Παλαιστίνιοι: Ένας λαός στο δρόμο του αγώνα

(Προηγούμενο: Ποιό είναι το αληθινό πρόσωπο του σιωνισμού)

Από την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας μέχρι τη βρετανική κηδεμονία κι τη δημιουργία του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ ξεκίνησε ο αγώνας των Παλαιστινίων για ανεξαρτησία. Μέχρι σήμερα μετράει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Ο Παλαιστινιακός λαός έκλεισε τον 20^ό αιώνα και μπήκε στον 21ό επιβεβαιώνοντας το αίτημά του για πατρίδα και ανεξαρτησία κόντρα σε σχέδια, συμβιβασμούς και «συμφωνίες» τέρατα. Από τις εξεγέρσεις ενάντια στους Εβραίους εποίκους, τη δημιουργία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τους Φενταγίν, το Μαύρο Σεπτέμβρη και την πρώτη Ιντιφάντα, μέχρι τη νέα μεγάλη του εξέγερση αποτελεί παράδειγμα ανυποχώρητου αγώνα, μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες. Υποδέχτηκε το νέο αιώνα δηλώνοντας σε όλο τον κόσμο ότι θα φτάσει μέχρι τέλους!

Στις 28 του Μάη του 1964 συνήλθε στην Ιερουσαλήμ η πρώτη Παλαιστινιακή Εθνοσυνέλευση, όπου ανακηρύχτηκε η ίδρυση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και σχεδιάστηκε ο Εθνικός Καταστατικός Χάρτης της Παλαιστίνης.

Το 1964, επίσης, συγκροτήθηκε ο Παλαιστινιακός Απελευθερωτικός Στρατός, μια παλαιστινιακή στρατιωτική πρωτοπορία για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η δημιουργία του Παλαιστινιακού Απελευθερωτικού Στρατού θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία του Παλαιστινιακού κινήματος.

Το 1965 σήμανε μια αποφασιστική στροφή στην πορεία του Παλαιστινιακού αγώνα. Οι Παλαιστίνιοι αγωνιστές της αντίστασης (Φενταγίν) αρχίζουν τα χτυπήματα στόχων μέσα στα κατεχόμενα εδάφη.

Ο «μαύρος Σεπτέμβρης»

Ο Σεπτέμβρης του 1970 είναι γνωστός και σαν «μαύρος Σεπτέμβρης» για τους Παλαιστίνιους λόγω της επίθεσης του στρατού της Ιορδανίας εναντίον των Παλαιστινίων μαχητών και των προσφυγικών καταυλισμών που υπήρχαν στην Ιορδανία (απ’ τις κύριες χώρες υποδοχής Παλαιστινίων προσφύγων). Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν από το καθεστώς του Χουσεΐν ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ιορδανία προς τη Συρία και κυρίως το Λίβανο.

Στις 27-28 Αυγούστου 1970 στο Αμάν, το εθνικό συμβούλιο της Παλαιστίνης διακηρύσσει ότι «απορρίπτει κατηγορηματικά την αμερικάνικη συνωμοσία ονομαζόμενη σχέδιο Ρότζερς». Την πρώτη Σεπτπεμβρη το Ιράκ ανακοινώνει ότι θα χρησιμοποιήσει τα ιρακινά στρατεύματα που βρίσκονται στην Ιορδανία για να προστατεύσει τις ενέργειες των Φεντγίν, χωρίς όμως να προχωρήσει σε άλλες επιχειρήσεις. Ο Χουσεΐν λαμβάνει διαβεβαιώσεις από τις ΗΠΑ για μη ανάμειξη των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, η Παλαιστινιακή Αντίσταση βρίσκεται αιχμάλωτη σε ένα δίχτυ από το Κάιρο μέχρι τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη περνώντας από το Αμάν και το Τελ Αβίβ, κάτω από τη συνεννόηση ΗΠΑ-ΕΣΣΔ για τις διαπραγματεύσεις Ρότζερς.

Οι συμβιβασμοί που προωθεί ο Νάσερ μέσω του Αραβικού Συνδέσμου απορρίπτονται από τους Παλαιστίνιους του Λαϊκού Μετώπου Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (FPLP). Οι ΗΠΑ από τις 9/9 ενισχύουν τις δυνάμεις τους στις ακτές του Λιβάνου και στο Ιντσιρλίκ. Η Ιορδανία ήταν σε αναβρασμό. Οι παλαιστινιακές δυνάμεις βρίσκονταν παντού και οι περιοχές Ζάρκα, Ιρμπίντ, Σαλτ και Ζεράς ήταν «απελευθερωμένες περιοχές» από την παλαιστινιακή επανάσταση. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στις παλαιστινιακές δυνάμεις (FPLP – Χαμπάς), (FDPLP – Χαουατμέχ) και τον ιορδανικό στρατό ήταν συνεχείς με αλλεπάλληλες καταπαύσεις πυρός. Στο Ιρμπίντ οι παλαιστινιακές δυνάμεις συνέστησαν ένα «λαϊκό συμβούλιο» 200.000 ατόμων για το μέλλον και τους θεσμούς της περιοχής, ο Χαουατμέχ το αποκαλούσε «σοβιέτ». Στις 15/9 επιτεύχθηκε τελική συμφωνία κατάπαυσης πυρός με απόσυρση όλων των στρατών από το Αμάν. Το ίδιο βράδυ η κυβέρνηση Ριφάι παραιτείται υπέρ μιας προσωρινής στρατιωτικής κυβέρνησης υπό τον παλαιστινιακής καταγωγής στρατηγό Μοχάμεντ Νταούντ. Την επόμενη μέρα ο Νταούντ επαναφέρει σε ισχύ το στρατιωτικό νόμο και ζητά τον αφοπλισμό των Παλαιστινίων. Ο Αραφάτ αρνείται και οι συγκρούσεις ξαναρχίζουν αμέσως. Ο Νταούντ διατάζει από το Ράδιο-Αμάν στις 17,18 και 19/9 τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν το Αμάν, τους επαναστάτες να ενσωματωθούν στον ιορδανικό στρατό και να κατευθυνθούν στην ισραηλινό-ιορδανική γραμμή εκεχειρίας. «Είναι η τελευταία ευκαιρία να σώσετε τη ζωή σας», δηλώνει. Οι συγκρούσεις στο Αμάν έχουν αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες από την Αντίσταση. Παράλληλα οι Ιορδανοί απωθούν θεαματικά τις συριακές δυνάμεις που είχαν εισβάλλει από το βορρά. Οι Ιορδανοί ανακοινώνουν τη συμμαχία των παλαιστινίων αρχηγών Αμπού Αγιάντ και Φαρούκ Κουαντούμι του Φαθ και του Αμπου Γκαρμπίγια του FLP, οι οποίοι ήταν στην πραγματικότητα αιχμάλωτοι. Η ιορδανική προέλαση είναι ασταμάτητη. Κανένα αραβικό κράτος δεν επεμβαίνει. Μόνο στις 26, ο Νάσερ μετά από την Αραβική σύνοδο στο Κάιρο τηλεγραφεί στον Χουσεΐν για να σταματήσει. Στις 27 και ενώ οι μάχες συνεχίζονται σποραδικά στο Αμάν, οι Χουσεΐν και Αραφάτ υπογράφουν την κατάπαυση πυρός.

Στις 29/9 το Ράδιο-Αμάν ανακοινώνει 581 νεκρούς και 1200 τραυματίες και από τις δυο πλευρές. Η παλαιστινιακή Κόκκινη ημισέληνος εκτιμά 3440 νεκρούς και 10840 τραυματίες σε όλη τη χώρα

Ο εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο και η ισραηλινή εισβολή και κατοχή

Μετά τον πόλεμο του 1967, οι βάσεις των παλαιστινίων είναι οι προσφυγικοί καταυλισμοί στην Ιορδανία και το νότιο Λίβανο. Το 1975, ο παλαιστινιακός πληθυσμός στο Λίβανο ήταν γύρω στις 450.000, το 40% των οποίων βρισκόταν σε 15 διασκορπισμένα στρατόπεδα. Τα λιβανο-παλαιστινιακά γεγονότα ανάγονται στο 1967, πριν τον πόλεμο, οπότε αρχίζουν οι συλλήψεις και μάλιστα μια δολοφονία παλαιστινίου από το λιβανέζικο στρατό. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μεγαλειώδη διαδήλωση με επικεφαλής τον Γκαμάλ Τζουμπλάτ, αρχηγό του PSP, δείγμα της αλληλεγγύης της λιβανέζικης αριστεράς στην παλαιστινιακή αντίσταση.

Η πρώτη σοβαρή σύγκρουση αρχίζει στην Σάιντα τον Απρίλη του 1969 και αγκαλιάζει όλη τη χώρα. Ο λιβανέζικός στρατός έχει στόχο να κόψει τη σύνδεση της ζώνης του Αρκούμπ που ελέγχουν οι Παλαιστίνιοι με τη Συρία. Στις 3/11/1969 υπογράφονται οι συμφωνίες του Καΐρου, με τις οποίες η ΟΑΠ διατηρούσε τον έλεγχο των παλαιστινιακών στρατοπέδων σεβόμενη την λιβανέζικη εθνική κυριαρχία.

Στις 23/3/1970 μια ομάδα φαλαγγιτών επιτίθεται σε μια παλαιστινιακή κηδεία και σκοτώνει δέκα άτομα. Στις 16/9/1972 η ισραηλινή Τζαχάλ εισβάλλει στο Λίβανο εγκαινιάζοντας την «στρατηγική επέμβασης».

Στις αρχές του 1973, ένας ισραηλινός κομάντο εκτελεί στο κέντρο της Βηρυτού τρεις παλαιστίνιους υπεύθυνους και φεύγει ανενόχλητος. 250.000 άτομα παρευρίσκονται στις κηδείες. Η παραίτηση του Πρωθυπουργού Σαέμπ Σαλάμ σηματοδοτεί το πολιτικό διχασμό σουνιτών και μαρονιτών.

Στις 13/4/1975 ξεκινά ο εμφύλιος πόλεμος με συγκρούσεις ανάμεσα σε φαλαγγίτες (χριστιανική φασιστική παράταξη) και παλαιστίνιους και το θάνατο 27 ατόμων σε επίθεση φαλαγγιτών σε λεωφορείο. Οι εμφύλιες συγκρούσεις εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα. Στη Βηρυτό βρίσκονται δυνάμεις της αριστεράς, του PPS, του PSP, του Μπάαθ, των Ανεξάρτητων Νασερικών του Κολεϊλάτ. Στις 17/9/1975 λαμβάνει χώρα η «μάχη των ξενοδοχείων» στη Βηρυτό με την οποία διαλύεται σιγά-σιγά το γόητρο του κοσμοπολιτισμού της. Μετά τις μάχες, η Βηρυτός βρίσκεται κομμένη στα δύο από μια «πράσινη γραμμή».

Οι αντιθέσεις βαθαίνουν στις αρχές του 1976. Εκτελέσεις πραγματοποιούνται στους δρόμους. Οι 200 νεκροί του «μαύρου Σαββάτου» στις 6/12/75 σηματοδοτούν το άπλωμα του διχασμού ανάμεσα στις κοινότητες. Αρχίζουν φρικαλεότητες των φαλαγγιτών. Η ΟΑΠ ενώνεται στρατιωτικά με τους «ισλαμιστές-προοδευτικούς» και γίνεται πλέον λόγος για «παλαιστίνιους-προοδευτικούς». Η απόφαση αυτή ήταν απόφαση πολιτικής επιβίωσης μέσα στο πόλεμο. 2.000 Παλαιστίνιοι από τη Συρία ενώνονται με τους προοδευτικούς ενώ η λιβανέζικη δεξιά δημιουργεί το Λιβανέζικο Μέτωπο με 30.000 άτομα, από τα οποία 12000 φαλαγγίτες.

Μέχρι το Μάη του 1976, οι προοδευτικοί κερδίζουν θέσεις επιτιθέμενοι σε όλα τα σημεία. Όμως η παρέμβαση της Συρίας θα αλλάξει τα δεδομένα. Η Συρία υποστήριζε μια φιλοσυριακή Αριστερά μέσα στην αριστερή παράταξη και προσπαθούσε να ελέγξει την κατάσταση. Στις 12 Μάη, ο Πιερ Τζεμαγέλ, αρχηγός των Φαλαγγιτών ζητούσε ανοικτά την συριακή ανάμειξη. Την 1η Ιούνη 1976, δύναμη 10.000 ανδρών από τη Συρία επιτίθεται στους παλαιστίνιους-προοδευτικούς στα βουνά των συνόρων. Μετά την πρόσδεση της Αιγύπτου στην «pax Americana», ο έλεγχος του Λιβάνου και των παλαιστινίων ήταν ανάγκη στρατηγικής σημασίας για τη Συρία. Οι ΗΠΑ πριμοδοτούν μια διαδικασία υπό την αιγίδα του Άσαντ μέσω του Σαρκίς στο Λίβανο και των «μετριοπαθών» φαλαγγιτών. Θεωρούν ότι κάποιες αποζημιώσεις στη Συρία μπορούν να την οδηγήσουν σε διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ. Το τελευταίο συναινεί στην συριακή εισβολή αλλά δεν θα ανεχθεί συριακό στρατό στο νότιο Λίβανο, που τον θεωρεί δική του ζώνη επιρροής. Στις 16/7 οι Σύριοι φθάνουν μέχρι τη Τρίπολη. Ενώ οι προοδευτικοί αντιστέκονται στα βουνά, η χριστιανική δεξιά επιτίθεται στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Ζισρ αλ Μπάχα, Ναμπάα, Τελ αλ Ζαάταρ τα οποία πέφτουν μετά από μανιασμένες μάχες. Η ΟΑΠ ανακοινώνει 2.500 νεκρούς και 15.000 εκτοπισμένους προς τα ερείπια της Βηρυτού, κυρίως γυναικόπαιδα. Στα μέσα Οκτώβρη, οι συριακές δυνάμεις ανοίγουν το δρόμο προς τη Βηρυτό. Η Σαουδική Αραβία αλλά και η ΕΣΣΔ επεμβαίνουν για να ελέγξουν τη συριακή προέλαση και απαιτούν τη δημιουργία μιας Αραβικής Δύναμης Αποτροπής (FAD) για την «ειρήνευση» της χώρας. Η δύναμη με 30.000 άντρες (25.000 σύριους) μπαίνει στη Βηρυτό στις 15/11/1976. Ο πόλεμος ‘75-’76 προκάλεσε 60.000 νεκρούς, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μια πρωτεύουσα ερειπωμένη. Η Αριστερά ηττήθηκε κόντρα στη δύναμη και τα συμφέροντα της Συρίας, της Αιγύπτου, του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ που δεν θα ανέχονταν μια επανάσταση στο Λίβανο.

Από το 1977, η Αριστερά προσπαθεί να ελέγξει το Νότο ενώ στη Βηρυτό η δεξιά προετοιμάζει την άνοδο της στην εξουσία. Στις αρχές της χρονιάς, ο Νότος θα γίνει το θέατρο άμεσης σύγκρουσης των Παλαιστινίων με το Ισραήλ. Η Δαμασκός διαπραγματεύεται με την ΟΑΠ τον αφοπλισμό της τελευταίας χωρίς βέβαια αποτέλεσμα. Όμως το ’77 υπάρχουν σημαντικές διεθνείς εξελίξεις. Αμερικανο-σοβιετική διακήρυξη μιλά «για τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού» δημιουργώντας βίαιη αντίδραση του Ισραήλ. Η επίσκεψη του Σαντάτ στο Ισραήλ ανοίγει την αμερικανόπνευστη διαδικασία που θα οδηγήσει το ’78 στη συμφωνία του Καμπ-Ντέιβιντ και μια ισραηλινο-αιγυπτιακή συνθήκη ειρήνης το ’79. Όμως η ΟΑΠ με την υποστήριξη της Μόσχας αρνείται τη χωριστή ειρήνη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τη νύχτα της 14-15 Μάρτη 1978, 25.000 ισραηλινοί στρατιώτες εισβάλλουν στο Λίβανο. Στόχος είναι η εισβολή σε 10 χιλιομέτρων ώστε να αποκατασταθεί σύνδεση με τις χριστιανικές περιοχές και ένα σοβαρό χτύπημα στην ΟΑΠ ώστε να της στερήσουν κάθε δύναμη στις διαπραγματεύσεις ειρήνης. Η εισβολή γρήγορα βαθαίνει και παραπάνω 200.000 πρόσφυγες ξαναπαίρνουν το δρόμο για τη Βηρυτό και τη Σάιντα. Η ανησυχία είναι τόσο μεγάλη που η Συρία επιτρέπει στο Ιράκ να στείλει βοήθεια στους Παλαιστινίους. Οι Ισραηλινοί μένουν μέχρι τις 13 Ιουνίου. Ο ΟΗΕ θα στείλει 10.000 άνδρες για να αποκαταστήσει τη λιβανέζικη κυριαρχία. Οι ισραηλινές προθέσεις φαίνονται καθαρά στις 18/4/1979 όποτε διακηρύσσουν τη γέννηση ενός «ελεύθερου λιβανέζικου κράτους» στα 270 τετρ. χλμ που ελέγχουν.

Το 1978 είναι η χρονιά της επανέναρξης των εχθροπραξιών. Το Ισραήλ ενισχύει τις χριστιανικές ομάδες ενώ η Συρία ξαναστρέφεται στους «φυσικούς» της σύμμαχους, τους προοδευτικούς-παλαιστίνιους. Ξεκινά η άνοδος του αρχηγού των φαλαγγιτών, Μπασίρ Τζεμαγέλ, ο οποίος έχει ως στόχο ένα Λίβανο «χριστιανικό και φιλοδυτικό». Το Φλεβάρη του 1978 αρχίζουν εχθροπραξίες μεταξύ των δεξιών και της δύναμης FAD που ελέγχουν οι Σύριοι. Αρχίζουν οι πρώτοι συριακοί βομβαρδισμοί της Βηρυτού. Το Μάη-Ιούνη κλιμακώνονται οι συγκρούσεις. Οι δεξιές δυνάμεις του Λιβανέζικου Μετώπου, υπό τον Τζεμαγέλ στοχεύουν στην αποδυνάμωση της Συρίας μέσω της εξουδετέρωσης του παλιού προέδρου του Λιβάνου και συμμάχου της Συρίας, Σουλεϊμάν Φραντζίε, ηγέτη της Ζγκόρτα. Στις 13/6 μια επίθεση ενάντια στο σπίτι του Φραντζίε προκαλεί 30 νεκρούς μεταξύ των οποίων το γιο του και την οικογένειά του. Το σοκ στο Λίβανο είναι μεγάλο. Ο Τζεμαγέλ στοχεύει στη διάλυση της παλιάς πολιτικής ισορροπίας μεταξύ των παραδοσιακών λιβανέζικών δυνάμεων. Οι επιχειρήσεις της Συρίας συγκρατούνται από τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία αλλά και την ισραηλινή αεροπορία που είναι κυρίαρχη στον ουρανό του Λιβάνου. Οι δεξιές δυνάμεις ελέγχουν την κατάσταση. Στις 27/6/1980 με αφορμή μια δολοφονική απόπειρα ενάντια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δολοφονούν δεκάδες φυλακισμένους ισλαμιστές στη Παλμύρα και απαγορεύουν την Οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων. Η ισλαμική πόλη Χαμά δέχεται επιθέσεις από τον Απρίλη του 1981 μέχρι το Φλεβάρη 1982 χωρίς προηγούμενο. Οι βομβαρδισμοί του Φλεβάρη 1982 θα προκαλέσουν 10.000 νεκρούς πολίτες.

Το Ισραήλ, που συνεργάζεται στενά με τις δεξιές δυνάμεις, επεμβαίνει με μια νέα στρατηγική που έχει στόχο να διαλύσει κάθε υποδομή, κυρίως δρόμους και γέφυρες. Στις 17/7/1981 αεροπορικά πυρά ενάντια στην παλαιστινιακή αντίσταση στη δυτική Βηρυτό προκαλούν200 νεκρούς και 700 τραυματίες και ο Αραφάτ κηρύσσει την ΟΑΠ σε «κατάσταση πολέμου». Επίσης, τον Ιούνη του 1981, το Ισραήλ βομβαρδίζει το πυρηνικό κέντρο Ταμούζ του Ιράκ και ανακοινώνει την προσάρτηση του Γκολάν χωρίς διεθνείς αντιδράσεις. Στις 6 Ιουνίου 1982 αρχίζει η ισραηλινή επιχείρηση «Ειρήνη στη Γαλιλαία». Το Ισραήλ θέλει να διαλύσει την παλαιστινιακή υποδομή και να προσαρτήσει τις περιοχές τους. Η επίδειξη δύναμης συμβολίζεται με την τοποθέτηση του στρατηγού Αριέλ Σαρόν στο υπουργείο Άμυνας. 100.000 στρατιώτες της Τζαχάλ (μονάδες του Ισραηλινού στρατού) επιτίθενται στις περιοχές που ελέγχει ο ΟΗΕ και συγκρούονται με περίπου 15.000 Παλαιστίνιους και Λιβανέζους. Σε τρεις μέρες, το 25% του Λιβάνου είναι υπό κατοχή. Το Ισραήλ αρχίζει την πολιορκία της δυτικής Βηρυτού, της πρωτεύουσας της «διεθνούς τρομοκρατίας». Η πολύμηνη πολιορκία περιλαμβάνει βομβαρδισμούς και εμπάργκο τροφίμων, κόψιμο του νερού και του ηλεκτρικού. Οι προοδευτικές δυνάμεις αντιστέκονται με επιτυχία και κρατούν τις θέσεις τους. Οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν βόμβες φωσφόρου και διασποράς ενώ όλος ο κόσμος παρακολουθεί τον αργό θάνατο των κατοίκων της Βηρυτού. Στα τέλη Αυγούστου το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο επιτυγχάνεται: 15.000 Παλαιστίνιοι μαχητές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το Λίβανο με καράβια για την Αλγερία, την Υεμένη και τη Τυνησία ενώ άλλοι 4.500 συριακής επιρροής υποχωρούν προς την κοιλάδα Μπεκάα. Αρχίζει η τρομοκρατία με σκοπό την έξοδο του παλαιστινιακού πληθυσμού στο σύνολο του. Στις 16-18 Σεπτέμβρη, 4000 άμαχοι Παλαιστίνιοι, ανάμεσα τους και Λιβανέζοι σιίτες, σφαγιάζονται στα στρατόπεδα της Σάμπρα και Σατίλα από το χριστιανικό στρατό με την φανερή συνενοχή του Ισραήλ. Το σοκ είναι διεθνές και αγγίζει και το εσωτερικό του Ισραήλ: 400.000 άτομα διαδηλώνουν στο Τελ-Αβίβ ενάντια στις σφαγές.

Η «Ειρήνη στη Γαλιλαία» προκάλεσε 20.000 νεκρούς και 30.000 τραυματίες, στην πλειοψηφία του 84% άμαχους, οδήγησε στο διωγμό εκατοντάδων χιλιάδων από το Νότο, στη φυγή των Παλαιστινιακών δυνάμεων και στη σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα.

Μετά τα γεγονότα του 1982, είναι η ώρα της διπλωματίας. Η ΟΑΠ έχοντας χάσει μεγάλο μέρος της δύναμης της και απογοητευμένη από τη Συρία στρέφεται προς την Ιορδανία. Η Συρία απαντά με τη δημιουργία του Παλαιστινιακού Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας υπό την επιρροή της. Παράλληλα ανεβαίνει ο ισλαμισμός με δυνάμεις όπως η Χεζμπολάχ.

Στις 23/10/1983 η ένταση ανεβαίνει με τη διπλή επίθεση στο γενικό αρχηγείο των αμερικάνων πεζοναυτών και στο γαλλικό τομέα της διεθνούς δύναμης. Οι Αμερικάνοι χάνουν 241 άτομα και οι Γάλλοι 57 σε μια επίθεση, την πατρότητα της οποίας διεκδικεί μια μυστηριώδης τότε «Ισλαμική Τζιχάντ». Οι αραβικές δυνάμεις κερδίζουν θέσεις. Η διεθνής δύναμη αποχωρεί. Το λιβανέζικο καθεστώς μπορεί να στηριχτεί μόνο στη Συρία μετά την εγκατάλειψη του από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Τον Οκτώβριο 1983, η Συρία προσπαθεί να συμβιβάσει τις αντιμαχόμενες δυνάμεις σε διαπραγματεύσεις στη Γενεύη αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι στις 9/5/1985 ξαναρχίζει ο «πόλεμος των στρατοπέδων» ανάμεσα στους Παλαιστίνιους και τις σιιτικές δυνάμεις που θα κρατήσει μέχρι το 1987. Αλλά και μέσα σε κάθε στρατόπεδο υπάρχουν αντιθέσεις που δημιουργούν ενδιάμεσες δυνάμεις όπως οι «νομιμόφρονες» παλαιστίνιοι αλλά και η Χεζμπολάχ που υποστηρίζεται από το Ιράν. Στις 13/6/1985 ο Άσαντ υπογράφει ένα σύμφωνο τερματισμού των μαχών σε επίσκεψη του στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αλλά δεν ελέγχει την παλαιστινιακή πλευρά. Στις 20/2/1987 οι συριακές δυνάμεις με 10.000 άνδρες θα εισβάλλουν ξανά στο Λίβανο με τη βοήθεια των φιλοσυριακών παλαιστινιακών δυνάμεων.

Η πρώτη Ιντιφάντα

Ιντιφάντα στα αραβικά σημαίνει εξέγερση κι έχει γίνει σύμβολο της αντίστασης και του αγώνα του παλαιστινιακού λαού για λευτεριά και γη

η πρώτη Ιντιφάντα ξέσπασε στις 9 Δεκέμβρη του ’87 από την παλαιστινιακή νεολαία ενάντια στις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής με χαρακτηριστικά γνωρίσματα τις καθημερινές απεργίες, διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις της νεολαίας με τον ισραηλινό στρατό. Με μοναδικό όπλο τις πέτρες ενάντια στους πάνοπλους Ισραηλινούς, η εξέγερση εξαπλώθηκε από τη Λωρίδα της Γάζας στη Δυτική Όχθη με στόχο την ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Παρά τις βάρβαρες μεθόδους καταστολής του ισραηλινού στρατού, παρά τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, την τρομοκρατία και τις απελάσεις, η εξέγερση διήρκεσε 5 χρόνια. Απολογισμός: Εκατοντάδες νεκροί Παλαιστίνιοι, ο ηρωισμός και η επιμονή της Ιντιφάντα συγκέντρωσε την προσοχή όλου του κόσμου. Ο αυθόρμητος χαρακτήρας της ήταν βασικό της γνώρισμα, στη συνέχεια όμως σχηματίστηκε η Ενιαία Εθνική Διοίκηση της Εξέγερσης για την οργάνωση και την καθοδήγησή της. Η ριζοσπαστικοποίησή της δεν μπόρεσε να ελεγχθεί από την ΟΑΠ, η οποία εντάχθηκε στην εξέγερση. Η 1^η Ιντιφάντα τίναξε στον αέρα τους «ρεαλισμούς» και τις θεωρίες περί «εφικτού». Ακολούθησε τη γραμμή της μαζικής αντίστασης μέσα στην περιοχή κυριαρχίας του αντιπάλου και με τις πέτρες της έσπασε τη βιτρίνα της παντοδυναμίας της ισραηλινής φασιστικής μηχανής, δίνοντας ένα παράδειγμα στους λαούς του κόσμου.

Η Ιντιφάντα να είναι η αρχή της παγκοσμιοποίησης των αγώνων

(Συνέντευξη με μέλη της Ένωσης Παλαιστινίων Φοιτητών)

Ενώ η σφαγή του παλαιστινιακού λαού συνεχίζεται, η Ιντιφάντα συνεχίζεται μέχρι το τέλος. Συναντηθήκαμε στις 25 Νοέμβρη με τον Αχμέτ και τον Ασάραφ, μέλη της Ένωσης Παλαιστινίων Φοιτητών, και μιλήσαμε για την εξέλιξη της κατάστασης και της Ιντιφάντα.

Αχμέτ: Πριν ξεκινήσουμε, θα ήθελα να πω για την ενημέρωση από τα ΜΜΕ. Δεν υπάρχει επαρκής και σωστή κάλυψη των γεγονότων. Δεν έχουν δοθεί οι πραγματικές διαστάσεις του θέματος. Εγώ πιστεύω ότι είναι ένα σχέδιο γενικό από τους Αμερικάνους και τους Ισραηλινούς. Αυτοί ελέγχουν τα ΜΜΕ. Προσπαθούν να αποδώσουν τον όρο «πόλεμος» στην κατάσταση. Ενώ στην ουσία δεν είναι πόλεμος. Ο πόλεμος γίνεται μεταξύ δύο αντιπάλων στρατών ισοδύναμων. Αυτό που γίνεται κάτω δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχουν ισοδύναμοι στρατοί ή πλευρές. Από τη μία έχουμε τον ισραηλινό στρατό, που είναι από τους καλύτερα εκπαιδευμένους σύγχρονους στρατούς σε όλο τον κόσμο, με τον υπερσύγχρονο και πλήρη εξοπλισμό ου. Από την άλλη έχουμε ένα λαό που πολεμάει με τα ελάχιστα μέσα που έχει, με πέτρες και Καλάσνικοφ, αν υπάρχουν. Όταν γίνονται καθημερινές σφαγές από τον ισραηλινό στρατό, δεν τις δείχνουν. Ενώ όταν γίνεται κάποια επίθεση από Παλαιστίνιους εναντίον ισραηλινών στόχων και, το τονίζω αυτό, εναντίον ισραηλινών στόχων, όχι εναντίον αμάχων γίνεται πρώτη είδηση στα ΜΜΕ.

Ποιά είναι η κατάσταση με τους εποίκους;

Ασάραφ: Είναι πολύπλοκο το θέμα των εποίκων. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: Το μεγαλύτερο πρόβλημα εποίκων το αντιμετωπίζουμε στην περιοχή της Χεβρώνας. Να φανταστείς ότι σε αυτή την πόλη, που έχει 120.000 Παλαιστίνιους κατοίκους, έχει έναν εβραϊκό οικισμό με μόλις 300 άτομα. Κι αυτή βάσει της άδικης, θα το τονίσω πολλές φορές αυτό, συμφωνίας θεωρείται προστατευόμενη περιοχή απ’ τον ισραηλινό στρατό. Για να προστατεύσουν αυτούς τους 300 ανθρώπους, υπάρχει μια στρατιωτική δύναμη 5.000. Στην ουσία οι συμπλοκές γίνονται στα σύνορα αυτών των περιοχών, αλλά κυρίως με στρατιώτες, όχι με άμαχο πληθυσμό. Ενώ οι ισραηλινοί χτυπάνε από παντού μ’ αεροπλάνα, ελικόπτερα, τανκς και όπου βρουν. Κυρίως άμαχο πληθυσμό, σπίτια, νοσοκομεία, τα πάντα.

Οι ισραηλινοί έποικοι είναι ακριβώς «άμαχος πληθυσμός» ή πρόκειται ουσιαστικά για έναν άλλου τύπου στρατό του Ισραήλ;

Αμέτ: Και έτσι είναι. Είναι νομάδες, έτσι τους λέμε τους έποικους, οι οποίοι είναι κι αυτοί εξοπλισμένοι. Όχι με βαριά όπλα, πάντως τα όπλα που τους έχουν δοθεί είναι καλύτερα απ’ τα όπλα που έχουν δοθεί στην Παλαιστινιακή Αρχή. Δεν είναι εντελώς άμαχοι. Οι έποικοι είναι κυρίως μετανάστες που ήρθαν σ’ αυτή την περιοχή μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού από τη Ρωσία, την Πολωνία, την Τσεχία. Τους έταξαν ότι θα έρθουν στη «γη της Επαγγελίας» για να φύγουν απ’ αυτές τις χώρες. Ότι θα βρουν δουλειές, σπίτια δικά τους. Τους είχαν χτίσει οικισμούς κι έμεναν εκεί. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που ήρθαν ήταν πρώην φυλακισμένοι. Έφεραν και άλλους από αφρικανικές χώρες, κυρίως την Αιθιοπία, τους λεγόμενους Εβραίους «φλάσα» Αυτούς τους έχουν βάλει στο στρατό. Η δυναμικότερη ομάδα του στρατού αποτελείται κυρίως από αυτούς, τους Αιθίοπες. Κατά καιρούς έχουν κάνει και επιδρομές, ειδικά τα βράδια, και στις παλαιστινιακές περιοχές με την κάλυψη του ισραηλινού στρατού. Με τα τελευταία γεγονότα έκαναν επιδρομές και στους Παλαιστίνιους που ζουν μέσα στο Ισραήλ. Είναι γύρω στο 1 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι που ζουν εκεί. Έχουν πάρει ισραηλινή υπηκοότητα, αλλά από τους Ισραηλινούς θεωρούνται πολίτες γ’ κατηγορίας. Ουσιαστικά δικαιώματα δεν έχουν. Στη Λωρίδα της Γάζας ζουν 6.000 Ισραηλινοί (35%) και φυσικά οι μισοί απ’ αυτούς είναι στρατιώτες, αλλά 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι (65%). Το 35% παίρνει το 80% του διαθέσιμου νερού ενώ το 65% το 20% του νερού.

Ποιός είναι ο ρόλος των αραβικών κρατών της περιοχής, ποιά είναι η στάση του κόσμου σ’ αυτές τις χώρες και τί μπορούν να περιμένουν οι Παλαιστίνιοι από αυτές;

Αχμέτ: Η παλαιστινιακή Ιντιφάντα έδειξε ότι έχει τον τρόπο να ενώσει τους αραβικούς λαούς για μια κοινή αντιμετώπιση των προβλημάτων των Αράβων. Γιατί το πρόβλημα αυτό καθαυτό δεν είναι παλαιστινιακό. Είναι πρόβλημα όλου του αραβικού κόσμου. Δυστυχώς, οι ηγέτες αυτών των λαών είναι πιόνια των Αμερικάνων, ώστε να μπορούν οι ΗΠΑ να ελέγχουν τα πετρέλαια της περιοχής. Στην αρχή της Ιντιφάντα έσπευσαν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις και η Αμερική στην περιοχή, όχι για να σωθεί ο παλαιστινιακός λαός, αλλά για να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους και τους Άραβες ηγέτες. Γιατί μπορεί αυτή η εξέγερση να επεκταθεί στις αραβικές χώρες. Φοβήθηκαν τις μαζικές διαδηλώσεις του λαού που ξεκίνησαν αυθόρμητα. Έγινε όμως καταστολή αυτών των διαδηλώσεων μέσα σε μια βδομάδα. Στην Ιορδανία έχουν κατέβει τα τανκς. Στην Αίγυπτο τις εκδηλώσεις τις έκαναν κυρίως οι φοιτητές μέσα στα πανεπιστήμια και δεν επιτρεπόταν να βγουν στο δρόμο. Κατάλαβαν ότι αυτή η Ιντιφάντα δεν είναι για 1-2 μήνες. Αυτή μπορεί να κρατήσει χρόνια, μέχρι το τέλος. Και η συνδιάσκεψη του Αραβικού Συνδέσμου είχε το ρόλο, κατά τη γνώμη μου, να καταστείλει την Ιντιφάντα ή τις Ιντιφάντες στις άλλες χώρες με τρόπο πιο ύπουλο, πιο φασιστικό.

Ποιά είναι η κατάσταση μετά την εξέγερση;

Ασάραφ: Καταρχή, θέλουμε αυτή η Ιντιφάντα να είναι μια αρχή για μια παγκόσμια αφύπνιση. Θα έλεγα, για να γίνει παγκοσμιοποίηση των προβλημάτων, ενάντια στη λεγόμενη σημερινή «παγκοσμιοποίηση». Υπάρχουν χιλιάδες προβλήματα τα οποία πρέπει να μας ενώσουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό των Αμερικανών και Ευρωπαίων. Θα σας μεταφέρω μια γενική εικόνα για τη σημερινή κατάσταση. Αυτή τη στιγμή υπάρχει πλήρης αποκλεισμός των αυτόνομων περιοχών της Παλαιστίνης. Οι αυτόνομες περιοχές είναι η Λωρίδα της Γάζας και η Δυτική Όχθη του Ιορδάνη. Συνδετικός κρίκος αυτών των περιοχών είναι ένας δρόμος 40 χιλιομέτρων, ο οποίος με το παραμικρό κλείνει και διακόπτεται η επικοινωνία. Ο δρόμος αυτός είναι κλειστός από τις 28 Σεπτέμβρη που ξεκίνησαν τα γεγονότα. Το λιμάνι και το αεροδρόμιο της Γάζας δεν λειτουργούν. Τα εφόδια (τροφές, φάρμακα) δεν φτάνουν στην Παλαιστίνη. Η μετακίνηση των ανθρώπων είναι περιορισμένη μέσα στην πόλη, άρα δουλειές δεν υπάρχουν. Γιατί πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι που ζουν ιδιαίτερα στη Γάζα (120.000) δούλευαν εργάτες στο Ισραήλ. Τώρα τους έχουν σταματήσει από το φόβο επιθέσεων ενάντια στους Ισραηλινούς. Αυτός ήταν πολύ σημαντικός οικονομικός πόρος για τους Παλαιστίνιους. Στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν επαρκή φάρμακα και εξοπλισμός για να αντιμετωπίσουν την τραγική κατάσταση. Έχουμε μέχρι στιγμής 260 νεκρούς, 10.000 τραυματίες. Και αυτά πέρα από τις καθημερινές εγχειρίσεις. Τα τρόφιμα λιγοστεύουν. Στη Γάζα οι καλλιεργήσιμες περιοχές βρίσκονται στη Δυτική Όχθη. Στην Παλαιστίνη δεν υπάρχει χώρος να περπατήσεις, όχι να καλλιεργήσεις. Είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο. Η Δυτική Όχθη είναι η περιοχή με τις ελιές. Αλλά απαγορεύεται να πάμε στα χωράφια μας να μαζέψουμε τις ελιές και τα πορτοκάλια. Η Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχει τη δυνατότητα να αντεπεξέλθει στον αποκλεισμό. Παρά τον αποκλεισμό, όμως, παρά τις σφαγές, ο λαός μας είναι αυτή τη στιγμή αποφασισμένος να συνεχίσει την Ιντιφάντα του μέχρι τελικής πτώσης. Έχει αποφασίσει ότι δεν πάει άλλο. Έχουμε κάνει πολλές υποχωρήσεις. Έχουμε δώσει τα πάντα. Τώρα δεν μας έχει μείνει τίποτα παρά η αξιοπρέπεια που είναι για μας η Ιντιφάντα.

Από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα τί περιμένετε; Αναφερθήκατε ιδιαίτερα στο ρόλο των Αμερικάνων. Ποιό ρόλο πιστεύετε ότι παίζουν οι άλλες δυνάμεις.

Αχμέτ:, Δυστυχώς, η μόνη δύναμη που επικρατεί μετά την κατάρρευση της Σ. Ένωσης είναι οι ΗΠΑ. Όλες οι άλλες χώρες απλά την ακολουθούν. Αυτό το είδαμε φανερά στην Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ. Ο μόνος που μπορεί να ελέγχει την κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ. Εμείς οι Παλαιστίνιοι δεν περιμένουμε τίποτα από τα κράτη. Περιμένουμε από τους λαούς να κινητοποιηθούν σε όλο τον κόσμο ενάντια στα αμερικανικά σχέδια και συμφέροντα. Ο ρόλος του ΟΗΕ πρέπει να ενεργοποιηθεί ξανά. Γιατί αυτή τη στιγμή και ο ΟΗΕ είναι όργανο της Αμερικής, όντας εξαρτημένος οικονομικά από αυτή. Άρα δεν υπάρχει. Και δεν περιμένουμε πολλά πράγματα από τον ΟΗΕ μ’ αυτή τη κατάσταση. Εξάλλου, υπάρχουν αποφάσεις του τόσο για την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους (αποφάσεις 242 και 338) όσο και για την επιστροφή των προσφύγων (απόφαση 194). Αποφάσεις που μέχρι τώρα δεν εφαρμόστηκαν. Ζητάμε να εφαρμοστούν και να μην υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δηλαδή, να εφαρμόζονται οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ για τη Γιουγκοσλαβία και να μην εφαρμόζονται οι αποφάσεις του ΟΗΕ για την Κύπρο ή την Παλαιστίνη. Αυτή η Ιντιφάντα δεν θα σταματήσει ποτέ. Το τέλος της θα είναι ένα κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, με ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων, με δημοκρατία και ανθρώπους που θα δουλεύουν.

Ιντιφάντα 2000: Ανεξαρτησία και ελευθερία

Στις 28 Σεπτέμβρη ο ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος Λικούντ, Αριέλ Σαρόν, επισκέπτεται το δεύτερο ιερότερο τόπο των μουσουλμάνων στην Ιερουσαλήμ, το μνημείο Αλ Ακσά. Επίσκεψη-πρόκληση από τον επονομαζόμενο χασάπη της Βηρυτού, υπεύθυνο της σφαγής 3.000 Παλαιστινίων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα του Λιβάνου το 1982. Αμέσως μετά ξεσπάει η νέα Ιντιφάντα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, για να εξαπλωθεί στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη. Ο απολογισμός μέχρι στιγμής: πάνω από 100 νεκροί και χιλιάδες τραυματίες από τις δολοφονικές επιθέσεις των Ισραηλινών. Η εξέγερση εξαπλώνεται από την Ιερουσαλήμ στα παλαιστινιακά εδάφη, αυτόνομα ή Κατεχόμενα, σε ολόκληρο το Ισραήλ, αλλά και σε καταυλισμούς όπου ζουν Παλαιστίνιοι (Ιορδανία, Συρία κλπ).

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον παλαιστινιακό λαό, που επί δεκαετίες βρίσκεται στο στόχαστρο των χειρισμών του ιμπεριαλισμού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Η επίσκεψη του Σαρόν δεν είναι τυχαία, πόσο μάλλον όταν είναι γνωστή η αντίδραση που θα φέρει. Του επιτράπηκε ως ένα μήνυμα του Μπάρακ ότι δεν έχει απεμπολήσει τα δίκαια του εβραϊκού λαού και δεν είναι υποχωρητικός, όπως κατηγορείται από τους δεξιούς. Αυτό είναι σαφές όταν ο Μπάρακ συζητάει με τον Σαρόν τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση ενότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Υπάρχει και το ενδεχόμενο βέβαια η επίσκεψη να ήταν προσχεδιασμένη ώστε να προκληθεί ένταση, να παγώσει η όποια ειρηνευτική διαδικασία και να απομακρυνθεί το ενδεχόμενο ανακήρυξης ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Όπως και να έχει πάντως, η προβοκάτσια του Σαρόν πυροδότησε ένα τεράστιο κύμα αγανάκτησης που είναι εκτός ελέγχου.

Είναι η αγανάκτηση του παλαιστινιακού λαού που συσσωρεύεται μετά το σχέδιο-τέρας των συμφωνιών του Όσλο. Παρά τη συγκρότηση Παλαιστινιακής Αρχής και την αυτονομία ορισμένων παλαιστινιακών πόλεων, το Ισραήλ έχει τον έλεγχο του 61% της Δυτικής Όχθης, του 20% της Λωρίδας της Γάζας, επεκτείνει τους εβραϊκούς οικισμούς-νησίδες στα παλαιστινιακά εδάφη κατακερματίζοντάς τα (στα Κατεχόμενα υπάρχουν 160 πολυτελείς οικισμοί-οχυρώματα εποίκων), κατασκευάζει δρόμους που εξυπηρετούν αυτούς τους οικισμούς αποκλειστικά, ελέγχουν τα υδάτινα αποθέματα, την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τα είδη διατροφής και εμποδίζουν την ελεύθερη κίνηση των Παλαιστινίων από τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα από και προς το Ισραήλ. Ο αποκλεισμός των παλαιστινιακών εδαφών, όποτε το θεωρούν απαραίτητο οι Ισραηλινοί, είναι σύνηθες φαινόμενο.

Το πρόσφατο Καμπ Ντέιβιντ απέτυχε παταγωδώς, είχε όμως μία σημαντική κατάκτηση: Κλίντον και Μπάρακ επέβαλαν στον Αραφάτ την επ αόριστον αναβολή της ανακήρυξης ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Εξεγερμένοι όμως δεν είναι μόνο οι Παλαιστίνιοι. Ένα νέο στοιχείο αυτού του ξεσηκωμού σε σχέση με την προηγούμενη Ιντιφάντα, εκτός από την ύπαρξη και όπλων, είναι η συμμετοχή σ αυτόν των Αράβων του Ισραήλ. Πρώτη φορά συμμετέχουν μαζικά σε εξέγερση στο πλευρό των αδελφών τους της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, και μάλιστα με πολλά θύματα. Οι Άραβες του Ισραήλ, απόγονοι εκείνων που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους μετά την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ το 1948, κατοικούν στο βόρειο τμήμα του κυρίως κι αποτελούν το 18% του πληθυσμού της χώρας. Είναι πληθυσμός β κατηγορίας, καταδικασμένος στην ανεργία, στις διακρίσεις και στην εξαθλίωση. Βασικό πρόβλημα για τους Αραβοϊσραηλινούς αποτελεί η γη. Τα σπίτια τους κατεδαφίζονται από τις ισραηλινές αρχές ως αυθαίρετα και δεν τους δίνεται άδεια οικοδόμησης. Τη στιγμή που στους εποίκους παραχωρούνται ιδιαίτερες περιοχές για να χτίσουν.

Αντιδράσεις όμως εκφράζονται και μέσα στο Ισραήλ. Υπάρχουν περιπτώσεις στρατιωτών που αρνούνται τη συμμετοχή στην καταστολή της παλαιστινιακής εξέγερσης, αλλά και πολιτών που καταδικάζουν την ισραηλινή φασιστική πολιτική. Οι ειρηνιστές του Ισραήλ καταγγέλλουν ότι οι στρατιώτες εκπαιδεύονται ως ελεύθεροι σκοπευτές που στοχεύουν στο κεφάλι και το πάνω μέρος του σώματος, όχι για την άμυνά τους φυσικά, αλλά για τη συστηματική δολοφονία Παλαιστινίων ακόμα και παιδιών, για το τσάκισμα της εξέγερσης.

Πολύ ακούστηκε το λιντσάρισμα των δύο στρατιωτών ως φρίκη, βαρβαρότητα κλπ. Κανείς όμως δεν είπε ποιοι πραγματικά ήταν. Ανήκαν σε ένοπλες φασιστικές ομάδες ισραηλινών πρακτόρων που κυκλοφορούν στις αυτόνομες περιοχές, παρακολουθούν, συλλαμβάνουν και δολοφονούν, συνεχίζοντας τα πογκρόμ κατά του πολύπαθου παλαιστινιακού λαού. Το λιντσάρισμα ήταν το ξέσπασμα της οργής του κόσμου μετά την ανακάλυψη του πτώματος ενός Παλαιστινίου που είχε απαχθεί από αυτές τις ομάδες. Βρέθηκε σε άλλη περιοχή φρικτά βασανισμένος, καμένος σε όλο του το σώμα, με ξεριζωμένα τα δυο του μάτια και με σφαίρες στο κεφάλι.

Οι οργανώσεις στην Παλαιστίνη

Για τον παλαιστινιακό λαό οι διαπραγματεύσεις δεν δίνουν καμία ελπίδα. Τόσο που πολλοί να δηλώνουν, όπως μεταδίδουν ξένα πρακτορεία, πως οι διαπραγματεύσεις είναι για τον Αραφάτ και τον Μπάρακ, όχι για μας. Από την άλλη, αν και υπάρχει διευρυμένη δυσαρέσκεια για τον πλουτισμό και τη διαφθορά των Παλαιστίνιων ιθυνόντων, αυτές οι αντιθέσεις παραμερίζονται μπροστά στην ανάγκη του κοινού αγώνα.

Ποια είναι όμως η στάση των οργανώσεων;

Ο Ισλαμικός Ιερός Πόλεμος στην Παλαιστίνη, αντίθετος στις συμφωνίες του Όσλο, ζήτησε από την Παλαιστινιακή Αρχή να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ. Η οργάνωση Χαμάς κάλεσε τον Αραφάτ να μην καταπνίξει άλλη μια εξέγερση του παλαιστινιακού λαού, όπως έπραξε το 1993 με την έναρξη των συνομιλιών με την Ιντιφάντα, όπως έπραξε τον Οκτώβριο του 1996 και τον Μάη του 1998. Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης έκανε επίσης έκκληση στον Αραφάτ να μην παρέμβει, να μην επιτρέψει στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ να καταστείλουν και αυτήν την εξέγερση του παλαιστινιακού λαού.

Η στάση του Ισραήλ

Το Ισραήλ από την πλευρά του τηρεί πολύ σκληρή στάση στηριζόμενο στις πλάτες των Αμερικάνων. Ο Μπάρακ κατηγορεί τον Αραφάτ ως υπεύθυνο των ταραχών, γιατί δεν μπορεί να ελέγξει το λαό του. Η παλαιστινιακή αρχή ζητάει τη σύσταση Διεθνούς Επιτροπής για τη διερεύνηση των εγκλημάτων που διέπραξαν τις τελευταίες ημέρες τα ισραηλινά στρατεύματα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού με τη συμμετοχή Παλαιστινίων, Ισραηλινών, Αμερικανών, Γάλλων και Αιγυπτίων. Κάτι που κατηγορηματικά αρνείται ο Μπάρακ, θεωρώντας ότι απαραίτητη είναι η συμμετοχή μόνο των δύο πλευρών υπό την επίβλεψη των ΗΠΑ. Εντείνει την επιθετική του στάση με βομβαρδισμούς στη Ραμάλα και με την προκλητική δήλωση ότι πρέπει να προσδιοριστούν τα όρια προκειμένου να συνεχιστεί ο διάλογος. Έχουν μάθει πολλά από τους προστάτες τους…

Η οργή εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο

Διαδηλώσεις αλληλεγγύης γίνονται στην Ευρώπη και την Αμερική, όπου οι προοδευτικοί άνθρωποι συμπαραστέκονται στο λαό της Παλαιστίνης.

Διαδηλώσεις όμως και κινητοποιήσεις έχουμε και σε όλο τον αραβικό κόσμο σε σχεδόν καθημερινή βάση και με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων, αλλά και κινήσεις για την ενίσχυση του αγώνα του (φάρμακα, αερογέφυρες για τη μεταφορά τραυματιών, οικονομική ενίσχυση, μέχρι και φορτηγά με πέτρες για τους μαχητές). Στην Υεμένη, στο Μαρόκο, όπου η διαδήλωση ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο, στην Αίγυπτο, στο Λίβανο, στο Κουβέιτ, στο Σουδάν, στην Ιορδανία, στη Λιβύη, στο Ιράκ (ένα εκατομμύριο διαδηλωτές) αλλά και στην Ινδονησία. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των κινητοποιήσεων είναι το σύνθημα για τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής. Στην Ιορδανία ο διάδοχος Αμπντάλα δήλωσε ότι το Ισραήλ πρέπει να εγκαταλείψει τις απειλές, γιατί ο αραβικός κόσμος αυτή τη φορά δεν θα μείνει άπραγος στη χρήση βίας κατά αδελφού λαού, αλλά θα απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Το Ιράν καταδίκασε την εγκληματική ενέργεια του σιωνιστικού καθεστώτος και ζήτησε την επέμβαση της διεθνούς κοινότητας. Ο πρόεδρος του Λιβάνου μίλησε για συνεχιζόμενο έγκλημα του Ισραήλ από το 1948 και δήλωσε ότι μόνη λύση για οριστική ειρήνευση είναι η αποχώρηση των Ισραηλινών από τα κατεχόμενα αραβικά εδάφη.

Στις αραβικές χώρες, όπου υπάρχει έντονο το αντιαμερικανικό και αντιισραηλινό στοιχείο, εκδηλώνεται η αγανάκτηση του κόσμου ενάντια στο Ισραήλ, το χωροφύλακα και τοποτηρητή των Αμερικάνων στη Μέση Ανατολή.

Η διεθνής κοινότητα προβληματίζεται

Οι Αμερικάνοι, ανήσυχοι από το μένος εναντίον τους, έκλεισαν όλες τις πρεσβείες τους στις αραβικές χώρες και συνέστησαν στους Αμερικανούς πολίτες να αποφύγουν μετακινήσεις προς αυτές. Το ίδιο και η Βρετανία. Η αναταραχή και όξυνση στην περιοχή συμπίπτει όχι τυχαία και με την κρίση του πετρελαίου. Η Ρax Αmericana που τόσο άνετα θέλει να επιβάλλεται δεν λαμβάνει, βέβαια, υπόψη της τις ευαίσθητες ισορροπίες στην περιοχή, δημιουργώντας τριβές και προβλήματα. Η Ευρώπη παρακολουθεί προσπαθώντας μέσα στην αναμπουμπούλα να χωθεί κι αυτή στην περιοχή. Γεγονός είναι πάντως ότι η κατάσταση ξεφεύγει από τις μεθοδεύσεις τόσο των ιμπεριαλιστών όσο και των Ισραηλινών. Πρόκειται για ένα καζάνι που βράζει και το καπάκι του δεν θα κλείσει εύκολα.

Κάτω από αυτό το κλίμα έγινε στην Αίγυπτο η διεθνής διάσκεψη στην οποία συμμετείχαν η Αίγυπτος, οι ΗΠΑ (Κλίντον), το Ισραήλ και ο Αραφάτ, αναζητώντας μάταια μια λύση κατευνασμού. Ενώ διεξαγόταν η διάσκεψη, μαζικότατες διαδηλώσεις σε όλα τα Κατεχόμενα έστελναν το μήνυμα: Η εξέγερση συνεχίζεται μέχρι την απελευθέρωση!

(Επομενο: Χρονικό της 2ης Ιντιφάντα)