Η αλήθεια που δεν ακούμε

του Mustafa Barghouti
Γενικού Γραμματέα της Παλαιστινιακής Εθνικής Πρωτοβουλίας, 3 Δεκέμβρη 2005
Αγγλικό κείμενο: http://weekly.ahram.org. Μετάφραση: www.intifada.gr

Ποια είναι η σημερινή κατάσταση πραγματικά στην Παλαιστίνη; Η ισραηλινή ιστορία που συνεχίζει να κυριαρχεί στα διεθνή μέσα ενημέρωσης παρουσιάζει μια εικόνα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα. Η αποχώρηση από τη Γάζα προβλήθηκε ως η έναρξη μιας ειρηνευτικής διαδικασίας, μια μεγάλη υποχώρηση του Αριέλ Σαρόν, ο οποίος προβλήθηκε ως άνθρωπος της ειρήνης. Ωστόσο γεγονός παραμένει ότι η Παλαιστίνη είναι 27.000 τ.χλμ, από τα οποία 5.860 αποτελεί η Δυτική Όχθη και μόλις 360 η Λωρίδα της Γάζας. Αυτό αναλογεί μόνο στο 1,3% του συνόλου της γης της ιστορικής Παλαιστίνης. Επομένως ακόμη κι αν ο Σαρόν είχε πράγματι αποσυρθεί από τη Γάζα αυτό θα αντιστοιχούσε μόνο στο 5,8% των κατεχόμενων εδαφών.

Αλλά οι Ισραηλινοί δεν έφυγαν από τη Γάζα. Μεγάλος θόρυβος έγινε για τη μεγάλη θυσία του Ισραήλ και για το πόσο επίπονο ήταν για τους εποίκους να φύγουν. Αν κλέψεις ένα κομμάτι γης και το κρατήσεις για 20 χρόνια, φυσικά και είναι επίπονο να το εγκαταλείψεις αλλά εξακολουθεί να είναι κάτι κλεμμένο που πρέπει να επιστραφεί στους ιδιοκτήτες του. Πριν την αποχώρηση υπήρχαν συνολικά 152 εποικισμοί στα κατεχόμενα εδάφη: 101 στη Δυτική Όχθη, 30 στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και 21 στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτοί οι αριθμοί δεν περιλαμβάνουν τους εποικισμούς που δημιούργησαν ο Σαρόν και ο ισραηλινός στρατός στη Δυτική Όχθη χωρίς να τους αναγνωρίσουν επίσημα. Με την αποχώρηση και την εκκένωση των εποικισμών στη Γάζα και σε τέσσερις μικρούς εποικισμούς στην περιοχή της Τζενίν στη Δυτική Όχθη, 127 εποικισμοί παραμένουν στη θέση τους.

Ο συνολικός πληθυσμός των εποίκων αριθμεί περίπου 436.000: 190.000 στην Ιερουσαλήμ και 246.000 στη Δυτική Όχθη, έποικοι που είναι παράνομοι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και σύμφωνα με το ψήφισμα του 2004 του Διεθνούς Δικαστηρίου, το οποίο δηλώνει ότι το διαχωριστικό τείχος και κάθε εποικισμός στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ πρέπει να απομακρυνθούν. Μόνο 8.475 ή 2% του συνολικού αριθμού των παράνομων εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη απομακρύνθηκαν από τη Λωρίδα της Γάζας και την περιοχή της Τζενίν. Ωστόσο την ίδια περίοδο ο πληθυσμός των εποίκων στη Δυτική Όχθη αυξήθηκε μαζικά κατά 15.800.

Επομένως γιατί να απομακρύνουμε τους εποίκους από τη Γάζα αν η αποχώρηση ήταν απλά μια άσκηση στη μετεγκατάσταση; Πρώτον, το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε πραγματικά να τους κρατήσει εκεί. Ήταν ένα διαπραγματευτικό ατού με σκοπό να χρησιμοποιηθεί όταν θα έφτανε η στιγμή να συζητηθεί το μέλλον των κατεχόμενων εδαφών. Αλλά η παροχή ασφάλειας σε αυτό το συγκριτικά μικρό κομμάτι εποίκων μέσω μιας μόνιμης στρατιωτικής παρουσίας στη Λωρίδα της Γάζας αποδεικνύονταν δαπανηρή.

Δεύτερον, το Ισραήλ είχε ήδη εξαντλήσει τους υδάτινους πόρους στη Γάζα αντλώντας τη ροή του υπόγειου ύδατος ανατολικά της Γάζας -με αποτέλεσμα τη διαρροή του θαλάσσιου ύδατος στον παράκτιο υδροφόρο ορίζοντα της Γάζας- και μέσω της υπεράντλησης του υπάρχοντος υδροφόρου ορίζοντα από τους ισραηλινούς εποικισμούς. Επομένως, οι κάτοικοι της Γάζας έμειναν με υφάλμυρες πηγές ύδατος που προκαλούν υψηλά ποσοστά νεφροπάθειας. Το μέγιστο αποδεκτό επίπεδο χλωρίου στο πόσιμο νερό, όπως έχει καθοριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, είναι 250 mg (χιλιογραμμάρια) ανά λίτρο. Στις περισσότερες περιοχές της Γάζας το επίπεδο κυμαίνεται μεταξύ 1.200 και 2.500 mg (χιλιογραμμάρια) ανά λίτρο.

Ένας άλλος μύθος που έχει καταφέρει τόσο επιτυχημένα να διατηρήσει το Ισραήλ είναι ότι η αποχώρηση των εποίκων σηματοδότησε το τέλος της κατοχής στη Γάζα. Ωστόσο η Λωρίδα εξακολουθεί να είναι τόσο κατεχόμενη όσο ήταν και πριν. Το μόνο που άλλαξε είναι η δομή της κατοχής. Απελευθερωμένοι από την ευθύνη της διατήρησης μιας φυσικής παρουσίας μέσα στη Γάζα με σκοπό να "προστατέψουν" τους εποίκους, είναι τώρα πολύ πιο εύκολο και λιγότερο δαπανηρό για το Ισραήλ να ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας από απόσταση χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της στρατιωτικής τεχνολογίας.

Ο ισραηλινός στρατός είναι εγκατεστημένος στην περιοχή Ερέζ, στη βόρεια Γάζα. Από εκεί, συνεχίζει να κατέχει μια λωρίδα γης κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της Γάζας περίπου 900 μέτρα με 1 χιλιόμετρο βαθιά -ξανά σε μια περιοχή μόλις 360 τ.χλμ.- και διατηρεί τον έλεγχο του αεροδρομίου της Γάζας, της ακτογραμμής και των υδάτων. Όλα τα σημεία εισόδου και εξόδου στη Λωρίδα παραμένουν υπό ισραηλινό έλεγχο και είναι το Ισραήλ που αποφασίζει αν εκατοντάδες που χρήζουν άμεσης θεραπείας επιτρέπεται να φύγουν από τη Λωρίδα της Γάζας ή όχι. Παρά την πρόσφατη συμφωνία που έγινε με την Κοντολίζα Ράις για το άνοιγμα των συνόρων Γάζας-Αιγύπτου, το Ισραήλ διατηρεί τον πλήρη έλεγχο στη διέλευση αγαθών και το δικαίωμα να ελέγχει τις κινήσεις των Παλαιστινίων, ευθύνες που έχει συχνά ασκήσει καταχρηστικά κατά το παρελθόν.

Η Γάζα παραμένει μια μεγάλη φυλακή και οι προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης μέσα σε τέτοιες συνθήκες είναι ισχνές. Ο κίνδυνος ότι ο συνεχιζόμενος έλεγχος στη Γάζα μόνο θα βαθύνει τις μακροχρόνιες προσπάθειες να την αποκόψουν από τη Δυτική Όχθη, καταστρέφοντας την ενότητα και τους δεσμούς των Παλαιστινίων μεταξύ τους, και το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ανήκουν σε ένα ενοποιημένο κράτος στο μέλλον είναι ένα σοβαρό ζήτημα.

Ο Σαρόν χρησιμοποιεί την αποχώρηση από τη Γάζα, η οποία προβλήθηκε υπερβολικά ως μια επική παραχώρηση, για να επιβάλλει μονομερώς το μέλλον στην περιοχή. Η κατασκευή του ατιμωτικού τείχους του και η επέκταση των εποικισμών θα καταλήξει τελικά στη συνολική προσάρτηση ποσοστού όχι μικρότερου από το 50% της Δυτικής Όχθης, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και την καταστροφή οποιασδήποτε πιθανότητας για ένα Παλαιστινιακό κράτος με συνοχή, όμορο και βιώσιμο.

Το τείχος εισχωρεί μέχρι και σε βάθος 35 χιλιομέτρων μέσα στη Δυτική Όχθη. Η οικοδόμησή του είχε ήδη ως συνέπεια την προσάρτηση 9,5% της γης της Δυτικής Όχθης. Η περιοχή που δημεύεται για εποικισμούς προσθέτει ένα επιπλέον 8% στο προηγούμενο νούμερο, ενώ η κατασκευή του ανατολικού τείχους στην κοιλάδα του Ιορδάνη θα επιτρέψει στο Ισραήλ να προσαρτήσει ένα επιπλέον 28,5% της Δυτικής Όχθης.

Το τείχος οικοδομείται με εξαιρετική ταχύτητα, αγνοώντας τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Θα εκτείνεται περίπου 750 χιλιόμετρα σε μήκος: τρεις φορές πιο μακρύ και δύο φορές πιο ψηλό από το τείχος του Βερολίνου. Πάνω από 1.060.000 δέντρα -κυρίως ελαιόδεντρα- ξεριζώθηκαν από τις ισραηλινές μπουλντόζες στη Δυτική Όχθη. Αυτό το τείχος δεν χτίζεται σε ισραηλινά εδάφη, ούτε στα σύνορα του 1967, αλλά μέσα στα κατεχόμενα εδάφη, χωρίζοντας Παλαιστίνιους από Παλαιστίνιους και όχι Παλαιστίνιους από Ισραηλινούς όπως ισχυρίζεται ο Σαρόν.

Αυτό το τείχος θα απομονώσει όχι λιγότερους από 250.000 Παλαιστινίους μόνο στην Ιερουσαλήμ. Τουλάχιστον άλλοι 50 με 70.000 Παλαιστίνιοι με ιερουσαλημίτικες ταυτότητες θα καταλήξουν έξω από το τείχος χωρίς τη δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στην Ιερουσαλήμ και θα χάσουν την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης. Αυτή είναι η αρχή μιας διαδικασίας που θα καταλήξει στην στέρηση των ταυτοτήτων τους και στον εξαναγκασμό τους να φύγουν από την περιοχή της Ιερουσαλήμ στην οποία ανήκουν.

Σε ορισμένες περιοχές το τείχος κόβει σπίτια στη μέση. Στην Ιερουσαλήμ, κοντά στην Ανάτα, το τείχος αποκόβει την παιδική χαρά και τα γήπεδα ενός σχολείου από το σχολικό συγκρότημα. Στην πόλη της Καλκιλίγια 46.000 άνθρωποι έχουν περικυκλωθεί από το τείχος από όλες τις κατευθύνσεις, αφήνοντας μόνο ένα πέρασμα, έναν δρόμο πλάτος 8 μέτρων με μια πύλη, μέσω της οποίας μπορούν να περάσουν. Οι ισραηλινοί στρατιώτες έχουν το κλειδί της πύλης αυτής και μπορούν να αποκόψουν την πόλη όποτε θελήσουν.

Για τη διέλευση από το τείχος χρειάζεται άδεια, η οποία είναι σχεδόν αδύνατο να αποκτηθεί. Αλλά ακόμη κι αν καταφέρεις να πάρεις την άδεια πρέπει και πάλι να διαπραγματεύεσαι τις ώρες που ανοίγει η πύλη. Στην περιοχή Τζαγιούς μπορείς να περάσεις μεταξύ 7:40 πμ και 8:00 πμ, μεταξύ 14:00 μμ και 14:15 μμ και μεταξύ 18:45 και 19:00 μμ συνολικά 50 λεπτά την ημέρα. Μερικές φορές ο στρατός "ξεχνάει" να ανοίξει την πύλη και οι μαθητές, οι δάσκαλοι, οι αγρότες, οι ασθενείς και άλλοι απλοί άνθρωποι περιμένουν για ακαθόριστα μεγάλα διαστήματα.

Εάν το σχέδιο διχοτόμησης του 1947 των Ηνωμένων Εθνών είχε εφαρμοστεί θα υπήρχαν δύο κράτη: ένα παλαιστινιακό κράτος στο 45% της γης της ιστορικής Παλαιστίνης και ένα ισραηλινό κράτος στο 55%. Το 1967 το ισραηλινό κράτος αποτελούσε το 78% αυτής της γης. Αυτό που απέμεινε είναι η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας, αυτό που οι Παλαιστίνιοι συμφώνησαν το 1988 όταν το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο δέχτηκε τη λύση των δύο κρατών. Αυτό αντιπροσώπευε έναν πρωτοφανή συμβιβασμό για τους Παλαιστινίους καθώς ουσιαστικά εκχωρούσε περισσότερο από το μισό από αυτό που τους είχε παραχωρήσει ο ΟΗΕ.

Αυτό που προτάθηκε στον Αραφάτ από τον Εχούτ Μπαράκ στο Καμπ Ντέιβιντ το 2000 δεν διέφερε από το σχέδιο του Σαρόν στο ότι ήθελε να κρατήσει την κοιλάδα του Ιορδάνη, την Ιερουσαλήμ και μεγάλα τμήματα των εποικισμών. Έχοντας φέρει τους Παλαιστινίους στη χειρότερη οικονομική και ανθρωπιστική κατάσταση, ο Σαρόν δημιούργησε μια κατάσταση κατά την οποία μπορούσε να δρα ανεξάρτητα για να αποφασίζει να καθορίσει όποια μελλοντική "ειρηνευτική διαδικασία". Το σχέδιό του, εάν ολοκληρώσει το τείχος του, και αν φέρει σε πέρας τη μονομερή του δράση για να επιβάλει μια λύση, θα μετασχηματίσει την ιδέα ενός παλαιστινιακού κράτους σε κάτι μπορεί να περιγραφεί μόνο ως μπατουστάν και γκέτο.

Εδώ βρίσκεται το πραγματικό κίνητρο πίσω από το τείχος. Πολύ απέχει η αλήθεια από το ότι οικοδομείται για λόγους ασφαλείας, συμβολίζει ένα προκαθορισμένο σχέδιο του στρατού να προσαρτήσει τα κατεχόμενα εδάφη και να καθορίσει το αποτέλεσμα της λεγόμενης ειρηνευτικής διαδικασίας. Ο ισραηλινός στρατός έχει ξαναεπιβάλει απαγορεύσεις κυκλοφορίας και σκληρούς περιορισμούς κινήσεων στη Δυτική Όχθη, δηλώνοντας ότι οι κύριοι οδοί απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται από τα παλαιστινιακά οχήματα, με την εξαίρεση ορισμένων δημοσίων μέσων μεταφοράς. Αντί γι' αυτό αυτοί οι δρόμοι έχουν σχεδιαστεί για χρήση μόνο από τους ισραηλινούς εποίκους, αντανακλώντας ένα στοιχείο φυλετικού διαχωρισμού που δεν είχε γίνει ούτε στην κορύφωση του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Οι απλοί Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά, οι έγκυες γυναίκες δεν μπορούν να πάνε στο νοσοκομείο να γεννήσουν, ασθενείς με σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια ή επείγοντα περιστατικά καρδιακών προσβολών μπορεί να πεθάνουν στο σπίτι τους χωρίς τη δυνατότητα να φτάσουν στο νοσοκομείο και η παλαιστινιακή οικονομία βρίσκεται σε καθεστώς πλήρους παραλυσίας.

Που βρίσκεται η ειρηνευτική διαδικασία σε όλα αυτά και όταν ο Σαρόν αρνείται να αναγνωρίσει την παρουσία ενός παλαιστίνιου συνεργάτη και την ιδέα μια διεθνούς ειρηνευτικής διάσκεψης; Ο Σαρόν ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγματεύσεων για την Ιερουσαλήμ, την κοιλάδα του Ιορδάνη, τους εποικισμούς και ότι θα αποφασίσει το μέλλον μονομερώς χωρίς καμία παλαιστινιακή ή διεθνή συμμετοχή. Και αν υπάρξουν διαπραγματεύσεις, θα γίνουν μεταξύ της ηγεσίας του δεξιού κόμματος Λικούντ και της ακόμη πιο δεξιάς ηγεσίας που εκπροσωπεί ο Νετανιάχου, ή μεταξύ του Σαρόν και των εποίκων.

Το αίτημά μας είναι να γίνει μια διεθνής διάσκεψη ειρήνης κατά την οποία η επίλυση της σύγκρουσης θα γίνει με βάση το διεθνές δίκαιο και όπου θα εισακουστεί η γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Αυτό που γίνεται στην πράξη είναι η δημιουργία ενός συστήματος απαρτχάιντ. Από τα 960 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού που παράγονται στη Δυτική Όχθη, οι Παλαιστίνιοι επιτρέπεται να χρησιμοποιούν μόνο τα 109, το ένα δέκατο του δικού μας νερού. Το υπόλοιπο πάει στο Ισραήλ. Κατά μέσο όρο, ένας παλαιστίνιος πολίτης στη Δυτική Όχθη δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί παραπάνω από 36 κυβικά μέτρα νερού το χρόνο, ενώ οι ισραηλινοί έποικοι στη Δυτική Όχθη μπορούν να χρησιμοποιούν μέχρι 2.400 κυβικά μέτρα. Δεν μας επιτρέπουν να χρησιμοποιούμε τους δικούς μας δρόμους. Δεν μας επιτρέπουν να χτίζουμε σπίτια. Δεν μας επιτρέπουν να κινούμαστε ελεύθερα. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μας είναι λιγότερο από 1.000 δολάρια ενώ του Ισραήλ είναι περίπου 20.000 δολάρια και πρέπει ακόμη να έχουμε έναν επιβαλλόμενο φόρο και να αγοράζουμε τα προϊόντα στο ίδιο κόστος με το Ισραήλ.

Αυτό είναι αρκετά διαφωτιστικό για την σοβαρή ανισορροπία δύναμης στην πράξη που δεν μπορεί να ανατραπεί χωρίς την παρέμβαση και την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας.

Ένας τρόπος να διορθωθεί αυτή η κατάσταση είναι να κάνουμε αυτό που πολύ επιτυχημένα έγινε στην περίπτωση της Νότιας Αφρικής, δηλαδή να επιβληθούν κυρώσεις. Ένα στοιχείο κλειδί είναι η διακοπή των στρατιωτικών δεσμών με το Ισραήλ, τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατιωτικό εξαγωγέα στον κόσμο. Χρειαζόμαστε ένα κίνημα στρατιωτικής μη-συνεργασίας που επικεντρώνει στην απόσυρση επενδύσεων και συνδέει τις οικονομικές συμφωνίες με την συμμόρφωση του Ισραήλ προς το διεθνές δίκαιο και την εφαρμογή των διεθνών ψηφισμάτων.

Οι Παλαιστίνιοι αξιώνουν να ελευθερωθούν από την μακρόχρονη συμφορά που υφίστανται στα 600 χρόνια ξένης κυριαρχίας, 58 χρόνια απογύμνωσης από τα αγαθά τους και 38 χρόνια στρατιωτικής κατοχής που έχει γίνει η πιο μακρόχρονη στη σύγχρονη ιστορία. Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί δεν θα είναι ποτέ πραγματικά ελεύθεροι εκτός κι αν σταματήσουν να καταδυναστεύουν τον παλαιστινιακό λαό.

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που δεν αντέχουν πια την αδικία. Αυτή η ώρα έχει φτάσει για τους Παλαιστίνιους. Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι και θα είμαστε ελεύθεροι.