Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, Μάης 1948

(Προηγούμενο: Εισαγωγή)

Η τροτσκιστική θέση για την Παλαιστίνη

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μεταφρασμένο από την Κol Ham‘amad (Η φωνή της τάξης), εβραϊκό όργανο της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας της Παλαιστίνης, τμήμα της 4^ης Διεθνής. Αποκαλύπτει τον αντιδραστικό ρόλο του διαιρετικού σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο ανακόπτει την ορμή του ταξικού αγώνα στην Παλαιστίνη, θολώνει τις ταξικές γραμμές και δημιουργεί ατμόσφαιρα ανταγωνιστικής«εθνικής ενότητας» και στις δύο εθνικές κοινότητες στη χώρα. Όπως βλέπουμε στο κείμενο, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν έχει ξεφύγει από την εθνικιστική υστερία που επικρατεί και στα δύο στρατόπεδα ενώ ταυτόχρονα έχει διασπαστεί σε δύο εθνικά κόμματα.

Μόνο οι παλαιστίνιοι τροτσκιστές έχουν διατηρήσει τη σοσιαλιστική θέση, καλώντας εβραίους και άραβες εργάτες να διαχωρίσουν τις γραμμές τους από τους ταξικούς εχθρούς και μαζί να διεξάγουν το δικό τους ανεξάρτητο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Παρά το σημερινό υψηλό κύμα του σωβινισμού που συνοδεύει την ίδρυση του «εβραϊκού» κράτους που στήθηκε με τα όπλα της «Hagana» από τη μια πλευρά και την εισβολή του αραβικού «απελευθερωτικού» στρατού από την άλλη, το διεθνιστικό εργατικό πρόγραμμα που προτείνουν οι τροτσκιστές είναι το μόνο που παρέχει τα μέσα επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος.

Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες ακόμα προσπαθούν να βρουν μια φόρμουλα διαφυγής από τη δυσμενή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Παλαιστίνη μετά την απόφαση του ΟΗΕ για διαχωρισμό. Είναι μια περίπτωση «διατάραξης της διεθνούς ειρήνης» ή έχουμε να κάνουμε μόνο με «εχθρικές ενέργειες»; Όσο αφορά εμάς, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα δύο. Είμαστε καθημερινά μάρτυρες δολοφονιών ή ακρωτηριασμών ανδρών και γυναικών, νέων και γέρων, Εβραίων και Αράβων. Όπως πάντα οι εργαζόμενες μάζες και οι φτωχοί υποφέρουν τα περισσότερα.

Όχι πολύ καιρό πριν, άραβες και εβραίοι εργαζόμενοι ήταν ενωμένοι στις κοινές απεργίες ενάντια στον ξένο καταπιεστή. Αυτός ο κοινός αγώνας έχει τελειώσει. Σήμερα οι εργάτες υποκινούνται στο να σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Οι υποκινητές έχουν πετύχει το στόχο τους.

«Οι Βρετανοί θέλουν να ματαιώσουν το διαχωρισμό χρησιμοποιώντας την αραβική τρομοκρατία». Αυτό υποστηρίζουν οι σιωνιστές σαν να μην ήταν αυτή η σύγκρουση των κοινοτήτων το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την επίτευξη του διαχωρισμού. Ήταν εύκολο για τους ιμπεριαλιστές να το διαβλέψουν και είναι ικανοποιημένοι από την πορεία των γεγονότων.

Τι προσωπικό συμφέρον έχουν οι Bevin - Churchill
H Βρετανία ήταν χαμένη στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο αφού έχασε το κύριο μέρος τον κατακτήσεων της. Η βιομηχανία έμεινε πίσω. Για να χτίσει τον παραγωγικό της μηχανισμό απαιτεί δολάρια κι εργατική δύναμη. Η διατήρηση της τάξης στην Παλαιστίνη κοστίζει στην Αγγλία πάνω από 35 εκατομμύρια λίρες το χρόνο, ένα ποσό που υπερβαίνει το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει από τη συγκεκριμένη χώρα. Η διαίρεση θα την απαλλάξει από οικονομικές υποχρεώσεις, δίνοντάς της παράλληλα τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τους στρατιώτες στην παραγωγική διαδικασία ενώ η πηγή τους εισοδήματος θα παραμείνει ανέπαφη.

Μα δεν είναι μόνο αυτό. Με το διαχωρισμό μια σφήνα μπήκε ανάμεσα σε εβραίους και άραβες εργαζόμενους. Το σιωνιστικό κράτος με τις διαχωριστικές γραμμές που δημιουργεί θα φέρει στο προσκήνιο ρεβανσιστικά κινήματα και στις δύο πλευρές. Θα υπάρξει αγώνας για μια «αραβική Παλαιστίνη» και για ένα εβραϊκό κράτος με τα σύνορα του Eretz Israel (χώρα του Ισραήλ). Το αποτέλεσμα της σοβινιστικής ατμόσφαιρας που δημιουργείται και δηλητηριάζει τον αραβικό κόσμο της Μέσης Ανατολής στραγγαλίζει την αντιιμπεριαλιστική πάλη των μαζών, ενώ εβραίοι και άραβες φεουδάρχες θα συναγωνίζονται για την εύνοια των ιμπεριαλιστών.

Το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η Βρετανία για τα προνόμια που θα της αποφέρει η διαίρεση είναι να σταματήσει τη μονοπωλιακή της εξουσία στη χώρα. Από την άλλη πλευρά η WallStreet πρέπει να συνεισφέρει στη βρωμοδουλειά της διασφάλισης των ιμπεριαλιστικών πλεονεκτημάτων. Αυτό φυσικά αμαυρώνει τη «δημοκρατική» φήμη του δολαριακού κατεστημένου ενώ ταυτόχρονα προσδίδει αίγλη στη Βρετανία. Γι‘ αυτό ο διαχωρισμός αποτελεί συμβιβασμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών κλεφτών που αναδύονται από έναν αλλαγμένο αστερισμό δύναμης.

Ο ρόλος του ΟΗΕ
Aν οι αγγλο-αμερικάνοι ιμπεριαλιστές είχαν επιβάλει αυτή τη «λύση» στην Παλαιστίνη με τα δικά τους μέσα, το σάπιο παιχνίδι θα είχε αποκαλυφθεί σ΄ ολόκληρη την αραβική Ανατολή. Παρόλα αυτά ξεγλίστρησαν και το πρόβλημα πέρασε στον ΟΗΕ. Ο ρόλος του ΟΗΕ ήταν να γλυκάνει το πικρό πιάτο που μεταμφιέστηκε με τα λόγια του Bevin στην ανοησία της «συνειδητής εφαρμογής δικαιοσύνης από την παγκόσμια κοινότητα». Οι διπλωμάτες των μικρότερων χωρών χόρεψαν στους ρυθμούς του δολαρίου επικαλούμενοι την «κοινή γνώμη». Οι συγκεκριμένοι ρόλοι σ‘ αυτή την παράσταση επέτρεψαν στη Βρετανία να εμφανιστεί ως φύλακας-άγγελος γεμάτος κατανόηση για κάθε πλευρά.

Και η Σοβιετική Ένωση; Γιατί ο αντιπρόσωπός της δεν κατήγγειλε το κοροϊδευτικό παιχνίδι του ΟΗΕ; Προφανώς η σημερινή εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ δεν ασχολείται με τον αγώνα των μαζών στις αποικίες. Και εφόσον το παλαιστινιακό ζήτημα είναι δευτερεύουσα υπόθεση για το «μεγάλο», οι σοβιετικοί διπλωμάτες προσαρμόζονται σ΄ αυτό που έχει πει ο Στάλιν: «Η ΕΣΣΔ είναι έτοιμη να συναντήσει την Αμερική και τη Βρετανία παρ‘ όλες τις πολιτικές και οικονομικές διαφορές που έχει με αυτές». Με τον τρόπο αυτό ο ΟΗΕ «έλυσε» το πρόβλημα. Το ίδιο αηδιαστικό πιάτο έχει ετοιμαστεί για την Ινδία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα.

Τι περιμένουν να κερδίσουν οι Εβραίοι από το διαχωρισμό
Μια αίσθηση θριάμβου συνεπήρε τους σιωνιστές όταν τους προσφέρθηκε το κόκαλο από το μαγείρεμα του ΟΗΕ. «Μέσα στη διεθνή κοινότητα η δουλειά μας και ο δίκαιος σκοπός μας κέρδισαν!» Οι σιωνιστές έχουν τη συνήθεια να ζητούν«δικαιοσύνη»από τους εχθρούς του εβραϊκού λαού από την εποχή του Herzl -από τον τσάρο, το γερμανό Kaiser, τους βρετανούς ιμπεριαλιστές, την Wall Street. Τώρα είδαν την ευκαιρία τους. Όχι με το αζημίωτο βέβαια, το τίμημα θα πληρωθεί με αίμα.

Το εβραϊκό κράτος, αυτό το δώρο του Churchill και του Bevin, δίνει στη σιωνιστική καπιταλιστική οικονομία μια ευκαιρία σταθεροποίησης. Αυτή η οικονομία πατάει σε εύθραυστες βάσεις. Τα προϊόντα δεν είναι ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά. Η μόνη της ελπίδα είναι η εσωτερική αγορά από την οποία τα αραβικά προϊόντα έχουν αποκλειστεί. Γι‘ αυτόν το λόγο το πρόβλημα της εβραϊκής μετανάστευσης έχει μετατραπεί σε ζήτημα ζωής και θανάτου. Το συνεχιζόμενο κύμα των μεταναστών οι οποίοι έρχονται με τα απομεινάρια των περιουσιών τους έχει την τάση να αυξήσει την κυκλοφορία των προϊόντων και θα επιτρέψει στους καπιταλιστές παραγωγούς να διαθέσουν τα ακριβά εμπορεύματά τους. Η μαζική μετανάστευση θα είναι πολύτιμη και ως μέσο πίεσης των μισθών προς τα κάτω, σηκώνοντας έτσι αυτό το βάρος απ‘ τις πλάτες της εβραϊκής βιομηχανίας. Ένα κράτος εμπλεκόμενο σε μια αναπόφευκτη στρατιωτική σύγκρουση σημαίνει παραγγελίες πολεμικών εξοπλισμών για τον «Εβραϊκό Στρατό» με πηγή εβραϊκού κέρδους που δεν μπορεί να υποτιμηθεί καθόλου. Ένα κράτος θα σήμαινε χιλιάδες θέσεις για τους βετεράνους σιωνιστές αξιωματούχους.

Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα;
Οι φτωχοί και οι εργαζόμενοι. Θα πρέπει να πληρώσουν τις τσουχτερές τιμές σαν επακόλουθο του εμπάργκο στα αραβικά προϊόντα. Θα τσακιστούν κάτω από το βάρος των αμέτρητων άμεσων και έμμεσων φόρων. Θα πρέπει να καλύψουν το οικονομικό έλλειμμα του εβραϊκού κράτους. Ζουν στην ύπαιθρο, χωρίς μια στέγη πάνω απ‘ το κεφάλι τους, ενώ οι αρμόδιες υπηρεσίες απορροφούνται σε «πιο σημαντικές δουλειές».

Ο εβραίος εργάτης, χωρισμένος από τον άραβα συνάδελφό του, αποτρέπεται από το να δώσει έναν κοινό ταξικό αγώνα και αφήνεται στο έλεος του ταξικού εχθρού, του ιμπεριαλισμού και της σιωνιστικής μπουρζουαζίας. Θα είναι εύκολο να αποξενωθεί από τον άραβα εργάτη, τον προλεταριακό του σύμμαχο «ο οποίος τον αποκλείει από δουλείες και συμπιέζει το επίπεδο των μισθών»(είναι μια μέθοδος που εφαρμόστηκε με επιτυχία στο παρελθόν).Ο Weitzmann, όχι μάταια, είπε πως «το εβραϊκό κράτος θα αναχαιτίσει την κομμουνιστική επιρροή». Η αποζημίωση για τον εβραίο εργάτη είναι να απολαύσει το προνόμιο ενός ηρωικού θανάτου στο βωμό του εβραϊκού κράτους.

Ποιές είναι οι υποσχέσεις που δίνει το εβραϊκό κράτος; Είναι πράγματι θετικό βήμα προς την επίλυση του εβραϊκού προβλήματος; Ο διαχωρισμός δεν έβαλε κι ούτε φαίνεται πως θα βάλει τέρμα στην εβραϊκή μιζέρια. Αυτό το κράτος είναι πολύ μικρό για να απορροφήσει τις εβραϊκές μάζες αλλά και για να επιλύσει τα προβλήματα των πολιτών του. Μπορεί μονάχα να μπολιάσει με αντισημιτισμό την αραβική Ανατολή και αυτό το κράτος, όπως είπε ο Τρότσκι, είναι αρκετά εύκολο να μετατραπεί σε θανατηφόρα παγίδα για εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων.

Ο διαχωρισμός είναι νερό στο μύλο των αράβων αντιδραστικών
Οι ηγέτες του Αραβικού Συνδέσμου αντιδρούν στην απόφαση του διαχωρισμού με λόγους γεμάτους απειλές και φανατισμό. Στην πραγματικότητα το εβραϊκό κράτος είναι για αυτούς μια ευλογία απ‘ τον Αλλάχ. Καλώντας τους εργάτες και τους φελάχηδες σε έναν ιερό πόλεμο για τη «σωτηρία της Παλαιστίνης» θέλουν να πνίξουν τις κραυγές τους για ψωμί, γη και ελευθερία. Για ακόμη μια φορά η γνωστή μέθοδος της διαίρεσης, της ανάδυσης του μίσους ενάντια στους Εβραίους και τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το τελευταίο διάστημα η φεουδαρχική κυριαρχία στην Παλαιστίνη χάνει έδαφος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η αραβική εργατική τάξη αυξήθηκε σε μέγεθος και σε πολιτική συνείδηση. Οι εβραίοι και οι άραβες εργάτες στάθηκαν απέναντι στον ξένο κατακτητή, ενάντια στον οποίο οργάνωσαν μαζί απεργίες.

Ένα δυνατό αριστερό, εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίστηκε και η «Εργατική Ένωση των Αράβων της Παλαιστίνης» είχε μπει για τα καλά στο δρόμο της χειραφέτησης από την επιρροή των Χουσεϊνηδων. Η δολοφονία του ηγέτη του,Sami Taha, από πληρωμένους εκτελεστές της Αραβικής Ανώτατης Επιτροπής δεν μπόρεσε να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη. Όμως εκεί που απέτυχαν οι Χουσεϊνηδες πέτυχε ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός, ο ΟΗΕ. Η απόφαση για διαχωρισμό κατέπνιξε τον ταξικό αγώνα των παλαιστινίων εργατών. Η προοπτική να πέσουν στα χέρια των σιωνιστών «κατακτητών του εδάφους και της εργασίας» αύξησε το φόβο και την ανασφάλεια των αράβων φελάχηδων με αποτέλεσμα τα εθνικιστικά συνθήματα να βρουν γόνιμο έδαφος. Οι φεουδάρχες δολοφόνοι βρήκαν την ευκαιρία τους. Η πολιτική του διαχωρισμού τους επέτρεψε να γυρίσουν τη ροή της ιστορίας πρός τα πίσω.

Μια πρώτη σύνοψη
Τα πρώτα αποτελέσματα της πολιτικής του διαχωρισμού είναι ότι τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Άραβες πνίγηκαν στη θάλασσα του σωβινιστικού παροξυσμού με θρίαμβο για τους πρώτους και οργή κι απόγνωση για τους δεύτερους. Πογκρόμ υποκινήθηκαν από τους Εβραίους και κομμουνιστές δολοφονούνται. Επικρατεί μια εκδικητική μανία δολοφονιών και προβοκατσιών. Μια «αποστολή σφυροκοπήματος» από τη Hagana είναι καύσιμο στην προπαγανδιστική μηχανή των αράβων πατριωτών στην εκστρατεία τους να στρατολογήσουν τις μάζες σ΄ αυτή την αιματοχυσία. Η στρατιωτική σύγκρουση και το πετσόκομμα του εργατικού κινήματος είναι το κελεπούρι για τους ακραίους σωβινιστές και των δύο στρατοπέδων.

Τί γίνεται με τους εβραίους «κομμουνιστές»;
Το πατριωτικό ρεύμα τους φέρνει σε άβολη θέση. Το σιωνιστικό «Σοσιαλιστικό Κόμμα» διόρθωσε γρήγορα την αντιιμπεριαλιστική του στάση και πείσμωσε ενάντια στον«κατακερματισμό της χώρας» ενώ έδωσε πλήρη και ενθουσιώδη υποστήριξη στην ιμπεριαλιστική πολιτική του διαχωρισμού. Αυτό ήταν ένα ασήμαντο ζήτημα που απλά άλλαξε την τακτική των σιωνιστών.

Ίσως να περίμενε κανείς το ΚΚ Παλαιστίνης (ΚΚΠ) να κρατήσει μια διαφορετική στάση. Δεν είχε άλλωστε επανειλημμένα προειδοποιήσει για τα θανάσιμα αποτελέσματα που θα προκαλούνταν από την εγκαθίδρυση του παλαιστινιακού κράτους;«Ο διαχωρισμός θα είναι καταστροφικός για Άραβες και Εβραίους... είναι μια ιμπεριαλιστική προσπάθεια που σκοπεύει να δώσει παράταση ζωής στη βρετανική κυριαρχία ...» (στοιχεία που δόθηκαν από το ΚΚΠ στην Αγγλο-Αμερικάνικη Επιτροπή Ερευνών στις 25Μάρτη του 1946). Ο γραμματέας του κόμματος έμεινε πιστός σ΄ αυτή τη θέση μέχρι τον Ιούλη του 1947 όπου και είπε στην

επιτροπή του ΟΗΕ: «Αρνούμαστε κατηγορηματικά την προσπάθεια για διαχωρισμό που είναι αντίθετη στα συμφέροντα των δύο λαών».Όταν όμως αυτή η προσπάθεια επικυρώθηκε μαζί με τη στήριξη των σοβιετικών αντιπροσώπων, η Kol Ha‘ Am (κεντρικό σταλινικό όργανο) βιάστηκε να δηλώσει ότι «η δημοκρατία και η δικαιοσύνη είναι σήμερα κερδισμένες!». Σε μια νύχτα εμφανίστηκε το καινούργιο κόμμα. Το ΚΚΠ μετονομάστηκε σε ΚΚ του Eretz Israel(KK της χώρας Ισραήλ). Ακόμα και το τελευταίο ίχνος επαφής με τον αραβικό πληθυσμό εξαφανίστηκε. Το χάσμα που για πολύ καιρό το χώριζε από το σιωνισμό τελικά γεφυρώθηκε. Αντί να αποτελέσει την πρωτοπορία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα του αραβικού και εβραϊκού κόσμου το ΚΚΠ έγινε η «κομμουνιστική ουρά» των αριστερών σιωνιστών. Την περίοδο εκείνη ο σιωνισμός φανέρωνε το αντεπαναστατικό του πρόσωπο και την κραυγαλέα του υποτέλεια στον ιμπεριαλισμό. Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΠ ανακάλεσε όλες του τις αντιτάξεις στις σιωνιστικές και ιμπεριαλιστικές απάτες.

Γιατί χρεοκόπησαν; Η πολιτική του ΚΚΠ δεν είχε διάρκεια, αντανακλούσε ταυτόχρονα τις ανάγκες που αναδύονται από τον ταξικό αγώνα των εβραίων εργατών στην Παλαιστίνη και τις ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ. Τα προστάγματα όμως του ταξικού αγώνα απαιτούν τη συνεπή διεθνιστική πολιτική, την άρνηση του σιωνισμού και της διάκρισης ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους. Από την άλλη μεριά η ανάγκη να προσαρμοστεί το κόμμα στις διπλωματικές μανούβρες της ΕΣΣΔ απαιτούσε μια «ελαστική»πολιτική χωρίς κάποιες πάγιες θέσεις. Το αποτέλεσμα είναι η γνωστή παρέκκλιση και υποχώρηση που μετέτρεψε το ΚΚΠ σε πέμπτο τροχό της σιωνιστικής άμαξας.

Και οι άραβες «κομμουνιστές»;
Οι άραβες σταλινικοί, ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Σύνδεσμος» (ΕΑΣ) δε συμπεριφέρθηκε καλύτερα από τους αντίστοιχους Εβραίους. Τους ήταν αρκετά βολικό να δικαιολογήσουν τη σοβιετική στήριξη στο εβραϊκό κράτος. Δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει δεκτή αυτή η γραμμή από τους άραβες εργάτες. Ούτε κατά διάνοια! Γνώριζαν τον ακριβή στόχο της ανάμιξης της σοβιετικής διπλωματίας: να πετύχουν ένα βαρύ πλήγμα στην ενότητα των παλαιστινίων εργατών και να καλλιεργήσουν κλίμα καχυποψίας. Ύστερα από τη φιλοδιαχωριστική διακήρυξη του Zarapkin μέλη του ΕΑΣ βρέθηκαν μέσα σε ατμόσφαιρα περιφρόνησης και εχθρικότητας. Η στάση της ΕΣΣΔ βοήθησε ώστε η θέση του ΕΑΣ να μη βρει ανταπόκριση στους άραβες εργάτες με συνέπεια να ξεκινήσει μια αντιδραστική, σωβινιστική καμπάνια ενάντια στον «κόκκινο κίνδυνο». Προς το παρόν ο ΕΑΣ στηρίζει την ειρήνη και ασχολείται με το να εκθέτει τον προβοκατόρικο ρόλο της βρετανικής κυβέρνησης. Από τότε όμως που είχε απαιτήσει «εθνική ενότητα» (με τους φεουδάρχες και τους σημερινούς υποκινητές του πολέμου) η σημερινή της συμπεριφορά δεν πείθει. Όμως ο ΕΑΣ κατάφερε να πείσει τους άραβες εργάτες πως η παρούσα πολιτική δεν καθορίζεται από τα συμφέροντα του παλαιστινιακού προλεταριάτου αλλά από αυτά του Κρεμλίνου.

Ένας αμυντικός πόλεμος;
Τα δύο στρατόπεδα κινητοποιούν τις μάζες κάτω από το πρόσχημα της «αυτοάμυνας»: «Μας έχουν επιτεθεί ... ας αμυνθούμε!», λένε οι σιωνιστές. «Ας αποκρούσουμε τον κίνδυνο της εβραϊκής κατάκτησης», δηλώνει η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή. Πού βρίσκεται η αλήθεια;

Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Ο πόλεμος που καθοδηγείται από τους άραβες φεουδάρχες δεν είναι παρά η συνέχιση του αντιδραστικού τους πολέμου ενάντια στους εργάτες και τους φελάχους που αγωνίζονται για να αποτινάξουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η «λύτρωση της Παλαιστίνης» σημαίνει για τους αφέντες φεουδάρχες την εγγύηση των εσόδων τους σε βάρος των φελάχηδων, τη διατήρηση της απολυταρχικής τους κυριαρχίας στις πόλεις και στην ύπαιθρο, το τσάκισμα των προλεταριακών οργανώσεων και της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης.

Ο πόλεμος που διεξάγεται από τους σιωνιστές είναι η συνέχιση της επεκτατικής τους τακτικής που βασίζεται στο διαχωρισμό των δύο λαών. Υπερασπίζονται την kibbush adama(εκδίωξη των φελάχηδων), την kibbush avoda (εκδίωξη των αράβων εργατών), το μποϊκοτάζ των αραβικών προϊόντων και στηρίζουν την εβραϊκή κυριαρχία. Η στρατιωτική σύγκρουση είναι το αποτέλεσμα που προκάλεσαν οι σιωνιστές κατακτητές.

Δεν μπορεί να ειπωθεί οτι ο πόλεμος αυτός έχει προοδευτικό χαραχτήρα για κάποια από τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος δεν απελευθερώνει προοδευτικές δυνάμεις ούτε υποσκελίζει τα οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια στο μονοπάτι της ανάπτυξης των δύο εθνών. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Είναι ικανός να«κρύψει» τον ταξικό ανταγωνισμό και να προετοιμάσει το έδαφος για εθνικιστικές αγριότητες. Και στις δύο πλευρές αποδυναμώνει το προλεταριάτο ενώ ισχυροποιεί τον ιμπεριαλισμό.

Τί πρέπει να γίνει;
Κάθε πλευρά είναι αντιιμπεριαλιστική «μέχρι το κόκαλο»και απασχολημένη με τον εντοπισμό του αντιδραστικού στοιχείου στο αντίπαλο στρατόπεδο. Άλλωστε όπως είναι γνωστό «ο ιμπεριαλισμός υποστηρίζει πάντα την αντίπαλη πλευρά». Αυτού του είδους η εκτίμηση απλά ρίχνει λάδι στη φωτιά του ίδιου του ιμπεριαλισμού. Αυτή η παραπλανητική τακτική στηρίζεται σε πράκτορες και σε υπηρεσίες που βρίσκονται στο εσωτερικό των δύο στρατοπέδων. Εμείς σαν απάντηση στην πατριωτική αναθέρμανση προτείνουμε στον παλαιστινιακό λαό τα εξής: Μετατρέψτε τον αραβο-εβραϊκό πόλεμο, που υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, σε έναν κοινό και για τα δύο έθνη αγώνα εναντίον του!

Αυτή είναι η μοναδική λύση που μπορεί να εγγυηθεί την πραγματική ειρήνη. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να πετύχουμε, χωρίς παραχωρήσεις απέναντι στο σωβινιστικό κλίμα που κυριεύει τις μάζες.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
«Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα !» Αυτό έλεγε ο Καρλ Λίμπκνεχτ στους εργάτες όταν οι ιμπεριαλιστές μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες τους έστελναν για να αλληλοσφαχτούν με τους συναδέλφους τους από άλλες χώρες. Στο ίδιο πνεύμα λέμε στους εβραίους και τους άραβες εργάτες ότι ο εχθρός βρίσκεται μέσα στο δικό τους στρατόπεδο.

Εβραίοι εργάτες! Ξεφορτωθείτε τους σιωνιστές προβοκάτορες που σας λένε να θυσιαστείτε στο βωμό του κράτους!

Άραβα εργάτη και φελάχο! Ξεφορτώσου τους σωβινιστές προβοκάτορες που σε οδηγούν στο αιματοκύλισμα για τη δική τους σωτηρία και τσέπη!

Εργάτες των δυο λαών, ενωθείτε σ‘ ένα κοινό μέτωπο εναντίον του ιμπεριαλισμού και των πρακτόρων του!

Το ανησυχητικό πρόβλημα όλες αυτές τις μέρες είναι το πρόβλημα της ασφάλειας. Οι Εβραίοι εργάτες ρωτούν: « Πώς να προστατέψουμε τις ζωές μας; Δε θα έπρεπε να υποστηρίξουμε την «Haganah»; Καθώς και οι άραβες εργάτες ρωτούν: «Δε θα οφείλαμε να στρατευθούμε στη «Najada», «Futuwa» για να αμυνθούμε απέναντι στις επιθέσεις των σιωνιστών;»

Πρέπει να γίνει μια διάκριση ανάμεσα στις πρακτικές και τις πολιτικές πλευρές αυτού του ζητήματος. Δεν μπορούμε να ματαιώσουμε αυτές τις κινητοποιήσεις και, συνεπώς, να αρνηθούμε στους εργάτες να κινητοποιηθούν. Αλλά είναι καθήκον μας να αποκηρύξουμε τον αντιδραστικό χαρακτήρα των σωβινιστικών οργανώσεων, ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ο μόνος τρόπος να επέλθει ειρήνη ανάμεσα στους δύο λαούς είναι να στρέψουν τα όπλα εναντίον των υποκινητών των φόνων και των δύο στρατοπέδων.

Στη θέση των αφηρημένων «αντιιμπεριαλιστικών» φράσεων των σοσιαλπατριωτών, που καλύπτουν τη δουλικότητά τους στον ιμπεριαλισμό, δείχνουμε έναν πρακτικό δρόμο για να αγωνιστούμε κατά του ξένου καταπιεστή: να υπονομεύσουμε την επίδρασή τους ξεμασκαρεύοντας τους ντόπιους του λακέδες, έτσι ώστε ο Άραβας εργάτης και φελάχος θα καταλάβει ότι η πολεμική εκστρατεία κατά των Εβραίων βοηθάει τον ερχομό του διαμελισμού και υπηρετεί μόνο τους φεουδάρχες και τους ιμπεριαλιστές, την ώρα που ο πόλεμος γίνεται στην πλάτη του και πληρώνεται με το αίμα του. Μ‘ αυτόν τον τρόπο, στο τέλος, και ο Εβραίος εργάτης θα αναγνωρίσει την αυταπάτη του σιωνισμού και θα καταλάβει ότι δεν πρόκειται να είναι ποτέ ελεύθερος και ασφαλής για όσο διάστημα δεν έχει αποτινάξει τις εθνικές διακρίσεις, τον απομονωτισμό και την υπακοή στον ιμπεριαλισμό.

Οφείλουμε να κρατήσουμε την επαφή μεταξύ των δύο λαών, σε οποιοδήποτε πεδίο δράσης που μπορεί να γίνει αυτό, προκειμένου να αποτρέψουμε προβοκατόρικες πράξεις και να διασφαλίσουμε τις ζωές των εργατών στη δουλειά τους και στο δρόμο. Ας εκπαιδεύσουμε επαναστατικά στελέχη. Σ‘ αυτή την καιόμενη κόλαση του σωβινισμού πρέπει να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία της διεθνούς αδελφότητας.

Κόντρα στο ρεύμα!
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός κατρακυλώντας επιχειρεί να κρατηθεί στη ζωή διογκώνοντας τις φαντασιακές εθνικές συγκρούσεις, εκτρέποντας και αποκτηνώνοντας τις μάζες. Μακροπρόθεσμα αυτό το τονωτικό φάρμακο θα αποτύχει. Οι μάζες θα πάρουν το μάθημά τους μέσα από τα βάσανά τους. Θα αρχίσουν να ξεχωρίζουν τον εχθρό τους: τον μονοπωλιακό καπιταλισμό που κρύβεται πίσω από τη ντόπια άρχουσα αντιπροσωπεία τους. Με την ταξική πάλη να εντείνεται σ‘ ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις αραβικές χώρες το τέλος του αδελφοκτόνου πολέμου στη χώρα μοιραία θα έρθει.

Το πατριωτικό ρεύμα σήμερα σαρώνει όλους όσους δε διαθέτουν τις αρχές του διεθνούς κομμουνισμού. Η επαναστατική δραστηριότητα σ‘ αυτή τη συγκυρία απαιτεί υπομονή, επιμονή και διορατικότητα. Είναι ένας δρόμος γεμάτος από δυσκολίες και κινδύνους. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί μακριά από το πατριωτικό βούρκο. Λοιπόν πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Λένιν τα οποία, ειπωμένα σε μια παρόμοια κατάσταση, εφαρμόζονται επίσης και για μας:

«Δεν είμαστε τσαρλατάνοι.... Πρέπει να βασιζόμαστε στη συνείδηση των μαζών. Ακόμη και αν πρέπει να παραμείνουμε μια μειοψηφία, ας γίνει έτσι. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να μείνουμε στη μειοψηφία. Πρέπει να συνεχίσουμε με το έργο της κριτικής προκειμένου να ελευθερώσουμε τις μάζες από την απάτη.... Η γραμμή μας θα αποδειχτεί σωστή.... Όλοι οι καταπιεσμένοι θα έρθουν σε μας. Δεν έχουν άλλη επιλογή.»

(Συνέχεια: "Ο στόχος μας: Μια κομμουνιστική Απελευθερωτική Στρατηγική")