Αυτό που χρειάζονται οι Παλαιστίνιοι

Άρθρο του Mustafa Barghouthi, Γενικού Γραμματέα της Παλαιστινιακής Εθνικής Πρωτοβουλίας στο http://www.palestinemonitor.org, 18 Αυγούστου 2009

Οι Παλαιστίνιοι έχουν μπροστά τους δύο μόνο επιλογές: να συνεχίσουν να αποφεύγουν τον αγώνα, όπως κάποιοι προσπαθούν να κάνουν, ή να τον επιλέξουν απευθυνόμενοι στην εθνική συλλογική βούληση.

Η δεύτερη επιλογή δεν συνεπάγεται κατ' ανάγκη μια πρόσκληση στα όπλα. Είναι σαφές ότι το Ισραήλ έχει το συντριπτικό πλεονέκτημα σε αυτό τον τομέα τόσο των συμβατικών όσο και μη-συμβατικών (πυρηνικών) όπλων. Όπως επίσης, προφανώς, οι γειτονικές αραβικές χώρες ούτε θέλουν ούτε έχουν την ικανότητα να προχωρήσουν σε στρατιωτική λύση. Ωστόσο, η αδυναμία διεξαγωγής πολέμου δεν σημαίνει αυτομάτως την παραίτηση και την αποφυγή άλλων μέσων για τη διεξαγωγή του αγώνα.

Όσο ισχυρό και αν είναι στρατιωτικά, το Ισραήλ έχει δύο βασικές αδυναμίες. Πρώτον, δεν μπορεί να επιβάλλει πολιτικές λύσεις με τη δύναμη των όπλων σε ένα λαό αποφασισμένο να αντισταθεί. Αυτό έχει γίνει εμφανές με τους δύο μεγάλης κλίμακας πόλεμους κατά του Λιβάνου και πιο πρόσφατα με την επίθεση κατά της Γάζας. Δεύτερον, όσο περισσότερο οι Παλαιστίνιοι παραμένουν αποφασισμένοι και όσο μεγαλύτερος είναι ο ρόλος του δημογραφικού παράγοντα στο πλαίσιο της σύγκρουσης, τόσο πιο ξεκάθαρα το Ισραήλ αναδεικνύεται ως ένα σύστημα απαρτχάιντ εχθρικό προς την ειρήνη. Εάν η εθνοκάθαρση του 1948 και ο αποικιοκρατικός επεκτατισμός περιγράφουν τις περιστάσεις που περιέβαλλαν τη γέννηση του ισραηλινού κράτους, οι πρόσφατες νομοθετικές προτάσεις σχετικά με τη δήλωση υπακοής στο εβραϊκό κράτος και την απαγόρευση του Παλαιστινιακού εορτασμού μνήμης της Nakba σαφέστατα υπογραμμίζουν τον βασικά ρατσιστικό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ.

Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, παρόλο που το Ισραήλ έχει φθάσει στο αποκορύφωμα της προσπάθειας κατακερματισμού του παλαιστινιακού λαού, με γεωγραφικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ όσων ζουν στο Ισραήλ και όσων ζουν στο εξωτερικό, μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Δυτική Όχθη και της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, και μεταξύ μιας περιοχής και της διπλανής της στη Δυτική Όχθη μέσω του δακτυλίου δρόμων του Τείχους και του κλεισίματος δρόμων, οι Παλαιστίνιοι ξαναενώθηκαν στις κακουχίες και τις προκλήσεις. Ανεξάρτητα από το αν έχουν ή όχι ισραηλινή υπηκοότητα, ή αν είναι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, της Δυτική Όχθη ή της Γάζας, όλοι μοιράζονται τα δεινά καθώς είναι θύματα των ρατσιστικών πολιτικών διακρίσεων τύπου απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Εάν η μόνη εναλλακτική λύση για να αποφύγουμε τον αγώνα είναι να συμμετέχουμε σε αυτόν, πρέπει να επιβεβαιώσουμε ότι το εθνικό μας απελευθερωτικό κίνημα είναι ακόμα ζωντανό. Πρέπει να επιβεβαιώσουμε, δεύτερον, ότι η πολιτική και διπλωματική δράση είναι ένα θεμελιώδες μέρος της διαχείρισης της σύγκρουσης. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να τις ανυψώσουμε σε πρωταρχικά μέσα με στόχο να αποκαλύψουμε την πραγματική φύση του Ισραήλ, προκειμένου να το απομονώσουμε πολιτικά και να πιέσουμε πολιτικά για διεθνείς κυρώσεις εναντίον του.

Με αυτή την έννοια, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στη θεωρία της οικοδόμησης κρατικών θεσμών υπό κατοχή. Μια Διοίκηση της οποίας οι υπηρεσίες ασφαλείας καταναλώνουν 35% του δημόσιου προϋπολογισμού, που ενεργεί ως αστυνομικός της κατοχής, προωθώντας ταυτόχρονα το σχέδιο του Νετανιάχου για εξομάλυνση των οικονομικών σχέσεων ως υποκατάστατο μιας πολιτικής λύσης, είναι σαφώς προσανατολισμένη στην προώθηση του εγκλιματισμού με το ισχύον καθεστώς, όχι στην αλλαγή του. Η οικοδόμηση παλαιστινιακών διοικητικών θεσμών και η προώθηση της πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης θα πρέπει να γίνεται στα πλαίσια μιας φιλοσοφίας "αντιστασιακής ανάπτυξης". Μια τέτοια φιλοσοφία βασίζεται στη διπλή αρχή της υποστήριξη της δύναμης των ανθρώπων να αντέχουν τις κακουχίες της κατοχής και της μείωσης της εξάρτησης από την εξωτερική χρηματοδότηση και εξωτερική βοήθεια. Ο στρατηγικός στόχος του παλαιστινιακού αγώνα, με αυτή τη φιλοσοφία, πρέπει να είναι να "γίνει το κόστος της ισραηλινής κατοχής και του συστήματος του απαρτχάιντ τόσο μεγάλο, ώστε να είναι μη βιώσιμο".

Αν συμφωνούμε σε αυτή την πορεία για τη διεξαγωγή του αγώνα, τότε το επόμενο βήμα είναι η υιοθέτηση μια ενιαία εθνικής στρατηγικής βασιζόμενη σε τέσσερις πυλώνες:

1. Αντίσταση

Σε όλες τις μορφές της, η αντίσταση είναι ένα διεθνώς κατοχυρωμένο δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού. Σύμφωνα με τη στρατηγική αυτή, ωστόσο, θα πρέπει να ξαναποκτήσει έναν ειρηνικό, μαζικό λαϊκό χαρακτήρα που θα βοηθήσει να αναζωογονηθεί η κουλτούρα του συλλογικού ακτιβισμού μεταξύ όλων των κομματιών του παλαιστινιακού λαού και, συνεπώς, θα βοηθήσει στο να αποφευχθεί να γίνει ο αγώνας μονοπώλιο μικρών ομάδων προωθώντας την αυξανόμενη ώθηση και ορμή του. Μοντέλα για αυτό το είδος της αντίστασης υπάρχουν ήδη. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η γενναία και συνεχιζόμενη καμπάνια κατά του Τείχους, η οποία έχει εξαπλωθεί σε αρκετές πόλεις και χωριά, δίνοντας πέντε ανθρώπινες ζωές στον σκοπό, και γίνεται όλο και πιο ανυποχώρητη. Η αντίσταση του λαού της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και του Silwan κατά των ισραηλινών κατεδαφίσεων σπιτιών και της προσπάθειας για την εβραιοποίηση της πόλης είναι άλλο ένα ηρωικό παράδειγμα. Ένα τρίτο πολλά υποσχόμενο παράδειγμα είναι το κίνημα για το μποϋκοτάζ ισραηλινών αγαθών και η προώθηση κατανάλωσης τοπικά παραγόμενων προϊόντων. Εκτός από το να αποτρέπει την οικειοποίηση από την κατοχή των κερδών από την εμπορία προϊόντων που παράγονται σε τοπικό επίπεδο, αυτή η μορφή αντίστασης μπορεί να δημιουργήσει ένα σύνδεσμο του πληθυσμού, ηλικιωμένων και νέων, αντρών και γυναικών, και να αναβιώσει την κουλτούρα και το πνεύμα της συνεργατικότητας. Οι εκστρατείες για την άρση του εμπάργκο κατά της Γάζας, με τα πλοία, τα καραβάνια βοήθειας και τις πιέσεις προς το Ισραήλ να άρει την οικονομική κυριαρχία, είναι μια ακόμα σημαντική μορφή αντίστασης.

2. Υποστήριξη της εθνικής σταθερής αποφασιστικότητας

Η σημασία αυτού του άξονα είναι η έμφαση στην ενίσχυση της δημογραφικής δύναμης του παλαιστινιακού λαού, ώστε να μετατρέψει τα εκατομμύρια του πληθυσμού σε αποτελεσματική λαϊκή ισχύ. Αυτό προϋποθέτει την εκπλήρωση των βασικών αναγκών των Παλαιστινίων, ώστε να μπορέσουν να παραμείνουν σταθεροί στον αγώνα τους, καθώς και την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού ως θεμέλιο για μια ισχυρή και ανεξάρτητη παλαιστινιακή οικονομία. Ωστόσο, για την επίτευξη αυτών των στόχων το οικονομικό πλάνο και ο προϋπολογισμός της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ) πρέπει να τροποποιηθούν ώστε να δίνουν βάρος στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης, της υγείας, της γεωργίας και του πολιτισμού, σε αντίθεση με την σπατάλη του ενός τρίτου του προϋπολογισμού για την ασφάλεια.

Για παράδειγμα, η ψήφιση και άμεση εφαρμογή του νομοσχεδίου για εθνικό ταμείο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα υπηρετούσε τις εκπαιδευτικές ανάγκες εκατοντάδων χιλιάδων νέων. Εκτός από τη βελτίωση του επιπέδου και την ανάπτυξη της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, θα ενεργούσε για τη διατήρηση των ωφελειών της αναπτυξιακής βοήθειας και, τελικά, τη μείωση της εξάρτησης από την εξωτερική βοήθεια. Το ταμείο θα ανακουφίσει τα βάρη για σχολικά δίδακτρα για περισσότερες από 150.000 οικογένειες, θα θέσει τέρμα στην ευνοιοκρατία και στο χειρισμό των επιχορηγήσεων για σπουδές, και θα παρέχει ίσες ευκαιρίες για ακαδημαϊκή εξέλιξη, σε όλους τους νέους και νέες, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Εξίσου καινοτόμες και δυναμικές ιδέες θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και σε άλλους τομείς της εκπαίδευσης, ή για την τόνωση του τομέα της δημόσιας υγείας, της γεωργίας και του πολιτισμού με γενικό στόχο την ανάπτυξη της μόρφωσης, καινοτόμων και αποτελεσματικών σύγχρονων ανθρώπινων πόρων που απαιτούνται για την κάλυψη αναγκών όσο πιο ανεξάρτητα γίνεται, επομένως, ικανών να αντιμετωπίσουν τις τεράστιες πιέσεις.

3. Εθνική ενότητα και ενιαία εθνική ηγεσία

Αυτός ο στρατηγικός στόχος συνεπάγεται την αναδιοργάνωση του Οργανισμού για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) ώστε να είναι πιο αντιπροσωπευτικός δημογραφικά, και την ενεργοποίηση των συμφωνιών που επιτεύχθηκαν στον παλαιστινιακό εθνικό διάλογο που πραγματοποιήθηκε στο Κάιρο. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Ισραήλ που διευκόλυνε και τις επιθέσεις του, ήταν ο παλαιστινιακός διχασμός και η αδυναμία της διχασμένης παλαιστινιακής ηγεσίας. Για να διορθώσουν αυτή την αδυναμία, οι Παλαιστίνιοι πρέπει να υιοθετήσουν μια νέα νοοτροπία και προσέγγιση. Συγκεκριμένα, πρέπει: να αποποιηθούν τη νοοτροπία και την πρακτική του ανταγωνισμού για την εξουσία για μια ψευδαίσθηση Αρχής που είναι ακόμα υπό την κατοχή, είτε στη Δυτική Όχθη είτε στη Γάζα. Να παραιτηθούν από την ψευδαίσθηση ότι η παλαιστινιακή στρατιωτική δύναμη όσο μεγάλη και αν γίνει, είναι ικανή από μόνη της να ηγηθεί του παλαιστινιακού αγώνα, να υιοθετήσουν τη δημοκρατία και τις πλουραλιστικές δημοκρατικές διαδικασίες και δραστηριότητες ως τρόπο ζωής, την αυτοδιοίκηση, την ειρηνική διαδικασία λήψης αποφάσεων ως το μόνο αποδεκτό μέσο για την επίλυση των διαφορών και αντιπαραθέσεών, να αντισταθούν σε όλες τις εξωτερικές πιέσεις και προσπάθειες (κυρίως από την πλευρά του Ισραήλ) παρέμβασης στις εσωτερικές τους υποθέσεις και αλλοίωσης της παλαιστινιακής λαϊκής βούλησης. Πρέπει να υπάρχει μια σταθερή και αταλάντευτη πίστη στο δικαίωμα των Παλαιστινίων για εθνική αυτοδιάθεση.

Το πιο δύσκολο έργο που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι η δημιουργία μιας ενοποιημένης ηγεσίας και στρατηγικής που να είναι δεσμευτική για όλους και καμιά πολιτική ή στρατιωτική απόφαση να μην ξεφεύγει από αυτές. Μια ενοποιημένη ηγεσία και στρατηγική που στα πλαίσιά της καμία ομάδα ή μέρος δεν θα έχει το μονοπώλιο στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Μόνο με μια ενιαία ηγεσία και στρατηγική θα είμαστε σε θέση να πολεμήσουμε τον αποκλεισμό ως ένα σώμα, αντί να αποφεύγουμε την ενότητα μπροστά στο φόβο του αποκλεισμού. Με μια ενιαία ηγεσία και στρατηγική θα είμαστε σε θέση να εκμεταλλευτούμε τις πρωτοβουλίες άλλων, σε αντίθεση με τις σπασμωδικές αντιδράσεις από το ένα στο άλλο, και θα μπορέσουμε να επικεντρώσουμε την ενέργειά μας για την επιβεβαίωση της ενιαίας μας θέλησης, αντί να την σπαταλάμε σε εσωτερικές διαμάχες στις οποίες τα διάφορα μέρη αναζητούν εξωτερική βοήθεια για την ενίσχυση τους έναντι στους αντιπάλους τους στο εσωτερικό. Μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να αλλάξουμε την εξίσωση που υποτάσσει το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα στα στενά συμφέροντα της ΠΑ (στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας) και θα μετατρέψουμε την ΠΑ σε ένα όργανο στην υπηρεσία του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος.

4. Οικοδόμηση και ενίσχυση του κινήματος διεθνούς αλληλεγγύης υπέρ των Παλαιστίων σε συνδυασμό με την προσπάθεια για επιβολή κυρώσεων κατά του Ισραήλ.

Ότι ένα τέτοιο κίνημα υπάρχει και μεγαλώνει σταθερά είναι ενθαρρυντικό. Ωστόσο, θα χρειαστούν τεράστιες προσπάθειες για να οργανώσει και να συντονίσει τις δραστηριότητές του σωστά, ώστε να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή επιρροή σε αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και τη Δύση. Παλαιστινιακές, αραβικές και μουσουλμανικές κοινότητες θα πρέπει να συντονιστούν για την υλοποίηση του ίδιου στόχου. Αν και το κίνημα αλληλεγγύης έχει σημαντικές επιτυχίες με τη διοργάνωση μποϊκοτάζ ισραηλινών προϊόντων, την απόφαση της Ομοσπονδίας των βρετανικών πανεπιστημίων για μποϊκοτάζ των ισραηλινών ακαδημαϊκών, και την απόφαση που ελήφθη από το Hampshire College και ορισμένες εκκλησίες τις ΗΠΑ να μην επενδύσουν στο Ισραήλ, πρέπει να γίνει ακόμη πολύ δουλειά για να επεκταθεί το πεδίο εφαρμογής των εν λόγω δραστηριοτήτων και να αναπτυχθεί η δυναμική του κινήματος αλληλεγγύης.

Η Παλαιστινιακή τραγωδία, την οποία ο Νέλσον Μαντέλα έχει χαρακτηριστεί ως την κυριότερη πρόκληση για τη διεθνή ανθρωπιστική συνείδηση, μοιάζει έντονα με την κατάσταση της Νότιας Αφρικής έως το 1980. Πήρε χρόνια, πριν την απελευθέρωση της Νότιας Αφρικής, για να καταφέρει ένα συντονισμένο ενοποιημένο κίνημα να προσελκύσει τις κυβερνήσεις σε αυτή την υπόθεση. Το καθοριστικό σημείο ήταν όταν μεγάλες εταιρείες αντιλήφθηκαν πως το οικονομικό κόστος της ανάμειξης τους με το καθεστώς του απαρτχάιντ στην Πρετόρια ήταν μη βιώσιμο. Στην παλαιστινιακή υπόθεση, η επιτυχία του κινήματος διεθνούς αλληλεγγύης εξαρτάται από τρεις μείζονες παράγοντες. Ο πρώτος είναι η προσεκτική οργάνωση και ο λεπτομερής σχεδιασμό του, υψηλός βαθμό πειθαρχίας και στενός συντονισμός. Δεύτερος, η ορθολογική, πολιτισμένη ρητορική που αρνείται να παίξει το παιχνίδι της ισραηλινής τακτικής των προκλήσεων. Ο τρίτος παράγοντας, είναι, η σταδιακή επάνδρωση του κινήματος με οργανώσεις, κινήματα και ανθρώπους από το εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων εβραϊκών αντι-σιωνιστικών οργανώσεων και Εβραίων που αντιτίθονται στην ισραηλινή πολιτική.

Τίποτα από τα παραπάνω και σε καμία περίπτωση δεν είναι καινούριο. Ωστόσο, αυτές οι ιδέες δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί στην πράξη. Η λογική αφετηρία είναι ότι, ενώ η παλαιστινιακή υπόθεση είναι παλαιστινιακή, αραβική και μουσουλμανική, είναι πάνω απ’ όλα μια ανθρωπιστική υπόθεση που κραυγάζει σε όλο τον κόσμο που εκθειάζει τις ανθρωπιστικές αρχές και αξίες. Η επιτυχία των αγωνιστών της ελευθερίας της Νότιας Αφρικής, του αντιπολεμικού κινήματος στο Βιετνάμ, και των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας της Ινδίας, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ικανότητά τους να δημιουργήσουν μια οικουμενική έκκληση. Και αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να κάνουμε. Τα δικά μας συνθήματα για το κίνημα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό πρέπει να είναι "αγώνας κατά του νέου απαρτχάιντ και του συστηματικού ρατσισμού" και "αγώνας για δικαιοσύνη και δικαίωμα στην ελευθερία." Το Διεθνές Δικαστήριο με την απόφασή του για το Τείχος, τον χαρακτηρισμό ως παράνομων των εβραϊκών οικισμών και της τροποποίησης των δεδομένων στην Ιερουσαλήμ, αποτελεί ένα πολύτιμο νομικό προηγούμενο που οι επίσημοι παλαιστινιακοί οργανισμοί έχουν αγνοήσει για τέσσερα χρόνια. Η απόφαση αυτή θα πρέπει τώρα να μας οδηγήσει σε μια πλατφόρμα για την επιβολή κυρώσεων κατά του Ισραήλ, όπως και το ψήφισμα του ΟΗΕ κατά της κατοχής της Ναμίμπια αποτέλεσε μια πλατφόρμα για το ξεκίνημα μιας εκστρατείας κατά του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Οι τέσσερις άξονες στρατηγικής που περιγράφονται παραπάνω, οι οποίοι εκφράστηκαν από το Κίνημα της Παλαιστινιακής Εθνικής Πρωτοβουλίας, μπορούν να πετύχουν αν βασίζονται σε σαφές όραμα, υπομονή, επιμονή και συστηματικότητα. Δεν περιμένω ότι θα κερδίσουν την έγκριση όλων. Τα συμφέροντα ορισμένων σε συνδυασμό με το αίσθημα της απογοήτευσης και απελπισίας έχουν νεκρώσει την επιθυμία κάποιων να συνεχίσουν την αντιπαράθεση με το Ισραήλ. Πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι ορισμένοι τομείς της παλαιστινιακής κοινωνίας έχουν εξαρτηθεί τόσο από τις προσωρινές ρυθμίσεις και προγράμματα και τα συνακόλουθα οικονομικά οφέλη ώστε να μην μπορούν να συνεισφέρουν στον αγώνα για πραγματική αλλαγή. Ωστόσο, η προτεινόμενη συνολική στρατηγική απαντάει και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του παλαιστινιακού λαού και φέρει την υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο παλαιστινιακός εθνικός αγώνα μέχρι σήμερα έχει περάσει μέσα από δύο μεγάλες φάσεις: η πρώτη καθοδηγούμενη από Παλαιστίνιους στο εξωτερικό που παραμέλησε το ρόλο των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα, και η δεύτερη καθοδηγούμενη από τους Παλαιστίνιους στα κατεχόμενα που παραμέλησε το ρόλο των Παλαιστινίων στο εξωτερικό. Σήμερα βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας τρίτης φάσης, η οποία θα πρέπει να συνδυάζει την πάλη στα κατεχόμενα και την εκστρατεία των Παλαιστινίων και των υποστηρικτών τους στο εξωτερικό.

Κλείνοντας θα ήθελα να θίξω το θέμα της λύσης του ενός ή των δύο κρατών. Είναι και θεωρητικά και πρακτικά σχετικό να θίξουμε αυτό το θέμα εδώ για δύο λόγους. Πρώτον, το Ισραήλ έχει επανειλημμένα προσπαθήσει να υπονομεύσει την προοπτική του παλαιστινιακού κράτους πιέζοντας για τέτοιες φόρμουλες ως κανονισμούς, ή για μια ενδιάμεση κατάσταση, ή για ένα κράτος χωρίς πραγματική κυριαρχία. Δεύτερον, οι αλλαγές που δημιουργούνται από τους ισραηλινούς επιοικισμούς και δρόμους δακτυλίους έχουν καταστήσει την υλοποίηση ενός βιώσιμου κράτους αδύνατη. Για ορισμένους, κυρίως Παλαιστίνιους της Διασποράς, η αντικατάσταση του αιτήματος για ένα κράτος με τη "λύση δύο κρατών", φαίνεται να προσφέρει μια ανακούφιση. Είναι η καλύτερη αντιμετώπιση, χωρίς αμφιβολία, αλλά είναι πολύ μακριά από το προσφέρει ανακούφιση. Τα συνθήματα δεν σταματούν απελευθερωτικούς αγώνες. Τα συνθήματα, χωρίς στρατηγική και οι προσπάθειες για την υποστήριξή τους παραμένουν ευσεβείς πόθοι ή για ορισμένους ένας εύσχημος τρόπος για να αποφύγουν την ευθύνη και τη δουλειά που αυτή συνεπάγεται.

Τώρα, ας το ξεκαθαρίσουμε. Το Ισραήλ εργάζεται όλο το εικοσιτετράωρο δημιουργώντας δεδομένα για να καταστρέψει την επιλογή ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, και, ως εκ τούτου, τη λύση των δύο κρατών. Όμως, αυτό δεν αφήνει τον παλαιστινιακό λαό, χωρίς εναλλακτική λύση, όπως ορισμένοι σιωνιστές ηγέτες αναμφίβολα ελπίζουν. Το ενιαίο δημοκρατικό κράτος (όχι το ενιαίο δι-εθνικό κράτος), στο οποίο όλοι οι πολίτες θα είναι ίσοι σε δικαιώματα και υποχρεώσεις ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ταυτότητά τους και την προέλευσή τους αποτελεί μια εναλλακτική λύση στην προσπάθεια να αναγκάσουν τους Παλαιστινίους να δεχθούν δουλεία υπό κατοχή και απαρτχάιντ με τη μορφή μιας αδύναμης αυτόνομης κυβέρνηση που έχει βαπτιστεί κράτος.

Ωστόσο, αν ο στόχος είναι ένα πραγματικά ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος ή ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος, επιλογές που αμφότερες απορρίπτει το Ισραήλ με την ίδια σφοδρότητα, κανένας από αυτούς τους στόχους δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να αποκαλυφτεί και να καταστραφεί το σύστημα του απαρτχάιντ. Αυτό απαιτεί μια στρατηγική. Επομένως, αντί να διχαζόμαστε πρόωρα για το αν πάμε για ένα κράτος ή μια λύση δύο κρατών, ας ενώθουμε πίσω από τον κοινό στόχο που απαιτείται για την επίτευξη όποιου από τα δύο: τη διαμόρφωση και την εφαρμογή μιας στρατηγικής για την καταπολέμηση της κατοχής, του απαρτχάιντ και του ρατσισμού. Αυτό θα μας οδηγήσει σε κάτι που είναι απολύτως απαραίτητο στο παρόν στάδιο: στη μετάβαση από τον κόσμο των συνθημάτων στον κόσμο της πρακτικής του ακτιβισμού, με βάση βιώσιμα στρατηγικά σχέδια που κινητοποιούν τους διαδηλωτές κατά του τείχους, τους διανοούμενους και πολιτικούς και άλλους τομείς της κοινωνίας . Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διπλωματικές προσπάθειες και οι διαπραγματεύσεις δεν μας απαλλάσσουν από τις ευθύνες του πραγματικού αγώνα. Έχουμε ένα δρόμο που οδηγεί σε ένα και μοναδικό στόχο: την ελευθερία του παλαιστινιακού λαού. Δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από το να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο ως το τέλος του. Δεν πρόκειται για ένα κάποιο μελλοντικό σχέδιο.Είναι κάτι που δεν μπορεί να περιμένει. Πράγματι, ίσως θα πρέπει να υιοθετήσουμε το σύνθημα των αγωνιστών της ελευθερίας της Νότιας Αφρικής: «Ελευθερία σε όλη τη ζωή μας!».