Γιατί υποστηρίζουμε το κάλεσμα για μποϋκοτάζ

Γράφουν οι Ken Loach, Rebecca O'Brien και Paul Laverty στη σελίδα http://electronicintifada.net/v2/article10756.shtml 7 Σεπτέμβρη 2009

Όταν αποφασίσαμε να αποσύρουμε την ταινία μας «Ψάχνοντας τον Eric» από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μελβούρνης αφού ανακαλύψαμε ότι το φεστιβάλ κατά ένα μέρος χρηματοδοτούνταν από το κράτος του Ισραήλ, γράψαμε στον διευθυντή, Richard Moore, εξηγώντας τους λόγους. Δυστυχώς παρερμήνευσε τη θέση μας, πράγμα που έκανε ξανά την περασμένη εβδομάδα στη στήλη «Το σχόλιο είναι ελεύθερο» της Guardian, δηλώνοντας ότι "το να επιτρέψουμε στην προσωπική πολιτική ενός κινηματογραφιστή να αποκηρύξει τη θέση ενός φεστιβάλ ... έρχεται σε αντίθεση με το νόημα του τι είναι ένα φεστιβάλ," και ισχυρίστηκε ότι "οι απαιτήσεις του Loach ήταν πέρα από τα όρια."

Αυτή η απόφαση ελήφθη από τρεις κινηματογραφιστές, (σκηνοθέτης, παραγωγός, συγγραφέας), όχι σε μια ιδιωτική αφηρημένη κουβεντούλα, αλλά μετά από μια μακρά συζήτηση και ως ανταπόκριση στην πρόσκληση για πολιτιστικό μποϊκοτάζ από ένα ευρύ φάσμα της παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των συγγραφέων, σκηνοθετών , εργαζομένων στον πολιτιστικό τομέα, οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοσιογράφων, συνδικαλιστικών οργανώσεις, ομάδων γυναικών και οργανώσεων φοιτητών. Όπως ο Moore θα έπρεπε ήδη να να γνωρίζει η Παλαιστινιακή Καμπάνια για το Ακαδημαϊκό και Πολιτιστικό Μποϊκοτάζ του Ισραήλ (PACBI) ξεκίνησε στη Ραμάλα τον Απρίλιο του 2004, και οι στόχοι, οι λόγοι για τους οποίους δημιουργήθηκε και τα συστατικά μέρη είναι ευρέως διαθέσιμα στο internet. Η PACBI αποτελεί τμήμα ενός πολύ ευρύτερου διεθνούς κινήματος για μποϊκοτάζ, άρση των επενδύσεων και κυρώσεις (BDS) εναντίον του ισραηλινού κράτους.

Γιατί υποστηρίζουμε αυτό το διεθνές κίνημα που μεγαλώνει διαρκώς; Τα τελευταία 60 χρόνια, το Ισραήλ, με τη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει περιφρονήσει τα εκατοντάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ, τη Σύμβαση της Γενεύης και το διεθνές δίκαιο. Έχει δείξει περίτρανα ότι είναι ένα βίαιο και αδίστακτο κράτος, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις πρόσφατες σφαγές στη Γάζα, και μάλιστα ακόμα παρά πέρα προκλητικά έδειξε την αδιαφορία του για το διεθνές δίκαιο χρησιμοποιώντας όπλα φωσφόρου. Το Ισραήλ εξακολουθεί να χλευάζει την παγκόσμια κοινή γνώμη, Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της αδιαλλαξίας του, είναι η απόφαση να συνεχίσει την οικοδόμηση του Τείχους στα παλαιστινιακά εδάφη, παρά την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου το 2004.

Τι κάνει η διεθνής κοινότητα; Τίποτα άλλο παρά μόνο να διαμαρτύρεται. Τι κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες; Συνεχίζουν να εκφράζουν τη "βαθιά τους ανησυχία", ενώ χρηματοδοτούν το ισραηλινό κράτους με περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Εν τω μεταξύ "επί τόπου" (θα ήταν ένας καλός τίτλος για ταινία) ισραηλινοί έποικοι συνεχίζουν να καταλαμβάνουν παλαιστινιακά σπίτια και εδάφη κάνοντας την βιώσιμη παλαιστινιακή πατρίδα ένα άπιαστο όνειρο. Η φυσιολογική ζωή, με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, έχει γίνει ένα εικονικό όνειρο για τους περισσότερους Παλαιστίνιους.

Δεδομένης της αποτυχίας του διεθνούς δικαίου, και της ατιμωρησίας του ισραηλινού κράτους, πιστεύουμε ότι οι απλοί πολίτες δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση παρά να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να συμπληρώσουν αυτό το κενό. Ο Desmond Tutu δήλωσε: "Το τέλος του απαρτχάιντ θεωρείται από τα κορυφαία επιτεύγματα του περασμένου αιώνα, αλλά δεν θα τα είχαμε καταφέρει χωρίς τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας - ιδίως του κινήματος αποεπένδυσης της δεκαετίας του 1980. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών, μια παρόμοια κίνηση έχει διαμορφωθεί, αυτή τη φορά με στόχο στο τέλος της ισραηλινής κατοχής".

Σε μια πρόσφατη εκδήλωση για το BDS στη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης, η συγγραφέας Naomi Klein έκανε μια πολύ καλή επισήμανση όταν είπε ότι δεν υπάρχει ακριβής ισοδυναμία μεταξύ του Ισραήλ και Νότιας Αφρικής. Όπως είπε, "Το ερώτημα δεν είναι αν το Ισραήλ ίδιο με τη Νότια Αφρική, αλλά αν οι ενέργειες του Ισραήλ εμπίπτουν στον διεθνή ορισμό του τι είναι απαρτχάιντ. Και αν δει κανείς την κατάσταση που περιλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα μεταφορά ατόμων, διαφορετικά επίπεδα δικαίου, επίσημο εθνικό διαχωρισμό μέσα στο κράτος τότε θα δείτε ότι, ναι, πληροί τον ορισμό αυτό – κι αυτό είναι διαφορετικό από το να λέμε ότι είναι ακριβώς σαν τη Νότια Αφρική. Δεν υπάρχουν δύο κράτη που να είναι ίδια. Δεν είναι αυτό το ζήτημα, είναι αποπροσανατολισμός." Λίγο καιρό μετά την εισβολή στη Γάζα μιλήσαμε με τον επικεφαλής μιας οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο οποίος μας είπε ότι οι Ισραηλινοί αρνούνταν να επιτρέψουν επαρκή ποσότητα χημικών τα οποία ήταν απαραίτητα για τον καθαρισμό του νερού. Ένα σαφές παράδειγμα της εκδικητικής συλλογικής τιμωρίας που στρέφεται προς το ήμισυ του πληθυσμού.

Πρόσφατα, ο Neve Gordon, ένας εβραίος πολιτικός επιστήμονας καθηγητής σε πανεπιστήμιο του Ισραήλ, υποστήριξε: "Ο πιο ακριβής τρόπος για να περιγραφεί το Ισραήλ σήμερα είναι ένα κράτος απαρτχάιντ." Για αυτό το λόγο και αυτός υποστηρίζει τη διεθνή εκστρατεία αποεπένδυσης και μποϋκοτάζ. Θεωρούμε καθήκον μας να συμβουλευόμαστε εκείνους που ζουν στην αιχμή του δόρατος στο εσωτερικό των κατεχομένων εδαφών. Θα ενθαρρύναμε επίσης και άλλους κινηματογραφιστές και ηθοποιούς που καλούνται σε φεστιβάλ να ελέγχουν αν υπάρχει κρατική υποστήριξη από το Ισραήλ πριν να συμμετέχουν, και εάν ναι, να τηρούν το μποϊκοτάζ. Οι σκηνοθέτες του Ισραήλ δεν είναι ο στόχος. Η κρατική συμμετοχή είναι. Αν δούμε τα πράγματα συνολικά είναι μια μικρή συμβολή στο όλο και μεγαλύτερο κίνημα, αλλά το παράδειγμα της Νότιας Αφρικής θα πρέπει να μας ενθαρρύνει.

Ο Ken Loach είναι ένας από τους πιο γνωστούς σκηνοθέτες στον κόσμο. Σκηνοθέτησε ριζοσπαστικές ταινίες για την τηλεόραση στη δεκαετία του εξήντα, όπως Cathy Come Home και μια σειρά ντοκιμαντέρ. Σκηνοθέτησε μια από τις πιο γνωστές ταινίες του Ηνωμένου Βασιλείου, το Kes στη δεκαετία του '60, και το Γη και Ελευθερια, Sweet Sixteen, MY Name is Joe, The Wind That Shakes The Barley (νικητής του Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες), τα τελευταία χρόνια.

Η Rebecca O'Brien είναι ανεξάρτητη παραγωγός ταινιών για 20 χρόνια. Ήταν παραγωγός σε εννέα ταινίες μεγάλου μήκους, καθώς και άλλες μικρού με τον Ken Loach, ανάμεσά τους το Γη και Ελευθερια, Sweet Sixteen, My Name Is Joe, and The Wind that Shakes the Barley

Ο Paul Laverty είναι ένας πρώην δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος είναι τώρα σεναριογράφος. Αυτός και ο Ken Loach τώρα εργάζονται για την 12ο έργο τους από κοινού. Και οι τρεις έχουν εργαστεί μαζί για πολλά χρόνια.