Άννα Λουβίου, 6/1/2009
Οι μαρτυρίες από τη Γάζα δεν μπορούν να περιγράψουν τη φρίκη. Οι άνθρωποι αυτοί που πολλά χρόνια τώρα ζουν την πιο αρρωστημένη επιθετικότητα που μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό δεν πίστευαν ότι μπορεί τα πράγματα να γίνουν ακόμα χειρότερα. Το κανάλι Al Αqsa της Γάζας δείχνει σκηνές με στοιβαγμένα πτώματα ενήλικων και παιδιών και κομμένα κεφάλια ενώ μεταδίδει από κινητό σταθμό γιατί βομβαρδίστηκε.
Τη νύχτα βομβάρδισαν το τζαμί στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπάλια και ο τείχος στο διπλανό σπίτι έπεσε σκοτώνοντας μια μητέρα με τα τέσσερα της παιδιά. Την πρώτη μέρα τα θύματα ήταν κυρίως αστυνομικοί. Αλλά τι διαφορά υπάρχει; Πως μας έχουν κάνει έτσι να πιστεύουμε ότι οι αστυνομικοί της Χαμάς είναι οι μαχητές τρομοκράτες που αξίζουν να πεθάνουν;
Ακόμα κι ένας ευρωβουλευτής χτες στην τηλεόραση το ξεστόμισε το μεγάλο ταμπού: Τη λογική για κάθε νεκρό μου, σκοτώνω διακόσιους δικούς σου δεν είχαν ούτε οι Ναζί. Ακόμα και αυτοί στη συλλογική τους τιμωρία χρησιμοποιούσαν μικρότερη αναλογία.
Βομβάρδισαν το λιμάνι, το πανεπιστήμιο και το τζαμί δίπλα στο νοσοκομείο, εκεί που κοιμάται ο κόσμος που θέλει να είναι κοντά στους τραυματίες δικούς του.
Στο νοσοκομείο οι ελλείψεις ήταν απερίγραπτες πριν τους βομβαρδισμούς. Τώρα κόσμος ψάχνει τους δικούς του ανάμεσα σε ακρωτηριασμένα πτώματα, ούτε καν γάζες δεν υπάρχουν και κόβουν τις κουρτίνες για να δέσουν πληγές. Ούτε σεντόνια δεν υπάρχουν για να τυλίξουν τους νεκρούς. Ένας πατέρας πήρε το νεκρό εννιάχρονο αγοράκι του με χαρτόκουτο.
Οι κάτοικοι της Γάζας παλεύουν να μην κλάψουν, μιλάνε με σταθερή φωνή και λένε στα μικρά παιδιά ότι είναι παιχνίδι. Τα μεγάλα ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει... Όταν οι βομβαρδισμοί άρχισαν τα παιδιά ήταν στο σχολείο. Οι βόμβες πέφτουν 20 κάθε λεπτό ανάμεσα στα σπίτια και τα F-16 ρίχνουν βόμβα με 1 τόνο εκρηκτικά. Από τους 1400 τραυματίες οι περισσότεροι είναι σοβαρά για να καταλάβουμε σε τι αριθμό θα φτάσουν οι νεκροί, ακόμα και αν οι επιθέσεις σταματούσαν τώρα.
Αναρτήσεις
