(Προηγούμενο: Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, Μάης 1948)
(από ένα άρθρο της LCR - Κομμουνιστικός Επαναστατικός Σύνδεσμος, ισραηλινό τμήμα της 4ης Διεθνούς, 1983)
Απελευθερωτικοί στόχοι
Ο στόχος της PLO (ΟΑΠ) είναι η απελευθέρωση της παλαιστινιακής πατρίδας και η δημιουργία ενός κοσμικού και δημοκρατικού κράτους στην Παλαιστίνη. Οι επαναστάτες κομμουνιστές βάζουν ένα συνδυασμό αλληλοσυνδεδεμένων στόχων:
- την εθνική απελευθέρωση του αραβικού πληθυσμού στην Παλαιστίνη μέσω της πραγματοποίησης του δικαιώματός του για εθνική αυτοδιάθεση
- την απελευθέρωση των ισραηλινών μαζών από το σιωνισμό επειδή ο σιωνισμός τις μετατρέπει σε μηχανισμό πολέμου και εμποδίζει την ανάπτυξη μιας ελεύθερης και δημοκρατικής κοινωνίας και θέτει σε κίνδυνο ακόμα και την ύπαρξη των Ισραηλινών στην περιοχή
- το διωγμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από την περιοχή
- την απελευθέρωση τόσο της εβραϊκής όσο και της αραβικής εργατικής τάξης από το ζυγό της εκμετάλλευσης για να μπορέσει να γίνει πραγματικά κυρίαρχη μέσα σε κοινωνικές συνθήκες που βασίζονται σε ελευθερία και ισότητα, δηλαδή με άλλα λόγια μέσα στην οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Αυτοί οι 4 στόχοι αποτελούν στην πραγματικότητα μία ενότητα. Χωρίς μία προοδευτική επίλυση του εβραϊκού ζητήματος ο παλαιστινιακός λαός δεν μπορεί να απελευθερωθεί. Το ίδιο ισχύει και για την απελευθέρωση από τον ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του στην περιοχή. Ούτε ειρήνη ή ασφάλεια ούτε ελευθερία δε θα υπάρξουν χωρίς μία συνολική λύση του παλαιστινιακού ζητήματος. Θεωρούμε ότι κανένας από αυτούς τους στόχους δεν έχει προτεραιότητα απέναντι στους άλλους. Οι στόχοι αλληλοσυμπληρώνονται και αποτελούν διαφορετικές συνεκτικές πτυχές ενός και του ίδιου αγώνα.
Η πραγματοποίηση αυτών των στόχων προϋποθέτει την κατάργηση του σιωνιστικού καθεστώτος που είναι θεσμός των αποικιακών δυνάμεων, το γεφύρωμα του ιμπεριαλισμού και βασίζεται στην άρνηση των εθνικών δικαιωμάτων του αραβικού λαού της Παλαιστίνης. Αυτό το καθεστώς είναι και διαρκής πηγή πολέμων και της βίαιης και παράνομης απόκτησης εδαφών. Όσο υπάρχει ένα καθεστώς που από τη φύση του είναι αντίθετο με τις θεμιτές ανάγκες του παλαιστινιακού λαού και γενικότερα των αραβικών λαών, ούτε ειρήνη ή ελευθερία, ούτε ασφάλεια ή ευημερία δε θα μπορέσουν να επιτευχθούν. Το σιωνιστικό καθεστώς είναι ο βράχος στον οποίο βασίζεται η υφισταμένη τάξη. Κάθε προσπάθεια ουσιαστικής αλλαγής δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε σύγκρουση με αυτό.
Η αναγκαιότητα ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κινήματος
Ο παλαιστινιακός λαός είναι το πρώτο άμεσο θύμα της σιωνιστικής επιχείρησης και η πρωτοπορία στον αγώνα ενάντια στο σιωνισμό. Η απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού είναι υπόθεση του ίδιου που είναι οργανωμένος σε ενωμένο και ανεξάρτητο εθνικό κίνημα .
Το μεγάλο επίτευγμα της Φατάχ ήταν ότι είχε κατανοήσει την αναγκαιότητα ενός οργανωμένου και ανεξάρτητου παλαιστινιακού κινήματος και έκανε τα πρώτα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ίδρυση της Φατάχ και η μεταβολή της ΟΑΠ από ένα εργαλείο των αραβικών καθεστώτων σε εθνικό απελευθερωτικό κίνημα αποτέλεσαν ένα ποιοτικό άλμα ενάντια στο σιωνιστικό καθεστώς και στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία σε όλη την περιοχή.
Το σχέδιο του ένοπλου μαζικού αγώνα, που καλεί τον παλαιστινιακό λαό στην κινητοποίηση και στην ανεξάρτητη οργάνωση για την απελευθέρωση της πατρίδας του, ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του ανεξάρτητου εθνικού απελευθερωτικού κινήματος. Οι φενταγίν ήταν το σύμβολο του λαού και η ραχοκοκαλιά του εθνικού αγώνα μέσω του οποίου ήθελαν να επανακατακτήσουν τα δικαιώματά τους και την πατρίδα τους.
Παλαιστινιακή και αραβική επανάσταση
Το γεγονός ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις κατάφεραν να κάνουν το παλαιστινιακό ζήτημα δική τους υπόθεση αρπάζοντάς τον από τον έλεγχο των αραβικών καθεστώτων και μετατρέποντάς τον σε έναν αγώνα των ίδιων των παλαιστινιακών μαζών ήταν αναμφίβολα ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Αλλά οι ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες αναπτύσσεται και ο μοναδικός χαρακτήρας της σιωνιστικής αποικιοκρατίας καθιστούν απαραίτητα παραπέρα βήματα:
- Σε αντίθεση με άλλα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα το παλαιστινιακό κίνημα έδωσε τον αγώνα του κυρίως από τα έξω αφού εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι διώχθηκαν από τα σπίτια τους.
- Για το λόγο αυτό ο παλαιστινιακός αγώνας εξελίχθηκε στο πλαίσιο των δεδομένων της αραβικής πολιτικής συνολικά.
- Οι δυνατότητες δράσης του σιωνιστικού καθεστώτος ξεπερνούν κατά πολύ τα σύνορα του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση είναι έτσι μόνο ένα στοιχείο, αν και το κεντρικό, σε μία ευρύτερη αντιπαράθεση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του από τη μια πλευρά και στο αραβικό απελευθερωτικό κίνημα από την άλλη.
- Στα εδάφη που κατέκτησε ο σιωνισμός ο καταπιεσμένος λαός αποτελεί μία μειονότητα ενώ το καταπιεσμένο έθνος έχει τη δομή μιας ταξικής κοινωνίας με όλες τις αντιφάσεις και αντιθέσεις που το γεγονός αυτό συνεπάγεται.
Γι‘ αυτό ο παλαιστινιακός αγώνας αντικειμενικά δε στρέφεται μόνο ενάντια στο σιωνισμό αλλά και ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη σε ολόκληρη την περιοχή όπως και ενάντια στην αντιδραστική αραβική αστική τάξη. Για κάθε απελευθερωτικό κίνημα υπάρχει εδώ μία μεγάλη πρόκληση που είναι όμως ιδιαίτερα δύσκολη αφού το κίνημα δε δρα υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή όχι από το εσωτερικό της αποικιακής κοινωνίας. Είναι αναγκασμένο να αναπτύξει τις δραστηριότητές του από άλλες χώρες οι οποίες όλες έχουν τα ειδικά συμφέροντα τους.
Το αδιέξοδο του παλαιστινιακού κεντρισμού
Τα 20 χρόνια του αγώνα έδειξαν τα στρατηγικά όρια της ιδέας ότι ο αγώνας των Παλαιστινίων θα μπορούσε να χωριστεί από τις γενικότερες συνθήκες των αραβικών χωρών και να περιοριστεί σε μία καθαρά ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Αυτό είναι το αδιέξοδο του παλαιστινιακού κεντρισμού. Η ίδια η ηγεσία της Φατάχ έβγαλε αυτό το συμπέρασμα όταν μετά τον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973 ανέπτυξε μία γραμμή που ενσωματώθηκε στη στρατιωτική και διπλωματική επίθεση των αραβικών καθεστώτων. Η στροφή του 1973 την ανάγκασε να αναγνωρίσει ότι ο αγώνας οδηγήθηκε σε αδιέξοδο και ένας στρατηγικός αναπροσανατολισμός ήταν αναγκαίος, δηλαδή μία διεύρυνση του πλαισίου δράσης του παλαιστινιακού αγώνα.
Το βασικό ερώτημα που τότε εμφανίστηκε και εξακολουθεί να υπάρχει για το παλαιστινιακό κίνημα είναι αν αυτό επιδιώκει μια συμμαχία με τα αραβικά καθεστώτα ή με τις αραβικές μάζες. Ως επαναστάτες μαρξιστές είμαστε της γνώμης ότι πρόκειται για δύο ποιοτικά διαφορετικές δυνατές επιλογές που απαιτούν δύο διαφορετικές και αντίθετες στρατηγικές.
Η στάση της ηγεσίας της ΟΑΠ: Από τη μη επέμβαση στην ενσωμάτωση
Αρχικά η ηγεσία της ΟΑΠ επέλεξε μία πολιτική της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικών κρατών, δηλαδή μία στάση ουδετερότητας στις συγκρούσεις ανάμεσα στα καθεστώτα και τις μάζες. Ως αντάλλαγμα τα αραβικά κράτη υποχρεώθηκαν να μην αναμειχθούν στις εσωτερικές υποθέσεις της ΟΑΠ και της υποσχέθηκαν την απαραίτητη οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη.
Αλλά, χωρίς να το θέλει, η ένοπλη παλαιστινιακή ηγεσία ενεπλάκη στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικών καθεστώτων. Ο παλαιστινιακός αγώνας είναι βαθύτατα ανατρεπτικός και δεν μπορεί παρά να υπονομεύσει τη σταθερότητα των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων. Δεν μπορεί παρά να υποστηρίξει και να ενδυναμώσει τον αγώνα των αραβικών μαζών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στους τοπικούς αντιπροσώπους τους. Αυτό έδειξαν τα γεγονότα στην Ιορδανία μέχρι το 1970 και στο Λίβανο μέχρι την ισραηλινή εισβολή. Στην πραγματικότητα η σύγκρουση στην Ιορδανία ήταν αναπόφευκτη παρά την πρόθεση της ηγεσίας της ΟΑΠ να μην ενοχλήσει το καθεστώς του βασιλιά Χουσείν.
Το ίδιο αναπόφευκτη ήταν η συμμετοχή των Παλαιστινίων στον πόλεμο του Λιβάνου παρά την απελπισμένη προσπάθεια της ηγεσίας της ΟΑΠ να αποτρέψει την εμπλοκή της σε αυτό το δολοφονικό πόλεμο. Αντί όμως να βγάλει το λογικό συμπέρασμα ότι η πολιτική της —μη επέμβασης“ δεν είναι πραγματοποιήσιμη η ηγεσία της ΟΑΠ συμπέρανε το αντίθετο. Προσπάθησε από τότε να ενισχύσει τη συμμαχία με τα πιο αστικά αραβικά καθεστώτα, να συνδέσει την ΟΑΠ βαθύτερα στις στρατηγικές μανούβρες τους και να αυξήσει την εξάρτηση του παλαιστινιακού κινήματος από τις παγκόσμιες ανάγκες της αραβικής αντίδρασης.
Μία τέτοια πολιτική δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην πολιτική αυτοκτονία επειδή οι αραβικές αστικές τάξεις - από τη Σαουδική Αραβία μέχρι τη Συρία - έχουν το συμφέρον να καταπιέζουν τον αγώνα των Παλαιστινίων για να εμποδίσουν την ανατροπή των ίδιων μέσα σε αυτόν τον αγώνα. Τα καθεστώτα αυτά στηρίζουν τον παλαιστινιακό αγώνα όπως το σχοινί τον κρεμασμένο.
Η στάση των επαναστατών κομμουνιστών: Ενδυνάμωση της συμμαχίας με τις αραβικές μάζες
Αν το παλαιστινιακό κίνημα προτίθεται να ανατρέψει το σιωνιστικό καθεστώς, τους ιμπεριαλιστές που το υποστηρίζουν και τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, πρέπει να βρει άλλες δυνάμεις για συμμάχους. Αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να προέλθουν από τις γραμμές αυτών που η δύναμη και η πολιτική εξουσία τους βασίζονται στην υποστήριξη των εχθρών του παλαιστινιακού λαού. Μόνο οι κοινωνικές δυνάμεις που τα συμφέροντά τους συμπίπτουν με αυτά του παλαιστινιακού κινήματος μπορούν να υπερασπιστούν την υπόθεση των Παλαιστινίων. Τέτοιες δυνάμεις είναι οι μάζες των αράβων εργατών και αγροτών και η πλειοψηφία του ισραηλινού πληθυσμού. Όπως θα δούμε ακόμα, ο αγώνας για την εθνική απελευθέρωση της Παλαιστίνης είναι μία παλαιστινιακή υπόθεση, η νίκη επί του σιωνισμού απαιτεί όμως τον κοινό αγώνα του παλαιστινιακού κινήματος, του αντιιμπεριαλιστικού εθνικού αραβικού κινήματος και των εργατών και εργατριών του Ισραήλ.
Στον πόλεμο του Λιβάνου φάνηκε ότι το εξαιρετικό θάρρος των Παλαιστινίων και η αυξανόμενη αντιπολίτευση ενάντια στον πόλεμο μέσα στο Ισραήλ δεν έφτασαν για να ηττηθεί το σιωνιστικό κράτος. Τα αραβικά καθεστώτα κράτησαν μία συγκρατημένη στάσιμη θέλοντας να εμπλακούν σε αυτήν τη σύγκρουση. Έλειψε ένα αραβικό επαναστατικό καθεστώς που θα μπορούσε να συμπαρασταθεί στον παλαιστινιακό αγώνα. Ένα τέτοιο καθεστώς μπορεί να γεννηθεί μόνο με μία επανάσταση του λαού. Δύο σημεία πρέπει να είναι σαφή:
- Πρώτο, δεν απαιτούμε από την ΟΑΠ να διακόψει τις σχέσεις της με τα αραβικά κράτη. Όλα πρέπει να γίνουν ώστε να εξασφαλιστεί η οικονομική και στρατιωτική βοήθεια ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει τη διατήρηση καλών σχέσεων.
- Δεύτερο, δεν απαιτούμε από τους Παλαιστινίους να ανατρέψουν αυτοί αντί για άλλους άραβες εργάτες και εργάτριες τα αραβικά καθεστώτα. Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για τα αραβικά καθεστώτα. Αλλά χρονικά περιορισμένες συμμαχίες που βάσει ορισμένων συσχετισμών δύναμης αναγκάζουν αυτά τα καθεστώτα να βοηθήσουν και να αναγνωρίσουν την ΟΑΠ είναι θεμιτές. Το καλύτερο μέσο βοήθειας στους Παλαιστινίους έγκειται στην ενθάρρυνση των αραβικών μαζών να ασκούν πίεση στα καθεστώτα και όχι αντίστροφα. Επομένως η στρατηγική συμμαχία με τις εθνικιστικές δυνάμεις και την εργατική τάξη έχει την προτεραιότητα στις αραβικές χώρες ακόμα και αν τα υφιστάμενα καθεστώτα θεωρούν κάτι τέτοιο προκλητικό.
Το παλαιστινιακό κίνημα πρέπει να είναι πρόθυμο για σύγκρουση με τα αραβικά καθεστώτα όταν οι συσχετισμοί δύναμης σε μια από αυτές τις χώρες αλλάζουν, το καθεστώς εξασθενίζει και το μαζικό κίνημα ενδυναμώνεται .Ένας καταμερισμός εργασίας μπορεί να διευκολύνει μιά τέτοια προσέγγιση ανάμεσα στους θεσμούς της ΟΑΠ και τις παλαιστινιακές οργανώσεις. Αυτό δείχνουν οι εμπειρίες του σοβιετικού καθεστώτος στα χρόνια της επανάστασης και η στάση της επαναστατικής κουβανέζικης κυβέρνησης .Οι κρατικοί θεσμοί μπορούν να έχουν κανονικές διπλωματικές σχέσεις στα μαζικά κινήματα.
Κατά βάθος μόνο ένα μαχητικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα μπορεί να αποτελέσει μια σταθερή βάση για τον εθνικό αγώνα των Παλαιστινίων. Αυτή η προοπτική πρέπει να γίνει άξονας του εθνικού κινήματός τους. Τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα μπορούν στην καλύτερη περίπτωση να εξασφαλίζουν μία ανεπαρκή υποστήριξη άσχετα από τις προϋποθέσεις και τις σχέσεις τους με τον ιμπεριαλισμό και σιωνισμό. Στη χειρότερη περίπτωση γίνονται άμεσοι εχθροί του παλαιστινιακού αγώνα. Η Φατάχ το είχε κατανοήσει όταν ιδρύθηκε. Αυτή είναι η βασική ιδέα για να βρεθεί διέξοδος. Αυτό δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση την εκ νέου απομόνωση των Παλαιστινίων. Απεναντίας είναι αναγκαίο οι σχέσεις στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των αραβικών μαζών να διευρυνθούν και να υποστηριχθούν.
Η ενσωμάτωση των Ισραηλινών Εβραίων στον αντισιωνιστικό αγώνα
Η στάση της ΟΑΠ απέναντι στον ισραηλινό λαό είναι απόδειξη του προοδευτικού χαρακτήρα της. Μόνο λίγα απελευθερωτικά κινήματα ενέκριναν στο πρόγραμμά τους μία έκκληση για συνύπαρξη με το λαό των καταπιεστών. Αυτή η θετική στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας της ΟΑΠ οφείλεται τόσο στον προοδευτικό χαρακτήρα αυτής της οργάνωσης όσο και στην κατανόησή της για το σύνθετο και μοναδικό χαρακτήρα του ισραηλινού λαού.
Ωστόσο η στάση της ΟΑΠ, παρότι είναι φιλελεύθερη και προοδευτική, δεν μπορεί να ικανοποιήσει εμάς τους διεθνιστές αφού δεν έχει υπόψη της την κοινωνική πραγματικότητα στο Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί θεωρούνται συνολικά ως αποικιοκράτες που εξακολουθούν να αποτελούν ξένα στοιχεία στην περιοχή. Έτσι κυριαρχούν συνθήματα όπως «Για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» ή «Για την επιστροφή των προσφύγων» που φαίνεται να περιορίσουν το πρόβλημα στην άφιξη των ξένων που έδιωξαν τους Παλαιστινίους. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη οι στόχοι θα ήταν η επιστροφή και η απελευθέρωση αν και οι κατακτητές δικαιούνται να μείνουν.
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Στο πλαίσιο της σιωνιστικής αποικιοκρατίας διαμορφώθηκε ένα εβραϊκό-ισραηλινό έθνος, δηλαδή μία μη αραβική οντότητα στην Παλαιστίνη που διαθέτει κοινές εμπειρίες και αντιλήψεις. Δεν είναι μόνο σωστό αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία του παλαιστινιακού αγώνα να επιδιώξουμε να απελευθερώσουμε όσο το δυνατό περισσότερους Εβραίους από την παγίδα του σιωνισμού. Η κοινωνική σύγκρουση αυξάνει την πόλωση της ισραηλινής κοινωνίας. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ισραηλινών, δηλαδή όσοι ουσιαστικά δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη σιωνιστική περιπέτεια και κινδυνεύουν να χάσουν όσα έχουν, έχει αντικειμενικά το συμφέρον να απορρίψει τη σιωνιστική επιχείρηση και να συμμαχήσει με το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα.
Αυτοί οι Ισραηλινοί Εβραίοι αυτήν τη στιγμή δεν έχουν ορατή εναλλακτική λύση απέναντι στο σιωνισμό. Μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε αργό θάνατο ή σε μία θέση στη νέα κοινωνία που θα οικοδομηθεί στα ερείπια του σιωνισμού. Θα αποκτήσουν αυτή τη θέση βάσει του δικαιώματός τους, όχι μιας χάρης. Ένα επαναστατικό παλαιστινιακό κίνημα πρέπει για αυτό να βάλει τα δυνατά του να έρθει σε επαφή με τους εργαζόμενους του Ισραήλ και να τους πείσει ότι η μόνη λογική απόφαση είναι η συνύπαρξη και όχι ο θάνατος. Αλλά προφανώς δεν είναι προαποφασισμένο ότι οι Εβραίοι θα κατορθώσουν να απαλλαγούν από το σιωνισμό.
Οι ισραηλινές μάζες δεν μπορούν να πειστούν με ωραία λόγια. Η νοοτροπία τους μπορεί να αλλάξει μόνο υπό δύο όρους: Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το τίμημα της σιωνιστικής περιπέτειας αυξάνεται όλο και περισσότερο και πρέπει να αντιληφθούν μία λύση που μπορεί να εγγυηθεί την εθνική τους ύπαρξη. Αν η προτεινόμενη λύση δεν ξεπερνάει το πλαίσιο του σημερινού status quo δε θα πετύχουμε πολύ. Για ποιό λόγο οι Εβραίοι θα έπρεπε να εγκαταλείψουν ένα πλοίο που πάει καλά; Ακόμα και αν ο ισραηλινός λαός αναγνωρίσει το μεγάλο τίμημα της διατήρησης του σιωνισμού χωρίς όμως να θεωρεί εφικτή μία εναλλακτική λύση στο status quo θα αυξηθεί το αίσθημα ότι «δεν υπάρχει επιλογή»
Η προοπτική της ενσωμάτωσης των Εβραίων εργαζομένων στον αγώνα ενάντια στο σιωνισμό που προσφέρει το παλαιστινιακό κίνημα θα έχει αναμφίβολα ταξικό χαρακτήρα. Στον ταξικό αγώνα μπορεί να βρεθεί κοινός παρανομαστής ανάμεσα στα συμφέροντα της εβραϊκής εργατικής τάξης και των παλαιστινιακών μαζών.
Απελευθέρωση και ανοικοδόμηση της ενιαίας χώρας Ισραήλ - Παλαιστίνη αντί για «απελευθέρωση της Παλαιστίνης»
Δείξαμε ότι μια διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο στόχο του αγώνα του παλαιστινιακού κινήματος, όπως τον ορίζει η ΟΑΠ, και στους στόχους του ίδιου του αγώνα όπως τον αντιλαμβάνονται οι επαναστάτες/-τριες κομμουνιστές/-τριες. Η Παλαιστίνη του 1948δεν υφίσταται πια αφού η υποδομή άλλαξε από οικονομική, οικολογική και ανθρώπινη άποψη. «Η επιστροφή στην Παλαιστίνη»δεν είναι πραγματοποιήσιμη χωρίς οι Παλαιστίνιοι να συναντήσουν τον εβραϊκό πληθυσμό που ζει εκεί. Μία προοδευτική και επαναστατική λύση του ισραηλινο-παλαιστινιακού προβλήματος πρέπει φυσικά να βασιστεί στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του αραβικού πληθυσμού. Όλοι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Αλλά τα αντιδραστικά όνειρα της παλινόρθωσης των συνόρων του 1948 πρέπει να απορριφθούν, κάτι τέτοιο δε θα είναι εφικτό. Η απελευθέρωση της πατρίδας θα σημάνει και την ανοικοδόμησή της αλλά οι δημογραφικές, οικονομικές, κοινωνικές και εθνικές αλλαγές που συντελέστηκαν εντωμεταξύ πρέπει να ληφθούν υπόψη. Όσον αφορά π.χ. το ζήτημα της γης είναι αδύνατο τα δικαιώματα των προσφύγων για τα εδάφη τους να αγνοηθούν. Επίσης όμως δε γίνεται να διαλυθούν οι συλλογικές δομές που οικοδομήθηκαν εκεί στο πλαίσιο της σιωνιστικής εγκατάστασης και αποτελούν εν σπέρματι μία οικονομική και κοινωνική πρόοδο.
Μόνο μία δυνατότητα υπάρχει για να γίνουν σεβαστά τόσο τα θεμιτά δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού όσο και τα δικαιώματα του εβραϊκού-ισραηλινού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και κοινωνικών προόδων στα τελευταία 50 χρόνια. Έγκειται στην οικοδόμηση μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας που θα στηριχθεί στη λαϊκή εξουσία. Μια τέτοια κοινωνία θα αξιοποιήσει τα αποθέματα της χώρας σύμφωνα με τα συμφέροντα όλων των κατοίκων της και όχι προς όφελος μιας μικρής μειοψηφίας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος στην απελευθέρωση της Παλαιστίνης που ταυτόχρονα θα οδηγήσει στην απελευθέρωση όλων των κατοίκων της, δηλαδή τόσο των Εβραίων όσο και των Αράβων.
Λαμβάνοντας υπόψη τη σημερινή πραγματικότητα η σοσιαλιστική Παλαιστίνη θα είναι η χώρα και των δύο εθνών. Ο σοσιαλισμός προϋποθέτει όχι μόνο την ισότητα όλων των πολιτών αλλά και των λαών. Οι ίδιοι οι δύο λαοί θα πρέπει να συμφωνήσουν τη συγκεκριμένη μορφή πώς τα εθνικά δικαιώματα των Ισραηλινών Εβραίων θα μπορέσουν να πραγματοποιηθούν, δηλαδή π.χ. σαν ομοσπονδία , συνομοσπονδία, τοπική αυτονομία ή κάτι άλλο. Αυτό θα εξαρτηθεί από τη διαδικασία της διαμόρφωσης της νέας κοινωνίας και από το βαθμό της ενότητας που μπορεί να επιτευχθεί πριν την απελευθέρωση. Είναι περιττό να προαναφέρουμε μία λύση με όλες τις λεπτομέρειες. Αρκεί να διαπιστώσουμε ότι για μας η αρχή της σοσιαλιστικής Παλαιστίνης των δύο εθνών είναι αποφασιστικής σημασίας.
Σε αυτό δεν αποκλείουμε την αναγνώριση του δικαιώματος των ισραηλινών Εβραίων για αυτοδιάθεση αλλά σήμερα δεν έχει κανένα νόημα να προβληθεί ένα τέτοιο σύνθημα.
- Πρώτον, οι Εβραίοι εξασκούν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και μάλιστα με επιθετικό και παραμορφωμένο τρόπο αρνούμενοι κατ΄ αρχήν και στην πράξη ακριβώς αυτό το δικαίωμα στον παλαιστινιακό λαό.
- Δεύτερον, κάθε συρρίκνωση της παλαιστινιακής κυριαρχίας πάνω σε κάθε κομμάτι των παλαιστινιακών εδαφών θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και συμφωνιών ανάμεσα στους δύο λαούς. Αυτό ισχύει επίσης για το ενδεχόμενο της προσχώρησης του κράτους Ισραήλ - Παλαιστίνη σε μία μελλοντική αραβική ομοσπονδία.
Οι επαναστάτες/-τριες κομμουνιστές/-τριες υποστηρίζουμε μία σοσιαλιστική ομοσπονδία της αραβικής περιοχής ως βήμα προς την πιο οικονομική και πιο λογική αξιοποίηση των αποθεμάτων, ως μέσο της υπεράσπισης ενάντια σε μελλοντικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ως πραγματοποίηση της επιθυμίας των αραβικών μαζών για εθνική ενότητα. Συνεπάγεται ότι ο Επαναστατικός Κομμουνιστικός Σύνδεσμος επιδιώκει την οικοδόμηση του παλαιστινιακού εργατικού κράτους των δύο εθνών που θα είναι μέρος της σοσιαλιστικής συνομοσπονδίας της ευρύτερης αραβικής περιοχής. Αυτόν το στόχο προτείνουμε στους δύο λαούς της Παλαιστίνης.
Αυτοκριτική
Στο παρελθόν περιοριστήκαμε στην προπαγάνδιση των προαναφερόμενων στόχων και αρνηθήκαμε όλα τα συνθήματα κι όλες τις λύσεις που δεν συνέπεσαν άμεσα με τους στρατηγικούς στόχους μας. Αυτό οφειλόταν σε δύο βασικά λάθη. Το πρώτο λάθος ήταν ότι απορρίψαμε ή αγνοήσαμε προγράμματα που ήταν κατάλληλα να κινητοποιήσουν τις μάζες. Το δεύτερο είναι ότι όσα δεν ανταποκρίνονται άμεσα στους στρατηγικούς στόχους μας δεν έρχονται αναγκαστικά σε αντίθεση με αυτούς.
Σήμερα θεωρούμε ότι η προοπτική της ηγεσίας της ΟΑΠ, δηλαδή η οικοδόμηση μιας κοσμικής και δημοκρατικής Παλαιστίνης για όλους τους κατοίκους της, δεν έρχεται σε αντίφαση στο πρόγραμμά μας αν και δε συμπίπτει πλήρως με αυτό. Υποστηρίζουμε αυτήν την απαίτηση και το σύνθημα, αφού αποτελούν μία προοδευτική λύση απέναντι στη σημερινή κατάσταση και είναι κατάλληλα για την κινητοποίηση του παλαιστινιακού λαού καλώντας τον να πραγματοποιήσει αυτόν τον στόχο με την άρνηση της σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Αυτό το σύνθημα δεν πάει τόσο μακριά όσο θέλουμε αλλά είναι μία προοδευτική απαίτηση που υποστηρίζουμε αν και δεν είναι σαφές σε πιο βαθμό μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί.
Ήταν επίσης λάθος ότι απορρίψαμε την απαίτηση για τη «δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στα κατεχόμενα του1967». Μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαμε μια αρνητική στάση απέναντι σε αυτήν πιστεύοντας ότι βρίσκεται σε αντίθεση στο στόχο μας της εθνικής απελευθέρωσης της Παλαιστίνης και στο δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση. Σήμερα είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν είναι έτσι. Είναι ένα δίκαιο και προοδευτικό σύνθημα που ισοδυναμεί με την άρνηση της παρούσας κατάστασης. Η απαίτηση είναι κατάλληλη για την κινητοποίηση των μαζών.
Αρνούμαστε όμως να εγκαταλείψουμε με την επιβολή αυτής της διεκδίκησης την αναγκαιότητα της διάλυσης του σιωνιστικού κράτους. Αυτό θα ήταν μία συνθηκολόγηση που θα έθετε σε κίνδυνο όλη την εθνική απελευθέρωση και θα ήταν πολύ επικίνδυνο ακόμα και για την πραγματοποίηση του μερικού στόχου.
Φυσικά εξακολουθούμε να είμαστε κατά του συνθήματος για «Για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ» όπως και κατά του συνθήματος «Δύο κράτη για δύο λαούς».Και τα δύο είναι βασισμένα στην ιδέα ότι η λύση του ισραηλινό-παλαιστινιακού ζητήματος περιλαμβάνει την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ.
Τέτοια συνθήματα που προσφέρονται ως λύσεις παραιτούνται από το στόχο το σιωνιστικό καθεστώς να καταργηθεί ως αναγκαία προϋπόθεση. Και πέρα από αυτό, στο βαθμό που τα σύνορα του 1967 όπως και ο εβραϊκός χαρακτήρας του κράτους του Ισραήλ εντός αυτών των συνόρων γίνονται δεκτά ως αμετάβλητη πραγματικότητα, ενώ η ύπαρξη των Παλαιστινίων αγνοείται, η δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους γίνεται εξαρτημένη από την υπόσταση και το δίκαιο του σιωνιστικού κράτους.
«Ισραήλ - Παλαιστίνη: δύο κράτη, δύο λαοί» είναι ένα ουτοπικό και αντιδραστικό σύνθημα. —Ένα παλαιστινιακό κράτος στα κατεχόμενα“ δεν είναι λύση, αποτελεί όμως μία θεμιτή απαίτηση και ένα λογικό προσανατολισμό δράσης για να προχωρήσει ο αγώνας για την απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού.
(Συνέχεια: Οι συμφωνίες της Ουάσιγκτον του Salah JABER)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου