Ισράηλ:Ένα φασιστικό κράτος μακρύ χέρι του ιμπεριαλισμού

(Προηγούμενο: Μεσανατολικό-55 χρόνιαστο διεθνές προσκήνιο)

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο σιωνισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος διάδοσης στους Εβραίους της διασποράς, κυρίως στη μεσαία και τη μικρή αστική τάξη. Είναι μια εποχή άνθησης των εθνικισμών καθώς και ενός έντονου αντισημιτισμού στην Ευρώπη.

Το 1897 ο Τεοντόρ Χερτζλ οργανώνει στη Βασιλεία της Ελβετίας το πρώτο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο και η κατάληξή του είναι η ίδρυση της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης υπό την ηγεσία του. Στο συνέδριο διακηρύχθηκε ότι βασικός σκοπός του σιωνισμού ήταν η εγκαθίδρυση «ενός έθνους που θα αποτελέσει το σπίτι των Εβραίων και θα διασφαλίζεται υπό καθεστώς Δικαίου».

Τα πρώτα μεταναστευτικά ρεύματα των Εβραίων προς την Παλαιστίνη αρχίζουν το 1880 και μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα περίπου 25.000 Εβραίοι από την Α. Ευρώπη μετοικίζουν εκεί. Από το 1904 έως το 1913 γίνεται η δεύτερη Aliyah (κάθοδος), 40.000 περίπου Εβραίων στην περιοχή.

Το 1913 ξεσπά ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία) ξεσηκώνουν τον αραβικό κόσμο στον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας. Αρχίζουν να εμφανίζονται φωνές που θέτουν το ζήτημα του αραβικού έθνους και της αναγέννησής του. Το ζήτημα σχετίζεται με τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, που οδήγησαν τους αραβικούς πληθυσμούς σε εξέγερση ενάντια στους Τούρκους κατακτητές. Καθώς επίσης και με την αναζήτηση μιας ορισμένης λύσης για τις περιοχές που κατείχαν οι Τούρκοι μέχρι τότε, το ζητούμενο για τις οποίες ήταν αν θα ζούσαν ανεξάρτητες ή κάτω από την κυριαρχία των ιμπεριαλιστών, κυρίως των Αγγλογάλλων.

Το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου βρίσκει την Τουρκία ηττημένη, με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ να μοιράζουν τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη συνθήκη των Σεβρών (10/8/1920) αποκτούν σφαίρες επιρροής: η Κιλικία δίνεται στη Γαλλία, η Μοσούλη στην Αγγλία, η Νοτιοδυτική Μικρά Ασία στην Ιταλία, ενώ η Μεσοποταμία και η Αραβία τίθενται υπό αγγλική και η Συρία υπό γαλλική εντολή.

Η Αγγλία, κατά τη διάρκεια του πολέμου, έδωσε πολλές υποσχέσεις στους Άραβες για ανεξαρτησία, ιδιαίτερα με τη συμφωνία Χουσεΐν-Μακ Μαόν (1915-1916), ενώ με τη διακήρυξη Μπάλφουρ (2/11/1917) υποσχέθηκε στους Εβραίους υποστήριξη στη δημιουργία πατρίδας στην Παλαιστίνη.

Εβραϊκός εποικισμός

Η διακήρυξη Μπάλφουρ έλεγε: «Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος ευνοεί την εγκαθίδρυση εθνικού κράτους για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη και θα καταβάλει τις καλύτερες προσπάθειες για να πετύχει αυτός ο σκοπός. Είναι σαφές πως δεν θα γίνει τίποτα που ίσως ζημιώσει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη εβραϊκών κοινοτήτων που υπάρχουν στην Παλαιστίνη καθώς και τα δικαιώματα ή το πολιτικό status που απολαμβάνουν οι Εβραίοι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα».

Αυτή η διακήρυξη σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Παλαιστίνη μετά το τέλος του πολέμου βρισκόταν υπό βρετανική εντολή ενθάρρυνε την κάθοδο μεταναστευτικών ρευμάτων Εβραίων.

1919-1923: 35.000 Εβραίοι φτάνουν στην Παλαιστίνη κατά τη διάρκεια της 3η Aliyah.

1924-1928: Γίνεται η 4^η Aliyah, με 67.000 εποίκους, κυρίως από την Πολωνία.

1929-1939: Η 5^η Aliyah. 250.000 Εβραίοι, από διάφορες χώρες της Ευρώπης εγκαθίστανται στη «γη της Επαγγελίας».

Ο πληθυσμός της Παλαιστίνης το 1918 ήταν 644.000 Παλαιστίνιοι και 56.000 Εβραίοι, ενώ το 1947 ήταν 1.380.000 Παλαιστίνιοι και 700.800 Εβραίοι).

Οι Εβραίοι εγκαθίστανται σε αστικές περιοχές και στήνουν εργαστήρια και εργοστάσια, βάζοντας τα θεμέλια της ανάπτυξης μιας ορισμένης βιομηχανίας. Επίσης δημιουργούν και αναπτύσσουν θεσμούς αυτοδιοίκησης. Η αγγλική πολιτική χορηγεί σημαντικές αρμοδιότητες στην εβραϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης. Η Yishuv, όπως αυτοαποκαλούνταν η εβραϊκή κοινότητα από τα μέσα της δεκαετίας του ’20, έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας προσωρινής κυβέρνησης. Συνδέεται με τις εβραϊκές κοινότητες της διασποράς, με στόχο την ανάπτυξη του εποικισμού, πράγμα καθόλου εύκολο, γιατί η αντίδραση των Αράβων είναι πολύ έντονη.

Η παλαιστινιακή εξέγερση του 1936

Τον Απρίλη του 1936 ξεσπά μια μεγάλη παλαιστινιακή εξέγερση, οι αιτίες της οποίας μπορούν να συνοψιστούν σε 4 σημεία:

• στην αυξανόμενη είσοδο Εβραίων και την απόκτηση γης σε βάρος των Παλαιστινίων
• στην αυξανόμενη δύναμη του Παλαιστινιακού Αραβικού Εθνικού Κόμματος
• στην εντεινόμενη δυσαρέσκεια από την αγγλική διακυβέρνηση
• στη δράση του Κ.Κ. Παλαιστίνης, που ιδρύθηκε το 1923 και προετοίμαζε μια εθνικοαπελευθερωτική εξέγερση, πράγμα που ριζοσπαστικοποίησε σημαντικό αριθμό Παλαιστινίων Αράβων.

Δημιουργείται η Αραβική Ανώτατη Διοίκηση (AHC), που κηρύσσει γενική απεργία με 3 αιτήματα:

• παύση εισόδου Εβραίων στη χώρα
• σταμάτημα των πωλήσεων γης στους Εβραίους
• εγκαθίδρυση Αραβικής Εθνικής Κυβέρνησης

Το 1937 οι Άγγλοι σε συνεργασία με τους ντόπιους αντιδραστικούς ηγεμόνες της Υπεριορδανίας, της Σ. Αραβίας και του Ιράκ κατάφεραν να βάλουν προσωρινό τέλος στην εξέγερση. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους η παλαιστινιακή εξέγερση αναζωπυρώθηκε και οι Άγγλοι την κατέστειλαν βίαια. Πολλές χιλιάδες οι νεκροί, ενώ οι ηγέτες φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν και η Αραβική Ανώτατη Διοίκηση διαλύθηκε.

Η δύναμη της μεγάλης παλαιστινιακής εξέγερσης σε συνδυασμό με τις συνθήκες που επικρατούσαν στη διεθνή σκηνή (οι Γερμανοί προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους Άραβες) ανάγκασε την Αγγλία να επαναπροσδιορίσει την πολιτική της απέναντι στην Παλαιστίνη.

Ο Παλαιστινιακός λαός πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στη βρετανική κατοχή:

196 αγωνιστές απαγχονίστηκαν, 300 καταδικάστηκαν σε ισόβια καταναγκαστικά έργα, Χιλιάδες Παλαιστίνιοι Άραβες κρατήθηκαν σε φυλακές και στρατόπεδα, 50.000 Άραβες σκοτώθηκαν στην Παλαιστίνη κατά τη διάρκεια της Βρετανικής κηδεμονίας.

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου το αίτημα της αποαποικιοποίησης είναι έντονο, όπως και το αίτημα δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους (που προβάλλονταν ως χρέος της διεθνούς κοινότητας για το ολοκαύτωμα των 6.000.000 Εβραίων από τους ναζί).

Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αποφασίζει στις 29/11/1947 τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης.

Οι Παλαιστίνιοι δεν αποδέχονται την απόφαση του ΟΗΕ και αρνούνται να αφήσουν οποιοδήποτε κομμάτι γης τους στους εποίκους. Την ίδια στιγμή φασιστικές ισραηλινές ομάδες επιδίδονται σε ένα όργιο τρομοκρατίας για να διώξουν τους Παλαιστινίους από τις περιοχές τους και να τις εντάξουν στο καινούργιο κράτος. Αποκορύφωμα της τρομοκρατίας αυτής, η ναζιστικού τύπου σφαγή του Ντερ Γιασίν (8/4/48) από τις οργανώσεις Ιργκούν Ισβάι Λεούμι και Στερν Γκανγκ, όπου σφαγιάστηκε το σύνολο των κατοίκων (254 Παλαιστίνιοι). Κατά την αποχώρηση από την Παλαιστίνη στις 15/5/1948, οι βρετανικές δυνάμεις έδωσαν τα περισσότερα από τα όπλα τους στις σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες.

ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Α. Οικονομικά - Στρατιωτικά

Από το 1948, που ιδρύθηκε, το κράτος του Ισραήλ είχε σαφέστατες και πολύ «στενές» σχέσεις με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Οι τελευταίοι διέκριναν από την αρχή ένα «στρατηγικό πλεονέκτημα» στο κράτος του Ισραήλ, γι’ αυτό και από την αρχή το αναγνώρισαν και το στήριξαν, προσφέροντάς του πολύ γενναιόδωρα οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Μάλιστα το 1948 διέθεσαν μια καταρχήν βοήθεια 135 εκατομμυρίων δολαρίων για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.

Στην περίοδο από το 1950 ως το 1973 η ισραηλινή οικονομία στάθηκε στα πόδια της και γιγαντώθηκε από μια τεράστια εισροή ξένων κεφαλαίων, που είχαν κυρίως τη μορφή δωρεάν οικονομικής βοήθειας, και προέρχονταν είτε από τη Δ. Γερμανία ως «αποζημίωση για τα θύματα του Ολοκαυτώματος» είτε από δωρεές με διάφορες δικαιολογίες είτε από τους Εβραίους της διασποράς ως εμβάσματα. Το συνολικό ποσό αυτών των εισροών έφτανε τα 40 δισ. δολάρια Επίσης, έχουν δοθεί από τις ΗΠΑ χαμηλότοκα δάνεια στο Ισραήλ (Για τα έτη 1949-2001 το Ισραήλ έλαβε συνολικά από τις ΗΠΑ δωρεάν οικονομική βοήθεια $28.391.500.000 και σε δάνεια το ποσό των $1.516.500.000. Από το 1960 και μετά η οικονομική βοήθεια έχει μόνο το χαρακτήρα δωρεάν βοήθειας).

Αυτή η τεράστια εισροή πόρων επέτρεψε στο Ισραήλ: α) να οικοδομήσει μια «παραγωγική» οικονομία, επενδύοντας μέρος από αυτά τα ποσά, β) να φέρει σε μια ισορροπία την οικονομική του κατάσταση, αφού το έλλειμμα του εμπορικού του ισοζυγίου δεν εμφανιζόταν οξυμένο (ποτέ οι εξαγωγές του δεν ξεπέρασαν το 65% των εισαγωγών). Αυτή η δημιουργία από τους ιμπεριαλιστές μιας «υγιούς» οικονομικής δύναμης στην περιοχή δημιούργησε τις προϋποθέσεις που απαιτούνταν για να παίξει το Ισραήλ το ρόλο για τον οποίο προοριζόταν εξαρχής. Σε συνδυασμό με την πολύ μεγάλη δωρεάν στρατιωτική βοήθεια που δεχόταν από τις ΗΠΑ και με την εισαγωγή τεχνογνωσίας δημιουργήθηκε ένα στρατιωτικά παντοδύναμο Ισραήλ. (Η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ ανήλθε σε $ 39.574.900.000 για την περίοδο 1959-2001 από δωρεάν βοήθεια και $ 11.215.500.000 από πωλήσεις. Από το 1987 ως σήμερα υπάρχει μόνο δωρεάν στρατιωτική βοήθεια, η οποία ανέρχεται σε $1.800.000.000 το χρόνο εκτός από το 2000, που ήταν διπλάσια.)

Ο ρόλος του, εκτός από τους γνωστούς πολέμους και την εξυπηρέτηση μέσα από αυτούς και της δικής του ρατσιστικής πολιτικής αλλά και των συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή (που ήταν και πιο υπόγειος), στήριξε τον Χαϊλέ Σελασιέ στην Αιθιοπία, τον Ίντι Αμίν στην Ουγκάντα, τον Μομπούτου στο Ζαΐρ, τον Μποκάσα στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, καθώς και την καταστρατήγηση του εμπάργκο στη Ροδεσία και τη Νότια Αφρική. Επίσης, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, το Ισραήλ εξάγει όπλα σε χώρες όπως η Ινδία, η Κίνα, η Ζάμπια και η Μπούρμα, περιοχές στις οποίες οι ΗΠΑ είχαν κηρύξει «εμπάργκο» όπλων. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ, πέρα από την οικονομικό-στρατιωτική βοήθεια, πρόσφεραν την αμέριστη συμπαράστασή τους στο κράτος του Ισραήλ και στο διπλωματικό πεδίο. Περίπου 60 ψηφίσματα του ΟΗΕ έμειναν στα χαρτιά όλα αυτά τα χρόνια έπειτα από βέτο που πρόβαλαν οι ΗΠΑ.

Β. Η πολεμική επέκταση του σιωνισμού

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και ο πόλεμος του 1948-49

Με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ (έκτασης 14.000 χλμ2 έναντι 11.000 χλμ2 του αραβικού τμήματος) ξεσπάει ο πρώτος πόλεμος (1948-49), κατά τη διάρκεια του οποίου αραβικά κράτη (Λίβανος, Συρία, Υπεριορδανία, Ιράκ, Αίγυπτος και Παλαιστίνιοι) επεμβαίνουν για να προστατέψουν τους Παλαιστινίους από τις σφαγές των σιωνιστών. Οι επιθέσεις αντιμετωπίζονται από τους Ισραηλινούς με σημαντική βοήθεια από τη Δύση και με αντεπίθεση επεκτείνουν τα σύνορα του κράτους του Ισραήλ πέρα από τα προσδιορισμένα από τον ΟΗΕ (στα 16.000 χλμ2), δημιουργώντας το «πρόβλημα των προσφύγων». Θα πρέπει να σημειώσουμε πως αυτή την περίοδο, αλλά και αργότερα, οι ΗΠΑ υποστήριζαν το Ισραήλ, αλλά υποστήριξη –πολιτική και στρατιωτική– υπήρχε και από τη Δ. Γερμανία και τη Γαλλία, που εφοδίαζαν το Ισραήλ με όπλα. Ενδεικτικά ας σημειωθεί ότι την περίοδο 1948-1967 η αμερικανική βοήθεια προς το Ισραήλ ανερχόταν σε 36 εκατομμύρια δολάρια (1.400 δολάρια κατά κεφαλή), ενώ το 1973 ξεπέρασε τα 2 δισ. δολάρια.

Το 1947 ζούσαν στην Παλαιστίνη 1.300.000 Άραβες. Η πλειοψηφία τους (700.000 ως 900.000) ζούσε στην περιοχή που δεσμεύτηκε από τη γραμμή ανακωχής του 1949 (Πράσινη Γραμμή). Μέχρι το τέλος των εχθροπραξιών μόνο 170.000 Παλαιστίνιοι ζούσαν στα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ. Μέχρι το καλοκαίρι του 1949 750.000 Παλαιστίνιοι ζούσαν σε στρατόπεδα προσφύγων γύρω από τα σύνορα του Ισραήλ μέσα σε άθλιες συνθήκες. Περίπου 300.000 ζούσαν στη Λωρίδα της Γάζας, που είχε καταληφθεί από στρατεύματα της Αιγύπτου. Άλλοι 450.000 βρήκαν διαμονή στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, την οποία είχε καταλάβει η «Αραβική Λεγεώνα» της Υπεριορδανίας παρά τις αντιδράσεις του βασιλιά Χουσεΐν, που δεν επιθυμούσε την εγκατάστασή τους εκεί.

Η Παλαιστίνη χωρίστηκε σε τρεις τομείς:

• την κατεχόμενη περιοχή του Ισραήλ (78% της χώρας)
• τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη (20% της χώρας)
• τη Λωρίδα της Γάζας (1,5% της χώρας)

Ο πόλεμος του 1956 (εισβολή στο Σινά)

Το 1956, μετά την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ και την κατάληψή της από τους Αιγυπτίους (26 Ιούνη 1956, έπειτα από μια απόπειρα δολοφονίας του Νάσερ στην Αλεξάνδρεια), γίνεται η Αγγλογαλλική επέμβαση στο Πορτ Σάιντ. Τα ισραηλινά στρατεύματα παίρνουν μέρος στην επέμβαση, προωθούνται στη χερσόνησο του Σινά (29/10/1956) και καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της. Με παρέμβαση του ΟΗΕ αποσύρονται οι Αγγλογάλλοι (Δεκέμβρης ’56). Οι Ισραηλινοί αποσύρονται απρόθυμα το Μάρτη του 1957 στη γραμμή ανακωχής του 1949 και αφού πρώτα δυνάμεις του ΟΗΕ εγκαταθίστανται στη Λωρίδα της Γάζας και στο Sharm ash Shaykh στον Πορθμό (στενά) του Τιράν. Στα επόμενα χρόνια συστηματοποιείται η παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση με βάσεις στις γειτονικές χώρες (Συρία, Ιορδανία και Λίβανο) αλλά και μέσα στο Ισραήλ. Το 1964 δημιουργείται ένταση, με αφορμή ένα μεγάλο πρόγραμμα ύδρευσης της ερήμου του Νεγκέβ από τον Ιορδάνη ποταμό. Ανάλογο έργο εκτελείται από τη Συρία στις πηγές του ποταμού. Το Ισραήλ βομβαρδίζει με πυροβολικό και αεροπλάνα συριακές περιοχές και η Συρία εγκαταλείπει το έργο.

Τον Απρίλη του 1967 εντείνεται η επιθετικότητα της ισραηλινής αεροπορίας προς τη Συρία. Η Συρία φοβάται μια γενική επίθεση εκ μέρους του Ισραήλ και η Αίγυπτος αρχίζει στις αρχές Μαΐου να συγκεντρώνει στρατεύματα. Το Ιράκ και η Ιορδανία σπεύδουν να συγκεντρώσουν στρατεύματα και εντάσσονται στη συμμαχία Αιγύπτου-Συρίας.

Ο Πόλεμος του 1967 (Πόλεμος των 6 Ημερών)

Στις 30 Μαΐου ο Μοσέ Νταγιάν δηλώνει πως το Ισραήλ θα καταφέρει προληπτικά χτυπήματα εναντίον των Αράβων. Στις 5 Ιουνίου η ισραηλινή αεροπορία, χρησιμοποιώντας γαλλικά αεροπλάνα και βόμβες ειδικές για καταστροφή αεροδρομίων, χτυπάει 300 αιγυπτιακά, 50 συριακά και 20 ιορδανικά αεροπλάνα, τα περισσότερα στο έδαφος, και καταστρέφει τα αεροδρόμια. Χαρακτηριστική για την προετοιμασία του όλου εγχειρήματος είναι η δήλωση του στρατηγού Χοντ, διοικητή της ισραηλινής αεροπορίας: «Δεκαέξι ετών σχέδια χρειάστηκαν γι’ αυτά τα τελευταία 80 λεπτά. Ζούσαμε με το σχέδιο, κοιμόμασταν πάνω στο σχέδιο, τρώγαμε με το σχέδιο. Με επιμονή το τελειοποιήσαμε».

Ουσιαστικά καταστράφηκαν οι αεροπορικές δυνάμεις των αραβικών χωρών. Παράλληλα ισραηλινές χερσαίες δυνάμεις εισβάλουν στη χερσόνησο του Σινά και στη Λωρίδα της Γάζας, στην Ιορδανία και τέλος στη Συρία. Τα αραβικά στρατεύματα, χωρίς αεροπορική υποστήριξη και με ελλιπή οργάνωση και εφοδιασμό –π.χ. το στρατό της Ιορδανίας τον διοικούσαν πρακτικά οι Άγγλοι–, νικήθηκαν σε όλα τα μέτωπα.

Όταν ο ΟΗΕ επέβαλε παύση πυρός το βράδυ της 11^ης Ιουνίου –και πριν ουσιαστικά οι Άραβες προλάβουν να αναδιοργανωθούν (ο Πόλεμος των 6 Ηημερών)– οι Ισραηλινοί κατείχαν ολόκληρη τη χερσόνησο του Σινά, την ανατολική όχθη της διώρυγας του Σουέζ, τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψίπεδα του Γκολάν στη Συρία.. Αντίθετα με ό,τι συνέβη στον πόλεμο του 1956, μετά τον πόλεμο των 6 ημερών το Ισραήλ δεν αποσύρθηκε από τα κατεχόμενα εδάφη. Περίπου 1.000.000 Άραβες εγκλωβίζονται στα Κατεχόμενα, πέρα από τους πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες. Από το 1967 ως το 1970 υπάρχει σημαντική ενίσχυση της παλαιστινιακής αντίστασης

Η ένταση στο αιγυπτιακό μέτωπο συνεχίστηκε. Ο αιγυπτιακός στρατός αναδιοργανώνεται με σημαντική ενίσχυση της «βοήθειας» των σοβιετικών και αυξάνεται δραματικά η σοβιετική παρουσία στη διώρυγα του Σουέζ.

Τον Οκτώβρη του 1967 το ισραηλινό αντιτορπιλικό Elat βυθίζεται από πύραυλο. Υπάρχει μπαράζ με πύραυλους και πυροβολικό εναντίον των ισραηλινών οχυρωμένων θέσεων στην Ανατολική όχθη του Σουέζ, ενώ αιγυπτιακά και ισραηλινά πλοία είναι «δεμένα» στο Πορτ Σάιντ. Το Ισραήλ απαντάει με την καταστροφή αιγυπτιακών πετρελαϊκών εγκαταστάσεων στο Σουέζ. Η διώρυγα του Σουέζ κλείνει.

Ένα χρόνο μετά ξαναρχίζει η ναυσιπλοΐα στη διώρυγα και μαζί νέα ένταση (ο πόλεμος της φθοράς), που κράτησε 2 χρόνια, μέχρι τη νέα κατάπαυση του πυρός, στις 7 Αυγούστου 1970. Η Αίγυπτος βομβαρδίζει και το Ισραήλ απαντάει με αεροπορικές επιδρομές στο αιγυπτιακό έδαφος. Αυτή η σύγκρουση διακόπτεται στις 30 Ιουλίου 1970, όταν συμπλέκονται ισραηλινά και σοβιετικά αεροπλάνα πάνω από τη διώρυγα του Σουέζ.

Ο πόλεμος του 1973 (Πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ ή του Ραμαζανιού)

Τον Οκτώβρη του 1973 έγινε ο πόλεμος που οι Ισραηλινοί ονομάζουν «πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ» και οι Άραβες «πόλεμο του Ραμαζανιού». Στις 28 Σεπτέμβρη του ’73 Παλαιστίνιοι κομάντος κατέλαβαν ένα αυστριακό τρένο που μετέφερε Σοβιετικούς Εβραίους προς το Ισραήλ. Τις επόμενες μέρες αναπτύχθηκαν στρατιωτικές δυνάμεις της Αιγύπτου και της Συρίας στα σύνορα με το Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί ερμήνευσαν την ανάπτυξη των στρατιωτικών δυνάμεων της Αιγύπτου και της Συρίας ως προπαρασκευή για την αντιμετώπιση ισραηλινών αντιποίνων για την κατάληψη του τρένου και επί μία βδομάδα ανέβαλαν την κινητοποίηση του στρατού τους.

Το πρωί της 6^ης Οκτώβρη (ημέρα του Γιόμ Κιπούρ) αιγυπτιακά στρατεύματα περνάνε τη διώρυγα του Σουέζ, υπερφαλαγγίζουν τα ισραηλινά οχυρωματικά έργα και προκαλούν μεγάλες απώλειες στους Ισραηλινούς. Παράλληλα, συριακά στρατεύματα προελαύνουν στα υψίπεδα του Γκολάν. Οι Ισραηλινοί στρέφονται πρώτα εναντίον των Σύριων και τους απωθούν στις 15 Οκτώβρη στη γραμμή κατάπαυσης του πυρός του 1967. Κατόπιν στρέφονται εναντίον των Αιγυπτίων και σε 10 μέρες ανακαταλαμβάνουν το Σινά και εισβάλουν στην Αίγυπτο. Στις 24 Οκτώβρη, με τους Ισραηλινούς 1 χιλιόμετρο από το δρόμο Καΐρου-Ισμαηλίας, ο ΟΗΕ επιβάλει κατάπαυση του πυρός. Οι Ισραηλινοί δέχτηκαν ως «μάννα εξ ουρανού» την παρέμβαση του ΟΗΕ γιατί, παρά την προέλασή τους, βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση και κινδύνευαν άμεσα με κατάρρευση του μετώπου λόγω ελλείψεων σε εφόδια. Από την άλλη πλευρά οι Άραβες δεν ήθελαν να σταματήσουν τον πόλεμο, αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στις πιέσεις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Έπειτα από μήνες διαπραγματεύσεων οι Ισραηλινοί αποδέχτηκαν συμφωνία απεμπλοκής το Γενάρη του 1974, με την οποία αποσύρθηκαν από τη διώρυγα του Σουέζ και δυνάμεις του ΟΗΕ μπήκαν ανάμεσα στα αιγυπτιακά και ισραηλινά στρατεύματα στο Σινά, δημιουργώντας μια ουδέτερη ζώνη. Στις 31 Μαΐου του 1974 υπογράφεται μια ανάλογη συμφωνία με τη Συρία, σύμφωνα με την οποία το Ισραήλ αποσύρεται στη γραμμή κατάπαυσης του πυρός του 1967, στα υψίπεδα του Γκολάν, και δυνάμεις του ΟΗΕ δημιουργούν ουδέτερη ζώνη. Στις 4 Σεπτέμβρη του ‘75 υπογράφεται η δεύτερη συμφωνία απεμπλοκής στο Σινά, με βάση την οποία διευρύνεται η ουδέτερη ζώνη, με αποχώρηση των Ισραηλινών από τα στρατηγικά περάσματα Gidi και Mitla.

Ο πόλεμος του 1973 κόστισε στους Ισραηλινούς πάνω από 2.400 νεκρούς και 5 δισ. δολάρια (από τα οποία πάνω από 2 δισ. ως έκτακτη βοήθεια κατά τη διάρκεια του πολέμου για εξοπλισμό από τις ΗΠΑ, όταν κινδύνεψαν να μείνουν χωρίς πυρομαχικά) και κυρίως κατέρριψε το μύθο για το αήττητο του Ισραήλ.

Γ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ

Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ έγινε μέσω της πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας του σιωνισμού. Στην ουσία δημιουργήθηκε ένα κράτος με μηδενική πρότερη παρουσία Εβραίων στο χώρο για πολλούς αιώνες, ακολουθώντας τις Γραφές και τις «ιστορικές μνήμες». Η αντίληψη ότι οι Εβραίοι είναι ο «διαλεκτός λαός» του Θεού και –φυσικά– ανώτερος από όλους τους άλλους υπάρχει ως αντίληψη σε όλη την πορεία του σιωνισμού, εκφράστηκε πολλές φορές και με διάφορους τρόπους και αποτελεί σήμερα κυρίαρχη κοινωνική αντίληψη στο κράτος του Ισραήλ. Έγραψε για παράδειγμα ο Δρ Γιόακιμ Πρίνες, ένας σιωνιστής ραβίνος και μια από τις βασικότερες προσωπικότητες της «Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης»: «Ένα κράτος οικοδομημένο στην αρχή της καθαρότητας του έθνους και της φυλής μόνο να τιμάται μπορεί και να γίνεται αντικείμενο σεβασμού από έναν Εβραίο, ο οποίος διεκδικεί τη φυλετική του ταυτότητα». Τα παραπάνω γράφηκαν το 1934 στο βιβλίο του «Εμείς οι Εβραίοι» (1934), που πανηγύριζε για τη νίκη του Χίτλερ στη Γερμάνια. Επίσης γράφει ο Φίλις Μπενίς: «Η πλειονότητα των Ισραηλινών Εβραίων είναι διατεθειμένη να δεχτεί τη δολοφονία Παλαιστινίων και τη συλλογική τιμωρία του παλαιστινιακού λαού ως δικαιολογημένη κρατική πολιτική». Ή ακόμα δίδασκε ο Λουμπβίτσερ Ρέμπε του θρησκευτικού κόμματος του Ισραήλ και ρυθμιστής του πολιτικού σκηνικού : «Η διαφορά ενός Εβραίου και ενός μη Εβραίου πηγάζει από την κοινή έκφραση “αφήστε μας να διαφοροποιηθούμε”. Όπως έχει εξηγηθεί, ένα έμβρυο αποκλήθηκε ανθρώπινη ύπαρξη διότι έχει σώμα και ψυχή. Επομένως, η διαφορά μπορεί να γίνει κατανοητή. Υπάρχει επίσης και μια διαφορά στα σώματα. Το σώμα ενός εμβρύου Εβραίου ανήκει σε ανώτερο επίπεδο από εκείνο ενός εμβρύου μη Εβραίου. Η διαφορά υφίσταται και ως προς την ψυχή. Η ψυχή του εμβρύου ενός Εβραίου είναι διαφορετική από την ψυχή ενός μη Εβραίου. (....) Ένας Εβραίος δεν δημιουργήθηκε ως μέσο για την επίτευξη κάποιου “σκοπού”, ο ίδιος είναι ο “σκοπός”, καθώς η ουσία όλων των πραγμάτων “θείας” προέλευσης δημιουργήθηκε μόνο για να υπηρετεί τους Εβραίους. Όταν λέει ότι : “Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη” εννοεί ότι δημιουργήθηκαν για χάρη των Εβραίων που αποκλήθηκαν η “αρχή” και τελειώνει “Τα σημαντικά πράγματα είναι οι Εβραίοι, διότι δεν υφίστανται για κάποιο σκοπό, οι ίδιοι είναι ο “θείος” σκοπός». Όταν γράφτηκαν όλα αυτά. Ο Ρέμπε ήταν κυβερνητικός σύμμαχος των ργατικών (1965).

Από την ίδια λοιπόν την ιδεολογία της γέννησής του καθώς και από την κυρίαρχη ιδεολογία του το Ισραήλ είναι σαφέστατα ένα φασιστικό κράτος. Η κυρίαρχη ιδεολογία του (σιωνισμός) δεν είναι μονάχα ιδεολογία ενός κόμματος ή έστω και της κυβέρνησης. Είναι ιδεολογία όλου του πολιτικού και κοινωνικού οικοδομήματος, είναι αντιλήψεις με τις οποίες διαπαιδαγωγούνται οι νέες γενιές των Ισραηλινών. Αυτές οι «κοινωνικές αντιλήψεις» είναι που νομιμοποιούν και την πρακτική τους απέναντι στους Άραβες αλλά και στις σχέσεις τους με τον υπόλοιπο κόσμο.

Ενδεικτικές είναι ορισμένες δηλώσεις ισραηλινών πολιτικών σχετικά με την Παλαιστίνη.

Γκόλντα Μέυρ, πρωθυπουργός του Ισραήλ, 15 Ιουνίου 1969: «Δεν υπήρχε ποτέ αυτό που λέγεται Παλαιστίνιοι. Ουδέποτε υπήρξε». Μοσέ Νταγιάν, Ράδιο Ισραήλ, 12 Φεβρουαρίου 1952: «Από τους ανθρώπους εξαρτάται να προετοιμαστούν για τον πόλεμο, αλλά από τον ισραηλινό στρατό η διεξαγωγή της μάχης με αντικειμενικό σκοπό την ίδρυση της ισραηλινής αυτοκρατορίας». Μπεν Γκουριόν: «Ο τωρινός χάρτης της Παλαιστίνης σχεδιάστηκε από τη βρετανική κηδεμονία. Ο εβραϊκός λαός έχει έναν άλλο χάρτη που η νεολαία μας και οι ενήλικοι θα αγωνιστούν να εκπληρώσουν – από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη».

Δ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΟΜΗ

Αυτό που γίνεται άμεσα φανερό από μια πρόχειρη «εξωτερική» ματιά στην κοινωνική δομή του Ισραήλ είναι καταρχήν:

α) Η στρατιωτικοποίησή του. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά: Τρία χρόνια υποχρεωτικής θητείας για τους άνδρες, ένας χρόνος για τις γυναίκες. Ο μόνιμος στρατός είναι 400.000 προσωπικό, σε σύνολο 3.260.000 κατοίκων (στοιχεία 1975). Ο στρατός λοιπόν και ποιοτικά (η θέση που κατέχει στην οικονομία) αλλά και ποσοτικά κατέχει κυρίαρχη θέση στην ισραηλινή κοινωνία.

β) Η ισραηλινή κοινωνία δεν είναι μια κοινωνία επίπεδη χωρίς αντιθέσεις. Κυρίαρχο ρόλο παίζει και η μεγάλη εθνική ανομοιογένεια η οποία υπάρχει μέσα στο κράτος (το 18% είναι αραβικής καταγωγής Ισραηλίτες και το υπόλοιπο είναι Δυτικοευρωπαίοι και Ισραηλίτες προερχόμενοι από την Ανατολική Ευρώπη και την Αφρική). Το κυρίαρχο στρώμα είναι αυτό των Δυτικοευρωπαίων-Αμερικανών Ισραηλιτών –Ashkauzzi– οι οποίοι είναι κατά το 85% αστοί, συγκεντρωμένοι στη διοίκηση, στον τομέα των υπηρεσιών, μαζί με την αγροτική ελίτ στα κιμπούτζ.

Το στρώμα των Ανατολικοευρωπαίων Ισραηλιτών (προερχόμενων κυρίως από την πρώην ΕΣΣΔ) είτε είναι πλέον κυρίως φθηνό επιστημονικό δυναμικό είτε εργάζονται ως «βοηθητικό υπηρετικό» προσωπικό. Παρ’ όλ’ αυτά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τους Άραβες συμπολίτες τους.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στους Ορθόδοξους Εβραίους και αυτό γιατί αποτελούν τον κλήρο, τους αντιπροσώπους του Θεού, αλλά και γιατί η πολιτική εκπροσώπησή τους παίζει καθοριστικό ρόλο στο ανεβοκατέβασμα των ισραηλινών κυβερνήσεων. Οι Ορθόδοξοι Εβραίοι ξεκίνησαν ως μερικές εκατοντάδες άτομα το 1949 με διάφορα προνόμια, όπως την απαλλαγή τους από το στρατό και την καταβολή μισθού από το κράτος. Γρήγορα (εκμεταλλευόμενοι και τα προνόμια) έγιναν χιλιάδες. Αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του κράτους και δημιουργούν εποικισμούς, στους οποίους έχουν μεγάλη πολιτική και ιδεολογική επιρροή. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διαπερνούν την κοινωνική δομή του Ισραήλ είναι ότι τα 2/3 της εργατικής δύναμης του Ισραήλ είναι Άραβες μέσα και έξω από τα σύνορα. Οι Άραβες είναι δηλαδή η εργατική τάξη του Ισραήλ. Στην ουσία μιλάμε για ένα κράτος που χρησιμοποιεί ως εργατική δύναμη τους «κατώτερους» γείτονες, «ξεμπερδεύοντας» έτσι και με ταξικά προβλήματα τα οποία μπορεί να υπήρχαν μέσα στον «εκλεκτό λαό» του.

Ένα ακόμα στοιχείο που έχει τη σημασία του είναι ότι η γλώσσα ουσιαστικά αποτελεί δημιούργημα του σιωνισμού και υπάρχει τον τελευταίο αιώνα. Είναι ένα στοιχείο με το οποίο προσπάθησαν οι σιωνιστές να δώσουν τη μορφή του «έθνους» σε ένα εθνολογικό μωσαϊκό, το μόνο κοινό χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η θρησκεία. Η βασική λοιπόν κοινωνική δομή του κράτους του Ισραήλ παραπέμπει σε ένα φασιστικό στην ολότητά του κράτος. Ο ανώτερος λαός, ο «θεϊκά» επιλεγμένος, ο βιολογικά διαφορετικός, έχει φτιάξει ένα κράτος «νησίδα ανωτερότητας», στο οποίο ίσοι είναι μόνο αυτοί που έχουν τα θρησκευτικά εβραϊκά χαρακτηριστικά. Οι υπόλοιποι είτε πρέπει να κάνουν «χώρο» για να εγκατασταθούν και άλλοι εκλεκτοί είτε θα χρησιμοποιούνται ως εργατική δύναμη για να εξυπηρετήσουν την οικονομία των ανωτέρων.

Όμως το κράτος του Ισραήλ, έχει και μια διαφορά από τα υπόλοιπα κράτη με φασιστικά καθεστώτα: Στην περίπτωσή του δεν προϋπήρχε ένα κράτος στο οποίο σε κάποια ιστορική στιγμή, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, επικράτησε ο φασισμός. Μιλάμε για ένα κράτος που από τη στιγμή της σύλληψής του ως ιδέα είχε το φασισμό ως ιδεολογία και πολιτική του. Μιλάμε για ένα κράτος που βήμα βήμα στην οικοδόμησή του ως οντότητα δημιούργησε φασιστικές δομές και χρησιμοποίησε φασιστικές πρακτικές.

Είναι όμως ανάγκη να τονιστεί κάτι: Το κράτος αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί «παρθενογένεση» και φυσικά δεν προήλθε από κανέναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στην ουσία πρόκειται για ένα δημιούργημα- κατασκευή των ιμπεριαλιστών. Χωρίς τη στήριξή τους (οικονομική και στρατιωτική) δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Άρα, είναι επιλογή των ιμπεριαλιστών –κυρίως των Αμερικανών– η στήριξη ενός φασιστικού κράτους στην περιοχή. Απόλυτα κατανοητή επιλογή, αφού είναι συνήθης πρακτική τους να ρυθμίζουν με αυτό τον τρόπο:

α) τις ενοχλητικές ιδεολογίες (οι οποίες μπορούσαν να βρουν έδαφος στους Εβραίους και να θέσουν σε αμφισβήτηση ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ)

β) τη δημιουργία κράτους-τοποτηρητή των συμφερόντων τους στην περιοχή, πλήρως εξαρτημένο αλλά και ικανό να επιβιώσει σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό περιβάλλον.

Ε. ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ «ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ»

Η πρακτική της άσκησης εξουσίας στο ισραηλινό κράτος, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα και με ποιες συνεργασίες είναι στη διακυβέρνηση, εξυπηρετεί ακριβώς την ιδεολογία και τη δομή του κράτους. Από τη σφαγή στο Ντέιρ Γιασίν στις 10/04/1948, όπου 254 Παλαιστίνιοι χωρικοί εκτελούνται, μέχρι τη σφαγή στην Τζενίν, η πρακτική των Ισραηλινών παραμένει η ίδια. Από τη λήξη του «πολέμου της Ανεξαρτησίας» και τον πρώτο μαζικό διωγμό 750.000 Παλαιστινίων, η προσπάθεια για την εκκαθάριση των παλαιστινιακών πληθυσμών από τις περιοχές όπου κατοικούσαν, συνεχίζεται – καταπατώντας συνήθως ακόμα και τις συνθήκες του ΟΗΕ.

Ενδεικτικά, σύμφωνα με την 4^η Συνθήκη της Γενεύης του 1949, οι Παλαιστίνιοι χαρακτηρίζονται «προστατευόμενα άτομα» και οι εποικισμοί από κατοχικές δυνάμεις απαγορεύονται. Γράφει άλλωστε και η Ειδική Έκθεση του ΟΗΕ στις 10/11/2000 για τη Συμφωνία του Όσλο: «Τα προηγούμενα επτά έτη… η κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ και η κατασκευή οικισμών και παρακαμπτηρίων δρόμων για τους Εβραίους εποίκους έχουν επιταχυνθεί δραματικά, παραβιάζοντας την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας 242 και τις διατάξεις των συμφωνιών του Όσλο για ακεραιότητα και ενότητα της Δυτικής Όχθης».

Άλλωστε, η λογική των στρατιωτικών επεμβάσεων, των διώξεων και των δολοφονιών στηρίζεται στη λογική του Lebensraum, δηλαδή του ζωτικού χώρου. Το Ισραήλ, ως φασιστικό κράτος, χρησιμοποιεί την ιδιαίτερα αγαπητή στον Χίτλερ θεωρία, για να επεκταθεί, να δημιουργήσει τετελεσμένα και να προβεί σε μαζικές διώξεις πληθυσμών. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους: 750.000 Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν το ’49, 410.000 το ’67, ενώ την ίδια περίοδο οι Ισραηλίτες αυξήθηκαν από 758.702 το 1948 σε 2.434.800 το 1968. Άλλωστε, η ίδια η διακήρυξη του Ισραήλ καλεί όλους τους Εβραίους τω θρήσκευμα να μετοικήσουν στην «γη της επαγγελίας».

Η διαμάχη που ανέκυψε μέσα στους κόλπους του κράτους ήταν ανάμεσα στους «σκληροπυρηνικούς» και τους «μετριοπαθείς». Οι μεν είναι υπέρ της «μετακίνησης» και της «μαζικής απέλασης» των Παλαιστινίων (κύριος εκφραστής ήταν ο Νετανιάχου), ενώ οι δε θέλουν να βασιστούν στις παραδοσιακές μεθόδους της αργής αλλά σταθερής εκδίωξης αλλά και της «εθελούσιας» αποχώρησης λόγω των πολύ άσχημων (και καταπιεστικών) συνθηκών ζωής. Παράλληλα, βασισμένοι στη θεωρία του ζωτικού χώρου, προχωρούν σε επεμβάσεις εναντίον άλλων κρατών (επίθεση στον υπό κατασκευή πυρηνικό σταθμό του Ιράκ, απειλή για καταστροφή του υπό κατασκευή υδροηλεκτρικού σταθμού –φράγματος– στη Συρία), επέκταση των συνόρων (πόλεμοι ‘49, ‘56, ‘67, ’73), δημιουργία «ζωνών ασφαλείας» (Β. Λίβανος) και πυρηνικού οπλοστασίου.

Ταυτόχρονα, «στήριξε» τις ενέργειες αυτές και με πράξεις, όπως με δολοφονίες Παλαιστινίων. Από τις 9/11/2000 έως τις 9/3/2002, 60 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν κυρίως από πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι ανάμεσά τους και μικρά παιδιά βασανίστηκαν απάνθρωπα. Οι New York Times, αναφέροντας πραγματικά περιστατικά για το 1993, έγραφαν ότι τα θύματα βασανιστηρίων στο Ισραήλ έφταναν τα 400-500 κάθε μήνα, αλλά –συμπλήρωνε– επανεξετάζει τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας ανακριτικής τακτικής!

Τον Ιούλιο του 2001το B’ Tselem έκδοσε μια αναφορά με βασανισμούς που έλαβαν χρόνο από τον Οκτώβριο του 2000 μέχρι το Γενάρη του 2001 κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων παλαιστινίων στο Gush Etzion (αστυνομικό τμήμα). Τα θύματα ήταν νέοι (14-17 ετών). Στις περισσότερες περιπτώσεις, η αστυνομία τους συνέλαβε στα σπίτια τους αργά τη νύχτα και ενώ κοιμόντουσαν και μετά στο τμήμα τους βασάνισε μέχρι το πρωί. Οι μέθοδοι ήταν οι εξής: i)Να στέκονται σε οδυνηρές στάσεις για μεγάλες περιόδους. ii)Να τους χτυπάνε για πολλές ώρες με διάφορα αντικείμενα. iii)Να τους καταβρέχουν στην αυλή με παγωμένο νερό σε μέρες χειμωνιάτικες. iv)Να πιέζουν τα κεφάλια τους στην τουαλέτα και να τραβούν το καζανάκι. v)Να τους απειλούν για τη ζωή τους. vi)Να τους βρίζουν και να τους εξευτελίζουν.

Οι καταθέσεις αποδεικνύουν ότι αυτές δεν είναι μεμονωμένες επιθέσεις από συγκεκριμένους αστυνομικούς, αλλά συνήθης τακτική η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Οι βασανισμοί γίνονταν κυρίως από την Γενική Υπηρεσία Προστασίας (GSS: General Security Service). Μέχρι πριν τις συστάσεις της Commission στο Λαντάου το 1987 η GSS βασάνιζε περίπου 850 Παλαιστίνιους κάθε χρόνο. Οι μέθοδοι περιλάμβαναν βίαια σπρωξίματα, ανυπόφορα δεσίματα, κάλυψη του προσώπου με βρώμικες σακούλες σκουπιδιών. Όλο το Σύστημα, από τις IDF μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο, ήταν αναμεμειγμένο στα βασανιστήρια, στην παραγωγή νέων μεθόδων βασανισμού και στην αποτελεσματικότητα αυτών των μεθόδων.

Μαρτυρίες νεολαίων Παλαιστινίων που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας Ιντιφάντα

Ibrahim Za’ul, 16 ετών: «Με πήγαν σ’ ένα άλλο δωμάτιο. Μέσα βρισκόταν ένας αξιωματικός που αυτοαποκαλούνταν ‘‘Ayub’’. Αυτός είπε ότι ήταν άνθρωπος χωρίς οίκτο κι ότι ήταν έτοιμος να με σκοτώσει αν δεν του αποκάλύπτα τα ονόματα των νεαρών που πετούσαν πέτρες. Ένας άλλος άνοιξε την πόρτα και είπε στα αραβικάότι ο Ahmad ‘Aref Sabatin πέθανε κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Ο αξιωματικός γύρισε σε μένα και είπε: ‘‘τί θα κάνουμε, Ibrahim με το σώμα του Ahmad Sabatin, τί λες, τί σκέφτεσαι; Ή θα ‘θελες μήπως μ’ αλλάξεις θέση με τον Ahmad;’’. Μου έδεσαν τα μάτια. Ο ανακριτής μου είπε ότι επρόκειτο να μου κάνει ηλεκτροσόκ κι ότι θα πέθαινα σαν τον Ahmad. Ένιωσα δυό σιδερένια καλώδια να καρφώνονται πάνω μου, αλλά τίποτα δεν συνέβη. Με πήγαν στο δωμάτιο που βρισκόταν ο Ahmad Sabatin. Οι ανακριτές άρχισαν να τον χτυπούν μπροστά μου. Ο Ahmad άρχισε να κλαίει και να φωνάζει με όλη του τη δύναμη. Τους ζήτησα να σταματήσουν, γιατί ο Ahmad δεν πέταξε πέτρες και τους είπα ότι ήμουν έτοιμος να ομολογήσω ότι εγώ πέταξα τις πέτρες.

Ismail Sabatin, 17 ετών: «Οι ανακριτές με διέταξαν να στηριχτώ στο τοίχο με τα πόδια μου πάνω και το κεφάλι κάτω. Έφυγαν από το δωμάτιο και με διέταξαν να μείνω εκεί μέχρι να γυρίσουν. Αργότερα με έβαλαν να κάτσω σε μια καρέκλα και να κρατηθώ από ένα σωλήνα που ήταν κολλημένος στον τοίχο. Τράβηξαν την καρέκλα από κάτω μου και με άφησαν να κρέμομαι στον αέρα και να κρατιέμαι από το σωλήνα με χειροπέδες στα χέρια μου και με το βάρος του σώματός μου να με τραβάει κάτω. Έφυγαν από το δωμάτιο».

Sultan Mahdi, 15 ετών: «Οι στρατιώτες με πήγαν σε ένα δωμάτιο και με έβαλαν να κάτσω σε μια καρέκλα. Ένας από αυτούς μου έβγαλε τις χειροπέδες και μου έδεσε χέρια και πόδια στα πόδια της καρέκλας... Με ρώτησαν εάν πέταξα πέτρες στα στρατιωτικά οχήματα στον κεντρικό δρόμο. Στην αρχή το αρνήθηκα αλλά δύο ή τρεις άρχισαν να με χτυπούν στο πρόσωπο και στο κεφάλι. Η ανάκριση κράτησε για περίπου 5 ώρες. Στο τέλος με πήγαν σε μια τουαλέτα κοντά στο δωμάτιο ανάκρισης. Ένας από τους ανακριτές με άρπαξε από τα μαλλιά και μου έβαλε το κεφάλι στην τουαλέτα. Τρομοκρατήθηκα. Όταν με πήγαν πίσω στο δωμάτιο της ανάκρισης, αποφάσισα να ομολογήσω. Τους είπα ότι πέταξα πέτρες σε ένα όχημα. Έγραψαν μια λεπτομερή κατάθεση και με υποχρέωσαν να την υπογράψω».

Muhammad Sabatin, 14 ετών: «Τέσσερις αστυνομικοί με πήραν, με έψαξαν με χτύπησαν μπροστά στους γονείς μου και τους διέταξαν να βγουν έξω. Ένας δυνατός σκουρόχρωμος άνδρας μετρίου αναστήματος που ήταν ντυμένος με πολιτικά έφτασε. Με χτύπησε με πολλή δύναμη και με έβαλε σε ένα δωμάτιο όπου κάθονταν τέσσερις αστυνομικοί. Δύο από τους αστυνομικούς μου έδεσαν χέρια, πόδια και μάτια και με πήγαν σε ένα δωμάτιο όπου δε μπορούσα να δω. Και οι τέσσερις με χτυπούσαν με τη σειρά για περίπου 4 ώρες. Με χτυπούσαν με ένα μπαστούνι, με κλωτσούσαν σε όλο μου το σώμα και με έβριζαν με μια απαίσια γλώσσα».

Mufid Hamamreh, 15 ετών: «Εκεί ήταν τρεις ανακριτές και ο αδερφός μου Hassin. Είχε παραδοθεί την επομένη της σύλληψής μου, μπροστά στα μάτια μου, δείρανε τον αδερφό μου χτυπώντας τον στην κοιλιά και στα πόδια. Ένας ανακριτής έκαψε τον αδερφό μου με το τσιγάρο του και του είπε ότι θα με σκότωνε αν δεν ομολογούσε για όλα. Μετά με ξαναπήγανε στο κελί και δεν ήξερα τι έγινε με τον αδερφό μου. Εκεί έμεινα μέχρι τις 17/11. Στις 17/11 με πήγαν στο στρατιωτικό δικαστήριο Gush Etzion όπου αποφασίστηκε η κράτησή μου μέχρι το τέλος των νόμιμων διαδικασιών. Μετά ένας αστυνομικός και μια αστυνομικίνα με πήγανε στη φυλακή Megiddo και με βάλανε σε μια τέντα με άλλους 18 κρατούμενους. Έμεινα στο Megiddo 6 μήνες παρά 6 μέρες. Ελευθερώθηκα στις 2 Μαΐου στις 8:30 π.μ. και έφτασα σπίτι μου στις 16:00 το απόγευμα».

Οι κατεδαφίσεις και λεηλασίες σπιτιών σαν μέθοδος αντιποίνων είναι στην ημερήσια διάταξη. 8.500 σπίτια Παλαιστινίων γκρεμίστηκαν από το 1967, 1.200 εκ των οποίων μετά τη συμφωνία του Όσλο. Από το 1988 έως το 1997 συνολικά 414 σπίτια λεηλατήθηκαν. 10.000 δέντρα ξεριζώθηκαν μόνο κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξέγερσης για τη δημιουργία ζωνών ασφαλείας. 40.000 κάτοικοι στην Χεβρώνα απαγορεύεται κατά καιρούς να βγουν έξω από τα σπίτια τους για την προστασία 500 Ισραηλινών. Το νερό και το ηλεκτρικό κόβονται κατά βούληση στους παλαιστινιακούς οικισμούς. Όλα αυτά πάντοτε με τη θερμή υποστήριξη των ΗΠΑ, των οποίων η «ευαισθησία» εξαντλείται στην αμέριστη κατανόηση της ανησυχίας των Ισραηλινών για την ασφάλειά τους.

Νέα Τάξη Πραγμάτων και Ισραήλ

Κατά τα τέλη του ’80 και τις αρχές του ’90, κυρίαρχο πολιτικό φαινόμενο παγκοσμίως ήταν η κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το τέλος του διπολικού κόσμου και το πέρασμα στην εποχή της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Το κυρίαρχο σύνθημα «της ζωής σε έναν κόσμο, όπου η συνεννόηση και η ειρήνη θα κυριαρχούν» πολύ γρήγορα διαδέχτηκε η ζοφερή πραγματικότητα της Νέας Τάξης.

Η πρώτη εφαρμογή της ΝΤΠ και όλων όσων συνεπαγόταν γίνεται στη Μέση Ανατολή, με τον πόλεμο στον Περσικό Κόλπο, όπου η σύγχρονη Ιερή Συμμαχία (το ιμπεριαλιστικό διευθυντήριο) εκστρατεύει για να επιβάλει την τάξη και να τιμωρήσει το «χασάπη» Σαντάμ.

Στην πραγματικότητα η περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου βρισκόταν «εκτός ελέγχου». Βασικές αιτίες:

α) τα αντικρουόμενα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αφού είναι σαφές ότι όποιος ελέγχει την περιοχή ελέγχει ουσιαστικά ένα στρατηγικό προϊόν (πετρέλαιο), τους δρόμους μεταφοράς του και καθορίζει τους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων

β) η ύπαρξη και η ενδυνάμωση ορισμένων περιφερειακών δυνάμεων (πχ Ιράκ) που δεν συντάσσονταν με τις εντολές των ιμπεριαλιστών

Αν και σε αυτή την πρώτη σταυροφορία το Ισραήλ δεν αναμείχτηκε ενεργά –υπακούοντας στις εντολές των ΗΠΑ, προκειμένου να μη διαρραγεί η συμμαχία με τα αραβικά κράτη– ο ρόλος του ενισχύθηκε στην περιοχή, στο πλαίσιο της νέας κατάστασης, όπως αυτή διαμορφωνόταν.

Η ουσιαστική όμως αναβάθμιση για το ρόλο του Ισραήλ, έρχεται με τη δεύτερη σταυροφορία, την παγκόσμια «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία, με αφορμή τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου.

Η αναβάθμισή του έχει να κάνει με την ανάδειξή του σε σημαντικό παράγοντα της περιοχής και μάλιστα ως πυρηνικής δύναμης.

Η σημερινή κατάσταση στη Μ. Ανατολή, με τις επιθέσεις ναζιστικού τύπου του Ισραήλ στα Κατεχόμενα, μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν λάβει κανείς υπόψη του την κατάσταση όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μετά τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου, με τη συνέχιση και την επέκταση του πολέμου μέσα στο πλαίσιο ενός λυσσαλέου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον επαναπροσδιορισμό των σφαιρών επιρροής και βεβαίως μια σειρά από άλλες παραμέτρους, όπως τη φύση του κράτους του Ισραήλ (σιωνιστικό-φασιστικό), το ρόλο του στην περιοχή ως χωροφύλακα των ιμπεριαλιστών (καταστολή κινημάτων, ενίσχυση της Τουρκίας για να παίξει έναν αντίστοιχο ρόλο, τρομοκράτηση των γειτονικών λαών κλπ.), την ιστορία του Παλαιστινιακού και τα αδιέξοδα της πολιτικής των συμφωνιών και τέλος την κατάσταση του αραβικού κόσμου.

Το Ισραήλ ως κράτος που μάχεται χρόνια την «τρομοκρατία» έχει να δώσει και να διδάξει πολλά τους πάτρωνές του ιμπεριαλιστές στην υπόθεση της «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας. Η συγκεκριμένη πολιτική του χασάπη Σαρόν αποσκοπεί σε μια επανάληψη των γεγονότων του Λιβάνου, δηλαδή στο να δοθεί ένα αποφασιστικό-εκμηδενιστικό χτύπημα στην Ιντιφάντα και να διαλυθούν πλήρως όλες οι δομές της Παλαιστινιακής Αρχής. Μια πολιτική που όχι μόνο εφαρμόζεται κάτω από την πλήρη κάλυψη των ΗΠΑ αλλά την οποία και η ίδια η κίνηση των Αμερικανών στην περιοχή έχει ανάγκη. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, βλέποντας ότι οι κινήσεις των ΗΠΑ δημιουργούν προβλήματα στα δικά τους «χωσίματα» στη περιοχή, αντιδρούν φραστικά μην παίρνοντας κανένα ουσιαστικό μέτρο υπέρ των Παλαιστινίων ή εναντίον του Ισραήλ. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά το Ισραήλ.

Σιωνισμός: Η ιδεολογία του ισραηλινού φασισμού

Η σιωνιστική ιδεολογία διαδόθηκε στην εβραϊκή διασπορά από τα τέλη του 19^ου αιώνα ανάμεσα, κυρίως, σε Εβραίους της μεσαίας και της μικρής αστικής τάξης. Τρεις βασικά αντιλήψεις συγκροτούσαν το σιωνισμό σε μια εποχή άνθησης εθνικισμών: α)Οι Εβραίοι δεν αποτελούν θρησκευτική μειονότητα αλλά ξεχωριστό έθνος και «φυλή» β)Ο αντισημιτισμός δε οφείλεται στις προλήψεις που καλλιεργούνται στις λαϊκές μάζες, αλλά στο «αντικειμενικό» πρόβλημα της συμβίωσης με ένα ξεχωριστό έθνος που δεν έχει πατρίδα γ)Το εβραϊκό ζήτημα θα λυθεί μόνο με την «επιστροφή» στη Σιών και τη συγκρότηση εβραϊκού κράτους. Ο θεμελιωτής του σιωνισμού , αυστριακός Τ. Χερζλ, υποστήριζε πως το εβραϊκό ζήτημα δεν είναι κοινωνικό ή θρησκευτικό αλλά εθνικό. Ο ίδιος διαμόρφωσε το σιωνισμό επηρεασμένος από την υπόθεση Ντρέιφους, κρατώντας μια μοιρολατρική στάση απέναντι στον αντισημιτισμό, σε αντίθεση με τους τότε προοδευτικούς Εβραίους αλλά και την Αριστερά γενικά.

Ο σιωνισμός λοιπόν δεν ταυτίζεται με την ιουδαϊκή θρησκεία, και βέβαια δεν είναι σιωνιστές όλοι οι Εβραίοι. Την επίσημη ισραηλινή άποψη ότι ο αντι-σιωνισμός είναι αναγκαία αντισημιτισμός συμμερίζονται σήμερα μονάχα οι νεοφασίστες και γενικά οι αντισημίτες. Η διάδοση της σιωνιστικής ιδεολογία στο πρώτο μισό του 20^ου αιώνα συνδέεται με τις τότε αντι-σοσιαλιστικές πολιτικές των ιμπεριαλιστών, των ιθυνουσών τάξεων αλλά και Εβραίων αστών.

Ενώ η απάντηση του κομμουνιστικού κινήματος στο εβραϊκό ζήτημα ήταν η ενότητα της εργατικής τάξης και η καταπολέμηση του αντισημιτισμού και των χωριστικών πολιτικών που καλλιεργούσαν οι ιθύνουσες τάξεις, ο σιωνισμός αντίθετα αποζητούσε τις χωριστικές πολιτικές με την προώθηση ενός εβραϊκού εθνικισμού. Ενώ οι προοδευτικοί Εβραίοι, άθεοι ή θρησκευόμενοι, υποστήριζαν την ισότιμη ένταξή τους στις διάφορες κοινωνίες αντιστεκόμενοι στις αντισημιτικές διακρίσεις, ο σιωνισμός προωθούσε τον παραπέρα διαχωρισμό – «αυτονομία» και αντιμετώπιζε τις διακρίσεις παθητικά, ως έναν ακόμη λόγο «επιστροφής» στη Σιών. Ο σιωνισμός διαμορφώθηκε ουσιαστικά ως αντεστραμμένο είδωλο του αντισημιτισμού. Ο σιωνιστής πρόεδρος του αμερικάνικου και του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου δήλωνε στο 1938 ότι «ο Χίτλερ είχε δίκιο σε ένα πράγμα: αποκαλεί τους Εβραίους φυλή και είμαστε φυλή».

Όταν ο «εβραιομπολσεβικισμός» γινόταν το κόκκινο πανί για τους αντιδραστικούς της Ευρώπης εναντίον των εξεγέρσεων που ακολούθησαν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο σιωνισμός πριμοδοτήθηκε από τους ιμπεριαλιστές και ιδίως τους Άγγλους ως δεξί αντίβαρο των Εβραίων που τραβούσαν μαζικά προς τα αριστερά. Αν και η σοβιετική εξουσία ήταν αναμφισβήτητος απελευθερωτής για τους καταπιεζόμενους Εβραίους, οι σιωνιστικές ηγεσίες συνεργάστηκαν σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση κατά το μεσοπόλεμο με τους ιμπεριαλιστές και τις αστικές ηγεσίες που ευθύνονταν για τα μαζικά αντισημιτικά πογκρόμ στα χρόνια 1918-21 (περίπου 60.000 σφαγιάστηκαν τότε). Οι αντιλήψεις περί φυλετικής καθαρότητας που αναπτύσσονταν στη Γερμανία, για να γίνουν αργότερα σημαία του χιτλερισμού, έβρισκαν απήχηση στους σιωνιστικούς κύκλους που έβλεπαν σε αυτές τη θεωρητική επιβεβαίωση του δικού τους εθνικισμού. Σιωνιστές ηγέτες αντιμετώπιζαν το 1935 τους ρατσιστικούς νόμους της Νυρεμβέργης θετικά γιατί αυτοί «αναγνώριζαν» το εβραϊκό έθνος, ενώ στη δεξιά πτέρυγα του σιωνισμού αντανακλούνταν καθαρόαιμες φασιστικές τάσεις της εποχής (τέτοιος ήταν κι ο μετέπειτα πρωθυπουργός Μπέγιν), που διακήρυτταν από τότε την «ανάγκη» φασιστικής καταπίεσης των Αράβων, οι οποίες θα κυριαρχήσουν τελικά στο Ισραήλ. Με αυτούς τους όρους διαμόρφωσης του σιωνισμού, δεν είναι περίεργο που Γερμανοί σιωνιστές συνεργάστηκαν πρόθυμα με το ναζιστικό καθεστώς για την εκτόπισή τους στην Παλαιστίνη και, αντίστροφα, τα Ες Ες από όλους τους Εβραίους πριμοδοτούσαν λόγω «κοινότητας» στόχων μονάχα τους σιωνιστές, που γνώρισαν έτσι άνθηση επί Χίτλερ. Δεν είναι περίεργο που οι σιωνιστές, όντας οπαδοί της μη αντίστασης στον αντισημιτισμό, ήταν η πιο παθητική πολιτική πτέρυγα των Εβραίων εντός κι εκτός Ευρώπης απέναντι στο ολοκαύτωμα.

Η προτίμηση που απολάμβαναν οι σιωνιστές έναντι άλλων Εβραίων από Άγγλους, χιτλερικούς και αστικές τάξεις προπολεμικά και τους Αμερικάνους μεταπολεμικά οδήγησε στην κυριαρχία του σιωνισμού στο νεοσύστατο ισραηλινό κράτος, και μάλιστα στην πιο φασιστική εκδοχή του. Υπήρξαν και υπάρχουν Εβραίοι που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί ή και μαρξιστές και όμως συμμερίζονται το «όραμα» του σιωνισμού για ένα στενά εβραϊκό κράτος. Ωστόσο ο σύγχρονος σιωνισμός είναι η μοναδική θεωρία φυλετικής και θρησκευτικής «ανωτερότητας» και «καθαρότητας» που επιβιώνει στο σύγχρονο κόσμο ως κρατική ιδεολογία, με το Ισραήλ να είναι το πιο ρατσιστικό και θεοκρατικό ταυτόχρονα κράτος στον κόσμο. Η συγκρότησή του ως κράτους των «Εβραίων» όλου του κόσμου (ακόμη και εκείνων των αλλοδαπών που προσηλυτίστηκαν στον ιουδαϊσμό) με θεσμοποιημένες ταυτόχρονα τις διακρίσεις ενάντια στους «μη Εβραίους», δηλ. ακόμη και πολίτες με ισραηλινή υπηκοότητα που είναι γόνοι μεικτών γάμων, έχει το ιστορικό της αντίστοιχο μονάχα σε κράτη όπως το ναζιστικό ή το απαρτχάιντ της ρατσιστικής Ν. Αφρικής. Η φασιστική καταπίεση των Παλαιστινίων δεν αφορά λοιπόν απλώς κάποια πολιτική, αλλά την ίδια τη σιωνιστική-φασιστική συγκρότηση του ισραηλινού κράτους, που κάθε δημοκράτης πρέπει να υποστηρίζει την καταστροφή του, όπως έπρεπε να υποστηρίζει και την καταστροφή του κράτους των ναζί ή του απαρτχάιντ.

Το 1975 η απόφαση 3379 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ καταδίκαζε το σιωνισμό ως ρατσισμό. Το Δεκέμβρη του 1991 ο ΟΗΕ ανακαλούσε την απόφαση 3379. Το Ισραήλ πληροί, φαίνεται, τα κριτήρια «δημοκρατίας» και «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» της νεοταξικής διεθνούς κοινότητας...

(Συνέχεια: Ποιό είναι το αληθινό πρόσωπο του σιωνισμού)