Απόψεις για την Παγκοσμιοποίηση και την Παλαιστινιακή αντίσταση

Άρθρο των Nassar Ibrahim και Majed Nassar, Μάρτης 2002

Μετάφραση: Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό «ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ»
Αγγλικό κείμενο: http://www.internationalviewpoint.org

Ο Nassar Ibrahim είναι μέλος της συλλογικότητας του AIC. Ο δρ. Ματζέντ Νασσάρ είναι αντιπρόεδρος των Επιτροπών Υγείας (HWC), το βιβλίο τους "Κραυγή Ελευθερίας" εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2002). Από την ειδική έκδοση "Παγκοσμιοποίηση και Παλαιστινιακός Αγώνας" του Κέντρου Εναλλακτικής Πληροφόρησης

1.1 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερη δημόσια υποστήριξη κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας. Αυτή η υποστήριξη συχνά έχει ξεσπάσει δημόσια με πολύ εκρηκτικό τρόπο, με πιο γνωστό στιγμιότυπο εκείνο του Σιάτλ το 1999, αλλά επίσης με αξιοσημείωτη σφοδρότητα στην Ουάσιγκτον, τη Γένοβα, το Λος Άντζελες κλπ. Κυρίως ως απάντηση σε αυτό το ξεχείλισμα της αντίδρασης, ο διάλογος για την παγκοσμιοποίηση κατοχυρώνεται ολοένα και περισσότερο ως μία σημαντική αναλυτική σύλληψη μέσα στο πλαίσιο μιας ευρείας γκάμας οικονομικών και πολιτισμικών διαστάσεων καθώς οι κοινωνικοί και πολιτικοί αναλυτές προσπαθούν να "προλάβουν" το μαζικό κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.

1.2 Ταυτόχρονα, η μαζική υποστήριξη της αντι-παγκοσμιοποίησης και της ανάπτυξης ενός αναλυτικού πλαισίου αρχών που θα υπηρετεί αυτό το κίνημα, αντιπροσωπεύουν τη δημιουργία ενός οργανωτικού πλαισίου αρχών που αποτελεί πρόκληση για τη δυναμική μιας παγκόσμιας αγοράς που ελέγχεται από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις. Το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης είναι ένας αγώνας αρχών ενάντια στις παγκόσμιες πολιτικές των πολυεθνικών επιχειρήσεων που χρησιμεύουν στη διεύρυνση των κοινωνικών αντιφάσεων στο εσωτερικό των χωρών, μεταξύ των χωρών και μεταξύ του βορρά και του νότου. Οι πολιτικές της παγκοσμιοποίησης θέτουν σε κίνδυνο το περιβάλλον και αυξάνουν τα ποσοστά της φτώχειας και της άγνοιας, δημιουργούν τις συνθήκες για το ξέσπασμα πολιτισμικών και θρησκευτικών συγκρούσεων.

1.3 Η παγκοσμιοποίηση είναι προϊόν της πληροφοριακής και επικοινωνιακής επανάστασης και των επιπτώσεών τους στη σφαίρα της οικονομίας, της πολιτικής και του πολιτισμού. Αυτή η διαδικασία γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο στις αναπτυγμένες χώρες προκειμένου να προωθήσουν τον πλανητικό ρόλο των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Την ίδια στιγμή, τα υλικά και ιδεολογικά κίνητρα των αναπτυγμένων δυτικών χωρών εξακολουθούν να ανταποκρίνονται σε ιμπεριαλιστικές πρακτικές που προσπαθούν να επιβάλουν το δυτικό κοινωνικό και πολιτισμικό μοντέλο το οποίο θεωρείται από τις δυτικές δυνάμεις ως το μοναδικό "σημείο προορισμού" για όλους τους πολιτισμούς και τα έθνη.

1.4 Η συνδυαζόμενη κυριαρχία των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του δυτικού ιμπεριαλισμού συνεπάγεται τον έλεγχο των άλλων κρατών καθώς τα δυτικά κράτη προσπαθούν να καταπιέσουν την ποικιλία στον παγκόσμιο πληθυσμό και να υποτάξουν άλλα εθνικά, πολιτισμικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά στα δικά τους. Την ίδια στιγμή, οι πολιτικές της κυριαρχίας δημιουργούν μέσα στα θυματοποιημένα έθνη και πολιτισμούς τις συνθήκες καταστροφικής βίας και σύγκρουσης που οδηγούν τον κόσμο σ' ένα φαύλο κύκλο πολέμου και αυτοκαταστροφής.

1.5 Το πλαίσιο του διαλόγου για την παγκοσμιοποίηση παρέχει την ευκαιρία για την εξέταση του ρόλου του ιμπεριαλισμού σε συνάρτηση με τις σύγχρονες οικονομικές δυνάμεις γενικά, και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις ειδικότερα. Από την άποψη αυτή, αν και η παγκοσμιοποίηση συχνά απεικονίζεται ως Κράτη που συναινούν στις απαιτήσεις των πολυεθνικών επιχειρήσεων, το πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης/αντι-παγκοσμιοποίησης παρέχει το πλαίσιο για να τεθεί η σχέση μεταξύ των επιχειρησιακών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών που λειτουργούν σε πιο αμοιβαία βάση.

1.6 Σε αυτό το πλαίσιο, βλέπουμε ότι οι στόχοι του ενός είναι αδιαχώριστοι από του άλλου. Τα επιχειρησιακά συμφέροντα των πολυεθνικών και οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες των δυτικών δυνάμεων είναι συγγενείς και αλληλοϋποστηρίζονται. Αυτό μπορεί ξεκάθαρα να γίνει φανερό μέσω της καθημερινής λειτουργίας ανισότιμων δυνάμεων μέσα στη σφαίρα των διεθνών σχέσεων. Το βλέπουμε στις συμφωνίες της GATT, ή στους διάφορους πολέμους που καθοδηγούνται από τις ΗΠΑ. Το βλέπουμε σε διεθνείς συνόδους όπως στη σύνοδο ενάντια στο ρατσισμό και για το περιβάλλον. Το βλέπουμε στις ανασταλτικές και παρεμποδιστικές πρακτικές των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.

1.7 Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να αντισταθούμε κοινωνικά, ηθικά και πολιτισμικά σε αυτή τη διαδικασία για να προστατεύουμε τον πλούτο της ανθρωπότητας. Αυτού του είδους η αντίσταση δεν καθιστά αναγκαία την απόρριψη των επιστημονικών και τεχνολογικών εξελίξεων. Αυτές οι εξελίξεις μπορούν, και θα έπρεπε, να υπηρετούν όλα τα έθνη, τις εθνικότητες, τις κοινωνικές κατηγορίες και τάξεις. Τέτοιες εξελίξεις δεν πρέπει να επιτραπεί να ανήκουν σε ένα μεμονωμένο έθνος, πολιτισμό, ή ομάδα επιχειρήσεων που είναι αφοσιωμένες στο κέρδος με κόστος τη δυστυχία και την ανέχεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

1.8 Το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι ένα από τα πιο τραγικά συμβάντα της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης στην ιμπεριαλιστική της εκδήλωση.

Η Παλαιστινιακή τραγωδία και ο ρόλος του Ισραήλ στην παγκόσμια καταπίεση

2.1 Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μεγάλη Βρετανία ανέλαβε μέσω της Διακήρυξης του Μπαλφούρ του 1917, να εγκαθιδρύσει μια εθνική πατρίδα για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη. Καθ' όλη τη διάρκεια της βρετανικής αρμοστείας, η Μεγάλη Βρετανία χρηματοδοτούσε το Σιωνιστικό κίνημα, ένα εθνοκεντρικό και ρατσιστικό αποικιακό πρόγραμμα. Επιβάλλοντας την αρμοστεία της στην Παλαιστίνη σύμφωνα με τη Συμφωνία Σάικς-Πικό του 1916, η Μεγάλη Βρετανία προστάτευε το Σιωνιστικό κίνημα και το υποστήριξε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Μέχρι το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μεγάλη Βρετανία είχε ήδη προετοιμάσει το έδαφος για να καταλάβουν οι Σιωνιστές την Παλαιστίνη, αφού είχε προηγουμένως συνωμοτήσει για να καταπιέσει βάρβαρα την Παλαιστινιακή αντίσταση για τριάντα χρόνια.

2.2 Με το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και την άνοδο των Ηνωμένων Πολιτειών ως ηγέτη μεταξύ των καπιταλιστικών καθεστώτων, η χρηματοδότηση του Σιωνιστικού προγράμματος πέρασε στα χέρια των ΗΠΑ. Οπλισμένες Σιωνιστικές συμμορίες ξεκίνησαν έναν πόλεμο εναντίον άοπλων Παλαιστινίων το 1947/1948, επιτυγχάνοντας την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στο 78% της γης της Παλαιστίνης. 19 χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1967, το Ισραήλ επιτέθηκε στις αραβικές χώρες και κατέλαβε το σύνολο της Παλαιστίνης, την Αιγυπτιακή πλευρά του Σινά και τα Συριακά υψίπεδα του Γκολάν.

2.3 Ως αποτέλεσμα των πολέμων αυτών, πάνω από ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τη γη τους και να γίνουν πρόσφυγες που ζουν σε καταυλισμούς γειτονικών αραβικών χωρών (Ιορδανία, Συρία, Λίβανος). Ο προσφυγικός πληθυσμός σήμερα αριθμεί περίπου 4 εκατομμύρια ανθρώπους, στους οποίους το Ισραήλ αρνείται το δικαίωμα της επιστροφής στην πατρίδα τους παραβιάζοντας τη διεθνή νομοθεσία που καθορίστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

2.4 Αν και αυτές οι αποικιστικές ενέργειες νομιμοποιήθηκαν ως όρος για την εξασφάλιση της ευημερίας του Εβραϊκού λαού, οι ενέργειες των δυτικών δυνάμεων έλαβαν χώρα σ' ένα κρίσιμο στάδιο της διαμόρφωσης των σχέσεων των δυνάμεων του πλανήτη και υπηρέτησαν τη δημιουργία μιας γέφυρας μέσω της οποίας οι δυτικές δυνάμεις μπορούσαν να προστατεύουν τα συμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού στη Μέση Ανατολή.

2.5 Έτσι, το Ισραήλ ιδρύθηκε ως τμήμα ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου στην περιοχή, κάνοντας χρήση της Εβραϊκής τραγωδίας για να νομιμοποιηθούν οι δικοί του στόχοι. Με την έννοια αυτή η πλειοψηφία του Εβραϊκού λαού είναι επίσης θύμα του αποικιακού σχεδίου στη Μέση Ανατολή. Τα συμφέροντα των Εβραίων δεν βρίσκονται στην εξασφάλιση της εχθρότητας των αραβικών εθνών και στην εξορία των Παλαιστινίων, η Εβραϊκή τραγωδία στην Ευρώπη δεν δικαιολογεί τη θυματοποίηση του Παλαιστινιακού λαού λόγω των δυτικών αποικιακών φιλοδοξιών.

2.6 Στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, το Κράτος του Ισραήλ έγινε η Συνοριακή Αστυνομία του ιμπεριαλισμού και ως τέτοια, έπρεπε να ανταποκριθεί σε τρία καθήκοντα: να ελέγχει τις αραβικές πλουτοπαραγωγικές πηγές και ιδιαίτερα το πετρέλαιο, να λειτουργεί ως ανάχωμα εναντίον οποιασδήποτε επαναστατικής αφύπνισης στα Αραβικά έθνη και να αντιμετωπίσει την κομμουνιστική ανάπτυξη στη Μέση Ανατολή, η οποία τότε εκπροσωπούνταν από τη Σοβιετική Ένωση.

2.7 Η Παλαιστινιακή τραγωδία είναι η συνέπεια της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της παγκοσμιοποίησης η οποία βασίζεται στην καταπίεση, την κατοχή και την απεριόριστη υποστήριξη προς το Ισραήλ στην επιθετική του πολιτική στην περιοχή. Οι Παλαιστίνιοι είναι τα θύματα αυτής της διαδικασίας και το Ισραήλ είναι το όργανο ελέγχου της περιοχής μέσω της άρνησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της κατοχής και της αχαλίνωτης στρατιωτικής επιθετικότητας.

2.8 Η Σιωνιστική σύλληψη συνδυάζει τη θεώρηση του Ισραήλ ως ενός αποκλειστικά Εβραϊκού Κράτους και το όραμα του Ισραήλ ως εξαίρεση στη δυτική κουλτούρα και το δημογραφικό μοντέλο. Ως κλειστό κράτος, το Ισραήλ βρίσκεται σε μόνιμη άρνηση με την ύπαρξη των Παλαιστινίων ως έθνος.

2.9 Συνακόλουθα, η αναγνώριση των δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού αντιπροσωπεύει μια απειλή στην αποικιοκρατική ύπαρξη του Ισραήλ. Ως έκφραση του δυτικού μοντέλου, το Ισραήλ "αναγκάζει" τις καπιταλιστικές χώρες να αναγνωρίσουν τις πολιτικές και τις πρακτικές του Ισραήλ ως αμυντικές και υπερασπιστικές των δυτικών αρχών και τρόπων ζωής οι οποίες παρέχουν μια γραμμή αντίστασης στη "βάρβαρη Ανατολή" και στην "Αραβική τρομοκρατία". Η άνευ όρων πολιτική και υλική υποστήριξη που οι ΗΠΑ, και άλλες καπιταλιστικές χώρες, παρέχουν στο Ισραήλ στηρίζει τη στρατηγική της ενδυνάμωσης του δικού τους πλανητικού ελέγχου.

2.10 Ο αρνητικός ρόλος του Ισραήλ δεν περιορίζεται στην κατοχή της Παλαιστίνης και στην άρνηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, αλλά επίσης περιλαμβάνει τον περιφερειακό αλλά και πλανητικό ρόλο του Ισραήλ: Το Ισραήλ λειτουργεί ως τοπικός ηγέτης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης, αντανακλώντας μέσω των πρακτικών και των πολιτικών του το πιο σκληρό και βίαιο πρόσωπο της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. Αυτό πιστοποιείται από τη συνεχιζόμενη επιθετικότητα εναντίον των Αραβικών εθνών και στις σχέσεις του με τις πιο αιμοσταγείς δικτατορίες και ρατσιστικά καθεστώτα του κόσμου, όπως το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική, τις φασιστικές δικτατορίες στη Λατινική Αμερική και τον πόλεμο των λόρδων στην Αφρική.

2.11 Συμπερασματικά, η συμμαχία μεταξύ του Ισραήλ και του ιμπεριαλισμού δεν είναι συμπτωματική, ούτε έχει συναισθηματικά ή θρησκευτικά κίνητρα, ούτε αποτελεί απάντηση στην τραγωδία των Εβραίων στην Ευρώπη. Αντίθετα, η συμμαχία μεταξύ του Ισραήλ και της Δύσης εκφράζει τα συμφέροντα που προστατεύει το Ισραήλ αναφορικά με τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές φιλοδοξίες της πλανητικής πολιτικής των ΗΠΑ. Στο πλαίσιο αυτό το Ισραήλ ενισχύει τη συνεχή απόρριψη εκ μέρους των ΗΠΑ των δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού και βοηθάει στη διατήρηση των εθνών της Μέσης Ανατολής υπό τη δυτική στρατιωτική και πολιτική κυριαρχία.

Η άρνηση του Παλαιστινιακού Λαού

3.1 Η άρνηση της ύπαρξης των Παλαιστινίων επιτυγχάνεται μέσω των αποικιοκρατικών ισραηλινών στρατηγικών της εθνικής εκκαθάρισης, της συστηματικής απομόνωσης, της άρνησης των βασικών αστικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μέσω της εξάλειψης των Παλαιστινίων από την ιστορία. Η Ισραηλινή ιστορία της αποικιστικής διαδικασίας έχει τις ρίζες της σε μια θρησκευτική μυθολογία η οποία δικαιολογεί την εισβολή και την κατοχή της Παλαιστίνης και την ίδια στιγμή απορρίπτει ιστορικά γεγονότα, όπως τη συνεχή εθνική εκκαθάριση της Παλαιστίνης στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950.

3.2 Σήμερα, όλες οι μορφές της Παλαιστινιακής πολιτικής και στρατιωτικής αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή περιγράφονται ως "τρομοκρατία" που θα πρέπει να σταματήσει με όλα τα μέσα, και επομένως αρνούνται το τωρινό κύρος των Παλαιστινίων ως ανθρώπων οι οποίοι κατά συνέπεια θα δικαιούνταν να απολαμβάνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

3.3 Για τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, η Ισραηλινή επιθετικότητα, οι πόλεμοι και οι σφαγές περιγράφονται ως "το δικαίωμα της αυτοάμυνας" από το "δημοκρατικό Ισραήλ". Σε αυτή την αναπαράσταση, το Ισραήλ αντιμετωπίζει βίαιους Άραβες και Παλαιστινίους οι οποίοι δεν κατανοούν τη δημοκρατία. Το Ισραήλ εκπροσωπεί ένα σύμβολο πολιτισμού και δημοκρατίας με το δικαίωμα να θέτει πρότυπα δικαιοσύνης και τιμωρίας και να έχει εξουσία πάνω σ' εκείνους που δεν συμμορφώνονται μ' αυτή την επιθυμία.

3.4 Την ίδια στιγμή τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δημιουργούν μια παραμορφωτική εικόνα για τους Άραβες και τους Παλαιστινίους στη δυτική φαντασία. Τα ΜΜΕ δημιουργούν στερεότυπα που ενθαρρύνουν το μίσος και την κακία. Αυτή η κατασκευή υποβιβάζει τα θρησκευτικά και πολιτισμικά πιστεύω των Αράβων και δημιουργεί τις συνθήκες για μια "σύγκρουση πολιτισμών".

3.5 Συμπερασματικά, η ισραηλινή άρνηση του Παλαιστινιακού λαού πάει πακέτο με τη δυτική παραμόρφωση των Αράβων στα παγκοσμιοποιημένα ΜΜΕ. Και οι δύο πλευρές ενέχουν μια ρατσιστική διάσταση που αρνείται τις ιδιαιτερότητες του "άλλου", αρνείται τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, αρνείται τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους και αρνείται την ανθρώπινη υπόστασή τους. Το Ισραήλ εμφανίζεται ως μια ανώτερη οντότητα με το δικαίωμα να προσάγει τα άλλα έθνη στη δικαιοσύνη.

Η ειρηνευτική διαδικασία και η παγκοσμιοποίηση

4.1 Βασισμένο στη στρατιωτική του ισχύ, την υποστήριξη των ΗΠΑ και μια σύλληψη του Αραβικού κόσμου ως πρωτόγονου, το όραμα του Ισραήλ για διατήρηση της ειρήνης πραγματώνεται μέσω μιας διαδικασίας κατά την οποία έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να καθορίζει τους όρους αυτής της ειρήνης. Αυτό περιλαμβάνει το φάσμα, αν υπάρχει, της πραγμάτωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού.

4.2 Αυτό το φάσμα βασίζεται σε μια λίστα από "όχι": όχι στο δικαίωμα της επιστροφής, όχι στην πραγμάτωση των ιστορικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ, όχι στην απομάκρυνση των εποικισμών, όχι σε ένα κυρίαρχο Παλαιστινιακό κράτος.

4.3 Προκειμένου να εφαρμόσει αυτή την εκδοχή της ειρήνης, το Ισραήλ είναι καθόλα προετοιμασμένο να υποβαθμίσει τη ζωή των Παλαιστινίων περιορίζοντας τις κινήσεις και τις μεταφορές τους, δολοφονώντας, φυλακίζοντας, πολιορκώντας, καταστρέφοντας σπίτια και αγροτική παραγωγή.

4.4 Το Ισραήλ δεν επιζητά την ειρήνη, αλλά θέλει να επιβάλει την υποταγή.

4.5 Η ειρηνευτική διαδικασία που ξεκίνησε στη σύνοδο της Μαδρίτης στις αρχές του '90 τέθηκε στο πλαίσιο αρχών της συμμαχίας ΗΠΑ-Ισραήλ, και προχώρησε λόγω της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και των συνεπειών του πολέμου του Κόλπου. Σε αυτή τη διαδικασία, το όραμα των ΗΠΑ για μια μετα-σοβιετική εποχή ως "Νέα Τάξη Πραγμάτων" συμβάδιζε με τον ισραηλινό στόχο για μια "Νέα Μέση Ανατολή".

4.6 Τη διαδικασία της Μαδρίτης ακολούθησε μια σειρά οικονομικών συνόδων: Καζαμπλάνκα, Ντόχα, Αμάν και Κάιρο, που προσπάθησαν να αναδομήσουν τη Μεσανατολική και Νοτιοαφρικανική οικονομική δομή δίνοντας στην περιοχή μια τελευταία ώθηση για τη μετάβαση από τα εθνικά καθεστώτα στις ελεύθερες οικονομίες της πλανητικής αγοράς. Στόχος αυτών των συνόδων ήταν ο τερματισμός της Αραβο-Ισραηλινής σύγκρουσης και της Παλαιστινιο-Ισραηλινής σύγκρουσης, προωθώντας τα αμερικανικά και ισραηλινά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

4.7 Αυτή ήταν μια διπλή επιταγή: η πολιτική αποδοχή του Κράτους του Ισραήλ χωρίς να αναγκαστεί το Ισραήλ να αποδεχτεί κανένα από τα Παλαιστινιακά αιτήματα, και παράλληλα η επιβολή της κοινωνικοοικονομικής φιλελευθεροποίησης των Αραβικών κρατών.

4.8 Η ματαίωση των άμεσων και έμμεσων αραβικών μποϊκοτάζ στο Ισραήλ είναι το βασικό σύμβολο αυτής της διαδικασίας.

4.9 Το αποκορύφωμα της διαδικασίας του Όσλο, κατά το οποίο η ηττημένη Παλαιστινιακή ηγεσία στην εξορία αποδέχτηκε όρους που απορρίπτονταν από τον Παλαιστινιακό λαό στην Παλαιστίνη, ήταν ταυτόχρονο με το άνοιγμα των αγορών της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής και της Νότιας Ασίας και της Άπω Ανατολής στο Ισραήλ. Αυτή η διαδικασία επίσης εξέθεσε τους Παλαιστινίους σ' ένα μέλλον φτηνού εργατικού δυναμικού στις ισραηλινό-αμερικανό καθοδηγούμενες ζώνες ελεύθερου εμπορίου που θα οικοδομούνταν στα Κατεχόμενα Εδάφη.

4.10 Η δεύτερη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα αντανακλά τη θέληση και το ηθικό της αντίστασης και την απόρριψη αυτού του σχεδίου.

4.11 Ο Παλαιστινιακός λαός προτείνει ως στρατηγική επιλογή την ειρήνη βασισμένη στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία καλούν την ολοκληρωτική απόσυρση του Ισραήλ στα σύνορα της 4ης Ιουνίου του 1967, εγκαθιδρύοντας ένα πραγματικά ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος, δίπλα στο Κράτος του Ισραήλ και στην εφαρμογή των δικαιωμάτων επαναπατρισμού των Παλαιστινίων.

Οι Παλαιστίνιοι και το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

5.1 Μαζί με τη φιλελευθεροποίηση των εθνικών οικονομιών, την εφαρμογή των Διορθωτικών Διαρθρωτικών Προγραμμάτων και τις επιταγές της ειρήνης με το Ισραήλ ως "πολιτική υποταγή" όλες οι εσωτερικές αντιφάσεις της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης πραγματώνονται βίαια στη Μέση Ανατολή. Αυτό περιλαμβάνει την άνοδο του ριζοσπαστικού Ισλάμ, το ξέσπασμα πολιτισμικών και θρησκευτικών συγκρούσεων, την επέμβαση των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών δυνάμεων και την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια σε όλες τις αραβικές χώρες.

5.2 Η ηρωική αντίσταση των Παλαιστινιακών πατριωτικών δυνάμεων στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο βρίσκεται στην καρδιά της αντίστασης σε αυτές τις διαδικασίες. Ωστόσο οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται τραγικά μόνοι αντιμέτωποι με δολοφονίες πολιτικών ηγετών, με κατεδαφίσεις σπιτιών, καταστροφή εδαφών και την κατάρρευση των Παλαιστινιακών υποδομών.

5.3 Οι παθητικές προσπάθειες των ηγετών των αραβικών χωρών και των ευρωπαίων μεσολαβητών συνιστούν πικρή ειρωνεία στην προσπάθειά τους να κάνουν τους Παλαιστινίους να αποδεχτούν ένα συμβιβασμό που αρνείται την αυτοδιάθεση και την ανεξαρτησία τους.

5.4 Ο ρόλος του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης δεν είναι να εύχεται την επιτυχία του Παλαιστινιακού αγώνα, αλλά να συμμετέχει στον αγώνα και να τον βοηθήσει να νικήσει. Είναι καθήκον του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης σε όλο τον κόσμο να υψώσει τη σημαία της υπεράσπισης των Παλαιστινιακών δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας. Αποτελεί έκφραση της πίστης και της δέσμευσης σε μια εναλλακτική πραγματικότητα αντί της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.