Ποιός και γιατί σκότωσε τον Αραφάτ;

Του Ramzy Baroud 24 Ιούλη 2009 από τη σελίδα Palestine Chronicle

Ποιός σκότωσε τον Γιασέρ Αραφάτ; Όταν ανακοινώθηκε πως ο παλαιστίνιος ηγέτης είναι νεκρός σε ένα γαλλικό νοσοκομείο στις 11 Νοέμβρη του 2004, δεν υπήρχε κανένας τρόπος να γνωρίζουμε πως έπρεπε να διατυπωθούν οι ερωτήσεις που σχετίζονταν με το θάνατό του. Δολοφονήθηκε ή πέθανε από γεράματα; Αν δολοφονήθηκε, τότε ποιός τον σκότωσε και γιατί; Η «μυστηριώδης» φύση των συμπτωμάτων τροφοδότησε μια θεωρία πως δηλητηριάζονταν για καιρό, έδωσε αρκετές ενδείξεις για ένα πλήρες σενάριο σχετικά με το ποιοί εμπλέκονταν με αναφορές ακόμα και σε ανθρώπους του στενού του περιβάλλοντος. Παρόλο που η ιστορία του Αραφάτ έχει καταγραφεί στο συνεχιζόμενο χρονικό του Παλαιστινιακού αγώνα και οι Παλαιστίνιοι με κάποιο τρόπο έχουν ξεπεράσει το θάνατό του, οι πρόσφατες ειδήσεις που κυκλοφόρησαν ανοίγουν την ιστορία του θανάτου του Αραφάτ για ακόμα μια φορά, αναπαράγοντας νέες διαμάχες και σενάρια συνομωσίας.

Έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από το θάνατο του Αραφάτ. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, ένας αριθμός υψηλόβαθμων παλαιστινίων ηγετών, ειδικά από τις τάξεις του κινήματος της Χαμάς, δολοφονήθηκαν από τους ισραηλινούς με διάφορους φρικτούς τρόπους. Οι Παλαιστίνιοι αναφέρουν τον Αραφάτ ως «μάρτυρα», όπως και όλους τους υπόλοιπους που δολοφονήθηκαν από τους ισραηλινούς κι αυτό αποτελεί μια ένδειξη της διαδεδομένης πίστης πως ο θάνατός του δεν ήταν αποτέλεσμα φυσικών αιτίων.

Αν πραγματικά ο Αραφάτ δολοφονήθηκε και δεδομένου ότι ο θάνατός του δεν προήλθε από κάποιον αεροπορικό βομβαρδισμό ή από ισραηλινή σφαίρα, μια κρίσιμη ερώτηση έχει καθυστερήσει να τεθεί, δίνοντας τροφή σε κάθε είδους απαντήσεις. Ποιός σκότωσε τον Αραφάτ και πώς;

Οι ισραηλινοί μετά βίας έκρυβαν τον πόθο τους να δουν τον Αραφάτ νεκρό. Ο πρώην ισραηλινός πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν εξέφρασε τη λύπη του σε συνέντευξή του την 1η Φλεβάρη του 2002 που δεν σκότωσε τον Αραφάτ δεκαετίες νωρίτερα, όταν είχε την ευκαιρία να το κάνει. Δήλωσε στην ισραηλινή εφημερίδα Maariv πως έπρεπε να έχει «εξολοθρεύσει» τον Αραφάτ κατά τη διάρκεια της εισβολής στον Λίβανο το 1982. «Μετανιώνετε που δεν το κάνατε;» ρωτήθηκε. «Σίγουρα, ναι» απάντησε.

Την ημέρα του θανάτου του Αραφάτ, οι ειδήσεις του BBC φιλοξένησαν σχόλια του τότε ηγέτη της αντιπολίτευσης Σιμόν Πέρες, ότι «είναι καλό που ο κόσμος απαλλάχθηκε απ’ αυτόν ... ο ήλιος λάμπει τώρα στη Μ. Ανατολή». Όμηρος για χρόνια στο διάτρητο από σφαίρες γραφείο του στη Δυτική Όχθη, ο Αραφάτ αντιπροσώπευε έναν διεθνή πονοκέφαλο για το Ισραήλ. Δεν ήταν αρκετά «μετριοπαθής» για να παραχωρήσει όλα τα Παλαιστινιακά δικαιώματα, αλλά αρκετά «μετριοπαθής» για να διατηρεί την αύρα της διεθνούς προσοχής και την υποστήριξη των Αραβικών, Μουσουλμανικών, Ευρωπαϊκών και άλλων κρατών.

Επίσης, στα μυαλά αρκετών, ο Αραφάτ ήταν αποφασισμένος, και συχνά διακήρυτταν πως αποτελούσε «εμπόδιο». Το πραγματικά «μετριοπαθές» στρατόπεδο της Παλαιστινιακής Αρχής τον αντιπαθούσε για τους ακούραστες προσπάθειές του να συμβιβάσει την παραταξιακή διαπάλη καθώς εμπόδιζαν τις προσπάθειές τους να κυριαρχήσουν στην Παλαιστινιακή κοινωνία. Το Ισραήλ τον περιφρονούσε για πολλούς λόγους, ειδικά για την άρνησή του να κάνει «παραχωρήσεις» σε ζητήματα υψίστης σημασίας όπως το ζήτημα των προσφύγων και της Ιερουσαλήμ. Η κυβέρνηση Μπους εκμεταλλεύθηκε κάθε ευκαιρία για να τον δυσφημίσει, να τον μειώσει και να τον θίξει, υποστηρίζοντας μια «εναλλακτική» ηγεσία όπως αυτή του Μαχμούντ Αμπάς, του Μωχάμεντ Νταχλάν και άλλων.

Κατά έναν αρκετά παράξενο τρόπο, ακόμα και ο Αμπάς και άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Παλαιστινιακής Αρχής αναφέρονται στον Αραφάτ ως «μάρτυρα», ειδικά όταν έχουν ανάγκη να κεφαλαιοποιήσουν την κληρονομιά που άφησε στα χαμηλόβαθμα μέλη της Φατάχ και στους απλούς Παλαιστίνιους. Αλλά αυτή η ιστορία ήταν προορισμένη να σταματήσει εδώ, με τον Αμπάς και τον Νταχλάν, να κάνουν σημαία τον «μάρτυρα» Αραφάτ, καθώς συνεχίζουν την ρητορική τους «επανάσταση» για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι που ο Φαρούκ Καντούμι, δεύτερος στην ιεραρχία της Φατάχ και από τους πιο γνωστούς ηγέτες της PLO, βγήκε δημόσια με ένα έγγραφο με πρακτικά από μια συνάντηση του 2004 που περιείχε μερικές απρόβλεπτες εκπλήξεις: πως ο Αμπάς και ο Νταχλάν, μαζί με τον Σαρόν, αμερικανό υφυπουργό Γουίλιαμ Μπερνς και άλλους σχεδίασαν από κοινού τη δολοφονία του Αραφάτ.

Ο Καντούμι βγήκε στην δημοσιότητα με μια συνέντευξη τύπου στο Αμάν της Ιορδανίας στις 12 Ιούλη του 2009 και υποστήριξε πως ο Αραφάτ του είχε εμπιστευτεί τη συγκεκριμένη συνομιλία από τη μυστική συνάντηση ισραηλινών, παλαιστίνιων και αμερικανών ηγετών και αξιωματούχων. Η συνομωσία, σύμφωνα με τον Καντούμι, περιελάμβανε τη δολοφονία και άλλων παλαιστινίων ηγετών, κάποιοι από τους οποίους πράγμαται έχουν δολοφονηθεί από τότε ενώ άλλοι είναι ακόμα ζωντανοί χάρη στην αστοχία των ισραηλινών βλημάτων και την αποτυχημένη παγίδευση αυτοκινήτων με εκρηκτικά.

Όπως ήταν αναμενόμενο οι ηγέτες της Φατάχ από τη Ραμάλα, εκτόξευσαν μια άγρια λεκτική επίθεση ενάντια στον Καντούμι, αμφισβητώντας τους στόχους του, τη συγκυρία κατά την οποία έκανε τις αποκαλύψεις, ακόμα και την πνευματική του υγεία. Ο Αμπάς κατηγόρησε τον Καντούμι ότι θέλει να τορπιλίσει το συνέδριο της Φατάχ που καθυστερούσε πολύ καιρό και είναι προγραμματισμένο να διεξαχθεί στη Βηθλέεμ στις 4 Αυγούστου. «(Ο Καντούμι)... γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πληροφορίες του είναι ψευδείς. Τις ανακοίνωσε για να υπονομεύσει το συνέδριο αλλά συνεχίζουμε τις προετοιμασίες» δήλωσε ο Αμπάς. Ο Καντούμι στην πραγματικότητα επέκρινε το γεγονός ότι το συνέδριο ενός υποτιθέμενου «επαναστατικού» κινήματος να γίνεται με την ισραηλινή συγκατάθεση εάν όχι υποστήριξη.

Είναι γεγονός, πως ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε αν είναι αυθεντική η αναφορά του Καντούμι αν δεν διεξαχθεί μια ανεξάρτητη έρευνα ή δεν υπάρξουν αδιάψευστα στοιχεία. Εντούτοις, τα αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι πάντα απαραίτητα για να διαμορφώσει το κοινό μια άποψη. Δεδομένων των απειλών του Ισραήλ ενάντια στον Αραφάτ, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν κανένα λόγο να πιστέψουν πως οι ισραηλινοί δεν τον δολοφόνησαν. Ομοίως, οι απλοί Παλαιστίνιοι, ειδικά εκείνοι στη Γάζα, έχουν λίγους λόγους να πιστέψουν πως οι διεφθαρμένοι Παλαιστίνιοι δεν ήταν αναμεμιγμένοι στον θάνατο του Αραφάτ. Μια κλίκα της παλαιστινιακής ελίτ το έχει κάνει σαφές πως τα προσωπικά της συμφέροντα υπερβαίνουν εκείνα του Παλαιστινιακού λαού. Ο Νταχλάν ανοιχτά υποστήριξε την ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης της Γάζας και το «επαναστατικό» κίνημα της Ραμάλα έστειλε παλαιστίνιους μαχητές εξοπλισμένους και εκπαιδευμένους από τους αμερικάνους να καταστείλουν τους εχθρούς του Ισραήλ σε διάφορες πόλεις της Δυτικής Όχθης.

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι τουλάχιστον αρκετό να εξηγήσει γιατί οι Παλαιστίνιοι είναι πρόθυμοι να πιστέψουν τις πρόσφατες δηλώσεις που έκανε ο Καντούμι, μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα σε όλες τις παλαιστινιακές παρατάξεις. Πράγματι οι κατηγορίες του Καντούμι πρέπει να επιβεβαιωθούν από μια ανεξάρτητη έρευνα, αλλά έγιναν σε ένα εριστικό, αν όχι ιδιόμορφο πολιτικό πλαίσιο που τις καθιστά ιδιαίτερα εύγλωττες, από μια άποψη. Και αυτό από μια άποψη είναι η πραγματική τραγωδία.