναι πως έχοντας τόσο ισχυρούς εχθρούς που μάλιστα έχουν και μεγάλη επιρροή, οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται κάθε είδους υποστήριξη, και αν έχω ένα ταλέντο που μπορεί να φανεί χρήσιμο στον Παλαιστινιακό λαό, τότε θα βάλω την τέχνη και τις ικανότητές μου στην υπηρεσία του, γιατί ο Παλαιστινιακός σκοπός είναι σκοπός ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Η δουλειά σας χαρακτηρίζεται συχνά από επαναλαμβανόμενους χαρακτήρες – όπως η «Μητέρα Παλαιστίνη», μια αποφασισμένη ηλικιωμένη Παλαιστίνια γυναίκα. Ποιοί είναι μερικοί από αυτούς τους επαναλαμβανόμενους χαρακτήρες ή σύμβολα που χρησιμοποιείται, και πως βλέπετε τη σημασία τους στην επικοινωνία των ιδεών σας;
Η ανθρωπότητα πάντα δούλευε με σύμβολα, όπως αναφέρει ο Carl Gustav Jung στο βιβλίο του «Ο άνθρωπος και τα σύμβολά του». Η «Μητέρα Παλαιστίνη», όπως και ο διάσημος Handala, είναι αρχέτυπα, γραφικές απεικονίσεις του Παλαιστινιακού λαού. Καθώς πάντα προσπαθώ να μετατρέψω σύνθετες καταστάσεις σε απλές ιδέες, χρησιμοποιώ εικόνες και σύμβολα για να επικοινωνήσω ευκολότερα με ένα ευρύ ακροατήριο.
Τα σκίτσα σας αφορούν πολλούς αγώνες σε ολόκληρο τον κόσμο – στον Αραβικό κόσμο, την Παλαιστίνη, τον Λίβανο, την Ιορδανία και το Ιράκ, αλλά και στο Αφγανιστάν την Ονδούρα, το Μεξικό, τη Χώρα των Βάσκων και αλλού, και δίνουν έμφαση στο ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Πώς βλέπετε τον αγώνα για απελευθέρωση της Παλαιστίνης στο πλαίσιο του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού αγώνα;
Ως διεθνιστής πιστεύω ότι ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός είναι οι κοινοί μας εχθροί. Στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Ιορδανία και τον Λίβανο, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ Παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα και εξεπλάγην από το πόσο μοιάζουν με τις φτωχογειτονιές του Ρίο ντε Τζανέιρο παρόλο που βρίσκονται πολύ μακριά από τη Νότια Αμερική και έχουν διαφορετική γλώσσα, παραδόσεις και θρησκευτικά πιστεύω. Σε τελική ανάλυση, η φτώχεια και η δυστυχία είναι παγκόσμιες γλώσσες, και η ταξικός αγώνας το ίδιο. Γι’ αυτό πιστεύω και υποστηρίζω τους απελευθερωτικούς αγώνες στην Παλαιστίνη και αλλού, γιατί τα βάσανα των λαών είναι τα ίδια στην Γάζα και τη Σρι Λάνκα. Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα, αδελφοί και αδελφές.
Πρόσφατα φτιάξατε μια σειρά σκίτσων για το Γενικό Γραμματέα του PFLP, Ahmad Sa'adat. Τί πιστεύετε για το ρόλο του ως σύμβολο του Παλαιστινιακού αγώνα – ως κρατούμενου, αριστερού και εθνικού ηγέτη – και για την καμπάνια για την απελευθέρωσή του;
Ακόμα κι αν δεν είμαι Παλαιστίνιος, νιώθω να ντρέπομαι για το ότι ο Ahmad Sa'adat φυλακίστηκε αρχικά από την Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή και στη συνέχεια από τους Ισραηλινούς. Δυστυχώς, υπάρχουν Παλαιστίνιοι που συμπαθούν περισσότερο τις ΗΠΑ και το Ισραήλ απ’ ότι την ίδια τους την πατρίδα. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία και ο αγώνας του Sa'adat δεν μπορούν να φιμωθούν από τα κάγκελα των Ισραηλινών φυλακών. Οι παλιοί και νέοι αγώνες του θα συνεχίσουν να δίνουν κουράγιο στους λαούς της Παλαιστίνης και του κόσμου, και θα θυμίζουν σε όλους εμάς που ζούμε μακριά τον τεράστιο αριθμό των Παλαιστινίων κρατούμενων στις Ισραηλινές φυλακές. Είναι ευκολότερο να σπάσεις τα κάγκελα των Ισραηλινών παρά τη θέληση των Παλαιστινίων.
Αναρτήσεις
