Μέλη της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας βρέθηκαν αυτό το μήνα στην Παλαιστίνη συμμετέχοντας σε δυο αποστολές, αυτή των Health Work Committees, επιτροπών υγείας που παρέχουν κυρίως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στον παλαιστινιακό λαό, και του Εναλλακτικού Κέντρου Πληροφόρησης. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αριστερά!" στις 31 Ιούλη 2009
Το κάμπινγκ των Health Work Committees μας έφερες σε αρκετές πόλεις όπου ζουν και αντιστέκονται Παλαιστίνιοι, αλλά και στα οδοφράγματα της Μπελαϊν.
Αρχικά, επισκεφτήκαμε τη Ναζαρέτ όπου 75.000 Παλαιστίνιοι, από τους περίπου 1.500.000. που κατοικούν μέσα στο Ισραήλ, ζουν στην παλιά πόλη. Η ιδιομορφία του αγώνα αυτών των Παλαιστινίων είναι ότι αντιμετωπίζουν την ισραηλινή κατοχή μέσα στα ισραηλινά εδάφη. Έχουν ισραηλινό διαβατήριο, δουλεύουν σε ισραηλινές εταιρείες και εργοστάσια και συναναστρέφονται με ισραηλινούς πολίτες. Όμως ουσιαστικά αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας. Η φτώχεια και η ανεργία είναι πολλαπλάσιες συγκριτικά με αυτή των ισραηλινών πολιτών, ενώ αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα διώξεων, φυλακίσεων και παρενοχλήσεων.
Επισκεφτήκαμε ακόμα την πόλη της Τζενίν, που κατά τη 2η Ιντιφάντα ήταν από τα κύρια κέντρα αντίστασης. Η απαγόρευση μετακίνησης στα αγόρια πάνω από 16 ετών που επιβλήθηκε τότε ισχύει και σήμερα, καθιστώντας τα εγκλωβισμένα για περίπου 5 χρόνια. Ακόμα και οι Παλαιστίνιοι θεωρούν τη Τζενίν «επικίνδυνη» γειτονιά, καθώς οι περιορισμοί μετακίνησης την καθιστούν «ιδιόμορφη φυλακή». Τα παιδιά ακόμη ξυπνάμε με εφιάλτες από τους 13ήμερους βομβαρδισμούς των ισραηλινών κατά τη 2η Ιντιφάντα.
Επόμενη στάση, η Καλκιλία, μια πόλη που το Τείχος περικυκλώνει, αφήνοντας μόνο μία είσοδο/έξοδο μέσω ενός check point, που ελέγχεται από τις ισραηλινές δυνάμεις. Τα Health Work Committees θεώρησαν επιτακτικό να χτίσουν εκεί παράρτημα, όπως έχουν ήδη κάνει σε πολλές πόλεις της Παλαιστίνης, κάτω από συνθήκες δίωξης και καταστολής. Ο ήδη εφαρμοσμένος εγκλεισμός εμποδίζει τους αρρώστους να φτάσουν έγκαιρα σε νοσηλευτικά κέντρα, κάτι που στοιχίζει ανθρώπινες ζωές. Την ίδια στιγμή, το τείχος εμποδίζει την πρόσβαση σε καλλιεργήσιμα εδάφη και υδροφόρες πηγές.
Πρωτόγνωρη εμπειρία αποτέλεσε η συμμετοχή μας στη διαδήλωση στο χωριό Μπελαϊν, όπου κάτοικοι, πολλά παιδιά, ακτιβιστές από όλο τον κόσμο, κάθε Παρασκευή πλησιάζουν τα σύρματα που οι ισραηλινοί σχεδιάζουν την κατασκευή του τείχους. Στις διαδηλώσεις αυτές, οι στρατιώτες απαντούν με συλλήψεις, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και εκτοξεύουν τοξικό υγρό (blue water). Η αντίσταση του κόσμου ανάγκασε τους ισραηλινούς να επιλέξουν διαφορετική διαδρομή για το Τείχος, παρακάμπτοντας το χωριό, διατηρώντας όμως τα συρματοπλέγματα γύρω του.
Επισκεφτήκαμε τον μεγαλύτερο προσφυγικό καταυλισμό Dheisha στη Βηθλεέμ και το πολιτιστικό κέντρο «Al-Phoenix» (έχει κατεδαφιστεί και ξαναχτιστεί τρεις φορές), με ειδικά διαμορφωμένους χώρους για να αθλούνται οι γυναίκες.
Τέλος επισκεφτήκαμε την περιοχή του Σιλουάν, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, όπου οι ισραηλινοί με βίαιο τρόπο καταλαμβάνουν και γκρεμίζουν σπίτια Παλαιστινίων. Στόχος τους είναι να «κατασκευάσουν» το πάρκο της «πόλης του Δαβίδ». Στην προσπάθεια αντίστασης τους, οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν την ισραηλινή κατοχή με καταστολή και συλλήψεις.
Αυτόπτες μάρτυρες σε μια εθνοκάθαρση
Οι 4 άνθρωποι από την Ελλάδα που βρεθήκαμε στο δεύτερο πολιτικό κάμπινγκ του AIC στη Δυτική Όχθη είχαμε την ευκαιρία να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες στο στραγγαλισμό του παλαιστινιακού λαού από την κατοχή, το Τείχος του απαρτχάιντ, τους εποικισμούς και τη φασιστική πρακτική του κράτους του Ισραήλ.
Το Τείχος που το Ισραήλ άρχισε να κατασκευάζει το 2002 είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ένα διαχωριστικό φράγμα γύρω από τη Δυτική Όχθη. Είναι ένα δίκτυο από τείχη, κλειστούς αυτοκινητόδρομους, γέφυρες και τούνελ που διαπερνάει από άκρη σε άκρη όλη τη Δυτική Όχθη. Εγκλωβίζει κατοικημένες περιοχές, τις αποκλείει από τη γη τους προσαρτώντας την, τεμαχίζει τα κατεχόμενα σε μικρά καντόνια, αποκόπτει τη μια πόλη από την άλλη διαλύοντας μέρα με τη μέρα την ενότητα των παλαιστινιακών εδαφών.
Πάνω από 120 εποικισμοί, πόλεις και χωριά, με συνολικά 500.000 κατοίκους έχουν ξεφυτρώσει μέσα στα κατεχόμενα, οι περισσότεροι κατά τη διάρκεια «ειρηνευτικών συνομιλιών». Ο εποικισμός κατεχόμενων εδαφών απαγορεύεται από τη συνθήκη της Γενεύης κι όμως ο ίδιος ο υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ κατοικεί σε έναν από αυτούς.
Η τακτική των ισραηλινών στην Παλαιστίνη αποτελεί έναν διαχρονικό, μεθοδικό στραγγαλισμό. Τα εκατομμύρια κυριολεκτικά φυλακισμένων Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, καθημερινά υπομένουν κατασχέσεις σπιτιών και εδαφών, εξευτελισμούς, τρομοκρατία από το στρατό και τους εποίκους, απαγόρευση μετακινήσεων, ελλείψεις σε βασικά είδη, πιέσεις για να εγκαταλείψουν τη γη τους. Η Παλαιστινιακή Αρχή στην καλύτερη περίπτωση είναι απούσα και στη χειρότερη συνεργάζεται με τους ισραηλινούς, τους αμερικάνους και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Υπάρχει χαραμάδα ελπίδας; Αυτό είναι το ερώτημα που σου γεννιέται καθώς ακούς κάποιον Παλαιστίνιο να σου διηγείται την ιστορία και την καθημερινότητά του. Κι όμως, όλοι τελείωναν την αφήγησή τους με ένα χαμόγελο, υπενθυμίζοντάς μας ότι και μόνο το να παραμένουν στην Παλαιστίνη είναι αντίσταση.
Αναρτήσεις
