27 – 30 Μάρτη 2008
Η επιτυχία του 6ου συνεδρίου του Καΐρου, παρά τις όποιες αντιρρήσεις και την κριτική, συνιστά σημαντικό επίτευγμα από κάθε άποψη. Στόχος αυτού του συνεδρίου ήταν και παραμένει η σύζευξη τριών βασικών συνιστωσών της αντίστασης : 1. Τα κινήματα αντίστασης που δραστηριοποιούνται στην Παλαιστίνη, το Ιράκ και τον Λίβανο.
2. Οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες αντιτίθενται στην αποικιοκρατία, την επικυριαρχία και τον καθεστωτικό δεσποτισμό που πλήττουν τον αραβικό κόσμο. Στην καρδιά αυτών των πολιτικών δυνάμεων βρίσκονται τα ισλαμικά, τα εθνικά και τα σοσιαλιστικά κινήματα.
3. Τα κινήματα ενάντια στον πόλεμο, την παγκοσμιοποίηση και τον διεθνή καπιταλισμό.
Οι τρεις αυτές συνιστώσες δέχτηκαν τεράστιες πιέσεις και καταστολή κατά τη διάρκεια του περασμένου χρόνου:
- Η αντίσταση και ο παλαιστινιακός λαός πολεμούν σθεναρά παρόλο τον εγκλεισμό που τους έχει επιβάλλει η σιωνιστική κατοχή με την υποστήριξη των Αμερικανών και των αραβικών οργανώσεων που τη συντρέχουν. Ωστόσο η αντίσταση παραμένει στιβαρή και ο παλαιστινιακός λαός δεν αποδέχεται την εσωτερική του διάσπαση.
- Η ιρακινή αντίσταση ενάντια στην αμερικανική κατοχή παίρνει πλέον τη μορφή ένοπλου αγώνα για την απελευθέρωση του Ιράκ και δεν υποκύπτει στα σχέδια μιας εμφύλιας σεκταρικής διαμάχης -μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών- η οποία θα ωφελούσε μόνον τον κατακτητή. Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά από το τίμημα που πληρώνει ο αμερικανικός στρατός και οι συνεργάτες του σε έμψυχο και υλικό δυναμικό. Επιβεβαιώνεται επίσης σήμερα, από τον σκληρό ένοπλο αγώνα που δίνει κυρίως στο νότο του Ιράκ ο στρατός του Μάχντι ενάντια στον κυβερνητικό στρατό του Νουρι αλ-Μαλικι και στον αμερικανικό παράγοντα που συνδράμει στρατιωτικά με κάθε τρόπο.
- Η λιβανέζικη αντίσταση η οποία μετά την ιστορική νίκη που πέτυχε κατά της σιωνιστικής μηχανής το καλοκαίρι του 2006 τάραξε όλα τα αμερικανοισραηλινά σχέδια για την περιοχή, ωστόσο βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση στρατιωτικής αναμέτρησης με τον εχθρό καθώς εκτιμούμε πως αυτό καταδεικνύει η πρόσφατη δολοφονία του μάρτυρα αγωνιστή ‘Ιμαντ Μουγνιγια, ενώ παράλληλα η Χέζμπολλάχ δέχεται μεγάλες πιέσεις από εγχώριες δυνάμεις αλλά και από ορισμένα αραβικά κέντρα και οργανώσεις για τον αφοπλισμό της. Το συνέδριο επισημαίνει την σπουδαιότητα που έχει η σιιτική Χεζμπολλαχ για την αντίσταση, τον ξεκάθαρο λόγο της, τη δυναμική και την ικανότητά της να επιχειρεί κατά του εχθρού εντός κι εκτός Λιβάνου.
Όσον αφορά τις πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στα δεσποτικά καθεστώτα, την αποικιοκρατία και τον σιωνισμό που πλήττουν συνολικά τον αραβικό κόσμο, αυτές, αντιμετωπίζουν αδιάκοπα κατασταλτικές επιχειρήσεις από αραβικά κυβερνητικά συστήματα. Στην κορυφή αυτών βρίσκεται η αιγυπτιακή κυβέρνηση (σύστημα) η οποία γέμισε τις φυλακές με αξιοπρεπείς αγωνιστές, απαγόρευσε στις πραγματικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης να συμμετάσχουν στις δημοτικές εκλογές καθώς έτσι επιτάσσει το συμφέρον του κυβερνώντος κόμματος. Και έχουμε δει πως το εργατικό και κοινωνικό κίνημα διατρανώνει τις θέσεις του, με απεργίες, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, αποθέτοντας τον εαυτό του στο αιγυπτιακό πολιτικό πεδίο.
Την άνοδο αυτών των κινημάτων καθρεφτίζει, ως μορφή και περιεχόμενο, το Έκτο Συνέδριο του Καΐρου και το Κοινωνικό Φόρουμ που λαμβάνει μέρος στα περιθώριά του. Έτσι το πλήθος που συνέρρευσε στις αίθουσες και τα φόρουμ δεν το αποτελούν μόνον οι πολιτικοί ακτιβιστές, οι διανοούμενοι και οι φοιτητές αλλά εκατοντάδες απλοί άνθρωποι όπως εργάτες, φελάχοι (αγρότες) και υπάλληλοι καθώς έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει το ενδιαφέρον και η σχέση της πλειονότητας του αιγυπτιακού λαού, που προσβάλλεται και υποφέρει υπό το καθεστώς του Μουμπάρακ, με τους άλλους όμορους λαούς, όπως είναι ο Παλαιστινιακός, ο Ιρακινός και αυτός του Λιβάνου που υποφέρουν από τις σιωνιστικές και αμερικάνικές δυνάμεις.
Αυτό το συνέδριο για την αντίσταση είναι χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο στη Μέση Ανατολή όσον αφορά τον αριθμό των ανθρώπων που λαμβάνουν μέρος σ’ αυτό αλλά και ως προς την ποικιλία των πολιτικών φορέων συμμετοχής που επιβεβαιώνουν και προσδίδουν νέο νόημα και περιεχόμενο στο κίνημα για την απελευθέρωση του Ιράκ της Παλαιστίνης και του Λιβάνου και ενισχύουν τη βούληση των αραβικών λαών ενάντια στην υποδούλωση και την εκμετάλλευση που υφίστανται μέσα από τον πόλεμο την παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό.
Σε μας εναπόκειται να μεταμορφώσουμε τα συναισθήματά μας σε δραστικές μεθόδους επίτευξης των στόχων που θέσαμε στο 6ο συνέδριο του Καΐρου, οι κυριότεροι των οποίων είναι:
1. Η άρση του αποκλεισμού της Γάζας, η επιβολή εμπάργκο με όλα τα μέσα στο σιωνιστικό κράτος και τα ιδρύματά του.
2. Σύγκρουση με κάθε μέσο σε κάθε μορφή αμερικάνικης αποικιοκρατίας και ενίσχυση του ρόλου της αντίστασης μέχρι την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής από το Ιράκ.
3. Ξεσκέπασμα και εκτροπή των αμερικάνικων σχεδιασμών για διεύρυνση του πολέμου στο Ιράν και τη Συρία.
4. Αλληλεγγύη στην λιβανέζικη αντίσταση, αντιπαράθεση σε κάθε νέα μορφή σιωνιστικής πρόκλησης και εναντίωση σε όποιον φορέα επιχειρεί τον αφοπλισμό αυτής της αντίστασης.
5. Άμεση απελευθέρωση σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους της Αιγύπτου στους οποίους συγκαταλέγονται και τα δύο μέλη της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου του Καΐρου, ο σύντροφος μηχανικός ‘Αλι ‘αμπντ ελ-Φατάχ και ο σύντροφος καθηγητής Αχμεντ Ράμι. Επίσης ζητούμε να σταματήσει η κωμωδία των ποινών που επιβάλουν τα στρατιωτικά δικαστήρια στα ηγετικά μέλη της ομάδας (τζαμα’α) των Αδερφών Μουσουλμάνων.
6. Δραστική στήριξη στο κοινωνικό και εργατικό κίνημα της Αιγύπτου το οποίο βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία και έργο για τη στήριξη του Αιγυπτιακού λαού που υφίσταται την εκμετάλλευση και τον καθεστωτικό δεσποτισμό, στερείται των δικαιωμάτων του και των αιτημάτων που προβάλλει.
2. Σύγκρουση με κάθε μέσο σε κάθε μορφή αμερικάνικης αποικιοκρατίας και ενίσχυση του ρόλου της αντίστασης μέχρι την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής από το Ιράκ.
3. Ξεσκέπασμα και εκτροπή των αμερικάνικων σχεδιασμών για διεύρυνση του πολέμου στο Ιράν και τη Συρία.
4. Αλληλεγγύη στην λιβανέζικη αντίσταση, αντιπαράθεση σε κάθε νέα μορφή σιωνιστικής πρόκλησης και εναντίωση σε όποιον φορέα επιχειρεί τον αφοπλισμό αυτής της αντίστασης.
5. Άμεση απελευθέρωση σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους της Αιγύπτου στους οποίους συγκαταλέγονται και τα δύο μέλη της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου του Καΐρου, ο σύντροφος μηχανικός ‘Αλι ‘αμπντ ελ-Φατάχ και ο σύντροφος καθηγητής Αχμεντ Ράμι. Επίσης ζητούμε να σταματήσει η κωμωδία των ποινών που επιβάλουν τα στρατιωτικά δικαστήρια στα ηγετικά μέλη της ομάδας (τζαμα’α) των Αδερφών Μουσουλμάνων.
6. Δραστική στήριξη στο κοινωνικό και εργατικό κίνημα της Αιγύπτου το οποίο βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία και έργο για τη στήριξη του Αιγυπτιακού λαού που υφίσταται την εκμετάλλευση και τον καθεστωτικό δεσποτισμό, στερείται των δικαιωμάτων του και των αιτημάτων που προβάλλει.
Αναρτήσεις
