Ποιό είναι το αληθινό πρόσωπο του σιωνισμού

(Προηγούμενο: Ισραήλ-ένα φασιστικό κράτος)

(Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μέρος γενικότερου κειμένου με τίτλο «Ζήτω ο λαϊκός απελευθερωτικός αγώνας του λαού της Παλαιστίνης», που περιέχεται στο περιοδικό «Λαϊκός Δρόμος» αρ. 6, Ιούνης 1969.)

Η καπηλεία των θυμάτων του αντισημιτισμού έδωσε στους σιωνιστές την απαιτούμενη λαϊκή βάση για την ίδρυση του «Κράτους του Θεού απ’ τον Ευφράτη ως το Νείλο».

Η ιστορία της λεγόμενης «αραβοϊσραηλινής διένεξης» ή του λεγόμενου «προβλήματος της Παλαιστίνης» κλπ αρχίζει πολύ παλιότερα, παρόλο που ορισμένες από τις βασικότερες πτυχές της γίνανε πλατιά γνωστές μόλις μετά τον «πόλεμο των 6 ημερών» του Ιούνη του ’67. Το πρόβλημα για παράδειγμα των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστινέζων προσφύγων, ή τα εγκλήματα των σιωνιστών του Ισραήλ, ή ακόμη η αντίσταση του λαού της Παλαιστίνης, μόνο στα δυο τελευταία χρόνια άρχισαν να παίρνουν δημοσιότητα και να συγκινούν την παγκόσμια προοδευτική κοινή γνώμη. Κι αυτό γιατί για πολλά χρόνια η σιωνιστική προπαγάνδα, εκμεταλλευόμενη τα εγκλήματα του αντισημιτισμού, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες έξι εκατομμυρίων εβραίων απ’ τους χιτλερικούς, κατάφερε να περάσει πάνω απ’ τα γεγονότα και να αποκρύψει την αλήθεια γύρω απ’ την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, απ’ το ρόλο που του τάχτηκε να διαδραματίσει στη Μέση Ανατολή, απ’ τα φασιστικού τύπου εγκλήματα των σιωνιστών σε βάρος των αράβων γενικότερα και ιδιαίτερα των παλαιστινέζων κλπ. Και φυσικά, όλ’ αυτά δεν έγιναν δυνατά μόνο χάρις στη σιωνιστική προπαγάνδα. Η ολόπλευρη υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας σ’ Ευρώπη κι Αμερική κατάφερε ώστε σ’ όλα τα ερωτηματικά η απάντηση να δίνεται με βάση τη συμπάθεια που αναπτύχθηκε για τους εβραίους ύστερα απ’ τα μαζικά βασανιστήρια και δολοφονίες, συμπάθεια που ενισχύθηκε απ’ το γενικότερο αντιφασιστικό πνεύμα που γέννησε η πείρα του τελευταίου πολέμου κι η μεγαλειώδης αντιφασιστική νίκη. Έτσι, αυτό ήταν το στοιχείο που κυριάρχησε στη στάση εκατοντάδων χιλιάδων προοδευτικών ανθρώπων, στοιχείο που εμπόδισε να γίνει η διάκριση ανάμεσα σε εβραίους και σιωνιστές, ανάμεσα σε εβραίους προλετάριους κι εβραίους καπιταλιστές, ανάμεσα στη σωστή αντίθεση στον αντισημιτισμό και στη λαθεμένη υποστήριξη του σιωνισμού.

Τρία βασικά ερωτήματα υπάρχουν σχετικά με την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Πρώτο, οι εβραίοι αποτελούν έθνος ή όχι; Αν ναι (ή ακόμη χειρότερα, αν όχι), με ποιο δικαίωμα ένας λαός εκτοπίζει έναν άλλο απ’ τη γη με την οποία είναι δεμένος χρόνια με τους δεσμούς της ιστορίας, του πολιτισμού, της παραγωγής; Τέλος, ποιες πραγματικές ανάγκες εξυπηρέτησε η δημιουργία του σιωνιστικού κράτους;

Είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και για τη σιωνιστική προπαγάνδα, να αποδείξει πως οι εβραίοι της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Γαλλίας, της Αμερικής, της Αφρικής κλπ, αποτελούν ένα έθνος, αφού τα στοιχεία που συνιστούν κάτι τέτοιο, στην περίπτωση των εβραίων όχι μόνο είναι δυσδιάκριτα, αλλά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει κοινότητα εδάφους που αποτελεί τη φυσική στήριξη του έθνους, ούτε κοινό οικονομικό βάθρο. Δεν υπάρχει κοινή ιστορία, αφού το έθνος των εβραίων εξαφανίστηκε πριν από αιώνες αφομοιωμένο απ’ τα έθνη με τα οποία έζησε μαζί, και το λεγόμενο σήμερα «εβραϊκό έθνος» έπαψε να έχει ιστορία εδώ και 2000 χρόνια. Δεν υπάρχει ακόμη κοινή εθνική συνείδηση στους εβραίους των διαφόρων χωρών. Οι εβραίοι προσαρμοσμένοι φυσικά προς τα «ξένα έθνη» μίλησαν και μιλούν τη γλώσσα τους, ενώ η εβραϊκή γλώσσα για αιώνες ήταν γνωστή μονάχα στους ραβίνους και σ’ ορισμένους λόγιους. Σήμερα, παρόλη την τεχνητή πέρα για πέρα νεκρανάσταση της εβραϊκής γλώσσας, παρόλη την υποχρεωτική εκμάθησή της σ’ όλους όσους για πρώτη φορά εγκαθίστανται στο Ισραήλ, παρόλη την υποχρεωτική εκμάθησή της στα σχολεία, στο Ισραήλ κυκλοφορούν εφημερίδες σε περισσότερες από 70 γλώσσες. Σ’ ότι τέλος αφορά το θέμα των πολιτιστικών παραδόσεων, το μόνο κοινό στοιχείο που διατηρήθηκε κι αυτό ως ένα βαθμό και με σημαντικές διαφορές από χώρα σε χώρα, αλλά και ανάμεσα στις διαφορετικές εβραϊκές ομάδες μέσα στην ίδια χώρα, είναι οι θρησκευτικές παραδόσεις, ενώ κατά τα άλλα διατήρησαν και χαρακτηρίστηκαν απ’ όλα τα στοιχεία των πολιτισμών των λαών με τους οποίους έζησαν μαζί. Έτσι, αν υπάρχει σε διάφορες χώρες δημιουργία εθνικής συνείδησης, στους εβραίους αυτή είναι τεχνητή, στηριγμένη κύρια στον αντισημιτισμό που αναπτύχθηκε στις χώρες της Δ. Ευρώπης με πιο πρόσφατο κορύφωμά του τις χιτλερικές θηριωδίες.

Η σιωνιστική προπαγάνδα προχωράει όμως ακόμα πιο μακριά απ’ αυτό. Διεκδικεί εδάφη στα οποία έζησε ο εβραϊκός λαός πριν 2000 χρόνια και στα οποία «έταξε η βίβλος» να ζήσουν οι απόγονοι του Αβραάμ. Μα αυτοί εξαφανίστηκαν, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, πριν από αιώνες, αφομοιωμένοι απ’ τα διάφορα έθνη με τα οποία έζησαν μαζί, ενώ οι σημερινοί εβραίοι της Ευρώπης ή της Αμερικής δεν έχουν τίποτε το κοινό μ’ εκείνους της Χαναάν.

Πού στηρίχτηκε λοιπόν η θέση των σιωνιστών πως οι εβραίοι σ’ όλη τη γη αποτελούν ένα έθνος;

Αν μια φορά η υποτιθέμενη εθνική βάση για την ανασυγκρότηση του κράτους του Ισραήλ είναι σαθρή, τότε η συνέχεια μόνο μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής «λογικής» για τα δικαιώματα των λαών μπορεί να εξηγηθεί. Είναι φυσικά αδύνατο να απαντήσει κανείς στις θεοκρατικές αντιλήψεις και επιχειρήματα σχετικά με τις «εντολές της βίβλου» για την «επιστροφή στη γη της επαγγελίας». Υπάρχουν όμως πολύ καθαροί λόγοι που εξηγούν την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη.

Τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για πολλών ειδών εξηγήσεις. Και κύρια η ανάγκη για τους ιμπεριαλιστές να εξασφαλίσουν μακρόχρονα την καταλήστευση των αραβικών χωρών. Έτσι, η ύπαρξη ενός κράτους που η συνεργασία του με τους ιμπεριαλιστές θα ήταν για πολλά χρόνια εξασφαλισμένη, θα μπορούσε να ικανοποιήσει την πιο πάνω ανάγκη, όταν μάλιστα παρθεί υπόψη πως απ’ τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μια σειρά από εξεγέρσεις ενάντια στους αποικιοκράτες άρχισαν να ξεσπούν στις αραβικές χώρες, που παρόλο ότι δεν είχαν σαφή αντιιμπεριαλιστικό χαραχτήρα, παρόλο που το εθνικιστικό στοιχείο υπερίσχυε κλπ, προμήνυαν οπωσδήποτε τους αντιιμπεριαλιστικούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της τελευταίας δεκαετίας και ιδιαίτερα τους σημερινούς. Να λοιπόν τι σήμαινε για τους ιμπεριαλιστές η ίδρυση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Μια σίγουρη βάση εξόρμησης ενάντια στις αραβικές χώρες, ο χωροφύλακάς τους στη Μ. Ανατολή. (Δεν πέρασαν πολλά χρόνια απ’ το ’48 για να αποδειχτεί χειροπιαστά το γεγονός αυτό. Το 1956 το Ισραήλ συμμετέχει στην αγγλογαλλική επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο). Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Η υποστήριξη του σιωνισμού απ’ τους ιμπεριαλιστές δίνει γι’ αυτούς μια διέξοδο στον αντισημιτισμό που αναπτύχθηκε στη βάση οικονομικών αντιθέσεων στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δ. Ευρώπης. Έτσι, με υποκριτικό ενδιαφέρον αλλά με ουσιαστική βοήθεια, στηριζόμενοι απ’ τη μεριά τους στη σιωνιστική προπαγάνδα, οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης ενίσχυσαν με κάθε τρόπο τη μετάβαση χιλιάδων εβραίων στην Παλαιστίνη, που θα αποτελούσαν ύστερα από χρόνια το «γεγονός» πάνω στο οποίο θα στηριζόταν η ίδρυση του Ισραήλ.

Παρόλα τα τεράστια κεφάλαια που διατέθηκαν, παρόλη την ανοιχτή υποστήριξη της αγγλικής κυβέρνησης απ’ το 1917 κιόλας με τη διακήρυξη Μπάλφουρ, οι εβραίοι δεν αποτελούσαν παρά μια μειοψηφία στον πληθυσμό της Παλαιστίνης, 8% το 1914, 20% το 1931, 30% το 1947.

Ο τελευταίος πόλεμος ήρθε να ανακόψει προσωρινά τη διαδικασία της μαζικής μετανάστευσης των εβραίων στην Παλαιστίνη. Το τέλος του όμως «βοήθησε» τη σιωνιστική προπαγάνδα να έχει μαζική απήχηση στους εβραίους της Δ. Ευρώπης. Αυτοί που επέζησαν μετά τα εγκλήματα του 1939-45, οι περισσότεροι χωρίς σπίτι και οικογένεια και κυρίως με το φόβο ότι ο αντισημιτισμός θα ξαναγεννηθεί στις χώρες της Δ. Ευρώπης, άρχισαν να πείθονται πως η μετάβασή τους στην Παλαιστίνη θα τους εξασφαλίσει από ένα νέο ενδεχόμενο ξαναφούντωμα του αντισημιτισμού. Ο σιωνισμός, καπηλευόμενος τα έξι εκατομμύρια νεκρούς, πέρασε στην τελική φάση, στην αποστολή δεκάδων χιλιάδων εβραίων στην Παλαιστίνη.

Έτσι, δημιουργείται το πρωτοφανές γεγονός της εκτόπισης ενός λαού απ’ τη γη του και της εγκαθίδρυσης στη θέση του ενός κράτους που αποτελεί συνονθύλευμα ατέλειωτης σειράς εθνοτήτων που δεν τους ενώνει τίποτε άλλο έξω απ’ το γεγονός ότι διώχτηκαν όλοι απ’ τους χιτλερικούς.

Η ίδρυση ενός κράτους με καθεστώς θεοκρατικό, βασισμένο στην εκμετάλλευση και στην καταπίεση, στην τρομοκρατία και στον επεχτατισμό.

Αυτά σ’ ένα πρώτο στάδιο. Από κει κι ύστερα, ο ρόλος που διαδραματίζει το Ισραήλ, το κοινωνικοοικονομικό του καθεστώς, η στάση του απέναντι στις αραβικές χώρες κλπ, φανερώνουν τους σκοπούς που εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί η ίδρυσή του.

Υπάρχει ακόμα ένα σημαντικό γεγονός στην περίοδο 1947-48 που έχει σχέση και με τη στάση των άγγλων ιμπεριαλιστών απέναντι στα γεγονότα και με τον προσανατολισμό της παλαιστινέζικης αντίστασης την εποχή εκείνη. Ως τότε, αυτοί που κύρια υποστήριξαν την αποικιοποίηση της Παλαιστίνης απ’ τους εβραίους, είναι οι άγγλοι ιμπεριαλιστές. Ωστόσο, εκείνη την εποχή συντελείται μια άλλη διαδικασία. Είναι η εποχή που παγκόσμια και ιδιαίτερα σ’ εκείνη την περιοχή, εκτοπίζεται ο αγγλικός ιμπεριαλισμός απ’ τον αμερικάνικο. Η τελική φάση της αποικιοποίησης της Παλαιστίνης περνάει ακριβώς μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, μέσα σ’ αυτή την αντίθεση που κορυφώνεται στη Μ. Ανατολή ανάμεσα στους δύο ιμπεριαλισμούς. Έτσι εξηγείται το ότι οι άγγλοι εμπόδισαν ως ένα βαθμό και για ένα χρονικό διάστημα τη μετάβαση εβραίων στην Παλαιστίνη και πως εξόπλισαν τους άραβες για να οργανώσουν την αντίστασή τους. Και βέβαια η πολιτική τους αυτή στηρίχτηκε και στο γεγονός πως την εποχή εκείνη οι περισσότερες αραβικές χώρες ήταν αγγλικές αποικίες (ανάμεσά τους και η Παλαιστίνη), καθώς και η αυταπάτη των παλαιστινέζων πως οι άγγλοι θ’ απελευθερώσουν τη χώρα τους, γεγονός που εξουδετέρωνε, προσωρινά τουλάχιστον, τον κίνδυνο της παλαιστινέζικης αντίστασης ενάντια στους άγγλους ιμπεριαλιστές. Σ’ ότι αφορά τους εβραίους, πριν ακόμα ανακηρυχτεί το Ισραήλ σε κράτος το 1948 απ’ τον ΟΗΕ, οργάνωσαν παράνομο στρατό και παράνομες τρομοκρατικές οργανώσεις και πέρασαν στην επιχείρηση της εκκαθάρισης της Παλαιστίνης και των γειτονικών χωρών από τους άραβες και της επέχτασης του «Κράτους του Θεού απ’ τον Ευφράτη ως το Νείλο», διαδικασία που συνεχίζεται από τότε ως σήμερα.

Οι σιωνιστές, που για να πείσουν πρώτα τους εβραίους κι ύστερα όλο τον κόσμο για το δίκαιο της υπόθεσής τους, χρησιμοποίησαν στο έπακρο το επιχείρημα των χιτλερικών εγκλημάτων σε βάρος των εβραίων, διέπραξαν και διαπράττουν τα ίδια ακριβώς εγκλήματα ενάντια στους λαούς της Μ. Ανατολής. Έτσι, σαν «θεωρητική» πλατφόρμα των εγκλημάτων τους ξαναβρίσκουμε όχι πια τη θεωρία της «άριας φυλής» μα τη θεωρία του «διαλεχτού λαού απ’ το θεό» κλπ. Στην πράξη, η πολιτική του επεχτατισμού και της προσάρτησης ξένων εδαφών πραγματοποιήθηκε με στρατηγικό σχέδιο που τα κύρια συστατικά του ήταν τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονίες, σφαγές κλπ, για να εξαναγκαστεί ο αραβικός πληθυσμός σε φυγή, και στη συνέχεια κατάληψη των περιοχών αυτών, μεταφορά και εγκατάσταση επιτόπου εβραίων, προσάρτηση. Στην αρχή διώχτηκαν οι άραβες του εβραϊκού παλαιστινέζικου κράτους (Ισραήλ), στη συνέχεια η επέχταση άρχισε προς την κατεύθυνση του υπολείμματος της Αραβικής Παλαιστίνης. Αυτά το 1948. Με φορέα τη Χαγκάνα, τον παράνομο ισραηλίτικο στρατό και μερικές ομάδες τρομοκρατών, διαπράχτηκαν θηριωδίες, σφαγές γυναικόπαιδων, ανατινάξεις οικισμών κλπ, που μόνο με τα χιτλερικά εγκλήματα ή τα εγκλήματα των αμερικάνων στο Βιετνάμ μπορούν να συγκριθούν. Αλλά οι «ομοιότητες» είναι ατέλειωτες. Η θεωρία (και η πραχτική) των «αντίποινων» στην παλαιστινέζικη αντίσταση, με βομβαρδισμούς μ’ εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ ενάντια σε στρατόπεδα προσφύγων, οι μαζικές δολοφονίες αμάχων, είναι μια απόδειξη γι’ αυτό.

Εξίσου ενδειχτικά για τις ομοιότητες αυτές, είναι τα στοιχεία που αναφέρονται στην εσωτερική οργάνωση του κράτους του Ισραήλ. Ο καθένας ξέρει πως πρόκειται για μια καπιταλιστική χώρα και η δειλή προβολή της δήθεν κολλεχτιβίστικης οργάνωσης στην παραγωγή από τη μεριά της σιωνιστικής προπαγάνδας, διαψεύστηκε από τους ίδιους τους σιωνιστές όταν αναγκάστηκαν να ομολογήσουν πως στα περίφημα κιμπούτζ δεν δουλεύουν παραπάνω από το 4% του πληθυσμού του Ισραήλ. Κι ας μην ξεχνάμε πως η οργάνωση των κιμπούτζ εξυπηρέτησε κι εξυπηρετεί κύρια στρατιωτικούς σκοπούς, αποτελεί μέρος της διαδικασίας της προσάρτησης νέων εδαφών.

Αποτελεί εξάλλου το Ισραήλ ένα απ’ τα μοναδικά σύγχρονα φαινόμενα θεοκρατικού κράτους, κι αυτό με την έννοια κύρια των θεσμών που μπαίνουν σ’ εφαρμογή και κυβερνούν την ισραηλινή κοινωνία και φυσικά σ’ ότι αφορά την πιο βαθιά αντιδραστική ιδεολογία που αποτελεί τη βάση της ύπαρξης του σιωνιστικού κράτους.

Ένας νέος καπιταλιστικός «παράδεισος», το κράτος του «εβραϊκού λαού» ή μάλλον το κράτος των εβραίων καπιταλιστών στο Ισραήλ ή στην Αμερική και στην Ευρώπη τύπου Ρότσιλντ κλπ που παίζουν από χρόνια ένα απ’ τα χαρτιά τους και στο Ισραήλ, γεννήθηκε στη Μέση Ανατολή. Ορισμένα απ’ τα συμπτώματα της πιο άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης εμφανίζονται στην πιο ακραία τους μορφή στο κράτος αυτό του «θεού». Έτσι και πάλι από σιωνιστική πλευρά, ομολογείται ύπαρξη ρατσισμού απ’ τη μεριά των εβραιοευρωπαίων σε βάρος εβραιοαράβων. Οι τελευταίοι αυτοί, που ανήκουν στη βάση της πυραμίδας της ισραηλινής κοινωνίας, αποτέλεσαν κι αποτελούν απ’ το ’67 κι εδώ ιδιαίτερα, τα θύματα εκδηλώσεων ρατσισμού παρόλο που είναι (όσο και οι «λευκοί» εβραίοι τουλάχιστον) «αποδεδειγμένοι απόγονοι του Αβραάμ».

(Επόμενο: Παλαιστίνιοι-Ένας λαός στο δρόμο του αγώνα)