Συζήτηση με τον Khalil Maqdesi: "17 Οκτώβρη και μετά"

Πηγή: www.pflp.ps/english

Η συζήτηση που ακολουθεί ανάμεσα στους συντρόφους Khalil Maqdesi και Rayya Amin έγινε στις 17 Οκτώβρη 2008. Πρόκειται για μια εκτεταμένη και διεισδυτική συζήτηση κατά τη διάρκεια της οποίας ο σύντροφος Maqdesi καλύπτει ένα ευρύ πεδίο κρίσιμων για το Παλαιστινιακό ζήτημα θεμάτων. Πρόκειται για ζητήματα όπως η κληρονομιά της 17ης Οκτώβρη, η παλαιστινιακή αντίσταση, το μέλλον της παλαιστινιακής εθνικής ενότητας σε μια εποχή "διαπραγματεύσεων" και "συνεργασίας ασφάλειας" και άλλα σημαντικά ζητήματα με τα οποία βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπο το κίνημα για την εθνική απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Rayya Amin: Η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί την έβδομη επέτειο της ηρωικής επιχείρησης ενάντια στον ρατσιστή σιωνιστή υπουργό τουρισμού Rehavam Ze΄evi, σε αντίποινα για τη δολοφονία του Γενικού Γραμματέα Abu Ali Mustafa από ένα κατασκευασμένο στις ΗΠΑ βλήμα που εκτόξευσε ελικόπτερο του ισραηλινού στρατού κατοχής ενάντια στο γραφείο του. Πριν λίγες ημέρες, οι ταξιαρχίες Abu Ali Mustafa (ΑΑΜΒ) έκαναν δηλώσεις για τις βίαιες επιθέσεις που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι στην Akka από τους ρατσιστές σιωνιστές, και την ακλόνητη στάση τους παρά την πυρπόληση σπιτιών, τους λιθοβολισμούς, τους ξυλοδαρμούς και τις επαναλαμβανόμενες κραυγές για την «μεταφορά τους» - που επικαλούνται την Καταστροφή (Al-Nakba), όπως επίσης και τις αισχρές εκστρατείες του Ze'evi. Στην ανακοίνωσή τους οι AAΜΒ τονίζουν ιδιαίτερα την ευθύνη του Avigdor Lieberman, ενός περιβόητου ρατσιστή και αισχρού υποστηρικτή της «μεταφοράς», και προειδοποιούν ότι αν δεν σταματήσουν οι επιθέσεις, ο Lieberman θα έχει την ίδια τύχη με τον Ze'evi. Αυτές οι δηλώσεις – που τιμούν την αντίσταση και την ακλόνητη στάση του λαού μας στα κατεχόμενα του 1948 – υποδηλώνουν επίσης σαφώς την ενότητα όλου του λαού, και το γεγονός ότι η επιχείρηση της 17ης Οκτώβρη δεν ήταν μια μεμονωμένη ηρωική πράξη, αλλά τμήμα του συνεχιζόμενου ιστορικού μας αγώνα. Σήμερα – στην επέτειο αυτής της επιχείρησης – πώς βλέπεις τον αγώνά μας;

Khalil Maqdesi: Στο PFLP, η αντίληψή μας για τον εχθρό και την σύγκρουση μαζί του είναι πολύ ξεκάθαρη. Αντιμετωπίζουμε το Ισραήλ σαν ένα αποικιακό, εποικιστικό κράτος/σχέδιο ενισχυόμενο και πλήρως υποστηριζόμενο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ειδικά τις ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα κράτος που είναι, και θα είναι πάντα, παράνομο καθώς έχει στηριχτεί στην καταδυνάστευση και τη δυστυχία του λαού μας τα τελευταία 60 χρόνια. Το PFLP δεν μπορεί να δει κανένα συμβιβασμό, καμία αποδοχή αυτού του κράτους, καμιά αποδοχή του ρατσισμού, του αποικισμού, του σιωνισμού και του σχεδίου εποικισμού της Παλαιστίνης.

Επίσης δεν αντιμετωπίζουμε την κατάσταση μόνο σαν μια σύγκρουση Παλαιστίνης – Ισραήλ, παρόλο που αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα. Πρόκειται επίσης για σύγκρουση μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, και για διεθνή σύγκρουση. Πάρτε για παράδειγμα, τις σχέσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν ή τη Βενεζουέλα. Πρόκειται για διεθνή σύγκρουση. Το Ισραήλ ανήκει σε ένα στρατόπεδο – το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο – που στέκεται ενάντια σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου, σε όλες τις δυνάμεις που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό. Το Ισραήλ απειλεί με πόλεμο όλα τα αραβικά έθνη – η επιθετικότητά του έχει φτάσει μέχρι τις ακτές της Τυνησίας. Δεν υπάρχει ούτε μία αραβική χώρα που να μην έχει αντιμετωπίσει σιωνιστικές επιδρομές, άμεσα ή έμμεσα. Το γεγονός ότι τα αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα, ειδικά αυτά της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, έχουν δεσμευτεί με «ειρηνευτικές συμφωνίες» και προσπαθούν να επιβάλουν στους λαούς τους, μια ομαλοποίηση με αυτό το παράνομο κράτος, δεν αλλάζει καθόλου την ουσιαστική φύση της σχέσης ανάμεσα στον Αραβικό κόσμο και το αποικιακό εποικιστικό σχέδιο. Πρόκειται για καθεστώτα παράνομα και μη εκλεγμένα που δεν μιλούν στο όνομα των λαών τους.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε ένα μια άλλη κατάσταση που αποτελεί παράδειγμα για το λαό μας. Μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα, ότι η αντίσταση τα καταφέρνει. Το είδαμε στον Λίβανο, το βλέπουμε στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη. Η αντίσταση τα καταφέρνει. Η υποταγή στους όρους των ισραηλινών και των αμερικανών, από την άλλη πλευρά, εξαπατά με μια ψευδαίσθηση ειρήνης, είναι ένας δρόμος που δεν οδηγεί πουθενά. Το είδαμε τα τελευταία 15 χρόνια με την αποκαλούμενη «ειρηνευτική διαδικασία» του Όσλο, ότι πρόκειται για ένα αδιέξοδο για το λαό και την υπόθεσή μας.

Rayya Amin: Πρόσφατα είδαμε στο σιωνιστικό Τύπο, πολλά άρθρα προπαγάνδας που στοχεύουν στο να σπάσουν το ηθικό της αντίστασης με την προώθηση μιας βιομηχανίας «συνεργασίας ασφάλειας» ανάμεσα στις Παλαιστινιακές δυνάμεις και το σιωνιστικό κράτος. Πρόκειται για άρθρα πραγματικά αηδιαστικά, με παλαιστίνιους διοικητές «ασφαλείας» να κλείνουν συμφωνίες για κεφάλαια, όπλα και εκπαίδευση από τις ΗΠΑ τη CIA και άλλες παρόμοιες πηγές και τον στρατό κατοχής. Είναι πραγματικά δύσκολο να το δει κανείς σαν οτιδήποτε άλλο παρά μια προσπάθεια να πιεστεί με τη βία ο λαός μας να μπει στον άκαρπο δρόμο των αποκαλούμενων «ειρηνευτικών διαδικασιών» και να μετατραπούν οι Παλαιστίνιοι σε δυνάμεις πρώτης γραμμής για την κατάπνιξη της αντίστασης του ίδιου τους του λαού.

Khalil Maqdesi: Κατ’ αρχήν, αυτή η συνεργασία ασφαλείας αντιμετωπίζει τη μαζική λαϊκή καταδίκη από το λαό μας στην Παλαιστίνη και την εξορία. Ήταν ένας από τους κύριους αντικειμενικούς σκοπούς των συμφωνιών του Όσλο – το να μετατρέψει τις παλαιστινιακές δυνάμεις σε φρουρούς της Κατοχής. Παραπέρα εντείνει και βαθαίνει την έλλειψη ενότητας στην παλαιστινιακή κοινωνία και αυξάνει την στρατιωτική καταπίεση και την αστυνομική βία ενάντια στην αντίσταση. Έχουμε δει τη δράση των δυνάμεων ασφαλείας ενάντια σε δημοσιογράφους, συγγραφείς, συνδικαλιστές και άλλους λαϊκούς ακτιβιστές, και έχουμε γίνει μάρτυρες εκτελέσεων όπως αυτή την προηγούμενη εβδομάδα στη φυλακή της Ιεριχούς. Το PFLP έχει προειδοποιήσει πως ο δρόμος της αποκαλούμενης «συνεργασίας ασφαλείας» θα οδηγήσει στο να γίνει η Παλαιστινιακή Αρχή εργαλείο στα χέρια της Κατοχής. Αυτοί που υποστήριξαν το Όσλο υποστήριζαν κατά τα άλλα πως είναι ένα απαραίτητο βήμα στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός Παλαιστινιακού κράτους. Εμείς όμως είδαμε πως η διαδικασία του Όσλο δεν χτίζει ένα παλαιστινιακό κράτος, αλλά στην πραγματικότητα είναι σε ευθεία αντίθεση με τις δημοκρατικές διαδικασίες και αξίες, και έχει φέρει αμέτρητα δεινά και βιαιότητες ενάντια στο λαό μας.

Εξαπατά και διασπείρει ένα ψευδές μήνυμα για τις σχέση του παλαιστινιακού λαού με το Ισραήλ και τις δυνάμεις αυτές, σαν να υπάρχει κάποια μορφή κυριαρχίας ή παλαιστινιακού κράτους. Πρόκειται για αστυνομία που δρα με την άδεια –και προς μεγάλη ικανοποίηση – των κατοχικών δυνάμεων από τις οποίες και παίρνει διαταγές προκειμένου να επιτεθεί στους Παλαιστίνιους. Μερικοί από την ηγεσία αυτών των δυνάμεων ασφαλείας συνεργάζονται ξεκάθαρα με τους κατακτητές, εξοπλίζονται, χρηματοδοτούνται και εκπαιδεύονται απ’ αυτούς. Πρόκειται για συνεργάτες παρόμοιους με το στρατό του νότιου Λιβάνου, με την UNITA στην Αγκόλα, τους Κόντρας στη Νικαράγουα. Υπάρχει πάντα μια προσπάθεια οι αποικιοκράτες να δημιουργούν ένα ντόπιο εργαλείο για να κάνουν τη δουλειά τους.

Πρόκειται επίσης για κομμάτι του αποκαλούμενου «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» που έχει εξαπολύσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, και προσπάθεια να δημιουργήσουν μια παλαιστινιακή δύναμη σ’ αυτόν τον περιφερειακό «πόλεμο» σε ευθεία αντιπαράθεση με την παλαιστινιακή αντίσταση.

Βλέπουμε επίσης ένα μετασχηματισμό του σκοπού μας σε ζήτημα «ασφάλειας». Τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα – ανάμεσά τους και τον εθνικό μας διάλογο – τα χειρίζονται οι υπηρεσίες ασφαλείας της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης και του Ισραήλ, και όχι κοινωνικοί ή πολιτικοί θεσμοί. Θέλουν να μετατρέψουν το παλαιστινιακό ζήτημα σε «ζήτημα ασφάλειας», πράγμα που ξεκάθαρα υπηρετεί τους στρατηγικούς στόχους του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Rayya Amin: Επίσης, η συνεργασία ασφαλείας και ο εξοπλισμός και η εκπαίδευση αυτών των δυνάμεων των συνεργατών από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ αποτελούν, ξεκάθαρα, τμήμα των σχεδίων τους να διαιρέσουν το λαό μας και να σπείρουν διχόνοια. Η δράση αυτών των δυνάμεων «συνεργασίας ασφαλείας» σε καμιά περίπτωση δεν προσφέρει ασφάλεια για τους Παλαιστίνιους, θα το έκανε αν επρόκειτο για ασφάλεια από τους κατακτητές, όχι για συνεργασία μαζί τους ενάντια στο λαό και την αντίστασή μας. Οι προσπάθειες να μετατραπεί ο εθνικός μας σκοπός σε ζήτημα «ασφάλειας», και η δημιουργία θεσμών «ασφάλειας» και «εξουσίας» αντί για θεσμούς ενός εθνικού απελευθερωτικού κινήματος, το μόνο που κάνουν, είναι να προκαλούν διχόνοια και να υπονομεύουν τον βασικό σκελετό του εθνικού μας σκοπού και την εθνική μας ενότητα, που στηρίζεται στον ενωτικό μας αγώνα ενάντια στον κατακτητή.

Khalil Maqdesi: Αξίζει επίσης να σημειώσουμε εδώ, μια από τις ψευδαισθήσεις για την προ του Όσλο εποχή – την ιδέα ότι το Παλαιστινιακό εθνικό απελευθερωτικό κίνημα και η PLO ήταν δημοκρατικοί θεσμοί. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν, και εξαιτίας αυτού του γεγονότος οδηγηθήκαμε στο Όσλο. Βρισκόμαστε εδώ εξαιτίας του παρελθόντος μας, εξαιτίας πραγμάτων που προηγήθηκαν και πολιτικών του παρελθόντος. Αξίζει επίσης, να πούμε πως, δεν υπάρχουν καθαρά χέρια σ’ αυτό το παρελθόν, από την άποψη της δημοκρατίας, και αυτά είναι μαθήματα που πρέπει να πάρουμε προκειμένου να προχωρήσουμε.

Τα εργαλεία που προηγήθηκαν του Όσλο μας οδήγησαν σ’ αυτό το σημείο, και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς σχετικά μ’ αυτό. Ο Abu Mazen, ο Abu Ala'a, οι δυνάμεις που υπέγραψαν το Όσλο – είναι αυτές που διέφθειραν την PLO. Δεν υπάρχει δημοκρατική διαδικασία στο χτίσιμο μιας αρχής κάτω από καθεστώς Κατοχής. Η εναλλακτική λύση είναι να ξαναχτίσουμε τους θεσμούς μας όχι σαν αρχές σε συνεργασία με την Κατοχή, αλλά να απαιτήσουμε μια PLO που να αποτελεί μια αντιπροσωπευτική και ενωτική δομή για το λαό μας, το σκοπό μας και το εθνικό μας απελευθερωτικό κίνημα.

Rayya Amin: H PLO στις καλύτερες στιγμές της στάθηκε πάντα σύμβολο εθνικής ενότητας και εθνικής συναίνεσης για τον Παλαιστινιακό λαό. Σήμερα, ωστόσο, ανατρέχοντας στο παρελθόν τα 15 χρόνια του Όσλο, (βλέπουμε) να τα διαδέχεται μια εκστρατεία να αντικατασταθεί η PLO από μια Αρχή που υπάρχει σε συνεργασία με την Κατοχή και της οποίας οι θεσμοί έχουν αποδεκατιστεί, και δεν συμπεριλαμβάνουν όλο το φάσμα των δυνάμεων του εθνικού απελευθερωτικού μας κινήματος. Έχουμε δει συμφωνίες, όπως τη διακήρυξη του Καΐρου, για την επαναοικοδόμηση μιας PLO στην οποία να ανήκουν όλοι, αλλά στην πραγματικότητας, η διχόνοια συνεχώς βαθαίνει. Πώς μπορούμε να ξαναζωντανέψουμε, να ξαναχτίσουμε την PLO, και πώς θα συμμετέχουμε σε μια εκστρατεία επαναδιεκδίκησης της εθνικής μας ενότητας;

Khalil Maqdesi: Πρέπει να τερματίσουμε τις διαδικασίες του Όσλο στο σύνολό τους. Εμείς στο PFLP βλέπουμε πως υπάρχει μια ευθεία σύνδεση ανάμεσα στη συνέχιση των διαπραγματεύσεων και την Παλαιστινιακή εμφύλια διαμάχη. Έχουμε δει επίσης την ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής να υπονομεύει την PLO και να επιχειρεί να τεμαχίσει τον παλαιστινιακό λαό, σ’ αυτόν της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, αυτόν της εξορίας και αυτόν στα κατεχόμενα του 1948.

Η εθνική μας ενότητα πρέπει να βασιστεί στην εθνική μας σταθερά και μόνο. Για παράδειγμα όταν ο Abu Mazen δήλωσε στα ΜΜΕ την προθυμία του να υπονομεύσει το θεμελιώδες δικαίωμα της επιστροφής, το μόνο που έκανε ήταν να βαθύνει την έλλειψη ενότητας. Βλέπουμε επίσης ότι η οικοδόμηση εθνικής ενότητας απαιτεί πραγματική πολιτική θέληση όχι μόνο από τις παρατάξεις, αλλά και από τα λαϊκά ιδρύματα να πάρουν θέση και να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την οικοδόμηση εθνικής ενότητας στους δρόμους και σε επίπεδο βάσης. Όταν οι λαοί έρχονται αντιμέτωποι με τους εχθρούς τους και οικοδομούν την κοινωνία τους από τα κάτω, τους θεσμούς και την οικονομική τους αυτονομία, τότε η εθνική ενότητα δυναμώνει. Ένα καθαρό και άξιο σεβασμού παράδειγμα της παλαιστινιακής εθνικής ενότητας είναι αυτό των κατοχικών φυλακών. Όλες οι προσπάθειες της Κατοχής να διασπάσει τους Παλαιστίνιους φυλακισμένους, έχουν αποτύχει και οι φυλακισμένοι μας αποτελούν ένα λαμπρό παράδειγμα εθνικής ενότητας στην πράξη και αντίστασης στην Κατοχή.

Είναι επίσης σημαντικό ότι η εθνική ενότητα είναι προς όφελος των λαϊκών τάξεων του παλαιστινιακού λαού – ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση. Εθνική ενότητα δεν σημαίνει μόνο ενότητα των πολιτικών δυνάμεων, αλλά πρέπει να εμπλέξει και να συμπεριλάβει όλες τις κοινωνικές σφαίρες – σπουδαστές, γυναίκες, συνδικαλιστές. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε για την εθνική ενότητα χωρίς μια πραγματική συζήτηση των κοινωνικών τομέων, των κοινωνικών θεσμών, για τη σοβαρότητα της ενδυνάμωσης των σχέσεων και των κοινών προγραμμάτων αγώνα ενάντια στην κατοχή και τη διάλυση του παλαιστινιακού σκοπού. Έτσι ενισχύεται η εθνική ενότητα από τα κάτω.
Rayya Amin: Πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ ουσιαστικό σημείο. Ο λόγος για τον οποίο η εθνική ενότητα δέχεται επιθέσεις από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ είναι επειδή είναι τόσο σημαντική για το λαό μας. Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, το αποκαλούμενο «Κουαρτέτο», προσπαθούν να επανακαθορίσουν την εθνική μας ενότητα, με όρους και διατάξεις που βασίζονται σε μια Παλαιστινιακή ταυτότητα που είναι αποδεκτή από τον εχθρό, και πραγματικά παρουσιάζει μόνο έναν δρόμο έλλειψης ενότητας και διχόνοιας. Δεν μπορεί να βρεθεί εθνική ενότητα με όρους που τίθενται απ’ έξω. Το σημείο που θίγεις, από την άλλη πλευρά, ότι η εθνική ενότητα αναφέρεται στο εσωτερικό του λαού μας, και είναι ενάντια στην κατοχή παρά σε συμφωνία με τους όρους της, αποτελεί το μόνο δρόμο για μια εθνική ενότητα με περιεχόμενο και όχι ένα σύνολο κενών φράσεων.

Khalil Maqdesi: Η εθνική ενότητα αποτελεί στρατηγική αναγκαιότητα για τη νίκη. Ο εχθρός πιέζει για τη δημιουργία πολλαπλών παλαιστινιακών συνομιλιών προς όφελος του Ισραήλ.

Η εθνική ενότητα δεν αποτελεί, επίσης, ένα αόριστο σύνθημα, χωρίς σημασία ή εφαρμογή. Μέσα στους θεσμούς μας, τα σχολεία και τα ιδρύματα, πρέπει να αποτελεί μια κουλτούρα που τα πολιτικά κόμματα να την ωθούν για να επεκταθεί κι όχι να την υπονομεύουν. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να οικοδομήσουμε μέσα στην Παλαιστίνη και την εξορία, ανάμεσα στο λαό και τους εθνικούς μας θεσμούς – είναι μια ευθύνη που την έχουμε ως πολιτικά κόμματα.
Rayya Amin: Αξίζει να σημειώσουμε πως εθνική ενότητα δεν είναι η ενότητα της Παλαιστινιακής Αρχής, είναι η παλαιστινιακή εθνική ενότητα. Αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Συχνά η συζήτηση για την Παλαιστινιακή εθνική ενότητα κατευθύνεται στο ζήτημα της ρύθμισης των θέσεων ή των μελών του υπουργικού συμβουλίου της Παλαιστινιακής Αρχής, αλλά αυτό είναι πολύ λίγο σε σχέση με το πραγματικό ζήτημα της εθνικής ενότητας στον αγώνα μας. Θέλω να θέσω το ερώτημα – πώς βλέπεις το διάλογο στο Κάιρο ως τμήμα της διαδικασίας οικοδόμησης εθνικής ενότητας; Πρόκειται για μια ακόμα άσκοπη παντομίμα ή για κάτι άλλο;

Khalil Maqdesi: Ναι, πάντα ζητούσαμε έναν περιεκτικό εθνικό διάλογο. Έχουμε μία αντίληψη γι’ αυτόν τον διάλογο. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να γίνει χωρίς προϋποθέσεις, και να στραφεί στα πραγματικά ζητήματα – το ζήτημα της ενίσχυσης της παλαιστινιακής αντίστασης, τους παλαιστινιακούς θεσμούς, την PLO, το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο, την ανοικοδόμηση των μαζικών μας οργανώσεων και ενώσεων και να ασχοληθεί πολιτικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα, το Τείχος στη Δυτική Όχθη, την πολιορκία της Γάζας, τον αγώνα για την απελευθέρωση των 11.000 παλαιστίνιων φυλακισμένων, τους εποικισμούς, τις επιθέσεις που δέχεται ο λαός μας στα κατεχόμενα του 1948, τις απόπειρες να βγει από τη μέση το δικαίωμα στην επιστροφή. Όλα αυτά είναι ζητήματα του κοινού αγώνα και πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε συλλογικά. Πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι η μόνη άλλη εναλλακτική λύση εκτός από τη διεξαγωγή του περιεκτικού και ανοιχτού διαλόγου αυτού, είναι η διαίρεση (εμφύλιος). Έχουμε δει πως η συμφωνία ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς που έγινε στη Μέκκα δυστυχώς απέτυχε, επειδή δε βασιζόταν σε μια εθνική και λαϊκή εγγύηση αλλά απλά και μόνο στο μοίρασμα και τον καθορισμό θέσεων.

Πρέπει επίσης να έχουμε υπομονή και να αναγνωρίσουμε ότι, όπως σε όλα τα έθνη, υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις μέσα στο λαό μας, στο εσωτερικό της εθνικής μας συναίνεσης. Δεν είναι όλες οι διαιρέσεις, οι ασυμφωνίες, ή οι αντιφάσεις αρνητικές. Αντίθετα, οι εθνικοί μας θεσμοί μπορούν να είναι δημοκρατικοί χώροι όπου αυτά τα ζητήματα να συζητούνται και να επιλύονται με προοδευτικό και δημοκρατικό τρόπο ως κομμάτι της επανάστασης μας.

Rayya Amin: Κοιτάζοντας στη βιβλιοθήκη μου, είδα βιβλία που έχουν εκδοθεί από το Παλαιστινιακό Κέντρο Ερευνών – από την PLO – τη δεκαετία του 1970. Βιβλία που δίνουν έμφαση στις ποικίλες θέσεις της αντίστασης, των κομμάτων, των τομέων της επανάστασης. Αυτό δεν ήταν ανθυγιεινό ή διχαστικό. Αντίθετα, αντανακλούσε μια δραστήρια επαναστατική κουβέντα και ένα ζωντανό κίνημα. Νομίζω ότι είναι κρίσιμο να εξετάσουμε το ζήτημα με μια θετική ματιά και να δούμε την εθνική ενότητα ως ενότητα στον πυρήνα των αρχών μας, ως σταθερή εμμονή στα εθνικά μας δικαιώματα, ενότητα στην αντίστασή μας για την αντιμετώπιση της Κατοχής. Αυτό όμως περιλαμβάνει ως απαραίτητο όρο το συνεχιζόμενο πολιτικό διάλογο και τον αγώνα. Αυτό αποτελεί ένα υγιές κομμάτι ενός επαναστατικού κινήματος. Είναι το αντίθετο από τους μικροκαβγάδες πάνω σε θέσεις και αξιώματα , που τόσο κακό έχουν κάνει στο λαό μας.

Khalil Maqdesi: Κατά το παρελθόν, όταν αυτή η κατάσταση έφτασε στο επίπεδο της ένοπλης ρήξης, ήταν γνωστή ως «ένοπλος διάλογος», και έφτασε σε ένα τέρμα. Σταμάτησε γιατί ο λαός μας το απαίτησε. Τώρα, ο λαός μας – οι θεσμοί, οι λαϊκές οργανώσεις, η κοινωνία των πολιτών – πρέπει να ακουστεί πολύ δυνατά και πολύ καθαρά, από το επίπεδο των δρόμων και της βάσης. Απαιτούν εθνική ενότητα με περιεχόμενο και τερματισμό της διχόνοιας. Αυτός είναι ο μηχανισμός που μπορεί να φέρει το πολυπόθητο τέλος αυτής της διχόνοιας.

Rayya Amin: Ο Γενικός μας Γραμματέας Abu Ghassan (Ahmad Sa'adat), συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπος με τα κατοχικά δικαστήρια. Πρέπει να σημειωθεί ότι η υπόθεσή του είναι βαθιά και άμεσα σχετιζόμενη με αυτά τα ζητήματα – ήταν κρατούμενος της Παλαιστινιακής Αρχής για χρόνια, πριν απαχθεί από τις κατοχικές δυνάμεις. Τα παράνομα κατοχικά δικαστήρια ανέβαλαν ξανά τη δίκη του, αυτή τη φορά για τις 25 Νοέμβρη, και είναι σαφές ότι θέλουν να συνεχίσουν να σέρνουν την υπόθεσή του για όσο περισσότερο καιρό μπορούν. Έχουν υπάρξει διάφορες διαμαρτυρίες και πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες σε ολόκληρο τον κόσμο – τη Συρία, τον Καναδά και αλλού – σχετικά με αυτή την υπόθεση.
Khalil Maqdesi: Νομίζω πως ένα από τα πράγματα που πρέπει να ειπωθούν σχετικά με την υπόθεση του Abu Ghassan, είναι ότι προφανώς οι κατακτητές θέλουν να σέρνουν αυτή την υπόθεση για πάντα. Πρόκειται για μια μάχη ανάμεσα στο Γενικό μας Γραμματέα και τα παράνομα δικαστήρια. Προσπαθούν να πιέσουν τον σύντροφο Ahmad σε προσωπικό επίπεδο όπως επίσης και συνολικά το PFLP, απαγορεύοντας – για παράδειγμα – στην οικογένειά του να τον επισκεφτεί, μεταφέροντάς τον, κρατώντας τον σε απομόνωση. Το πρώτο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι είναι το ότι είναι όμηρος και πρέπει να απελευθερωθεί. Οι 11.000 φυλακισμένοι, είναι όμηροι και η Κατοχή επιδιώκει να τους χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης για το λαό μας, και να αποσπάσει υποχωρήσεις προκειμένου να τους αφήσει ελεύθερους.

Η κατάσταση των φυλακισμένων, και της εθνικής ηγεσίας που βρίσκεται ανάμεσά τους είναι πράγματι πολύ βασανιστική, και η καθημερινή καταπίεση που υφίστανται συνεχώς μεγαλώνει. Προσπάθησαν να τους επιβάλουν στολές ανάλογες με αυτές των κρατούμενων στο Γκουαντάναμο – τις κακόφημες πορτοκαλί φόρμες – και ο Abu Ghassan έπαιξε ηγετικό ρόλο στην αντίδρασή τους στην προσπάθεια αυτή. Η υπόθεσή του συμβολίζει τον πόλεμο ενάντια στην αντίσταση, ενάντια συνολικά στον Παλαιστινιακό λαό, ενώ η διεθνής κοινότητα σωπαίνει.

Rayya Amin: Όχι μόνο σωπαίνει, αλλά ακόμα χειρότερα. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία είναι άμεσα υπεύθυνες για την φυλάκισή του – ήταν αυτοί που επιτηρούσαν την παράνομη κράτησή του για τέσσερα χρόνια, και κανόνισαν εκ των προτέρων να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους ώστε να επιτρέψουν την απαγωγή του από τις κατοχικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της επίθεσης στη φυλακή της Ιεριχούς.

Khalil Maqdesi: Κάθε φορά που τον σέρνουν στο δικαστήριο, αρνείται να αναγνωρίσει τη νομιμότητά του, και το χρησιμοποιεί σαν βήμα για να καλέσει σε υποστήριξη των Παλαιστινιακών σταθερών και σε αδερφοσύνη και εθνική ενότητα όλου του λαού μας. Η καθαρότητά του εκθέτει την Κατοχή και τα εγκλήματά της, και την αποτυχία των πολιτικών, αλλά και ολόκληρου του σιωνιστικού σχεδίου στην Παλαιστίνη, και στηρίζει τα επιτεύγματα της Ιντιφάντα. Οι κατοχικές δυνάμεις συνεχώς χειροτερεύουν τις συνθήκες κράτησής του, τόσο που ούτε η γυναίκα και τα παιδιά του δεν μπορούν να τον επισκεφτούν (από το Μάρτη επανειλημμένα τους έχουν αρνηθεί το επισκεπτήριο). Σκοπός τους είναι να τον πιέσουν και να φιμώσουν τη σφριγηλή, συμβολική και κριτική φωνή του. Ο μόνος σύνδεσμος που έχει με τον έξω κόσμο είναι δια μέσου των συνηγόρων του.

Η ακλόνητη στάση του αποτελεί σύμβολο για όλους τους Παλαιστίνιους φυλακισμένους, και αξίζει να σημειώσουμε ότι είναι ένας ηγέτης ανάμεσά τους. Έχει υπάρξει ηγέτης του κινήματος των φυλακισμένων και κατά τη διάρκεια παλιότερων φυλακίσεών του και τώρα παίζει έναν σημαντικό ρόλο στον αγώνα μέσα στις φυλακές.

Rayya Amin: Ανέσυρες ένα σημαντικό ζήτημα αναφερόμενος στη στάση και τους λόγους του Abu Gassan ενώπιον του δικαστηρίου – ανέφερες τα επιτεύγματα της δεύτερης Ιντιφάντα. Υπάρχουν πολλοί που υποβιβάζουν τη δεύτερη Ιντιφάντα και υποστηρίζουν πως έχει αποτύχει, ή έχει πετύχει πολύ λίγα πράγματα, σχεδόν τίποτα, ή ακόμα πως έχει βλάψει το λαό και το σκοπό μας. Είναι αναζωογονητικό, αντί γι’ αυτά, να ακούμε να υποστηρίζονται τα επιτεύγματα της Ιντιφάντα, ειδικά όταν έχει γίνει μόδα να απορρίπτεται η ιντιφάντα αντί να τιμάται.

Khalil Maqdesi: Το πρώτο επίτευγμα αυτής της Ιντιφάντα, είναι ότι έχει αποδείξει πειστικά, την απόλυτη αποτυχία των διαδικασιών του Όσλο. Αποκάλυψε τη χρεοκοπία των «ειρηνευτικών διαδικασιών» και ξεκαθάρισε πως δεν αποτελούν παρά παντομίμα που βασίζεται στη συνεχιζόμενη καταπάτηση των παλαιστινιακών εθνικών δικαιωμάτων. Ξεκαθάρισε πως ο πυρήνας των δικαιωμάτων μας – το δικαίωμα επιστροφής, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, το δικαίωμά μας να απελευθερωθούμε από την Κατοχή – δεν μπορούσαν να επιτευχθούν μέσα από τις συμφωνίες και τις διαδικασίες του Όσλο. Ξεκαθάρισε πως ο λαός μας δεν έχει καμιά διάθεση να αποδεχτεί τις διαδικασίες του Όσλο και θα συνεχίσει να απαιτεί τα δικαιώματα αυτά μέχρι να νικήσει.

Είναι επίσης κρίσιμο να σημειώσουμε πως η Ιντιφάντα αυτή ενίσχυσε σε πρωτόγνωρο βαθμό την στρατιωτική αντίσταση μέσα στην Παλαιστίνη, κι αυτό αποτελεί τεράστιο επίτευγμα του λαού και της αντίστασής μας.

Επίσης, η Ιντιφάντα αυτή, ανάγκασε το Ισραήλ να βρίσκεται συνεχώς απέναντι σε ζητήματα για τη φύση του ισραηλινού κράτους και έθεσε κρίσιμα ερωτήματα: Ποια είναι η φύση του Ισραήλ, η ρατσιστική, αποικιοκρατική, παράνομη φύση του; Πώς μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε άλλη λύση πέρα από αυτό το ρατσιστικό κράτος; Πώς μπορεί ένα τέτοιο κράτος να υπάρξει; Η αντίσταση και η ακλόνητη στάση του λαού μας σ’ αυτή την Ιντιφάντα, παρά την καταπίεση, είναι αυτή που αναγκάζει το Ισραήλ να βρεθεί τώρα αντιμέτωπο με αυτά ζητήματα. Αυτή η Ιντιφάντα ξεκαθάρισε τις δυό πλευρές της εξίσωσης – παλαιστινιακή σταθερότητα και δυστυχία και ισραηλινή κατοχή και καταπίεση. Και οι δύο υποδηλώνουν το θεμελιώδες ζήτημα του τί είναι το Ισραήλ. Αυτή η Ιντιφάντα ανακίνησε αυτό το ζήτημα σ’ όλο τον κόσμο, το έφερε ανάμεσα στους διανοούμενους και τους ακαδημαϊκούς. Η ανάδειξη αυτής της συζήτησης «ρίχνει το γάντι» στο σιωνιστικό σχέδιο για την πατρίδα μας και την παράνομη φύση του. Ο λόγος που αυτό αποτελεί πια θέμα συζήτησης είναι τα επιτεύγματα της Ιντιφάντα και οι θυσίες του λαού μας.

Rayya Amin: Γίνεται μια προσπάθεια, σχεδόν, να γυρίσει το ρολόι πίσω και να σβηστούν τα τελευταία οχτώ χρόνια (της δεύτερης Ιντιφάντα). Προσπαθούν να τα αντικαταστήσουν με ατέλειωτες «διαπραγματεύσεις» που δεν οδηγούν πουθενά, «τελικές συμφωνίες θέσεων» και «ειρηνευτικές διαδικασίες» που δεν φαίνεται να έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ακόμα και η «συνεργασία ασφαλείας» harkens back (;) στους όρους του Όσλο, και η εφαρμογή του αποκαλούμενου «οδικού χάρτη» σχεδιάστηκε από τις ΗΠΑ – σε βάρος φυσικά του παλαιστινιακού λαού.

Khalil Maqdesi: Το Ισραήλ έχει πάρει το πράσινο φως. Όλα όσα κάνει, τα εγκλήματά του ενάντια στο λαό μας, περνούν απαρατήρητα. Συμπεριφέρεται σαν «ειρηνευτικός συνέταιρος» την ίδια ώρα που συνεχίζει τον εποικισμό, συλλαμβάνει και δολοφονεί τους ανθρώπους του λαού μας και συμμετέχει σε μια καθημερινή πολιορκία και κατοχή. Η διαδικασία της συνεργασίας ασφαλείας, πηγαίνει χέρι-χέρι με τις διαπραγματεύσεις – το ένα δεν μπορεί να χωριστεί από το άλλο, καθώς η συνολική πρόθεση των «ειρηνευτικών διαδικασιών» είναι να βρουν μια Παλαιστινιακή κυβέρνηση που να λειτουργεί εκ μέρους του κατακτητή.

Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ ασκεί την αμερικάνικη πολιτική σε περιφερειακή κλίμακα καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιντιφάντα. Από το σύνθημα της «περίθαλψης της τρομοκρατίας» μέχρι τις δολοφονίες ηγετικών μορφών του λαού μας (Yasser Arafat, Abu Ali Mustafa, Sheikh Yassin, Fathi Shiqaqi και εκατοντάδες άλλων). Η παλαιστινιακή ηγεσία δεν μπορεί να χρεώνει στην Ιντιφάντα τις δικές της αποτυχίες. Όταν καταφέρεται ενάντια στην Ιντιφάντα, στην πραγματικότητα καταφέρεται ενάντια στο λαό. Όταν ο Abu Mazen ή η ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής ή το καθεστώς του Fayyad κατηγορεί την Ιντιφάντα, κατηγορεί το λαό, τους μάρτυρες του και τους φυλακισμένους. Όντως ελάχιστα έχουν ενδιαφερθεί για τους φυλακισμένους που τους αντιμετωπίζουν σαν ένα ακόμα ζήτημα των αποκαλούμενων «διαπραγματεύσεων». Αξίζει να επισημάνουμε ότι η ευθύνη για την θέση στην οποία βρίσκεται ο Abu Ghassan ανήκει στην Παλαιστινιακή Αρχή, που ως σήμερα δεν έχει κάνει καμία δήλωση αλληλεγγύης για την περίπτωσή του. Η παλαιστινιακή αρχή είναι αυτή είναι που τον φυλάκισε στην Ιεριχώ και επέτρεψε την επιτήρησή του από τους αμερικανούς και βρετανούς.

Rayya Amin: (Η Παλαιστινιακή Αρχή) υιοθετεί το επιχείρημα ότι για την κατοχή ευθύνεται ο λαός επειδή συνεχίζει να αντιστέκεται.

Γυρίζοντας στο θέμα της αντίστασης, και δίνοντας έμφαση σε ότι ανέφερες σχετικά με την εκστρατεία δολοφονιών ενάντια στο λαό μας, και ειδικά ενάντια σ’ όσους βρίσκονται στις πρώτες γραμμές της ηγεσίας μας, πως αξιολογείς σήμερα την 17η Οκτώβρη και τα διδάγματά της;

Khalil Maqdesi: Το δίδαγμα της 17ης Οκτώβρη είναι πως ο κατακτητής πρέπει να μάθει πως για τις πράξεις του, θα υπάρχουν συνέπειες και αντίκτυπος. Ως Παλαιστίνιοι και μέλη του PFLP, επαινούμε τον ηρωισμό, τη στρατηγική, την εξειδικευμένη ικανότητα και τη θέληση της αντίστασής μας. Εκθειάζουμε την σταθερότητα στη λήψη αποφάσεων και στη δράση, των πολιτικών ηγετών και των ηρώων της ομάδας Wadie Haddad που εκτέλεσαν την αποστολή δολοφονίας του αισχρού ρατσιστή-σιωνιστή υπουργού τουρισμού που υποστήριζε τη «μεταφορά» του λαού μας. Ο Rehavam Ze'evi, σκοτώθηκε από τα όπλα συνειδητοποιημένων μαχητών του PFLP, ως απάντηση για τη δολοφονία του μεγάλου μας ηγέτη Abu Ali Mustafa.

Εντούτοις, η επίσημη Παλαιστινιακή ηγεσία δεν κατάφερε να πάρει το μήνυμα της 17ης Οκτώβρη – ότι δεν θα υπάρξει τέλος στις δολοφονίες των ηγετών και του λαού μας από τις δυνάμεις του εχθρού, αν δεν παρθούν τέτοιες στρατηγικές αποφάσεις που να προκαλούν υψηλό κόστος στον εχθρό, και ότι απαιτείται μεγάλη σταθερότητα και πολιτική θέληση από την πλευρά της ηγεσίας μας, που υπόκειται σε μεγάλο κίνδυνο. Είναι λυπηρό ότι η επιχείρηση της 17ης Οκτώβρη, μια σωστή και επιτυχής πράξη γενναιότητας, παραμένει ορφανή . Δεν έχουμε πετύχει τον συλλογικό σκοπό της Παλαιστινιακής αντίστασης, όλα τα οράματα και τις εξελίξεις της, σ’ αυτή τη μακρόχρονη μάχη απέναντι σε έναν θηριώδη και ισχυρό εχθρό.

Συζητάμε απλά για μια πράξη «κουλτούρας εκδίκησης», αντί να συζητάμε για μια χειροπιαστή στρατηγική απόφαση που να ξεκαθαρίζει στον εχθρό ότι υπάρχει σαφές κόστος για την εκστρατεία δολοφονιών και τα 60 χρόνια εγκλημάτων εις βάρος του λαού μας, κι αντί να ξεκαθαρίσουμε πως απλά δεν θα ανεχτούμε τη συνέχιση τους, χωρίς να δημιουργήσουμε μια κατάσταση που να δυσκολεύει τη συνέχιση των εγκλημάτων του.

Δεν αποτελεί μυστικό ότι το Μέτωπο έχει κάνει – και θα συνεχίσει να κάνει – προσπάθειες για να εκκαθαρίσει τέτοια σύμβολα του σιωνιστή εχθρού. Ακόμα και προσπάθειες που δεν είναι απόλυτα πετυχημένες ασκούν πίεση στον εχθρό. Με κάθε τρόπο για το Μέτωπο το να συνεχίσει σ’ αυτό το δύσκολο δρόμο του αγώνα σημαίνει ότι στα πλαίσια της αντίστασης, η λογική της ισχύος και της αποτροπής, και η αξιοποίηση της 17ης Οκτώβρη σαν πρότυπο, πρέπει να αποτελέσει κουλτούρα για όλες τις δυνάμεις της αντίστασης, και όχι μόνο μια ηρωική ιστορία δόξας που απευθύνεται στα συναισθήματά μας. Η 17η Οκτώβρη είναι πράγματι ένα σύμβολο ηρωισμού, αλλά είναι επίσης μια δύσκολη αλλά απαραίτητη στρατηγική δράση και ένας δρόμος για την αντίστασή μας. Η εχθρός ξέρει καλά πως η σύγκρουσή του με το Μέτωπο δεν ξεκίνησε με τη δολοφονία του Abu Ali Mustafa, ούτε στις 17 του Οκτώβρη. Δεν χρειάζεται να αφηγούμαστε ηρωικά κατορθώματα, αλλά να δείξουμε ότι θα συναντηθούμε με τον εχθρό στο πεδίο της αντιπαράθεσης.

Όλοι ξέρουν το δίδαγμα – ότι η δολοφονία ενός προσώπου δεν είναι τόσο σημαντική, όσο ο αντίκτυπος της «δολοφονίας» του ρόλου αυτού του προσώπου, της σχολής και της τάσης που αυτός εκπροσωπεί. Ο σύντροφος Abu Ali Mustafa ήταν πασίγνωστος στους σιωνιστές εχθρούς για τις θέσεις του. Ήταν γνωστό πως αντιμετώπιζε καθημερινές δολοφονικές απειλές, εξαιτίας του ποιός ήταν και τι αντιπροσώπευε. Τον δολοφόνησαν και το Μέτωπο απάντησε σκοτώνοντας εκείνον που αντιπροσώπευε το γυμνό και άσχημο πρόσωπο του σιωνιστικού ρατσισμού – τη σχολή και το ρεύμα του κατακτητή.

Τέλος, η 17η Οκτώβρη αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα, ένα άστρο στο στερέωμα της Παλαιστινιακής αντίστασης, του δρόμου προς τη νίκη.