Δημοσιεύτηκε στην International Herald Tribune στις 19 Αυγούστου 2005
Καθώς οι παλαιστινιακές ομάδες ανταγωνίζονται για τα εύσημα της αποχώρησης των Ισραηλινών από τη Λωρίδα της Γάζας, πολλοί ξεχνάνε ότι η επιτυχία στην πραγματικότητα ανήκει στους απλούς άντρες, γυναίκες και παιδιά της Παλαιστίνης που έχουν παραμείνει στην πατρίδα τους εδώ και 38 χρόνια καταστροφικής κατοχής και είναι αγκιστρωμένοι στην πίστη για το δίκαιο του αγώνα τους. Η αποχώρηση είναι άμεσο αποτέλεσμα της υπομονής και της προσαρμοστικότητάς τους και τώρα η κατοχή έχει μόνο ένα δρόμο μπροστά της, αυτόν της οπισθοχώρησης.Σοβαροί κίνδυνοι και προκλήσεις ορθώνονται μπροστά ωστόσο. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν έχει μάθει ότι υπάρχει ένα τίμημα για την καταπίεση και την εκδίωξη του Παλαιστινιακού λαού. Αλλά, αντί να υιοθετήσει μια υπό διαπραγμάτευση ειρήνη με βάση το διεθνές δίκαιο, χρησιμοποίησε περιορισμένες τακτικές μονομερείς ενέργειες για να εκτρέψει την προσοχή προς άλλες κατευθύνσεις.Οι τακτικές του οδήγησαν τον Παλαιστινιακό λαό μπροστά σε τρεις κύριες προκλήσεις.
Πρώτον, μια παλαιστινιακή κακοδιαχείριση της Λωρίδας της Γάζας θα ενθάρρυνε τους επικριτές να ισχυριστούν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ακατάλληλοι για αυτοδιαχείριση.Αυτό μπορούμε να το αποφύγουμε διεξάγοντας δίκαιες δημοκρατικές εκλογές στο νομοθετικό σώμα, στους δήμους και σε όλα τα σώματα αντιπροσώπευσης, εξασφαλίζοντας ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ομάδες θα εκφραστεί μόνο μέσω της κάλπης με ειρηνικό και πλουραλιστικό τρόπο. Η επιβολή απόψεων στο λαό μέσω μεθόδων βίας, εκφοβισμού, ευνοιοκρατίας και προσφοράς προστασίας πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τίμημα.
Φήμες ότι οι εκενωθείσες εκτάσεις μπορεί να περιέλθουν στο μονοπώλιο επιφανών μελών του παλαιστινιακού πολιτικού κατεστημένου μπορούν εύκολα να διασκεδαστούν αν η Παλαιστινιακή Αρχή ακολουθήσει το γράμμα του νόμου με πλήρη διαφάνεια κατά την ανάθεση των εδαφών. Οι ιδιωτικές εκτάσεις θα πρέπει να επιστραφούν στους δικαιούχους τους και οι δημόσιες εκτάσεις θα πρέπει να μείνουν στον δημόσιο τομέα για να χρησιμοποιηθούν για το δημόσιο συμφέρον.
Δεύτερον, πολλοί φοβούνται ότι η "αποχώρηση" των Ισραηλινών δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αναδίπλωση που θα καταστήσει την παλαιστινιακή εθνική κυριαρχία στη Γάζα αδύνατη. Αν το Ισραήλ απομακρύνει τους εποίκους και τους στρατιώτες αλλά διατηρήσει τον έλεγχο της πρόσβασης στη Γάζα, από ξηράς, αέρος και θάλασσας, η λωρίδα θα παραμείνει μια απομονωμένη, εξαθλιωμένη φυλακή. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να επιμείνουν για τον πλήρη παλαιστινιακό έλεγχο στην αιγιαλίτιδα ζώνη της Γάζας και στα σύνορα με την Αίγυπτο, χωρίς καμία ισραηλινή ανάμειξη ή επίβλεψη.
Τρίτον, η προσπάθεια του Σαρόν να χρησιμοποιήσει την αποχώρηση για να αποκόψει τη Γάζα από τη Δυτική Όχθη και να παγώσει την ειρηνευτική διαδικασία αναμφίβολα αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση. Κάθε περαιτέρω καθυστέρηση δίνει στον Σαρόν χρόνο να επιβάλλει δεδομένα στο έδαφος (στη Δυτική Όχθη) που προϊδεάζουν διαπραγματεύσεις τελικού καθεστώτος.
Εξακολουθώντας να κατασκευάζει το Τείχος, να επεκτείνει εποικισμούς και να περικόβει την Ανατολική Ιερουσαλήμ από τον πολιτικό χάρτη, ο Σαρόν προσπαθεί να επιβάλει μια μονομερή οριστική λύση που είναι ανεπίτρεπτη για τον Παλαιστινιακό λαό και αντιτίθεται στο διεθνές δίκαιο.Το όραμα του Σαρόν να ανταλλάξει τη Γάζα για την Ανατολική Ιερουσαλήμ και αχανείς και ζωτικές εκτάσεις της Δυτικής Όχθης θα κατέστρεφε το όραμα παλαιστινιακής κρατικής οντότητας και θα το αντικαθιστούσε με έναν εφιάλτη απομονωμένων, εξαθλιωμένων καντονιών, παρόμοιων με εκείνα που οι μαύροι Νοτιοαφρικανοί απέρριψαν υπό το καθεστώς του απαρτχάιντ. Θα μπορούσε να σημαίνει μια τρίτη Ιντιφάντα.
Μετά την αποχώρηση ο Σαρόν αντιμετωπίζει μια επισφαλή εσωτερική πολιτική κατάσταση. Αυτοί που επιθυμούν την ειρήνη θα πρέπει να ενεργήσουν άμεσα ώστε να εξασφαλίσουν ότι η αναδίπλωση από τη Γάζα θα μετατραπεί σε εκτεταμένη αποχώρηση από όλους τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Το διεθνές δίκαιο κατηγορηματικά ορίζει ότι οι εποικισμοί στη Γάζα δεν είναι νόμιμοι. Οι εποικισμοί στη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ υφίστανται στο ίδιο πλαίσιο παράνομης εμπόλεμης κατοχής και πρέπει κατά τον ίδιο τρόπο να διαλυθούν και να εκκενωθούν.
Για να γίνουμε οι ίδιοι το υποκείμενο της μοίρας μας, οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να δρασκελίσουμε τρία βήματα. Το πρώτο είναι να συγκαλέσουμε μια διεθνή ειρηνευτική σύνοδο όπως εκείνη που πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη το 1991. Αυτό θα τερματίσει το πολιτικό πάγωμα που προσπαθεί να επιβάλει ο Σαρόν. Θα ανοίξει προς συζήτηση κρίσιμα ζητήματα όπως τους εποικισμούς της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, τα οριστικά σύνορα και τα δικαιώματα των προσφύγων. Θα εμπλέξει τη διεθνή κοινότητα στις διαπραγματεύσεις, πράγμα που το Ισραήλ έχει προσπαθήσει πολύ να αποτρέψει. Και, κυρίως, θα επαναφέρει το διεθνές δίκαιο ως τη βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να επιλυθούν οι συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.
Το δεύτερο βήμα είναι να πάμε το ψήφισμα του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης που ορίζει ότι το ισραηλινό Τείχος είναι αντίθετο στο διεθνές δίκαιο στα Ηνωμένα Έθνη και να απαιτήσουμε το ψήφισμα να εφαρμοστεί με μη βίαια μέσα όπως οι κυρώσεις μέχρι να συμμορφωθεί το Ισραήλ.
Τέλος, ο μη βίαιος αγώνας ενάντια στο Τείχος και τους εποικισμούς πρέπει να συνεχιστεί στην Παλαιστίνη και σε όλο τον κόσμο με σκοπό να διατηρηθεί η ισχυρή πίεση που ασκεί η διεθνή κοινότητα ενάντια στις παράνομες πολιτικές του Ισραήλ.
Σήμερα εμείς και όλοι όσοι έχουν σταθεί στο πλευρό μας στον αγώνα μας για ειρήνη και ελευθερία γιορτάζουμε την απομάκρυνση των παράνομων εποικισμών από τη Γάζα. Αλλά θα πρέπει να παραμείνουμε σε επαγρύπνηση με σκοπό να χαλιναγωγήσουμε την ορμή αυτής της διαδικασίας και να την οδηγήσουμε στη λογική της κατάληξη, ένα κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Αναρτήσεις
