Η κληρονομία των βασάνων υπό το Ισραήλ τροφοδοτεί την αντίσταση

Ο Mousa Abu Marzook, εκπρόσωπος του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης Χαμάς γράφει από τη Δαμασκό στους Los Angeles Times για την ισραηλινή επιθετικότητα και τον χαρακτήρα της Χαμάς. Δημοσιεύτηκε στις 6 Γενάρη 2009. Μετάφραση: http://www.koel.gr

Ενώ οι αμερικανοί πιστεύουν πως η τωρινή βία στη Γάζα ξεκίνησε στις 27 του Δεκέμβρη, στην πραγματικότητα οι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται από βομβαρδισμούς εδώ και πολλές εβδομάδες. Στις 4 του Νοέμβρη, και ενώ ίσχυε ακόμα η εκεχειρία Ισραήλ – Παλαιστινίων αλλά η παγκόσμια προσοχή ήταν στραμμένη στις εκλογές στις ΗΠΑ, το Ισραήλ εξαπέλυσε μία «προληπτική» αεροπορική επίθεση στη Γάζα, επικαλούμενο πληροφορίες για επικείμενη επιχείρηση με στόχο να αιχμαλωτιστούν ισραηλινοί στρατιώτες. Κι άλλες επιθέσεις έγιναν κατά τη διάρκεια του μήνα.
Έτσι θρυμματίστηκε η ανακωχή και χάθηκε οποιοδήποτε κίνητρο της Παλαιστινιακής ηγεσίας να επιβάλει τη συμφωνημένη αναστολή εκτόξευσης πυραύλων. Οποιαδήποτε επέκταση της συμφωνίας ή βελτίωση της εφαρμογής της σ’ εκείνο το σημείο θα απαιτούσε από το Ισραήλ να δεσμευτεί απέναντι στη Χαμάς, να συμφωνήσει σε πρόσθετα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και να διαπραγματευτεί με το κίνημά μας – πολιτική κίνηση απίθανη για το Ισραήλ, με τις εκλογές του να απέχουν μόλις λίγες εβδομάδες.

Όχι ότι η εκεχειρία ήταν εύκολη για τους Παλαιστίνιους. Στην 6μηνη περίοδο που προηγήθηκε αυτού του βομβαρδισμού, ένας Ισραηλινός σκοτώθηκε, ενώ δεκάδες ήταν οι Παλαιστίνιοι που έχασαν τις ζωές τους από πράξεις του Ισραηλινού στρατού και της αστυνομίας, και πολλοί ακόμα πέθαναν από έλλειψη ιατρικής φροντίδας.

Ο πόλεμος στη Γάζα δεν μπορεί να παρερμηνευτεί ως ισραηλινός θρίαμβος. Περισσότερο είναι, αποτυχία του Ισραήλ να κάνει την εκεχειρία να δουλέψει. Η αναπόφευκτη καταφυγή του στην αιματοχυσία, αποδεικνύει ξανά ότι δεν μπορεί να ανεχτεί την μελλοντική οικοδόμηση μιας παλαιστινιακής πολιτικής αυτοδιάθεσης. Η ανακωχή απέτυχε επειδή το Ισραήλ δεν ανοίγει τα σύνορα της Γάζας, επειδή το Ισραήλ προτιμά να είναι δεσμοφύλακας και όχι γείτονας, επειδή η αδιάλλακτη ηγεσία του ματαιώνει το Παλαιστινιακό πεπρωμένο και δεν δέχεται ειρήνη με την ιστορία.

Ο πόλεμος αυτής της εβδομάδας, δεν αποτελεί επίθεση στις μονάδες των ταξιαρχιών Izzidin al-Qassam, την στρατιωτική πτέρυγα του κινήματός μας. Αποτελεί επίθεση ενάντια στο λαό, ενάντια στις υποδομές και την οικονομική ζωή της Γάζας, με σκοπό να σπείρει τον τρόμο και την αναρχία. Επιδιώκει να δημιουργήσει μια «νέα κατάσταση» -σωρούς ερειπίων με σώματα παγιδευμένα ανάμεσά τους- πριν από την αλλαγή κυβέρνησης στις ΗΠΑ.

Το Ισραήλ ισχυρίζεται θορυβωδώς ότι δεν είχε άλλη επιλογή παρά να σπείρει το θάνατο στους πρόσφυγες των στρατοπέδων, να σκοτώσει δεκάδες γυναίκες και παιδιά, ενώ ο υπουργός άμυνας Ehud Barak (που θέλει να γίνει και μελλοντικός πρωθυπουργός) – με το βλέμμα του καθηλωμένο στις εκλογές του Φλεβάρη– χρησιμοποιεί τις μαζικές δολοφονίες ως την πιο πρόσφατη προεκλογική ψηφοθηρική του προσφυγή. Πρόκειται για μια επαίσχυντη εκλογική στρατηγική…

Αλλά, φυσικά, υπήρχαν διαθέσιμες επιλογές. Το Ισραήλ μπορούσε προς όφελος της ανακωχής, να χαλαρώσει την εγκληματική του αποφασιστικότητα να λιμοκτονήσει τη Γάζα, κόβοντας ένα μεγάλο μέρος των καυσίμων και πνίγοντας όλο το εμπόριο, εμποδίζοντας τις οργανώσεις ανακούφισης να μεταφέρουν τρόφιμα και φάρμακα στη Γάζα, και αναγκάζοντας τους πολίτες της να ζουν με δελτία τροφίμων. Μόνο ο πιο κυνικός παρατηρητής θα αποκαλούσε αυτή την τυραννική τακτική φθοράς «καλή πίστη» και υποστήριξη της εκεχειρίας. Ο αποκλεισμός είναι ρητή πολεμική πράξη.

Οι Παλαιστίνιοι, όπου κι αν βρίσκονται, δέχονται με ανακούφιση το τέλος της θητείας Μπους. Εντούτοις, εντείνεται ο σκεπτικισμός τους, ότι οποιαδήποτε δικαιοσύνη για το λαό μας, θα προέλθει από έναν νέο πρόεδρο. Έναν πρόεδρο που παρέμεινε δυσοίωνα σιωπηλός απέναντι στην τωρινή ισραηλινή επίθεση, και ο οποίος έχει ευθυγραμμιστεί τόσο λεπτομερώς με τα ισραηλινά συμφέροντα, για μεγάλο διάστημα προκειμένου να ισχυροποιήσει τη θέση του. Η βόλτα του ελικοπτέρου του Barack Obama πριν δυό χρόνια πάνω από τους Άγιους Τόπους δεν ήταν ασυνήθιστη για τα χρονικά των αμερικανών κοινοβουλευτικών «εξεταστικών επιτροπών» που χρηματοδοτεί το Ισραηλινό λόμπυ. Ακόμα και οι στοργικές παρατηρήσεις του για το τι είδε – «σπίτια και δρόμους όπως αυτοί που μπορεί να βρει κανείς» σε οποιοδήποτε αμερικανικό προάστιο– ήταν αξιοσημείωτες για τη σιωπή τους απέναντι σε οποιαδήποτε ανησυχητικό σημάδι. Του διέφυγαν οι δρόμοι ασφαλείας και τα σημεία ελέγχου που κατατρυπούν τη Δυτική Όχθη, ή η κατασκευή του τείχους, ή οι παράνομοι συνοικισμοί εποίκων; Ίσως το ελικόπτερό του να πέταγε πολύ ψηλά.

Αλλά τώρα, μέσα στη δίνη της Ισραηλινής επίθεσης ενάντια στο λαό μας, καθώς ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται σε εκατοντάδες –όλοι θύματα της γενναιοδωρίας των αμερικανών φορολογούμενων– οι Παλαιστίνιοι αναρωτιούνται πως ο Ομπάμα θα αντιδράσει στην κλιμακούμενη κρίση. Απαιτούν από τον επόμενο κάτοικο του Λευκού Οίκου ένα νέο παράδειγμα σεβασμού και υπευθυνότητας, γιατί όταν οι Παλαιστίνιοι βλέπουν ένα F16 με το άστρο του Δαυίδ στην ουρά του, βλέπουν την Αμερική.

Οι Παλαιστίνιοι είναι δικαιολογημένα επιφυλακτικοί και ανήσυχοι απέναντι στην νέα αμερικανική κυβέρνηση. Ο σε λίγο καιρό υπουργός Εσωτερικών έχει μείνει αλησμόνητος για την απαίτησή του πριν χρόνια να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ την Ιερουσαλήμ ως «αδιαίρετη» πρωτεύουσα του Ισραήλ, ενώ ο Προσωπάρχης είναι σημαδεμένος από την υπηρεσία του πατέρα του στην απαγορευμένη τρομοκρατική παραστρατιωτική οργάνωση Irgun, μια σιωνιστική ομάδα υπεύθυνη για πολυάριθμες φρικαλεότητες.

Δεχόμαστε νέες εκκλήσεις, σήμερα, το κίνημά μας να «αναγνωρίσει το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ», παρά το δολοφονικό ολοκαύτωμα, την ώρα που οι ισραηλινοί συνεχίζοντας να ισχυρίζονται πως δρουν σε κατάσταση «αυτοάμυνας», βομβαρδίζουν πολίτες. Χωρίς να εξετάσουμε εδώ την πλαστότητα του Ισραηλινού κράτους, ή το υπαρξιακό «δικαίωμα», ποιό από τα πολλά Ισραήλ μας καλεί η Δύση συγκεκριμένα αναγνωρίσουμε; Το Ισραήλ κατέχει στρατιωτικά εδάφη που ανήκουν σε τρία από τα γειτονικά του κράτη, αψηφώντας το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ εδώ και δεκαετίες; Το Ισραήλ που παράνομα εγκαθιστά τους πολίτες του ως έποικους σε γη άλλων λαών, καταλαμβάνει τις πηγές νερού και ξεριζώνει ελιές; Το Ισραήλ που εδώ και 60 χρόνια δεν έχει αναγνωρίσει την βίαιη εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα αγροκτήματα και τα χωριά ως ιδρυτική πράξη της κρατικής του οντότητας και αρνείται στους πρόσφυγες το δικαίωμα της επιστροφής;

Μέσα από την πικρή μας εμπειρία, όταν ακούμε απαιτήσεις για «αναγνώριση» του Ισραήλ ως προϋπόθεση για διάλογο, αυτό που ακούμε είναι κάλεσμα για συναίνεση στα εγκλήματά τους εναντίον μας, κάλεσμα για επικύρωση των αδικιών που έχουν γίνει στο όνομα της «αναγνώρισης».

Το αγωνιστικό μας πνεύμα αποτελεί κληρονομιά ενός συλλογικού μαρτυρίου: Με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και πληγωμένους από δεκαετίες «ειρηνευτικών διαδικασιών», δεν υπάρχει ούτε μια οικογένεια στην Παλαιστίνη –Μουσουλμάνος ή Χριστιανός, Χαμάς, Φατάχ, του Λαϊκού Μετώπου ή της Ισλαμικής Τζιχάντ– που να μην έχασε έναν γιο ή μια κόρη, που να μην έχει έναν τραυματία, φυλακισμένο ή βασανισμένο, ή που να μην υπολογίζει τον εαυτό της ή τους συγγενείς της ανάμεσα στα εκατομμύρια των προσφύγων που ζουν στα στρατόπεδα του ΟΗΕ.

Η Χαμάς δεν είναι μια χούφτα ηγετών. Το Ισραήλ μπορεί να σκοτώσει σ’ αυτόν τον κύκλο βίας, όλη την τωρινή ηγεσία κι εμένα μαζί, αλλά η οργανική, κοινωνική υποδομή της δεν θα χαθεί. Είμαστε, για να το θέσω απλά, ένα ντόπιο βαθιά ριζωμένο εθνικό απελευθερωτικό αντιστασιακό κίνημα, με εκατομμύρια λαού να υποστηρίζουν τον αγώνα μας για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Ο εκλεγμένος πρόεδρος Obama κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας μίλησε θαρραλέα για μια πολιτική ανοιχτού διαλόγου, χωρίς προϋποθέσεις με εκείνους που κρίθηκαν ως εχθρικοί στα συμφέροντα των ΗΠΑ, κι εμείς το ακούσαμε. Ένας πρώην αμερικανός πρόεδρος –ένας αληθινός ειρηνοποιός –τόλμησε να μας επισκεφτεί και να ακούσει τη δική μας πλευρά αυτού του αγώνα, προσφέροντάς μας καταγγελίες. Ήταν μια αναζωογονητική ανταλλαγή (απόψεων). Τώρα είναι ο καιρός για τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ να κάνει το ίδιο.

Κανένας αμερικανός ηγέτης δεν έχει ποτέ επισκεφτεί ένα Παλαιστινιακό στρατόπεδο προσφύγων πουθενά, ακόμα λιγότερο στη Γάζα – κι αυτό είναι εντυπωσιακό αν υπολογίσει κανείς τον ρόλο που οι ΗΠΑ έχουν παίξει στην ιστορία του λαού μας. Κανένας δεν έχει τολμήσει να κοιτάξει τους προσφυγές μας στα μάτια και να βιώσει άμεσα το μαρτύριό τους.

Τηρώντας την παραδοσιακή αραβική φιλοξενία, και προσδοκώντας την ημέρα εκείνη που ένας αμερικανός πρόεδρος θα τηρήσει την υπόσχεσή του για αλλαγή, απευθύνουμε αυτή την πρόσκληση σήμερα.