(Προηγούμενο: Συμφωνίες σταθμοί στο Παλαιστινιακό)
(Συνέντευξη με τον Εκτάμι Μιχιάρ πρόεδρο της Ένωσης Παλαιστινίων Εργαζομένων στην Ελλάδα)
Ο αγώνας που δίνει ο παλαιστινιακός λαός για εθνική αυτοδιάθεση, για εθνική αξιοπρέπεια δοκιμάζεται τούτες τις μέρες από την πιο στυγνή καταστολή. Την ίδια στιγμή που όλος ο κόσμος έχει παγώσει από τις φρικαλεότητες του πάνοπλου φασιστικού στρατού του Ισραήλ, η παλαιστινιακή Ιντιφάντα είναι το παράδειγμα, είναι το ζωντανό μαχητικό σύμβολο του κάθε αγωνιζόμενου λαού, κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου.
Κανείς δεν έχει άμεση πληροφόρηση. Η επικοινωνία είναι πάρα πολύ δύσκολη τώρα με την εισβολή. Αυτό που συμβαίνει στα Κατεχόμενα είναι μια πραγματική σφαγή. Ο Σαρόν έχει βαλθεί να μείνει στην ιστορία σαν ο σφαγέας του παλαιστινιακού λαού. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, αυτή η άγρια επίθεση του ισραηλινού στρατού είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την παλαιστινιακή Ιντιφάντα. Προσπαθεί να υποτάξει την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού για να περάσει άλλα σχέδια. Αυτές τις μέρες διατυπώνεται πολύ καθαρά η επιδίωξη για αντικατάσταση του Γιασέρ Αραφάτ. Τί σημαίνει αυτό άμεσα πολιτικά; Σημαίνει κατάργηση της Παλαιστινιακής Αρχής, που ήταν το γέννημα της συμφωνίας του Όσλο και του συνεδρίου της Μαδρίτης. Άρα, σαν Παλαιστινιακή Αρχή γυρίζουμε πριν την εξέγερση, πριν το Όσλο, πριν τη Μαδρίτη. Άρα άμεση και ολοκληρωτική κατοχή όλων των παλαιστινιακών εδαφών. Δεν θα υπάρχει δηλαδή ούτε μέσα σε εισαγωγικά αυτό που λέγεται «Αυτόνομες Περιοχές των Παλαιστινίων». Παράλληλα ακούγονται κάποιες φωνές και από τους Αμερικάνους που ξεκαθαρίζουν μάλλον την εικόνα, οι οποίοι μιλούν για αντικατάσταση του Αραφάτ από ανθρώπους μέσα από το περιβάλλον του. Και δίνουν ονόματα. Και προσπαθούν να δοκιμάσουν μήπως ο Αραφάτ θα λυγίσει. Να ξεκαθαρίσω μερικά θέματα: Ο Αραφάτ δεν πρόκειται να λυγίσει. Ξέρει πολύ καλά πως, αν λυγίσει και υπογράψει συμφωνίες με τους Ισραηλινούς για το σταμάτημα της Ιντιφάντα, της αντίστασης, θα έχει την τύχη ας πούμε κάποιων που είναι απλά υπεύθυνοι κάποιας επαρχίας για τα νερά, τα σκουπίδια κλπ, σαν να είναι δήμαρχος κάπου. Το όνειρο που είχε να γίνει αρχηγός σε ένα παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ θα είναι πολύ μακριά. Φυσικά οι Ισραηλινοί τον στριμώχνουν στη γωνία, των περικυκλώνουν από τη μια, τον απομονώνουν και πολιτικά. Λέγοντάς του, άμα δεν συμφωνείς θα βρούμε αντικαταστάτη. Τα σχέδια αυτά όμως θα πρέπει να περάσουν πάνω από το πτώμα της παλαιστινιακής αντίστασης, της Ιντιφάντα. Αυτό είναι σίγουρο. Το βλέπουμε καθημερινά ότι η αντίσταση δεν σταματάει. Βέβαια παρ’ όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ και τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης, ο Σαρόν συνεχίζει προς αυτή την κατεύθυνση, να αποτελειώσει την Ιντιφάντα και να καταλάβει τα παλαιστινιακά εδάφη. Αλλά πού είναι η Παλαιστινιακή Αρχή; Επομένως, αυτό που θέλουν και προσπαθούν να καταφέρουν οι Αμερικάνοι, και γι’ αυτό πιέζουν τον Σαρόν να τελειώσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα γρήγορα, είναι να μπορέσουν να διορίσουν κάποιον σαν Παλαιστινιακή Αρχή, όπως έκαναν και στο Αφγανιστάν. Άρα αφγανοποίηση στο Παλαιστινιακό άμεσα.
Πιστεύετε ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να αντικατασταθεί ο Αραφάτ;
Κανένας Παλαιστίνιος δεν θα δεχτεί την αντικατάσταση του Αραφάτ σαν αίτημα των Ισραηλινών. Καμιά παλαιστινιακή οργάνωση δεν θα δεχτεί τέτοιους όρους από τους Ισραηλινούς. Άμα το θέμα αλλαγή του Αραφάτ ήταν αίτημα του παλαιστινιακού λαού είναι κάτι άλλο, αλλά δεν προκύπτει αυτή τη στιγμή. Δεν είναι το θέμα ο Αραφάτ. Αρνούνται κατηγορηματικά να δώσουν εθνικά δικαιώματα σε ένα λαό που αγωνίζεται. Ο Αραφάτ είναι σύμφωνος σ’ αυτό τον αγώνα. Από το ’65 μέχρι σήμερα είναι σύμβολο αυτού του λαού. Βλέπεις τα τανκς των Ισραηλινών δίπλα στο γραφείο του, θα μπορούσαν να το τινάξουν στον αέρα. Αλλά δεν το κάνουν μήπως καταφέρουν να τον κάνουν να υποκύψει και να υπογράψει. Αν δεν τα καταφέρουν, θα τον σκοτώσουν και θα βρουν άλλη λύση. Αν είχαν μπορέσει να βρουν κάποιον να τον αντικαταστήσει, θα τον είχαν ήδη σκοτώσει. Ξέρουν όμως πως ο Αραφάτ νεκρός είναι πολύ πιο επικίνδυνος από ζωντανός, για πολλούς λόγους. Γι’ αυτό τον κρατάνε σε απομόνωση. Στην ουσία είναι σαν να τον προστατεύουν. Και ο ίδιος ο Αραφάτ ξέρει ότι, αν υποταχθεί, ο λαός του θα τον απαρνηθεί. Και τότε δεν κερδίζει τίποτα. Είναι γι’ αυτόν δίκοπο μαχαίρι. Και όπως είπε, είναι προτιμότερο να γίνει μάρτυρας παρά να υποταχθεί.
Υπάρχει εκτίμηση ότι οι Αμερικανοί θέλουν να διευθετήσουν το Παλαιστινιακό για να προχωρήσουν άμεσα στο χτύπημα του Ιράκ.
Αυτό είναι σίγουρο. Είχαμε το χτύπημα πρώτα της Σερβίας, μετά του Αφγανιστάν και τώρα της παλαιστινιακής Ιντιφάντα και αργότερα του Ιράκ. Παρά τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινής γνώμης, ο Μπλερ και ο Μπους σχεδιάζουν να χτυπήσουν το Ιράκ με το έτσι θέλω. Η ιμπεριαλιστική κυριαρχία χρειάζεται να χτυπήσει οπουδήποτε, όλες τις εστίες αντίστασης των λαών, και ξεκινάει από τον ένα λαό και πάει στον δεύτερο. Γι’ αυτό πρέπει να δημιουργηθεί ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που να αντιμετωπίζει αυτή την επίθεση. Αυτό λέμε. Όταν τελειώσει με την Παλαιστίνη, θα ξεκινάει τον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ. Και αυτό θα δημιουργήσει αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή και σ’ όλο το κόσμο. Αυτό είναι σίγουρο. Οι ιμπεριαλιστές αυτό θέλουν και αυτό είναι που πρέπει να αποτρέψουμε. Με τους αγώνες, με συμμαχίες, με μέτωπα, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή ακριβώς την κατάσταση.
Ποια είναι η εκτίμησή σας για την κατάσταση που επικρατεί γενικότερα στον αραβικό κόσμο με βάση τις εξελίξεις στην Παλαιστίνη;
Αυτή η ένταση δημιουργεί ανακατατάξεις. Οι λαϊκές μάζες βγαίνουν αυθόρμητα στους δρόμους. Ξεπερνούν το φόβο τους απέναντι στα μέσα καταστολής των κυβερνήσεων. Ποιός μπορούσε να φανταστεί, ας πούμε, ότι ακόμα και στη Σαουδική Αραβία θα γίνονταν διαδηλώσεις, δεν τις περίμενε κανείς. Μπορεί να μη φτάσουν στο σημείο ανατροπής, αλλά είναι προς εκείνο το δρόμο που πραγματικά θα κινδυνεύσουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και γι’ αυτό βιάζονται να πιαστούν από κάπου και να δώσουν λύση στο θέμα της Ιντιφάντα. Γιατί δίνει κακό παράδειγμα για την περιοχή, αλλά και για όλο τον κόσμο. Γιατί βλέπουμε διαδηλώσεις από την Ιαπωνία μέχρι την Αργεντινή, το κίνημα παίρνει τα πάνω του, παίρνει θάρρος από τη σθεναρή αντίσταση των Παλαιστινίων αγωνιστών στα κατεχόμενα εδάφη.
Από διάφορα στελέχη του παλαιστινιακού κινήματος ζητιέται η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να βοηθήσει να εκτονωθεί η κρίση. Εσείς τί πιστεύετε γι’ αυτό;
Κατά τη δική μας εκτίμηση, η Ευρώπη είναι αδύναμη αυτή τη στιγμή να αντισταθεί στις πιέσεις των Αμερικανών. Η Ευρώπη ξεκάθαρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μέσα για να πιέσει. Οι Αμερικάνοι δίνουν το πράσινο φως στο Ισραήλ. Και από την άλλη μεριά, και τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Παίρνονται αποφάσεις που δεν συνοδεύονται με κυρώσεις, δεν συνοδεύονται από πυγμή ώστε να εφαρμοστούν. Στην ουσία ο ΟΗΕ έχει καταντήσει κουφός. Στο τέλος τέλος αυτός ο πόλεμος που διεξάγουν οι Αμερικάνοι από δω κι από κει είναι σαφές μήνυμα και προς την Ευρώπη. Η Ευρώπη θα βρεθεί, ανά κράτος ή συνολικά, αντιμέτωπη με την ιμπεριαλιστική κυριαρχία των Αμερικάνων. Και αυτό εν μέρει το καταλαβαίνουν. Γι’ αυτό προσπαθούν να διαφοροποιούνται σαν χώρες, πχ Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα. Αλλά δεν έχουν τη δύναμη για τη ριζική διαφοροποίηση από τους Αμερικάνους για να επιβάλουν τη λύση που θεωρούν ότι είναι σωστή. Αυτό δε σημαίνει ότι θα είναι σωστή η λύση αυτή. Δηλαδή, όταν βάζουν τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς στην ίδια ζυγαριά όταν μιλούν για τρομοκρατία χωρίς να ορίζουν τι είναι τρομοκρατία, πέφτουν στο λούκι των Αμερικάνων. Πρέπει να είναι υπέρ των Παλαιστινίων και υπέρ των δικαιωμάτων τους και να πιέζουν τους Αμερικάνους. Ο τελικός αποδέκτης δεν είναι ο ισραηλινός, οι Αμερικάνοι είναι. Να εμποδίσουν τους Αμερικάνους να χτυπήσουν το λαό του Ιράκ, αν θέλουν να παρέμβουν όπως πρέπει, ας βάλουν θέμα και για την προστασία του παλαιστινιακού λαού και την αντίστασή του. Γιατί αν υποτάξουν τον παλαιστινιακό λαό ή το Ιράκ, το επόμενο βήμα είναι τα συμφέροντα της Ευρώπης.
Υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις μέσα στα πλαίσια των παλαιστινιακών οργανώσεων για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί ο πόλεμος...
Δεν μιλάμε για πόλεμο, γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν διεξάγουν πόλεμο. Για τους Παλαιστίνιους με τα λιγοστά μέσα που έχουν, είναι αυτοάμυνα. Υπάρχει κατακτητής και χτυπιέται άμαχος πληθυσμός, αυτό δεν είναι πόλεμος. Είναι σφαγή. Όταν μιλάς για πόλεμο μιλάς για στρατό.
Αναφέρομαι στον πόλεμο που έχει κηρύξει το Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό που είναι σύμφωνος με το δόγμα Μπους για «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία», αλλά στην ουσία ενάντια στους λαούς όλου του κόσμου. Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;
Μέχρι στιγμής ο Σαρόν χρησιμοποιεί τη βία και δεν ενδιαφέρεται για ειρήνη, ποιος μιλάει για ειρήνη αυτή τη στιγμή; Εμείς πολύ καθαρά λέμε το εξής: ειρήνη δεν γίνεται, τη δοκιμάσαμε και απέτυχε. Το Όσλο απέτυχε γιατί δέχτηκε ειρήνη με κατοχή και αποδείχτηκε κούφιο όνειρο. Στο τέλος ξεχείλισαν τα προβλήματα, αφού δεν λύθηκαν τα εθνικά ζητήματα του παλαιστινιακού λαού, και οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια σ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα. Μπορεί να καταστείλουν τη σημερινή εξέγερση – και δε το λέω επειδή είμαι απαισιόδοξος από την αντίσταση των συντρόφων στα Κατεχόμενα – αλλά το ζύγι μπορεί να γείρει υπέρ αυτού που έχει τα περισσότερα όπλα, γιατί βομβαρδίζουν με Απάτσι, με F16. Από την άλλη μεριά, είμαστε αισιόδοξοι, γιατί δεν μπορούν να υποτάξουν ολόκληρο λαό. Δεν υπάρχουν προδότες που θα πουλήσουν ή θα αποποιηθούν τα εθνικά δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού. Δεν μιλάμε για μικροπροδότες που καρφώνουν κλπ, αλλά για προδότες σε πολιτικό επίπεδο, που θα αποποιηθούν τα εθνικά δικαιώματα των Παλαιστινίων που είναι η αυτοδιάθεση και ο επαναπατρισμός των 5 εκατομμυρίων προσφύγων και η ίδρυση ανεξάρτητου κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ο παλαιστινιακός λαός είναι ενωμένος σε αυτό. Και αυτή είναι η λύση. Να σταματήσει η κατοχή και να δοθεί η δυνατότητα στον παλαιστινιακό λαό να υπερασπίζει τα εθνικά του δικαιώματα στην πατρίδα του. Μόνο αυτή η λύση μπορεί να οδηγήσει σε κάποια ειρήνη μέσα σε εισαγωγικά, γιατί βλέπουμε ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του όπως το Ισραήλ δεν θα αφήσουν τους λαούς ήσυχους. Δεν είναι το θέμα όμως μόνο ότι έσφαξαν τους Παλαιστίνιους και τέλειωσαν. Δεν είναι μια περίπτωση σαν το Αφγανιστάν, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι ένας λαός που έχει ομοεθνείς του γύρω γύρω, και η σφαγή του θα δώσει το ερέθισμα στους λαούς αυτούς να κυνηγήσουν τους Αμερικάνους. Θα είναι θέμα τιμής να μην αφήσουν τους Αμερικάνους να συνεχίσουν τα σχέδιά τους.
Πώς βλέπετε τη συνέχιση αυτού του αγώνα;
Θα ασκήσουμε όλες τις μορφές του αγώνα, μαζικές διαδηλώσεις και ένοπλο αγώνα ακόμα. Δεν μπορούμε να τον αρνηθούμε. Δεν είναι ότι εμείς είμαστε πολεμοχαρείς. Απλά έχουμε χαμένα δικαιώματα και πρέπει να τα αποκτήσουμε. Και αφού ο εχθρός μας είναι τόσο δυνατός, πρέπει να τον πονέσουμε για να μπορέσει να γονατίσει και να κάτσει στο τραπέζι, να αποχωρήσει από τα δικά μας εδάφη και να μας αφήσει ελεύθερους. Αυτό είναι σίγουρο. Υπάρχουν τα στάδια της επανάστασης, της κοινωνικής αλλαγής, σήμερα είμαστε στο στάδιο του ένοπλου αγώνα εναντίον της κατοχής. Αυτό δεν μπορούσε να νικήσει για διάφορους λόγους, συσχετισμό δυνάμεων ανά τον κόσμο, οι γύρω περιοχές δεν βοηθούν στον εφοδιασμό αυτής της εξέγερσης με όπλα κλπ, οι αραβικές χώρες παίζουν το ρόλο της ασπίδας για την προστασία του Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού. Και ο λαός αυτός τα τελευταία 50 χρόνια έχει πραγματοποιήσει πάνω από 10 εξεγέρσεις. Κι όμως, όπως λέμε εμείς, αυτή είναι η τελευταία ώρα. Μέχρι να αφανίσουν τον παλαιστινιακό λαό – και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί στον κάθε Παλαιστίνιο αυτοί μεγαλώνουν έναν μικρό τρομοκράτη με τη δική τους έννοια. Εμείς σαν λαός αγαπάμε την ειρήνη, αλά δεν μπορούμε να χάσουμε την ελευθερία μας. Γεννηθήκαμε ελεύθεροι και θα παραμείνουμε ελεύθεροι. Είναι η τύχη μας να αντιμετωπίζουμε έναν εχθρό που έχει τη στήριξη της μόνης υπερδύναμης στον κόσμο. Αλλά δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε όλους τους συντρόφους, τους φιλειρηνιστές, και τους έχουμε στο πλευρό μας, θα πολεμήσουν μαζί μας, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Και οι Έλληνες που κατέβηκαν να βοηθήσουν στα νοσοκομεία κλπ δεν είναι λίγο. Αυτή είναι άμεση συμμετοχή στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού.
Υπάρχουν οργανώσεις που θέτουν το αίτημα να σταματήσουν οι διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ. Ποιά είναι η γνώμη σας;
Είναι λογικό. Για να νικήσεις τον εχθρό σου, πρέπει να τον απομονώσεις. Τί σημαίνει τον πολεμάω και έχω διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις; Πώς τον πολεμάς και συμπαραστέκεσαι στον παλαιστινιακό λαό διατηρώντας την ίδια στιγμή εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ; Όσο για τις διπλωματικές σχέσεις, αυτό που θέλει το Ισραήλ από τους Άραβες είναι να ομαλοποιήσουν τις σχέσεις τους μαζί του χωρίς αντάλλαγμα. Είδατε την αντιμετώπιση στην τελευταία αραβική πρωτοβουλία; Λέει (το Ισραήλ), συμφωνούμε με την ομαλοποίηση, αλλά διαφωνούμε με τον επαναπατρισμό των προσφύγων. Άρα στην ουσία καταργεί την πρωτοβουλία.
Σε όλο τον κόσμο γίνονται κινήσεις και διαδηλώσεις υπέρ του παλαιστινιακού λαού. Πώς βλέπετε αυτό το κίνημα;
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τη δεκαετία του ’90 αρχίζει το κίνημα να παίρνει ξανά τα πάνω του. Δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου με την κατάρρευση αυτή. Και υπάρχει κάτι το σημαντικό. Ο απελευθερωτικός αγώνας του παλαιστινιακού λαού είναι ένα μέρος του αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού, και γι’ αυτό αναπτύσσονται κινητοποιήσεις σε τέτοια έκταση. Για πρώτη φορά μετά το Βιετνάμ, από το ’75, υπάρχει σήμερα ένα κίνημα συμπαράστασης από την Ιαπωνία μέχρι την Αργεντινή. Αυτό δείχνει την ανησυχία του κόσμου που κατεβαίνει στο δρόμο. Δεν είναι απλά αλληλεγγύη, είναι μια φωνή εναντίον της αδικίας, εναντίον του ιμπεριαλισμού. Έτσι πρέπει να το ερμηνεύσουμε. Όχι απλά συναισθήματα, αχ, ο παλαιστινιακός λαός που υποφέρει κλπ. Ξέρουν ότι, αν λυγίσουν τον παλαιστινιακό λαό, θα ακολουθήσουν κι αυτοί ένας ένας. Γι’ αυτό πρέπει να είναι όλοι μαζί, να δημιουργηθεί ένα ενιαίο μέτωπο με ένα σύνθημα: Να σταματήσει η ισραηλινή κατοχή και να δοθεί το δικαίωμα σε ένα λαό να αποκτήσει δικό του κράτος. Η νίκη της Ιντιφάντα του παλαιστινιακού λαού σημαίνει ήττα για τους ιμπεριαλιστές. Και με αυτό το μάτι βλέπουμε το κίνημα της αλληλεγγύης. Την αλληλεγγύη την ξεκινούν οι φτωχοί, οι δημοκράτες, όχι οι κεφαλαιοκράτες. Αυτό σημαίνει πως το κίνημα, αν υποθέσουμε πως ήταν άρρωστο, αρχίζει να αναρρώνει. Κι αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε μόνοι. Είναι αυτό το κίνημα που δημιουργείται και μεγαλώνει συνέχεια και θα αποτρέψει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Όπως ξεκίνησε το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Πόσο μάλλον το κίνημα αλληλεγγύης. Ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού έχει γίνει σύμβολο. Είμαστε αισιόδοξοι, με τους αγώνες κάτι θα καταφέρουμε, χωρίς αγώνες δεν γίνεται τίποτα.
Σαν Ένωση Παλαιστίνιων Εργαζόμενων στην Ελλάδα πώς σκοπεύετε να συνεχίσετε, τί πρωτοβουλίες θα πάρετε;
Σαν Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων συνεργαζόμαστε με όλες τις ελληνικές δυνάμεις στην προσπάθεια να συγκεντρωθούν δυνάμεις αλληλεγγύης. Αυτό είναι το βασικό μας μέλημα. Έχουμε κάνει 4 συλλαλητήρια πετυχημένα στην Αθήνα, πετυχημένες κινητοποιήσεις και στη Θεσσαλονίκη. Και οδεύουμε για το μεγάλο συλλαλητήριο όπου όλος ο πολιτικός κόσμος θα συμμετάσχει. Θα συνοδεύεται όχι μόνο με λόγια αλλά και πράξη. Ας πούμε, αυτό το σύνθημα του Εργατικού Κέντρου «Ένα ευρώ για τα παιδιά της Παλαιστίνης» είναι συγκινητικό αυτή τη στιγμή, γιατί μετατρέπει το κίνημα αλληλεγγύης σε χειροπιαστή βοήθεια για τους Παλαιστίνιους για να συνεχίσουν την αντίσταση.
Σαν Ένωση έχουμε απευθυνθεί σε όλες τις ελληνικές δυνάμεις, κόμματα, μαζικούς φορείς και τους κάνουμε έκκληση: Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει για το πως μπορείτε να βοηθήσετε. Ο καθένας με τις δικές του δυνατότητες να συμμετάσχει σε αυτό το χείμαρρο αλληλεγγύης. Με μια προκήρυξη, με μια αφίσα, με απομόνωση της πρεσβείας του Ισραήλ, με ψηφίσματα και καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ. Να απομονώσουμε το Ισραήλ για να αναγκαστεί να αποδεχτεί τα εθνικά δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού.
Αναρτήσεις
