Το κίνημα BDS και η Ισραηλινή Αριστερά

Πηγή: http://bdsmovement.net/?q=node/551

Η πρόσφατη δήλωση του Ισραηλινού ακαδημαϊκού Neve Gordon από το Πανεπιστήμιο Ben-Gurion, με την οποία υποστηρίζει το BDS [1], έχει προκαλέσει πολλά σχόλια και διαμάχες που ποικίλουν από το ότι πρέπει να απολυθεί από το πανεπιστήμιο έως την έκφραση ευφορίας για την ισραηλινή δημοκρατία και την διατήρηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Το PACBI κοιτάζει με νηφάλια ματιά την ισραηλινή υποστήριξη για το BDS και επισημαίνει τις δυνατότητες αλλά και τις παγίδες που κρύβει.

Η ισραηλινή υποστήριξη για το BDS, και ιδίως το ακαδημαϊκό και πολιτιστικό μποϊκοτάζ του Ισραήλ, είναι ευπρόσδεκτη. Πολύ πριν από τη δήλωση υποστήριξης του Gordon ένθερμοι Ισραηλινοί υποστηρικτές των παλαιστινιακών δικαιωμάτων, όπως η Rachel Giora, Ilan Pappe, Haim Bresheeth, Oren Ben-Dor και Tanya Reinhart είχαν υιοθετήσει το μποϊκοτάζ και το υπερασπίστηκαν απέναντι στους Ισραηλινούς επικριτές τους και ειδικά κάποιους αριστερούς ακαδημαϊκούς [2]. Είναι γνωστή η δημόσια υποστήριξη και οι εκκλήσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια για τη στήριξη συγκεκριμένων δράσεων μποϋκοτάζ από Ισραηλινούς καλλιτέχνες και ακαδημαϊκούς.

Η συγκρότηση πρόσφατα της ομάδας Boycott! Υποστήριξη της Παλαιστινιακής έκκλησης BDS από τα «μέσα» [3], είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη, καθώς αποδέχεται άνευ όρων το BDS όπως αυτό ορίζεται και καθοδηγείται από την Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή BDS, BNC, αντίθετα με ορισμένους "υποστηρικτές του BDS" στο Ισραήλ, οι οποίοι προσπαθούν να θέσουν τις δικές τους, περιοριστικές παραμέτρους για την καμπάνια ή την υποστηρίζουν για να εξυπηρετούν τις δικές τους πολιτικές ατζέντες.

Το PACBI πιστεύει ότι η ενίσχυση της υποστήριξης για το BDS από Ισραηλινούς ή η αναγνώριση του αναπόφευκτου της στρατηγικής αυτής στον αγώνα κατά της ισραηλινής αποικιοκρατίας του απαρτχάιντ, είναι ενδεικτική της αυξανόμενης νομιμότητας, της ηθικής ανωτερότητας και της επιτυχίας της εκστρατείας BDS με παλαιστινιακή πρωτοβουλία και καθοδήγηση. Αυτό δείχνει ότι η σταθερή και αποτελεσματική πίεση στο Ισραήλ, ιδίως με τη μορφή BDS, περικλύει μια πραγματική δυναμική για μια πολιτική αλλαγή μέσα στο Ισραήλ ξεκινώντας από ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες, και άλλα δημόσια πρόσωπα.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να υπάρξει διάκριση μεταξύ διαφορετικών παραλλαγών αυτής της υποστήριξης ή αναγνώρισης, ιδίως στο μέτρο που σχετίζονται με την Παλαιστινιακή έκκληση για BDS, συμπεριλαμβανομένης της έκκλησης του PACBI για ακαδημαϊκό και πολιτιστικό μποϊκοτάζ του Ισραήλ.

Πρώτον, πρέπει να σημειωθεί ότι ορισμένοι ισραηλινοί υποστηρικτές του BDS επιμελώς αποφεύγουν το πολιτικό πλαίσιο που καθορίζεται από το παλαιστινιακό κίνημα BDS υπστηρίζοντας το ως στρατηγική για το τέλος μόνο της 42-χρονης στρατιωτικής κατοχής της Δυτικής Όχθης και τη Λωρίδα της Γάζας. Για παράδειγμα, ορισμένοι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν τους όρους αποικιοκρατία και απαρτχάιντ, ωστόσο τους περιορίζουν «στα παλαιστινιακά εδάφη που καταλήφθηκαν το 1967», και όχι στην ιστορική Παλαιστίνη, η οποία περιλαμβάνει τώρα το κράτος του Ισραήλ. Μια τέτοια διατύπωση παραμερίζει το ζήτημα του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, καθώς και του νομιμοποιημένου και θεσμοθετημένου ρατσισμού και των διακρίσεων εις βάρος των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο δεν τηρούν την ολοκληρωμένη προσέγγιση της παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών που υιοθετήθηκε με την έκκληση του 2005 για Μποϋκοτάζ, Αποεπένδυση και Κυρώσεις κατά του Ισραήλ, αλλά επίσης περιφρονούν τα κατοχυρωμένα από τον ΟΗΕ δικαιώματα για τη μεγάλη πλειοψηφία του αυτόχθονου πληθυσμού της Παλαιστίνης. Η παλαιστινιακή έκκληση υποστηρίζει μη βίαια μέτρα τιμωρίας που θα συνεχίσουν μέχρι το Ισραήλ να αναγνωρίσει τα Παλαιστινιακά αναφαίρετα δικαιώματα για αυτοδιάθεση και να συμμορφωθεί πλήρως με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, να σταματήσει την κατοχή και τους εποικισμούς σε όλα τα αραβικά εδάφη και να διαλύσει το Τείχος, να αναγνωρίσει τα βασικά δικαιώματα των αραβο-παλαιστίνιων πολιτών του Ισραήλ για πλήρη ισότητα, και να σεβαστεί το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους όπως αυτό ορίζεται από το ψήφισμα 194 των Ηνωμένων Εθνών [4].

Αυτό εγείρει ένα σημαντικό ζήτημα σχετικά με την ηγεσία του κινήματος BDS. Οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν το δικαίωμά τους να θέτουν τις παραμέτρους και τη γενική στρατηγική του κινήματος και να παραμείνουν επικεφαλείς και εκπρόσωπός του. Ορισμένες προσπάθειες Ισραηλινών να περιορίσουν το πεδίο του BDS, σε γεωπολιτικό ή τακτικό επίπεδο, μπορεί να ειδωθούν μόνο ως άλλη μια προσπάθεια των γνωστών ισραηλινών "αριστεροσιωνιστών" να καθορίσουν τους όρους του αγώνα και να δίνουν την έγκρισή τους σε αντίστοιχες δράσεις αλληλεγγύης ώστε να τερματιστεί η καταπίεση του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ, όπως αυτοί την ορίζουν, ανεξάρτητα από τις προσδοκίες και τις ανάγκες των ίδιων των Παλαιστινίων. Επαναλαμβάνουμε την ανάγκη να παραμείνει αυτό το κίνημα επικεντρωμένο στους παλαιστίνιους όσον αφορά τις βασικές αρχές και τη γενική στρατηγική του. Οι ποικίλες και διαφορετικές ως προς το περιεχόμενο και συχνά δημιουργικές δράσεις και τακτικές του διεθνούς κινήματος είναι υποστηρικτικές, είναι κρίσιμες για την επιτυχία της γενικότερης στρατηγικής BDS, και αξιολογούνται ως αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό η οποία βασίζεται σε αρχές.

Μερικές φορές η ισραηλινή ενασχόληση με το BDS αποκαλύπτεται να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με την πολιτική στάση της σιωνιστικής αριστεράς, όπως είναι η ισραηλινο-κεντρική λογική. Από αυτή την άποψη η βασική αρχή και κύρια δικαιολόγηση για την έκκληση για BDS είναι «να σωθεί το Ισραήλ από τον εαυτό του» και προέρχεται από ανησυχία για το μέλλον της χώρας που περιλαμβάνει και τις προοπτικές της ομαλοποίησης της παρουσίας του Ισραήλ στον αραβικό κόσμο. Μια τέτοια υπερβολική ανησυχία για την εξασφάλιση του μέλλοντος του Ισραήλ, χωρίς να επισημαίνεται ο ρατσιστικός και απαρντχάιντ χαρακτήρας του, αποκαλύπτει ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν όλα τα μέλη της Ισραηλινής αριστεράς ή του «μετώπου της ειρήνης» ως σταθεροί σύμμαχοι του Παλαιστινιακού και διεθνούς κινήματος BDS.

Ωστόσο πιστεύουμε ότι η διαμόρφωση της ανάγκης για Μποϊκοτάζ με αυτούς τους όρους δικαιώνει μια πλευρά της λογικής του κινήματος BDS, η οποία θέλει να κάνει τους Ισραηλινούς να συνειδητοποιήσουν ότι μόνο η σταθερή πίεση στο Ισραήλ θα επιφέρει αλλαγή στο status quo. Είτε από ισραηλινά ίδια συμφέροντα, είτε βασισμένη σε μια δέσμευση αρχών για μια σειρά Παλαιστινιακά δικαιώματα, η Ισραηλινή υποστήριξη προς το κίνημα BDS δεν μπορεί να αγνοηθεί και είναι ευπρόσδεκτη.

[1] http://r-freepalestine.blogspot.com/2009/08/blog-post_29.html

[2] Βλέπε, για παράδειγμα, Tanya Reinhart για το 2002 επιστολή προς την ισραηλινή ακαδημαϊκή Baruch Kimmerling στο http://www.mediamonitors.net/tanya13.html

[3] http://www.boycottisrael.info

[4] http://bdsmovement.net/?q=node/52