των Nasser Ibrahim και Majed Nassar (γραμμένο το Γενάρη του 2002)
(Προηγούμενο: Tikva Honig-Parnass: Τί βρίσκεται πίσω από την επίθεση του Ισραήλ;)
1.1 Λίγο μπορούμε να αμφιβάλλουμε σε σχέση με το γεγονός ότι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης έχει συγκεντρώσει μια αυξανόμενη δημόσια υποστήριξη στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας. Αυτή η υποστήριξη έχει πολλές φορές πάρει το χαρακτήρα ενός δημόσιου ξεσπάσματος και μάλιστα εκρηκτικού με πιο ονομαστή την περίπτωση του Σηάτλ το 1999 αλλά επίσης, με αξιομνημόνευτη αγριότητα και στην Ουάσιγκτον, τη Γένοβα,το Λος Άντζελες και ούτω καθεξής. Σε μεγάλο βαθμό, σ‘ ανταπόκριση με αυτό το ξεχείλισμα του αισθήματος ματαίωσης, ο λόγος περί παγκοσμιοποίησης συνεχώς την αναγορεύει σε μια σημαντική αναλυτική έννοια μ‘ ένα ευρύ φάσμα οικονομικών και πολιτιστικών διαστάσεων στο μέτρο που οι κοινωνικοί και πολιτικοί αναλυτές αποπειρώνται να πιάσουν το σφυγμό του δημοφιλούς κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης.
1.2 Ομοίως λοιπόν η λαϊκή υποστήριξη προς το αντιπαγκοσμιοποιητικό και η ανάπτυξη ενός αναλυτικού πλαισίου που υπηρετεί αυτό το κίνημα αντιπροσωπεύουν τη δημιουργία ενός οργανωτικού πλαισίου που αμφισβητεί τη δυναμική της παγκόσμιας αγοράς που ελέγχεται από τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα είναι ένας θεμελιωμένος σε αρχές αγώνας ενάντια στις παγκόσμιες πολιτικές των πολυεθνικών επιχειρήσεων που συντελούν στην ανάπτυξη των κοινωνικών αντιθέσεων μέσα σε κάθε χώρα, μεταξύ χωρών και ανάμεσα στο βορρά και τον νότο.
1.3 Η παγκοσμιοποίηση είναι προϊόν της πληροφορικής και επικοινωνιακής επανάστασης και επιδρά στα βασίλεια της οικονομίας, της πολιτικής και της κουλτούρας. Η διαδικασία αυτή αξιοποιείται από το κεφάλαιο στις ανεπτυγμένες χώρες με σκοπό την προώθηση της παγκόσμιας κυριαρχίας των πολυεθνικών. Την ίδια ώρα, τα υλικά και ιδεολογικά κίνητρα των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών αντιστοιχούν ακόμη στις ιμπεριαλιστικές πρακτικές της προσπάθειας επιβολής του δυτικού κοινωνικού και πολιτιστικού μοντέλου, το οποίο εκλαμβάνεται από τις δυτικές δυνάμεις ως το έσχατο «σημείο προορισμού» όλων των πολιτισμών και εθνών.
1.4 Η συνδυασμένη κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών και του δυτικού ιμπεριαλισμού συνεπάγεται τον έλεγχο πάνω σε άλλα κράτη, καθώς τα δυτικά κράτη επιζητούν να καταπιέσουν την ποικιλία στον παγκόσμιο πληθυσμό και να υπαγάγουν άλλα εθνικά, πολιτιστικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά σ‘ αυτά που είναι δικά τους. Ταυτόχρονα οι πολιτικές της κυριαρχίας δημιουργούν στο εσωτερικό των εθνών και πολιτισμών που πέφτουν θύματά τους, συνθήκες καταστροφικής βίας και σύγκρουσης οδηγώντας τον κόσμο σ‘ ένα κύκλο πολέμων και αυτοκαταστροφής.
1.5 Το πλαίσιο της συζήτησης για την παγκοσμιοποίηση επιτρέπει την εξέταση του ρόλου του ιμπεριαλισμού σε σχέση με τις νεώτερες οικονομικές δυνάμεις εν γένει και τις πολυεθνικές εταιρείες ειδικώς. Από αυτή την άποψη, ενώ η παγκοσμιοποίηση συχνά παρουσιάζεται σαν τα κράτη να ενδίδουν στις απαιτήσεις των πολυεθνικών εταιρειών, το πλαίσιο «παγκοσμιοποίηση/αντιπαγκοσμιοποίση» παρέχει το εννοιολογικό πλαίσιο για να τοποθετήσουμε τη σχέση μεταξύ των εμπορικών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών περισσότερο σε μια βάση αμοιβαίας λειτουργίας.
1.6 Από αυτή την άποψη μπορούμε να δούμε ότι οι στόχοι του ενός είναι αδιαχώριστοι από εκείνους του άλλου. Τα εμπορικά συμφέροντα των πολυεθνικών και οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες των δυτικών δυνάμεων είναι συνυφασμένα και υποστηρίζονται αμοιβαία. Αυτό μπορεί καθαρά να παρατηρηθεί στην καθημερινή άσκηση άνισης ισχύος στη σφαίρα των διεθνών σχέσεων. Μπορούμε να το δούμε στις συμφωνίες της GATT ή στους διάφορους πολέμους που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ. Το βλέπουμε στις αναβλητικές και ανασχετικές πρακτικές των ΗΠΑ στα ΗνωμέναΈθνη.
1.7 Είναι επιτακτική η ανάγκη να αντισταθούμε κοινωνικά, ηθικά και πολιτιστικά σ‘ αυτήν τη διαδικασία με σκοπό να προστατεύσουμε τον πλούτο της ανθρωπότητας. Μια τέτοια αντίσταση δεν καθιστά αναγκαία την απόρριψη των επιστημονικών και τεχνολογικών εξελίξεων. Αυτές μπορούν και θα έπρεπε να υπηρετούν όλα τα έθνη, εθνότητες, κοινωνικές κατηγορίες και τάξεις. Τέτοιες εξελίξεις δεν πρέπει να επιτρέπεται να ανήκουν σ‘ ένα ιδιαίτερο έθνος, κουλτούρα ή ομάδα εταιρειών που είναι αφοσιωμένες στο κέρδος με συνέπεια την αθλιότητα και τη φτώχεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
1.8 Το παλαιστινιακό θέμα είναι μια από τις πιο τραγικές στιγμές της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης στην ιμπεριαλιστική της εκδήλωση.
Η παλαιστινιακή τραγωδία και ο ρόλος του Ισραήλ στην παγκόσμια καταστολή
2.1 Στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Μεγάλη Βρετανία ανέλαβε με τη διακήρυξη του Balfour να εγκαθιδρύσει στην Παλαιστίνη μια εθνική πατρίδα για τους Εβραίους. Σ‘ όλη τη διάρκεια της βρετανικής εντολής η Μεγάλη Βρετανία έγινε ανάδοχος του σιωνιστικού κινήματος, ενός εθνοκεντρικού και ρατσιστικού αποικιακού σχεδίου. Με την επιβολή της εντολής της στην Παλαιστίνη σύμφωνα με τη συμφωνία Sykes-Picot, η Μεγάλη Βρετανία προστάτευσε το sιωνιστικό κίνημα και το υποστήριξε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Μεγάλη Βρετανία είχε ήδη προετοιμάσει το έδαφος στους σιωνιστές να κατακτήσουν την Παλαιστίνη, αφού είχε για τριάντα χρόνια βάναυσα καταστείλει την παλαιστινιακή αντίσταση.
2.2 Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την άνοδο των Ηνωμένων Πολιτειών ως ηγέτιδας δύναμης των καπιταλιστικών καθεστώτων η αναδοχή του σιωνιστικού σχεδίου πέρασε στα χέρια των ΗΠΑ. Οπλισμένες σιωνιστικές συμμορίες ξεκίνησαν έναν πόλεμο εναντίον άοπλων Παλαιστινίων στα 1947-1948πετυχαίνοντας να εγκαθιδρύσουν το κράτος του Ισραήλ στο 78%της γης της Παλαιστίνης. 19 χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1967,το Ισραήλ επιτέθηκε στις αραβικές χώρες και κατέλαβε το σύνολο της Παλαιστίνης, την αιγυπτιακή χερσόνησο του Σινά και τα συριακά υψώματα του Γκολάν.
2.3 Σαν αποτέλεσμα αυτών των πολέμων πάνω από ένα εκατομμύριο Παλαιστινίων αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους και τη γη τους και να γίνουν πρόσφυγες ζώντας σε στρατόπεδα στις γειτονικές αραβικές χώρες (Ιορδανία, Συρία, Λίβανος). Ο πληθυσμός των προσφύγων σήμερα αριθμεί 4 εκατομμύρια ανθρώπων, στους οποίους το Ισραήλ αρνείται το δικαίωμα να γυρίσουν στην πατρίδα τους παραβιάζοντας το διεθνή νόμο που θέσπισε το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
2.4 Μολονότι αυτές οι αποικιακές πράξεις νομιμοποιήθηκαν με το επιχείρημα της εξασφάλισης της ευδαιμονίας του εβραϊκού λαού, οι ενέργειες των δυτικών δυνάμεων πραγματοποιήθηκαν σ‘ ένα αποφασιστικό στάδιο στο σχηματισμό των παγκοσμίων σχέσεων εξουσίας και βοήθησαν στην εγκαθίδρυση μιας γέφυρας δια μέσου της οποίας οι δυτικές δυνάμεις μπορούσαν να προστατεύσουν τα συμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού στη Μέση Ανατολή.
2.5 Συνεπώς το Ισραήλ εγκαθιδρύθηκε σαν μέρος ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου στην περιοχή κάνοντας χρήση της εβραϊκής τραγωδίας προκειμένου να νομιμοποιήσει τους σκοπούς του. Μ‘ αυτόν τον τρόπο η πλειοψηφία του εβραϊκού λαού είναι θύμα του αποικιακού σχεδίου στη Μέση Ανατολή. Τα συμφέροντα των Εβραίων δεν έγκεινται στο να κερδίσουν την εχθρότητα των αραβικών εθνών και τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων. Η εβραϊκή τραγωδία δε δικαιώνει το να γίνει ο παλαιστινιακός λαός θύμα των δυτικών αποικιακών φιλοδοξιών.
2.6 Στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας το κράτος του Ισραήλ έγινε η «συνοριακή αστυνομία» του ιμπεριαλισμού και σαν τέτοια είχε τρεις στόχους να εκπληρώσει: να ελέγχει τις αραβικές πλουτοπαραγωγικές πηγές και ιδιαίτερα το πετρέλαιο, να ενεργεί σαν προπύργιο εναντίον κάθε επαναστατικής ανόδου στα αραβικά κράτη και να αντιμετωπίζει την κομμουνιστική προέλαση στη Μέση Ανατολή, που αντιπροσωπευόταν εκείνο τον καιρό από τη Σοβιετική Ένωση.
2.7 Η παλαιστινιακή τραγωδία είναι η συνέπεια της πολιτικής της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης που βασίζεται στην καταπίεση, κατοχή και απεριόριστη υποστήριξη του Ισραήλ στην επιθετικότητά του στην περιοχή. Οι Παλαιστίνιοι είναι τα θύματα αυτής της διαδικασίας και το Ισραήλ είναι το εργαλείο για τον έλεγχο της περιοχής μέσα από την άρνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσα από την κατοχή και την αχαλίνωτη στρατιωτική βία.
2.8 Η σιωνιστική αντίληψη συνδυάζει τη θεώρηση του Ισραήλ ως ενός αποκλειστικά εβραϊκού κράτους με το όραμα του Ισραήλ ως έκφρασης της δυτικής κουλτούρας και δημοκρατικού μοντέλου. Σαν ένα κράτος που αποκλείει το Ισραήλ είναι η διαρκής άρνηση των Παλαιστινίων ως έθνους.
2.9 Κατά συνέπεια η αναγνώριση των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού αντιπροσωπεύει μια απειλή στην αποικιακή ύπαρξη του Ισραήλ. Σαν έκφραση του δυτικού μοντέλου το Ισραήλ «αναγκάζει» τις καπιταλιστικές χώρες να αναγνωρίζουν τις πολιτικές και πρακτικές του Ισραήλ ως αμυντικές και προστατευτικές για τις δυτικές αξίες και τρόπους ζωής οι οποίες παρέχουν μια γραμμή άμυνας στη «βαρβαρική Ασία» και την «αραβική τρομοκρατία». Η δίχως προϋποθέσεις πολιτική και υλική υποστήριξη, που οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες καπιταλιστικές χώρες παρέχουν στο Ισραήλ, στηρίζει μια στρατηγική που αποσκοπεί στο δυνάμωμα του δικού τους παγκοσμίου ελέγχου.
2.10 Ο αρνητικός ρόλος του Ισραήλ δεν περιορίζεται στην κατάληψη της Παλαιστίνης και την άρνηση των παλαιστινιακών δικαιωμάτων αλλά επίσης περιλαμβάνει τον περιφερειακό, ακόμη και παγκόσμιο ρόλο του Ισραήλ: Το Ισραήλ λειτουργεί σαν την αιχμή του δόρατος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης αντικατοπτρίζοντας μέσω των πρακτικών και πολιτικών του το απεχθέστερο και βιαιότερο πρόσωπο της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας. Αυτό μπορεί να στοιχειοθετηθεί από τη συνεχή επιθετικότητα του Ισραήλ εναντίον των αραβικών εθνών και τις σχέσεις με τα πιο αιματοβαμμένα δικτατορικά και ρατσιστικά καθεστώτα όπως το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, τους φασίστες δικτάτορες στη Λατινική Αμερική και τους κύριους του πολέμου στην Αφρική.
2.11 Συνοψίζοντας η συμμαχία μεταξύ Ισραήλ και ιμπεριαλισμού δεν είναι συμπτωματική ούτε έχει συναισθηματικά ή θρησκευτικά κίνητρα, ούτε είναι μια ανταπόκριση στην τραγωδία των Εβραίων στην Ευρώπη. Αντιθέτως η συμμαχία μεταξύ του Ισραήλ και των δυτικών συμφερόντων εκφράζει τα συμφέροντα που το Ισραήλ προστατεύει σ‘ αντιστοιχία με τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές φιλοδοξίες της παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ. Από αυτήν τη σκοπιά το Ισραήλ ενισχύει τη συνεχιζόμενη απόρριψη των δικαίων του παλαιστινιακού λαού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και βοηθά στη διατήρηση της δυτικής πολιτικής και στρατιωτικής κυριαρχίας πάνω στα έθνη της Μέσης Ανατολής.
Η άρνηση του παλαιστινιακού λαού
3.1 Η άρνηση της παλαιστινιακής ύπαρξης επιτυγχάνεται μέσω των ισραηλινών αποικιακών στρατηγικών της εθνοκάθαρσης, του συστηματικού διαχωρισμού, την άρνηση βασικών πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με την απάλειψη των Παλαιστινίων από την ιστορία. Η ισραηλινή αφήγηση της διαδικασίας αποικισμού ριζώνει σε μια θρησκευτική μυθολογία που δικαιώνει την εισβολή και την κατάληψη της Παλαιστίνης και την ίδια ώρα αρνείται ιστορικά γεγονότα τέτοια όπως η συνεχής εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950.
3.2 Προσφάτως όλες οι μορφές της παλαιστινιακής πολιτικής και στρατιωτικής αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή περιγράφονται σαν «τρόμος» που θα έπρεπε να σταματήσει με κάθε μέσο, ως εκ τούτου εκμηδενίζουν την παρούσα εγκυρότητα των Παλαιστινίων ως ανθρώπων που θα δικαιούνταν επομένως τα δικαιώματα των ανθρώπων.
3.3 Για τα δυτικά ΜΜΕ οι ισραηλινές επιθέσεις, πόλεμοι και σφαγές περιγράφονται ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» από το «δημοκρατικό Ισραήλ». Σ‘ αυτήν την αναπαράσταση το Ισραήλ αντιμετωπίζει βίαιους Άραβες και Παλαιστίνιους που δεν καταλαβαίνουν από δημοκρατία. Το Ισραήλ αντιπροσωπεύει ένα σύμβολο του πολιτισμού και της δημοκρατίας με το δικαίωμα να θέτει κριτήρια δικαιοσύνης και ποινής και να διαθέτει αρμοδιότητα πάνω σ‘ αυτούς που δε συμμορφώνονται με τη θέλησή του.
3.4 Την ίδια ώρα τα δυτικά ΜΜΕ δημιουργούν μια παραμορφωμένη εικόνα των Αράβων και των Παλαιστινίων στη δυτική φαντασία. Τα μέσα δημιουργούν στερεότυπα που ενθαρρύνουν το μίσος και τη μνησικακία. Αυτή η κατασκευή υποβαθμίζει τις αραβικές θρησκευτικές και πολιτιστικές πεποιθήσεις και δημιουργεί τους όρους για μια «σύγκρουση των πολιτισμών».
3.5 Συνοψίζοντας η ισραηλινή άρνηση του παλαιστινιακού λαού συσκευάζεται με τη δυτική παραμόρφωση των Αράβων στα παγκοσμιοποιημένα ΜΜΕ. Και οι δύο απόψεις ενσωματώνουν μια ρατσιστική διάσταση που αρνείται τις ιδιαιτερότητες των «άλλων»,αρνείται τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, αρνείται τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά τους και αρνείται την ανθρώπινη εμπειρία τους. Το Ισραήλ εμφανίζεται σα μια ανώτερη ενότητα που διατηρεί το δικαίωμα να φέρνει τα άλλα έθνη ενώπιον της δικαιοσύνης.
Η ειρηνευτική διαδικασία και η παγκοσμιοποίηση
4.1 Στηριζόμενο στη στρατιωτική του δύναμη, την υποστήριξη των ΗΠΑ και μια αντίληψη του αραβικού κόσμου ως πρωτόγονου το ισραηλινό όραμα της επίτευξης της ειρήνης πρόκειται να πραγματοποιηθεί μέσω μιας διαδικασίας στην οποία έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιβάλει τις συνθήκες αυτής της ειρήνης. Αυτή περιλαμβάνει, αν όχι οτιδήποτε άλλο, το πεδίο εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
4.2 Αυτό το πεδίο ορίζεται από μια λίστα από «όχι»: όχι στο δικαίωμα επιστροφής, όχι στην αναγνώριση των ιστορικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ, όχι στη μετακίνηση των εποικισμών, όχι σ‘ ένα κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος.
4.3 Με σκοπό να υπαγορεύσει αυτήν την εκδοχή της ειρήνης το Ισραήλ είναι πλήρως προετοιμασμένο να απαξιώσει τις ζωές των Παλαιστινίων με περιορισμό της κίνησης τους και εκτοπίσεις, δολοφονίες, κρατήσεις, πολιορκίες, καταστροφή σπιτιών και αγροτικών αποθεμάτων.
4.4 Το Ισραήλ δεν επιζητεί ειρήνη αλλά να επιβάλει την συνθηκολόγηση.
4.5 Η ειρηνευτική διαδικασία που ξεκίνησε στη συνδιάσκεψη της Μαδρίτης στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τέθηκε στο πλαίσιο της αμερικανο-ισραηλινής συμμαχίας και προχώρησε εξαιτίας της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και των αποτελεσμάτων του πόλεμου του Κόλπου. Σ‘ αυτήν τη διαδικασία το όραμα των ΗΠΑ για μια μετα-σοβιετική εποχή ως «νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων»συμπλήρωνε την ισραηλινή επιθυμία για μια «νέα Μέση Ανατολή».
4.6 Η διαδικασία της Μαδρίτης ακολουθήθηκε από μια σειρά οικονομικών συνδιασκέψεων: Καζαμπλάνκα, Ντόχα, Αμμάν και Κάιρο που επιχείρησαν να αναδιαρθρώσουν την οικονομική υφή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής ωθώντας την περιοχή από τα, ήδη σε κρίση, εθνικά καθεστώτα στις απελευθερωμένες οικονομίες της παγκόσμιας αγοράς. Ο σκοπός αυτών των συνδιασκέψεων ήταν να τερματίσουν την αραβο-ισραηλινή και την παλαιστινιο-ισραηλινή διένεξη με την επιβολή των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
4.7 Επρόκειτο για μία διπλή υπαγόρευση: της πολιτικής αποδοχής του κράτους του Ισραήλ χωρίς να αναγκαστεί το Ισραήλ να δεχτεί καμία από τις απαιτήσεις των Παλαιστινίων και της ταυτόχρονής κοινωνικοοικονομικής φιλελευθεροποίησης των αραβικών κρατών.
4.8 Η ακύρωση των άμεσων ή έμμεσων αραβικών μποϋκοτάζ στο Ισραήλ είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σύμβολο αυτής της διαδικασίας.
4.9 Η αποκορύφωση της διαδικασίας του Όσλο, όπου η ηττημένη, εξόριστη παλαιστινιακή ηγεσία δεχόταν όρους που απορρίπτονταν από τον παλαιστινιακό λαό στην Παλαιστίνη ήταν συμβατή με το άνοιγμα των αγορών της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής και Νότιας Ασίας, καθώς και της Άπω Ανατολής στο Ισραήλ. Αυτή η διαδικασία εξέθετε επίσης τους Παλαιστίνιους σ‘ ένα μέλλον τους ως φτηνών εργατών σε μια ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ελεύθερη ζώνη εμπορίου που θα οικοδομούνταν στα κατεχόμενα εδάφη.
4.10 Η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα αντανακλά τη θέληση και το πνεύμα αντίστασης και την απόρριψη αυτού του σχεδίου.
4.11 Ο παλαιστινιακός λαός προτείνει ειρήνη σα στρατηγική επιλογή βασισμένη στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, που καλούν για ολοκληρωτική υποχώρηση του Ισραήλ στα σύνορα της4 ης Ιουνίου του 1967, εγκαθιδρύοντας ένα αληθινό ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο κράτος του Ισραήλ και την εφαρμογή του δικαιώματος των Παλαιστινίων να επαναπατριστούν.
Οι Παλαιστίνιοι και το κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης
5.3 Οι παθητικές προσπάθειες των ηγετών των αραβικών χωρών και των ευρωπαίων μεσολαβητών δίνουν την αίσθηση μιας πικρής ειρωνείας στην προσπάθειά τους να κάνουν τους Παλαιστίνιους να δεχτούν ένα διακανονισμό που αρνείται την κυριαρχία και την ανεξαρτησία τους.
5.4 Ο ρόλος του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος δεν είναι να εύχεται καλή επιτυχία στον αγώνα των Παλαιστινίων αλλά να μοιραστεί τον αγώνα και να βοηθήσει στη νίκη του. Είναι καθήκον του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος σ‘ ολόκληρο τον κόσμο να υψώσει τη σημαία της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων. Συνιστά μια έκφραση πίστης και στράτευσης σε μια προοπτική εναλλακτική προς τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
* Ο δρ Majed Nassar είναι αναπληρωτής διευθυντής της Ένωσης Εργατικών Επιτροπών Υγείας. Ο Nasser Ibrahim είναι μέλος της κολλεκτίβας του Εναλλακτικού Κέντρου Πληροφόρησης (alternative information centre -www.alternativenews.org)
Αναρτήσεις
