Ο πόλεμος στον Λίβανο: Ένας αμερικανικός πόλεμος δια αντιπροσώπου

Ο Μπους διατάζει και το Ισραήλ εκτελεί

Ψευδαισθήσεις ισχύος και η αποφασιστικότητα της αντίστασης

Άρθρο του Nassar Ibrahim, 23 Αυγούστου 2006
Πηγή: http://www.alternativenews.org/
Μετάφραση: Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό "ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ"

(Το άρθρο γράφτηκε πριν την εκεχειρία)

Μια ομάδα στόχων:
Η κατανόηση των διαστάσεων αυτού του επιθετικού πολέμου εναντίον του Λιβάνου γεννά την αναγκαιότητα ενός ορισμού των κινήτρων που κρύβονται από πίσω και των επιθυμητών στόχων. Το Ισραήλ δεν εξαπέλυσε όλο του το στρατιωτικό βάρος μόνο για να ελευθερώσει τους δύο αιχμάλωτους στρατιώτες. Και μόνο να αναλογιστεί κανείς αυτό το στόχο μοιάζει με ανέκδοτο.

Άμεσοι στόχοι:
Το Ισραήλ έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι ο πόλεμος έχει στόχο την καταστροφή της Χεζμπολάχ και της στρατιωτικής της δύναμης, που θα καταλήξει στην απελευθέρωση των δύο στρατιωτών χωρίς περιορισμούς ή όρους. Ο παράλληλος στόχος είναι η χρήση της απόλυτης δύναμης του ισραηλινού στρατού για να αλλάξει τις ισορροπίες των πολιτικών δυνάμεων στον Λίβανο και να αναδιαμορφωθεί η κατάσταση με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι πιο συμβατή με τους αμερικανικούς στόχους και οράματα, που προωθήθηκαν ξεκάθαρα μετά τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι πριν από ένα χρόνο.

Τρία χρόνια αφότου οι ΗΠΑ εισήλθαν στο ιρακινό τέλμα, κατάλαβαν ότι το σχέδιό τους για κυριαρχία στην περιοχή παρασύρθηκε μαζί με "όσα παίρνει ο άνεμος". Αυτό το σχέδιο στόχευε στην αλλαγή και ανατροπή των καθεστώτων που αντιμάχονταν την αμερικανική πολιτική με έναν τρόπο που θα προκαλούσε το φαινόμενο του ντόμινο. Ωστόσο το σχέδιο απέτυχε χάρη στη γενναία ιρακινή αντίσταση. Έτσι η αμερικανική διοίκηση άρχισε να εργάζεται πάνω σε μια στρατηγική πίεσης για να επιβάλει αλλαγές μέσω εκφοβισμού και πολιορκίας. Η δολοφονία του Χαρίρι ήταν η τέλεια ευκαιρία που επέτρεψε την αναδιάταξη των συνθηκών στον Λίβανο. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η αποχώρηση της Συρίας από τον Λίβανο, μέσω της χρήσης των λιβανικών πολιτικών δυνάμεων που είναι πιστές στο αμερικανικό σχέδιο. Αυτές οι δυνάμεις ενώθηκαν και έγιναν γνωστές ως δύναμη 14ης Μάρτη: η ομάδα Al Mustaqbal (μετά) υπό την ηγεσία του Σαάντ Χαρίρι, ο Δρούζος ηγέτης Γουαλίντ Τζοθνμπλάτ και οι λιβανικές δυνάμεις υπό τον Σαμίιρ Τζατζά. Αυτή η προσπάθεια στέφθηκε με την υιοθέτηση του ψηφίσματος 1559 του Συμβουλίου Ασφαλείας το Σεπτέμβριο του 2004.

Το σχέδιο πέτυχε κάνοντας το πρώτο βήμα για την απόσυρση των συριακών δυνάμεων από τον Λίβανο. Ωστόσο, το αμερικανικό σχέδιο κλυδωνίστηκε και πάλι όταν ήρθε σε σύγκρουση με τις λιβανικές δυνάμεις που αντιδρούν στην αμερικανική κυριαρχία (η προεδρία και ο στρατός της Δημοκρατίας, η Χεζμπολάχ, το κόμμα Αμάλ, το Ελεύθερο Εθνικό Κόμμα υπό τον Ιμάντ Αουν, το Κόμμα Μαράντα υπό την ηγεσία του Σαμίιρ Φραντζίγια και τμήμα της σέκτας των Δρούζων υπό τον Ταλάλ Ιρσλάν).Ωστόσο το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη συνέχιση της διαδικασίας αναμόρφωσης στον Λίβανο σύμφωνα με την αμερικανική ατζέντα ήταν η παρουσία της αντίστασης της Χεζμπολάχ και η στρατιωτική της ισχύ.

Αυτή η κατάσταση βάζει τη Χεζμπολάχ στο στόμα του λύκου επειδή αποτελεί άμεσο στόχο. Μετά την αποτυχία της εφαρμογής του ψηφίσματος 1559, το οποίο απαιτεί τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ και την ανάπτυξη του λιβανικού στρατού στο νότο για να ασκήσουν εκεί την κυριαρχία του λιβανικού κράτους, έγινε ξεκάθαρο ότι το Ισραήλ και οι ΗΠΑ δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να χρησιμοποιήσουν απευθείας δύναμη για να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού, διαλύοντας τη Χεζμπολάχ και εγκαθιδρύοντας μια λιβανική κυβέρνηση μαριονέτα. Με αυτό τον τρόπο θα εκμηδενιζόταν ο ρόλος της Συρίας στον Λίβανο.

Μακροπρόθεσμοι στόχοι:
Η επίτευξη των προαναφερθέντων στόχων γρήγορα και αποφασιστικά ανοίγει ευκαιρίες για τη συνέχιση του αμερικανικού σχεδίου στην ανατολή με το άλλοθι του "πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία" και του εκδημοκρατισμού της Μέσης Ανατολής. Η αλυσίδα ξεκινάει από το Αφγανιστάν, προχωράει στο Ιράκ, συνεχίζει μέσω του Λιβάνου και με το ίδιο περιεχόμενο φτάνει στην Παλαιστίνη. Η ολοκληρωτική επιτυχία της αμερικανικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή εξαρτάται από μια αποφασιστική νίκη στον Λίβανο και από τη διάλυση της δύναμης της αντίστασης και όλων όσα ενσωματώνει με την έννοια των προκλήσεων και του παραδείγματος. Την ίδια στιγμή καθίσταται αναγκαία η συντριβή της λαϊκής παλαιστινιακής εξέγερσης Ιντιφάντα με τη βία και η επιβολή μιας τελικής λύσης σύμφωνα με τους όρους του Ισραήλ. Στη συνέχεια ακολουθεί η πολιορκία της Συρίας και ο εξαναγκασμός της να υποταχθεί. Τέλος, το Ιράν πρέπει να υποστεί πολιτική και οικονομική πολιορκία και να εγκαθιδρυθεί στρατιωτική απειλή για να το εμποδίσουν να πετύχει τις πυρηνικές προσδοκίες του.

Επομένως ο πόλεμος στον Λίβανο στοχεύει στη διάλυση της Χεζμπολάχ μια για πάντα και στην επιβολή ενός καθεστώτος σε αρμονία με την πολιτική και τα σχέδια των ΗΠΑ. Παράλληλα και η συνεχιζόμενη επίθεση του Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού στοχεύει στη συντριβή της Ιντιφάντα και στην ανατροπή της κυβέρνησης της Χαμάς ως πρώτο βήμα. Θα μπορούσε να ακολουθήσει η επιβολή μιας βολικής Παλαιστινιακής Αρχής, που πρακτικά σημαίνει την αχρήστευση των αποτελεσμάτων του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου και την απογύμνωση της Χαμάς από την όποια δημοκρατική και λαϊκή νομιμότητα. Πράγμα που συνεπάγεται μακροπρόθεσμα την αποτροπή κάθε προσπάθειας για μια πραγματικά δημοκρατική αλλαγή στον αραβικό κόσμο εάν δεν συνάδει με το όραμα και τους στόχους της αμερικανοϊσραηλινής κυριαρχίας και ελέγχου...

Στο διεθνές επίπεδο:

Οι ΗΠΑ εξάντλησαν όλη τους την ενέργεια για να αποφευχθεί η καταδίκη του Ισραήλ. Μάλλον υιοθέτησαν τη γνωστή φράση: το δικαίωμα του Ισραήλ να αμυνθεί και ότι η Χεζμπολάχ και όσοι κρύβονται πίσω της -Συρία και Ιράν- είναι υπεύθυνοι. Υπό την επιρροή και την ανάγνωση αυτή, η διεθνής κοινότητα και οι διεθνείς οργανισμοί υποκλίθηκαν στην αμερικανική πίεση, που δικαιολογεί και νομιμοποιεί τον πόλεμο ως αναγκαία κίνηση για την εφαρμογή του ψηφίσματος 1559. Επομένως η διεθνής στάση, συμπεριλαμβανομένης της G8, οι συζητήσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας και η αμερικανική υποστήριξη στην ισραηλινή επιθετικότητα, όλα δείχνουν ότι όλα τα μέρη παίρνουν θέση και λαμβάνουν τις αποφάσεις τους γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα του πολέμου έχει ήδη προβλεφθεί και είναι γνωστό: η ολοκληρωτική συντριβή της Χεζμπολάχ και η ολοκληρωτική νίκη του Ισραήλ. Αυτός είναι ο λόγος που τις πρώτες μέρες του πολέμου επικεντρώθηκαν στο να καταστήσουν τη Χεζμπολάχ υπεύθυνη ενώ πρόσφεραν κατανόηση και δικαιολογίες στην ισραηλινή απάντηση ...

Σε αραβικό επίπεδο:

Στη βάση της σύγχυσης των επίσημων και ιστορικών αραβικών καθεστώτων και της έλλειψης εμπιστοσύνης στην πιθανότητα αντιμετώπισης του Ισραήλ ενώ προωθούν την αυτονόητη αλήθεια ότι η Χεζμπολάχ διεξάγει τον πόλεμο στον Λίβανο εκ μέρους της Συρίας και του Λιβάνου και στη βάση της σύνδεσης της μοίρας των αραβικών καθεστώτων με την αμερικανική πολιτική, με βάση το συλλογισμό ότι το Ισραήλ τελικά και με ευκολία θα νικήσει, ο άξονας Κάιρο-Αμμάν-Ριάντ μπήκε σε λειτουργία με το άμεσο αίτημα της αμερικανικής διοίκησης να θεωρηθεί η Χεζμπολάχ υπεύθυνη. Αυτό παρέσχε αξιόλογη επίσημη αραβική πολιτική κάλυψη στην ισραηλινή επιθετικότητα.

Τι γίνεται όμως με τη Χεζμπολάχ;

Όσο για τη Χεζμπολάχ φαίνεται ότι κατανοεί πλήρως τη σοβαρότητα της αντιπαράθεσης και των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων της. Από την απελευθέρωση του νότου το 2000, η Χεζμπολάχ γνώριζε ότι ζητείται το κεφάλι της επί πίνακι πολιτικά και στρατιωτικά. Αυτός είναι ο λόγος που προέβλεψε την αντιπαράθεση με το Ισραήλ αργά ή γρήγορα. Η αιχμαλώτιση των δύο στρατιωτών δεν άλλαξε αυτό το γεγονός, μπορεί απλά να επιτάχυνε την αντιπαράθεση, αλλά δεν είναι ο ουσιαστικός λόγος που ξέσπασε. Με βάση αυτή την παραδοχή, η Χεζμπολάχ γνωρίζει ότι η τωρινή αντιπαράθεση είναι αποφασιστική από κάθε άποψη και το αποτέλεσμά της θα κρίνει την ίδια την ύπαρξη του κινήματος και το μέλλον του Λιβάνου τις ερχόμενες δεκαετίες. Είναι αντιπαράθεση "ζωής ή θανάτου", αν ο Λίβανος θα είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος ή θα γίνει η αυλή του Ισραήλ. Επομένως η τωρινή αντιπαράθεση δεν μπορεί να αντέξει μερικές λύσεις επειδή κάθε πλευρά έχει ρίξει όλο το βάρος της σε αυτήν με σκοπό να λήξει μια και καλή...

Η στρατηγική της Χεζμπολάχ, αναμφίβολα, δεν βασίζεται στην υπόθεση ότι μπορεί να συντρίψει τον ισραηλινό στρατό αλλά μάλλον να εμποδίσει τα ισραηλινά σχέδια. Αυτός είναι ο λόγος που η διαχείριση της αντιπαράθεσης βασίζεται στην προσήλωση των πληγμάτων, την αποφασιστικότητα, την αποφυγή καταστροφής της στρατιωτικής της δύναμης, παρατείνοντας την αντιπαράθεση και ρίχνοντας την ισραηλινή κοινωνία σε ένα πύρινο κύκλο αντιπαράθεσης για όσο γίνεται περισσότερο. Επομένως η έννοια της νίκης για τη Χεζμπολάχ είναι να εμποδίσει την επίτευξη των ισραηλινών όρων. Ενώ εμπλέκεται στην αντιπαράθεση κάνει εξαιρετικά υπολογισμένα βήματα και εργάζεται διαρκώς για να αποτρέψει τις ισραηλινές επιθέσεις, που είναι η άλλη όψη της νίκης. Μέσα απ' αυτή τη φόρμουλα η Χεζμπολάχ έγινε μια υπολογίσιμη πολιτική και στρατιωτική δύναμη πράγμα που σημαίνει ότι οι κανόνες του παιχνιδιού όντως θα αλλάξουν. Αυτό ακριβώς εννοούσε ο Χασάν Νασράλα.

Οι υπολογισμοί της Χεζμπολάχ δεν περιορίζονται στις άμεσες ισορροπίες δυνάμεων. Ακριβώς όπως διαθέτει κρυφά χαρτιά για πρωτοβουλίες και ελιγμούς στο στρατιωτικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων κάποιων εκπλήξεων που ανέφερε ο Νασράλα, εξαρτάται επίσης από σημαντικές και δύσκολες τοπικές ισορροπίες, οι πιο σημαντικές από τις οποίες είναι η στάση του Ιράν και της Συρίας. Αν οι ΗΠΑ συνεχίσουν να υποστηρίζουν το Ισραήλ και να το ενθαρρύνουν να συνεχίσει αυτό τον πόλεμο μέχρι να συντριβεί η Χεζμπολάχ, τότε οι ΗΠΑ μπορεί να ξαφνιαστούν από μια δραματική αλλαγή στη στάση του Ιράν και της Σιτικής αντίστασης στο Ιράκ, αφήνοντας 150.000 αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ αντιμέτωπους με μια πραγματική πανωλεθρία. Μέχρι στιγμής αυτό το χαρτί δεν έχει ριχτεί στο τραπέζι. Η Συρία εξακολουθεί να διατηρεί τη σιωπή της.

Το Ισραήλ μπορεί να σκέφτεται να διευρύνει αυτόν το φλεγόμενο κύκλο ή μπορεί αυτός να εξακολουθήσει να απλώνεται μαζί με τη συνεχιζόμενη απαντοχή της αντίστασης και πιθανά να σύρει τις χερσαίες ισραηλινές δυνάμεις στην παγίδα ενός μακροχρόνιο χερσαίου πολέμου φθοράς στον νότο και στα βάθη των λιβανικών εδαφών. Επιπλέον υπάρχει ογκούμενη δυσαρέσκεια στους δρόμους των αραβικών χωρών και η πιθανότητα να μετατραπεί σε μαζικό λαϊκό κίνημα που θα μπορούσε να απειλήσει τα καθεστώτα που συνωμοτούν με την επίθεση. Στο φως όλων αυτών οι αμερικανικοί και ισραηλινοί υπολογισμοί θα μπορούσαν να έρθουν αντιμέτωποι με νέα ζητήματα και πραγματικότητες που θα μπορούσαν να φτάσουν στο σημείο μιας πολιτικής ήττας στην περιοχή. Αυτή η ανάγνωση και αυτό το ενδεχόμενο σίγουρα υπάρχουν στο μυαλό της ηγεσίας της Χεζμπολάχ. Και γι' αυτό προχωρούν αργά και σταθερά προς μια μακροχρόνια αντιπαράθεση που θα ανατρέψει μια για πάντα την ισραηλινή σύλληψη για έναν πόλεμο αστραπή, το αποτέλεσμα του οποίου θα σήμαινε ανατροπή της πολιτικής πραγματικότητας στη Μέση Ανατολή...

Εν συντομία, γινόμαστε μάρτυρες μίας νέας φάσης από κάθε άποψη. Οι κανόνες του παιχνιδιού πραγματικά αλλάζουν, αλλά όχι με τον τρόπο που οι ηγέτες στο Τελ Αβίβ και στο Λευκό Οίκο οραματίζονταν. Τα πράγματα στη Μέση Ανατολή δεν θα είναι ίδια όπως ήταν πριν απ' αυτόν τον πόλεμο. Φαίνεται ότι θα πέσουν κεφάλια και από τις δύο πλευρές. Από 'δω και πέρα η κοινή πεποίθηση μιας ασφαλούς ενδοχώρας έχει κλονιστεί, καθώς και εκείνη του αήττητου στρατού που μπορεί να μεταφέρει τη μάχη στα εχθρικά εδάφη και να φέρει σε πέρας τη σύγκρουση με αεροπλάνα και έξυπνες βόμβες. Αυτά τα αρχικά δεδομένα και αποτελέσματα - παρά την καταστροφή, το θάνατο και την επιθετικότητα, αποκαλύπτουν για μία ακόμη φορά τη ματαιότητα των εσφαλμένων στρατηγικών και πολιτικών αναγνώσεων για μια λύση στη Μέση Ανατολή, ειδικά στο επίπεδο της Παλαιστίνιο-Ισραηλινής σύγκρουσης....

Από σήμερα το Ισραήλ, άσχετα με την έκβαση της τωρινής αντιπαράθεσης, δεν είναι πια μια υπερφυσική δύναμη ή ένα κράτος υπεράνω του νόμου.